Relaties
alle pijlers
relatie dochter maar ook partner
zaterdag 13 juli 2024 om 15:36
Hi,
Even in het kort: Ik ben 12 jaar geleden gescheiden en heb sinds 5 jaar een nieuwe partner waarmee ik 3 jaar geleden een nieuwe woning heb gekocht op ruime afstand van mijn vorige woonplaats.
Uit mijn vorige relatie heb ik een zoon (30) die nog bij zijn vader woont en dochter (27), die samenwoont met haar vriend.
Alweer 35 jaar terug ben ik mijn ex achterna gereisd en verhuisd naar andere provincie. En nu met nieuwe partner eigenlijk weer terugverhuisd. Wat nu ook betekent dat ik op zo'n 100 km afstand van mijn kinderen woon.
Nu is de band met mijn kids niet zo heel hecht. Vooral mijn dochter is zeer afstandelijk en in mijn ogen weet zij mij altijd pas weer te vinden wanneer ze ons nodig heeft op praktisch gebied. Mijn vriend klust heel graag.
Na de scheiding zo'n 12 jaar geleden is zij bij mij gaan wonen; zoonlief bij zijn vader.
Ik heb altijd gehoopt dat mijn dochter en ik door de situatie meer naar mekaar zouden groeien, maar dat is helaas niet gebeurd.
Ik heb ook altijd wel een schuldgevoel overgehouden na mijn verhuizing. Laat ik mijn kinderen niet in de steek wanneer ik zo ver weg ga wonen? Maar andere kant is natuurlijk dat ik ook niet weet waar mijn kinderen uiteindelijk gaan belanden. Wij hebben hier ook een logeerkamer gemaakt zodat zij altijd langs kunnen komen en kunnen blijven slapen. Maar daar is tot nu toe weinig gebruik van gemaakt.
Maar verder bellen en appen we niet heel veel. Ik informeer natuurlijk vaak genoeg in gezamenlijke app. Maar mijn behoefte is duidelijk groter dan die van mijn kids, dus daarom hou ik mij gedeisd.
Ik was daarom heel blij met haar uitnodiging om bij haar langs te komen. Toevallig nog 2 dagen geleden met wat vrienden van mijn oude sportvereniging afgesproken wat weer heel vertrouwd en gezellig was. Op mijn nieuwe adres wil dat nog niet zo vlotten namelijk.
Ik ben wel lid van 2 sportverenigingen maar het is nog niet zo vertrouwd als op mijn oude stek, waar ik natuurlijk ook al 35 jaar woonde.
Toen zij mij vroegen nog een keertje langs te komen was ik heel enthousiast en dacht ik dat wel te kunnen koppelen met mijn bezoek, samen met partner, bij mijn dochter. En dus heb ik haar gevraagd of wij konden blijven slapen.
Nu was mijn partner niet heel enthousiast maar hij ging akkoord. Ook mijn dochter ging akkoord, dus leek alles geregeld.
Maar helaas barstte vanmorgen bij mijn vriend de bom en gaf hij aan dat hij de logeerpartij toch niet zag zitten. Hij was het er niet mee eens om dat met hem niet voldoende was overlegd.
Ook gaf hij aan dat mijn dochter ook niet blij zou zijn met de logeerpartij maar dat zij waarschijnlijk geen 'nee' durfde te zeggen.
Toen was ik zo teleurgesteld want hij deed mij erg pijn met die woorden. Ik heb mijn dochter ook meteen gebeld en zij gaf aan dat wij best mogen blijven slapen maar dat zij geen logeerkamer heeft. Dat weet ik natuurlijk maar mij maakte dat niet uit.
Haar ook verteld van de ruzie... Maar ik heb de afspraak nu toch maar afgezegd, want door de woorden van mijn vriend durf ik niet meer...
Mijn vriend is na de ruzie het huis ontvlucht, maar net hebben we mekaar weer gesproken. Volgens hem is de relatie tussen mij en mijn dochter niet goed en zou ik haar met rust moeten laten. En moeten wachten tot zij contact met mij zoekt.
Nu heb ik haar al losgelaten afgelopen maanden en app of bel ik haar nauwelijks.
