Relaties
alle pijlers
Stel ik mij aan?
dinsdag 10 mei 2022 om 15:28
Ik kijk al een tijdje mee op dit forum. Nu zit ik zelf met een interne strijd en hoop dat iemand mij hierin advies kan geven.
Ik heb namelijk onlangs besloten afstand te nemen van mijn vader en stiefmoeder. Dit na heel wat kleine strubbelingen en irritaties.
Ik zal de situatie schetsen.
Ik ben vanaf mijn 5de alleen opgegroeid met mijn biologische moeder. Mijn vader wilde wel contact maar dat hield mijn moeder tegen tot rechtszaken en kinderbescherming aan toe. Mijn vader kon toen volgens hem de emotionele strijd niet meer aan en aangezien mijn moeder toentertijd ook een 'fout' vriendje had (lees criminele zaakjes), besloot mijn vader dat het beter was even een tijd afstand te nemen.
Die tijd werd bijna 20 jaar. In de tussentijd alleen maar ellende gekend met mijn moeder en mijn toenmalige stiefvader. Ik kon het nooit goed doen, ze was ook niet trots op mij. Ik leek te veel op mijn vader en dat kreeg ik elke dag wel te horen.
Enfin, toen ik 19 was ben ik na de zoveelste ruzie uit huis gegaan en bij een vriendje ingetrokken. Daar kreeg ik wel de liefde en steun van mijn schoonmoeder die ik nooit ontvangen had.
Ik besloot toen ook op zoek te gaan naar mijn vader. En na enig zoekwerk heb ik hem gevonden. Hij woonde toen ongeveer 2.5 uur reizen bij mij vandaan. En de eerste ontmoeting was met onze beide partners erbij, wel erg raar maar ook heel emotioneel. We hebben daarna meerdere malen goed gesproken over allerlei zaken. Het enige wat er niet echt uitkwam, waar ik wel mee zat, was dat ik mij toch in de steek gelaten heb gevoeld. En dat heeft mijn vader nooit willen of kunnen erkennen. Hij gaf aan dat hij mij niet meer kon opvoeden maar wel kon steunen als volwassene aangezien ik al 19 jaar was.
Fast Forward. Ik had inmiddels een kind gekregen, en relatie was gebroken. Ben op mijzelf gaan wonen en kon het prima vinden met mijn vader en stiefmoeder. Ik noemde hun mijn ouders omdat ik nadat ik uit huis ben gegaan ook contact met mijn moeder had verbroken.
4 jaar geleden leerde ik mijn huidige partner kennen. Tot dan toe had ik alleen maar 'slechte' partners gehad. En met de opvoeding die ik gehad heb was dat natuurlijk ook niet zo vreemd. Ik als onzeker, wat gezette en naïeve jongedame die alles voor de liefde overhad kreeg relaties met mannen die zichzelf bovenaan zette.
Mijn huidige partner leerde mij om van mezelf te houden. Trots te zijn op de dingen die ik zelf had gedaan en steunt mij in alles. Hij is romantisch, lief, goed georganiseerd en zegt precies waar het op staat.
Hij is ook erg zwart-wit en houdt van normen en waarden.
Mijn vader en stiefmoeder waren dan ook super blij dat ik eindelijk iemand in mijn leven had die mij op de juiste manier kon waarderen.
Nu zijn er in de afgelopen 2 jaar wat zaken gebeurd die mijn beeld toch wel wat aangepast heeft.
Zo is mijn bio moeder 2 jaar terug overleden. Dit kreeg ik te horen via via. Ik kreeg als erfgename ineens allerlei kosten toegeschoven. Ik zou wel afstand kunnen doen maar dan had ik dat ook voor mijn dochter moeten doen. Dus toch maar alles betalen.
Mijn partner is van mening dat mijn vader hierin wel wat had kunnen betekenen. Het enige wat mijn vader zei was dat de wereld een stuk beter af was. Maar ik kon wel alle kosten dragen. Al zou mijn vader het alleen voorgesteld hebben. Een soort principekwestie.
Daarna was er wat in de familiesfeer aan de hand. Mijn ouders wonen iets te ver weg om echt goed te snappen wat er aan de hand was. Maar ze hadden er wel een mening over. Vooral omdat die mening naar mij gericht was. Tijdens een gesprek moest ik mijzelf verdedigen terwijl de fout niet bij mij lag. Hier heb ik ze dan ook zeker op aangesproken en dat was ook de eerste en laatste keer dat mijn vader toe gaf fout te zitten. Maar het gesprek moest wel van mijn kant komen.
