Relaties
alle pijlers
Uit elkaar gaan, angst kinderwens
dinsdag 29 oktober 2024 om 12:16
Sommigen van jullie herinneren misschien mijn opmerkingen her en der in andere topics, waar ik soms twijfels over de taakverdeling tussen mijn vriend en mij uitsprak.
We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.
Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.
Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.
Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.
Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.
We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.
Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.
Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.
Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.
Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.
vrijdag 1 november 2024 om 19:48
kan het zijn dat dit je eigen schuld is? Hoeveel jaren weet je al wat je nu weet?stokbootje schreef: ↑31-10-2024 09:03
Ik voel me ook een mislukking, dat al mijn vrienden happy in hun huisje boompje beestje zitten, en ik met lege handen sta op mijn 33ste. En misschien wel blijf staan.
vrijdag 1 november 2024 om 19:57
Zelfde (in zijn optiek) waarschijnlijk.ioneszoveelstekeer schreef: ↑01-11-2024 19:51Of eentje die geen zin had om zich door hem te laten piepelen
zaterdag 2 november 2024 om 11:05
Eigen schuld? Vind je dit echt nodig om zo te brengen?ioneszoveelstekeer schreef: ↑01-11-2024 19:48kan het zijn dat dit je eigen schuld is? Hoeveel jaren weet je al wat je nu weet?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 2 november 2024 om 11:09
Dit proef ik ook. TO lijkt niet gelukkig, maar durft ook geen stappen te zetten uit angst niemand meer tegen te komen of de kans op het moederschap mis te lopen gezien haar leeftijd. Ik begrijp dit wel, maar dit is geen basis om een kind te verwekken, natuurlijk.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zaterdag 2 november 2024 om 11:19
Ach TO, het leven is geen wedstrijd. Vergelijk je niet teveel met mensen om je heen. Over 10 jaar zijn jij en je vrienden mid-veertigers en kom je weer in de fase dat ineens “iedereen” gaat scheiden. Leef je eigen leven. Je hebt nooit garanties.
Die angst die je nu voelt verlamt je. Je blijft twijfelen en voor je het weet ben je weer 3 jaar verder. Probeer een keuze te maken, welke dat ook is, zodat je weer vooruit kunt.
Beste relatieadvies dat ik ooit kreeg: ga geen goede en slechte kanten tegen elkaar afwegen. En weeg ook je relatie niet af tegen een gefantaseerde (zowel positief als negatief) toekomst. Want daar kom je nooit uit en het voedt alleen maar die twijfel. Maar steek een thermometer in je relatie en bepaal of jouw kritieke ondergrens wel gehaald wordt. Als dat niet zo is dan weet je dat je weg moet gaan.
Die angst die je nu voelt verlamt je. Je blijft twijfelen en voor je het weet ben je weer 3 jaar verder. Probeer een keuze te maken, welke dat ook is, zodat je weer vooruit kunt.
Beste relatieadvies dat ik ooit kreeg: ga geen goede en slechte kanten tegen elkaar afwegen. En weeg ook je relatie niet af tegen een gefantaseerde (zowel positief als negatief) toekomst. Want daar kom je nooit uit en het voedt alleen maar die twijfel. Maar steek een thermometer in je relatie en bepaal of jouw kritieke ondergrens wel gehaald wordt. Als dat niet zo is dan weet je dat je weg moet gaan.
