Relaties
alle pijlers
Uit elkaar gaan, angst kinderwens
dinsdag 29 oktober 2024 om 12:16
Sommigen van jullie herinneren misschien mijn opmerkingen her en der in andere topics, waar ik soms twijfels over de taakverdeling tussen mijn vriend en mij uitsprak.
We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.
Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.
Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.
Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.
Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.
We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.
Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.
Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.
Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.
Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.
woensdag 30 oktober 2024 om 08:35
woensdag 30 oktober 2024 om 08:46
En TO is weer perfectionistisch, omdat ze vooraf wil bespreken hoe ze hun dagelijks leven gaan inrichten als ze kinderen krijgen. Terwijl als ze dat niet doet, het háár schuld is als hij niets doet, want dan had ze het eerder moeten bespreken. Maar goed, als ze het wel bespreekt en ze op basis daarvan kan inschatten dat hij niets gaat doen en hij blijkt inderdaad niets te doen, is het ook haar schuld, want dan had ze geen kinderen met hem moeten krijgen. Het is een situatie die alleen in TO's voordeel eindigt als hij ervoor kiest om mee te zorgen, maar dat voor elkaar krijgen is iets waar ze eigenlijk geen invloed op heeft of op mag uitoefenen.
woensdag 30 oktober 2024 om 08:47
Precies. Na vijf pagina’s eensluidende reacties met één uitzondering gaan doen alsof je de eerste bent die niet uit 1950 komt vind ik best bijzonder
Gecultiveerd slachtofferschap is óók een identiteit.
woensdag 30 oktober 2024 om 09:29
Inderdaad. Hij hoeft enkel te zeggen: tuurlijk ben ik thuis na de geboorte. Ik doe er alles aan dat te regelen.Zeeschelp schreef: ↑29-10-2024 15:26Wat een onzin. Mijn man is arts en ons kind kwam ten midden van de Covid epidemie. Man was toen gewoon 10 weken thuis bij ons hoor, klaar.
Natuurlijk kan hij nu nog niet de specifieke data vrij vragen, maar TO vraagt dat ook niet. TO wil horen: natuurlijk regel ik dan dat ik er ben. Niet 'dat zien we dan wel of het druk is'. Koekkoek, het is ook zijn kind. Maakt me niet uit hoe druk, TO wil hem dan (terecht) thuis.
Moet uit eigen ervaring wel zeggen dat ik het totaal niet nodig vond dat man wekenlang thuis was. We hebben 2 kinderen en hebben het beide keren zo gedaan dat ik de eerste week thuis was met hulp van de kraamhulp. Pas de 2e week, wanneer de kraamhulp dus weg was, was man een week thuis. Vanaf week 3 deed ik het alleen. En goed, er zijn ook 2 oma's die af en toe binnen liepen (maar niet heel vaak hoor). En dat ging helemaal prima. 2x redelijk makkelijke bevallingen gehad, ik was snel weer op de been. Stoorde me zelfs al aan zo'n kraamhulp in huis, deed het net zo lief zelf (heus niet alles hoor, maar lunchen bijvoorbeeld, ik at na paar dagen gewoon beneden, of zat op de bank wat te lezen etc, maar dan zat zij er dus ook bij).
Dus dat moet TO natuurlijk maar afwachten. Heb je een lastige bevalling of keizersnede, of problemen met de baby, dan is het uiteraard erg fijn dat man thuis is.
