Relaties
alle pijlers
Tweede leg
woensdag 24 november 2021 om 12:35
Onlangs een stukje gelezen van een man van zijn vrouw is gaan scheiden en een jongere vriendin heeft gevonden.
Met deze jongere vriendin kreeg hij 1 kind.
Achteraf baalde hij dat hij als 56 jarige weer bij de basisschool aan de poort stond.
Vond hij het kind veels te druk, hij kon er niet meer tegen, envond hij dat hij weinig gemeen had met zijn veel jongere vrouw.
Zowel interesses als gespreksonderwerpen verschilden doordat ze uit een geheel andere generatie kwamen.
Hij miste zijn ex, die een gemoedelijk leven had in haar huin zijn huidige relatie, die vurig en gepassioneerd begon, was de passie ver weg en het gebruikelijke houden van/ genegenheid was er niet voor in de plaats gekomen.
En als hij het van te voren had geweten was hijer nooit aan begonnen.
Ik zie het rondom mij ook veel.
Vroeger vriendinnen die een "oudere vent" hadden, met volwassen kinderen. Inmiddels hebben ze ook kinderen samen en zijn ze gescheiden, want hij wil heel andere dingen dan zij.
Of inmiddels oudere vrienden die een jonge meid aan de haak slaan en plots hip doen. Hippe schoenen, hippe muziek, jointje.
Vrouwen die alleen achter blijven met of zonder inmiddels puberende kinderen.
Ik vraag mij af; wat vinden de mensen die dit aan gaat er zelf van?
Dus je jongere vriendin (of vriend), de oudere man (of vrouw) en de achter geblevene.
Hoe kijken ze ertegenaan? Hebben ze stiekem weleens spijt?
Ik wil hier verder niets mee. Gewoon eens horen hoe dat is.
Met deze jongere vriendin kreeg hij 1 kind.
Achteraf baalde hij dat hij als 56 jarige weer bij de basisschool aan de poort stond.
Vond hij het kind veels te druk, hij kon er niet meer tegen, envond hij dat hij weinig gemeen had met zijn veel jongere vrouw.
Zowel interesses als gespreksonderwerpen verschilden doordat ze uit een geheel andere generatie kwamen.
Hij miste zijn ex, die een gemoedelijk leven had in haar huin zijn huidige relatie, die vurig en gepassioneerd begon, was de passie ver weg en het gebruikelijke houden van/ genegenheid was er niet voor in de plaats gekomen.
En als hij het van te voren had geweten was hijer nooit aan begonnen.
Ik zie het rondom mij ook veel.
Vroeger vriendinnen die een "oudere vent" hadden, met volwassen kinderen. Inmiddels hebben ze ook kinderen samen en zijn ze gescheiden, want hij wil heel andere dingen dan zij.
Of inmiddels oudere vrienden die een jonge meid aan de haak slaan en plots hip doen. Hippe schoenen, hippe muziek, jointje.
Vrouwen die alleen achter blijven met of zonder inmiddels puberende kinderen.
Ik vraag mij af; wat vinden de mensen die dit aan gaat er zelf van?
Dus je jongere vriendin (of vriend), de oudere man (of vrouw) en de achter geblevene.
Hoe kijken ze ertegenaan? Hebben ze stiekem weleens spijt?
Ik wil hier verder niets mee. Gewoon eens horen hoe dat is.
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 25 november 2021 om 13:05
Ik snap jouw vraag ook. Het is tegelijkertijd niet zo simpel als het lijkt, hij heeft wel gevochten. Ze hebben samen behoorlijk gevochten, dat duurde lang en hij heeft toen ingestemd met een weekend/vakantie regeling zodat hij zijn kind wel weer thuis zou hebben. Tijdens die hele vechtscheiding zag hij zn kind niet en dat trok hij niet meer. Hij was ook bang dat zijn kind hem altijd zou verwijten dat hij zijn moeder verkeerd had behandeld en dan alsnog afstand ging nemen. Maar goed, het gaat een beetje off topic en ik kan alle details hier niet noemen.Lillybit schreef: ↑25-11-2021 12:19Maar ik vraag me dan af, man ziet zijn kind ineens niet meer en gaat ook niet in gevecht om het drama niet nog groter te maken.