Maar wat hij nu suggereerde deed mij toch wel heel veel pijn.
Tuurlijk weet ik dat mijn dochter heel afstandelijk is maar 1 nachtje blijven slapen is toch ook geen hele grote gunst?
Of zie ik dat verkeerd?
Even in het kort: Ik ben 12 jaar geleden gescheiden en heb sinds 5 jaar een nieuwe partner waarmee ik 3 jaar geleden een nieuwe woning heb gekocht op ruime afstand van mijn vorige woonplaats.
Uit mijn vorige relatie heb ik een zoon (30) die nog bij zijn vader woont en dochter (27), die samenwoont met haar vriend.
Alweer 35 jaar terug ben ik mijn ex achterna gereisd en verhuisd naar andere provincie. En nu met nieuwe partner eigenlijk weer terugverhuisd. Wat nu ook betekent dat ik op zo'n 100 km afstand van mijn kinderen woon.
Nu is de band met mijn kids niet zo heel hecht. Vooral mijn dochter is zeer afstandelijk en in mijn ogen weet zij mij altijd pas weer te vinden wanneer ze ons nodig heeft op praktisch gebied. Mijn vriend klust heel graag.
Na de scheiding zo'n 12 jaar geleden is zij bij mij gaan wonen; zoonlief bij zijn vader.
Ik heb altijd gehoopt dat mijn dochter en ik door de situatie meer naar mekaar zouden groeien, maar dat is helaas niet gebeurd.
Ik heb ook altijd wel een schuldgevoel overgehouden na mijn verhuizing. Laat ik mijn kinderen niet in de steek wanneer ik zo ver weg ga wonen? Maar andere kant is natuurlijk dat ik ook niet weet waar mijn kinderen uiteindelijk gaan belanden. Wij hebben hier ook een logeerkamer gemaakt zodat zij altijd langs kunnen komen en kunnen blijven slapen. Maar daar is tot nu toe weinig gebruik van gemaakt.
Maar verder bellen en appen we niet heel veel. Ik informeer natuurlijk vaak genoeg in gezamenlijke app. Maar mijn behoefte is duidelijk groter dan die van mijn kids, dus daarom hou ik mij gedeisd.
Ik was daarom heel blij met haar uitnodiging om bij haar langs te komen. Toevallig nog 2 dagen geleden met wat vrienden van mijn oude sportvereniging afgesproken wat weer heel vertrouwd en gezellig was. Op mijn nieuwe adres wil dat nog niet zo vlotten namelijk.
Ik ben wel lid van 2 sportverenigingen maar het is nog niet zo vertrouwd als op mijn oude stek, waar ik natuurlijk ook al 35 jaar woonde.
Toen zij mij vroegen nog een keertje langs te komen was ik heel enthousiast en dacht ik dat wel te kunnen koppelen met mijn bezoek, samen met partner, bij mijn dochter. En dus heb ik haar gevraagd of wij konden blijven slapen.
Nu was mijn partner niet heel enthousiast maar hij ging akkoord. Ook mijn dochter ging akkoord, dus leek alles geregeld.
Maar helaas barstte vanmorgen bij mijn vriend de bom en gaf hij aan dat hij de logeerpartij toch niet zag zitten. Hij was het er niet mee eens om dat met hem niet voldoende was overlegd.
Ook gaf hij aan dat mijn dochter ook niet blij zou zijn met de logeerpartij maar dat zij waarschijnlijk geen 'nee' durfde te zeggen.
Toen was ik zo teleurgesteld want hij deed mij erg pijn met die woorden. Ik heb mijn dochter ook meteen gebeld en zij gaf aan dat wij best mogen blijven slapen maar dat zij geen logeerkamer heeft. Dat weet ik natuurlijk maar mij maakte dat niet uit.
Haar ook verteld van de ruzie... Maar ik heb de afspraak nu toch maar afgezegd, want door de woorden van mijn vriend durf ik niet meer...
Mijn vriend is na de ruzie het huis ontvlucht, maar net hebben we mekaar weer gesproken. Volgens hem is de relatie tussen mij en mijn dochter niet goed en zou ik haar met rust moeten laten. En moeten wachten tot zij contact met mij zoekt.
