Relaties
alle pijlers
Stiefkind bij ons/mij wonen
maandag 21 april 2025 om 07:59
Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
maandag 21 april 2025 om 15:18
Dat zou voor mij een dikke nee zijn.
Je zou het alleen doen uit soort schuldgevoel, niet omdat je het echt graag wil/kan.
Je moet dit gewoon niet willen: Bescherm je kinderen en jezelf, je energie hoort naar hen en jezelf te gaan.
Je hebt al genoeg aan hen en hun problematiek.
Je partner gewoon in eigen huis laten blijven en hij kan daar dan ook zelf hulp bij regelen, voor hem en kind.
Je zou het alleen doen uit soort schuldgevoel, niet omdat je het echt graag wil/kan.
Je moet dit gewoon niet willen: Bescherm je kinderen en jezelf, je energie hoort naar hen en jezelf te gaan.
Je hebt al genoeg aan hen en hun problematiek.
Je partner gewoon in eigen huis laten blijven en hij kan daar dan ook zelf hulp bij regelen, voor hem en kind.
maandag 21 april 2025 om 15:21
EensOgenvanTijgers schreef: ↑21-04-2025 15:08Ja want dat zegt iets over in hoeverre partner in staat is om zelfstandig zijn problemen op te pakken.
Veritas vos liberabit
maandag 21 april 2025 om 15:21
Ook eens. Laat je niet manipulerenMissNuada schreef: ↑21-04-2025 15:18Dat zou voor mij een dikke nee zijn.
Je zou het alleen doen uit soort schuldgevoel, niet omdat je het echt graag wil/kan.
Je moet dit gewoon niet willen: Bescherm je kinderen en jezelf, je energie hoort naar hen en jezelf te gaan.
Je hebt al genoeg aan hen en hun problematiek.
Je partner gewoon in eigen huis laten blijven en hij kan daar dan ook zelf hulp bij regelen, voor hem en kind.
Veritas vos liberabit
maandag 21 april 2025 om 15:34
maandag 21 april 2025 om 15:42
Ik ben onder de indruk van je daadkracht. Jij moet voor jouw kinderen zorgen. Die hebben het al zwaar genoeg (gehad). Mooi dat je die grens stelt.
Het klinkt alsof jouw vriend jou alleen maar naar beneden trekt. Vreet dat geen energie: een eigen bedrijf, twee puberkinderen en dan ook nog een volwassen man die jij op je rug meezeult, inclusief zijn twee kinderen?
Focus je op jezelf. Je hebt al genoeg voor anderen gedaan de laatste jaren (inclusief de zorg voor het ex-vriendje van je dochter).
Ik denk niet dat jouw probleem is dat je te weinig doet. Ik denk dat je teveel doet. En dat deze man zich dat lekker laat aanleunen. Als hij zo depressief is dat hij niet eens voor 1 kind kan zorgen of kan werken, waarom pakt hij dat niet aan?
Het klinkt alsof jouw vriend jou alleen maar naar beneden trekt. Vreet dat geen energie: een eigen bedrijf, twee puberkinderen en dan ook nog een volwassen man die jij op je rug meezeult, inclusief zijn twee kinderen?
Focus je op jezelf. Je hebt al genoeg voor anderen gedaan de laatste jaren (inclusief de zorg voor het ex-vriendje van je dochter).
Ik denk niet dat jouw probleem is dat je te weinig doet. Ik denk dat je teveel doet. En dat deze man zich dat lekker laat aanleunen. Als hij zo depressief is dat hij niet eens voor 1 kind kan zorgen of kan werken, waarom pakt hij dat niet aan?
maandag 21 april 2025 om 15:51
Vanuit de kinderen gedacht is het toch een enorm slecht plan om jullie twee gezinnen nu tijdelijk permanent samen te stellen. Er is aan beide kanten nogal veel aan de hand. Het laatste wat deze kinderen nodig hebben is ook nog samen moeten gaan wonen met een stiefbroer/-zus en stiefouder, waarbij de helft van de betrokkenen ook nog flinke mentale problemen heeft. Dat klinkt totaal niet fijn en veilig maar vooral als heel veel extra onrust.
