Relaties
alle pijlers
Uit elkaar gaan, angst kinderwens
dinsdag 29 oktober 2024 om 12:16
Sommigen van jullie herinneren misschien mijn opmerkingen her en der in andere topics, waar ik soms twijfels over de taakverdeling tussen mijn vriend en mij uitsprak.
We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.
Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.
Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.
Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.
Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.
We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.
Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.
Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.
Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.
Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.
dinsdag 29 oktober 2024 om 15:18
Dit is de exacte reden waarom mensen terug blijven gaan naar verkeerde relaties, slechte partners, soms zelfs toxische relaties en levensveranderende keuzes maken (samenwonen of trouwen, huizen kopen, kinderen krijgen). De enige reden waarom dit steeds maar weer opnieuw terugkomt, is omdat het veiliger is om verder te gaan met wat je hebt en wéét, dan in het diepe te springen en het onbekende tegemoet te gaan. Veel mensen hebben liever een slechte relatie dan niet weten óf en wanneer ze een nieuwe relatie krijgen. En dit veroorzaakt mega kop in het zand steek acties. Iets moet wel zó slecht zijn en zo ontzettend niet te negeren zijn, waardoor er pas andere keuzes gemaakt worden. Het is de hang naar veiligheid.
dinsdag 29 oktober 2024 om 15:24
Nou ja, dit dus. TO, maak een keuze. Lafheid mag ook een keuze zijn. Hou er ernstig rekening mee dat je nu al weet voor welke consequenties je tekent, maar het mág jouw keuze zijn om niet te durven springen. Piekeren brengt je geen meter vooruit noch achteruit. Je kunt er nog 2 jaar over piekeren en dan ben je 2 jaar verder. Maak je dan ineens andere keuzes? Is je angst dan minder? Hoeveel langer wil jij jezelf geven om een knoop door te hakken. Je bent echt de enige vrouw niet die in een relatie zit met een man waar niet op te bouwen valt als puntje bij paaltje komt. Miljoenen vrouwen zijn je voorgegaan en miljoenen vrouwen na jou zullen hetzelfde doen. Je hebt de pech dat je het brein hebt om te snappen wat je je op de hals haalt.stokbootje schreef: ↑29-10-2024 14:50S-groot: omdat ik domme hoop heb, en omdat mijn vriend heel mooi kan praten, denk ik? En omdat blijven makkelijker is dan weggaan, dus eigenlijk uit lafheid ook? En uit angst dat een toekomst zonder hem nog moeilijker te voorspellen is dan met.
En misschien is dat wat je je op de hals haalt net wat zwaarwegender, dan de kans mis te lopen op geen kind. Liever een ongelukkige relatie dan geen moeder worden. Zoiets? Maar jouw piekeren brengt het antwoord niet. Jouw piekeren verandert niet wat jij 's avonds naast je in bed hebt liggen.
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 29-10-2024 15:27
4.48% gewijzigd
dinsdag 29 oktober 2024 om 15:26
Wat een onzin. Mijn man is arts en ons kind kwam ten midden van de Covid epidemie. Man was toen gewoon 10 weken thuis bij ons hoor, klaar.
Natuurlijk kan hij nu nog niet de specifieke data vrij vragen, maar TO vraagt dat ook niet. TO wil horen: natuurlijk regel ik dan dat ik er ben. Niet 'dat zien we dan wel of het druk is'. Koekkoek, het is ook zijn kind. Maakt me niet uit hoe druk, TO wil hem dan (terecht) thuis.
dinsdag 29 oktober 2024 om 15:27
stokbootje schreef: ↑29-10-2024 14:50Hier moest ik om lachen en ik heb zelden mijn levensproblemen zo treffend in twee zinnen omschreven gezien.
S-groot: omdat ik domme hoop heb, en omdat mijn vriend heel mooi kan praten, denk ik? En omdat blijven makkelijker is dan weggaan, dus eigenlijk uit lafheid ook? En uit angst dat een toekomst zonder hem nog moeilijker te voorspellen is dan met.
