Uit elkaar gaan, angst kinderwens

Sommigen van jullie herinneren misschien mijn opmerkingen her en der in andere topics, waar ik soms twijfels over de taakverdeling tussen mijn vriend en mij uitsprak.

We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.

Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.

Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.

Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.

Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.

Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.

Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.

We werken beiden op universiteiten, dus daarbij is het soms vervelender om vrij te nemen en soms makkelijker, afhankelijk van hoeveel les je geeft in een periode, of je grote projecten hebt die moeten worden opgeleverd, etc. Maar ja, ik kan ook moeilijk zeggen: laat die baby nog maar even 3 maanden zitten, want ik heb net een groot experiment gepland. En die dingen zijn juist in het vooruit wel goed te plannen, want dan zorg je dat iemand anders je colleges geeft die periode. Eist wat inzet, maar is alles behalve onmogelijk. Daarom verwacht ik ook zeker niet dat zijn werkgever hem het zal verbieden. We hebben eigenlijk juist heel veel vrijheid in de invulling van ons werk.

Carmine schreef: ↑

29-10-2024 12:57

Het is heel goed dat je hier zo zorgvuldig over nadenkt. Je vriend staat er nonchalanter in, waar ook wat voor te zeggen valt. Ik proef wel een beetje dat zijn "dat zien we dan wel weer" houding bij jou juist grote onrust veroorzaakt, omdat je mss de bui ziet hangen dat jij straks alles grotendeels in je eentje moet bolwerken, omdat hij het topic 'concessies doen' lijkt te vermijden.

....


Maar als hij over dit soort dingen niet na wil denken en steeds korrelig reageert op het moment dat jij een terechte vraag stelt, is de kans levensgroot dat jij degene bent die zich straks de benen onder het lijf vandaan rent om carriere, baby en huis grotendeels in je eentje te runnen.

Wellicht kun je het gesprek nogmaals aangaan en hem uitleggen dat vanuit een praktisch oogpunt (jullie fulltime werk, reserveren van de opvangdagen) het echt nodig is om hier alvast over na te denken. Als je straks zwanger bent, sta je voor een voldongen feit (behoudens abortus), dat wil je niet.

Ik denk dat je hiermee de kern pakt inderdaad. Ik denk dat zijn meer ontspannen houding iets is waar ik van kan leren. Maar tegelijkertijd weet ik dat het zo is dat ik degene ben die straks staat de dweilen met de kraan open, als ik pech heb. Als hij besluit dat hij toch niet vrij kan nemen rondom de geboorte, moet ik het in mijn eentje rooien. Als er geen plek is op de kinderopvang en hij 'moet' werken en dus weggaat, dan moet ik toch echt thuisblijven met de kleine. Ik heb het gevoel dat ik die keus niet heb, en dat ik dus maar moet opvangen wat hij uiteindelijk gaat besluiten wel of niet te doen.

En daarnaast doet het ook op emotioneel vlak wel zeer dat hij niet zegt: ik wil met jou en ons kind zijn, dat is belangrijk voor me. Dat speelt er ook nog doorheen.

feow schreef: ↑

29-10-2024 13:27

Waarom?????
Je bent dan toch zélf (weer) in stand houder/ veroorzaker van een scheve verdeling?

Als er één ding is wat je, als je het echt samen wilt doen, juist wél moet plannen is het inzet en taakverdeling.
En dan nog moet je, zoals je inmiddels zelf al weet en opnieuw ingetrapt bent, je afvragen in hoeverre je daarop kunt bouwen.

Ja, misschien wel..
Het ging in dit geval bijvoorbeeld om dat hij onze online boodschappenlijst zou bijhouden. We doen altijd weekboodschappen en om te voorkomen dat ik daar manager van was, zou hij dan kort daarvoor ff checken wat we nog in huis hadden, lijstje bijwerken, dingen erop zetten die hij nodig heeft voor de ene keer per week dat hij kookt. Dat zou voorkomen dat ik in de supermarkt hem sta te vertellen wat ie moet gaan pakken.
Nou ja, dat heeft hij dus 2 keer gedaan. Daarna had hij het lijstje alleen bijgewerkt met wat er voor zijn kookavond nodig was. En de week daarna stond hij in de supermarkt recepten te googlen, terwijl ik ondertussen alle boodschappen verder pakte, zonder lijstje. En vervolgens zitten we weer in een situatie waarbij ik 'als enige weet wat er nodig is' en hij er dus niks aan kan doen dat hij er als een hulpeloos kind bij staat.

Waarom ik het dan toch doe? Omdat ik zelf niet zonder melk of havermout wil zitten. En omdat ik niet wil zeuren. Want hij vind al dat ik teveel kritiek lever op hem. En hij heeft vandaag een was gedraaid en opgehangen! Daar kan ik hem toch wel even een compliment voor geven, in plaats van alleen maar te zeuren over wat hij niet heeft gedaan?
Zo gaat dat ongeveer..