Twijfel relatie

NomenNesci0 schreef: ↑

16-10-2024 22:53

Mensen veranderen. Ik ben absoluut niet meer dezelfde als toen ik 20 was. Maar mijn man is ook absoluut niet meer dezelfde als toen hij 20 was. Ook mijn man begint steeds meer te veranderen in de man van to en ik begin ook steeds meer te veranderen in de to. We moeten nog zien hoe dat over 5 jaar voelt. Misschien is het een faaaaaase. Ik hoop het oprecht, want ik kan me er bij momenten echt heel erg aan storen.

Daarom, waar ik juist opbloei en zelfverzekerder wordt, blijft er van mijn lief steeds minder over. En ik wacht eigenlijk al jaren op verbetering daarin, maar merk ook dat mijn ergernis erover steeds groter wordt. Zegt het maar, is dat overgang? Of zie ik nu pas de ware persoon? Wat niet klopt, want dit was in potentie altijd al in mijn man aanwezig, maar het is als een sneeuwbal effect steeds groter en sterker aanwezig geworden. Waar ik dus de andere kant op beweeg en is dit gedrag bij mij steeds meer in mijn allergie hoek terecht gekomen. Zulke dingen kunnen op een gegeven moment gaan bijten als je 20+ jaar samen bent. Je verandert.

en wat doe jij er aan om weer tot elkaar te komen?

Lila-Linda schreef: ↑

17-10-2024 08:51

Ik moet wel zeggen, en ik heb daar absoluut geen bewijs van of cijfers over.
Dat ik van de stellen in mijn omgeving, vind dat de vrouw veel langer blijft investeren in zichzelf (gezondheid, uiterlijk, mentaal) dan de man. Dat waar vrouwen doorgroeien, de mannen stilstaan.
Misschien omdat van vrouwen meer verwacht wordt??

Op zich zie ik dat niet per se. Ik denk dat dit een beetje 50/50 voorkomt in mijn omgeving. Vrouwen die na de kinderen denken dat hun rol erop zit en zich compleet overgeven aan de volgende fase: wachtend op de kleinkinderen. Maar dit zijn wel vaker vrouwen die niet vol in het werkende leven zitten. In mijn omgeving althans. Werkende vrouwen in veeleisende banen lijken dat station over te slaan en zich juist meer carriere gericht te ontwikkelen. Ik denk dat het veelal relatie houdt met je perspectief in je werkende leven wat maakt of je bijblijft of niet. En ik denk dat wat erin zat, er toch ook wel uitkomt, maar dan versterkt.

Als ik naar mijn man kijk, dat is altijd (ook als jonge man) een man geweest die wat angstig en klachterig was en dat is alleen maar sterker geworden met het ouder worden. Met name de afgelopen 10 jaar is het zelfs problematisch geworden, waardoor hij een paar jaar geleden hulp is gaan zoeken. En ik ben in principe ook dezelfde, was als twintiger al ambitieus, maar behoorlijk onzeker. De onzekerheid is gelukkig niet per se toegenomen, want ervaringen opgedaan die dat deels cancelden. Maar het ambitieuze is wel gegroeid met het afnemen van mijn onzekerheid.

Ook mijn man en ik zijn heel erg verstrengeld en zijn samen volwassen geworden. Hij is ook een lieve man, een goede en zorgzame man en dat waardeer ik heel erg in hem. En dat samen verstrengeld zijn ervaar ik als heel waardevol, maar ik begin wel te ervaren dat hij wel steeds meer begint te denken en voelen als oudere man (hij is nog maar 50) en ik voel, ok, gisteren was ik 30 en nu ben ik 30+ met veel meer ervaring (man en ik zijn even oud). Laten we afkloppen dat onze gezondheid bij ons blijft, maar ik vóel me iig alles behalve 50. Of tja, wat voel je dan? Laat ik het zo zeggen, zoals mijn man zich voelt, zo voel ik me alles behalve en dat vind ik ook wel eens irritant. En als je verstrengeld bent als zo'n boom dat in elkaar gegroeid is, is het niet bepaald behulpzaam als de helft van die boom begint te verschrompelen en krimpen, terwijl daar fysiek absoluut geen reden voor is. Hij zou juist wat meer mogen bewegen. In plaats daarvan krijg ik als reactie dat hij nu eindelijk van zichzelf niet hoeft te presteren en zichzelf mag accepteren (terugkoppeling van pyscholoog). Dat is mooi en hem zeker gegund. Maar betekent zelfacceptatie 20 kilo erbij en elk weekend 5 bier op een avond en liever de auto pakken dan te fietsen?

