Trouwen...gek van mijn vrienden,familie... en van mijzelf...

Maar dames,



als de omgeving zo n druk op de zaak legt is het toch belangrijk om ze vriendelijk doch dringend te verzoeken daar mee op te houden? Kan me voorstellen dat dat op, in dit geval jullie partners, heel benauwend werkt. Lijkt mij heel vervelend om mijn leven in te richten op basis wat anderen doen en verwachten.

Door je omgeving en je eigen gedachtes over kinderen en huwelijk heb je in mijn ogen duidelijk last van het roze olifantjessyndroom. (even ondertiteling: denk de komende 2 minuten vooral niet aan een roze olifant met paarse tutuu, ik verbied het je daaraan te denken!)* Je wilt er niet aan denken, je moet en je zal er niet aan denken en toch denk je eraan. Waardoor je het jezelf niet makkelijker maakt eerlijk moeilijker. Lijkt mij dat hij en nog niet toe is aan trouwen en aan kids. Want anders had hij je en al gevraagd en was je wellicht al zwanger geweest. Feit dat hij toch schrikt maar er dan toch wel blij mee is als je zwanger zou zijn zegt me meer dan genoeg. Hij wil wel: trouwen en kids maar nu nog niet. Beter is het dan ook toch nog voor ander voorbehoedsmiddel te zorgen en te denken, trouwen? Mijn tijd komt wel nu nog even niet en voor kids geld dat dus op dit moment hetzelfde. Probeer er minder gefixeerd op te zijn, wie weet verrast hij je sneller dan je denkt, of jij hem Steeds er zo mee bezig zijn lijkt me niet echt gezond. En niet alleen voor jezelf maar ook voor je relatie. En laat die vrienden/ familie lekker lullen. Niet op reageren het waait wel een keertje over. Zo niet? Ene oor in andere uit. Jij en je vriend bepalen jullie leven niet andere mensen.





* wedden dat je toch aan dat roze olifantje met die tutuu hebt gedacht? Haha

Hoi,

hier ook een trouw-idioot

Ik wil ook erg graag komend jaar trouwen (waarom? geen idee.Ja, een jaar later kan ook, maar dit zit in mn hoofd) en ik heb tegen mn vriend gezegd dat hij mij mag vragen en niet anders om (dom inderdaad, anders had ik zelf het heft in handen ). Dus nu wacht ik en wacht ik en...gaat er weer een ander stel trouwen. Maar ik wil de volgende zijn!

Nogmaals, ik weet dat het nergens op slaat, maar dit is mij gevoel.

groetjes,

Molletje80

ik heb ook op dit punt gezeten met mijn vriend. We wilden allebei wel trouwen, de omgeving zeurde er over, ik wachtte af, maakte af en toe (zeg maar: regelmatig) een opmerking richting vriend.

Tegen de omgeving waren we eigenlijk altijd heel kort: we zeiden gewoon dat ik het liefst met ons tweetjes wilde trouwen op een tropisch eiland en vriend met 300 man in een boerenschuur. Stiekem wisten we al lang hoe de ideale bruiloft van ons samen er uit zou zien, haha. En zo kwam het voor iedereen toch nog als een verrassing dat hij mij vroeg. Voor hem ook trouwens. We zaten in het restaurant waar we onze gasten mee naar toe zouden willen nemen. Ik zei gewoon dat het me toch wel heel mooi leek om daar ooit een feest te gaan geven. En toen vroeg vriend zo ineens: "wil je volgend jaar met me trouwen?". Hij schrok er zelf van, haha. Geen ring, niet op de knieen, geen grootse verrassing (waar ik wel op gehoopt had en ook wel richting ge-hint heb). Maar door de vraag werd het vanzelf een heel mooi moment, daar is eigenlijk niks bijzonders voor nodig. Meteen onze ouders verteld en aan allerlei vrienden en iedereen was hartstikke verrast.

Ik wilde hem ook niet vragen, het voelde gewoon niet goed. Ik wist ook dat hij mij graag wilde vragen en ik wilde het gras niet voor zijn voeten wegmaaien.

Ik kan verder alleen maar zeggen: Wees geduldig. En heb het er niet al te vaak over, dan is voor hem de lol er ook af. Familie/vrienden afpoeieren met een rake opmerking.

Hé Lode,

Ik had precies hetzelfde probleem als jij (wat trouwen betreft dan). Ik wilde het na 4 jaar samenwonen ontzettend graag en kon er wel uuuuuren over praten. Vriendlief vond het tot op zekere hoogte wel prima om erover te praten, maar wilde mij vragen zonder daarbij druk van mij of fam te voelen en ging het ook irritant vinden om er wéér over te praten.