Mijn partner en ik zijn een tijd geleden getrouwd. Toen wij de plannen vertelden vroeg mijn vader aan mijn partner of hij wel in driedelig pak kon komen of dat dat te overdressed zou zijn? Dat was ook een beetje een verkeerd benadering alsof wij alleen maar boerepummels zouden uitnodigen.
Ook hebben wij helaas mijn schoonmoeder verloren na een kort ziektebed. De eerste mensen die wij hadden ingelicht waren mijn ouders. We kregen een condoleance via de app. En wat mijn partner erg vindt is dat wij niet eens een fatsoenlijke kaart hebben gekregen. Ook geen berichten verder hoe het met ons ging of iets dergelijks.
Hierna was mijn partner eigenlijk al wel klaar met hen. Vooral omdat mijn vader als hij op bezoek is even zijn meningen moet delen over ons leven en wat hij vindt dat wij beter kunnen doen.
Ik kon nog niet helemaal de deur sluiten.
Echter wat bij mij nu het keerpunt is geweest is dat er een familielid van mijn stiefmoeder is overleden die ook voor mij heel dierbaar was. En ik heb dit moeten vernemen via social media. Dus ik heb gewoon via de app gevraagd of ik dit goed gelezen heb. Ik kreeg als reactie, ja dat heb je goed gelezen.
Dit vond ik zo'n kwetsend antwoord. Ik was zo ontzettend kwaad. Ik moest even nadenken en heb alleen geantwoord met gecondoleerd en veel sterkte.
Daarna heb ik ze beide geblokkeerd en overal vanaf gegooid.
Ik ben vooral teleurgesteld in de manier waarop dingen zijn gegaan. Ik heb nou eenmaal moeite met relaties en vooral in een familie. Dat wisten ze ook. Nu ben ik wel in de afgelopen jaren enorm gegroeid als mens. Ik heb een goede baan, een super partner, twee kinderen en een mooi huis. Mijn onzekerheid is ook stukken minder geworden.
Ik laat me dan ook niet meer kleineren door niemand. Maar dit is wel de laatste familieband die ik heb.
Kortom, stel ik mij aan dat ik even geen contact wil? Ik heb het gevoel dat ik niet word geaccepteerd om wie ik ben. Vooral nu ik zelf stevig in mijn schoenen sta.
Ik neem het mijn vader ook nog wel kwalijk dat hij niet voor mij gevochten heeft. Al zou hij het een jaar later weer hebben geprobeerd. Ik heb bij mijn moeder helemaal niets gehad. Geen opa of oma en met haar zussen had ze geen contact meer. Dus het concept familie is nog altijd lastig.
En dat heeft mijn vader ook vaak genoeg gezegd. Ook tegen mijn partner. En dan flikken ze het zelf.
Ik weet even niet hoe ik hiermee om moet gaan en hoop dat iemand mij een advies kan geven.
Ik heb namelijk onlangs besloten afstand te nemen van mijn vader en stiefmoeder. Dit na heel wat kleine strubbelingen en irritaties.
Ik zal de situatie schetsen.
Ik ben vanaf mijn 5de alleen opgegroeid met mijn biologische moeder. Mijn vader wilde wel contact maar dat hield mijn moeder tegen tot rechtszaken en kinderbescherming aan toe. Mijn vader kon toen volgens hem de emotionele strijd niet meer aan en aangezien mijn moeder toentertijd ook een 'fout' vriendje had (lees criminele zaakjes), besloot mijn vader dat het beter was even een tijd afstand te nemen.
Die tijd werd bijna 20 jaar. In de tussentijd alleen maar ellende gekend met mijn moeder en mijn toenmalige stiefvader. Ik kon het nooit goed doen, ze was ook niet trots op mij. Ik leek te veel op mijn vader en dat kreeg ik elke dag wel te horen.
Enfin, toen ik 19 was ben ik na de zoveelste ruzie uit huis gegaan en bij een vriendje ingetrokken. Daar kreeg ik wel de liefde en steun van mijn schoonmoeder die ik nooit ontvangen had.
Ik besloot toen ook op zoek te gaan naar mijn vader. En na enig zoekwerk heb ik hem gevonden. Hij woonde toen ongeveer 2.5 uur reizen bij mij vandaan. En de eerste ontmoeting was met onze beide partners erbij, wel erg raar maar ook heel emotioneel. We hebben daarna meerdere malen goed gesproken over allerlei zaken. Het enige wat er niet echt uitkwam, waar ik wel mee zat, was dat ik mij toch in de steek gelaten heb gevoeld. En dat heeft mijn vader nooit willen of kunnen erkennen. Hij gaf aan dat hij mij niet meer kon opvoeden maar wel kon steunen als volwassene aangezien ik al 19 jaar was.
