Relaties
alle pijlers
Uit elkaar gaan, angst kinderwens
dinsdag 29 oktober 2024 om 12:16
Sommigen van jullie herinneren misschien mijn opmerkingen her en der in andere topics, waar ik soms twijfels over de taakverdeling tussen mijn vriend en mij uitsprak.
We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.
Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.
Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.
Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.
Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.
We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.
Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.
Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.
Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.
Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.
donderdag 31 oktober 2024 om 11:37
Ik kan me eerlijk gezegd vrijwel geen enkele reden bedenken waarin ik zijn verhuisgedrag kan rechtvaardigen…. Echt zwaar onaantrekkelijk. En een mega extra rode vlag voor het krijgen van kinderen met hem TO. Ik snap dat je het niet in je OP hebt gezet vanwege herkenbaarheid maar het is wel redelijk vitale info.
Ik zou het echt niet doen.
Ik zou het echt niet doen.
bbubbels wijzigde dit bericht op 31-10-2024 11:40
Reden: Edit
Reden: Edit
1.01% gewijzigd
donderdag 31 oktober 2024 om 11:42
Hier ook een relatie van 7,5 jaar uitgemaakt om dezelfde reden. Hoe moeilijk en eng het ook was, het is de beste keuze geweest die ik heb kunnen maken. Voor mezelf. Precies wat jij zegt; de keuze voor kinderen moet je nooit door een ander laten maken.l2l89 schreef: ↑31-10-2024 09:45Oef, lastige situatie Stokbootje!
(...)
Uiteindelijk heb ik er toch voor gekozen om de relatie te beëindigen, want mijn overtuiging was: ik wil mezelf in de toekomst eerlijk in de spiegel aan kunnen kijken en de keuze voor wel of geen kinderen niet door een ander laten maken.
Dus ik heb de gok genomen en woonde van mijn 30e tot mijn 31e weer thuis bij mijn ouders.
Uiteindelijk heb ik op mijn 32e mijn nieuwe partner leren kennen, met wie ik inmiddels alweer drie jaar samen ben en met wie ik helemaal op één lijn zit qua toekomstbeeld, normen, waarden, dromen. En dat is zo'n compleet andere ervaring dan ik in mijn vorige relatie had. Inmiddels hebben we samen een huis gekocht en zijn nu (op mijn 35e) aan het proberen voor een eerste kindje. Met in het achterhoofd dat het misschien niet meer lukt (want ja, je bent toch wat ouder), maar wel met het gevoel dat we dat dan samen dragen en dat we er alles aan gedaan hebben.
Wat ik met mijn post wil zeggen is: vertrouw op je intuïtie en je onderbuikgevoel. Deze hebben eigenlijk altijd gelijk.
Sterkte met het maken van je keuze!
@l2l89; vertel jezelf alsjeblieft niet dat je te oud bent, misschien duurt het wat langer maar het kan echt prima nog. Ik was op mn 37e zwanger, en zit nu in een IVF traject op mn 40e.
donderdag 31 oktober 2024 om 11:46
Je wil het zijn, maar je wil het niet worden.
We zouden je feministische overtuigingen dan toch ergens moeten terugzien in je acties.
Jij hebt het over boodschappenlijstjes die je vriend moet maken zodat het gelijkwaardig is.
Je staart je blind op je leeftijd en kinderen krijgen. Kom op vrouw, durf te leven en ga voor jezelf staan.
donderdag 31 oktober 2024 om 11:52
Ik ben het qua mening niet vaak eens met Ladara op dit onderwerp, omdat ze naar mijn idee te weinig kijkt naar de rol en aandeel vd vrouw. Maar in deze post zie ik dat wel. Het een kan bestaan door het ander. Ik ben, zonder hippie te zijn, erg overtuigd van krachten die elkaar in balans houden. Een weegschaal. Het ene gewicht kan sterk 1 kant uitleunen, doordat het andere gewicht compenseert en andersom.Ladara schreef: ↑31-10-2024 11:07Ik vind je niet zo feministisch. Niet dat dat erg is hoor, maar je zelfdiskwalificatie van piekeren en perfectionisme versus zijn laisser-faire houding is vrij genderstereotyperend. Hij is niet laisser-faire, want hij managet grote internationale projecten. Hij is zo in het huishouden, de zorg voor zijn kinderen en het verdere dagelijks leven, omdat hij daarin het managen heeft uitbesteed aan vrouwen. Die vervolgens het plan- regel- en piekerwerk voor hem doen.