Ook met zijn grote zoektocht naar bevestiging, idem als bij to. Ook mijn man vraagt tig keer per week of ik nog wel van hem houd en dat vind ik zwaar irritant. Zeker als je bedenkt dat er in niks in mijn gedrag afwijzing aanwezig is. Maar man weet wel dat ik dit irritant van hem vind. Zeg hem ook rustig dat hij niet zo moet bedelen om bevestiging de hele tijd. Dat hij dat moet oplossen binnenin zichzelf. En dat weet hij ook, is hij ook mee aan de slag (al een paar jaar loopt hij bij een psycholoog). Maar het schiet wat dat betreft niet heel hard op. Bij mij leeft ook de vraag of onze ontwikkeling samen nog de goede kant uitgaat. En als ik dit met hem zou bespreken, dan wéét ik dat ik weer 2 jaar lang toegenomen onzekerheid moet rechtbreien. Omdat mijn man deze feedback kritiek constant als falen en afwijzing oppakt en niet als voeding om te groeien. Ik heb ook steeds vaker het gevoel dat we richting een point of no return gaan, maar daar ben ik nog niet. Want zoals ik al schreef, ik ben ook enorm vervlochten met deze man en kan nog steeds ook heel erg genieten van ons samenzijn. Maar mijn romantische gevoelens voor hem zijn wel echt heel minimaal aanwezig. Ik voel meer hele diepe koestering, zorg voor elkaar, een gedeeld verleden met kinderen en een mate van vriendschap. Ik heb geen idee of dat normaal is op deze leeftijd na zoveel jaar samen.

Maar goed, merk dat ik beter een eigen topic kan openen als ik zo begin uit te wijden.

Lila-Linda schreef: ↑

16-10-2024 17:00

Waarom wordt jij kriegelig van iets dat alle vrouwen overkomt?
(nee, niet allemaal in dezelfde mate)

Omdat Geweldig Weer een man is

Jufjoke schreef: ↑

16-10-2024 21:42

Je kunt het beste eerlijk zijn? Meestal een goed advies. Maar als mijn partner bovenstaande zo tegen me zou zeggen, dan weet ik wel dat ik niet van plan ben om met hem naar relatietherapie te gaan. Dan is het toch echt wel over. Als dat de intentie is, ja, dan vooral zo zeggen. Als je er nog aan wil werken, dan mag het best wat minder 'eerlijk' dan hoe je het hier schrijft.

Maar dat ben jij, ik zou me lam schrikken als mijn partner zo gefrustreerd raakt door mijn houding en juist in relatietherapie willen. Het is niet abnormaal voor de meeste mensen dat ze een blinde vlek ontwikkelen voor hun eigen gedrag in een relatie, ze vinden het zelf "wel best zo" en hebben geen oog voor de behoeften van hun partner. Als jij meteen besluit dat dit meteen het einde is van je relatie dan mag er dus geen stevige kritiek zijn binnen je relatie op elkaar als de boel op ploffen staat.

NomenNesci0 schreef: ↑

16-10-2024 22:53

Mensen veranderen. Ik ben absoluut niet meer dezelfde als toen ik 20 was. Maar mijn man is ook absoluut niet meer dezelfde als toen hij 20 was. Ook mijn man begint steeds meer te veranderen in de man van to en ik begin ook steeds meer te veranderen in de to. We moeten nog zien hoe dat over 5 jaar voelt. Misschien is het een faaaaaase. Ik hoop het oprecht, want ik kan me er bij momenten echt heel erg aan storen.