Daarbij is het inderdaad ook aan jou om jezelf overeind te houden. Je kan partner en zijn kind natuurlijk best steunen, maar binnen jouw eigen mogelijkheden. Als hij meer hulp nodig heeft moet hij dat uit zijn netwerk halen, fijn om te lezen dat dat er wel is.
En neem zijn teleurstelling vooral niet op je. Jij bent niet verantwoordelijk voor het fantasiebeeld dat hij heeft bij met zijn allen samenwonen. Je hoeft je nergens schuldig om te voelen. Je mag juist trots zijn op hoe goed je het doet!
Daarbij is het inderdaad ook aan jou om jezelf overeind te houden. Je kan partner en zijn kind natuurlijk best steunen, maar binnen jouw eigen mogelijkheden. Als hij meer hulp nodig heeft moet hij dat uit zijn netwerk halen, fijn om te lezen dat dat er wel is.
En neem zijn teleurstelling vooral niet op je. Jij bent niet verantwoordelijk voor het fantasiebeeld dat hij heeft bij met zijn allen samenwonen. Je hoeft je nergens schuldig om te voelen. Je mag juist trots zijn op hoe goed je het doet!
ollie-ollie wijzigde dit bericht op 21-04-2025 16:01
2.66% gewijzigd
maandag 21 april 2025 om 15:53
Hele verstandige keuze.
Laat hem eerst zelf maar eens voor stabiliteit en continuïteit zorgen voor zijn kind en zichzelf.
Hij kan daarbij ondersteuning vragen aan zijn moeder, de hulpverlening en incidenteel mss eens een jou.
Laat hem eerst zelf maar eens voor stabiliteit en continuïteit zorgen voor zijn kind en zichzelf.
Hij kan daarbij ondersteuning vragen aan zijn moeder, de hulpverlening en incidenteel mss eens een jou.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
maandag 21 april 2025 om 16:07
Ja, het maakt wel degelijk uit. Dan zie je meteen waar zijn prioriteiten lagen in plaats van zijn ex de schuld te geven.
maandag 21 april 2025 om 16:37
Ik lees vooral een aaneenschakeling van drama, TO. Door wie is je gevraagd partner in huis te nemen? Door hemzelf? Door zijn moeder? Door betrokken instanties?
Hoe dan ook lijkt het me geen goed idee. Alle kinderen hebben vooral een stabiele situatie nodig en als jij het niet denkt aan te kunnen is het goed dat je daar eerlijk over bent. Richt je op wat je eigen kinderen nodig hebben, en laat hij zich (met hulp van derden) richten op de zijne. Of jullie daarnaast je relatie in stand kunnen of willen houden zal moeten blijken, maar ook voor jullie is rust en duidelijkheid op dit moment belangrijker dan je nog meer problemen op de hals halen.
Hoe dan ook lijkt het me geen goed idee. Alle kinderen hebben vooral een stabiele situatie nodig en als jij het niet denkt aan te kunnen is het goed dat je daar eerlijk over bent. Richt je op wat je eigen kinderen nodig hebben, en laat hij zich (met hulp van derden) richten op de zijne. Of jullie daarnaast je relatie in stand kunnen of willen houden zal moeten blijken, maar ook voor jullie is rust en duidelijkheid op dit moment belangrijker dan je nog meer problemen op de hals halen.
maandag 21 april 2025 om 16:40
Volgens mij is een logeerpartij van 4/5 dagen al (veel) te lang in dit stadium.
Kind van partner heeft een zeer ingewikkelde jeugd, twee weken geleden moest de politie (en VT) erbij komen (en voor die tijd was kind bij jouw partner in huis áls er enige vorm van omgang was). Dat is toch helemaal geen moment om de boel samen te gaan gooien dagenlang?