Dus hij heeft 1 kind waar het niet optimaal mee loopt, hoe werkt het dan in je hoofd, ik maak er nog en paar bij en zie het wel?
Het drama wordt daarmee toch alleen maar groter?
On topic, feit is dat mijn kinderen een relatief oude vader hebben. Waar ik echt over nagedacht heb toen ik een kind wilde met hem was dat zij dus altijd op jongere leeftijd hun vader gaan verliezen. Dat vond ik voor mezelf ook lastig toen ik een relatie met hem kreeg, maar ik was ook al jonge mensen verloren en daardoor wist ik dat het leven niet altijd te plannen is. Ik kan ook eerder doodgaan, en we hebben dan wel een gelukkige tijd samen gehad.
donderdag 25 november 2021 om 13:16
Geen verwijt hoor, juist knap dat het uiteindelijk wederzijds zo goed is gekomen.newspaper schreef: ↑25-11-2021 13:05Ik snap jouw vraag ook. Het is tegelijkertijd niet zo simpel als het lijkt, hij heeft wel gevochten. Ze hebben samen behoorlijk gevochten, dat duurde lang en hij heeft toen ingestemd met een weekend/vakantie regeling zodat hij zijn kind wel weer thuis zou hebben. Tijdens die hele vechtscheiding zag hij zn kind niet en dat trok hij niet meer. Hij was ook bang dat zijn kind hem altijd zou verwijten dat hij zijn moeder verkeerd had behandeld en dan alsnog afstand ging nemen. Maar goed, het gaat een beetje off topic en ik kan alle details hier niet noemen.
On topic, feit is dat mijn kinderen een relatief oude vader hebben. Waar ik echt over nagedacht heb toen ik een kind wilde met hem was dat zij dus altijd op jongere leeftijd hun vader gaan verliezen. Dat vond ik voor mezelf ook lastig toen ik een relatie met hem kreeg, maar ik was ook al jonge mensen verloren en daardoor wist ik dat het leven niet altijd te plannen is. Ik kan ook eerder doodgaan, en we hebben dan wel een gelukkige tijd samen gehad.
Dank voor je openheid.
donderdag 25 november 2021 om 15:57
Zelf zit ik als man nu in deze situatie in de zin dat mijn relatie van 10+ jaar met 2 prachtige kinderen ten einde is gekomen. Ik weet heel zeker dat ik geen tweede leg wil en zal dat bij toekomstige partners ook altijd aan het begin communiceren. Daarnaast overweeg ik ook sterilisatie waarmee je nog meer duidelijkheid geeft. Niks zo erg als valse hoop geven denk ik.
donderdag 25 november 2021 om 16:38
Ik denk dat een tweede leg helemaal niks negatiefs hoeft te zijn. Maar ik denk wel dat veel van die schrijnende verhalen gaan over vaders die hun kinderen al niet als prioriteit hadden, of al aan het falen waren op het gebied van de co-ouderschap bij de eerste leg. Dan is het extra zuur als je vader of moeder er nog een kindje bij neemt met een nieuwe man of vrouw.
Ik denk dat een zelfbewuste ouder, al minder snel aan een tweede leg begint. En als ze dat doen, dan zullen ze hun best doen om de situatie zo prettig mogelijk te maken. En ja natuurlijk is het dan niet altijd makkelijk, maar volgens mij is een scheiding dat sowieso al niet voor kinderen. Het lijkt mij alleen al super naar om altijd maar één van je ouders te moeten missen, en dat het dan steekt dat je broertje of zusje zijn mama en papa wel 24/7 heeft kan ik mij wel voorstellen. Maar ik denk dat een half broertje of zusje ook zeker heel waardevol kan zijn.