Jouw hoop is niet dom, dus het is goed dat je jezelf en je toekomstige wens onder de loop neemt. Ook voor het grotere geheel. Wat wil je met jouw leven en hoe zie je de toekomst voor je en met wie?
Een kind krijgen en een gezin stichten is niet niks. Het is op alle fronten life chanching en heel reeel dat je dit samen wilt doen met een betrouwbare partner en dat je je gesteund wilt voelen. Je wilt het samen doen en niet alleen, dus heel logisch.
Of jouw vriend de juiste persoon is om een kind mee te krijgen is de vraag. Dat moet je voor jezelf gaan afwegen. Samen praten is en blijft belangrijk. Als het kind er eenmaal is, dan is er geen weg terug. Bedenk ook dat het schadelijk/traumatisch kan zijn als kinderen opgroeien met een emotioneel of fysiek afwezige vader. Wil je dat voor jouw toekomstige kinderwens?
Nu is de natuur wel zo gemaakt dat mannen van nature een zorghormoon ontwikkelen na de komst van een kind. Wat dat betreft zit de natuur mooi in elkaar. Wie weet dat de veranderingen bij je vriend nog ontstaan als een kind er eenmaal is. Dat ie dan beseft waar ie verantwoordelijk voor is en dat ie er alles aan doet om een goede fijne vader te zijn en een ondersteunende partner. En daar ook wat voor te willen laten omdat de plicht roept.
Alles vantevoren onder controle willen hebben en dat het dan zo gaat zoals je in je hoofd hebt is vaak hoe vrouwen denken. Mannen denken vaak in compartimenten en verbinden de dingen minder met elkaar. Daarom kunnen mannen minder goed overzien en multi tasken. Maar het gaat uiteindelijk om commitment en bereidheid en samen een aanvullend team vormen.
dinsdag 29 oktober 2024 om 15:33
Misschien speelt hier ook wel in mee dat de urgentie er nu meer is...? Namelijk je biologische klok?stokbootje schreef: ↑29-10-2024 14:44Ja, misschien hebben jij en WitteStip wel gelijk daarin. In eerdere relaties was ik echt niet Mrs Losjes, maar zo piekeren als nu deed ik nooit. Toen ervaarde ik veel meer rust. Dankjewel voor die realisatie, hoe pijnlijk hij ook is.
dinsdag 29 oktober 2024 om 15:33
Daar gaan we weer. De grootste BS die er is wordt weer van stal gehaald om de man te verexcuseren. En dat doet een vrouw.fruityjuice schreef: ↑29-10-2024 15:27Mannen denken vaak in compartimenten en verbinden de dingen minder met elkaar. Daarom kunnen mannen minder goed overzien en multi tasken.
Mannen kunnen beursgenoteerde miljoenenbedrijven leiden, maar niet multitasken en overzien. Yeah right. Als een man iets wil, kan hij dat helemaal prima. Stop met mannen te zien en behandelen als infantiele kleuters. Dat houdt dergelijk gedrag en excuses alleen maar langer in stand.
dinsdag 29 oktober 2024 om 15:44
Nou nou, rustig aan. Je hebt helemaal gelijk hoor, maar ik zie dat zeker niet als excuses. Het is waar, en tegelijkertijd zijn mannen ook gewoon horkerig in gedrag.NomenNesci0 schreef: ↑29-10-2024 15:33Daar gaan we weer. De grootste BS die er is wordt weer van stal gehaald om de man te verexcuseren. En dat doet een vrouw.
