Relaties
alle pijlers
Trampoline
woensdag 27 oktober 2021 om 12:53
Hoi,
Een man hier. 43 jaren jong en ik zit met een existentieel vraagstuk waar ik niet echt uit kom.
Hier, in de min of meer anonimiteit, zijn er wellicht mensen met wie ik van gedachten kan wisselen hierover. En hopelijk kan ik wat verhelderende inzichten verkrijgen. Ik overweeg naar een therapeut te gaan (alweer), maar hoop het, mede met de hopelijk hier verkregen inzichten, grotendeels zelf te kunnen doen.
Mijn probleem is het volgende:
Ik ben 43 jaar, nu bijna drie jaar single. Mijn laatste relatie was er één in een reeks kortere en langere relaties, die allen startten met de intentie dat het serieus en voor de lange termijn zou zijn. Daar is dus duidelijk niets van gekomen. Een deel van het probleem is duidelijk: ik heb geen kinderwens. En zodra het de dames duidelijk werd dat ik écht niet van mijn standpunt af te brengen was, gingen ze er vandoor. Ergens snap ik dat wel, maar vind het ook niet eerlijk. Maar dat is een hele andere discussie.
Uiteindelijk is het met alle vrouwen in mijn leven na korte of langere tijd op niets uitgelopen. Mijn langste relatie tot nu toe duurde iets langer dan twee jaar. Na een tijdje slaat de onrust toe en komen we beiden tot de conclusie dat we niet het beste in elkaar naar boven halen, of iets van die strekking.
Maar het meest stuitende vind ik het gegeven dat al die dames vrij vlot na hun “reis" met mij, lijken te vinden wat ze aanvankelijk zochten. Stuk voor stuk zijn ze beland in relaties met de vader van hun kinderen - letterlijk. Geen uitzondering.
Nu geloof ik heilig in de uitspraak “als je blijft doen wat je altijd hebt gedaan, blijf je krijgen wat je altijd hebt gekregen”. Ik kan dus eigenlijk alleen maar de hand in eigen boezem steken. Maar hoe vind ik uit welk aspect aan mij of mijn gedrag steeds hiertoe heeft geleid?
Ik heb geen kinderwens en dat verandert niet. Maar dat lijkt me geen reden om als niets meer dan een trampoline “dienst te doen”, wel…?
Iets over mezelf en mijn leven:
Het grootste deel van mijn leven ben ik alleen geweest. Ik heb niet heel veel vrienden, maar wel hele goede, nauwe en trouwe vriendschappen. Kwaliteit over kwantiteit. Mijn sociale leven speelt zich voornamelijk af in twee dansscholen (salsa en zouk) en de feesten waar ik vaak naar toe probeer te gaan en enkele uren fitness (solo) in de week. Uit die sociale kring heb ik nog nooit echt betekenisvolle contacten overgehouden. Een enkele date, maar dat bloedde al na één of twee keer dood. Ik heb best een leuk leven met wat mooie contacten, toffe mensen en een klein groepje hele goede vrienden. Maar een duurzame, diepe (fysieke) connectie met intimiteit ontbreekt. En alle leuke activiteiten en mensen ten spijt, ervaar ik dat toch echt als een zekere leegte die ik maar niet gevuld krijg. Tinder, e-matching, Badoo, PaiQ etcetera leveren me niets op dan tijdverspilling en teleurstelling.
Nu geef ik meteen toe dat ik wat mensen betreft niet heel makkelijk ben: ik kan best makkelijk praten, ben ook vrij open. Maar ik laat niet (meer) snel iemand emotioneel dichtbij komen. Veel interesse van vrouwen heb ik nooit gehad, wellicht wel gehad maar gewoon niet opgemerkt. Als een vrouw in mijn kring komt en blijft, gewoon vriendelijk is, ga ik me al vrij snel afvragen of ze misschien niet op zoek is naar meer. Maar actie onderneem ik niet echt, in de veronderstelling dat ik het verkeerd zie. Immers is niet elke vrouw die vriendelijk doet naar mij op zoek naar meer met mij. Na een tijdje verdwijnen ze meestal weer, wat mij me doet afvragen of ik het dan toch mis had… Hard to get spelen heb ik nooit begrepen. Eerlijk gezegd vind ik mezelf ook te oud voor dergelijke spelletjes. Mysterieus zou ik mezelf niet willen noemen; ik ben vooral gewoon duidelijk en recht door zee. Zeker geen type "bad boy".
