Ruzie

Ik zou de tweede alinea tegen hem vertellen op een moment dat jullie allebei niet opgefokt zijn.

En dat hij aan het verzuipen is in zijn verdriet en daar misschien met iemand moet gaan praten omdat het wel heel veel is wat er op zijn bordje ligt.

En ook dat je het een tijdje hebt gepikt, maar dat vanaf nu jij niet langer zijn verbale boksbal wenst te zijn. Als hij zich weer in zo'n bui bevindt, mag hij even een woest rondje fietsen of hardlopen of tegen een echte bokszak slaan.

Er komen vast mensen na mij die nog met beter advies komen. Maar dit wil ik je alvast meegeven. Om te beginnen; sterkte en dikke dit is gewoon kut.

Hij heeft 2 dierbaren verloren en gaat - als ik het goed - begrijp binnenkort weer een dierbare verliezen. Jij bent ook een dierbare. Het kan zijn dat hij het niet kan handelen en het niet aan kan om nóg een dierbare te verliezen. Vanuit overlevingsstrategie kan het zijn dat hij jou daardoor van zich af duwt, zijn gehechtheid aan jou ongedaan probeert te maken omdat hij nog meer kwetsingen, hoe dan ook, er niet bij kan hebben.
Dat betekent zeker niet dat je dit maar moet accepteren. Maar ik bedoel te zeggen dat het waarschijnlijk niet betekent dat hij niet van je houdt. Mogelijk juist het omgekeerde.

Oei to wat een vervelende situatie. Ik denk ook dat je op een moment met hem in gesprek moet gaan om je gevoel te uiten. Geef aan waar jij tegenaan loopt en dat je het graag anders zou willen. Ook stukken uit je 2e alinea gaan daarbij helpen.

Het kan wel zijn dat hij dan volledig in de paniek schiet, houdt daar rekening mee. Door het overlijden van zijn ouders en aanstaande overlijden van zijn broer, kan hij vanuit zijn overlevingsstrategie nu anders reageren op jou. Jij bent nu zijn enige stabiele basis. Professionele hulp voor hem, maar ook voor jullie samen zou jullie hierbij kunnen helpen. In mijn werk zie ik vaak dat relaties vast lopen in de periode van 2-3 jaar na een overlijden van ouders/ander trauma.

Een goede vriendin van mij heeft in dezelfde situatie gezeten, partner had dierbaren verloren en werd de slechtste versie van zichzelf. Hij wilde er ook niet over praten en het kostte hun bijna hun relatie.
Het heeft ongeveer een jaar geduurd, toen vond hij zichzelf weer terug en ze zijn weer prima.

Je kunt niemand dwingen maar ik zou hem toch echt liefdevol richting rouwtherapie duwen.
En jij mag je grenzen in de gaten houden. Verdriet is oké, ruzie maken niet. Dan gaat hij maar even ergens anders logeren.

Dit heet rauwe rouw en kost heel veel tijd. Pro hulp zoeken is niet nodig denk ik, alles in het leven moet maar in therapie..

Wanneer je partner veel meemaakt is het goed peïteit te tonen.. en niets te betrekken op jezelf. Het komt wel goed, geef hem de rouw tijd.

TO…Verschrikkelijk om te lezen waar jullie doorheen gaan. Helaas voor mij ook ergens herkenbaar. Het 1e jaar nadat ik mijn moeder verloor veranderde ik soms in een monster. Regelmatig verbaal uitgevallen tegen anderen die ik de schuld gaf van haar overlijden. Ik voelde me net een fluitketel die constant onder hoge druk stond.