woensdag 30 oktober 2024 om 09:54
woensdag 30 oktober 2024 om 10:23
Hoe dan ook, de vrouw is de heks. Er is nog maar weinig veranderd sinds de middeleeuwen.Ladara schreef: ↑30-10-2024 08:46En TO is weer perfectionistisch, omdat ze vooraf wil bespreken hoe ze hun dagelijks leven gaan inrichten als ze kinderen krijgen. Terwijl als ze dat niet doet, het háár schuld is als hij niets doet, want dan had ze het eerder moeten bespreken. Maar goed, als ze het wel bespreekt en ze op basis daarvan kan inschatten dat hij niets gaat doen en hij blijkt inderdaad niets te doen, is het ook haar schuld, want dan had ze geen kinderen met hem moeten krijgen. Het is een situatie die alleen in TO's voordeel eindigt als hij ervoor kiest om mee te zorgen, maar dat voor elkaar krijgen is iets waar ze eigenlijk geen invloed op heeft of op mag uitoefenen.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
woensdag 30 oktober 2024 om 10:41
Het gaat er niet om dat jij "hulp" nodig hebt, het gaat erom dat je man de zorg oppakt. Dat er een band met kind wordt opgebouwd.Tulpje22 schreef: ↑30-10-2024 09:29Inderdaad. Hij hoeft enkel te zeggen: tuurlijk ben ik thuis na de geboorte. Ik doe er alles aan dat te regelen.
Moet uit eigen ervaring wel zeggen dat ik het totaal niet nodig vond dat man wekenlang thuis was. We hebben 2 kinderen en hebben het beide keren zo gedaan dat ik de eerste week thuis was met hulp van de kraamhulp. Pas de 2e week, wanneer de kraamhulp dus weg was, was man een week thuis. Vanaf week 3 deed ik het alleen. En goed, er zijn ook 2 oma's die af en toe binnen liepen (maar niet heel vaak hoor). En dat ging helemaal prima. 2x redelijk makkelijke bevallingen gehad, ik was snel weer op de been. Stoorde me zelfs al aan zo'n kraamhulp in huis, deed het net zo lief zelf (heus niet alles hoor, maar lunchen bijvoorbeeld, ik at na paar dagen gewoon beneden, of zat op de bank wat te lezen etc, maar dan zat zij er dus ook bij).
Dus dat moet TO natuurlijk maar afwachten. Heb je een lastige bevalling of keizersnede, of problemen met de baby, dan is het uiteraard erg fijn dat man thuis is.
Dat jij niet alles hoeft uit te leggen, dat man bij zijn kind WIL zijn.
woensdag 30 oktober 2024 om 10:53
Stokbootje, het is niet voor het eerst dat ik lees dat je vriend niet zoveel rekening met je houdt. Ik kan me een aantal andere posts van je herinneren waaruit blijkt dat hij vooral toch vaak doet wat hij zelf wil en jij je eigen plek moet "bevechten", aan moet geven dat jij er ook nog bent, iets niet leuk vindt of je eigen ruimte in moet nemen. Je focust nu op je kinderwens, maar ik denk dat als je eerlijk kijkt, je ziet dat het een breder verhaal is. Volgens mij heb je ook nog weleens een andere opvatting dan hij over hoe hij het nu doet met zijn eigen kinderen, toch? Dat lijkt me toch echt een goede graadmeter, je kan eigenlijk juist profiteren van het feit dat je ziet hoe hij het met zijn kinderen doet. Veel vrouwen hebben dat "voorbeeld" niet en kunnen misschien nog denken (of hopen) dat het beter wordt, maar jij ziet de toekomst letterlijk voor je. Daar zou ik niet omheen kijken.
En eerlijk: 33 is ook weer niet stokoud he. Er is nog genoeg tijd om kinderen te krijgen. Ik zou in ieder geval dat niet de reden laten zijn om haast te maken. Daar word je echt niet gelukkig van.
Misschien is dit wat hard, maar ik denk dat je jezelf niet helpt door je ogen te sluiten voor het grotere geheel.
En eerlijk: 33 is ook weer niet stokoud he. Er is nog genoeg tijd om kinderen te krijgen. Ik zou in ieder geval dat niet de reden laten zijn om haast te maken. Daar word je echt niet gelukkig van.