Mannen kunnen beursgenoteerde miljoenenbedrijven leiden, maar niet multitasken en overzien. Yeah right. Als een man iets wil, kan hij dat helemaal prima. Stop met mannen te zien en behandelen als infantiele kleuters. Dat houdt dergelijk gedrag en excuses alleen maar langer in stand.
dinsdag 29 oktober 2024 om 15:44
dinsdag 29 oktober 2024 om 16:07
Dit is je antwoord. Want aan jouw havermout denken brengt hem geen faam. Sterker nog: daar wil hij helemaal niet aan denken want jij valt niet op je knieën uit grote dank voor HAVERMOUT op het boodschappenlijstje. Jij en jullie gezin zijn geen prioriteit. De bühne heeft zijn prioriteit.stokbootje schreef: ↑29-10-2024 15:44Mijn vriend kan een succesvolle onderzoeksgroep leiden, met meerdere door elkaar lopende internationale projecten en miljoenenbudgetten en een schare aan medewerkers. Ik denk dat er met zijn kunnen weinig mis is, en dat zijn penis of Y chromosoom daarin geen grote belemmering vormt.
ollegrieze wijzigde dit bericht op 29-10-2024 18:22
49.28% gewijzigd
dinsdag 29 oktober 2024 om 16:17
Het is ook de ultieme onmogelijke keuze toch?
Het lijkt mij al enorm moeilijk om een jarenlange relatie te verbreken als een van beiden een kinderwens heeft en de ander niet. Laat staan als ze jaren samen zijn, beiden een kinderwens hebben, en in woorden hetzelfde willen in de toekomst, namelijk: “dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben.” En je bent ten slotte boven de 30, waardoor je kinderwens actueler is dan toen je een twintiger was.
Stokbootje ziet heus de rode vlaggen en de huidige scheve verdeling. Ze bespeurt een minder groot verantwoordelijkheidsgevoel bij haar vriend ten aanzien van een toekomstig kind, en hij neemt haar zorgen niet serieus als ze het hierover wil hebben.
Verder weet zij ook dat het leven geen enkele garanties biedt. Meerdere hebben al geschreven dat er leukere mannen bestaan, maar je krijgt geen garantie dat je die dan op tijd tegenkomt om een gezin mee te stichten. Tegelijkertijd kan het ook gebeuren dat die vriend meer blijkt te gaan zorgen dan dat TO nu vermoedt, en het kan ook gebeuren dat hij juist minder zal gaan zorgen dan waar TO nu al bang voor is.
Zij moet nu een keuze maken op basis van het voorgevoel dat zij straks de kar moet gaan trekken, wat hij overigens zelf weerspreekt. Ga er maar aan staan. Ik zou ook een piekeraar worden in deze situatie.
TO, een vriendin van mij gaf zichzelf in een relatie met verschil in kinderwens een deadline van een half jaar. Die maanden gebruikte ze om nog veel gesprekken te hebben samen met partner, ook zelf gesprekken te hebben met een particuliere therapeut, en om zichzelf te laten accepteren dat ze een keuze moest maken binnen een kader van een onbekende toekomst. Kon ze kiezen voor zichzelf zonder garantie op een nieuwe relatie met kinderwens? Kon ze kiezen voor de relatie zonder garantie op levenslang samenblijven en de kans te lopen de boot te hebben gemist als de relatie om andere redenen alsnog zou eindigen? Dit halfjaar gaf een stip op de horizon qua einde van piekeren, en gaf haar nog even de veiligheid van een uitgestelde keuze waardoor ze mentaal sterker kon worden terwijl ze toeleefde naar de beslissing.
Ik wens je veel wijsheid en hoop dat je rust vindt in het besluit wat je neemt, wat het maar mag worden.
Het lijkt mij al enorm moeilijk om een jarenlange relatie te verbreken als een van beiden een kinderwens heeft en de ander niet. Laat staan als ze jaren samen zijn, beiden een kinderwens hebben, en in woorden hetzelfde willen in de toekomst, namelijk: “dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben.” En je bent ten slotte boven de 30, waardoor je kinderwens actueler is dan toen je een twintiger was.
Stokbootje ziet heus de rode vlaggen en de huidige scheve verdeling. Ze bespeurt een minder groot verantwoordelijkheidsgevoel bij haar vriend ten aanzien van een toekomstig kind, en hij neemt haar zorgen niet serieus als ze het hierover wil hebben.