Ik kan me niet voorstellen hoe het moet voelen om allebei je ouders te zijn verloren en nu je broer in 2 jaar tijd. Geen idee of hij nog broers/zussen heeft of dat nu het hele gezin en daarmee het “ ff ouderwets thuiskomen” verdwijnt. Het lijkt me ook verschrikkelijk voor jou om in deze positie te zitten en min of meer machteloos te zijn. Om vervolgens ook nog bakken ellende over je heen te krijgen terwijl je zo je best doet…

Heb je deze gevoelens al een uitgesproken naar hem? Het lijkt me toch goed om eens te gaan zitten met elkaar voordat dit verder escaleert. Het is voor jou niet gezond om dagelijks het gevoel te hebben op eieren te lopen. Hij zal ergens zijn verdriet en woede moeten uiten maar dit is niet de juiste manier. Ik ben zelf in therapie gegaan omdat ik het gewoon niet verwerkt kreeg na 1 jaar en het stukje “ acceptatie en berusting” gaat de goede kant op.

Ik wens je heel veel kracht toe. Blijf vooral schrijven

Hoe erg ook wat hij mee maakt en hoeveel verdriet ook jij mag echt grenzen stellen aan hoe je behandeld wordt. T is echt niet zo dat omdat hij rouwt jjj alles moet pikken. Twee jaar is daarvoor ook te lang. Jij loopt zo ook schade op.

Wees zacht op de inhoud ga niet in discussie over de inhoud maar stel harde grenzen op de relatie. Ik wil niet dat je zo tegen me praat of ik accepteer niet dat je tegen me schreeuwt.
Je kunt zelf niet helder nadenken als je maar in die stress blijft. Kijk naar een optie om even ergens te logeren om tot rust te komen en bespreek met hem dat het zo niet gaat qua stress en ik vraag me af of je dit zelf nog moet willen. Misschien is een tijdje latten wel beter

Ik zou ook grenzen stellen aan zijn gedrag. Rouwen is ok, jou uitschelden niet. Ik zou er dus vanuit gaan dat hij voorlopig nog niet leuk gaat zijn als partner en dat hij verdrietig of boos kan zijn over alles wat speelt en gespeeld heeft, maar dat hij dat niet op jou afreageert.

Ik snap dat je je vriend zoals hij was mist en terug wil, maar zulke gebeurtenissen veranderen een mens. Maar in principe zou hij wel op een gegeven moment weer blijdschap en geluk moeten kunnen ervaren. Als dat helemaal niet meer lukt heeft hij daar wel hulp voor nodig.

Met die verjaardag snap ik hem wel, jij regelt het halfbakken en laat hem weten dat zijn verjaardag gevierd gaat worden (want enthousiast hihhihi) en mag hij het verder zelf organiseren, terwijl hij volop met zijn gevoelens overhoop ligt. Ik vind dat een beetje onhandig van je, ook al was het goed bedoeld.

Maar ik snap in de bredere context dat als je veel onredelijkheid te verduren krijgt dat dit het zoveelste is wat je óók alweer niet goed doet.

Heb geen tips of oplossingen voor je, ik wil je wel veel sterkte wensen.

Rouwtherapie is er echt niet zomaar, ik zou echt vragen of hij niet bij de huisarts hulp kan vragen of kijk samen met hem of je wat online kan vinden.

Ik vind voor veel normale dingen therapie niet nodig maar juist voor zulke heftige dingen wel, zeker als in korte tijd gebeurt ipv beetje beter verdeeld over je leven, wat later in je leven.

En voor jezelf: Iemand mag hele erg verdrietig zijn maar kutgedrag naar jou toe hoef je niet te blijven accepteren ( ik zou zelfs zeggen helemaal niet maar weet dat in praktijk vaak niet zo werkt) en iemand moet ook actief wat ga doen na een tijdje om jullie leven wat draagbaarder te maken.

Dus alle begrip voor het leed en het verdriet, maar je mag echt wat minder begrip hebben voor naar gedrag en niets willen veranderen/professionele hulp vragen.
Wil hij dat niet, dan zou ik voor mezelf kiezen en vertrekken.