Het “gewoon leuk en gezellig" hebben met iemand is voor mij absoluut niet voldoende voor een relatie. Ik zoek connectie op mentaal, emotioneel en fysiek niveau. Iemand (na verloop van tijd) door en door begrijpen door enkel een blik of intonatie - evenals min of meer dezelfde toekomstvisie. Dat is erg schaars, heb ik gemerkt. Maar gelukkig heb ik drie keer op die basis een relatie gehad. Helaas allemaal van korte duur en allemaal zijn de dames weer verder gegaan. Meer dan een “dit is het niet voor mij” (samengevat) krijg ik er niet uit.
Wat zorgt er nu voor dat de mannen na mij blijkbaar alles in huis hebben wat ze bij mij missen (behalve de kinderwens)?
Het is op basis hiervan voor een buitenstaander wellicht heel lastig er een vinger op te leggen wat er nu steeds mis gaat. Trek ik aan wie ik ben? Met andere woorden: zijn de vrouwen die ik aantrek net zo kritisch over connectie (en net zo beschadigd/terughoudend geworden) als ikzelf? Beweeg ik in de verkeerde kringen? Zijn alle echt bijzondere vrouwen al lang en breed van de markt (no offense aan alle meelezende vrouwen)?
In mijn eigen bescheiden mening heb ik een hoop te bieden als mens. Maar onderhand voelt het alsof niemand erop zit te wachten - in ieder geval niet de vrouwen die mij oprecht leuk en interessant lijken. Ik ben niet iemand die zichzelf graag en luidruchtig in de etalage zet. En onderhand is mijn vertrouwen in de liefde en in de integriteit van vrouwen voor wat betreft de omgang met mijn hart en emoties, tot een dieptepunt gedaald. Ik word er cynisch van, het is niet goed voor mijn zelfbeeld en onbevangen nieuwe mensen tegemoet treden wordt door onbewuste zelfbeschermingmechanismes knap lastig.
Herkent iemand dit en hoe ging je er mee om? Wat heeft dat je gebracht?
PS: sorry voor de lap tekst
Een man hier. 43 jaren jong en ik zit met een existentieel vraagstuk waar ik niet echt uit kom.
Hier, in de min of meer anonimiteit, zijn er wellicht mensen met wie ik van gedachten kan wisselen hierover. En hopelijk kan ik wat verhelderende inzichten verkrijgen. Ik overweeg naar een therapeut te gaan (alweer), maar hoop het, mede met de hopelijk hier verkregen inzichten, grotendeels zelf te kunnen doen.
Mijn probleem is het volgende:
Ik ben 43 jaar, nu bijna drie jaar single. Mijn laatste relatie was er één in een reeks kortere en langere relaties, die allen startten met de intentie dat het serieus en voor de lange termijn zou zijn. Daar is dus duidelijk niets van gekomen. Een deel van het probleem is duidelijk: ik heb geen kinderwens. En zodra het de dames duidelijk werd dat ik écht niet van mijn standpunt af te brengen was, gingen ze er vandoor. Ergens snap ik dat wel, maar vind het ook niet eerlijk. Maar dat is een hele andere discussie.
Uiteindelijk is het met alle vrouwen in mijn leven na korte of langere tijd op niets uitgelopen. Mijn langste relatie tot nu toe duurde iets langer dan twee jaar. Na een tijdje slaat de onrust toe en komen we beiden tot de conclusie dat we niet het beste in elkaar naar boven halen, of iets van die strekking.
Maar het meest stuitende vind ik het gegeven dat al die dames vrij vlot na hun “reis" met mij, lijken te vinden wat ze aanvankelijk zochten. Stuk voor stuk zijn ze beland in relaties met de vader van hun kinderen - letterlijk. Geen uitzondering.
Nu geloof ik heilig in de uitspraak “als je blijft doen wat je altijd hebt gedaan, blijf je krijgen wat je altijd hebt gekregen”. Ik kan dus eigenlijk alleen maar de hand in eigen boezem steken. Maar hoe vind ik uit welk aspect aan mij of mijn gedrag steeds hiertoe heeft geleid?
Ik heb geen kinderwens en dat verandert niet. Maar dat lijkt me geen reden om als niets meer dan een trampoline “dienst te doen”, wel…?