En dat je als 60 jarige nog op het schoolplein staat, lekker boeiend. Iedereen heeft zijn eigen manier van leven dat bij hem of haar past. En de ene heeft spijt van zijn kinderloze leven, en de ander heeft spijt dat hij uberhaupt kinderen heeft. En genoeg hebben er nergens spijt van, want spijt is vrij nutteloos rondom dit onderwerp haha.
Ik denk dat een zelfbewuste ouder, al minder snel aan een tweede leg begint. En als ze dat doen, dan zullen ze hun best doen om de situatie zo prettig mogelijk te maken. En ja natuurlijk is het dan niet altijd makkelijk, maar volgens mij is een scheiding dat sowieso al niet voor kinderen. Het lijkt mij alleen al super naar om altijd maar één van je ouders te moeten missen, en dat het dan steekt dat je broertje of zusje zijn mama en papa wel 24/7 heeft kan ik mij wel voorstellen. Maar ik denk dat een half broertje of zusje ook zeker heel waardevol kan zijn.
En dat je als 60 jarige nog op het schoolplein staat, lekker boeiend. Iedereen heeft zijn eigen manier van leven dat bij hem of haar past. En de ene heeft spijt van zijn kinderloze leven, en de ander heeft spijt dat hij uberhaupt kinderen heeft. En genoeg hebben er nergens spijt van, want spijt is vrij nutteloos rondom dit onderwerp haha.
donderdag 25 november 2021 om 17:54
JenBarber schreef: ↑25-11-2021 16:38
....
Ik denk dat een zelfbewuste ouder, al minder snel aan een tweede leg begint. En als ze dat doen, dan zullen ze hun best doen om de situatie zo prettig mogelijk te maken. En ja natuurlijk is het dan niet altijd makkelijk, maar volgens mij is een scheiding dat sowieso al niet voor kinderen. Het lijkt mij alleen al super naar om altijd maar één van je ouders te moeten missen, en dat het dan steekt dat je broertje of zusje zijn mama en papa wel 24/7 heeft kan ik mij wel voorstellen. Maar ik denk dat een half broertje of zusje ook zeker heel waardevol kan zijn.
.....
Tja als je als man toch niet van plan bent om veel naar je kinderen om te kijken, zul je weinig moeite met een tweede (of 3de of 4de) leg hebben. Zulk soort mannen zijn er veel met kinderen die in wezen zonder vader opgroeien.
donderdag 25 november 2021 om 19:29
Ja, de figuren met een ‘buitenvrouw’. Of twee, drie. Het is maar waar je genoegen mee neemt als vrouw zijnde (met de volwassenen in die constructies heb ik ook geen medelijden). Van die mannen die nooit volwassen zijn geworden en vier keer per jaar even voor Sinterklaas komen spelen. En vrouwen die altijd een soort van overjarige puber hebben willen verzorgen.
Maar de èchte ransapen zijn die figuren die de deur emotioneel gewoon achter zich dicht kunnen trekken en alleen nog voor de schone schijn ‘iets’ van een bezoekregeling hebben (op papier dan). En dan bij de tweede leg voor een soort herkansing gaan. Ineens kan die ‘papadag’ er wel vanaf (en kunnen ze de ex nog even wat natrappen door vermindering van kinderalimentatie want minder inkomen en meer kinderen ten laste). Ik snap die vrouwen niet die zo’n lul de behanger aantrekkelijk vinden. En erger, het goed ‘voortplantingsmateriaal’ vinden. Om tien jaar later oprecht geshockeerd te zijn dat hij bij hen net zo makkelijk die deur achter zich dicht trekt. En met droge ogen dat ook nog kunnen vertellen dat ze dat toch echt nooit gedacht hadden.