Nu heb ik haar al losgelaten afgelopen maanden en app of bel ik haar nauwelijks.
Maar wat hij nu suggereerde deed mij toch wel heel veel pijn.
Tuurlijk weet ik dat mijn dochter heel afstandelijk is maar 1 nachtje blijven slapen is toch ook geen hele grote gunst?
Of zie ik dat verkeerd?
zondag 14 juli 2024 om 14:29
Sorry, maar maar hier in korte tijd veel geleerd.
Nogmaals ik ben gisteravond samen met partner bij dochter wezen eten en het was heel gezellig. Ik heb haar mijn excuses aangeboden voor het verzoek en uitgelegd dat ik het op een andere manier had moeten regelen, voor mij alleen.
Het gaat mij er alleen om dat mijn partner mij zo pijnlijk confronteerde met de relatie met mijn dochter. Het heeft mij altijd al veel pijn gedaan maar heb hier letterlijk en figuurlijk afstand van kunnen nemen. En op zo'n moment komt die pijn dan toch weer naar boven.
Zoals er gesuggereerd wordt over deze band is niet de werkelijkheid. Ik zie haar regelmatig met verjaardagen bijv. en ook nodig ik mijn kids regelmatig uit voor een etentje.
Ik had onze verhouding graag anders gezien, maar om haar niet teveel druk op te leggen, houd ik mij wat meer op de vlakte.
Zodat zij zich niet verplicht voelt haar moedertje te bellen of te appen omdat die dat zonodig wil.
Zo is het en niet anders.
En hier wil ik het bij laten. Ik loop me al jaren af te vragen op welke manier ik hier schuldig aan ben, dus ben echt wel bereid om naar mijn eigen handelen te kijken.
Maar zoals gezegd laat ik het hierbij. Ciao!!
Nogmaals ik ben gisteravond samen met partner bij dochter wezen eten en het was heel gezellig. Ik heb haar mijn excuses aangeboden voor het verzoek en uitgelegd dat ik het op een andere manier had moeten regelen, voor mij alleen.
Het gaat mij er alleen om dat mijn partner mij zo pijnlijk confronteerde met de relatie met mijn dochter. Het heeft mij altijd al veel pijn gedaan maar heb hier letterlijk en figuurlijk afstand van kunnen nemen. En op zo'n moment komt die pijn dan toch weer naar boven.
Zoals er gesuggereerd wordt over deze band is niet de werkelijkheid. Ik zie haar regelmatig met verjaardagen bijv. en ook nodig ik mijn kids regelmatig uit voor een etentje.
Ik had onze verhouding graag anders gezien, maar om haar niet teveel druk op te leggen, houd ik mij wat meer op de vlakte.
Zodat zij zich niet verplicht voelt haar moedertje te bellen of te appen omdat die dat zonodig wil.
Zo is het en niet anders.
En hier wil ik het bij laten. Ik loop me al jaren af te vragen op welke manier ik hier schuldig aan ben, dus ben echt wel bereid om naar mijn eigen handelen te kijken.
Maar zoals gezegd laat ik het hierbij. Ciao!!
zondag 14 juli 2024 om 14:34
Je hebt invloed op je eigen gedrag, niet op dan van haar.
Wanneer je je positiever en op een volwassen manier gedraagt, dan krijg je dat op een dag ook terug.
Als je eist, haar een profiteur vindt en je haar in je relatiedramas betrekt: dan wordt het nooit een hechte band. Dat je dat zelf niet zag is bijzonder.
Maar wanneer je het nu wel ziet, dan heeft het topic toch iets positiefs opgeleverd.
Wanneer je je positiever en op een volwassen manier gedraagt, dan krijg je dat op een dag ook terug.
Als je eist, haar een profiteur vindt en je haar in je relatiedramas betrekt: dan wordt het nooit een hechte band. Dat je dat zelf niet zag is bijzonder.
Maar wanneer je het nu wel ziet, dan heeft het topic toch iets positiefs opgeleverd.
zondag 14 juli 2024 om 14:53
Ik heb haar mijn excuses aangeboden. Dus heb ik laten zien dat ik inzie dat ik fout geweest ben.