Iets over mezelf en mijn leven:
Het grootste deel van mijn leven ben ik alleen geweest. Ik heb niet heel veel vrienden, maar wel hele goede, nauwe en trouwe vriendschappen. Kwaliteit over kwantiteit. Mijn sociale leven speelt zich voornamelijk af in twee dansscholen (salsa en zouk) en de feesten waar ik vaak naar toe probeer te gaan en enkele uren fitness (solo) in de week. Uit die sociale kring heb ik nog nooit echt betekenisvolle contacten overgehouden. Een enkele date, maar dat bloedde al na één of twee keer dood. Ik heb best een leuk leven met wat mooie contacten, toffe mensen en een klein groepje hele goede vrienden. Maar een duurzame, diepe (fysieke) connectie met intimiteit ontbreekt. En alle leuke activiteiten en mensen ten spijt, ervaar ik dat toch echt als een zekere leegte die ik maar niet gevuld krijg. Tinder, e-matching, Badoo, PaiQ etcetera leveren me niets op dan tijdverspilling en teleurstelling.
Nu geef ik meteen toe dat ik wat mensen betreft niet heel makkelijk ben: ik kan best makkelijk praten, ben ook vrij open. Maar ik laat niet (meer) snel iemand emotioneel dichtbij komen. Veel interesse van vrouwen heb ik nooit gehad, wellicht wel gehad maar gewoon niet opgemerkt. Als een vrouw in mijn kring komt en blijft, gewoon vriendelijk is, ga ik me al vrij snel afvragen of ze misschien niet op zoek is naar meer. Maar actie onderneem ik niet echt, in de veronderstelling dat ik het verkeerd zie. Immers is niet elke vrouw die vriendelijk doet naar mij op zoek naar meer met mij. Na een tijdje verdwijnen ze meestal weer, wat mij me doet afvragen of ik het dan toch mis had… Hard to get spelen heb ik nooit begrepen. Eerlijk gezegd vind ik mezelf ook te oud voor dergelijke spelletjes. Mysterieus zou ik mezelf niet willen noemen; ik ben vooral gewoon duidelijk en recht door zee. Zeker geen type "bad boy".
Het “gewoon leuk en gezellig" hebben met iemand is voor mij absoluut niet voldoende voor een relatie. Ik zoek connectie op mentaal, emotioneel en fysiek niveau. Iemand (na verloop van tijd) door en door begrijpen door enkel een blik of intonatie - evenals min of meer dezelfde toekomstvisie. Dat is erg schaars, heb ik gemerkt. Maar gelukkig heb ik drie keer op die basis een relatie gehad. Helaas allemaal van korte duur en allemaal zijn de dames weer verder gegaan. Meer dan een “dit is het niet voor mij” (samengevat) krijg ik er niet uit.
Wat zorgt er nu voor dat de mannen na mij blijkbaar alles in huis hebben wat ze bij mij missen (behalve de kinderwens)?
Het is op basis hiervan voor een buitenstaander wellicht heel lastig er een vinger op te leggen wat er nu steeds mis gaat. Trek ik aan wie ik ben? Met andere woorden: zijn de vrouwen die ik aantrek net zo kritisch over connectie (en net zo beschadigd/terughoudend geworden) als ikzelf? Beweeg ik in de verkeerde kringen? Zijn alle echt bijzondere vrouwen al lang en breed van de markt (no offense aan alle meelezende vrouwen)?
In mijn eigen bescheiden mening heb ik een hoop te bieden als mens. Maar onderhand voelt het alsof niemand erop zit te wachten - in ieder geval niet de vrouwen die mij oprecht leuk en interessant lijken. Ik ben niet iemand die zichzelf graag en luidruchtig in de etalage zet. En onderhand is mijn vertrouwen in de liefde en in de integriteit van vrouwen voor wat betreft de omgang met mijn hart en emoties, tot een dieptepunt gedaald. Ik word er cynisch van, het is niet goed voor mijn zelfbeeld en onbevangen nieuwe mensen tegemoet treden wordt door onbewuste zelfbeschermingmechanismes knap lastig.
Herkent iemand dit en hoe ging je er mee om? Wat heeft dat je gebracht?