Dat maakt vrouwen niet per se lievere wezens, want het is niet per definitie altruïsme waardoor vrouwen deze rol pakken. Zij halen daar op hun beurt ook weer iets uit. Hebben hiermee het gevoel goede vrouwen te zijn, te voldoen. En er is nog een heel spectrum aan gevoelens die ten grondslag kunnen liggen aan dergelijk gedrag. Behoefte aan goedkeuring, aan nodig zijn, het fijn vinden als een ander afhankelijk is, complimenten oogsten, belangrijk zijn. Allemaal gevoelens die menselijk zijn en waar iedereen op zn beurt behoefte aan heeft. Maar het begint echt niet altijd met een groot opofferingsgezindheid. Daar zitten vaak veel verborgener gevoelens achter.
donderdag 31 oktober 2024 om 12:10
Eens. Behalve de laatste zin: Dat MAG niet de bedoeling zijn. Dat is een slecht plan voor TO en zeker voor het toekomstige kind.meisje85 schreef: ↑31-10-2024 11:34Stokbootje, zou het je niet helpen om een paar keer met iemand te praten? Iemand die je kan helpen de boel te ordenen? Je bent ongelukkig over hoe het nu allemaal niet loopt zoals je zou willen. Je lijkt volledig vast te lopen in allerlei gedachten over kinderwens, feminisme en weet ik veel wat, waardoor je geen stappen maakt, sterker nog, waardoor je bijna in staat bent in een niet goede relatie te blijven om een kind te krijgen. Dat kan niet je bedoeling zijn, lijkt me.
donderdag 31 oktober 2024 om 13:11
Ik vraag me wel af wat er bedoeld wordt met "een paar keer met iemand te praten". Ouders? Vriendinnen? Of professionele hulp? Ik denk dat TO slim en stabiel genoeg is om dit uit te vogelen zonder een lang psychologisch hulptraject.OlleGrieze schreef: ↑31-10-2024 12:10Eens. Behalve de laatste zin: Dat MAG niet de bedoeling zijn. Dat is een slecht plan voor TO en zeker voor het toekomstige kind.
donderdag 31 oktober 2024 om 13:18
Ik vind het heel tekenend voor zijn visie op het ouderschap, dat hij genoegen neemt met deze rol in het leven van zijn kinderen.
Dit is nog wel de 'de weekend-vader' in het kwadraat.
Ik snap dat het moeilijk is om een relatie af te breken om fouten die hij nog moet gaan maken, maar deze man geeft toch wel erg veel aanwijzingen over wat hij gaat doen.
Ook wat ik lees in het stieftopic, dat er al teveel op jou aankomt, terwijl die kinderen er niet vaak zijn.
Dit is nog wel de 'de weekend-vader' in het kwadraat.
Ik snap dat het moeilijk is om een relatie af te breken om fouten die hij nog moet gaan maken, maar deze man geeft toch wel erg veel aanwijzingen over wat hij gaat doen.
Ook wat ik lees in het stieftopic, dat er al teveel op jou aankomt, terwijl die kinderen er niet vaak zijn.
dropdrop wijzigde dit bericht op 31-10-2024 13:21
13.34% gewijzigd
donderdag 31 oktober 2024 om 13:19
Slim en stabiel zijn, wil niet zeggen dat je gedachten en gevoelens niet in een kringetje kunnen blijven ronddraaien. Dan kan het zeker helpen om een paar gesprekken met een professional te voeren. Ik kreeg in een situatie waar ik van geen hout meer pijlen wist te maken mbt relatie met mijn schoonvader, door een paar gesprekken met de ondersteuner van de HA goede inzichten. Achteraf gezien 'wist' ik dit zelf ook wel, maar mijn brein 'kwam er niet bij' omdat ik zo bezig was met de situatie. Dus het hoeft geen lang psychologisch traject te zijn.Pimpelmeesje87 schreef: ↑31-10-2024 13:11Ik vraag me wel af wat er bedoeld wordt met "een paar keer met iemand te praten". Ouders? Vriendinnen? Of professionele hulp? Ik denk dat TO slim en stabiel genoeg is om dit uit te vogelen zonder een lang psychologisch hulptraject.
