Relaties
alle pijlers
Tweestrijd...hoe moet het verder...
zondag 4 november 2007 om 13:22
Sinds 3 jaar woon ik samen met mijn vriend. Vanaf het begin was al duidelijk dat we totaal verschillend waren uit totaal andere gezinnen kwamen. In het begin heb ik me al heel wat keren gestoord aan het kinderlijke gedrag van zijn ouders en aan het feit dat ze hem nooit eens al volwassene behandelen. Mede dankzij zijn ouders heeft mijn vriend nooit een sociaal leven gehad en heeft hij geen enkele vriend. De laatste maanden is er in mijn leven best veel gebeurd en telkens kon hij er niet voor mij wezen omdat hij niet weet hoe hij met emoties moet omgaan en niet ziet dat dingen mij erg aangrijpen. Ik heb verschillende keren met hem geprobeerd te praten daarover maar steeds stelde ik me volgens hem aan en was het allemaal onzin.
Nu heb ik de laatste weken wat meer contact met iemand die wel begrijpt wat er in mij omgaat en die wel begrip toont voor mijn situatie. Die persoon heeft mij verteld dat hij gevoelens voor mij heeft en ik moet bekennen dat ik die ook voor hem heb. Dat is nu een paar dagen geleden en ik ben nu zo in de war. Ik heb mijn twijfels besproken met mijn vriend maar die reageerd de ene keer door gewoon zijn schouders op te halen en de andere keer heel agressief. Ik weet echt niet wat ik nu moet. Het is ook zo dat als ik besluit niet door te gaan met deze relatie ik alles van mijn vriend afneem: zijn sociale leven, vrienden, eigen huis (hij moet weer terug naar zijn ouders) enz. enz..
Ik weet echt niet hoe dit nu verder moet...
Nu heb ik de laatste weken wat meer contact met iemand die wel begrijpt wat er in mij omgaat en die wel begrip toont voor mijn situatie. Die persoon heeft mij verteld dat hij gevoelens voor mij heeft en ik moet bekennen dat ik die ook voor hem heb. Dat is nu een paar dagen geleden en ik ben nu zo in de war. Ik heb mijn twijfels besproken met mijn vriend maar die reageerd de ene keer door gewoon zijn schouders op te halen en de andere keer heel agressief. Ik weet echt niet wat ik nu moet. Het is ook zo dat als ik besluit niet door te gaan met deze relatie ik alles van mijn vriend afneem: zijn sociale leven, vrienden, eigen huis (hij moet weer terug naar zijn ouders) enz. enz..
Ik weet echt niet hoe dit nu verder moet...
zondag 4 november 2007 om 13:55
Als ik je bericht zo lees zit het er niet in dat jouw vriend zal veranderen of moeite zal doen om te veranderen. Het dringt niet tot hem door hoe jij je voelt volgens mij. Ik zou er heel goed over nadenken of je wel met je vriend de rest van je leven wilt delen. Als hij niet met emoties, verdriet etc. kan omgaan, gaat dat in de toekomst alleen maar steeds meer problemen opleveren. Het is nu eenmaal zo dat je in je leven ook heel veel dingen gaat meemaken die heel vervelend en emotioneel zijn. Als je dan niets hebt aan je eigen vriend, dat lijkt mij erg frustrerend. Misschien kun je nog eens een heel goed gesprek met hem hebben. Mocht dit niets opleveren, dan zou ik echt serieus over nadenken om bij hem weg te gaan. Jouw vriend is zelf verantwoordelijk voor zijn sociale leven, niet jij. Hij heeft er bewust voor gekozen om te leven zoals hij dat doet. Het is natuurlijk niet zo dat hij dan weer naar zijn ouders zou moeten, onzin. Hij kan toch op kamers o.i.d. gaan wonen? Is alleen maar goed voor hem. Succes!
zondag 4 november 2007 om 14:02
Ik vind ook dat ondanks dat je samen een relatie hebt, jouw vriend nog steeds verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk. En natuurlijk is het ontzettend moeilijk om hem zijn sociale contacten, woonomgeving, enz. 'af te nemen', maar hij is volwassen en zal hier dan mee moeten dealen.
