Spijt na overlijden ouders?

mamavanf maandag 14 april 2025 om 12:56

Naar aanleiding van het zuurpruimen topic post ik hier een vraag die me al best een tijdje bezighoudt.

Ik heb niet zo'n heel fijne relatie met mijn ouders. Nooit gehad en heb me er inmiddels bij neer gelegd dat zij niet zullen veranderen en ik dus een modus vinden om met ze om te gaan. Ze tonen totaal geen interesse in ons, eigenlijk alles moet van onze kant komen. Vaak gezeur en verwijten over alles wat niet goed gaat, inmiddels ben ik op het punt dat ik ook niet zoveel moeite meer doe voor hun.

Nu verliezen best wat mensen om me heen hun ouders, logisch want we worden ouder. Tijdens de afscheidsdiensten hoor je vaak mooie, liefdevolle verhalen over die ouder. Ooit zal ik daar ook staan. Wat moet ik dan vertellen? Krijg ik "later" spijt dat ik ze niet meer gevraagd heb tijdens hun leven? Over hun jeugd, hoe zij het leven ervaren hebben?

Ik snap dat jullie op die vragen geen antwoorden kunnen geven, maar ik vind het fijn om hier eens over gedachten over te wisselen met anderen.

Het is beter een kaars aan te steken, dan de duisternis te vervloeken ~ In loving memory of AnnA.

Leslie Knobe maandag 14 april 2025 om 15:35

Ik had alleen maar stress van het contact met mijn ouder en wilde het contact nog verder terugschroeven op het moment dat deze plotseling overleed. Het was een enorme opluchting voor mijn hele gezin.

Ik heb de praatjes op de uitvaart overgelaten aan de mensen die dat wilden, ik had weinig aardigs te vertellen.

mamavanf maandag 14 april 2025 om 16:01

Bedankt voor jullie reacties! Doen me goed.

En wat een mooi gedicht Valtifest. Alleen wordt moeder bij mij vader. Op een of andere manier heb ik de overtuiging dat het zo hoort. Keeping up appearances. Zoals we al zeker 45 jaar doen. Er niet gaan staan voelt als falen denk ik. Alsof ik mijn ouders in de steek laat. Terwijl ze dat in zekere zin al zo lang bij mij doen.

Het is beter een kaars aan te steken, dan de duisternis te vervloeken ~ In loving memory of AnnA.

Lente19251003- maandag 14 april 2025 om 16:02

S7rin schreef: ↑
14-04-2025 14:44
Mijn moeder is jong overleden, dus wat mijn vader betreft kon ik altijd vrij stellig antwoorden op reacties als: "wees blij dat hij er nog is" of "als hij overleden is ga je het/hem missen". Mijn band met hem was dusdanig dat er niet zo veel was om te missen. Ik was eigenlijk al ouderloos, alleen was het onzichtbaar, omdat hij nog leefde.

Wat heb je dat mooi beschreven! Zo voel ik me ook. Een goede vriendin, die zelf beide ouders al heeft verloren, zei me laatst ook dat ze nu ineens zag dat ik net zo goed wees ben als zij. Ik heb geen vader, er leeft een man die mij heeft verwekt maar ik heb geen band met die persoon en geen steun of wat dan ook aan hem. Mijn geweldige, lieve moeder is helaas al lang overleden.

Ik denk ook weleens wat ik moet zeggen op zijn uitvaart, ik zou het niet weten, ik kan geen enkele positieve herinnering bovenhalen.

Mijn man, die hetzelfde dacht over zijn vader, heeft dit opgelost door op de uitvaart de rol van ceremoniemeester op zich te nemen. Dus hij kondigde de sprekers en de liedjes aan. Want hij vond toch dat hij iets moest doen of zeggen maar kon ook niks inhoudelijks bedenken over zijn vader.

Ik vind het hebben van een ouder die alleen maar neemt en energie slurpt echt heel zwaar, vooral het schuldgevoel wat er bij mij bij komt kijken. En toch steeds weer de verwachtingen die altijd teleurgesteld worden, zowel bij mezelf als bij mijn kinderen. Ik verwacht ook vooral opluchting te voelen als hij zal overlijden.