Ik ken zo’n zakkerig ex-stel. De lul de behanger kon alleen maar de eerste leg inzetten als gratis oppas (dochter) of er herrie mee maken (de zoon). En de trut die tien jaar later staat te janken dat het ‘opeens’ zo’n lul de behanger blijkt te zijn is hetzelfde sekreet dat het negen jaar eerder ook helemaal niet bezwaarlijk vond om de eerste leg kinderen niet eens op het geboortekaartje te benoemen. Echt, rot toch op met dat soort lui. Wel heel sneu voor alle vier de kinderen.
donderdag 25 november 2021 om 20:52
Fragment uit Echtscheiding: het kind krijgt de rekening
(Volledig artikel: https://www.nemokennislink.nl/publicati ... -rekening/ )
De keerzijde van deze ontwikkeling van deze ‘scheidingscultuur’ werd getoond door de kinderpsychologe Judith Wallerstein. In ‘The Unexpected Legacy of Divorce’ presenteerde ze onderzoeksgegevens die ze in de loop van 25 jaar had verzameld in haar praktijk als kinderpsycholoog. De boodschap die ze de wereld wilde laten zien was dat er een zware schaduwzijde zit aan al die ontbonden huwelijken: misschien dat de ouders wel gelukkiger zijn, maar de kinderen zijn dat zeker niet. Integendeel, slechts 7 van de 131 door haar gevolgde kinderen groeide op in stabiele stiefgezinnen, twee derde maakte meerdere scheidingen en tweede of derde huwelijken mee van een van beide of beide ouders. Hierbij waren nog niet meegeteld de talloze verhoudingen, kortstondige relaties of het ongehuwd samenwonen van deze ouders.
Dat ouders tegenwoordig makkelijker uit elkaar gaan zorgt er misschien voor dat de ouders gelukkiger zijn. Voor de kinderen gold dat slechts 7 op de 131 opgroeide in een stabiel stiefgezin: of zij dus gelukkiger worden van een scheiding is de vraag.
De gevolgen voor de kinderen, zo betoogt Wallerstein, zijn desastreus. De scheiding van hun ouders is voor hen niet de oplossing van een onhoudbare situatie, maar eerder het begin van een soms jarenlange zoektocht naar rust en stabiliteit. Deze kinderen groeien op met de angst dat ze de fouten van hun ouders zullen herhalen. En omdat er zoveel gebeurt in hun leven dat ze moeten verwerken ontwikkelen ze zich langzamer en lopen meer risico dan andere kinderen in de problemen te raken. De cliënten die Wallerstein in haar kliniek behandelde waren stuk voor stuk zwaar beschadigd door de scheiding van hun ouders. “Te gemakkelijk”, concludeert Wallerstein, “werd in het verleden gezegd dat kinderen beter af waren met gescheiden ouders dan met constant ruziënde ouders”. Volgens haar hebben deze kinderen eigenlijk hun leven lang schade ondervonden van de scheiding van hun ouders, niet alleen in directe zin, maar ook indirect in hun eigen (huwelijks)relaties en de opvoeding van hun kinderen.
(Volledig artikel: https://www.nemokennislink.nl/publicati ... -rekening/ )
De keerzijde van deze ontwikkeling van deze ‘scheidingscultuur’ werd getoond door de kinderpsychologe Judith Wallerstein. In ‘The Unexpected Legacy of Divorce’ presenteerde ze onderzoeksgegevens die ze in de loop van 25 jaar had verzameld in haar praktijk als kinderpsycholoog. De boodschap die ze de wereld wilde laten zien was dat er een zware schaduwzijde zit aan al die ontbonden huwelijken: misschien dat de ouders wel gelukkiger zijn, maar de kinderen zijn dat zeker niet. Integendeel, slechts 7 van de 131 door haar gevolgde kinderen groeide op in stabiele stiefgezinnen, twee derde maakte meerdere scheidingen en tweede of derde huwelijken mee van een van beide of beide ouders. Hierbij waren nog niet meegeteld de talloze verhoudingen, kortstondige relaties of het ongehuwd samenwonen van deze ouders.