Ik denk ook dat je je, buiten de andere man om, moet afvragen wat jou vriend jou kan bieden. Want nu heb je toevallig meegemaakt dat het ook anders kan (wel begrip, wel kunnen praten) en merk je daardoor wat je bij je vriend mist. Maar dat wil niet zeggen dat je per definitie iets met die andere man zou moeten beginnen. Het belangrijkste is om je eerst op jezelf te richten en te beslissen wat je inzake je vriend wil. De rest komt dan wel.
Ik denk ook dat je je, buiten de andere man om, moet afvragen wat jou vriend jou kan bieden. Want nu heb je toevallig meegemaakt dat het ook anders kan (wel begrip, wel kunnen praten) en merk je daardoor wat je bij je vriend mist. Maar dat wil niet zeggen dat je per definitie iets met die andere man zou moeten beginnen. Het belangrijkste is om je eerst op jezelf te richten en te beslissen wat je inzake je vriend wil. De rest komt dan wel.
zondag 4 november 2007 om 14:27
Ik vraag me af hoe jullie die drie jaar overleefd hebben. Heb je voorheen met je vriend gepraat over hoe jij je voelt binnen deze relatie. natuurlijk is niet iedereen hetzelfde en groeit niet hetzelfde op. Mijn man en ikzelf zijn ook totaal twee verschillende personen met allebei een heel andere background. Het is een middenweg zoeken en elkaar in waarde laten. soms wat jij ziet als onvolwassen kan voor hem heel normaal zijn. Ik heb me ook weleens geergert aan mijn mans gedrag. Maar ik denk dat je met praten verder komt en vandaar moet bekijken of jullie echt wel bij elkaar willen blijven. Wat betreft de "vriend" war je wel alles aan kunt vertellen. Kijk uit dat je niet een fout begaat en later spijt krijgt. Misschien kan hij nu luisteren,omdat het "nieuw" en spannend is . Maar wat als je maanden verder bent. Ieder is op zijn best in het begin en weet je nog geen karakter trekken etc.
Wat betreft de verantwoordelijkheid voor je vriend .Die kun je niet op je nemen.Dat is iets waar hij zelf aan moet werken.
Praat eens serieus met je vriend waar je al drie jaar mee samenwoont. Zodat alles eens op tafel komt .En denk niet dat alles zou moeten zoals jij het zou willen want zo gaat dat ook niet binnen een relatie . Je hebt ieder zo je eigen ideen over vanalles en nog wat . En ieder doet het op zijn/haar manier.
Wat betreft de verantwoordelijkheid voor je vriend .Die kun je niet op je nemen.Dat is iets waar hij zelf aan moet werken.
Praat eens serieus met je vriend waar je al drie jaar mee samenwoont. Zodat alles eens op tafel komt .En denk niet dat alles zou moeten zoals jij het zou willen want zo gaat dat ook niet binnen een relatie . Je hebt ieder zo je eigen ideen over vanalles en nog wat . En ieder doet het op zijn/haar manier.
zondag 4 november 2007 om 14:30
Bedankt! Eigenlijk weet ik wel wat ik het liefste wil... Op het moment is dat vooral rust. Die ander kan geen rol spelen in mijn leven, zelfs al zou ik dat willen er kan gewoon geen sprake van zijn. Wel is het zo dat ik hem niet kan ontlopen en dat ik hem elke dag zie en dat ik het daar dus ook wel moeilijk mee heb.
Aan de ene kant ben ik me ervan bewust dat ik niet verantwoordelijk ben voor de rest van het leven van mijn vriend maar ik heb gewoon medelijden met hem. Toen hij bij mij kwam wonen woonde hij nog bij zijn ouders en deed alles samen met hen. In de stad waar wij wonen is het ook niet zo makkelijk een woning of een kamer te vinden en zeker niet met zijn inkomen (minimum loon). Hij wil het nu nog een keer proberen tot na de feestdagen en als we dan besluiten om uit elkaar te gaan wil hij een maand om iets anders te zoeken. Ik ben het daar niet mee eens maar heb het gevoel dat ik daar niets over te zeggen heb en dat ik hem die tijd zou moeten gunnen.