Ik ga er vanuit dat je partner dit gevraagd heeft. Waarom beschrijf je het zo vreemd? Alsof het buiten hem (en jullie?) ligt?
En alsjeblieft, hou voet bij stuk want het is voor niemand verstandig om de boel samen te gooien. Voor jou niet omdat je dan ver over je grenzen moet gaan, voor jouw kinderen niet omdat de fragiele stabiliteit overhoop gegooid wordt, voor het kind van je partner niet omdat hij gewoon zijn vader nodig heeft ipv een heel gezin waar hij nog nooit mee samengewoond heeft en voor je partner ook niet omdat hij dan niet hoeft te werken aan hoe hij met dingen omgaat (burn out komt niet uit de lucht vallen en zijn verantwoordelijkheid voor zijn kind over de schutting gooien bij jou gaat hem ook geen goed doen en jullie relatie al helemaal niet).
Dit is dus waar ik o.a. op doel. Hij vlucht in een fantasie (en ondertussen mag iedereen om hem heen de prijs gaan betalen) ipv gezonde coping toe te passen.
Ik zou er nog eens heel goed over nadenken. Voor wie zou dat goed zijn in dit stadium denk je?
Over je schuldgevoel: ik las gisteren een zeer interessant stuk over dat schuldgevoel voelen eigenlijk heel positief kan zijn omdat het kan betekenen dat je kiest voor wat goed voor jou is. In mijn geval gaat dat vaak op (schuldgevoel omdat ik kies voor wat goed is voor mij) en ga ik deze zeker onthouden en daarmee blij zijn als ik weer me weer eens schuldig voel, want dat betekent (meestal) dat ik goed voor mezelf gezorgd heb.
Kind van partner heeft een zeer ingewikkelde jeugd, twee weken geleden moest de politie (en VT) erbij komen (en voor die tijd was kind bij jouw partner in huis áls er enige vorm van omgang was). Dat is toch helemaal geen moment om de boel samen te gaan gooien dagenlang?
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
Ik ga er vanuit dat je partner dit gevraagd heeft. Waarom beschrijf je het zo vreemd? Alsof het buiten hem (en jullie?) ligt?
En alsjeblieft, hou voet bij stuk want het is voor niemand verstandig om de boel samen te gooien. Voor jou niet omdat je dan ver over je grenzen moet gaan, voor jouw kinderen niet omdat de fragiele stabiliteit overhoop gegooid wordt, voor het kind van je partner niet omdat hij gewoon zijn vader nodig heeft ipv een heel gezin waar hij nog nooit mee samengewoond heeft en voor je partner ook niet omdat hij dan niet hoeft te werken aan hoe hij met dingen omgaat (burn out komt niet uit de lucht vallen en zijn verantwoordelijkheid voor zijn kind over de schutting gooien bij jou gaat hem ook geen goed doen en jullie relatie al helemaal niet).
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Dit is dus waar ik o.a. op doel. Hij vlucht in een fantasie (en ondertussen mag iedereen om hem heen de prijs gaan betalen) ipv gezonde coping toe te passen.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren
Ik zou er nog eens heel goed over nadenken. Voor wie zou dat goed zijn in dit stadium denk je?
Over je schuldgevoel: ik las gisteren een zeer interessant stuk over dat schuldgevoel voelen eigenlijk heel positief kan zijn omdat het kan betekenen dat je kiest voor wat goed voor jou is. In mijn geval gaat dat vaak op (schuldgevoel omdat ik kies voor wat goed is voor mij) en ga ik deze zeker onthouden en daarmee blij zijn als ik weer me weer eens schuldig voel, want dat betekent (meestal) dat ik goed voor mezelf gezorgd heb.