Daarom, waar ik juist opbloei en zelfverzekerder wordt, blijft er van mijn lief steeds minder over. En ik wacht eigenlijk al jaren op verbetering daarin, maar merk ook dat mijn ergernis erover steeds groter wordt. Zegt het maar, is dat overgang? Of zie ik nu pas de ware persoon? Wat niet klopt, want dit was in potentie altijd al in mijn man aanwezig, maar het is als een sneeuwbal effect steeds groter en sterker aanwezig geworden. Waar ik dus de andere kant op beweeg en is dit gedrag bij mij steeds meer in mijn allergie hoek terecht gekomen. Zulke dingen kunnen op een gegeven moment gaan bijten als je 20+ jaar samen bent. Je verandert.

Ik denk ook eerder dat zoiets speelt bij TO, alleen kan enkel TO dat beantwoorden. Afgaand op hetgeen zij schrijft, lijkt mij dit een zeer realistisch beeld iig.

GeweldigWeer schreef: ↑

17-10-2024 12:30

Ik denk ook eerder dat zoiets speelt bij TO, alleen kan enkel TO dat beantwoorden. Afgaand op hetgeen zij schrijft, lijkt mij dit een zeer realistisch beeld iig.

Ze heeft tot nu toe maar 2 berichten gepost. Allemaal erg nietszeggend verder.

Raver schreef: ↑

17-10-2024 10:36

Omdat Geweldig Weer een man is

nee hoor, dat is ze is niet. En ja, ik ken haar persoonlijk.

rosanna08 schreef: ↑

17-10-2024 13:18

nee hoor, dat is ze is niet. En ja, ik ken haar persoonlijk.

NomenNesci0 schreef: ↑

17-10-2024 09:43

Ook met zijn grote zoektocht naar bevestiging, idem als bij to. Ook mijn man vraagt tig keer per week of ik nog wel van hem houd en dat vind ik zwaar irritant. Zeker als je bedenkt dat er in niks in mijn gedrag afwijzing aanwezig is.

. Bij mij leeft ook de vraag of onze ontwikkeling samen nog de goede kant uitgaat.

. Ik heb ook steeds vaker het gevoel dat we richting een point of no return gaan,

. Maar mijn romantische gevoelens voor hem zijn wel echt heel minimaal aanwezig. Ik voel meer hele diepe koestering, zorg voor elkaar, een gedeeld verleden met kinderen en een mate van vriendschap.

Ik kan me slecht voorstellen dat er niets in je gedrag / houding / blik / toon doorsijpelt van je gevoelens. Dan is die vraag om bevestiging behalve irritant ook best logisch.

Als ik mezelf van 20 jaar geleden bedenk toen was ik echt heel anders dan nu en dat kan bij jou ook zo zijn. Misschien ben je anders gaan denken, ben je van andere dingen gaan houden. Je bent meer volwassen geworden dan 20 jaar geleden dat is ook helemaal niet verkeerd.

Praat erover met hem want ja hoe meer hij voelt dat jij van hem weg gaat hoe meer bevestiging hij zal zoeken of je hem nog leuk en lief genoeg vind.

Jullie zijn niet de enigen met deze situatie. Probeer er het beste van te maken of ga ieder je eigen weg.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

17-10-2024 14:10

Ik kan me slecht voorstellen dat er niets in je gedrag / houding / blik / toon doorsijpelt van je gevoelens. Dan is die vraag om bevestiging behalve irritant ook best logisch.

Nee, uit zichzelf zal ze er niet mee komen. My God..

blijfgewoonbianca schreef: ↑

17-10-2024 14:10

Ik kan me slecht voorstellen dat er niets in je gedrag / houding / blik / toon doorsijpelt van je gevoelens. Dan is die vraag om bevestiging behalve irritant ook best logisch.

Op den duur wel. Maar misschien is het vragen om bevestiging wel iets van de afgelopen paar jaar en was het daarvoor ook niet zo aanwezig. Dan is er misschien iets voorgevallen waardoor er meer bevestiging wordt gevraagd, maar dat hoeft niet perse door TO te komen.