PS: sorry voor de lap tekst
woensdag 27 oktober 2021 om 19:14
Dit snap ik niet. Je hebt 3 keer een relatie gehad die je beschrijft als een connectie op mentaal, fysiek en emotioneel niveau, en ook nog min of meer dezelfde toekomstvisie. Die is beëindigd door die vrouwen, als ik het goed begrijp, omdat ze toch een andere toekomstvisie bleken te hebben, namelijk mèt kind. Wat is daar niet integer aan?En onderhand is mijn vertrouwen in de liefde en in de integriteit van vrouwen voor wat betreft de omgang met mijn hart en emoties, tot een dieptepunt gedaald.
Ik snap wel dat het rot is en heel jammer. Maar ik denk dat het niet aan jou ligt. De vijver waarin je vist is gewoon niet zo groot. Ik, vrouw zonder kinderen, zou het bijvoorbeeld best leuk vinden een vriendin zonder kinderen te hebben, met dezelfde interesses als ik, maar dat is me ook nog nooit gelukt. En dan is het dus bij mij wèl voor gewoon gezellig, en hoef ik geen ‘diepe connectie’ en ook geen intimiteit. Misschien zit het er gewoon niet in (“in dit leven”, zegt mijn goeroe er dan bij).
Wat je eventueel nog zou kunnen proberen is een huisdier. Het is me opgevallen dat veel kindvrije vrouwen heel gek met dieren zijn. En dat vrienden met honden heel makkelijk nieuwe contacten leggen. Het werkt alleen niet als jij een hond neemt en zij een kattenvrouwtje is, dus misschien toch een beroerd idee.
Of je wacht nog een paar jaar. Dan wordt de vijver weer iets groter: gescheiden vrouwen van wie de kinderen het huis uit zijn.
woensdag 27 oktober 2021 om 19:28
xynix schreef: ↑27-10-2021 19:14Dit snap ik niet. Je hebt 3 keer een relatie gehad die je beschrijft als een connectie op mentaal, fysiek en emotioneel niveau, en ook nog min of meer dezelfde toekomstvisie. Die is beëindigd door die vrouwen, als ik het goed begrijp, omdat ze toch een andere toekomstvisie bleken te hebben, namelijk mèt kind. Wat is daar niet integer aan?
Dit idd TO. Het komt over alsof je vindt dat als je dan samen een goede connectie hebt en alles klopt behalve de kinderwens, dat ze dan maar hun kinderwens opzij moeten zetten anders is het lullig voor jou en zijn ze niet integer. Vrij bizarre gedachte, ze eisen het andersom toch ook niet van jou?
Ook dat springplank-verhaal volg ik niet. Het gebeurt zovaak op deze leeftijd dat mensen gewoon in 1 of 2x wel een vaste relatie hebben waarmee ze dan aan kinderen beginnen. Jij zit daar dan toevallig voor, toevallig 3x. Het is toch niet zo dat ze jou gebruiken om vervolgens een van je vrienden af te pakken ofzo, of je connecties te misbruiken? Dus hoezo springplank? Ik vind dat je jezelf daar echt teveel credits in geeft. Ik heb overigens ook vaak zat meegemaakt dat een man het bij mij niet wilde want hij was nergens aan toe enzo, en bam erna huisje boompje beestje. Zo lopen die dingen toch gewoon.
anoniem_6634a053c30df wijzigde dit bericht op 27-10-2021 19:31
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
29.63% gewijzigd
woensdag 27 oktober 2021 om 19:32
Ik denk dat je dit verkeerd ziet: het is geen droom. Het is een fysieke behoefte, een drang, een leegte die gevuld moet worden. Zeg ik niet uit ervaring, want ik heb die kinderwens nooit gehad, maar ik vermoed dat het een soort honger is, net zoiets als de behoefte aan liefde of aan seks. En niet zoiets als: ik zou ooit nog eens een huisje aan het strand willen of een eigen bedrijf opzetten.jamesblond schreef: ↑27-10-2021 13:20Waarom ik het als oneerlijk ervaar dat een vrouw weg gaat als de kinderwens niet overeenkomt:
Ze weet wat ze met mij heeft: een in de basis hele fijne vriendschap en relatie, vertrouwen, etc. Het hele plaatje. Maar dan kiest uiteindelijk voor een kind wat ze nog niet heeft en waarvan ook niet zeker is of die er wel ooit gaat komen.
<knip> Maar je snapt hopelijk dat ik het als lijdend voorwerp vrij lastig vind om aan de kant gezet te worden voor een droom.