Fast Forward. Ik had inmiddels een kind gekregen, en relatie was gebroken. Ben op mijzelf gaan wonen en kon het prima vinden met mijn vader en stiefmoeder. Ik noemde hun mijn ouders omdat ik nadat ik uit huis ben gegaan ook contact met mijn moeder had verbroken.
4 jaar geleden leerde ik mijn huidige partner kennen. Tot dan toe had ik alleen maar 'slechte' partners gehad. En met de opvoeding die ik gehad heb was dat natuurlijk ook niet zo vreemd. Ik als onzeker, wat gezette en naïeve jongedame die alles voor de liefde overhad kreeg relaties met mannen die zichzelf bovenaan zette.
Mijn huidige partner leerde mij om van mezelf te houden. Trots te zijn op de dingen die ik zelf had gedaan en steunt mij in alles. Hij is romantisch, lief, goed georganiseerd en zegt precies waar het op staat.
Hij is ook erg zwart-wit en houdt van normen en waarden.
Mijn vader en stiefmoeder waren dan ook super blij dat ik eindelijk iemand in mijn leven had die mij op de juiste manier kon waarderen.
Nu zijn er in de afgelopen 2 jaar wat zaken gebeurd die mijn beeld toch wel wat aangepast heeft.
Zo is mijn bio moeder 2 jaar terug overleden. Dit kreeg ik te horen via via. Ik kreeg als erfgename ineens allerlei kosten toegeschoven. Ik zou wel afstand kunnen doen maar dan had ik dat ook voor mijn dochter moeten doen. Dus toch maar alles betalen.
Mijn partner is van mening dat mijn vader hierin wel wat had kunnen betekenen. Het enige wat mijn vader zei was dat de wereld een stuk beter af was. Maar ik kon wel alle kosten dragen. Al zou mijn vader het alleen voorgesteld hebben. Een soort principekwestie.
Daarna was er wat in de familiesfeer aan de hand. Mijn ouders wonen iets te ver weg om echt goed te snappen wat er aan de hand was. Maar ze hadden er wel een mening over. Vooral omdat die mening naar mij gericht was. Tijdens een gesprek moest ik mijzelf verdedigen terwijl de fout niet bij mij lag. Hier heb ik ze dan ook zeker op aangesproken en dat was ook de eerste en laatste keer dat mijn vader toe gaf fout te zitten. Maar het gesprek moest wel van mijn kant komen.
Mijn partner en ik zijn een tijd geleden getrouwd. Toen wij de plannen vertelden vroeg mijn vader aan mijn partner of hij wel in driedelig pak kon komen of dat dat te overdressed zou zijn? Dat was ook een beetje een verkeerd benadering alsof wij alleen maar boerepummels zouden uitnodigen.
Ook hebben wij helaas mijn schoonmoeder verloren na een kort ziektebed. De eerste mensen die wij hadden ingelicht waren mijn ouders. We kregen een condoleance via de app. En wat mijn partner erg vindt is dat wij niet eens een fatsoenlijke kaart hebben gekregen. Ook geen berichten verder hoe het met ons ging of iets dergelijks.
Hierna was mijn partner eigenlijk al wel klaar met hen. Vooral omdat mijn vader als hij op bezoek is even zijn meningen moet delen over ons leven en wat hij vindt dat wij beter kunnen doen.
Ik kon nog niet helemaal de deur sluiten.
Echter wat bij mij nu het keerpunt is geweest is dat er een familielid van mijn stiefmoeder is overleden die ook voor mij heel dierbaar was. En ik heb dit moeten vernemen via social media. Dus ik heb gewoon via de app gevraagd of ik dit goed gelezen heb. Ik kreeg als reactie, ja dat heb je goed gelezen.
Dit vond ik zo'n kwetsend antwoord. Ik was zo ontzettend kwaad. Ik moest even nadenken en heb alleen geantwoord met gecondoleerd en veel sterkte.
Daarna heb ik ze beide geblokkeerd en overal vanaf gegooid.
Ik ben vooral teleurgesteld in de manier waarop dingen zijn gegaan. Ik heb nou eenmaal moeite met relaties en vooral in een familie. Dat wisten ze ook. Nu ben ik wel in de afgelopen jaren enorm gegroeid als mens. Ik heb een goede baan, een super partner, twee kinderen en een mooi huis. Mijn onzekerheid is ook stukken minder geworden.
Ik laat me dan ook niet meer kleineren door niemand. Maar dit is wel de laatste familieband die ik heb.
