Uit elkaar gaan, angst kinderwens

Sommigen van jullie herinneren misschien mijn opmerkingen her en der in andere topics, waar ik soms twijfels over de taakverdeling tussen mijn vriend en mij uitsprak.

We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.

Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.

Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.

Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.

Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.

Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.

Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.

Deze niet quoten alsjeblieft, ik wil het later graag weg kunnen halen vanwege herkenbaarheid.

Hij heeft inderdaad al twee kinderen. Op een ander continent, die hij alleen ziet in vakanties plus als hij soms daar een week is voor werk. Hij is terug naar Nederland verhuisd en zijn ex is met hun kinderen daar gebleven. Hij had co-ouderschap voordat hij verhuisde. Ik snap zijn redenen om daar weg te willen heel goed. Maar dat hij emotioneel in staat is zijn kinderen nog maar zo weinig te zien en ze toegang tot hun vader af te nemen vind ik toch lastig. Ik zou dat zelf nooit kunnen. Met zijn kinderen gaat het goed trouwens, volgens de lokale familie en hun school. Hij zegt dat hij ze graag mee had willen nemen maar vanaf het eerste moment was al duidelijk dat dat niet kon.

Ik vind het inderdaad moeilijk te accepteren dat hij geen gelijkwaardige partner zou zijn, wat jullie allemaal eigenlijk zeggen en mijn eigen gevoel ook al een tijdje. Ik wil het niet geloven, deels vanuit angst voor het onbekende, en angst om misschien de boot missen qua kinderen kunnen krijgen. Maar het is ook dat ik het gewoon zo ongelooflijk vind. Dat deze mannen nog bestaan in deze tijd. Ik ben behoorlijk feministisch en daarmee is het eigenlijk nog raarder dat ik dit zou accepteren van mijn partner. Maar ik denk dat ik de overtuiging had dat dat soort ouderwets mannengedrag niet meer voorkwam in mijn omgeving.

En het brengt me ook in de war dat hij zo stellig brengt dat hij ook modern en voor ene gelijke verdeling is. Wat Bulbul zegt is wel waar, ik twijfel echt aan mijn eigen waarneming.

Wat zou ik graag een man zijn soms. De tikkende tijdbom van vruchtbaarheid maakt het niet echt makkelijker om dit soort keuzes te maken. En het is al verdrietig om je relatie te heroverwegen.

Ik voel me ook een mislukking, dat al mijn vrienden happy in hun huisje boompje beestje zitten, en ik met lege handen sta op mijn 33ste. En misschien wel blijf staan.