scheiden met kinderwens!

Hallo allemaal,



Ik loop al zo lang met mijn gevoelens rond! Ik wou het eerst niet delen, ik kon niet kiezen! Maar nu heb ik gekozen! Ik heb dan ook geen vraag over of ik dit goed aanpak, want dat geloof ik wel. Ik wil alleen mijn gevoelens kwijt! En hoop dat andere die misschien met soortgelijke problemen zitten, er steun aan hebben! En ik heb wel een vraag voor hoe nu verder!



Ik ben ruim 6 jaar getrouwd. In het begin was alles goed. Tenminste dat heb ik altijd gedacht. Nu denk ik dat er toen al wel de beginselen van de problemen waren, maar die zag ik toen niet. Hij blowden al toen ik hem leerde kennen. Ik heb er nooit echt een probleem van gemaakt, omdat ik geen idee had wat het met iemand kon doen. Ik geloofde zijn praatjes over dat het niet verslavend was en dat het geen schade aanbracht. Dus waarom zou ik er tegen zijn?! Dus waren er geen problemen. Er werd bij mij een astmatische aandoening geconstateert. Er mocht niet (meer) in huis gerookt worden. Ik rookte niet dus voor mij geen probleem. Maar vertel je man maar dat die moet stoppen. Dus vertelde ik hem gewoon wat de arts zei. Ik zei hem dat hij niet hoefde te stoppen, zolang er maar niet binnen werd gerookt. Vond namelijk niet dat ik het recht te zeggen dat hij helemaal moest stoppen. In het begin heeft hij wel een paar keer buiten gestaan. Maar al gauw kwamen er excuses. Het was koud buiten. Met een open raam, kon hij best wel roken. Vond hij. Hoe vaak ik ook kwaad werd. Hij rookt nog altijd binnen. Als ik een hoestbui krijg, doet ie hem uit, of gaat boven zitten! (alsof ik er dan geen last van krijg als ik dan naar bed ga?!) We wilden allebei heel graag een kindje! Maar er gebeurde helaas niets. Pijnlijk en iets dat je graag wil delen met je liefde! Maar hij wou er niet over praten! Het lag te gevoelig! Hij maakte opmerkingen als ach het komt wel we zijn nog jong! Ik had het nodig om het te delen, maar ik wou het alleen delen met hem..... En hoe dan verder?! Niet dus hij klapte steeds verder dicht! Ik zat steeds voller met gevoelens waar ik geen raad mee wist! Ik deelde het uiteindelijk dan toch met vrienden en familie. Maar merkte dat mijn man steeds meer op zichzelf wou zijn. Hij deelde steeds minder gevoelens met mij. Blowde steeds meer, waardoor hij steeds minder ging doen. Al bijna 2 jaar weet ik dat onze relatie nooit meer goed komt. Ik heb het toch geprobeert vol te houden. Wou in therapie. Maar alles lag ineens aan mij. Dus ik moest het maar oplossen. Eindelijk gezegd dat het genoeg was. Hij kon kiezen! Mijn gezondheid werd steeds slechter. Ik schijn al lange tijd een ziekte te hebben. 1 waar ik nooit meer vanaf kom. Het is niet levensbedreigend, maar wel erg pijnlijk. Elke dag sta je op met pijn. Je bent vaak vermoeid en hebt last van stemmingswisselingen. Dan nog een vorm van astma. Mijn man zei (nog steeds) vaak dat hij erg om mijn gezondheid geeft! Maar buiten roken doet hij niet. Hij verwacht wel dat ik werk en het huishouden doe de honden uitlaat en het eten om 6 uur op tefel heb. Het was dus tijd om hem te laten kiezen! Of hij zou meer zijn best gaan doen. Wat inhield dat hij zou stoppen met roken en blowen (iig in huis) of we gaan scheiden! Hij heeft vaak beloofd te veranderen! Maar uiteindelijk heb ik dan toch de knoop nu definitief doorgehakt! Nog even en dan ben ik dan eindelijk gescheiden! Ergens ben ik heel erg opgelucht! Maar ik heb nog steeds mijn kinderwens! Daar loop ik al 6 jaar mee rond! En wat sommige ook denken! Dat word niet minder! Ik voel het elke dag! Als ik zwangere vrouwen zie voel ik haat! Ik vind het heel erg om te zeggen, maar dat is hoe het voelt! Daar voel ik me dan weer schuldig door en dan probeer ik blij te zijn voor die vrouwen! Maar dat lukt niet echt heel erg! Vrienden trouwen, krijgen kinderen! En ik sta op het punt te scheiden en dan moet je weer opnieuw beginnen! Alleen en met een wens om moeder te zijn in je hart gegraveert! Ik weet dat ik er goed aan doe om weg te gaan bij mijn man! De relatie valt niet meer te redden! Ik heb zelfs gevoelens voor een andere man! Maar dat is een ander verhaal waar ik nog niet aan toe ben! Maar ja soms ben ik bang dat mijn kinderwens het mij nog weleens heel moeilijk kan gaan maken. Ik weet dat het verstandig is voor mij, om eerst een tijdje even alleen te zijn. Alles even te laten rusten. Als de gevoelens tussen mij en die vriend goed zit, zal hij dat begrijpen... Maar toch ben ik bang dat ik het risico niet wil lopen en ik toch snel na mijn scheiding samen met hem wil zijn.... Is dat slecht?! Laat ik mij teveel beinvloeden door mijn kinderwens?! Heeft iemand anders iets soortgelijks meegemaakt?! En heeft diegene misschien wat raad voor mij?!