Kortom, stel ik mij aan dat ik even geen contact wil? Ik heb het gevoel dat ik niet word geaccepteerd om wie ik ben. Vooral nu ik zelf stevig in mijn schoenen sta.
Ik neem het mijn vader ook nog wel kwalijk dat hij niet voor mij gevochten heeft. Al zou hij het een jaar later weer hebben geprobeerd. Ik heb bij mijn moeder helemaal niets gehad. Geen opa of oma en met haar zussen had ze geen contact meer. Dus het concept familie is nog altijd lastig.
En dat heeft mijn vader ook vaak genoeg gezegd. Ook tegen mijn partner. En dan flikken ze het zelf.
Ik weet even niet hoe ik hiermee om moet gaan en hoop dat iemand mij een advies kan geven.
dinsdag 10 mei 2022 om 16:24
Misschien saboteer je het contact met je vader (onbewust) omdat je bang bent dat het toch niet goed blijft gaan of omdat hij je toch opnieuw zal verlaten. Of omdat je dit allemaal best heel eng vindt.
Als je nog nooit met een professional over je jeugd hebt gepraat, raad ik dat zeker aan alsnog te doen.
Als je nog nooit met een professional over je jeugd hebt gepraat, raad ik dat zeker aan alsnog te doen.
dinsdag 10 mei 2022 om 16:25
Dit. Je vader kan in jouw ogen niet veel goed doen en ook ik vind dat je partner je hierin op lijkt te stoken.PogingTwee schreef: ↑10-05-2022 15:56Ik vind het klinken alsof je vader soms dingen onhandig deed en alsof jij heel erg bereid bent alles wat hij doet zo negatief mogelijk op te vatten. Als je hierom het contact wilt verbreken vraag ik me af hoeveel mensen je nog over houdt. Iedereen doet toch wel eens iets niet heel handig? Kan hij wel op jouw begrip rekenen?
dinsdag 10 mei 2022 om 16:30
Ik vind ook dat je partner veel te veel zijn stempel drukt, en je veel te veel in probeert te fluisteren dat je vader niet deugt. Hij beslist misschien niet letterlijk voor je, maar hij probeert je boosheid wel aan te wakkeren door over dingen te vallen waar jij zelf helemaal niet over valt. Hij zal ongetwijfeld veel voor je betekend hebben/betekenen, maar dat wil niet zeggen dat alles aan hem perfect is en al helemaal niet dat hij kan bepalen hoe je aankijkt tegen dingen die je vader doet. Misschien is het onbewust, maar ik vind hem vrij stokerig overkomen, al die problemen met je vader en stiefmoeder spelen zo'n beetje sinds je partner in beeld is.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 10 mei 2022 om 16:47
Nou, dat.Universeinmotion schreef: ↑10-05-2022 16:21Jouw partner kan jouw gerust met zijn mening beïnvloeden, en het gesprek afsluiten met “ maar het is jouw keuze hoor, ook als ik geen contact meer wil”.
Dat is nog steeds manipulatie, een laagje chroom. En dat hij leuke uitjes kiest en een buurman helpt, heeft niets te maken met de dynamiek die hij uitspeelt naar jou toe.
Je klinkt daarin heel eerlijk gezegd behoorlijk naïef.
Ook met zoiets als de erfenis, niet uitzoeken maar gewoon af laten hangen op iemand zegt ( wie staat er niet bij) en dan met de gebakken peren zitten.
En inderdaad, geen van die voorbeelden zeggen ook maar iets over je partner en zijn gedrag mbt tot jouw familie.
dinsdag 10 mei 2022 om 16:53
Ik snap wel dat je een vader die altijd afwezig was sneller wat kwalijk neemt dan een vader die er was en altijd voor je heeft klaargestaan. Maar om nou het contact te verbreken om de voorbeelden die jij noemt? En verder ben ik het eens met wat de meesten zeggen over jouw partner, ik vind zwart-wit denken ook helemaal niet zo' n goede eigenschap en al helemaal niet in deze situatie.
dinsdag 10 mei 2022 om 16:53
Na een onveilige jeugd en een paar klote relaties heb je nu een partner gekozen die in overtreffende trap voor jou zorgt. (of lijkt te zorgen). Dat is een heel normale stap in heling.
Een stap in heling dus, dat betekent dat je er nog niét helemaal bent. Je partner heeft de rol van vader, moeder en partner voor jou op zich genomen en hij laat zich behoorlijk gelden.
Natuurlijk verdedig je hem, dat mag ook. Hij is jouw wereld, je mag eindelijk proeven hoe het is als iemand vierkant achter je staat, het voor jou opneemt en zelfs beslissingen voor je neemt. Dat doet hij niet heel openlijk maar hij masseert je zachtjes de kant op die zijn normen en waarden hem ingeven. Is allemaal niet erg maar het kost je wél je relatie met je ouders.