Misschien is dit wat hard, maar ik denk dat je jezelf niet helpt door je ogen te sluiten voor het grotere geheel.
woensdag 30 oktober 2024 om 10:53
Raken? Bijzondere woordkeus, hoe werkt dat concreet?
Tjezus, wat vals
woensdag 30 oktober 2024 om 11:12
Wat?! Hij heeft al kinderen? Dan lijkt me dat je al heel goed kunt zien wat je te wachten staat. Als dat zo is, is daarmee bij hem ook misschien minder druk om kinderen te krijgen. Hoe het leven dan ook loopt, kinderen heeft hij dan in elk geval al. Dat is voor TO anders.
Edit: excuses als ik dit verkeerd heb begrepen
Edit: excuses als ik dit verkeerd heb begrepen
lorem_ipsum wijzigde dit bericht op 30-10-2024 11:23
53.85% gewijzigd
woensdag 30 oktober 2024 om 11:15
Lorem_Ipsum schreef: ↑30-10-2024 11:12Wat?! Hij heeft al kinderen? Dan lijkt me dat je al heel goed kunt zien wat je te wachten staat.
woensdag 30 oktober 2024 om 11:28
Nou, hoe doet hij dat dan? Niet lijkt me, hij leeft nu alsof hij geen kinderen heeft waar hij voor zorgt.Lorem_Ipsum schreef: ↑30-10-2024 11:23Dacht dat net hierboven te lezen, maar wellicht verkeerd begrepen. Wil niet het hele topic op losse schroeven zetten. Dat maakt nogal verschil!
Dat zegt toch alles TO, waar twijfel je precies aan? De man is heeeeeel erg duidelijk hoor. Of denk je dat hij bij jou en jullie kind ineens een andere man zal worden??
woensdag 30 oktober 2024 om 11:37
Stokbootje, verklaar je nader. Heeft hij al kinderen? Is hij een betrokken vader voor hen? Waarom denk je dat hij nu anders zal zijn?
Opeens snap ik waarom het voor hem niet zo hoeft.
Opeens snap ik waarom het voor hem niet zo hoeft.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
woensdag 30 oktober 2024 om 12:03
Ook die thorax en neurochirurgen nemen gewoon vrij en gaan op vakantie hoor. Sterker nog, die zijn tegenwoordig ook regelmatig gewoon vrouw en krijgen kinderen, met verlof en al.ninanoname schreef: ↑29-10-2024 17:37
Ik kan daar zo giftig van worden! Er zijn maar een paar thoraxchirurgen en neurochirurgen in Nederland. Die zijn onmisbaar en onvervangbaar. De rest kan gewoon vrij nemen, op vakantie gaan en ziek zijn.
Zelfs profvoetballers vertrekken van het wereldkampioenschap als hun partner aan het bevallen is. Er zijn best situaties waarin een paar weken verlof niet erg waarschijnlijk is (wederom, profvoetballers, maar ook zelfstandigen, boeren etc gooien de tent niet altijd zomaar weken dicht). Maar dat zijn hele specifieke beroepen, waarbij je dat ook weet. Én ook mensen die zo’n beroep hebben, kunnen gewoon van tevoren overleggen wat wel kan en hoe dat op te lossen.
Het gaat in dit geval ook helemaal niet om of vriend ‘vrij kan krijgen’. Het gaat er om dat hij er niet eens over na wil denken. Die paar weken na de bevalling zijn leuk, maar gaat maar om een een paar weken. Of iemand 4 of 5 weken thuis is, is eigenlijk helemaal niet belangrijk. Daarna komen nog heel veel jaren met organisatie en dingen afstemmen waar je het samen moet doen. En daar wil hij blijkbaar niet over nadenken. ‘Komt wel goed’ is lekker makkelijk gezegd voor degene die het niet goed hoeft te laten gaan.