Het is ook zo dat ik begin volgend jaar een voor mij ingrijpende operatie moet ondergaan en ik weet niet of ik het dan aan kan om alles wat nu in mijn relatie speelt er dan bij te hebben...
Aan de ene kant ben ik me ervan bewust dat ik niet verantwoordelijk ben voor de rest van het leven van mijn vriend maar ik heb gewoon medelijden met hem. Toen hij bij mij kwam wonen woonde hij nog bij zijn ouders en deed alles samen met hen. In de stad waar wij wonen is het ook niet zo makkelijk een woning of een kamer te vinden en zeker niet met zijn inkomen (minimum loon). Hij wil het nu nog een keer proberen tot na de feestdagen en als we dan besluiten om uit elkaar te gaan wil hij een maand om iets anders te zoeken. Ik ben het daar niet mee eens maar heb het gevoel dat ik daar niets over te zeggen heb en dat ik hem die tijd zou moeten gunnen.
Het is ook zo dat ik begin volgend jaar een voor mij ingrijpende operatie moet ondergaan en ik weet niet of ik het dan aan kan om alles wat nu in mijn relatie speelt er dan bij te hebben...
zondag 4 november 2007 om 15:21
Als Jij denkt er een punt achter te moeten zetten heeft een "kans' geven geen zin als jouw besluit al vast staat. Je houd dan alleen jezelf voor de gek en daarbij ook je vriend. Ik vind feestdagen niet echt een oplossing als jouw besluit al vast staat.Dus ja je hebt daar wel wat over te zeggen als jij al niet meer verder wil zou ik dat eerlijk zeggen.En bekijken voor een oplossing NU en niet na de feestdagen .
zondag 4 november 2007 om 15:26
Tsja, als jij eigenlijk al weet dat je niet verder wil,zou ik het ook niet over de feestdagen heen gaan tillen. Die paar maanden veranderen niets lijkt me. Je vriend krijgt daar alleen maar valse hoop van.
Jij bent inderdaad niet verantwoordelijk voor zijn geluk. Je zegt dat hij zoveel zla verliezen als jullie uit elkaar gaan, maar dat is ook zijn eigen verantwoordelijkheid. En ook daar verandert niets,aan als je 2 maanden wacht. Straks loopt het zo op dat jullie vechtend de feestdagen doorgaan. Ook niet echt gezellig.
Als jou vriend denkt dat hij ongeveer een maand nodig heeft om een woning te vinden, laat hem dat dan vanuit het huis van zijn ouders doen. Die kunnen hem opvangen en troosten en eventueel ondersteunen bij het zoeken naar een huis. jij kunt dat niet en hoeft dat ook niet. Stel je je die maand eens voor... geen pretje. Als je nu goed uit elkaar gaat ok, maar zo te horen gaat dit niet geheel vlekkeloos verlopen....
Jij bent inderdaad niet verantwoordelijk voor zijn geluk. Je zegt dat hij zoveel zla verliezen als jullie uit elkaar gaan, maar dat is ook zijn eigen verantwoordelijkheid. En ook daar verandert niets,aan als je 2 maanden wacht. Straks loopt het zo op dat jullie vechtend de feestdagen doorgaan. Ook niet echt gezellig.
Als jou vriend denkt dat hij ongeveer een maand nodig heeft om een woning te vinden, laat hem dat dan vanuit het huis van zijn ouders doen. Die kunnen hem opvangen en troosten en eventueel ondersteunen bij het zoeken naar een huis. jij kunt dat niet en hoeft dat ook niet. Stel je je die maand eens voor... geen pretje. Als je nu goed uit elkaar gaat ok, maar zo te horen gaat dit niet geheel vlekkeloos verlopen....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
