Relaties
alle pijlers
Scheiden van een lieve man?
zondag 26 augustus 2007 om 12:17
Ik moet echt even mijn hart luchten en ook hoop ik op wat advies.
Ik ken mijn man nu zeven jaar. Hij was niet helemaal mijn ideale man, maar zeker in de beginjaren was ik heel gelukkig met hem. We hebben er 3,5 jaar over gedaan om een kindje te krijgen. Voorafgegaan door miskramen en een vroeggeboorte, hebben we nu een geweldige zoon van nog geen 2.
We zijn destijds na anderhalf jaar gaan samenwonen en kort daarna was ik voor het eerst zwanger. Daarna bleven we erg gefocust op het krijgen van een kindje en het voelt een beetje alsof we niet meer zo naar elkaar keken, maar een gezamenlijk doel voor ogen hadden. We groeiden erg naar elkaar toe, wat natuurlijk heel mooi is.
Maar nu alles in rustiger vaarwater is, is het alsof ik mijn man aankijk en denk: 'Ben ik met jóuw getrouwd?' Eigenlijk heb ik zo'n fijne man, die lief en trouw is. Betrokken is bij de opvoeding. Dol is op mij. Wat heb je dan te klagen? Maar sinds een paar weken heb ik een gevoel wat zich niet meer laat onderdrukken en dat is dat ik eigenlijk niet met hem verder wil... Dat hij niet mijn ideale man is, lijkt zich nu op te breken. Mijn liefde voor hem lijkt niet groot genoeg meer. Natuurlijk weet ik wel dat het een illusie is de perfecte man te hebben. Ik voel me er afschuwelijk over, omdat ik weet dat hij 100% procent gelukkig is met ons, maar van binnen ben ik al bezig met het verdelen van de inboedel... Voor ons kind vind ik het des te verschrikkelijker: ik wil niet dat hij in een gebroken gezin opgroeit, dus ik wil dit knagende rotgevoel zo graag kwijt. Ik voel me enorm schuldig tegenover man en kind. Regelmatig slaat de paniek toe en weet ik niet waar ik het moet zoeken. Als ik weer wat rustiger ben, kan ik ook voelen dat we het goed hebben samen. Ik hoop zo dat ik het bij het verkeerde eind heb en dat dit een fase is waar ik doorheen moet. Ik weet dat ik 'achterstallig onderhoud' heb wat betreft de zwangerschappen en ik ben daarvoor nu in therapie.
Laat ik voorop stellen dat ik me niet het slachtoffer voel. Als dit zo blijft zijn mijn man en kind natuurlijk de klos.
Ik heb de volgende vragen: Is er iemand die dit herkent en goed door zo'n heftige twijfelfase heen gekomen is en weer gelukkig is in haar/zijn relatie? Wat heb je ervoor gedaan?
Ik hoor graag jullie reacties.
Najdiz
Ik ken mijn man nu zeven jaar. Hij was niet helemaal mijn ideale man, maar zeker in de beginjaren was ik heel gelukkig met hem. We hebben er 3,5 jaar over gedaan om een kindje te krijgen. Voorafgegaan door miskramen en een vroeggeboorte, hebben we nu een geweldige zoon van nog geen 2.
We zijn destijds na anderhalf jaar gaan samenwonen en kort daarna was ik voor het eerst zwanger. Daarna bleven we erg gefocust op het krijgen van een kindje en het voelt een beetje alsof we niet meer zo naar elkaar keken, maar een gezamenlijk doel voor ogen hadden. We groeiden erg naar elkaar toe, wat natuurlijk heel mooi is.
Maar nu alles in rustiger vaarwater is, is het alsof ik mijn man aankijk en denk: 'Ben ik met jóuw getrouwd?' Eigenlijk heb ik zo'n fijne man, die lief en trouw is. Betrokken is bij de opvoeding. Dol is op mij. Wat heb je dan te klagen? Maar sinds een paar weken heb ik een gevoel wat zich niet meer laat onderdrukken en dat is dat ik eigenlijk niet met hem verder wil... Dat hij niet mijn ideale man is, lijkt zich nu op te breken. Mijn liefde voor hem lijkt niet groot genoeg meer. Natuurlijk weet ik wel dat het een illusie is de perfecte man te hebben. Ik voel me er afschuwelijk over, omdat ik weet dat hij 100% procent gelukkig is met ons, maar van binnen ben ik al bezig met het verdelen van de inboedel... Voor ons kind vind ik het des te verschrikkelijker: ik wil niet dat hij in een gebroken gezin opgroeit, dus ik wil dit knagende rotgevoel zo graag kwijt. Ik voel me enorm schuldig tegenover man en kind. Regelmatig slaat de paniek toe en weet ik niet waar ik het moet zoeken. Als ik weer wat rustiger ben, kan ik ook voelen dat we het goed hebben samen. Ik hoop zo dat ik het bij het verkeerde eind heb en dat dit een fase is waar ik doorheen moet. Ik weet dat ik 'achterstallig onderhoud' heb wat betreft de zwangerschappen en ik ben daarvoor nu in therapie.
Laat ik voorop stellen dat ik me niet het slachtoffer voel. Als dit zo blijft zijn mijn man en kind natuurlijk de klos.
Ik heb de volgende vragen: Is er iemand die dit herkent en goed door zo'n heftige twijfelfase heen gekomen is en weer gelukkig is in haar/zijn relatie? Wat heb je ervoor gedaan?
Ik hoor graag jullie reacties.