Ik vind helemaal niet dat altijd alles precies 50/50 moet zijn. En dingen kunnen altijd veranderen. Je kunt je baan kwijtraken, zelf ziek worden, je kind kan iets mankeren of het gewoon echt niet goed doen op een opvang. Je kunt niet alles voorzien. Maar deze man is nú al nogal duidelijk in wat hij wil investeren in de relatie. Afspraken die voor TO belangrijk waren, komt hij niet na. Hulpeloosheid (die niet echt is, anders kon hij zijn werk ook niet doen) gebruiken om niet te doen waar je geen zin hebt. Niet willen praten over hoe de situatie met kinderen aan te vliegen zou zijn. Oftewel: hij vindt het prima zo, en heeft geen enkele behoefte om daar iets aan te veranderen.
En hoewel het uiteraard niet aan TO ligt als man een lapzwans is, is het wel haar keuze om daar mee door te gaan. Zoals iemand schreef: als iemand je luid en duidelijk laat zien hoe hij is, geloof hem dan. Geloof zijn (gebrek aan) daden, niet zijn vage ‘avonturen met kinderen’ verhalen. Verwachten dat man ineens spontaan verandert als er een kind is, is heel onrealistisch. Altijd al, maar al helemaal bij iemand die al kinderen heeft, dus al weet wat de impact daarvan is.
woensdag 30 oktober 2024 om 12:04
Dan is “de man” nogal een kleuter. En niet erg goed voorbereid op zijn vaderrol in zijn eigen opvoeding. Zou “de man” in zijn werk dezelfde houding hebben dan zou “de man” in ieder geval geen begin van een carrière hebben.
Ik vertrouw de motieven van “de man” in dit verhaal niet helemaal
Gecultiveerd slachtofferschap is óók een identiteit.
woensdag 30 oktober 2024 om 12:10
OudEnWijs schreef: ↑30-10-2024 12:04Dan is “de man” nogal een kleuter. En niet erg goed voorbereid op zijn vaderrol in zijn eigen opvoeding. Zou “de man” in zijn werk dezelfde houding hebben dan zou “de man” in ieder geval geen begin van een carrière hebben.
Ik vertrouw de motieven van “de man” in dit verhaal niet helemaal
Als die vrouw nou niet meteen die verzorgende taken op zou pakken, dan zou die arme 'de man' tenminste ook nog een kans krijgen
Tjezus, wat vals
woensdag 30 oktober 2024 om 12:12
Ik zal niet ontkennen dat die vrouw ook invloed heeft, maar als man zou je ongeacht wat je vrouw doet best verantwoordelijkheid mogen voelen. Nog los van het feit dat het wel eens het mooiste van je leven zou kunnen blijken te zijn.MevrouwJack schreef: ↑30-10-2024 12:10Als die vrouw nou niet meteen die verzorgende taken op zou pakken, dan zou die arme 'de man' tenminste ook nog een kans krijgen
Gecultiveerd slachtofferschap is óók een identiteit.
woensdag 30 oktober 2024 om 12:31
Ik heb niet alle reacties gelezen. Wel denk ik dat het goed is om het toch nog eens met hem te bespreken. Ik zou vooral ook kijken hoe hij nu al is. Helpt hij je als je er doorheen zit? Laat hij zijn werk makkelijk vallen om jouw steun te zijn? Pakt hij ook kleine klussen op? Ook de minder leuke dingen of de dingen die gewoon dagelijks moeten gebeuren? Mijn eigen ervaring is dat wanneer er een (klein) kindje is, je leven echt verandert. Door bijvoorbeeld slaaptekort kunnen dingen op scherp komen te staan. Zo heb ik een partner die heel veel deed en doet. En toch werd dit toen ik zelf weer ging werken een discussiepunt en leek ik meer te doen dan hij, naast mijn werk en voel je je er extra alleen voor staan. De eerste periode had ik daar minder last van. Ik was thuis en had me er op ingesteld. Maar na de kraamtijd gaat het gewoon door.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