Mensen met kinderwens: correct me if I’m wrong.
woensdag 27 oktober 2021 om 19:46
Precies.xynix schreef: ↑27-10-2021 19:14Dit snap ik niet. Je hebt 3 keer een relatie gehad die je beschrijft als een connectie op mentaal, fysiek en emotioneel niveau, en ook nog min of meer dezelfde toekomstvisie. Die is beëindigd door die vrouwen, als ik het goed begrijp, omdat ze toch een andere toekomstvisie bleken te hebben, namelijk mèt kind. Wat is daar niet integer aan?
Ik snap wel dat het rot is en heel jammer. Maar ik denk dat het niet aan jou ligt. De vijver waarin je vist is gewoon niet zo groot. Ik, vrouw zonder kinderen, zou het bijvoorbeeld best leuk vinden een vriendin zonder kinderen te hebben, met dezelfde interesses als ik, maar dat is me ook nog nooit gelukt. En dan is het dus bij mij wèl voor gewoon gezellig, en hoef ik geen ‘diepe connectie’ en ook geen intimiteit. Misschien zit het er gewoon niet in (“in dit leven”, zegt mijn goeroe er dan bij).
Wat je eventueel nog zou kunnen proberen is een huisdier. Het is me opgevallen dat veel kindvrije vrouwen heel gek met dieren zijn. En dat vrienden met honden heel makkelijk nieuwe contacten leggen. Het werkt alleen niet als jij een hond neemt en zij een kattenvrouwtje is, dus misschien toch een beroerd idee.
Of je wacht nog een paar jaar. Dan wordt de vijver weer iets groter: gescheiden vrouwen van wie de kinderen het huis uit zijn.
woensdag 27 oktober 2021 om 19:49
Wat heb je dat mooi omschreven, helemaal voor iemand zonder kinderwensxynix schreef: ↑27-10-2021 19:32Ik denk dat je dit verkeerd ziet: het is geen droom. Het is een fysieke behoefte, een drang, een leegte die gevuld moet worden. Zeg ik niet uit ervaring, want ik heb die kinderwens nooit gehad, maar ik vermoed dat het een soort honger is, net zoiets als de behoefte aan liefde of aan seks. En niet zoiets als: ik zou ooit nog eens een huisje aan het strand willen of een eigen bedrijf opzetten.
Mensen met kinderwens: correct me if I’m wrong.
Zo voelt het voor mij inderdaad. Als een levensbehoefte.
woensdag 27 oktober 2021 om 21:27
Maar dit is niet duidelijk genoeg. Een vrouw die graag kinderen wil, en jou verder helemaal ziet zitten, denkt dan misschien 'ah niet op rekenen ok, maar er is dus een hele kleine kans dat hij wel omwaait'.Het werd over het algemeen in een vroeg stadium besproken, waarbij zij zeiden het nog niet zeker te weten. Ik ben altijd vrij duidelijk geweest met een “reken er maar niet op
Als je gewoon vanaf het begin af aan woorden in de mond neemt 'als ik wil nooit kinderen' en 'ik zal nooit vader worden'. Dan is het veel duidelijker voor iedereen.
En verder, er zijn ook nog een aantal vrouwen, waaronder ik zelf die altijd geroepen hebben dat ze een hekel hebben aan kinderen en er nooit aan willen beginnen. Maar dan toch, als ze dichterbij de 40 komen en ze komen een lieve, betrouwbare vent tegen, begint het opeens te kriebelen. Dus misschien wilden je exen eerst oprecht ook niet, maar hebben ze zich later nog bedacht. Dat kan.
woensdag 27 oktober 2021 om 21:33
Dat denk ik ook. Waarbij komt dat het denk ik redelijk ongrijpbaar is voor mensen zonder kinderwens, om voor iets wat misschien nooit gaat gebeuren, je an sich prima relatie te beëindigen.xynix schreef: ↑27-10-2021 19:32Ik denk dat je dit verkeerd ziet: het is geen droom. Het is een fysieke behoefte, een drang, een leegte die gevuld moet worden. Zeg ik niet uit ervaring, want ik heb die kinderwens nooit gehad, maar ik vermoed dat het een soort honger is, net zoiets als de behoefte aan liefde of aan seks. En niet zoiets als: ik zou ooit nog eens een huisje aan het strand willen of een eigen bedrijf opzetten.
Mensen met kinderwens: correct me if I’m wrong.