donderdag 31 oktober 2024 om 13:29
Ja precies, TO draait al tijden in rondjes en dat lijkt me reden genoeg. Heeft verder niks met niet slim of stabiel te maken, beetje vreemde suggestie ook eigenlijk wel. Het is niet aan bepaalde mensen wel of niet voorbehouden om op momenten even vast te lopen in het leven. En er is niks mis mee om daarbij hulp te zoeken van iemand die daar op een onafhankelijke manier naar kan kijken.
donderdag 31 oktober 2024 om 13:41
Twee scenario’s dus.
1. Kinderen met deze man van wie je redelijkerwijs niet kunt verwachten dat hij veel aan de opvoeding gaat doen. Ben je ok met in de praktijk zo goed als een single moeder zijn?
2. Relatie verbreken met het risico dat een nieuwe relatie en kinderen niet lukt. Maar ook een kans op een wel fijne relatie.
Scenario 2 is dus high risk high gain. Hoe sneller hoe groter de kans op daadwerkelijke high gain.
(Scenario 1 garandeert je ook geen kinderen natuurlijk, maar de kans is wel groter)
1. Kinderen met deze man van wie je redelijkerwijs niet kunt verwachten dat hij veel aan de opvoeding gaat doen. Ben je ok met in de praktijk zo goed als een single moeder zijn?
2. Relatie verbreken met het risico dat een nieuwe relatie en kinderen niet lukt. Maar ook een kans op een wel fijne relatie.
Scenario 2 is dus high risk high gain. Hoe sneller hoe groter de kans op daadwerkelijke high gain.
(Scenario 1 garandeert je ook geen kinderen natuurlijk, maar de kans is wel groter)
donderdag 31 oktober 2024 om 13:46
Scenario 3: Bewust alleenstaande moeder worden.Wombat schreef: ↑31-10-2024 13:41Twee scenario’s dus.
1. Kinderen met deze man van wie je redelijkerwijs niet kunt verwachten dat hij veel aan de opvoeding gaat doen. Ben je ok met in de praktijk zo goed als een single moeder zijn?
2. Relatie verbreken met het risico dat een nieuwe relatie en kinderen niet lukt. Maar ook een kans op een wel fijne relatie.
Scenario 2 is dus high risk high gain. Hoe sneller hoe groter de kans op daadwerkelijke high gain.
(Scenario 1 garandeert je ook geen kinderen natuurlijk, maar de kans is wel groter)
donderdag 31 oktober 2024 om 13:54
Kan ook maar wat is de meerwaarde daarvan boven scenario 1, aangezien TO op zich wel tevreden is met de relatie?
donderdag 31 oktober 2024 om 13:56
Je kan je toch wel gewoon door wat verveelde vreemden op vivaforum.nl over je levenslot laten adviseren, doe niet zo moeilijk.meisje85 schreef: ↑31-10-2024 13:29Ja precies, TO draait al tijden in rondjes en dat lijkt me reden genoeg. Heeft verder niks met niet slim of stabiel te maken, beetje vreemde suggestie ook eigenlijk wel. Het is niet aan bepaalde mensen wel of niet voorbehouden om op momenten even vast te lopen in het leven. En er is niks mis mee om daarbij hulp te zoeken van iemand die daar op een onafhankelijke manier naar kan kijken.
donderdag 31 oktober 2024 om 13:57
Ik lees helemaal niet dat TO tevreden is. Voor mij druipt de onvrede er vanaf. Het verschil is dat ze als alleenstaande ouder niet ook nog zijn zooi moet opruimen en rekening moet houden met zijn labbekakke houding in de relatie en in het huishouden.