Als je dit niet wenst zul je voor jezelf op mogen komen, ook naar hem toe.
Dat is eng, dat snap ik maar doe je dat niet dan ben je je ouders kwijt.
Wie is de volgende die je kwijt gaat raken omdat ze niet aan zijn zwartwit normen en waarden voldoen?
Een stap in heling dus, dat betekent dat je er nog niét helemaal bent. Je partner heeft de rol van vader, moeder en partner voor jou op zich genomen en hij laat zich behoorlijk gelden.
Natuurlijk verdedig je hem, dat mag ook. Hij is jouw wereld, je mag eindelijk proeven hoe het is als iemand vierkant achter je staat, het voor jou opneemt en zelfs beslissingen voor je neemt. Dat doet hij niet heel openlijk maar hij masseert je zachtjes de kant op die zijn normen en waarden hem ingeven. Is allemaal niet erg maar het kost je wél je relatie met je ouders.
Als je dit niet wenst zul je voor jezelf op mogen komen, ook naar hem toe.
Dat is eng, dat snap ik maar doe je dat niet dan ben je je ouders kwijt.
Wie is de volgende die je kwijt gaat raken omdat ze niet aan zijn zwartwit normen en waarden voldoen?
.
dinsdag 10 mei 2022 om 16:59
Hoe het op mij overkomt: je hebt je in je jeugd niet beschermd en veilig gevoeld en dat nog niet goed verwerkt. Daardoor heb je nu nog steeds een grote behoefte om beschermd te worden ipv echt op je eigen benen te staan en je verantwoordelijkheid te nemen.
Bij de erfenis kun je dat heel goed zien, je wil dat je vader je bij de hand genomen had en het voor je opgelost had, ipv zelf goed na te denken en even online iets op te zoeken over erfenissen (dan vind je het meteen). Nadat je een onverstandige keuze daarin hebt gemaakt wil je dat je vader dat voor je oplost (of het op z'n minst had aangeboden). Ik begrijp waar die behoefte vandaan komt, maar je bent inmiddels ruim volwassen. Je zou er goed aan doen om een boel te gaan verwerken en daarmee echt op eigen benen te gaan durven staan.
Jouw vader had bijvoorbeeld geen keuze in die erfenis, die kon niet verwerpen dan wel beneficiair aanvaarden. Jij had die keuze wel en hebt helaas verkeerd gekozen. Je hebt het nu goed, plus het was jouw keuze, ik snap wel dat je vader dat stuk bij jou gelaten heeft.
Verder lees ik een hoop dingen waarbij jij heel snel beledigd en gekwetst bent. Ik denk dat dat voortkomt uit diezelfde behoefte om beschermd te worden, dat is een enorm gapend gat dat maar niet gevuld kan worden. Mede in het belang van je kinderen raad ik je echt aan om daarmee aan de slag te gaan. Niet om je vader, maar om jouzelf (en je kinderen dus) want die behoefte maakt je heel kwetsbaar, ook zeker in partnerkeuze.
Bij de erfenis kun je dat heel goed zien, je wil dat je vader je bij de hand genomen had en het voor je opgelost had, ipv zelf goed na te denken en even online iets op te zoeken over erfenissen (dan vind je het meteen). Nadat je een onverstandige keuze daarin hebt gemaakt wil je dat je vader dat voor je oplost (of het op z'n minst had aangeboden). Ik begrijp waar die behoefte vandaan komt, maar je bent inmiddels ruim volwassen. Je zou er goed aan doen om een boel te gaan verwerken en daarmee echt op eigen benen te gaan durven staan.
Mijn partner is van mening dat mijn vader hierin wel wat had kunnen betekenen. Het enige wat mijn vader zei was dat de wereld een stuk beter af was. Maar ik kon wel alle kosten dragen. Al zou mijn vader het alleen voorgesteld hebben. Een soort principekwestie.
Jouw vader had bijvoorbeeld geen keuze in die erfenis, die kon niet verwerpen dan wel beneficiair aanvaarden. Jij had die keuze wel en hebt helaas verkeerd gekozen. Je hebt het nu goed, plus het was jouw keuze, ik snap wel dat je vader dat stuk bij jou gelaten heeft.