NomenNesci0 schreef: ↑

17-10-2024 09:43

ik begin wel te ervaren dat hij wel steeds meer begint te denken en voelen als oudere man (hij is nog maar 50) en ik voel, ok, gisteren was ik 30 en nu ben ik 30+ met veel meer ervaring (man en ik zijn even oud). Laten we afkloppen dat onze gezondheid bij ons blijft, maar ik vóel me iig alles behalve 50. Of tja, wat voel je dan? Laat ik het zo zeggen, zoals mijn man zich voelt, zo voel ik me alles behalve en dat vind ik ook wel eens irritant

Hoe herkenbaar!!!! Ik heb dit ook wel met mannelijke leeftijdsgenoten dat ik het gevoel heb dat ze echt oud zijn terwijl we leeftijdsgenoten zijn. Ik word over een paar maanden 50 maar voel me zo inderdaad ook niet. Ik heb een jongere man, dat is bewust en heeft met mijn verleden te maken maar ik merk wel dat ik met deze man meer match dan met mijn jeugdliefde die praktisch mijn leeftijd was.

To, doe je nog mee in je eigen topic?

Rooss4.0 schreef: ↑

16-10-2024 11:50

Zouden jullie echt allemaal blij zijn met een man die na 20 jaar huwelijk je tig keer per dag vertelt dat hij van je houdt en dat ook terugverwacht?

Ik weet niet wat ik lees eigenlijk.

Voor mij leest hij echt als een enorme zeiksnor.

hahaha heerlijk dit. Ja eens.

Waarom doe je dat allemaal voor je man?
Als jij fulltime werkt en hij niet dan kan hij op zijn minst het merendeel van het huishouden doen. Het klinkt nu alsof je hem jarenlang vertroeteld hebt en het nu beu bent.
Ga in therapie of ga weg.

Waarom ben je in hemelsnaam met hem samen?

moi68 schreef: ↑

18-10-2024 11:42

Wauw, wat veel reacties. Ik heb alles gelezen en wat jammer dat sommige zo lelijk onderling doen. Nergens toch voor nodig?
Heel erg bedankt voor alle input, positief of negatief, ieder zijn waarheid.
Het is goed om vanuit alle hoeken er naar te kijken.
Overgang? Nee dat is het niet. Nooit last van gehad.
Leeg nest syndroom? Haha, opvoeden is loslaten. Geen last van.
De belangrijkste les die ik mijn dochter heb meegegeven, probeer nooit iemand te veranderen, gaat niet lukken.
Dus dat probeer ik zelf ook niet.
Als ik een probleem heb met mijn man, moet ik mijn weg vinden hier mee om te gaan.
Dus de tip, wat was leuk toen je hem ontmoette en focussen op de leuke dingen was weer even een goed opfrisser.
Ook gelijk toegepast
Even voorbij het geklaag kijken, oh wat ik nog niet goed had vermeld, mijn man klaagt elke dag en heel de dag en is dat altijd zo geweest, ja ik denk het wel maar na 20+ jaar ben ik dat beu. Ik probeer mee te denken over de klachten,, ik doe naast mijn full time baan het huishouden, de financien, de boodschappen, ik kook elke dag, ik regel alles. Ik lijk meer op een mantel zorger dan echtgenoot. Dat geeft hij zelf ook toe.
En nee ik heb geen leuke buurman op het oog, haha, Daar heb ik echt geen tijd voor.

en als je dochter met deze 'klachten' over haar partner bij je kwam, wat was dan je tip?

Je kinderen zijn het huis al uit? Je bent zijn mantelzorger?

Waarom ga je niet gewoon weg, wat houdt je tegen. Daarop geef je in je posts geen antwoord.

moi68 schreef: ↑

18-10-2024 11:42

Even voorbij het geklaag kijken, oh wat ik nog niet goed had vermeld, mijn man klaagt elke dag en heel de dag en is dat altijd zo geweest, ja ik denk het wel maar na 20+ jaar ben ik dat beu. Ik probeer mee te denken over de klachten,, ik doe naast mijn full time baan het huishouden, de financien, de boodschappen, ik kook elke dag, ik regel alles. Ik lijk meer op een mantel zorger dan echtgenoot. Dat geeft hij zelf ook toe.
En nee ik heb geen leuke buurman op het oog, haha, Daar heb ik echt geen tijd voor.