Zelf geen kinderwens, maar ook geen ervaring met partners die dat wel kregen. Al werd er vanuit de omgeving altijd geroepen met de juiste partner komt dat gevoel van zelf. Wat ik echt ontzettend belachelijk vind om dat naar iemand te roepen.
Wat betreft te veeleisend zijn, de een is sneller tevreden dan de ander. De meeste mensen hebben geen diepere connectie nodig om gelukkig te zijn in een relatie. Sommige mensen verwachten te veel van en in een relatie en worden continue teleurgesteld. En een enkeling heeft echt die diepe connectie.
Ik heb dat nog niet gevonden, maar voor minder ga ik niet settelen. De tijd zal het leren..
woensdag 27 oktober 2021 om 21:37
Ze weet wat ze met mij heeft: een in de basis hele fijne vriendschap en relatie, vertrouwen, etc. Het hele plaatje. Maar dan kiest uiteindelijk voor een kind wat ze nog niet heeft en waarvan ook niet zeker is of die er wel ooit gaat komen.
[/quote]
i]Alsof jouw vriendschap/liefde wel een zekerheid is… Dan gok ik toch op een baby. Ik wil niet arrogant overkomen, maar zo denk ik erover.
[/quote]
i]Alsof jouw vriendschap/liefde wel een zekerheid is… Dan gok ik toch op een baby. Ik wil niet arrogant overkomen, maar zo denk ik erover.
joséphine wijzigde dit bericht op 27-10-2021 21:44
11.91% gewijzigd
donderdag 28 oktober 2021 om 08:30
En vrouwen die zelf al (oudere) kinderen hebben vallen ook af? Ik ben van jouw leeftijd en ik ken geen vrouwen meer die nu nog kinderen willen eigenlijk.
Je hebt ook wel een lastige leeftijd. Vrouwen hebben of al kinderen of willen op de valreep nog snel moeder worden. En dat zijn er volgens mij best veel als ik hoor van mannen in die leeftijd. Is het daten met een iets oudere vrouw misschien wat? Een vrouw van 45 ofzo die al jong kinderen heeft gekregen die wellicht al het huis uit zijn/ bijna gaan?
Want anders is de vijver waar je in vist wel erg klein. Je wilt zelf dat een vrouw helemaal voor jou gaat maar zelf wil je dan geen concessies doen.
Je hebt ook wel een lastige leeftijd. Vrouwen hebben of al kinderen of willen op de valreep nog snel moeder worden. En dat zijn er volgens mij best veel als ik hoor van mannen in die leeftijd. Is het daten met een iets oudere vrouw misschien wat? Een vrouw van 45 ofzo die al jong kinderen heeft gekregen die wellicht al het huis uit zijn/ bijna gaan?
Want anders is de vijver waar je in vist wel erg klein. Je wilt zelf dat een vrouw helemaal voor jou gaat maar zelf wil je dan geen concessies doen.
donderdag 28 oktober 2021 om 08:49
Ik ben een vrouw van 40 en herken eigenlijk best veel in je verhaal. Alleen deels andersom. Ik heb geen kinderen en geen kinderwens en dat maakt me voor mannen heel aantrekkelijk. Daarnaast ben ik zelfstandig, heb een goede baan, een koopwoning, auto, vermogen, alles gewoon goed voor elkaar.
Toch lukt het me na een lange relatie die anderhalf jaar geleden over is gegaan en heel veel gedate niet om een man te vinden die ook behoefte heeft aan een fijne relatie. Dus niet alleen seks, nee ook emotioneel met elkaar klikken, dingen ondernemen., met elkaar praten. Het lijkt een hele lastige zoektocht.
Toch lukt het me na een lange relatie die anderhalf jaar geleden over is gegaan en heel veel gedate niet om een man te vinden die ook behoefte heeft aan een fijne relatie. Dus niet alleen seks, nee ook emotioneel met elkaar klikken, dingen ondernemen., met elkaar praten. Het lijkt een hele lastige zoektocht.
donderdag 28 oktober 2021 om 09:39
Moeilijke leeftijdsgroep denk ik ook. Als vrouw zonder kinderwens kom ik ook weinig serieuze mannen tegen op het moment.
Maar mensen zijn ook weinig open vind ik, houden vast aan het bekende en durven niet met een open hart te leven. Dit heb ik zelf ook.
