Relaties
alle pijlers
This is dedicated to you
zaterdag 26 mei 2007 om 03:07
Ok, het is nacht en ik ben in een wat melancholische bui. De laatste tijd denk ik er steeds vaker over om weer een dagboek te beginnen, om te schrijven over of aan mensen die ooit dichtbij me waren maar er helaas niet meer zijn. Omdat ik vaak aan ze denk, omdat ik vaak dingen tegen ze wil zeggen, omdat ik ze niet wil vergeten. Maar ik ben eigenlijk niet meer zo van de dagboeken de laatste jaren. Dus misschien een topic openen waar je dit soort dingen kunt schrijven? Voor iedereen die er niet meer is, die we missen, waar we soms nog wat tegen willen zeggen, waar we aan denken, die ons hart zitten......Wie volgt?
@Jan: ik kan het soms nog steeds niet geloven dat je er niet meer bent. het is nog maar zo kort geleden en het ging zo snel. Deze week nog liep ik iemand in de supermarkt tegen het lijf die sprekend op jou leek. Hoewel je hier nooit gewoond hebt en ik je nooit in de supermarkt ben tegengekomen voelde ik me ineens heel raar. Omdat ik dacht dat ik je ineens tegenkwam en me tegelijk realiseerde dat jij het niet was en dat je voorgoed weg was. Ik wil weer een avond met je in de kroeg zitten, flauwe grappen met je maken, die vertrouwdheid weer terug die we hadden. Maar het kan nooit meer. Ik voel me schuldig omdat ik de laatste jaren weinig met je bezig was. Ik hoorde op je begrafenis dat je blij was dat ik nog bij je langs was geweest toen je ziek was. Dat je me daarom waardeerde. Maar ik heb het gevoel dat ik daarin gefaald heb, dat het eerder had gemoeten. Alsof ik toch nog te laat kwam, ookal was je er nog......
@Willie: Als ik aan jou denk, wat ik regelmatig doe, dan zie ik niets dan vrolijkheid: je lach, je krullen, je levenslust. Ik begrijp nog steeds niet waarom je er zelf voor heb gekozen om op te houden met dit leven, je was er zo vol van. Je hoorde bij een belangrijk deel van mijn leven. Je was mijn familie (waar ik maar weinig van heb), maar ook een soort vriendin. We deelden een hobby, een passie. Alles kwam daarin samen. Hoe alles ook is gelopen, je betekende nog altijd veel voor me en ik dacht je altijd nog weer op te kunnen zoeken na verloop van tijd. Niets bleek minder waar. Dat ik geen afscheid van je heb kunnen nemen, dat doet me nog altijd het meeste pijn.
@Opa: Ik hoor nog zo vaak je stem en zie je ogen. Die twinkelogen....Soms als het weer fout gaat met mama dan denk aan wat jij zou zeggen. Hoe erg en hoe fout je het allemaal vond. Dat troost me dan, maar het doet me ook pijn. Je was de enige in onze hele familie die stelling durfde te nemen, het aan durfde om ruzie met mensen te krijgen daardoor. Misschien voelde ik me daarom wel het meest met jou verwant van iedereen. Omdat ik ook zo ben. Maar nu ben ik de enige....Ons afscheid, alhoewel we toen nog niet wisten dat het een afscheid was, was eigenlijk heel mooi. Ik koester het! Maar ik mis je, nog zo vaak.....
@Patrick: De klap die ik kreeg toen ik de krant open sloeg en jouw naam zag staan is met geen pen te beschrijven. Niemand had dit kunnen bedenken. Het was zo oneerlijk, je was te jong! Ik hoop en denk dat je weet dat ik W. heb opgevangen en heb geprobeerd te helpen, met alles wat ik in me had. Ik denk dat je weet dat het allemaal goed is gekomen met haar, ookal was het een lange weg. Ik zal je nooit vergeten....
@Jan: ik kan het soms nog steeds niet geloven dat je er niet meer bent. het is nog maar zo kort geleden en het ging zo snel. Deze week nog liep ik iemand in de supermarkt tegen het lijf die sprekend op jou leek. Hoewel je hier nooit gewoond hebt en ik je nooit in de supermarkt ben tegengekomen voelde ik me ineens heel raar. Omdat ik dacht dat ik je ineens tegenkwam en me tegelijk realiseerde dat jij het niet was en dat je voorgoed weg was. Ik wil weer een avond met je in de kroeg zitten, flauwe grappen met je maken, die vertrouwdheid weer terug die we hadden. Maar het kan nooit meer. Ik voel me schuldig omdat ik de laatste jaren weinig met je bezig was. Ik hoorde op je begrafenis dat je blij was dat ik nog bij je langs was geweest toen je ziek was. Dat je me daarom waardeerde. Maar ik heb het gevoel dat ik daarin gefaald heb, dat het eerder had gemoeten. Alsof ik toch nog te laat kwam, ookal was je er nog......
@Willie: Als ik aan jou denk, wat ik regelmatig doe, dan zie ik niets dan vrolijkheid: je lach, je krullen, je levenslust. Ik begrijp nog steeds niet waarom je er zelf voor heb gekozen om op te houden met dit leven, je was er zo vol van. Je hoorde bij een belangrijk deel van mijn leven. Je was mijn familie (waar ik maar weinig van heb), maar ook een soort vriendin. We deelden een hobby, een passie. Alles kwam daarin samen. Hoe alles ook is gelopen, je betekende nog altijd veel voor me en ik dacht je altijd nog weer op te kunnen zoeken na verloop van tijd. Niets bleek minder waar. Dat ik geen afscheid van je heb kunnen nemen, dat doet me nog altijd het meeste pijn.
@Opa: Ik hoor nog zo vaak je stem en zie je ogen. Die twinkelogen....Soms als het weer fout gaat met mama dan denk aan wat jij zou zeggen. Hoe erg en hoe fout je het allemaal vond. Dat troost me dan, maar het doet me ook pijn. Je was de enige in onze hele familie die stelling durfde te nemen, het aan durfde om ruzie met mensen te krijgen daardoor. Misschien voelde ik me daarom wel het meest met jou verwant van iedereen. Omdat ik ook zo ben. Maar nu ben ik de enige....Ons afscheid, alhoewel we toen nog niet wisten dat het een afscheid was, was eigenlijk heel mooi. Ik koester het! Maar ik mis je, nog zo vaak.....
@Patrick: De klap die ik kreeg toen ik de krant open sloeg en jouw naam zag staan is met geen pen te beschrijven. Niemand had dit kunnen bedenken. Het was zo oneerlijk, je was te jong! Ik hoop en denk dat je weet dat ik W. heb opgevangen en heb geprobeerd te helpen, met alles wat ik in me had. Ik denk dat je weet dat het allemaal goed is gekomen met haar, ookal was het een lange weg. Ik zal je nooit vergeten....