Even voor de duidelijkheid (gezien dat ik het idee heb dat kwikzilver denkt dat ik nog een kind wil met mijn ex) Ik wil absoluut niet verder met mijn (bijna) ex! Ik wil er ook geen kind meer mee! Dus dat zal ook niet gebeuren! Ik weet ook dat ik er goed aan doe om bij hem weg te gaan! Ik heb daar geen spijt van en twijfel er ook niet aan! Ik vind het alleen moeilijk om verder te moeten in mijn1tje en dan ook nog met een kinderwens! Ik heb hele sterke gevoelens voor een (andere) vriend van me. Ik ken hem van net voor mijn huwelijk, dus ook al ruim 6 jaar. Hij staat altijd voor me klaar! Hij is altijd bezig met mij te helpen door dingen heen te gaan. Zonder te zeggen hoe ik het moet doen, of te zeggen dat ik verkeerd doe. Hij oordeelt niet, probeert ook niets met me ofzo. Maar juist doordat hij gewoon goed voor me is. Voel ik me ook heel erg op mijn gemak bij hem. Ik ben nu al een tijdje er achter dat ik meer voel voor hem dan vriendschap. En dat is vreselijk moeilijk. Omdat ik dus nog niet officieel gescheiden ben, wil ik (ook al ben ik voor mijn gevoel al een hele tijd wel vrijgezel) nog niets met hem beginnen. Ik weet ook niet of het wederzijds is.... (ook al voelt dat wel zo) Maar waar ik bang voor ben is als het dan eindelijk wel officieel is, ik heel graag met hem verder wil. Op zich denk ik niet dat dat een probleem is, alleen denk ik dat ik er wijzer aan doe om eerst een tijdje alleen te zijn. Even mijn hoofd leeg te maken en te kijken hoe ik me dan voel. Maar ik weet ook dat ik echt erg verliefd ben op hem. En daar komt dus bij dat ik graag kinderen wil! Ik weet zeker dat hij een geweldige vader zou zijn (uiteindelijk), dat kan iedereen zien als je hem met een kind ziet! Ik wil er niet mee zeggen dat ik dan dus ook meteen een kind wil met hem voor de duidelijkheid. Ik wil dan eerst rustig kijken of het tussen ons echt goed zit! Ik ben de laatste die wil dat een kind (mijn kind in dat geval) de dupe is van mijn wens. Maar waar het mij om gaat is dat ik ben bang ben dat mijn kinderwens mij er misschien wel toe drijft eerder een relatie met hem aan te gaan dan goed zou zijn. Ik ben niet van plan meteen iets met hem te beginnen, zodra ik gescheiden ben. Maar ik vind het wel moeilijk! Ik weet zeker dat hij het begrijpt! Want ik heb het met hem er wel over gehad dat ik het rustig aan wil doen. En niet meteen in een relatie wil stappen. En dat begreep hij, hij vond dat ook wijs. Maar het probleem is dan dat hij daardoor ook nog leuker word voor mij! Ik hoop dat ik een beetje duidelijk over kom zo. Want ik word zelf gek van die tegenstrijdige gevoelens!