Verder weet zij ook dat het leven geen enkele garanties biedt. Meerdere hebben al geschreven dat er leukere mannen bestaan, maar je krijgt geen garantie dat je die dan op tijd tegenkomt om een gezin mee te stichten. Tegelijkertijd kan het ook gebeuren dat die vriend meer blijkt te gaan zorgen dan dat TO nu vermoedt, en het kan ook gebeuren dat hij juist minder zal gaan zorgen dan waar TO nu al bang voor is.
Zij moet nu een keuze maken op basis van het voorgevoel dat zij straks de kar moet gaan trekken, wat hij overigens zelf weerspreekt. Ga er maar aan staan. Ik zou ook een piekeraar worden in deze situatie.
TO, een vriendin van mij gaf zichzelf in een relatie met verschil in kinderwens een deadline van een half jaar. Die maanden gebruikte ze om nog veel gesprekken te hebben samen met partner, ook zelf gesprekken te hebben met een particuliere therapeut, en om zichzelf te laten accepteren dat ze een keuze moest maken binnen een kader van een onbekende toekomst. Kon ze kiezen voor zichzelf zonder garantie op een nieuwe relatie met kinderwens? Kon ze kiezen voor de relatie zonder garantie op levenslang samenblijven en de kans te lopen de boot te hebben gemist als de relatie om andere redenen alsnog zou eindigen? Dit halfjaar gaf een stip op de horizon qua einde van piekeren, en gaf haar nog even de veiligheid van een uitgestelde keuze waardoor ze mentaal sterker kon worden terwijl ze toeleefde naar de beslissing.
Ik wens je veel wijsheid en hoop dat je rust vindt in het besluit wat je neemt, wat het maar mag worden.
dinsdag 29 oktober 2024 om 16:25
https://www.tiktok.com/@npostart/video/ ... 4302684449
Ken je deze? Ik vind deze altijd erg treffend en denk toch wel hoe vele vrouwen het ervaren en hoe mannen er in staan (zelfs na de goede gesprekken van tevoren).
Ken je deze? Ik vind deze altijd erg treffend en denk toch wel hoe vele vrouwen het ervaren en hoe mannen er in staan (zelfs na de goede gesprekken van tevoren).
dinsdag 29 oktober 2024 om 16:42
Het is heel logisch dat je meer duidelijkheid wilt over zaken zoals of hij ouderschapsverlof gaat opnemen of wat te doen bij ziekte kind en hoeveel dagen opvang je nodig hebt voordat je aan kinderen begint. Juist dit zijn punten waar je duidelijkheid op kan krijgen zonder het in te plannen.
Wat ik in mijn omgeving zie gebeuren is dat de mannen die bij een bedrijf werken waar de cultuur zo is dat mannen gewoon blijven werken er ook een barrière is om het ouderschapsverlof aan te vragen. En ze bij voorbaat niet dürfen de uitzondering te zijn en het dürfen aan te vragen. Ga eens na hoe dat is bij je vriend: hoe doen zijn collega's (en managers) het? hoe doen zijn vrienden het? Misschien krijg je (en hij) dan een beter beeld van hoe hij er in staat.
Wat ik in mijn omgeving zie gebeuren is dat de mannen die bij een bedrijf werken waar de cultuur zo is dat mannen gewoon blijven werken er ook een barrière is om het ouderschapsverlof aan te vragen. En ze bij voorbaat niet dürfen de uitzondering te zijn en het dürfen aan te vragen. Ga eens na hoe dat is bij je vriend: hoe doen zijn collega's (en managers) het? hoe doen zijn vrienden het? Misschien krijg je (en hij) dan een beter beeld van hoe hij er in staat.
dinsdag 29 oktober 2024 om 16:48
Hij geeft zijn visie op de toekomst, maar jij wil punten en komma’s en je vriend heeft gelijk, die kan je pas zetten als de situatie daar is. Natuurlijk gaat hij niet onderhandelen over werktijden of verlof als er nog helemaal geen sprake is van een zwangerschap. Voor hetzelfde geld duurt het nog jaren of komt dat kind nooit.
