Ruzie

Hoi hoi, om gelijk met de deur in huis te vallen; ik ben super verdrietig. Ik heb een relatie van 8 jaar waar in de laatste 2 jaar bizar veel gebeurd is. Korte samenvatting ; zijn ouders zijn allebei overleden en broer was/is ongeneeslijk ziek van mijn vriend. Ik denk dat dit wel relevant is om te vermelden namelijk.

Ik heb de laatste tijd ongekend veel ruzies in huis en loop op eieren. Ik val af van de stress wat het mee brengt en ik kan niks goed doen. Ik probeer het goed te praten na wat hij meegemaakt heeft maar ik word er zelf zo ontzettend verdrietig van.. we hebben nu weer al 3 dagen ruzie en ik heb net weer staan huilen onder de douche de reden van deze ruzie slaat ook nergens op; ik kwam in een goed humeur thuis van werk en kreeg al in de eerste 10 minuten zo veel stront over mij heen: huis was een bende, mijn spullen stonden overal, de friet duurde te lang en dat lag aan de airfryer dus indirect aan mij. Ik heb hierdoor (na eerst zo afgezeken te worden) ook de ruzie misschien verder aangewakkerd door erop in te gaan door te schreeuwen, maar ik werd even helemaal niet goed en wou mijzelf verdedigen. Ik heb een verjaardag geregeld een paar weken geleden om mijn vriend zelf in het zonnetje te zetten, ik had van alles geregeld zoals vrienden uitgenodigd en een barbecue proberen te organiseren. Hij wist er wel vanaf want ik had het verteld (ik ben dan te enthousiast en kan mijn mond niet houden haha ) en uiteindelijk heeft hij nog bijgesprongen door een party tent te regelen en nog extra benodigdheden en vrienden/familie. Nu gooide hij voor mijn voeten dat als hij niks had geregeld dat alles een flop zou zijn en ik had moeten weten hij geen verjaardag wou vieren zonder zijn ouders. Dat stak mij best hard omdat ik het echt met alle goeie bedoelingen probeerde te regelen.. vervolgens was mijn werk ook kut omdat ik pas om 19:00 thuis kwam en dat was te laat ivm het eten, maar hij is pas zelf sinds kort eerder dan 19:00 thuis, hoe vaak heb ik met koud eten zitten wachten op hem? Heeeel vaak…

Dit is echt een klein onderdeel van wat er nu allemaal aan de hand is, er is nog veel meer maar dit is waar ik op dit moment hard tegenaan loop. Ik mis hoe hij was en ik snap dat je als persoon veranderd na zulke gebeurtenissen, maar ik voel me niet meer gewaardeerd en ik heb het idee dat hij liever zonder mij is als met mij ik weet niet meer wat ik moet doen of zeggen. Ik ben zo gekwetst na de woorden van afgelopen weekend tijdens de ruzie, ik krijg geen excuus of wat dan ook. Ik ben alles na gegaan in mijn hoofd om te kijken of het aan mij lag maar er is niks waardoor ik dit zelf heb kunnen veroorzaken, een beetje troep in huis is toch geen ruzie zoals dit waard? Ik was de hele dag aan het werk dus wanneer moet ik dat opgeruimd hebben? Ik word al een paar dagen genegeerd en durf me bijna niet te bewegen of laten horen in mijn eigen huis..

Pimpelmeesje87 schreef: ↑

30-07-2024 15:06

Hey TO,

Wat rot dat het zo gaat... Ik heb zelf mijn ouders op die leeftijd verloren dus ik voel enorm met jou en je vriend mee. Wat al eerder werd gezegd herken ik wel; enorm aanschoppen tegen dierbare mensen omdat je bang bent om ze ook kwijt te raken. Ik denk dat het voor je vriend ook behoorlijk moeilijk is om te wennen aan een nieuwe realiteit. En dan wordt een verjaardag ook ineens beladen, en moeten er meer mensen komen, etc. Tegelijkertijd probeer jij het goed te doen.