Op een gegeven moment heb ik het naast me neergelegd van: ok, ik wacht het wel af, kan er toch niets aan 'dwingen' en eigenlijk wil ik dat ook niet...en wat denk je, een half jaartje er niet teveel over zeggen en ja hoor, ik ben gevraagd en trouw volgend jaar.

Geduld hebben en er vooral niet teveel over praten, dan blijft het ook een onderwerp wat leuk is om over te praten wanneer hij erover begint, ipv dat jij het balletje steeds opgooit.

Het komt vanzelf....

quote:blijfgewoonbianca schreef op 22 oktober 2007 @ 11:54:

Wat is er eigenlijk op tegen om met twee agenda's en een bak koffie erbij een datum te prikken ? Moet je persé gvraagd worden terwijl hij al lang weet dat jij wilt en terwijl jij weet dat hij wilt ? Ik vind dat gevraagd worden ( maar ik ben niet zo van de romantiek ) als je al lang samen woont enzo een beetje poppenkast .Helemaal niks Zo hebben wij besloten dat we gingen trouwen. Niks romantiek, kaarsjes of wat dan ook. Dat ik wilde trouwen wisten we al jaren, dat hij wilde trouwen ook. Ook zonder groot feest getrouwd, vonden we ook niet nodig, dus alles in een maand rond gebreid

Ik snap er helemaal niks van: Jullie willen allebei trouwen, jij wilt dat hij jouw vraagt, hij wilt jouw vragen, dan is het toch al geregeld? ik vind het vreemd als je al zolang samen bent, dat het dan zo officieel moet gaan.

Het valt me op dat veel vrouwen zo'n prinsessenidee hebben over trouwen, en perse gevraagd willen worden, wat maakt dat nou uit!

Het is toch juist stoer, als je hem vraagt? of zijn jullie bang dat hij nee zegt?



Ik weet niet in wat voor omgeving jij verkeerd Lode, maar mij is in 3 jaar tijd nog nooit gevraagd wanneer we gaan trouwen... Mijn moeder heeft wel 1 x gevraag OF we gaan trouwen, en daarna nooit meer

Misschien kun je je familie duidelijk maken dat dit soort vrgane pijnlijk voor jou zijn? en dat ze de 1e zijn die het horen als het zover is!

Wel toevallig onze verhalen !!

Hmm, alleen bij mij in de omgeving zegt niemand van dat we te jong zijn maar aangezien iedereen om ons heen al getrouwd is, is dat toch anders. Vriendinnen van me zeggen dat ik geduld moet hebben maar ja....als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb dan moet het gebeuren natuurlijk



Laatst weer naar een bruiloft geweest samen met mijn vent en me daar weer zitten verlekkeren.... ik zie dan in zijn ogen dat hij ook niets lievers wil maar ja.... dan komen we weer terug op hetzelfde.



Er zal niets anders op zitten als geduld blijven houden...grrr.... Kunnen onze mannen niet lekker een dubbeldate plannen om ons te vragen ?? hihi

Ik herken dit verhaal ook helemaal niet, mijn familie vroeg ook nooit wanneer we zouden gaan trouwen (lag misschien ook aan het feit dat ik al eens getrouwd was geweest en men met man nr. 2 nog lang geen huwelijk verwachtte).



Ik zat er dan ook zelf niet op te wachten om te gaan trouwen en had het er vaker met manlief over gehad.......voor ons beiden was zo'n boterbriefje niet nodig en al dat gedoe rondom zo'n huwelijksdag daar hadden we weinig zin in.

Dus gewoon lekker op oude voet verder.



Maar ja, manlief is een Engelsman, vrij formeel en trouwen is een big thing daaro dus zo ongeveer 5 jaar geleden op mijn verjaardag, tijdens mijn verjaardagsontbijtje in een superdeluxe hotel in Rome werd ik ten huwelijk gevraagd. Ik was echt ontzettend geschokt en verbaasd, het kwam zoooo onverwacht na al die gesprekken waarin we het zo vaak hadden gehad over weinig toegevoegde waarde van dat boterbriefje.

Dus tja, het enige dat ik op dat moment kon uitroepen was "OH NEE" en dat was natuurlijk niet de reactie waar manlief op zat te wachten en hij was al zo nerveus.