zaterdag 2 november 2024 om 18:26
zondag 3 november 2024 om 07:48
Je bent wel heel streng voor jezelf. Als een relatie stukloopt is dat niet (alleen) te wijten aan jouw beoordelingsvermogen. Er zijn twee mensen verantwoordelijk voor het slagen van jullie relatie, en het klinkt alsof hij zichzelf ook wel het een en ander mag verwijten.stokbootje schreef: ↑01-11-2024 16:33Ik heb 3 jaar terug een lange relatie verbroken omdat ik die man niet zag als de vader van mijn kinderen. Daarna is dus pas deze relatie gekomen. En ik dacht echt dat dit hem was. Maar nu ben ik weer terug bij af. En toen was ik bij het verbreken van die relatie nog trots op mezelf, dat ik niet bleef hangen in wat makkelijk was, maar helder durfde te kijken naar de toekomst. Maar nu weer een relatie verbreken, op nog hogere leeftijd, voelt niet als iets om trots op te zijn. Het voelt alsof ik met lege handen sta en dat aan niets anders te danken heb dan mijn eigen slechte beoordelingsvermogen en/of mijn perfectionisme die het onmogelijk maakt met mij samen te leven in harmonie.
zondag 3 november 2024 om 12:53
Soms zit het er gewoon niet in. Ik had dezelfde situatie met mijn man en het ging gewoon niet met die online gezamenlijke boodschappen lijststokbootje schreef: ↑29-10-2024 13:37Ja, misschien wel..
Het ging in dit geval bijvoorbeeld om dat hij onze online boodschappenlijst zou bijhouden. We doen altijd weekboodschappen en om te voorkomen dat ik daar manager van was, zou hij dan kort daarvoor ff checken wat we nog in huis hadden, lijstje bijwerken, dingen erop zetten die hij nodig heeft voor de ene keer per week dat hij kookt. Dat zou voorkomen dat ik in de supermarkt hem sta te vertellen wat ie moet gaan pakken.
Nou ja, dat heeft hij dus 2 keer gedaan. Daarna had hij het lijstje alleen bijgewerkt met wat er voor zijn kookavond nodig was. En de week daarna stond hij in de supermarkt recepten te googlen, terwijl ik ondertussen alle boodschappen verder pakte, zonder lijstje. En vervolgens zitten we weer in een situatie waarbij ik 'als enige weet wat er nodig is' en hij er dus niks aan kan doen dat hij er als een hulpeloos kind bij staat.
Waarom ik het dan toch doe? Omdat ik zelf niet zonder melk of havermout wil zitten. En omdat ik niet wil zeuren. Want hij vind al dat ik teveel kritiek lever op hem. En hij heeft vandaag een was gedraaid en opgehangen! Daar kan ik hem toch wel even een compliment voor geven, in plaats van alleen maar te zeuren over wat hij niet heeft gedaan?
Zo gaat dat ongeveer..
Op een dag heb ik gezegd dat ik het hele boodschappen gebeuren voor mn rekening zou nemen, altijd. En dat hij daarom de was moest doen. Altijd.
Werkte goed en we hebben 2 kinderen. Heb sindsdien nooit meer een was hoeven doen
zondag 3 november 2024 om 12:56
Dat is het natuurlijk. Je hoeft niet allebei van alles de helft te doen. Maar bij TO klinkt het (ook in andere topics) met name alsof elke poging om vriend ergens verantwoordelijkheid voor te laten nemen strandt. En dat is wel anders. Dan wil iemand gewoon niet (of kan echt niet, maar gezien baan van vriend lijkt dat vrij onlogisch).-April- schreef: ↑03-11-2024 12:53Soms zit het er gewoon niet in. Ik had dezelfde situatie met mijn man en het ging gewoon niet met die online gezamenlijke boodschappen lijst
Op een dag heb ik gezegd dat ik het hele boodschappen gebeuren voor mn rekening zou nemen, altijd. En dat hij daarom de was moest doen. Altijd.
Werkte goed en we hebben 2 kinderen. Heb sindsdien nooit meer een was hoeven doen
zondag 3 november 2024 om 13:05
splitten van verantwoordelijkheden vind ik idd zelf heel goed werken. Zo doen mijn man en ik dat ook. Wij hebben taken voor 100% overgeheveld naar de een of de ander, zodat je niet half half nog aan dingen moet denken. Ik ben in sommige taken beter dan hij is en andersom is hij in bepaalde taken beter dan ik.