Dat ouders tegenwoordig makkelijker uit elkaar gaan zorgt er misschien voor dat de ouders gelukkiger zijn. Voor de kinderen gold dat slechts 7 op de 131 opgroeide in een stabiel stiefgezin: of zij dus gelukkiger worden van een scheiding is de vraag.
De gevolgen voor de kinderen, zo betoogt Wallerstein, zijn desastreus. De scheiding van hun ouders is voor hen niet de oplossing van een onhoudbare situatie, maar eerder het begin van een soms jarenlange zoektocht naar rust en stabiliteit. Deze kinderen groeien op met de angst dat ze de fouten van hun ouders zullen herhalen. En omdat er zoveel gebeurt in hun leven dat ze moeten verwerken ontwikkelen ze zich langzamer en lopen meer risico dan andere kinderen in de problemen te raken. De cliënten die Wallerstein in haar kliniek behandelde waren stuk voor stuk zwaar beschadigd door de scheiding van hun ouders. “Te gemakkelijk”, concludeert Wallerstein, “werd in het verleden gezegd dat kinderen beter af waren met gescheiden ouders dan met constant ruziënde ouders”. Volgens haar hebben deze kinderen eigenlijk hun leven lang schade ondervonden van de scheiding van hun ouders, niet alleen in directe zin, maar ook indirect in hun eigen (huwelijks)relaties en de opvoeding van hun kinderen.
donderdag 25 november 2021 om 21:10
Toch geeft ook dat een vertekend beeld. Wallerstein behandelde beschadigde kinderen, en die waren dan ook zwaar oververtegenwoordigd in de doelgroep. Kinderen die gewoon verder leefden, die wel in een stabiel stiefgezin terecht kwamen of die fijn opgroeiden met één ouder kwamen meestal niet bij haar terecht. (Tenzij er iets anders met ze aan de hand was. ) Geen representatieve onderzoekspopulatie dus.Daveotion schreef: ↑25-11-2021 20:52Fragment uit Echtscheiding: het kind krijgt de rekening
(Volledig artikel: https://www.nemokennislink.nl/publicati ... -rekening/ )
De keerzijde van deze ontwikkeling van deze ‘scheidingscultuur’ werd getoond door de kinderpsychologe Judith Wallerstein. In ‘The Unexpected Legacy of Divorce’ presenteerde ze onderzoeksgegevens die ze in de loop van 25 jaar had verzameld in haar praktijk als kinderpsycholoog. De boodschap die ze de wereld wilde laten zien was dat er een zware schaduwzijde zit aan al die ontbonden huwelijken: misschien dat de ouders wel gelukkiger zijn, maar de kinderen zijn dat zeker niet. Integendeel, slechts 7 van de 131 door haar gevolgde kinderen groeide op in stabiele stiefgezinnen, twee derde maakte meerdere scheidingen en tweede of derde huwelijken mee van een van beide of beide ouders. Hierbij waren nog niet meegeteld de talloze verhoudingen, kortstondige relaties of het ongehuwd samenwonen van deze ouders.
Dat ouders tegenwoordig makkelijker uit elkaar gaan zorgt er misschien voor dat de ouders gelukkiger zijn. Voor de kinderen gold dat slechts 7 op de 131 opgroeide in een stabiel stiefgezin: of zij dus gelukkiger worden van een scheiding is de vraag.