Ook heb ik een hele rits probeerrelaties gehad, dus dat is misschien ook wel normaal. Je hart open houden is de kunst denk ik, elke dag dankbaarheid oefenen, dicht bij jezelf blijven en weten wat je wil. Geloof en vertrouwen. Dan komt er altijd weer iets moois op je pad. En als je dit niet kan voelen, dan ook niet daten.
Maar mensen zijn ook weinig open vind ik, houden vast aan het bekende en durven niet met een open hart te leven. Dit heb ik zelf ook.
Ook heb ik een hele rits probeerrelaties gehad, dus dat is misschien ook wel normaal. Je hart open houden is de kunst denk ik, elke dag dankbaarheid oefenen, dicht bij jezelf blijven en weten wat je wil. Geloof en vertrouwen. Dan komt er altijd weer iets moois op je pad. En als je dit niet kan voelen, dan ook niet daten.
donderdag 28 oktober 2021 om 10:27
Het ligt denk ik wel genuanceerder.Orbifolia schreef: ↑27-10-2021 21:33Dat denk ik ook. Waarbij komt dat het denk ik redelijk ongrijpbaar is voor mensen zonder kinderwens, om voor iets wat misschien nooit gaat gebeuren, je an sich prima relatie te beëindigen.
Zelf geen kinderwens, maar ook geen ervaring met partners die dat wel kregen. Al werd er vanuit de omgeving altijd geroepen met de juiste partner komt dat gevoel van zelf. Wat ik echt ontzettend belachelijk vind om dat naar iemand te roepen.
Wat betreft te veeleisend zijn, de een is sneller tevreden dan de ander. De meeste mensen hebben geen diepere connectie nodig om gelukkig te zijn in een relatie. Sommige mensen verwachten te veel van en in een relatie en worden continue teleurgesteld. En een enkeling heeft echt die diepe connectie.
Ik heb dat nog niet gevonden, maar voor minder ga ik niet settelen. De tijd zal het leren..
Zeker sommige mensen zijn sneller tevreden, bijvoorbeeld omdat ze niet alleen willen zijn of nu een vader voor de kinderen nodig hebben. Anderen klikken gewoon met veel meer mensen dan anderen. En dat heeft niet perse iets met kieskeurig te maken, maar vooral met welke dingen vind je belangrijk én hoe groot is het aanbod.
En wat is een diepe connectie?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
vrijdag 29 oktober 2021 om 21:40
Ik vind het vooral echt intens vermoeiend klinken. Ik kom niet door die lap tekst heen, 2x geprobeerd, maar pfff wat een moeilijk gedoe.
Overigens heb ik als vrouw rond mijn 33e gedate zonder kinderwens (want die had ik al), en stuk voor stuk mannen die wel kinderwens hadden. Dus daar liep het dan op vast. Koppel dat even los van man-vrouw
Overigens heb ik als vrouw rond mijn 33e gedate zonder kinderwens (want die had ik al), en stuk voor stuk mannen die wel kinderwens hadden. Dus daar liep het dan op vast. Koppel dat even los van man-vrouw
Geloof niet alles wat je denkt.
zaterdag 30 oktober 2021 om 09:39
Dit. Je ziet jezelf min of meer als slachtoffer. Als soort speelbal van je exen. Jij doet goed en zij hebben je gebruikt. Omdat je je gekwetst voelt. En je zo het gekwetste gevoel als waarheid neemt en het dus in stand moet houden. Je gekwetst voelen komt door de afwijzing. Jij ziet de afwijzing als afwijzing van je gehele persoon, jouzelf. Terwijl dat werkelijk nooit het geval is (kan zijn). Het is een stukje van jezelf die het zo voelt, maar dat gevoel is niet de 'waarheid'.
Gebruik je relativeringsvermogen. Ga voorbij dat gekwetste gevoel, probeer jezelf daarin minder serieus te nemen. Er zijn zoveel kanten aan het verhaal: relatie en voortgang en beëindigen daarvan. Jouw gekwetste gevoel is maar 1 klein dingetje daarvan, wat na inzien daarvan echt maar heel kort hoeft te blijven bestaan.
In feite gaat het om verantwoordelijkheid nemen van je zelf, je eigen aandeel in alles. Daarin is niets zwart-wit en hoef je ook niet te (ver)oordelen. Alleen maar alles zien hoe dingen lopen en gegaan zijn.