dinsdag 29 oktober 2024 om 16:57
Dat lijkt me enorm logisch wanneer je met een jonge vrouw anno 2024 samen bent. Je zou wel gek zijn om als vrouw "er maar vanuit te gaan dat het zich wel regelt". De enige mannen die natuurlijk "nog geen gesprekken over verlof" gaan voeren voordat er een zwangerschap is, zijn wat mij betreft de ouderwetse exemplaren die er standaard vanuit gaan dat hun partner wel 3 dagen zal gaan werken en dat die de hele derde shift (hebben ze vast nog nooit van gehoord) erbij doet.Paska schreef: ↑29-10-2024 16:48Hij geeft zijn visie op de toekomst, maar jij wil punten en komma’s en je vriend heeft gelijk, die kan je pas zetten als de situatie daar is. Natuurlijk gaat hij niet onderhandelen over werktijden of verlof als er nog helemaal geen sprake is van een zwangerschap. Voor hetzelfde geld duurt het nog jaren of komt dat kind nooit.
dinsdag 29 oktober 2024 om 17:07
Ja, zo reageren mannen. Dat kunnen ze. Want zij vangt dat allemaal wel op zodat hij verder kan met zijn dingetjes.stokbootje schreef: ↑29-10-2024 12:16
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Ik weet niet of je oogappels kijkt, maar in het vorige seizoen zet Merel haar mannelijke collega's recht die een vrouwelijke collega afvallen omdat die moe is met haar jonge kind en thuis ook onvoldoende hulp krijgt. Dit is een veelbesproken scene geworden. Lees volgende link maar eens; https://www.libelle.nl/actueel/vlijmsch ... .bing.com/
En dan lees jij de beschrijving voor jouw angst wat mogelijk komen gaat. "het komt wel goed". Als mannen dat zeggen, komt het voor hén goed ja. Maar niet voor jou. Jij moet alles oplossen en hij ziet dat niet eens. Hij is zich dan totaal niet bewust van jouw dagelijkse worstelingen.
dinsdag 29 oktober 2024 om 17:12
zijn visie is rozegeur en maneschijn, maar geen enkel antwoord op de realiteit die een het hebben van een gezin zal zijn. Het gaat niet om punten en komma's, er is nog niet eens een kader om die punten en komma's in te zetten.Paska schreef: ↑29-10-2024 16:48Hij geeft zijn visie op de toekomst, maar jij wil punten en komma’s en je vriend heeft gelijk, die kan je pas zetten als de situatie daar is. Natuurlijk gaat hij niet onderhandelen over werktijden of verlof als er nog helemaal geen sprake is van een zwangerschap. Voor hetzelfde geld duurt het nog jaren of komt dat kind nooit.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 29 oktober 2024 om 17:15
Wij werken ook aan universiteiten en we delen de zorg voor onze kinderen. Dat kan heus allemaal prima. Als je het wilt! Daar ligt de crux. Er is wel vaak iets dat we moeten regelen of afstemmen maar het lukt altijd. Je moet wel elkaar wat gunnen. Je kunt niet altijd jouw werk voorrang geven, het is steeds overleggen wie er een belangrijker iets heeft staan. Soms de een, soms de ander. Als die basis wankel is dan wordt het zwaar.
(Ik had qua verlofperiode wel relatief mazzel met 2 keer een zomerkind. Maar anders hadden we het ook geregeld.)
(Ik had qua verlofperiode wel relatief mazzel met 2 keer een zomerkind. Maar anders hadden we het ook geregeld.)
dinsdag 29 oktober 2024 om 17:16
Is hij bij het leiden van die onderzoeksgroep ook een 'het komt wel goed'-type of kan hij daar wel vooruit denken en met anderen bespreken hoe ze een hypothetische situatie in de toekomst aan gaan pakken?stokbootje schreef: ↑29-10-2024 15:44Mijn vriend kan een succesvolle onderzoeksgroep leiden, met meerdere door elkaar lopende internationale projecten en miljoenenbudgetten en een schare aan medewerkers. Ik denk dat er met zijn kunnen weinig mis is, en dat zijn penis of Y chromosoom daarin geen grote belemmering vormt.
dinsdag 29 oktober 2024 om 17:23
Kan hij wel een langere tijd van tevoren een vakantie of weekendje weg boeken? Want dat is ook een commitment en maar de vraag hoe de vlag erbij hangt qua drukte op het werk.