En ik zie haar helemaal niet als peofiteur.
Ik geef alleen aan dat zij alleen contact zoekt voor praktische zaken. Op zulke moomenten ben ik alleen maar blij dat ik haar kan helpen.
Zij leidt nu haar eigen leven en dat is alleen maar goed.
Ik had alleen graag gezien of ondervonden dat zij naast de praktische zaken ook behoefte zou hebben aan 'intiem' contact, dus dat zij eens ziu informeren naar uitslag van onderzoek bij mij of bijv. eens zou vragen hoe mijn examen is verlopen, zoiets.
En die band mis ik, en dus ben ik alleen maar blij als ze contact zoekt voor praktische zaken.
En dat ik fouten heb gemaakt, waarvan gistermiddag ook, besef ik dondersgoed.
Maar dat ik haar als profiteur zou zien, klopt dus totaal niet.
Ik ga hulp zoeken dus don't worry allemaal.
En ik zie haar helemaal niet als peofiteur.
Ik geef alleen aan dat zij alleen contact zoekt voor praktische zaken. Op zulke moomenten ben ik alleen maar blij dat ik haar kan helpen.
Zij leidt nu haar eigen leven en dat is alleen maar goed.
Ik had alleen graag gezien of ondervonden dat zij naast de praktische zaken ook behoefte zou hebben aan 'intiem' contact, dus dat zij eens ziu informeren naar uitslag van onderzoek bij mij of bijv. eens zou vragen hoe mijn examen is verlopen, zoiets.
En die band mis ik, en dus ben ik alleen maar blij als ze contact zoekt voor praktische zaken.
En dat ik fouten heb gemaakt, waarvan gistermiddag ook, besef ik dondersgoed.
Maar dat ik haar als profiteur zou zien, klopt dus totaal niet.
Ik ga hulp zoeken dus don't worry allemaal.
zondag 14 juli 2024 om 14:59
Ontkenning:
En zo blijft alles bij het oude. Als dat voor jou prima is, ook goed natuurlijk maar zo kom je niet over. Je komt over alsof je hier verdrietig over bent en het zo graag anders zou willen, maar niet weet hoe.sleeptouw schreef: ↑14-07-2024 14:29
- Het gaat mij er alleen om dat mijn partner mij zo pijnlijk confronteerde met de relatie met mijn dochter.
Dan moet je dat niet accepteren.
- Het heeft mij altijd al veel pijn gedaan maar heb hier letterlijk en figuurlijk afstand van kunnen nemen. En op zo'n moment komt die pijn dan toch weer naar boven.
Als je afstand van de pijn neemt, neem je ook afstand van de beleving van je kind.
- Zoals er gesuggereerd wordt over deze band is niet de werkelijkheid. Ik zie haar regelmatig met verjaardagen bijv. en ook nodig ik mijn kids regelmatig uit voor een etentje.
Je zegt zelf dat de band niet goed is.
- Ik had onze verhouding graag anders gezien,
Toch? Dus waarom doe je opeens alsof alles koek en ei is. Je laat kansen liggen.
- Zo is het en niet anders.
En hier wil ik het bij laten. Ik loop me al jaren af te vragen op welke manier ik hier schuldig aan ben, dus ben echt wel bereid om naar mijn eigen handelen te kijken.
Maar zoals gezegd laat ik het hierbij. Ciao!!
"Ik voel me schuldig DUS kijk ik naar mezelf." Zo werkt het niet. Schuldgevoel verhindert juist dat we eerlijk naar de realiteit kijken. Het beschermt ons tegen diepere pijn en onmacht.
zondag 14 juli 2024 om 15:02
Maar dat zei je niet.sleeptouw schreef: ↑14-07-2024 14:53Ik heb haar mijn excuses aangeboden. Dus heb ik laten zien dat ik inzie dat ik fout geweest ben.
En ik zie haar helemaal niet als peofiteur.
Ik geef alleen aan dat zij alleen contact zoekt voor praktische zaken. Op zulke moomenten ben ik alleen maar blij dat ik haar kan helpen.