Verder lees ik een hoop dingen waarbij jij heel snel beledigd en gekwetst bent. Ik denk dat dat voortkomt uit diezelfde behoefte om beschermd te worden, dat is een enorm gapend gat dat maar niet gevuld kan worden. Mede in het belang van je kinderen raad ik je echt aan om daarmee aan de slag te gaan. Niet om je vader, maar om jouzelf (en je kinderen dus) want die behoefte maakt je heel kwetsbaar, ook zeker in partnerkeuze.
dinsdag 10 mei 2022 om 17:21
Dat laat hij je denken. Hij klinkt niet ok.mamaijsqueen schreef: ↑10-05-2022 16:17Ik snap dat heel veel mensen vallen over de opmerking van de trouwerij. Dit stuk is door mij alleen even uitbelicht. De opmerking viel bij mij wel verkeerd door de manier waarop die geplaatst is.
En wat ik bedoel met de erfenis (of nalatenschap). Mijn vader weet hoe ik ben opgevoed. Hij weet wat ik allemaal heb moeten doorstaan. Mede en ondanks zijn afwezigheid. Natuurlijk is dit een trauma en heb ik daardoor een rugzak opgebouwd.
En lees ook veel reacties over mijn partner. Laat ik een ding heel duidelijk hebben. Mijn partner zou juist nooit voor mij beslissen of iets dergelijks. Hij is zelf degene die aangeeft dat ik er zelf goed over moet nadenken. En zelfs als hij geen contact wil dat ik daar vrij in ben.
Mijn partner is de eerste die een buurman zou helpen. Of komt met ideeen over dagjes uit met de kinderen.
En hij heeft mij juist geleerd om trots op mezelf te zijn.
Maar dank jullie wel voor jullie reacties. Is echt een goede spiegel die mij voorgehouden word.
dinsdag 10 mei 2022 om 17:23
Dit is een hele scherpe!S-Groot schreef: ↑10-05-2022 16:59Hoe het op mij overkomt: je hebt je in je jeugd niet beschermd en veilig gevoeld en dat nog niet goed verwerkt. Daardoor heb je nu nog steeds een grote behoefte om beschermd te worden ipv echt op je eigen benen te staan en je verantwoordelijkheid te nemen.
Bij de erfenis kun je dat heel goed zien, je wil dat je vader je bij de hand genomen had en het voor je opgelost had, ipv zelf goed na te denken en even online iets op te zoeken over erfenissen (dan vind je het meteen). Nadat je een onverstandige keuze daarin hebt gemaakt wil je dat je vader dat voor je oplost (of het op z'n minst had aangeboden). Ik begrijp waar die behoefte vandaan komt, maar je bent inmiddels ruim volwassen. Je zou er goed aan doen om een boel te gaan verwerken en daarmee echt op eigen benen te gaan durven staan.
Jouw vader had bijvoorbeeld geen keuze in die erfenis, die kon niet verwerpen dan wel beneficiair aanvaarden. Jij had die keuze wel en hebt helaas verkeerd gekozen. Je hebt het nu goed, plus het was jouw keuze, ik snap wel dat je vader dat stuk bij jou gelaten heeft.
Verder lees ik een hoop dingen waarbij jij heel snel beledigd en gekwetst bent. Ik denk dat dat voortkomt uit diezelfde behoefte om beschermd te worden, dat is een enorm gapend gat dat maar niet gevuld kan worden. Mede in het belang van je kinderen raad ik je echt aan om daarmee aan de slag te gaan. Niet om je vader, maar om jouzelf (en je kinderen dus) want die behoefte maakt je heel kwetsbaar, ook zeker in partnerkeuze.
Ts lees deze een paar keer door zou nog wel eens belletjes kunnen laten rinkelen.
dinsdag 10 mei 2022 om 17:30
Ik vind niet dat je je aanstelt, en als afstand nemen goed voor jou is zou ik dat doen.
Maar ik heb het idee dat je partner hierin bepalend is, en dat je het moeilijk vindt helemaal zelf te bepalen wat je vindt en wat je 'moet' doen.
Zoals je ouders eerder nogal bepalend waren denk ik dat je partner dat nu is en dat je dat niet eens echt ziet, want dit is het patroon wat je kent.
Maar ik heb het idee dat je partner hierin bepalend is, en dat je het moeilijk vindt helemaal zelf te bepalen wat je vindt en wat je 'moet' doen.
Zoals je ouders eerder nogal bepalend waren denk ik dat je partner dat nu is en dat je dat niet eens echt ziet, want dit is het patroon wat je kent.
dinsdag 10 mei 2022 om 17:30
Nou nou, mag het even landen bij TO?!Katjaishier schreef: ↑10-05-2022 17:21De meningen zijn opvallend eensgezind en ik hoop echt dat to er iets mee gaat doen maar ik denk dat het tegen dovemansoren is gericht. Jammer
Dit verhaal neemt nogal een wending die zij ws niet aan zag komen.