maandag 21 april 2025 om 16:48
Ik beschrijf het inderdaad een beetje vreemd. Omdat het zo slecht ging en zijn omgeving daar aan bijdroeg (ik kan dit niet volledig uitleggen, maar in zijn eigen huis zijn dingen gebeurd die een negatieve sfeer hebben achtergelaten) heb ik voorgesteld dat hij bij mij tot rust kon komen en dat ging best wel goed, met wat hobbels en uiteindelijk is het de norm geworden dat hij er altijd is.Draaideurforummer schreef: ↑21-04-2025 16:37Ik lees vooral een aaneenschakeling van drama, TO. Door wie is je gevraagd partner in huis te nemen? Door hemzelf? Door zijn moeder? Door betrokken instanties?
Hoe dan ook lijkt het me geen goed idee. Alle kinderen hebben vooral een stabiele situatie nodig en als jij het niet denkt aan te kunnen is het goed dat je daar eerlijk over bent. Richt je op wat je eigen kinderen nodig hebben, en laat hij zich (met hulp van derden) richten op de zijne. Of jullie daarnaast je relatie in stand kunnen of willen houden zal moeten blijken, maar ook voor jullie is rust en duidelijkheid op dit moment belangrijker dan je nog meer problemen op de hals halen.
maandag 21 april 2025 om 16:50
En als ze eerst minnaars waren dan begrijp ik waar t gedrag van moeder vandaan komt. (Niet dat t dat goed praat).en over het karakter van deze man.OgenvanTijgers schreef: ↑21-04-2025 15:08Ja want dat zegt iets over in hoeverre partner in staat is om zelfstandig zijn problemen op te pakken.
maandag 21 april 2025 om 16:51
Dank je wel S-Groot, dat laatste stukje wat je omschrijft is heel verhelderend. De rest van je reactie overigens ook.
Jullie reageren allemaal unaniem. Die validatie heb ik nog nodig vanwege het schuldgevoel. Ik heb vaak mijn grenzen laten overschrijden omdat ik mij schuldig voelde als ik voor mijzelf opkwam. Dat ligt nu aardig achter mij.
Jullie reageren allemaal unaniem. Die validatie heb ik nog nodig vanwege het schuldgevoel. Ik heb vaak mijn grenzen laten overschrijden omdat ik mij schuldig voelde als ik voor mijzelf opkwam. Dat ligt nu aardig achter mij.
maandag 21 april 2025 om 16:52
Nee. Absoluut niet. Hij is niet “vreemdgegaan” met mij. Het is andersom en na betrapt te zijn is zij naar haar thuisland gevlucht met de kinderen.
maandag 21 april 2025 om 16:58
Dus die kinderen worden al 8 jaar van hot naar her getrokken, inclusief het buitenland.
Met een gestoorde moeder en een op dit moment depressieve vader.
Dit moet je niet fulltime op jou willen nemen.
Ik zou Jeugdzorg veel plezier wensen met de ondersteuning van de hele situatie.
Zelfs als zij er vanuit gaan dat jij de hele zwik wel fulltime binnenhaalt ... het antwoord is nee.
Als het ooit wél stabiel is en jouw kinderen zijn ouder zou ik eventueel over samenwonen denken, maar nu niet.
Een eventuele verhuis belooft namelijk ook nog leuk - lees: heavy - te worden met dingen zoals de zoveelste verhuis van school en over een jaar of 3 puberteit.
Daar is meer hulp bij nodig dan dat jij iedereen wel even opvangt.
Voor Jeugdzorg is het waarschijnlijk simpeler en goedkoper als jij en oma de hele boel recht houden.
Maar na jaren gedoe is er meer nodig.
Tenzij ze graag willen dat ze binnenkort bij jou kunnen langskomen voor een nieuw dossier rond jouw kinderen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 21 april 2025 om 17:36
Ik begrijp heel goed dat jij je partner wil helpen en dat je je ook nog enigzins verantwoordelijk voelt voor zijn kinderen. Tuurlijk wil jij ook dat iedereen happy is.