Zij leidt nu haar eigen leven en dat is alleen maar goed.
Ik had alleen graag gezien of ondervonden dat zij naast de praktische zaken ook behoefte zou hebben aan 'intiem' contact, dus dat zij eens ziu informeren naar uitslag van onderzoek bij mij of bijv. eens zou vragen hoe mijn examen is verlopen, zoiets.
En die band mis ik, en dus ben ik alleen maar blij als ze contact zoekt voor praktische zaken.
En dat ik fouten heb gemaakt, waarvan gistermiddag ook, besef ik dondersgoed.
Maar dat ik haar als profiteur zou zien, klopt dus totaal niet.
Ik ga hulp zoeken dus don't worry allemaal.
Alleen maar goed dat je het dus wel erkent en eerlijk bent naar jezelf.
Het gaat je dochter niet om excuses, die zijn niet nodig. Het gaat haar erom dat je háár ziet. En je ziet haar pas, als je jezelf ziet, je eigen pijn en verdriet durft toe te laten.
Het gaat niet over schuld of wat je fout gedaan hebt.
zondag 14 juli 2024 om 16:03
Goed dat je er met iemand naar gaat kijken, TO. Je berichten komen, zoals anderen ook aangeven, soms wat tegenstrijdig over. Als je al jaren nadenkt over wat jouw aandeel zou kunnen zijn in de situatie, verbaas ik me eerlijk gezegd destemeer over de wijze waarop je met de situatie bent omgegaan. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer.
Het valt me verder op dat je dingen die ik eerder attent en beleefd zou noemen schaart onder 'intiem'. Ik zou mijn band met mijn moeder niet als hecht beschrijven, maar informeer wel naar zaken als bezoek aan een arts. Ik denk wel dat er een periode geweest is dat ik dat lastiger vond vanwege de vrees dat mijn moeder bij een vinger de hele hand zou pakken (waarover ik me tegelijkertijd afschuwelijk schuldig voelde, want dat 'hoort niet' naar je moeder toe). Mijn moeder had ook de neiging te denken dat ik het probleem was, voelde zich een tijd gekwetst en uitte dat ook naar mij toe. Dat heeft me alleen maar gesterkt in het gevoel een slechte dochter te zijn, terwijl er uiteraard redenen waren dat ik 'zo deed'. Enige tijd geleden begon ze ineens over de vroegere situatie thuis. Vast goedbedoeld, maar ik heb niet het idee dat mijn feedback op het beeld dat zij schetste overgekomen is. Tja, dan verwacht ik ook niet dat dat kwartje nog gaat vallen - ik ben de 40 gepasseerd intussen. Bepaalde schade zal niet meer hersteld kunnen worden, ze is geen moederfiguur voor mij. Het contact is oké, maar niet close. Ik vind het best.
Het valt me verder op dat je dingen die ik eerder attent en beleefd zou noemen schaart onder 'intiem'. Ik zou mijn band met mijn moeder niet als hecht beschrijven, maar informeer wel naar zaken als bezoek aan een arts. Ik denk wel dat er een periode geweest is dat ik dat lastiger vond vanwege de vrees dat mijn moeder bij een vinger de hele hand zou pakken (waarover ik me tegelijkertijd afschuwelijk schuldig voelde, want dat 'hoort niet' naar je moeder toe). Mijn moeder had ook de neiging te denken dat ik het probleem was, voelde zich een tijd gekwetst en uitte dat ook naar mij toe. Dat heeft me alleen maar gesterkt in het gevoel een slechte dochter te zijn, terwijl er uiteraard redenen waren dat ik 'zo deed'. Enige tijd geleden begon ze ineens over de vroegere situatie thuis. Vast goedbedoeld, maar ik heb niet het idee dat mijn feedback op het beeld dat zij schetste overgekomen is. Tja, dan verwacht ik ook niet dat dat kwartje nog gaat vallen - ik ben de 40 gepasseerd intussen. Bepaalde schade zal niet meer hersteld kunnen worden, ze is geen moederfiguur voor mij. Het contact is oké, maar niet close. Ik vind het best.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