Najdiz
zondag 26 augustus 2007 om 21:54
quote:Tricolore schreef op 26 augustus 2007 @ 20:59:
Begin ook eens met uit te vinden hoe je die moeheid bij jullie kunt verminderen. Van moeheid WORD je ook sjaggerijnig.
Hoe komt het dat jullie zo moe zijn?
Verder is functioneel zijn samen juist een voordeel, alleen het moet niet een soort koel-zakellijk mini-economietje worden dat alleen op de noodzakelijke belangen draait: het zorgen voor inkomen en kind.
Wanneer is het voor het eerst fout gegaan in jouw ogen? Dus was er al geen plezier samen meer kort na de geboorte van jullie kind of pas een poosje later en is dat toen zo gebleven? Begon het in de tijd dat jij er sterk alleen voor de baby was (wat heel gewoon is in het begin) en heeft hij toen zijn plekje niet meer opgeeist bij jou? Want ook daar zit vaak een knelpunt. Kortom, graaf daar eens in....
Ga ik over nadenken...
Meiden, bedankt allemaal! Ik zat zo in kringetjes te denken, nu voel ik weer wat lucht. Thanx!
Begin ook eens met uit te vinden hoe je die moeheid bij jullie kunt verminderen. Van moeheid WORD je ook sjaggerijnig.
Hoe komt het dat jullie zo moe zijn?
Verder is functioneel zijn samen juist een voordeel, alleen het moet niet een soort koel-zakellijk mini-economietje worden dat alleen op de noodzakelijke belangen draait: het zorgen voor inkomen en kind.
Wanneer is het voor het eerst fout gegaan in jouw ogen? Dus was er al geen plezier samen meer kort na de geboorte van jullie kind of pas een poosje later en is dat toen zo gebleven? Begon het in de tijd dat jij er sterk alleen voor de baby was (wat heel gewoon is in het begin) en heeft hij toen zijn plekje niet meer opgeeist bij jou? Want ook daar zit vaak een knelpunt. Kortom, graaf daar eens in....
Ga ik over nadenken...
Meiden, bedankt allemaal! Ik zat zo in kringetjes te denken, nu voel ik weer wat lucht. Thanx!
maandag 27 augustus 2007 om 11:26
quote:Najdiz schreef op 26 augustus 2007 @ 13:04:
Nu kan ik voelen dat ik ook dingen heb gemist, zoals bijvoorbeeld De Parade, Lowlands of naar gekke experimentele voorstellingen. Dat is niks voor hem en ik heb het er maar bij gelaten.Gewoon gaan! Ook in een huwelijk ben je een individu. Iedereen mag hobby;s hebben. Met je man afspreken welke dagen/avonden jij vrij hebt en welke hij. Eventueel goede oppas regelen als het doubleert.
Nu kan ik voelen dat ik ook dingen heb gemist, zoals bijvoorbeeld De Parade, Lowlands of naar gekke experimentele voorstellingen. Dat is niks voor hem en ik heb het er maar bij gelaten.Gewoon gaan! Ook in een huwelijk ben je een individu. Iedereen mag hobby;s hebben. Met je man afspreken welke dagen/avonden jij vrij hebt en welke hij. Eventueel goede oppas regelen als het doubleert.
maandag 27 augustus 2007 om 14:14
quote:Najdiz schreef op 26 augustus 2007 @ 12:41:
[...]
Mijn ideale man zou meer lef hebben; het avontuur aangaan. Hij is vaak voorzichtig, ziet gevaren. Nu ben ik af en toe behoorlijk onbezonnen, dus wat dat betreft zijn we niet eens zo'n slechte combi.
Maar ik kan er zo kriegel van worden dat op zoveel dingen een rem wordt gezet. Eerst denk ik dan: ja, misschien heb je wel gelijk en heb ik de nadelen/gevaren niet gezien, maar de spirit gaat er zo voor mij wel uit. Soms wil ik hem een schop onder z'n kont geven: 'Jezus, durf te leven!' Zoiets...
Misschien moet je gewoon even afwachten : de meeste mannen worden vanzelf wat roekeloos tijdens hun mid-life crisise : hij zou je nog wel eens kunnen verrassen tegn die tijd!!
[...]
Mijn ideale man zou meer lef hebben; het avontuur aangaan. Hij is vaak voorzichtig, ziet gevaren. Nu ben ik af en toe behoorlijk onbezonnen, dus wat dat betreft zijn we niet eens zo'n slechte combi.
Maar ik kan er zo kriegel van worden dat op zoveel dingen een rem wordt gezet. Eerst denk ik dan: ja, misschien heb je wel gelijk en heb ik de nadelen/gevaren niet gezien, maar de spirit gaat er zo voor mij wel uit. Soms wil ik hem een schop onder z'n kont geven: 'Jezus, durf te leven!' Zoiets...Misschien moet je gewoon even afwachten : de meeste mannen worden vanzelf wat roekeloos tijdens hun mid-life crisise : hij zou je nog wel eens kunnen verrassen tegn die tijd!!
dinsdag 28 augustus 2007 om 18:48
dinsdag 28 augustus 2007 om 19:11
jullie zijn ook zo erg bezig geweest met het krijgen van een kindje,... en na je kindje heb je je kindje nu wordt je zoontje meer zelf standig en hij heeft jou niet zo veel meer nodig en nu klrijg je meer tijd voor elkaar..... als ik jou was zou ik kijken of je ouders, schoon ouders even lekker op de kleine willen passen en ga even lekker met zijn tweeen een weekendje er tussen uit... lekker alleen