Je twijfelt omdat je ergens diep van binnen hoopt dat jij niet degene bent die hem verkeerd interpreteert en hij straks binnen 5 jaar een betrokken vader voor een andere vriendin en kind is en jij eventueel met lege handen staat. Maar als hij nu al geen waarde hecht aan jullie huishouden, hoe reeël is het dan dat hij dat straks met de komst van een baby dat wel gaat doen? Ongeacht of die baby met jou of een ander is.
Je twijfelt omdat je ergens diep van binnen hoopt dat jij niet degene bent die hem verkeerd interpreteert en hij straks binnen 5 jaar een betrokken vader voor een andere vriendin en kind is en jij eventueel met lege handen staat. Maar als hij nu al geen waarde hecht aan jullie huishouden, hoe reeël is het dan dat hij dat straks met de komst van een baby dat wel gaat doen? Ongeacht of die baby met jou of een ander is.
dinsdag 29 oktober 2024 om 17:37
Hij kan vast wel de garantie geven dat hij met een hartinfarct niet komt werken. Toch?
Het heeft niks met niet kunnen te maken, maar alles met niet willen. Natuurlijk ben je niet aan het werk als je vrouw ligt te bevallen, natuurlijk neem je geboorteverlof op als partner, natuurlijk neem je ouderschapsverlof op als je vader bent geworden. Als je dat allemaal niet gewoon doet, dan moet je inderdaad maar geen vader worden.
Ik kan daar zo giftig van worden! Er zijn maar een paar thoraxchirurgen en neurochirurgen in Nederland. Die zijn onmisbaar en onvervangbaar. De rest kan gewoon vrij nemen, op vakantie gaan en ziek zijn. Ook als je bij een loonbedrijf werkt en je vrouw bevalt tijdens de bietencampagne of het hooien. Ook als je systeembeheerder bij de Rabobank bent. Ook als je controller bij Shell bent. Ook als je internationaal chauffeur bent. Als je denkt dat je dat niet kunt, is je ego te groot en je hart te klein.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
dinsdag 29 oktober 2024 om 17:47
https://www.facebook.com/watch/?v=831716615369052Senseo schreef: ↑29-10-2024 14:49Tja, ik denk dat jouw vriend denkt dat het allemaal wel vanzelf oplost en goedkomt. En bij veel dingen zal dat ook zo zijn, maar niet bij alles en dan pakt de meest verantwoordelijke die op, en dat zal jij zijn.
Nu vragen wanneer hij vrij zal zijn na de geboorte is een lastige vraag. Maar je kunt wel dromen over hoe jullie het samen willen vormgeven als het zover is.
Met een fulltime baan is het echt organiseren met een kind of zelfs meerdere. Mijn relatie is mede door de scheve verdeling (+meer) geklapt. Ik begrijp je zorgen en vindt ze ook terecht. Maar een gelukkig leven kan ook samen zonder kind.
Ik gooi hem er maar weer eens in. Luister naar Merel!
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
dinsdag 29 oktober 2024 om 17:52
Yep. Amen. Dit was dus de scene die ik hier eerder bedoelde.ninanoname schreef: ↑29-10-2024 17:47https://www.facebook.com/watch/?v=831716615369052
Ik gooi hem er maar weer eens in. Luister naar Merel!
ioneszoveelstekeer wijzigde dit bericht op 29-10-2024 17:57
11.57% gewijzigd
dinsdag 29 oktober 2024 om 17:52
dinsdag 29 oktober 2024 om 17:58
Het is de reden waarom ik zelf nooit kinderen wilde, wel als ik vader had kunnen worden. Maar niet als moeder.ninanoname schreef: ↑29-10-2024 17:52Zo, ik was de derde met het filmpje van Merel. het vat zo goed samen hoe toekomstige vaders over vaderschap denken. Wat een sukkels zeg.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