Mijn man is op stofzuigen na, beter in huishouden (echt schoonmaken), dus doet hij daarin de meeste dingen. Hij is dusdanig netjes, dat ik altijd kritiek zou krijgen als ik het zou doen. Het enige wat ik daarin doe ik stofzuigen. Want daarin wil ik dat mijn standaard geldt en niet de zijne. Boodschappen doet hij het liefst, maar ik bewaak wat er gekocht moet worden. Dus hij krijgt altijd het lijstje en hij haalt. Hij vindt winkelen leuk, ik niet. Ik vind aanbiedingen bijhouden leuk, hij niet. De administratie is van mij. Het onderhoud is van hem. De was is van mij, koken is van hem. En uiteraard zijn we allebei niet debiel en kunnen we elkaars taken overnemen. Maar het is wel zo gegroeid dat de ander zich in principe niet of nauwelijks hoeft te bemoeien met die taken, tenzij je om hulp vraagt. Dat vind ik wel beter werken. Inzichtelijk. Kun je ook verantwoordelijkheden helemaal loslaten.
Mijn man is op stofzuigen na, beter in huishouden (echt schoonmaken), dus doet hij daarin de meeste dingen. Hij is dusdanig netjes, dat ik altijd kritiek zou krijgen als ik het zou doen. Het enige wat ik daarin doe ik stofzuigen. Want daarin wil ik dat mijn standaard geldt en niet de zijne. Boodschappen doet hij het liefst, maar ik bewaak wat er gekocht moet worden. Dus hij krijgt altijd het lijstje en hij haalt. Hij vindt winkelen leuk, ik niet. Ik vind aanbiedingen bijhouden leuk, hij niet. De administratie is van mij. Het onderhoud is van hem. De was is van mij, koken is van hem. En uiteraard zijn we allebei niet debiel en kunnen we elkaars taken overnemen. Maar het is wel zo gegroeid dat de ander zich in principe niet of nauwelijks hoeft te bemoeien met die taken, tenzij je om hulp vraagt. Dat vind ik wel beter werken. Inzichtelijk. Kun je ook verantwoordelijkheden helemaal loslaten.
zondag 3 november 2024 om 14:59
Als je bereid bent om het alleen te doen is het “veiliger” voor je kinderwens om met hem de kinderen te krijgen en er gewoon vanuit te gaan dat je het alleen doet. Dan ben je nog beter af dan echt alleen, want dan kan je de kinderen gewoon bij hem parkeren als je de deur uit wil.stokbootje schreef: ↑29-10-2024 14:32Ik wil mijn kinderwens niet voor hem opgeven. Het is voor mij of met hem kinderen krijgen, of uit elkaar gaan en hopen dat ik iemand anders tegenkom om een gezin mee te stichten. Of zelfs alleen, hoewel ik ook wel echt een gezins-wens heb, niet alleen een kinderwens. Dat maakt het ook lastiger denk ik, want daardoor ben ik echt wel op zoek het gevoel van het samen aangaan. Niet eerst het aangaan, zwanger worden, en dan eens kijken of er een samen te vinden is.
Het lijkt mij mentaal ingewikkeld om op je 33e met een grote kinderwens de dating markt op te gaan
zondag 3 november 2024 om 16:56
Ik weet niet of dat makkelijker is hoor. Een ex die wel van alles te vertellen wil hebben en waar je omheen moet werken om het goed te regelen voor de kinderen... vlak die moeite niet uit. En het effect op de kinderen.-April- schreef: ↑03-11-2024 14:59Als je bereid bent om het alleen te doen is het “veiliger” voor je kinderwens om met hem de kinderen te krijgen en er gewoon vanuit te gaan dat je het alleen doet. Dan ben je nog beter af dan echt alleen, want dan kan je de kinderen gewoon bij hem parkeren als je de deur uit wil.