Nana_Mouskouri maandag 14 april 2025 om 16:06

Ik heb geen enkel probleem met het feit dat het een "vul hier naam overledene in"-uitvaart gaat worden. Mochten andere mensen dat anders willen zien, dan mogen ze dat fijn zelf gaan doen. Ik zal alles netjes regelen, maar niemand kan mij dwingen iets anders te voelen dan wat ik voel.

Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.

mamavanf maandag 14 april 2025 om 16:14

Lente19251003- schreef: ↑
14-04-2025 16:02

Ik vind het hebben van een ouder die alleen maar neemt en energie slurpt echt heel zwaar, vooral het schuldgevoel wat er bij mij bij komt kijken. En toch steeds weer de verwachtingen die altijd teleurgesteld worden, zowel bij mezelf als bij mijn kinderen. Ik verwacht ook vooral opluchting te voelen als hij zal overlijden.

Dit is het inderdaad precies. Je denkt eindelijk eens iets goed te regelen voor ze, maar hij weet het toch weer zo te draaien dat je met een rotgevoel naar huis gaat. En op een of andere manier probeer ik het dan weken later toch weer met iets anders en dan krijg je weer de deksel op je neus. En waarom? Goedkeuring? Ik tik het en zit me te bedenken: patronen herhalen zich, totdat je ervan leert. Die komt binnen

Het is beter een kaars aan te steken, dan de duisternis te vervloeken ~ In loving memory of AnnA.

Sierlijk maandag 14 april 2025 om 16:49

Ik ken genoeg uitvaarten waarbij de kinderen niet spraken, dus heel gek vind ik dat niet.

Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!

Tanteslankie20 maandag 14 april 2025 om 16:57

Ik had geen warme band met mijn moeder en heb dat ook benoemd tijdens de uitvaart. Ik hield wel van haar maar niet van veel wat ze deed of zei. Gelukkig kwamen er na haar overlijden wel fijne jeugdherinneringen terug. Mijn man deed het overzicht geboorte, trouwen etc etc. Al met al een half uurtje. Uiteindelijk hebben we het geregeld zoals het voor ons en mijn vader het beste voelde. Besloten en met een klein groepje. En spijt heb ik niet. Vind ik een zinloze emotie.

Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker. A. Einstein

Quaintrelle maandag 14 april 2025 om 17:17

mamavanf schreef: ↑
14-04-2025 16:01
Bedankt voor jullie reacties! Doen me goed.

En wat een mooi gedicht Valtifest. Alleen wordt moeder bij mij vader. Op een of andere manier heb ik de overtuiging dat het zo hoort. Keeping up appearances. Zoals we al zeker 45 jaar doen. Er niet gaan staan voelt als falen denk ik. Alsof ik mijn ouders in de steek laat. Terwijl ze dat in zekere zin al zo lang bij mij doen.

Toen mijn vader overleed vond mijn broer ook dat we gezamenlijk (broers en zussen) moesten spreken tijdens de dienst. Ik heb vriendelijk bedankt ook al wilden de anderen wel allemaal.

Je bent niets verplicht. Het is niet jouw taak, jij kunt beter voor jezelf bepalen hoe en in welke vorm je afscheid wil nemen. Het moet voor jou goed voelen en niet voor de ander.

Als mijn moeder overlijdt, ga ik niet eens naar de dienst denk ik. Daar zullen anderen vast iets van vinden, maar dat is niet mijn probleem.

When the missionaries came to Africa they had the Bible and we had the land. They said "Let us pray." We closed our eyes. When we opened them we had the Bible and they had the land.
Desmond Tutu

Lente19251003- maandag 14 april 2025 om 17:17

mamavanf schreef: ↑
14-04-2025 16:14
Dit is het inderdaad precies. Je denkt eindelijk eens iets goed te regelen voor ze, maar hij weet het toch weer zo te draaien dat je met een rotgevoel naar huis gaat. En op een of andere manier probeer ik het dan weken later toch weer met iets anders en dan krijg je weer de deksel op je neus. En waarom? Goedkeuring? Ik tik het en zit me te bedenken: patronen herhalen zich, totdat je ervan leert. Die komt binnen

Jouw laatste zin… oef. En leren doe ik niet, al jaren niet. En ik blijf dus teleurgesteld en gekwetst worden.