De gevolgen voor de kinderen, zo betoogt Wallerstein, zijn desastreus. De scheiding van hun ouders is voor hen niet de oplossing van een onhoudbare situatie, maar eerder het begin van een soms jarenlange zoektocht naar rust en stabiliteit. Deze kinderen groeien op met de angst dat ze de fouten van hun ouders zullen herhalen. En omdat er zoveel gebeurt in hun leven dat ze moeten verwerken ontwikkelen ze zich langzamer en lopen meer risico dan andere kinderen in de problemen te raken. De cliënten die Wallerstein in haar kliniek behandelde waren stuk voor stuk zwaar beschadigd door de scheiding van hun ouders. “Te gemakkelijk”, concludeert Wallerstein, “werd in het verleden gezegd dat kinderen beter af waren met gescheiden ouders dan met constant ruziënde ouders”. Volgens haar hebben deze kinderen eigenlijk hun leven lang schade ondervonden van de scheiding van hun ouders, niet alleen in directe zin, maar ook indirect in hun eigen (huwelijks)relaties en de opvoeding van hun kinderen.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 25 november 2021 om 21:25
Zou dat het zijn? Mijn ex heeft nu zijn tweede leg met een meisje van 26. Nauwelijks ouder dan onze oudste. Hij wilde never nooit nog meer kinderen, zij praat nu over een tweede. Volgens de kinderen zegt hij zelf dat hij geen vader gevoel geeft. Maar goed, in onze kinderen is hij ook niet bijster geïnteresseerd inderdaad.
Onze kinderen vinden de tweede leg afschuwelijk. Het kind zelf niet, hoewel de jongste er echt niets mee te maken wil hebben. Het is echt een snoezig kindje (ik ben dol op baby's, en ook deze is echt schattig.) De oudste vind de baby zelf nog wel lief. Maar de relatie van papa met een leeftijdgenootje gaat er echt niet in.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 25 november 2021 om 21:30
Er worden nog meer onderzoeken aangehaald in dat artikel. En ook statistieken. Leuk feitje, tevens uit het artikel: "Analyse van de gegevens van het CBS toont aan dat kinderen van gescheiden ouders zelf een verhoogd risico lopen op een scheiding, waarbij de kans gemiddeld genomen twee keer zo groot is als voor kinderen uit intacte gezinnen. Hoe jonger het kind was bij de scheiding, hoe groter de kans dat het later zelf gaat scheiden: bijna de helft van alle kinderen die tussen de 0 en 4 jaar waren toen hun ouders scheidden, zijn zelf binnen 20 jaar huwelijk gescheiden."Hexopbezemsteel schreef: ↑25-11-2021 21:10Toch geeft ook dat een vertekend beeld. Wallerstein behandelde beschadigde kinderen, en die waren dan ook zwaar oververtegenwoordigd in de doelgroep. Kinderen die gewoon verder leefden, die wel in een stabiel stiefgezin terecht kwamen of die fijn opgroeiden met één ouder kwamen meestal niet bij haar terecht. (Tenzij er iets anders met ze aan de hand was. ) Geen representatieve onderzoekspopulatie dus.
En volgens mij kun je veilig stellen dat álle kinderen van gescheiden ouders in meer of mindere mate beschadigd raken door die scheiding. Het gaat erom dat je als ouders die schade zoveel mogelijk beperkt. Daarom zouden ouders juist na een scheiding nóg meer hun best moeten doen om een stabiele en veilige omgeving aan hun kinderen te bieden, i.p.v. zich te storten op nieuwe partners en liefdesbaby's wat helaas heel veel gebeurt.
donderdag 25 november 2021 om 21:37
Nou ja, I rest my case. Dat is toch om je rot te schamen.Hexopbezemsteel schreef: ↑25-11-2021 21:25Zou dat het zijn? Mijn ex heeft nu zijn tweede leg met een meisje van 26. Nauwelijks ouder dan onze oudste. Hij wilde never nooit nog meer kinderen, zij praat nu over een tweede. Volgens de kinderen zegt hij zelf dat hij geen vader gevoel geeft. Maar goed, in onze kinderen is hij ook niet bijster geïnteresseerd inderdaad.