Ik gun je een leuke buurman, maar echt.

Wat in godsnaam is er nog leuk aan het leven met deze brok onaantrekkelijkheid?

moi68 schreef: ↑

18-10-2024 11:42

Wauw, wat veel reacties. Ik heb alles gelezen en wat jammer dat sommige zo lelijk onderling doen. Nergens toch voor nodig?
Heel erg bedankt voor alle input, positief of negatief, ieder zijn waarheid.
Het is goed om vanuit alle hoeken er naar te kijken.
Overgang? Nee dat is het niet. Nooit last van gehad.
Leeg nest syndroom? Haha, opvoeden is loslaten. Geen last van.
De belangrijkste les die ik mijn dochter heb meegegeven, probeer nooit iemand te veranderen, gaat niet lukken.
Dus dat probeer ik zelf ook niet.
Als ik een probleem heb met mijn man, moet ik mijn weg vinden hier mee om te gaan.
Dus de tip, wat was leuk toen je hem ontmoette en focussen op de leuke dingen was weer even een goed opfrisser.
Ook gelijk toegepast
Even voorbij het geklaag kijken, oh wat ik nog niet goed had vermeld, mijn man klaagt elke dag en heel de dag en is dat altijd zo geweest, ja ik denk het wel maar na 20+ jaar ben ik dat beu. Ik probeer mee te denken over de klachten,, ik doe naast mijn full time baan het huishouden, de financien, de boodschappen, ik kook elke dag, ik regel alles. Ik lijk meer op een mantel zorger dan echtgenoot. Dat geeft hij zelf ook toe.
En nee ik heb geen leuke buurman op het oog, haha, Daar heb ik echt geen tijd voor.

WAAROM in godsnaam??

Is het huis dan van hem ofzo?
Wat voor chantage materiaal heeft hij?

Ik wens jou onderhand een leuke (buur)man....

moi68 schreef: ↑

18-10-2024 11:42

...
Dus de tip, wat was leuk toen je hem ontmoette en focussen op de leuke dingen was weer even een goed opfrisser.
Ook gelijk toegepast
Even voorbij het geklaag kijken, oh wat ik nog niet goed had vermeld, mijn man klaagt elke dag en heel de dag en is dat altijd zo geweest, ja ik denk het wel maar na 20+ jaar ben ik dat beu...

Nogal tegenstrijdig dit.
Hoe heb je het toegepast dan als hij 24/7 de godganse dag klaagt?

moi68 schreef: ↑

18-10-2024 11:42

Wauw, wat veel reacties. Ik heb alles gelezen en wat jammer dat sommige zo lelijk onderling doen. Nergens toch voor nodig?
Heel erg bedankt voor alle input, positief of negatief, ieder zijn waarheid.
Het is goed om vanuit alle hoeken er naar te kijken.
Overgang? Nee dat is het niet. Nooit last van gehad.
Leeg nest syndroom? Haha, opvoeden is loslaten. Geen last van.
De belangrijkste les die ik mijn dochter heb meegegeven, probeer nooit iemand te veranderen, gaat niet lukken.
Dus dat probeer ik zelf ook niet.
Als ik een probleem heb met mijn man, moet ik mijn weg vinden hier mee om te gaan.
Dus de tip, wat was leuk toen je hem ontmoette en focussen op de leuke dingen was weer even een goed opfrisser.
Ook gelijk toegepast
Even voorbij het geklaag kijken, oh wat ik nog niet goed had vermeld, mijn man klaagt elke dag en heel de dag en is dat altijd zo geweest, ja ik denk het wel maar na 20+ jaar ben ik dat beu. Ik probeer mee te denken over de klachten,, ik doe naast mijn full time baan het huishouden, de financien, de boodschappen, ik kook elke dag, ik regel alles. Ik lijk meer op een mantel zorger dan echtgenoot. Dat geeft hij zelf ook toe.
En nee ik heb geen leuke buurman op het oog, haha, Daar heb ik echt geen tijd voor.

Ik lees nog steeds niks over die zwaarwegende praktische reden dat je bij hem moet blijven.