Geennaam0110 schreef: ↑

30-07-2024 08:40

Hier wil ik toch even op reageren, ik heb dit zeker niet halfbakken geregeld. Wij hebben al standaard een overkapping in de tuin en het aantal mensen wat ik uitgenodigd had zou daar onder passen. Hij wou zelf veel mensen en daardoor een party tent, mijn idee was om het klein te houden met de mensen die juist dichtbij staan en hij kwam er zelf mee om Jan en allemaal inclusief buren uit te nodigen. Dan heb ik het niet halfbakken gedaan maar heeft mijn vriend het zelf veel groter gemaakt dan de bedoeling was. Is het dan echt nodig om zo boos te worden en kwetsende dingen te zeggen naar mij, terwijl ik alleen maar mijn best probeer te doen?

Nee.

Tja, is het nodig dat mensen fouten maken?

Je klinkt alsof je vrij emotioneel reageert, het is heel begrijpelijk dat je je gekwetst voelt maar dat gesprek/ruzie zou ik proberen te vermijden.

Praat met elkaar als jullie beiden niet in een emotie zitten. Anders zeg of doe je misschien dingen waar je spijt van krijgt.

Schrijf eerst voor jezelf op wat jou het meest dwars zit en voer eerst het gesprek alleen daar over, zonder er alles bij te halen. Misschien biedt hij zijn excuses aan en kunnen jullie samen afspraken maken over wat jullie beiden nodig hebben.

Juist als hij geen goed vangnet heeft geregeld als ZZP-er ( wat helaas vaak zo is) en geen zak geld heeft om uitval op te vangen, kan hij beter nu paar uur in de week spenderen aan rouwtherapie of andere vorm van hulp dan dat dadelijk zijn hele wereld in stort, wat als jij ook nog weg gaat omdat hij als een lul gedraagt?
En zijn werk niet meer kan uitvoeren omdat hij een burnout heeft of zwaar depressief wordt/blijft?

Wat gaat hij dan doen? Is een zeer realistisch scenario. Zou hem dat duidelijk maken..
Ook dat jij niet blijft hangen als hij niet heel snel kapt met jou als boksbal te gebruiken voor zijn verdriet.

Hij is in rouw en jij probeert hem te steunen maar dit wordt niet goed opgevat. De vraag is of de manier waarop jij hem wil steunen wel past bij wat hij nodig heeft of wenst. Uiteraard hoef jij je, ook bij rouw, niet als een boksbal te laten behandelen. Maar ergens zou ik toch kijken of jullie elkaar weer kunnen vinden. In de eerste plaatst door te onderzoeken wat hij precies van je nodig heeft in zn rouwproces. Mensen hebben vaak de neiging om de steun te bieden die ze zelf nodig hebben als zij zich in die situatie zouden bevinden. Rouw is een heel complex iets en iedereen reageert anders. Het komt meer dan eens voor dat mensen in tijden van rouw uit elkaar gedreven worden. Ik zou je adviseren om Manu Kreise eens te googlen. Hij is rouwdeskundige en zeer kundig en inspirerend persoon met veel praktische ervaring. Hij heeft ook boekjes geschreven voor naasten maar ook voor degene die rouw ervaart. Mogelijk dat dit ook voor je vriend een optie kan zijn? Rouwtherapie klinkt direct ook weer heel zwaar. Zo'n boekje kan je thuis op de bank lezen.

Rouwtherapie klinkt helemaal niet 'zwaar', vaak ben je met aantal keer al een heel eind.

Iselle schreef: ↑

29-07-2024 23:50

Dit heet rauwe rouw en kost heel veel tijd. Pro hulp zoeken is niet nodig denk ik, alles in het leven moet maar in therapie..

Wanneer je partner veel meemaakt is het goed peïteit te tonen.. en niets te betrekken op jezelf. Het komt wel goed, geef hem de rouw tijd.

Dit schreef je ook al in een andere topic. Ik vraag me af of jij ooit je ouders in korte tijd hebt verloren en of je enig idee hebt wat dat met je doet. En dat jij geen therapie nodig hebt of wil, wil niet zeggen dat het voor een ander juist niet heel fijn kan zijn. Hou hiermee op.