Ik heb juist mijn leeftijd er buiten gehouden, omdat ik niet vind dat dat belangrijk is. Want het ach je hebt nog wel even de tijd, doet alleen maar meer pijn. Maar goed op de hoop dat het jullie daar niet om gaat ik ben bijna 31.

Het valt ook moeilijk uit te leggen. Het is niet dat je de vrouwen of de kinderen haat. Het is eerder de situatie. Ik heb er met meerdere vrouwen over gepraat die ook al jaren zwanger proberen te worden en die begrijpen het volkomen. Het valt niet te vergelijken met een andere situatie. Ik zou dat nooit hebben met een baan of een huis of wat dan ook. Het is gewoon heel erg pijnlijk andere vrouwen zwanger te zien. Zo pijnlijk dat haat gevoelens voor de situatie boven komen. Het is niet zo dat ik het die andere vrouwen niet gun. Kom op, ik weet hoe erg het is om elke maand je hoop gevestigd te hebben. Dat gun je niemand!

In de 1e plaats wil ik jullie allemaal bedanken voor jullie steun!



Reiger ik ben heel blij te horen dat het bij jou goed is gegaan. Ik denk ook niet dat het erg zou zijn als ik wel snel wat met die vriend zou krijgen. Ik ben inderdaad alleen wel bang wat mensen om me heen zullen denken. Ik hem natuurlijk al een hele tijd. Maar ik denk ook dat ik daar dan maar door heen zal moeten. Zelfs al zou ik een tijdje wachten, zullen er nog altijd twijfels zijn bij sommige mensen om me heen.



Eleonora ik vind het erg fijn dat je mijn `haat` gevoelens kunt begrijpen! Niet veel mensen begrijpen die pijn!

Verder ben ik het totaal met je eens dat ik heeel blij mag zijn dat ik geen kinderen met mijn ex heb. En dat ben ik dan ook. Maar dat maakt het helaas niet makkelijker.

En ik denk ook dat je gelijk hebt dat er niet echt een reden is om te wachten, als er liefde voor handen is. Ik denk dat ik gewoon nog te bang ben. Ik ken hem natuurlijk ook al lang en wil de vriendschap die we nu hebben niet op het spel zetten. Want ook al zal hij niet onaardig gaan doen, kan een verliefdheid wel voor spanningen zorgen waardoor er toch iets verandert in de manier van omgaan met elkaar. En nu is hij de beste vriend die ik heb. Ik kan alles aan hem kwijt. Dat wil ik niet verliezen. En zoals ik hier boven aan reiger ook al zei. Ben ik ook nog wel bang voor wat andere er over gaan zeggen. Ik weet dat dat geen reden moet zijn. En dat je soms gewoon de sprong moet maken. Maar ik vind het nog wel moeilijk en erg eng. Maar ik ben wel blij dat jullie vinden dat het wel kan. Ik denk dat ik dat wel goed kan gebruiken om me zelf er ook sterk genoeg voor te maken om de stap te nemen. En hem te vertellen hoe ik me voel. En dan maar afwachten of dat wederzijds is.