donderdag 31 oktober 2024 om 15:13
Je vergeet minimaal de helft. Ben je dan ook okee met je kind(eren) voorleven dat de vrouw alles oplost in/rond huis en kinderen en dat dat voor de man te min is? Want dat is wat je dan doet, een nieuwe generatie opzadelen met dit ongelijkwaardige gedoe en dan moeten zij weer een gevecht gaan leveren om onder dat juk uit te komen, waar je zelf geen zin in had.
vrijdag 1 november 2024 om 16:32
Jullie hebben wel gelijk dat ik nog niet zo emotioneel volwassen ben hoor. Ik praat al met een professional (dus de suggestie was heel goed, meisje85). Ik heb schematherapie om uit patronen te stappen die me in de weg zitten, op mijn werk en prive. Dat gaat veel over schuldgevoelens, die mijn blik vertroebelen. Moeite om te weten wat voor mezelf kiezen nou betekent, vaak ook omdat ik mezelf zoveel verwijt.
Mijn vriend weet best veel over mijn therapie. En ook dat ik uit een huishouden met een slecht voorbeeld kom (zeer dominante vader).
Mijn vriend weet best veel over mijn therapie. En ook dat ik uit een huishouden met een slecht voorbeeld kom (zeer dominante vader).
vrijdag 1 november 2024 om 16:33
Ik heb 3 jaar terug een lange relatie verbroken omdat ik die man niet zag als de vader van mijn kinderen. Daarna is dus pas deze relatie gekomen. En ik dacht echt dat dit hem was. Maar nu ben ik weer terug bij af. En toen was ik bij het verbreken van die relatie nog trots op mezelf, dat ik niet bleef hangen in wat makkelijk was, maar helder durfde te kijken naar de toekomst. Maar nu weer een relatie verbreken, op nog hogere leeftijd, voelt niet als iets om trots op te zijn. Het voelt alsof ik met lege handen sta en dat aan niets anders te danken heb dan mijn eigen slechte beoordelingsvermogen en/of mijn perfectionisme die het onmogelijk maakt met mij samen te leven in harmonie.
vrijdag 1 november 2024 om 19:05
Ik denk juist dat je je best wel schikt naar partner om de harmonie te bewaren.stokbootje schreef: ↑01-11-2024 16:33Ik heb 3 jaar terug een lange relatie verbroken omdat ik die man niet zag als de vader van mijn kinderen. Daarna is dus pas deze relatie gekomen. En ik dacht echt dat dit hem was. Maar nu ben ik weer terug bij af. En toen was ik bij het verbreken van die relatie nog trots op mezelf, dat ik niet bleef hangen in wat makkelijk was, maar helder durfde te kijken naar de toekomst. Maar nu weer een relatie verbreken, op nog hogere leeftijd, voelt niet als iets om trots op te zijn. Het voelt alsof ik met lege handen sta en dat aan niets anders te danken heb dan mijn eigen slechte beoordelingsvermogen en/of mijn perfectionisme die het onmogelijk maakt met mij samen te leven in harmonie.
vrijdag 1 november 2024 om 19:24
Ach, hier ook een spoor van mislukte relaties en ingestorte luchtkastelen. Het is alleen maar verliezen als je jeugd niet veilig was om in op te groeien. Dat is helaas de bittere realiteit, je bestaat dan overwegend uit copingmechanismen.stokbootje schreef: ↑01-11-2024 16:33Ik heb 3 jaar terug een lange relatie verbroken omdat ik die man niet zag als de vader van mijn kinderen. Daarna is dus pas deze relatie gekomen. En ik dacht echt dat dit hem was. Maar nu ben ik weer terug bij af. En toen was ik bij het verbreken van die relatie nog trots op mezelf, dat ik niet bleef hangen in wat makkelijk was, maar helder durfde te kijken naar de toekomst. Maar nu weer een relatie verbreken, op nog hogere leeftijd, voelt niet als iets om trots op te zijn. Het voelt alsof ik met lege handen sta en dat aan niets anders te danken heb dan mijn eigen slechte beoordelingsvermogen en/of mijn perfectionisme die het onmogelijk maakt met mij samen te leven in harmonie.
En ik vrees dan toch dat je deze partner hebt uitgezocht op basis daarvan.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