Het klinkt wel alsof er bij vriend veel meer onderzit dan nu duidelijk is. Waarom is de rommel in huis zo'n ding, waarom is het op tijd (warm) eten ineens een issue? Waarom wordt er stampij gemaakt over een goedbedoelde verjaardag? Het kan zijn dat je vriend op zoek is naar geborgenheid omdat zijn ouders er niet meer zijn? En is een gezellig huis daar een onderdeel van? Ik vul hier even in, maar je moet denk ik op zoek naar wat eronder ligt. Het gaat namelijk niet om de rommel. Ik vind het een goede tip die hier al werd gegeven: probeer in gesprek te gaan om samen te bespreken wat je vriend nu nodig heeft.

Ik denk wel dat je moet onthouden dat je vriend in de rauwe rouw zit, en dat de eerste 1-2 jaar een behoorlijke rollercoaster zijn. Bovendien gaat er mogelijk nog iemand overlijden, dus dat is nog meer stress. Je kan je voorstellen dat vriend worstelt; verdriet, verlies, wanhoop, maar ook door moeten, en ook lol willen hebben. Rouw en verwerken is helaas geen rechte lijn naar boven, en dus zal hij af en toe en ook onverwacht tegen zaken aanlopen. En daar mogelijk ook niet meteen goed mee om kunnen gaan. Het is ook een leerproces, hoe je met verlies moet omgaan.

Jij als vriendin wil hem natuurlijk steunen en helpen, maar ik denk dat je niet moet zoeken naar bevestiging dat je het goed doet. Dat is echt veel voor hem. Misschien was een (verklapte) verrassing ook wel veel. Dat betekent natuurlijk niet dat jij van steen moet zijn, je mag zeker grenzen stellen. Er wordt niet tegen je geschreeuwd, en als er iets is kan je daar gewoon een volwassen gesprek over voeren. Jouw eigenwaarde hoeft hier niet onder te lijden. Je mag zeker zeggen; door jouw gedrag voel ik me niet gewaardeerd. Misschien helpt het ook om duidelijk te zeggen: ik ga nergens heen en ik wil je helpen, maar je moet wel respectvol zijn en proberen duidelijk te communiceren over wat er speelt. Praten jullie wel eens over het rouwen en het verlies, ook al is hij een opkropper? Het zou schelen als je vriend zelf actief werk ging maken van het rouwen, door bijvoorbeeld erover te lezen of een podcast te luisteren. Maar misschien is hij daar niet het type voor hoor.

Ik hoop dat jullie hier samen uitkomen, dat kan zeker! Communicatie is key; je mag alles voelen maar maak je partner er deelgenoot van. Als laatste: rouw is een lang proces, waarbij je leert leven met verlies. Het gaat in fases, maar mijn ervaring is dat je de eerste jaren nog veel moeilijkheden moet overwinnen. Jij moet er als vriendin dus wel rekening mee houden dat hij niet binnen drie maanden weer de oude is. Het is aan jou of je dat aan kan.

Ik wens je veel sterkte!

Wat heb je dat mooi verwoord en wat moeilijk dat jij dezelfde situatie gehad hebt vroeger met jouw ouders. Ik kan er zeker mee leven dat hij niet binnen drie maanden de oude is, wat mij kwetst is dat hij zulke dingen zegt en mij dan vervolgens al bijna 4 dagen op rij negeert, alsof ik degene ben die fout zit. Ik vind ook dat hij met iemand erover moet gaan praten en volgens mij is het al wel redelijk in gang gezet, maar hij praat er niet over met mij.. ik moet altijd maar aanvoelen hoe hij zich voelt, als ik de vraag stel hoe het is en hij zegt 'het gaat goed' dan denk ik; prima, het gaat goed wat fijn! Maar achteraf hoor ik dat ik op dat moment moet weten en aanvoelen dat het niet goed gaat. Ik vind alles prima als hij het maar zegt en verteld tegen mij, ik ben geen helderziende en wil ook geen slapende honden wakker maken wat dat betreft. We zijn allebei volwassen en ik speel geen spelletjes in de zin van, ik ga raden hoe jij je vandaag voelt. Het is vermoeien aan het worden en ik wil hem niet zo zien, ik snap dat het moeilijk is en wil niks liever dan dat hij het geluk terug vind, ik denk dat daar nog wel heel wat gesprekken met de psycholoog overheen gaan.