Dat hele "OH NEE" van mij bracht wel een beetje een domper op zijn aanzoek maar na een half uurtje laten bezinken wilde ik natuurlijk graag op zijn aanzoek ingaan.



Later wilde hij dit nieuws "officieel" delen met mijn ouders en rest van de familie. Dus met een fles champagne op pad om het nieuws te brengen en toen kreeg hij ocharme weer zo'n lauwe reactie. Toen hij zei dat hij mij ten huwelijk had gevraagd en hij blij was dat ik ja had gezegd hadden mij ouders zoiets van "Ja, en"? Was natuurlijk ook weer niet de reactie die hij als Engelsman verwacht had, daar wordt er meteen een grootse engagement party georganiseerd.



Dat hele gedoe van een aanzoek e.d., waarom moet dat nog als je toch al van elkaar weet dat je de rest van je leven met elkaar wilt doorbrengen. Prik dan toch gewoon een datum, regel een feestje, koop een jurk en klaar is kees.

Ik ben best een romantisch tiepetje maar dat hele gedoe rondom een trouwerij heb ik nooit begrepen.

Ik heb een leuke bruiloft gehad maar als het aan mij had gelegen was ik met manlief lekker alleen ergens naar een tropisch oord vertrokken voor de huwelijksvoltrekking op een strand met de receptioniste en bell boy als getuigen

Helaas wilde manlief, schoonmoeder incluis, hier niks van weten

Zo zie je maar weer hoe vol ik was van dat aanzoek - het heeft namelijk helemaal niet in Rome plaatsgevonden maar in Florence

Nou, echt dubbel toeval ook want ook ik heb het bruidsboeket gevangen bij een vriendin van me !! We zijn dus wel echt uitverkoren haha.

Maar de mijne is al weg, begon erg te stinken helaas. Nu maar hopen dat dat geen slecht teken is.....

nog steeds laten jullie je leven door wat jullie vrienden wel niet zeggen... en k voel n btje een obsessie groeien?

als je t eea zo graag wilt moet je toch écht zelf stappen gaan ondernemen, en niet zo blijven afwachten! wil je dat niet zelf gaan doen, zet t dan voorlopig uit je hoofd, want de wederhelft is er nog niet aan toe.

quote:Lode schreef op 24 oktober 2007 @ 09:57:

Hij is inderdaad nogal afgeschrikt door alle heisa die er over wordt gemaakt, zowel door mijn vrienden, familie, als door mij. Hij is erg bang voor het hehe-eindelijk-effect, niet zozeer voor mij/vrienden/familie, maar voor zichzelf.



Ik kan me wel voorstellen dat hij zich afgeschrikt voelt door die sociale druk, alsof je pas meetelt als je getrouwd bent.



Toen ik studeerde had ik een vriendin die ook per se wilde trouwen. Bij elke vriend begon ze erover en haar ouders ook. Dat heeft heel wat leuke jongens afgeschrikt. Ze hadden misschien best willen trouwen op den duur, maar het lag er allemaal zo dik bovenop dat ze snel afhaakten. Uiteindelijk is ze getrouwd met een man die ze eigenlijk maar zo zo vond, maar wel 1 die met haar wilde trouwen... Of dat nu het ultieme geluk is?

Ik snap dit dus echt niet: jullie hebben tegen elkaar uitgesproken dat jullie binnen niet al te lange termijn met elkaar willen trouwen. Waarom moet er dan nog een officieel aanzoek komen? Het belangrijkste is toch dat jullie hier blijkbaar samen voor kiezen. Geen verwijt trouwens hoor, ik vraag het me oprecht af.



Vriend en ik hebben het gedaan zoals iemand hier al eerder zei: agenda's trekken. We zijn al ruim 12 jaar samen en een aanzoek zou ik persoonlijk bijna raar hebben gevonden. We zijn allebei geen voorstander van een standaard bruiloft, en hebben op een gegeven moment samen bedacht (zagen iets op TV volgens mij, waardoor we erover doorgingen) dat met z'n tweetjes in het buitenland trouwen ons ideaal is. En dat gaat nu volgende maand gebeuren. Niemand weet ervan, dus we gaan iedereen verrassen.



Wij krijgen de vraag over trouwen overigens ook vaak gesteld, we hebben altijd tegen iedereen gezegd dat we niet willen trouwen, dan houden sommige mensen wel op met zeuren. Als er nu in een groep gevraagd wordt 'wie zal de volgende zijn' dan kijken een aantal mensen ons aan en zeggen 'jullie in ieder geval niet'. Ze moesten eens weten....