Je mag je tijd nemen TO, neem nu niet een te drastisch besluit.
dinsdag 10 mei 2022 om 17:42
Valt me ook op dat je stelt dat je het prima kon vinden met je vader en stiefmoeder, jij hen je ouders noemde, zij blij waren dat je eindelijk een goede relatie had.... en dat het pas begon mis te gaan 2 jaar nadat jij je huidige man leerde kennen.
Het begon met dat je partner vond dat je vader zich moest bemoeien met de erfenis. Jij vond dat (terecht) niet. Je partner wel.
Je partner vond het erg dat hij geen fatsoenlijke rouwkaart heeft gekregen. Jij (terecht) niet. Ze hadden via app gecondoleerd.
Je bent minder zelfzeker en zelfstandig dan je denkt to. En nu sta je nog op het punt om je ouders te verliezen. Mede door je partner zijn 'normen en waarden' en 'zwartwit denken'.
Het begon met dat je partner vond dat je vader zich moest bemoeien met de erfenis. Jij vond dat (terecht) niet. Je partner wel.
Je partner vond het erg dat hij geen fatsoenlijke rouwkaart heeft gekregen. Jij (terecht) niet. Ze hadden via app gecondoleerd.
Je bent minder zelfzeker en zelfstandig dan je denkt to. En nu sta je nog op het punt om je ouders te verliezen. Mede door je partner zijn 'normen en waarden' en 'zwartwit denken'.
dinsdag 10 mei 2022 om 17:55
Alleen al het feit dat hij contactbreuk overweegt gaat alle perken te buiten. Hiermee laat hij een al kwetsbaar contact wankelen, ontdoet hij dit contact van al zijn waarde en gaat hij alleen maar uit van zichzelf en zijn 'zwart-witte normen en waarden'.mamaijsqueen schreef: ↑10-05-2022 16:17Ik snap dat heel veel mensen vallen over de opmerking van de trouwerij. Dit stuk is door mij alleen even uitbelicht. De opmerking viel bij mij wel verkeerd door de manier waarop die geplaatst is.
En wat ik bedoel met de erfenis (of nalatenschap). Mijn vader weet hoe ik ben opgevoed. Hij weet wat ik allemaal heb moeten doorstaan. Mede en ondanks zijn afwezigheid. Natuurlijk is dit een trauma en heb ik daardoor een rugzak opgebouwd.
En lees ook veel reacties over mijn partner. Laat ik een ding heel duidelijk hebben. Mijn partner zou juist nooit voor mij beslissen of iets dergelijks. Hij is zelf degene die aangeeft dat ik er zelf goed over moet nadenken. En zelfs als hij geen contact wil dat ik daar vrij in ben.
Mijn partner is de eerste die een buurman zou helpen. Of komt met ideeen over dagjes uit met de kinderen.
En hij heeft mij juist geleerd om trots op mezelf te zijn.
Maar dank jullie wel voor jullie reacties. Is echt een goede spiegel die mij voorgehouden word.
In een gezonde relatie zet een partner de relatie met (schoon)ouders niet onder druk, het is jouw vader en die rol/verhouding lijkt jouw partner niet te accepteren en hij overschrijdt door te gaan stoken en vooral uit te gaan van zijn eigen emoties/wrok een grens.
In een gezonde relatie is contactbreuk met schoonouders namelijk geen normale optie, niet iets wat je zo even oppert als hun nalatigheid je niet bevalt. Omdat je weet wat dit bij een partner teweeg brengt en je dit hem/haar niet aan wil doen.
Ik wil nu niet stoken in jouw relatie natuurlijk, maar je vooral adviseren hier een grens aan te geven richting je partner.
dinsdag 10 mei 2022 om 18:07
Ik vind dat hier wel veel motieven met zekerheid worden toegeschreven aan de partner van TO.
Mogelijk is hij een manipulatieve stoker die een ongezond sturende rol in de relatie heeft. Mogelijk is hij een flapuit die niet gewend is aan de dynamiek van een gebroken gezin en die zijn mening eruit gooit als hij zijn vriendin ziet worstelen met haar vader.
Mogelijk is hij een manipulatieve stoker die een ongezond sturende rol in de relatie heeft. Mogelijk is hij een flapuit die niet gewend is aan de dynamiek van een gebroken gezin en die zijn mening eruit gooit als hij zijn vriendin ziet worstelen met haar vader.