Maar.....jij bent niet verantwoordelijk voor zijn kinderen!! Dat zijn jouw vriend en zijn exvrouw. En als zij het niet alleen kunnen, is er hulp!!
Maak niet dezelfde fout die veel stiefmoeders maken...een gedeelte van de verantwoordelijkheid op je nemen hoe triest dat eigenlijk ook is voor die kinderen.
Uiteindelijk heb jij als stiefmoeder niets in te brengen. Ook al neem je de zorg voor ze op je schouders.....
Jouw kinderen zijn jouw verantwoordelijkheid en het kan best zo zijn dat jouw kinderen het je kwalijk gaan nemen, nu of later, dat je je vriend en zijn kinderen in huis hebt gehaald. Wil je dat?
Doe het niet!!
Maar.....jij bent niet verantwoordelijk voor zijn kinderen!! Dat zijn jouw vriend en zijn exvrouw. En als zij het niet alleen kunnen, is er hulp!!
Maak niet dezelfde fout die veel stiefmoeders maken...een gedeelte van de verantwoordelijkheid op je nemen hoe triest dat eigenlijk ook is voor die kinderen.
Uiteindelijk heb jij als stiefmoeder niets in te brengen. Ook al neem je de zorg voor ze op je schouders.....
Jouw kinderen zijn jouw verantwoordelijkheid en het kan best zo zijn dat jouw kinderen het je kwalijk gaan nemen, nu of later, dat je je vriend en zijn kinderen in huis hebt gehaald. Wil je dat?
Doe het niet!!
maandag 21 april 2025 om 17:37
maandag 21 april 2025 om 18:09
En in plaats van toen de eerste prioriteit aan zijn kinderen geven is hij direct een relatie begonnen met jou? Jij hebt nu de kans om te laten zien waar zijn prioriteit moet liggen, dat is bij zijn kinderen. Ik denk dat het voor zijn kinderen ook geen goed idee is om samengevoegd te worden met de problemen in jouw gezin (ADHD, en een puber met dusdanige problemen dat ze niet naar school kan).
Ik zou zelfs het latten op een laag pitje zetten.
maandag 21 april 2025 om 18:11
Zo eens!kataravrouw schreef: ↑21-04-2025 17:36Ik begrijp heel goed dat jij je partner wil helpen en dat je je ook nog enigzins verantwoordelijk voelt voor zijn kinderen. Tuurlijk wil jij ook dat iedereen happy is.
Maar.....jij bent niet verantwoordelijk voor zijn kinderen!! Dat zijn jouw vriend en zijn exvrouw. En als zij het niet alleen kunnen, is er hulp!!
Maak niet dezelfde fout die veel stiefmoeders maken...een gedeelte van de verantwoordelijkheid op je nemen hoe triest dat eigenlijk ook is voor die kinderen.
Uiteindelijk heb jij als stiefmoeder niets in te brengen. Ook al neem je de zorg voor ze op je schouders.....
Jouw kinderen zijn jouw verantwoordelijkheid en het kan best zo zijn dat jouw kinderen het je kwalijk gaan nemen, nu of later, dat je je vriend en zijn kinderen in huis hebt gehaald. Wil je dat?
Doe het niet!!
There is always something happening, and it's usually right now
maandag 21 april 2025 om 18:11
Ja, hij komt zo niet echt over als iemand die erg bedachtzaam en zelfredzaam met zaken omgaat. De keuze om iemand met zulke bagage parttime bij je te laten wonen, is ook wel wat opmerkelijk.