Onze kinderen vinden de tweede leg afschuwelijk. Het kind zelf niet, hoewel de jongste er echt niets mee te maken wil hebben. Het is echt een snoezig kindje (ik ben dol op baby's, en ook deze is echt schattig.) De oudste vind de baby zelf nog wel lief. Maar de relatie van papa met een leeftijdgenootje gaat er echt niet in.
[edit] Die man bedoel ik dus.
donderdag 25 november 2021 om 21:45
Hoef je toch niet politiek-correct of ongemakkelijk over te doen? Mannen kunnen tot op hoge leeftijd kinderen krijgen, vrouwen niet (thanx schreef: ↑25-11-2021 11:51
*ik zeg niet dat het altijd de vaders zijn, ik ken welgeteld 2 vrouwen die een 2e leg zijn begonnen. 1 omdat de 1e man heel jong gestorven is. De ander heeft echt haar kind bij de vader achtergelaten. Heeft daar ook geen contact meer mee. Is elders opnieuw begonnen. Maar over het algemeen zijn het toch de mannen die een groener blaadje zoeken.
) dus ja, meestal zijn het mannen.
vrijdag 26 november 2021 om 07:27
Ze vinden het vooral heel erg. Ik krijg sterk de indruk dat hij die baby heeft omdat zij heeft gezegd dat ze anders weg zou gaan.
Een nieuwe relatie met een dame van zijn eigen leeftijd hadden ze overigens geen enkel probleem gevonden.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
vrijdag 26 november 2021 om 07:36
Zij is nu echt fucked. Zit je op je 46ste met een peuter. Denk maar niet dat Freekje ervoor gaat zorgen met zijn onregelmatige werktijden.
vrijdag 26 november 2021 om 07:42
Je bedoelt dat Katja Schuurman en (ex) partner besloten hebben uit elkaar te gaan. Waarom leg je deze beslissing compleet bij Katja Schuurman, ik lees dit niet zo, maar misschien beschik jij over andere informatie?
vrijdag 26 november 2021 om 07:49
N=1, ik weet het. Maar mijn leeftijdsgenoten met gescheiden ouders zijn ook net degenen die bij de psycholoog lopen voor angststoornissen en dergelijke. Daar hoeft niet noodzakelijkerwijs een verband tussen te zijn natuurlijk, maar het viel me wel op.Daveotion schreef: ↑25-11-2021 21:30Er worden nog meer onderzoeken aangehaald in dat artikel. En ook statistieken. Leuk feitje, tevens uit het artikel: "Analyse van de gegevens van het CBS toont aan dat kinderen van gescheiden ouders zelf een verhoogd risico lopen op een scheiding, waarbij de kans gemiddeld genomen twee keer zo groot is als voor kinderen uit intacte gezinnen. Hoe jonger het kind was bij de scheiding, hoe groter de kans dat het later zelf gaat scheiden: bijna de helft van alle kinderen die tussen de 0 en 4 jaar waren toen hun ouders scheidden, zijn zelf binnen 20 jaar huwelijk gescheiden."
En volgens mij kun je veilig stellen dat álle kinderen van gescheiden ouders in meer of mindere mate beschadigd raken door die scheiding. Het gaat erom dat je als ouders die schade zoveel mogelijk beperkt. Daarom zouden ouders juist na een scheiding nóg meer hun best moeten doen om een stabiele en veilige omgeving aan hun kinderen te bieden, i.p.v. zich te storten op nieuwe partners en liefdesbaby's wat helaas heel veel gebeurt.
vrijdag 26 november 2021 om 08:12
Beetje off-topic, maar ik kan me nog een uitzending van Zembla herinneren over samengestelde gezinnen. Daar zat niet bij ieder gezin een tweede leg bij, maar wat me nog steeds is bijgebleven is hoe de ouders bizarre dingen voor zichzelf goed praatten. Bijvoorbeeld een samengesteld koppel dat de omgangsregelingen hadden afgestemd. Dus de ene week hadden ze alle kinderen (die van haar én hem), en dan wilden ze het andere weekend alleen zijn en net doen alsof die kinderen er niet waren. Dus die kinderen zaten daar altijd met de kinderen van de andere partner.