Het lijkt mij mentaal ingewikkeld om op je 33e met een grote kinderwens de dating markt op te gaan
Als ze de kinderen van een donor krijgt heeft zij 100% de controle. Misschien komt er iemand langs die een leuke papa rol wil vervullen en dan is dat mooi, maar zo niet: no problem.
To is een succesvolle vrouw met een prima baan, ze kan een professional inhuren als oppas.
zondag 3 november 2024 om 17:33
Maar is dit nou echt een serieuze opmerking/serieus advies?-April- schreef: ↑03-11-2024 14:59Als je bereid bent om het alleen te doen is het “veiliger” voor je kinderwens om met hem de kinderen te krijgen en er gewoon vanuit te gaan dat je het alleen doet. Dan ben je nog beter af dan echt alleen, want dan kan je de kinderen gewoon bij hem parkeren als je de deur uit wil.
Het lijkt mij mentaal ingewikkeld om op je 33e met een grote kinderwens de dating markt op te gaan
zondag 3 november 2024 om 17:45
Dropdrop schreef: ↑03-11-2024 16:56Ik weet niet of dat makkelijker is hoor. Een ex die wel van alles te vertellen wil hebben en waar je omheen moet werken om het goed te regelen voor de kinderen... vlak die moeite niet uit. En het effect op de kinderen.
Als ze de kinderen van een donor krijgt heeft zij 100% de controle. Misschien komt er iemand langs die een leuke papa rol wil vervullen en dan is dat mooi, maar zo niet: no problem.
To is een succesvolle vrouw met een prima baan, ze kan een professional inhuren als oppas.
Dit ja. Krijg alsjeblieft geen kinderen met iemand waar je niet 100% zeker van bent want je zit je leven lang aan hem vast, ook als jullie uit elkaar gaan.
maandag 4 november 2024 om 08:45
Heel groot problem. Het effect op een kind van het niet hebben van een vader is zo'n beetje het negatiefste wat een kind kan overkomen. In alle negatieve rijtjes staan kinderen die hun vader nauwelijks zien onderaan. Van schoolprestaties tot criminaliteit.Dropdrop schreef: ↑03-11-2024 16:56Ik weet niet of dat makkelijker is hoor. Een ex die wel van alles te vertellen wil hebben en waar je omheen moet werken om het goed te regelen voor de kinderen... vlak die moeite niet uit. En het effect op de kinderen.
Als ze de kinderen van een donor krijgt heeft zij 100% de controle. Misschien komt er iemand langs die een leuke papa rol wil vervullen en dan is dat mooi, maar zo niet: no problem.
maandag 4 november 2024 om 08:50
En gaat het in die rijtjes dan om kinderen die hun vader nooit meer zien na een scheiding (oftewel, er is een schadelijke thuissituatie ontstaan bij ouders die wellicht toch al niet zo stabiel waren, want stabiele ouders zullen zorgen dat ze altijd betrokken blijven) of kinderen van moeders die bewust kozen om alleen een kind te krijgen? Dat lijkt me echt een groot verschil.
maandag 4 november 2024 om 08:55
Dit gaat niet over kinderen van BAM moeders.
Dit gaat over kinderen die wel een vader hebben, maar door hem verwaarloosd worden. Dan is het inderdaad heel schadelijk.
Zit achter een betaalmuur, maar er is onderzoek naar gedaan: https://www.trouw.nl/nieuws/kind-van-ba ... ~bc491545/
maandag 4 november 2024 om 09:22
We hebben dit weekend veel gepraat. Ik heb geprobeerd uit te leggen wat me zo dwarszit. Hopend dat het tot een groot inzicht zou leiden..
Ik geloof niet dat dat echt gekomen is. Hij wil nu wel graag samenzitten en praten over de concrete zaken in het leven met kinderen. Dat is op zich positief.. Maar ik weet niet of ik dat nog wil. Omdat ik niet weet of ik de beloftes die hij nu doet, echt kan vertrouwen. En omdat het probleem dat hij vindt dat ik zeur, als ik probeer te praten over dat ik niet blij ben met hoe dingen gaan, ook niet opgelost is. En het misschien dus in de toekomst bij elk dingetje weer opnieuw begint.