Jij zoekt diepgang en verbinding in een relatie. Dat is begrijpelijk. Dit soort relativeren waar ik het over heb geeft jouzelf pas echt diepgang.
zaterdag 30 oktober 2021 om 13:58
zaterdag 30 oktober 2021 om 14:22
Ik herken mezelf deels in je verhaal, omdat mijn laatste lange, serieuze relatie ook is verbroken, omdat zij een kinderwens had en ik niet. Natuurlijk vond ik het jammer dat we er niet samen konden uitkomen en daarnaast was en ben ik ook nooit zo uitgesproken 'anti-kind' geweest, wat bij mij voor de nodige twijfel zorgde.
Maar die verbitterdheid herken ik niet, bij mij heersten vooral schuldgevoelens; dat ik haar niet kon/wilde geven wat zij zo graag wilde, dat ze nu mede door mijn toedoen misschien kinderloos zou blijven (ook al weet ik dat die redenatie niet klopt, ze heeft er zelf voor gekozen om bij mij te blijven).
Met de man die ze daarna tegenkwam heeft ze een kind gekregen, maar dat vind ik niet meer dan logisch; ten slotte was het kindervraagstuk de reden voor onze breuk.
Is het 'oneerlijk'? Ik denk het niet, het is vooral lastig, omdat verreweg de meeste vrouwen/mannen uiteindelijk een kind willen, wat de spoeling voor een passende partner dunner maakt. Ik kan dat zelf op momenten ook vervelend vinden, maar heb het doorgaans geaccepteerd voor wat het is, swipe zodoende op een dating-app de vrouwen met kinderwens en/of kinderen naar links en dan blijven er nog steeds genoeg vrouwen over.
Maar die verbitterdheid herken ik niet, bij mij heersten vooral schuldgevoelens; dat ik haar niet kon/wilde geven wat zij zo graag wilde, dat ze nu mede door mijn toedoen misschien kinderloos zou blijven (ook al weet ik dat die redenatie niet klopt, ze heeft er zelf voor gekozen om bij mij te blijven).
Met de man die ze daarna tegenkwam heeft ze een kind gekregen, maar dat vind ik niet meer dan logisch; ten slotte was het kindervraagstuk de reden voor onze breuk.
Is het 'oneerlijk'? Ik denk het niet, het is vooral lastig, omdat verreweg de meeste vrouwen/mannen uiteindelijk een kind willen, wat de spoeling voor een passende partner dunner maakt. Ik kan dat zelf op momenten ook vervelend vinden, maar heb het doorgaans geaccepteerd voor wat het is, swipe zodoende op een dating-app de vrouwen met kinderwens en/of kinderen naar links en dan blijven er nog steeds genoeg vrouwen over.
zaterdag 30 oktober 2021 om 14:35
En toen was daar jamesblond op het viva forum. yayypuuc schreef: ↑28-10-2021 08:49Ik ben een vrouw van 40 en herken eigenlijk best veel in je verhaal. Alleen deels andersom. Ik heb geen kinderen en geen kinderwens en dat maakt me voor mannen heel aantrekkelijk. Daarnaast ben ik zelfstandig, heb een goede baan, een koopwoning, auto, vermogen, alles gewoon goed voor elkaar.
Toch lukt het me na een lange relatie die anderhalf jaar geleden over is gegaan en heel veel gedate niet om een man te vinden die ook behoefte heeft aan een fijne relatie. Dus niet alleen seks, nee ook emotioneel met elkaar klikken, dingen ondernemen., met elkaar praten. Het lijkt een hele lastige zoektocht.
zaterdag 30 oktober 2021 om 17:07
In de openingspost zeg je ergens 'Maar actie ondernemen doe ik niet' als er een vrouw is waarvan je je afvraagt of ze misschien iets in je ziet. Misschien wel eens actie ondernemen en niet bang zijn als je het verkeerd gezien hebt.
Verder vraag je je af wat de reden is dat het niet lukt en noem je een aantal dingen op waarvan je je afvraagt of dat de reden is. Eén reden miste ik nog in het rijtje, misschien heb je gewoon pech gehad tot nu toe.
Verder vraag je je af wat de reden is dat het niet lukt en noem je een aantal dingen op waarvan je je afvraagt of dat de reden is. Eén reden miste ik nog in het rijtje, misschien heb je gewoon pech gehad tot nu toe.