What a nuanced anxiety
dinsdag 10 mei 2022 om 18:33
Wat is je eigen mening?Zo is mijn bio moeder 2 jaar terug overleden. Dit kreeg ik te horen via via. Ik kreeg als erfgename ineens allerlei kosten toegeschoven. Ik zou wel afstand kunnen doen maar dan had ik dat ook voor mijn dochter moeten doen. Dus toch maar alles betalen.
Mijn partner is van mening dat mijn vader hierin wel wat had kunnen betekenen
En waarom vindt je partner dit? Denkt hij dat het helpend is in de relatie tussen jou en je vader om zo stelling in te nemen?
Hij had beter van mening kunnen zijn een notaris te raadplegen.
Je partner maakt veel problemen met je vader, de erfenis, de manier van condoleren en ook de vraag over dresscode was aan je partner gesteld…..
Ik zie een patroon
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
dinsdag 10 mei 2022 om 18:36
dinsdag 10 mei 2022 om 19:29
Je moeder heeft je vader weggejaagd en het onmogelijk voor hem gemaakt om een relatie met jou op te bouwen.
Vervolgens heb je veel traumatische ervaringen gehad en een partner gevonden waarvan jij denkt dat hij jouw redder in nood is. Ik lees overal mijn partner, mijn partner, mijn partner, terwijl het over jou en je vader gaat. Ik vind dat echt ongezond. Je bent helemaal in de ban van die nieuwe man in je leven en al je onzekerheden worden op je vader geprojecteerd.
Ik vind het heel naar hoe jij met je vader omgaat en zelfs het lef hebt om dingen van hem te eisen waarmee hij niks te maken heeft. Een kaartje verwachten.. sinds wanneer stuurt men een kaart als iemand dood is. Dat doen de meeste mensen telefonisch of via een appje, niet iedereen gaat even naar de Livera of Bruna en daarna naar het postkantoor, het is 2022
Zielig dat een vader na 25 jaar nog een trap na krijgt.
Vervolgens heb je veel traumatische ervaringen gehad en een partner gevonden waarvan jij denkt dat hij jouw redder in nood is. Ik lees overal mijn partner, mijn partner, mijn partner, terwijl het over jou en je vader gaat. Ik vind dat echt ongezond. Je bent helemaal in de ban van die nieuwe man in je leven en al je onzekerheden worden op je vader geprojecteerd.
Ik vind het heel naar hoe jij met je vader omgaat en zelfs het lef hebt om dingen van hem te eisen waarmee hij niks te maken heeft. Een kaartje verwachten.. sinds wanneer stuurt men een kaart als iemand dood is. Dat doen de meeste mensen telefonisch of via een appje, niet iedereen gaat even naar de Livera of Bruna en daarna naar het postkantoor, het is 2022
Zielig dat een vader na 25 jaar nog een trap na krijgt.
dinsdag 10 mei 2022 om 20:10
Alleen de OP gelezen.
Pas je wel een beetje op dat je de mening van partner niet te zwaar laat wegen? Hij vindt een hoop, en mag daarin zijn mening waar het hem betreft vormen. Maar jij hebt je eigen verhouding met je familie. Dan ligt dat vaak net even anders, voor partner is het makkelijker om te zeggen afstand te doen van mensen waar hij niets mee van doen heeft.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er niet genoeg is gebeurd dat je zelf een ook af kunt keuren, en partner heeft waarschijnlijk het beste met je voor. Maar partner komt wel erg sterk naar voren in je verhaal. Mocht de relatie ten einde komen, dan moet het niet zo zijn dat je onder zijn invloed iedereen hebt afgestoten. Probeer goed na te gaan wat je zelf vindt en voelt.
Edit: ik lees oprecht nu pas dat meer mensen over de nogal overheersende mening van partner vallen (afgaande op de OP).
Pas je wel een beetje op dat je de mening van partner niet te zwaar laat wegen? Hij vindt een hoop, en mag daarin zijn mening waar het hem betreft vormen. Maar jij hebt je eigen verhouding met je familie. Dan ligt dat vaak net even anders, voor partner is het makkelijker om te zeggen afstand te doen van mensen waar hij niets mee van doen heeft.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er niet genoeg is gebeurd dat je zelf een ook af kunt keuren, en partner heeft waarschijnlijk het beste met je voor. Maar partner komt wel erg sterk naar voren in je verhaal. Mocht de relatie ten einde komen, dan moet het niet zo zijn dat je onder zijn invloed iedereen hebt afgestoten. Probeer goed na te gaan wat je zelf vindt en voelt.
Edit: ik lees oprecht nu pas dat meer mensen over de nogal overheersende mening van partner vallen (afgaande op de OP).
anoniem_64099e414652c wijzigde dit bericht op 10-05-2022 20:38
19.62% gewijzigd