Ginevra maandag 14 april 2025 om 17:22

Ik heb bij het overlijden van mijn moeder eerlijke dingen verteld. Subtiel, niet in de aanval of lelijke dingen, maar wel eerlijk. Ze was iemand van enig aanzien in haar omgeving en veel mensen hadden een heel hoge pet van haar op, ik heb in bescheiden bewoordingen daar wat dingen tegenover gezet. Sommige mensen hebben dat kunnen plaatsen, anderen niet.

Wel ben ik na haar overlijden milder geworden en vind ik het makkelijker ook weer de goeie dingen te herinneren. Want die zijn er ook. En in die zin snap ik de mensen ook wel die zeggen dat je spijt kunt krijgen. Het zal niet bij iedereen zo zijn en sommige ouders zullen het ook echt te bont hebben gemaakt, maar als ik nu terugkijk ben ik blij dat ik aardig voor mijn moeder ben geweest, rond en na haar overlijden.

mienbillekesjeuken maandag 14 april 2025 om 17:34

Nee. Ben ook niet naar de uitvaart geweest van mijn vader. Een tijd gelee zag ik die film 'It ends with us' en daarin realiseert het hoofdpersonage zich tijdens het 'speechen' dat ze niks aardigs over hem te zeggen heeft (en vooral trauma heeft) en ze loopt zonder iets te zeggen weg van de microfoon. Dat kwam wel binnen, zo herkenbaar.

Van andere familie heb ik daarna dingen over mijn vader en moeder gehoord, waaruit blijkt dat ze over heel veel dingen hebben gelogen. Voelde ik als kind altijd al aan. Dus dan hoor je meer dan een halve eeuw later dat je niet gek bent. Heeft wel alles in ander perspectief gezet. Namelijk dat ze werkelijk totaal ongeschikt waren als ouders, in elk geval van dochters. Zonen, daar hebben ze minder problemen mee.

Valtifest maandag 14 april 2025 om 17:45

Lente19251003- schreef: ↑
14-04-2025 17:17
Jouw laatste zin… oef. En leren doe ik niet, al jaren niet. En ik blijf dus teleurgesteld en gekwetst worden.

Bij mij heeft de zin: "ze weten het" wel de boel opgeschud.
Ik ging toch erg mee in het 'ze kan er ook niks aan doen, ze doet haar best, etc'verhaal.
Dat besef was voor mij gek genoeg naast verdrietig ook heel rustgevend.
Wat ik ook doe, het maakt niet uit.
Er wordt toch wel op gepist.

Situatie voorbeeld:
Thuiszorg moeder is ziek. Ik ben geweest om poolshoogte te nemen, alles zag er redelijk netjes uit, een familielid had net schoongemaakt, vervanging zou over een paar dagen komen.
Moeder vraagt naar mijn week en ik noem een bepaalde dag, veel spannende dingen.

Ander familielid belt mij op de drukke dag op hoge poten: ze was net geweest want mijn moeder had huilend opgebeld, en hoe kon ik mijn eigen moeder zo laten zitten, ze was helemaal overstuur en had een niks tegen mij 'durven' zeggen, zelf helaas niet in staat iets te doen maar ach en wee.
Droge kennis zat er toevallig bij toen ik mijn oor vol kreeg, kent het verhaal en appt alleen maar haar werkster door, die kon diezelfde dag komen.
Let wel: ik ben geen enigst kind.
De rest wist van niks, familielid belt op aanwijzing moeder mij.
Moeder later tegen andere broers en zussen: ik dacht die komt zelf haar handjes laten wapperen, maar tante Truus (bijnaam voor mij, geen leuke. Ik kom overal 'makkelijk' van af is het verhaal en ben een egoist die alles vooral voor mezelf goed regelt) regelt weer wat hoor.
De teleurstelling omdat ik niet vol schuld en paniek aan kwam rennen straalde ervanaf.
Plus: als ik 'mijn handjes laat wapperen' doe ik als 50 jarige met een heel gezin alles heel dom en onhandig en wordt toch weggestuurd want ik maak alles alleen maar erger.
Dat bedoel ik met: ze weten het. Ze weten heel goed wat ze doen.
Omdat we zelf niet zo zijn en iets anders hopen blijven we meedoen.

Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.

