Sinterklaas met familie

Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik

Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.

Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.

Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.

framboosje123 schreef: ↑

28-05-2025 15:54

Hoe is het nu TO? Fijn dat je man ineens toch wel in staat blijkt te zijn je te ondersteunen, blijkbaar voelt hij dat het nu écht menens is. Dus toch ergens heeft hij wel empathie…

Het gaat heel wisselend met mij, de ene dag best oké, de andere dag doodmoe en tot weinig in staat. We zijn inmiddels begonnen met de gezamenlijke therapie (1 sessie gehad). Ingewikkeld hoor, man voelt zich duidelijk totaal niet op zijn gemak en zegt absoluut niet wat hij denkt. Zit enorm al zijn woorden te wegen en er komt eigenlijk weinig uit. Helemaal op het eind toen de therapeut vroeg hoe hij het had gevonden, benoemde hij wel dat hij het soort lastig vindt zich een houding te geven, dat vond ik wel echt winst dat hij dat überhaupt kon benoemen, maar oei… we moeten van ver komen.

Ik daarentegen zit hoog in mijn emotie ook door de overspanning, en ik voel me gewoon enorm gekwetst door hoe man zich heeft opgesteld de afgelopen jaren. Ik heb dat in tranen benoemd en dat ik eigenlijk ergens hoop dat hij op een punt komt dat hij inziet hoe hij mij gekwetst heeft en dat hij zijn rol daarin ook erkent en misschien ooit sorry kan zeggen. Zijn reactie is dan letterlijk ‘dat is vervelend, maar…’ en dan een relaas over dat hij er niks aan kan doen dat hij niks deed voor het gezin omdat ik het altijd al eerder had gedaan dus kon hij toch niks meer doen. Dus ik zeg… als je dit zo zegt, klinkt het voor mij alsof je zegt dat het mijn fout is dat jij mij hebt moeten kwetsen, want ik geef je geen ruimte om er voor me te zijn. En daar kan hij dan niet op reageren.. en de therapeut liet het ook een beetje hangen. Maar die gaf aan dat we dan de volgende keer gaan kijken naar hoe wij naar elkaar luisteren (of niet) en op elkaar reageren.

Sorry voor het hele relaas, ik weet niet of het enigszins te volgen is. Ik merkte vooral dat ik emoties toon in de therapiesessie (doe ik sowieso wel makkelijker maar nu ik thuis zit helemaal) en dat man daar soort totaal niet op reageert. En of dat nou komt doordat hij zich niet op z’n gemak voelt of iets anders weet ik niet, maar het beangstigt me wel dat hij zo koel en zakelijk kan reageren. Dan gaan mijn gedachten wel richting… gaat dit goed komen? Gaat hij mij op emotioneel vlak kunnen geven wat ik nodig heb? Ik weet het niet.

@dp, het hoeft niet precies volgens een scenario te lopen, dat heb ik ook echt niet zo preciesjes in mijn hoofd ofzo. Maar een stukje erkenning/begrip en daarbij iets van berouw, dat is wel iets waar ik inderdaad heel erg naar op zoek ben. Het liep in de sessie ook gewoon een beetje gek vond ik. Ik gaf eerst juist aan dat man echt absoluut ten positieve veranderingen heeft gemaakt de afgelopen weken om mij te ondersteunen nu het niet gaat en dat ik dat dus enorm waardeer en dat ik daardoor ook merk dat ik ook zijn leuke kanten weer zie en er weer aantrekkingskracht is (zijn omschrijving van de reden waarom we er zaten was namelijk dat ik hem niet meer aantrekkelijk vind). De therapeut pakte dat op en zei ook echt expliciet tegen man van, pak dit compliment, want je hebt dus blijkbaar echt iets goed gedaan. En toen vroeg hij aan man hoe het voor hem was geweest deze weken. Daarop reageerde man dat hij eigenlijk amper verschil merkte en dat het hem totaal geen moeite kostte om ietsjes meer op te pakken, dat hij het helemaal niet zo’n grote verandering vond. Daarop zei de therapeut ook.. als je dit zegt, denkt minik natuurlijk.. als het niet zo’n verandering is, waarom was dat eerder dan niet mogelijk? Daarop had man niet echt een antwoord, hij zegt dat hij niet echt ervaart dat het nu zo anders gaat.

Dat maakt bij mij twee dingen los, enerzijds dat het dan lijkt alsof al die extra taken niks voorstellen dus dat ik daar veel te moeilijk over heb gedaan, ten tweede dat hij dat dus blijkbaar makkelijk eerder ook had kunnen doen, maar dat mijn gevoel dat ik daarvoor eerst echt neer moet vallen, klopt. Het eerste heb ik even gelaten, het tweede heb ik wel benoemd toen de therapeut om mijn reactie vroeg. En toen therapeut bij man nog verder op de verandering in probeerde te gaan, zei man wel dat hij hoopt dat ik gauw weer in staat ben om de ‘normale dingen’ op te pakken dus dat het toch wel een beetje een verandering was.

Man is gewoon ook onhandig, hij zegt heel vaak dingen die hij niet zo lomp bedoelt als dat hij ze zegt, maar het is voor mij nu lastig om dingen te relativeren en wát hij zegt, ervaar ik best wel als kwetsend.

@youk, man is nooit invoelend geweest, en ik merk hoe langer we bij elkaar zijn, hoe meer ik dat altijd al mis. Maar ik weet dus niet of het eerlijk is hierin een verandering van hem te verwachten. De conclusie kan ook zijn dat hij dit gewoon echt niet kan, en dan moet ik afwegen of ik daarmee kan leven of niet. En dat is ook wat me beangstigt sinds die sessie… dat ik denk, hij kan het misschien écht niet. En de implicaties daarvan zijn heftig, want dat is wel wat ik nodig heb.