Arme, arme kinderen.
maandag 21 april 2025 om 18:16
Je mag van mij gerust stoppen met theater maken over de keuzes van mijn partner, er valt weinig te prioriteren als je eerst moet zorgen dat je überhaupt weet waar je kinderen zich ergens in zuid Amerika bevinden.OgenvanTijgers schreef: ↑21-04-2025 18:09En in plaats van toen de eerste prioriteit aan zijn kinderen geven is hij direct een relatie begonnen met jou? Jij hebt nu de kans om te laten zien waar zijn prioriteit moet liggen, dat is bij zijn kinderen. Ik denk dat het voor zijn kinderen ook geen goed idee is om samengevoegd te worden met de problemen in jouw gezin (ADHD, en een puber met dusdanige problemen dat ze niet naar school kan).
Ik zou zelfs het latten op een laag pitje zetten.
Dat is een zeer pijnlijk hoofdstuk in de levens van alle betrokkenen geweest en totaal niet relevant. Deze man heeft altijd geknokt voor zijn kinderen.
maandag 21 april 2025 om 18:22
Liefde maakt blind en dat ik zelf verantwoordlijk ben voor de uitkomst van mijn keuzes/helpen etc is helemaal waar. Ik heb alleen geen glazen bol en deze situatie heeft echt niemand kunnen voorzien.Vivalafete25 schreef: ↑21-04-2025 18:11Ja, hij komt zo niet echt over als iemand die erg bedachtzaam en zelfredzaam met zaken omgaat. De keuze om iemand met zulke bagage parttime bij je te laten wonen, is ook wel wat opmerkelijk.
Arme, arme kinderen.
Ik ben alleen niet blind voor de gevolgen voor de keuze om bijv wel uit medelijden/hulp willen bieden in deze situatie en worstel met de gevoelens dat het voor mijn kinderen en mijzelf de juiste is, daarentegen laat ik gevoelsmatig wel iemand vallen die steun goed kan gebruiken.
Ik blijf echter wel bij mijn standpunt dat ik kind hier geen thuis kan en wil bieden met als voornaamste reden dat het kind zelf ook meer dan genoeg op bordje heeft gekregen en mi gebaat is bij rust en veiligheid.
Die taak ligt nu bij de vader en moeder. Niet bij mij.
maandag 21 april 2025 om 18:26
Wat ontzettend fijn dat hij al die tijd zijn eigen huis heeft aangehouden. Juist voor stabiliteit voor zijn kinderen was toch de achterliggende reden? Dan is dat dus precies waar hij nu dat huis voor kan gebruiken.
Jij hebt je prioriteit goed om een rij: jezelf, je kinderen, je bedrijf.
Hij moet zijn prioriteiten nog op een rij zetten: zichzelf, zijn kind(eren) en, gezien de problematiek, verder niets
Jij hebt je prioriteit goed om een rij: jezelf, je kinderen, je bedrijf.
Hij moet zijn prioriteiten nog op een rij zetten: zichzelf, zijn kind(eren) en, gezien de problematiek, verder niets
Coffee is never my cup of tea
maandag 21 april 2025 om 18:28
Goede overweging.DonnaDo schreef: ↑21-04-2025 18:22Liefde maakt blind en dat ik zelf verantwoordlijk ben voor de uitkomst van mijn keuzes/helpen etc is helemaal waar. Ik heb alleen geen glazen bol en deze situatie heeft echt niemand kunnen voorzien.
Ik ben alleen niet blind voor de gevolgen voor de keuze om bijv wel uit medelijden/hulp willen bieden in deze situatie en worstel met de gevoelens dat het voor mijn kinderen en mijzelf de juiste is, daarentegen laat ik gevoelsmatig wel iemand vallen die steun goed kan gebruiken.
Ik blijf echter wel bij mijn standpunt dat ik kind hier geen thuis kan en wil bieden met als voornaamste reden dat het kind zelf ook meer dan genoeg op bordje heeft gekregen en mi gebaat is bij rust en veiligheid.
Die taak ligt nu bij de vader en moeder. Niet bij mij.
Ik denk dat deze situatie ook weer niet geheel onverwachts komt, gezien de geschiedenis. Maar het is goed dat je nu zo bewust met deze keuze omgaat.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