Avocadeau maandag 14 april 2025 om 18:18

Ik heb er afgelopen jaren regelmatig van wakker gelegen.
Ik voel me verplicht om te spreken, mochten ouders overlijden. Omdat.
Omdat de hele wereld denkt dat we een goede band hebben, omdat ik nou eenmaal een droom-dochter wil zijn, omdat ik zelfs postuum nog de angst rillingen krijg van niet voldoen aan hun eisen.
Het hoort in onze omgeving, is een blijk van liefde en respect. En dat is er dan weer goed ingeramd bij mij.

Maar hoe meer begrafenissen ik meemaak waar mensen vol liefde en verdriet over hun ouder praten, hoe meer buikpijn ik krijg bij het idee.

Ik ga het mijn mond moet uitkrijgen, maar niets doen is voor mij ook absoluut geen optie.
Dus dat wordt nog wat tzt.
(In elk geval een gunstige periode voor mijn therapeute.

)

nerdopviva maandag 14 april 2025 om 18:23

Sierlijk schreef: ↑
14-04-2025 16:49
Ik ken genoeg uitvaarten waarbij de kinderen niet spraken, dus heel gek vind ik dat niet.

Ik heb zelf ook niet gesproken, terwijl we een prima band hadden. Wel of niet spreken zegt toch niets over de band die je had?

Dropdrop maandag 14 april 2025 om 18:52

Ik denk dat je voor die andere begrafenissen gewoon niet uitgenodigd wordt.

De mensen kiezen ervoor om óf hun belabberde ouder zonder publiek in dat gat te gooien óf het hele circus te doen 'zoals het heurt', omdat je de vuile was nou eenmaal niet buiten hangt.

Ik ben maar 1x op een begrafenis geweest waar werd benoemd dat de overledene geen lieverdje was geweest.

Ik heb geen contact met 1 ouder, hij moet nog overlijden, maar ik verwacht geen spijt. Wat er bij leven niet was, komt niet ineens wel.

pina maandag 14 april 2025 om 19:45

Lila-Linda schreef: ↑
14-04-2025 13:09
heel veel praatjes zijn ook oppervlakkig he?
Als een soort cv: geboren, woonplaats, opleidingen, toen kwam kind 1...2 ... 3... eerste kleinkind. Vakanties naar Frankrijk in de Renault, dol op Ado Den Haag etc

Nou precies, altijd ingezet voor de korfbalvereniging en druk in de tuin.

Was laatst op een uitvaart waar iemand heel open en eerlijk sprak over de moeilijke kant van de overleden ouder en wat dat met de onderlinge relatie had gedaan en dat ze elkaar vaak niet begrepen. Dat was best bijzonder.

Lucy maandag 14 april 2025 om 20:46

Ik heb (ook) niet zo'n goede band met mijn moeder. Vader en stiefvader zijn ondertussen overleden.

Waar jij behoefte aan hebt is aan jou. Er zit geen goed of fout in. Mij heeft het wel geholpen om op een gegeven moment een uitgebreid gesprek met mijn moeder te hebben over haar opvoeding, haar jeugd. In mijn geval was het zo, dat omdat het hele gesprek over haar ging, ze zich gezien en gehoord voelde en het daardoor eigenlijk best een mooi gesprek werd. Mij heeft het opgeleverd dat ik ben gaan begrijpen waar zij vandaan kwam, hoe zij dingen heeft gemist in haar jeugd en ben ik patronen en het (inter)generationeel trauma gaan zien in onze familie. Ik heb daardoorhaar gedrag een plek kunnen geven, begrip kunnen krijgen voor dingen die in mijn jeugd zijn gebeurd en kunnen plaatsen waarom ze met mij omgaat zoals ze dat doet.

Ik heb zeer sporadisch contact met haar (Waarbij ik me soms ook afvraag of ik daar geen spijt van ga krijgen als ze overlijdt, maar ik trek meer contact nu niet...). Maar het heeft mij veel rust gegeven. Niet alleen mijn kijk op haar, maar zeker ook de kijk op mijzelf is daardoor anders geworden.

En praten op hun uitvaart... je gaat vanzelf merken of je daar behoefte aan hebt. Er is geen goed of fout.

Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison

apiejapie maandag 14 april 2025 om 21:03

Kaaaaaaaatje schreef: ↑
14-04-2025 13:00
Ik kan je niet helpen qua band met je ouders. Maar toen ik ooit een beslissing moest nemen waarvan ik bang was dat ik er later spijt van zou krijgen kreeg ik het advies om uitgebreid op te schrijven waarom die keuze op dat moment voor mij de juiste keuze was.

