Relatie! hoe ging dat ook alweer...

shit... na lang om elkaar heen draaien heb ik nu eindelijk een vriendje... uh dat is geen shit, dat is jeeee... wat ik ben heel blij dat we er eindelijk voor gaan. Hij was steeds bang en had bindingsangst. Hij heeft besloten dat hij me / ons niet kwijt wilde en er toch helemaal voor te gaan!!



NU ik eindelijk mn zin heb, lijk ik opeens de gene die alles eng vindt. Hij vertelt al zijn ( of onze) vrienden helemaal enthousiast dat ie nu een vriendinnetje heeft en heel blij is en er zelfs spijt van heeft dat hij me eerst zo lang heeft laten wachten... en ik?? Ik durf amper hardop uit te spreken dat we er nu echt voor gaan....



Ik heb mezelf zooo lang ingehouden met dingen van hem verwachten, omdat hij ( en ik ook hoor) en niet echt voor ging... maar nu dat wel zo is weet ik niet meer zo goed hoe het moet. Ik ben heel zelfstandig en heb veel veel vrienden en genoeg te doen.. Hoe vind ik de balans in niet afhankelijk opstellen, maar ook niet te afstandelijk.. Dat zijn dingen waar ik even niet uitkom.



Misschien niet echt een duidelijke vraag of probleem... Maar nu heb ik het voor mezelf weer even eruit geschreven

ik hoop het ook en eigenlijk ben ik er ook wel van overtuigd, want we zijn gek op elkaar, maaaar tis weer zo wennen!!



( elke keer weer als je aan een nieuwe realtie begint, lijk je alles opnieuw te moeten ontdekken, herkent iemand dat?/)