Pimpelmeesje87 schreef: ↑

30-07-2024 13:30

Dit schreef je ook al in een andere topic. Ik vraag me af of jij ooit je ouders in korte tijd hebt verloren en of je enig idee hebt wat dat met je doet. En dat jij geen therapie nodig hebt of wil, wil niet zeggen dat het voor een ander juist niet heel fijn kan zijn. Hou hiermee op.

Ik vind het in haar reactie richting TO ook wel makkelijk gezegd: gewoon niet op jezelf betrekken en over je heen laten komen tot hij klaar is met rouwen.

Hey TO,

Wat rot dat het zo gaat... Ik heb zelf mijn ouders op die leeftijd verloren dus ik voel enorm met jou en je vriend mee. Wat al eerder werd gezegd herken ik wel; enorm aanschoppen tegen dierbare mensen omdat je bang bent om ze ook kwijt te raken. Ik denk dat het voor je vriend ook behoorlijk moeilijk is om te wennen aan een nieuwe realiteit. En dan wordt een verjaardag ook ineens beladen, en moeten er meer mensen komen, etc. Tegelijkertijd probeer jij het goed te doen.

Het klinkt wel alsof er bij vriend veel meer onderzit dan nu duidelijk is. Waarom is de rommel in huis zo'n ding, waarom is het op tijd (warm) eten ineens een issue? Waarom wordt er stampij gemaakt over een goedbedoelde verjaardag? Het kan zijn dat je vriend op zoek is naar geborgenheid omdat zijn ouders er niet meer zijn? En is een gezellig huis daar een onderdeel van? Ik vul hier even in, maar je moet denk ik op zoek naar wat eronder ligt. Het gaat namelijk niet om de rommel. Ik vind het een goede tip die hier al werd gegeven: probeer in gesprek te gaan om samen te bespreken wat je vriend nu nodig heeft.

Ik denk wel dat je moet onthouden dat je vriend in de rauwe rouw zit, en dat de eerste 1-2 jaar een behoorlijke rollercoaster zijn. Bovendien gaat er mogelijk nog iemand overlijden, dus dat is nog meer stress. Je kan je voorstellen dat vriend worstelt; verdriet, verlies, wanhoop, maar ook door moeten, en ook lol willen hebben. Rouw en verwerken is helaas geen rechte lijn naar boven, en dus zal hij af en toe en ook onverwacht tegen zaken aanlopen. En daar mogelijk ook niet meteen goed mee om kunnen gaan. Het is ook een leerproces, hoe je met verlies moet omgaan.

Jij als vriendin wil hem natuurlijk steunen en helpen, maar ik denk dat je niet moet zoeken naar bevestiging dat je het goed doet. Dat is echt veel voor hem. Misschien was een (verklapte) verrassing ook wel veel. Dat betekent natuurlijk niet dat jij van steen moet zijn, je mag zeker grenzen stellen. Er wordt niet tegen je geschreeuwd, en als er iets is kan je daar gewoon een volwassen gesprek over voeren. Jouw eigenwaarde hoeft hier niet onder te lijden. Je mag zeker zeggen; door jouw gedrag voel ik me niet gewaardeerd. Misschien helpt het ook om duidelijk te zeggen: ik ga nergens heen en ik wil je helpen, maar je moet wel respectvol zijn en proberen duidelijk te communiceren over wat er speelt. Praten jullie wel eens over het rouwen en het verlies, ook al is hij een opkropper? Het zou schelen als je vriend zelf actief werk ging maken van het rouwen, door bijvoorbeeld erover te lezen of een podcast te luisteren. Maar misschien is hij daar niet het type voor hoor.

Ik hoop dat jullie hier samen uitkomen, dat kan zeker! Communicatie is key; je mag alles voelen maar maak je partner er deelgenoot van. Als laatste: rouw is een lang proces, waarbij je leert leven met verlies. Het gaat in fases, maar mijn ervaring is dat je de eerste jaren nog veel moeilijkheden moet overwinnen. Jij moet er als vriendin dus wel rekening mee houden dat hij niet binnen drie maanden weer de oude is. Het is aan jou of je dat aan kan.

Ik wens je veel sterkte!

Probeer je niet te hard hem "op te vrolijken"?