Of die ene zoon die voor zijn verjaardag maar één ding wilde: een dag 1-op-1 met z’n vader doorbrengen. Maar dat ging vader niet doen, dat was onmogelijk, want tweede leg die ook aandacht wilde, zoon moest maar iets anders bedenken.
Ik vond het schokkend om te zien hoe ouders dat de normaalste zaak van de wereld leken te vinden.
Of die ene zoon die voor zijn verjaardag maar één ding wilde: een dag 1-op-1 met z’n vader doorbrengen. Maar dat ging vader niet doen, dat was onmogelijk, want tweede leg die ook aandacht wilde, zoon moest maar iets anders bedenken.
Ik vond het schokkend om te zien hoe ouders dat de normaalste zaak van de wereld leken te vinden.
vrijdag 26 november 2021 om 09:06
Ik heb het zelf ook. Nooit ergens last van gehad en nu, in mijn 30s, gigantische angsten. En de scheiding van mijn ouders was nog mild, geen tweede leg o.i.d. Vandaar dat ik hier opkom voor de kinderen. Mensen onderschatten hoeveel impact het op ze heeft.
vrijdag 26 november 2021 om 09:16
Ik vond het afschuwelijk om te zien. Ik moet zeggen dat ik mij ook altijd verbaas over ouders die bakkeleien over wie er voor een kind moet zorgen. Het is nu jouw beurt. Ik begrijp heel goed dat je van de andere ouder van jouw kind verwacht dat hij of zij een aandeel levert in de zorg. Tegelijk lijkt het mij voor kinderen afschuwelijk dat papa of mama er even geen zin in heeft.LauraRoar schreef: ↑26-11-2021 08:12Beetje off-topic, maar ik kan me nog een uitzending van Zembla herinneren over samengestelde gezinnen. Daar zat niet bij ieder gezin een tweede leg bij, maar wat me nog steeds is bijgebleven is hoe de ouders bizarre dingen voor zichzelf goed praatten. Bijvoorbeeld een samengesteld koppel dat de omgangsregelingen hadden afgestemd. Dus de ene week hadden ze alle kinderen (die van haar én hem), en dan wilden ze het andere weekend alleen zijn en net doen alsof die kinderen er niet waren. Dus die kinderen zaten daar altijd met de kinderen van de andere partner.
Of die ene zoon die voor zijn verjaardag maar één ding wilde: een dag 1-op-1 met z’n vader doorbrengen. Maar dat ging vader niet doen, dat was onmogelijk, want tweede leg die ook aandacht wilde, zoon moest maar iets anders bedenken.
Ik vond het schokkend om te zien hoe ouders dat de normaalste zaak van de wereld leken te vinden.
Mijn kinderen waren 18 en 14 toen hun vader vertrok. Inmiddels zijn ze allebei jong volwassen. Ik heb dus makkelijk praten, want ze kunnen voor zichzelf zorgen. Maar mijn hart brak een breekt bij de gedachte dat één van beide het gevoel zou hebben dat ouders bekvechten over wie er voor ze moet zorgen. Nog los van het idee dat je als kind continu met tassen moet slepen van het ene huis naar het andere. Ik zie om mij heen alleen maar pubers die ervoor kiezen om bij één van beide ouders (meestal de moeder) te wonen.
Ik had mijn kinderen en scheiding het liefste bespaard. Helaas had ik niets te kiezen. Tegelijk moet ik wel toegeven dat we allemaal zijn opgeknapt van het vertrek van mijn ex man met zijn fratsen.
Ook dat heeft zijn keerzijde, want voor onze kinderen blijft het gedrag van hun vader erg naar. Zij worden er nog steeds mee geconfronteerd. En ik heb er echt niets meer over te zeggen, dus ze krijgen nu de ongefilterde fratsen.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