Hij vindt dan weer dat ik hem een kans moet geven te verbeteren.
Ik geloof niet dat dat echt gekomen is. Hij wil nu wel graag samenzitten en praten over de concrete zaken in het leven met kinderen. Dat is op zich positief.. Maar ik weet niet of ik dat nog wil. Omdat ik niet weet of ik de beloftes die hij nu doet, echt kan vertrouwen. En omdat het probleem dat hij vindt dat ik zeur, als ik probeer te praten over dat ik niet blij ben met hoe dingen gaan, ook niet opgelost is. En het misschien dus in de toekomst bij elk dingetje weer opnieuw begint.
Hij vindt dan weer dat ik hem een kans moet geven te verbeteren.
maandag 4 november 2024 om 09:33
Veel praten is al een goed begin, al was het maar om dingen te kunnen afsluiten.stokbootje schreef: ↑04-11-2024 09:22We hebben dit weekend veel gepraat. Ik heb geprobeerd uit te leggen wat me zo dwarszit. Hopend dat het tot een groot inzicht zou leiden..
Ik geloof niet dat dat echt gekomen is. Hij wil nu wel graag samenzitten en praten over de concrete zaken in het leven met kinderen. Dat is op zich positief.. Maar ik weet niet of ik dat nog wil. Omdat ik niet weet of ik de beloftes die hij nu doet, echt kan vertrouwen. En omdat het probleem dat hij vindt dat ik zeur, als ik probeer te praten over dat ik niet blij ben met hoe dingen gaan, ook niet opgelost is. En het misschien dus in de toekomst bij elk dingetje weer opnieuw begint.
Hij heeft een soort basishouding dat hij jou niet serieus neemt en hij doet nu een hoop beloftes maar kan hij echt zo snel zo fundamenteel veranderen?
Blijf bij je gevoel.
maandag 4 november 2024 om 09:42
Wat ik niet zo goed begrijp is dat je je vorige relatie hebt verbroken omdat je hem niet zag als potentiële kandidaat voor het vaderschap maar iemand die zijn 2 kinderen in het buitenland amper ziet, dat zou dan wel de ideale kandidaat zijn?
Wees blij dat hij heel duidelijk is over zijn desinteresse, hij heeft zelf heel groot op zijn voorhoofd staan: "geen zin", dit scheelt de kinderen die je van hem zou willen, enorm veel verdriet en een ontregelt leven.
Je kunt het er doorheen rammen door je vast te houden aan elk sprankje hoop maar je weet zelf al dat dit hem niet gaat worden en doe het dan ook niet.
Wees blij dat hij heel duidelijk is over zijn desinteresse, hij heeft zelf heel groot op zijn voorhoofd staan: "geen zin", dit scheelt de kinderen die je van hem zou willen, enorm veel verdriet en een ontregelt leven.
Je kunt het er doorheen rammen door je vast te houden aan elk sprankje hoop maar je weet zelf al dat dit hem niet gaat worden en doe het dan ook niet.
dinsdag 5 november 2024 om 12:46
dinsdag 5 november 2024 om 15:30
Dit werkt alleen als je een transactionele relatie hebt en emotioneel niks meer van hem wil of hoeft. Dan kun je beslissen dat je zijn inkomen, het huis, een erfenis oid de moeite vindt om te blijven. Ik denk alleen dat er wel 2 slaapkamers komen of misschien beiden een andere woning, maar met financiële afspraken. Dan is hij echt vooral donor.Lorem_Ipsum schreef: ↑05-11-2024 12:46Ja, maar de ergernis van het met iemand kinderen hebben die zich niet inzet zoals je had gehoopt kan aan iemand gaan vreten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