Ik heb later nog twee keer die brief aan mezelf teruggelezen en kon daarna weer verder met mijn leven wetende dat het op dat moment de juiste beslissing voor me was.

Wat een goede tip vind ik dit!

Zelf ben ik gestart met therapie om mijn verleden te verwerken. Daarin beslaat een groot deel mijn ouders en onze band. Vind dit het goede moment voor mij.

Poespas maandag 14 april 2025 om 21:36

Lucy schreef: ↑
14-04-2025 20:46
Ik heb (ook) niet zo'n goede band met mijn moeder. Vader en stiefvader zijn ondertussen overleden.

Waar jij behoefte aan hebt is aan jou. Er zit geen goed of fout in. Mij heeft het wel geholpen om op een gegeven moment een uitgebreid gesprek met mijn moeder te hebben over haar opvoeding, haar jeugd. In mijn geval was het zo, dat omdat het hele gesprek over haar ging, ze zich gezien en gehoord voelde en het daardoor eigenlijk best een mooi gesprek werd. Mij heeft het opgeleverd dat ik ben gaan begrijpen waar zij vandaan kwam, hoe zij dingen heeft gemist in haar jeugd en ben ik patronen en het (inter)generationeel trauma gaan zien in onze familie. Ik heb daardoorhaar gedrag een plek kunnen geven, begrip kunnen krijgen voor dingen die in mijn jeugd zijn gebeurd en kunnen plaatsen waarom ze met mij omgaat zoals ze dat doet.

Ik heb zeer sporadisch contact met haar (Waarbij ik me soms ook afvraag of ik daar geen spijt van ga krijgen als ze overlijdt, maar ik trek meer contact nu niet...). Maar het heeft mij veel rust gegeven. Niet alleen mijn kijk op haar, maar zeker ook de kijk op mijzelf is daardoor anders geworden.

En praten op hun uitvaart... je gaat vanzelf merken of je daar behoefte aan hebt. Er is geen goed of fout.

Dit: wat weet je van de jeugd van je ouders? Wat zit er systemisch in de familie? Hoe is dat voor jou? Waar heb jij behoefte aan? Je kunt zelf op zoek of een familieopstelling doen. Je kunt daarin zelfs de pijn van de hele vrouwenlijn ' in je familie opruimen'. Weet niet of zoiets je aanspreekt?

Je behoefte om te spreken op de uitvaart lees ik als overdrachtelijk. Het is een uniek moment dat je maar 1 x kan doen. Dat doe je ook voor jezelf, niet alleen voor de aanwezigen.

Dood of levend, contact of geen contact, je ouders blijven je altijd beïnvloeden, het is dan ook niet meer dan logisch dat je hierin zoekend wordt/bent/blijft.

Er iets meedoen is geen knieval, geen ontkenning van wat er gebeurd is, geen ontslag van verantwoordelijkheid . Maar een diepe verkenning van wie jij bent en wat er in je omgaat.

Maargoed, dat is mijn mening....

PickingUpThePieces maandag 14 april 2025 om 21:55

Mijn moeder en ik hebben altijd een moeizame relatie gehad waarin er ook jaren zonder contact zijn geweest. De jaren voor haar dood zijn we toch weer naar elkaar gegroeid en was het contact regelmatig zwaar maar toch ook wel fijn. Op haar uitvaart heb ik een zelfgeschreven gedicht voorgelezen. De DELA heeft het hele levensverhaal verteld en verder waren er geen sprekers.

Met mijn vader is het contact compleet verbroken en dit gaat ook niet meer goed komen. Regelmatig vraag ik me af OF ik wel naar zijn uitvaart zou gaan als het zover is. Er is zoveel verschrikkelijks gebeurd en gezegd dat het van mij niet hoeft. Zelfs zijn moeder zegt dat hij in stilte begraven mag worden…

martje55 maandag 14 april 2025 om 22:01

Tavistock schreef: ↑
14-04-2025 13:34
Ik weet niet hoe erg de situatie is, maar ik heb ooit na een poos geen contact, een paar sessies bij een therapeut gedaan met mijn moeder. Daarin was veel aandacht voor haar jeugd. Hoewel ik dat in eerste instantie irritant vond (ik was toch degene die door haar tekort was gedaan), heeft me veel milder naar haar gemaakt. Zij was ook product van haar opvoeding. Natuurlijk had ze beter moeten weten, maar de vraag is of ze dat kon.

Ik kon daardoor makkelijker het contact vormgeven op een manier die bij mij past, en bij nare dingen van haar het gemakkelijker van me af laten glijden.

In die zin zou ‘nu nog dingen vragen’ ook helend voor jezelf kunnen zijn. Zo niet, zijn hierboven al een aantal mooie suggesties gegeven.

Dit had ik ook willen schrijven. Een reden om naar vroeger te vragen is om meer inzicht te krijgen in hoe je ouders gevormd zijn. Ik zou bijvoorbeeld best wel willen vragen aan mijn vader hoe mijn oma uit de oorlog is gekomen. Ik vermoed dat daar best wat trauma zit.

To, ik heb geen contact meer met mijn vader en betwijfel ten zeerste of ik te horen krijg wanneer hij overlijdt.

Wat mij betreft is stoppen met 'keeping up appearances' een heel goed begin van het stoppen van het intergenerationeel trauma. Maar deze quote daarover vond ik heel treffend: never underestimate the cost of being a cycle breaker.

martje55 wijzigde dit bericht op 14-04-2025 22:14
Reden: Aanvulling

13.86% gewijzigd

apiejapie maandag 14 april 2025 om 22:31

Poespas schreef: ↑
14-04-2025 21:36
Dit: wat weet je van de jeugd van je ouders? Wat zit er systemisch in de familie? Hoe is dat voor jou? Waar heb jij behoefte aan? Je kunt zelf op zoek of een familieopstelling doen. Je kunt daarin zelfs de pijn van de hele vrouwenlijn ' in je familie opruimen'. Weet niet of zoiets je aanspreekt?

Je behoefte om te spreken op de uitvaart lees ik als overdrachtelijk. Het is een uniek moment dat je maar 1 x kan doen. Dat doe je ook voor jezelf, niet alleen voor de aanwezigen.

Dood of levend, contact of geen contact, je ouders blijven je altijd beïnvloeden, het is dan ook niet meer dan logisch dat je hierin zoekend wordt/bent/blijft.

Er iets meedoen is geen knieval, geen ontkenning van wat er gebeurd is, geen ontslag van verantwoordelijkheid . Maar een diepe verkenning van wie jij bent en wat er in je omgaat.

Maargoed, dat is mijn mening....

Mocht dit je aanspreken to, dan raad ik je het boek De Fontein van
Els van Steijn aan. Ik heb er veel uit gehaald.

MyLittlePony maandag 14 april 2025 om 22:44

Ik denk dat mijn vader nog leeft, maar zo niet dan hoor ik dat wel van de notaris. Gezien zijn ideeën over de kerk verwacht ik geen uitvaartviering, hooguit een crematoriumbijeenkomst. Het zou me verrassen als ik daar een uitnodiging voor krijg, laat staan een verzoek om iets te zeggen. Mocht ik toch iets zeggen dan zal het zoiets worden als “mijn vader hield op mijn vader te zijn toen hij toeliet dat zijn vriend, waarvan hij wist dat hij pedofiel was, mij kon misbruiken. Wellicht wist u dat niet over hem, beste genodigden, dus misschien had u beter niet kunnen vragen of ik een woordje wilde spreken en aan te dringen. Maar nu weet u het. Doe er mee wat u wil”

Oh, Spike, how could you ever know what it's like to be totally obsessed with a pony only to find out they're obsessed with somepony else?

Homclover maandag 14 april 2025 om 23:41

...

blauwebeer dinsdag 15 april 2025 om 00:07

Pittige moeder hoor en zéker niet alleen maar een lieflijke, to say the least... Zij is overleden toen ik net 30 was, na een kort en heftig ziektebed. Zij was 53. Ik vind het jammer dat er geen tijd meer was om dingen uit te praten.
Ook vind ik het jammer dat ze mijn man en kinderen nooit gekend heeft, maar goed; daar gaat dit topic niet over.

blauwebeer wijzigde dit bericht op 15-04-2025 10:25

78.17% gewijzigd

Actieve topics