Relaties
alle pijlers
Uit elkaar gaan, angst kinderwens
dinsdag 29 oktober 2024 om 12:16
Sommigen van jullie herinneren misschien mijn opmerkingen her en der in andere topics, waar ik soms twijfels over de taakverdeling tussen mijn vriend en mij uitsprak.
We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.
Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.
Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.
Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.
Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.
We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.
Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.
Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.
Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.
Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.
dinsdag 29 oktober 2024 om 18:01
Dat hij na de geboorte een paar weken thuis is, zegt niets. Daar maakt hij vooral mooie sier mee bij zijn collega's. Oh oh oh wat een betrokken papa.
Als hij zo succesvol is kan er vast een nanny komen?
Maar je hebt er niks aan om een kind met de nanny te hebben.
Welke avonturen ziet hij zich dan beleven met zijn kinderen? En zijn die passend met een klein kind? Kleine kinderen houden vooral van simpel en voorspelbaar. De speeltuin om de hoek en op tijd dutjes doen.
Of wil hij vooral grote kinderen?
Als hij zo succesvol is kan er vast een nanny komen?
Maar je hebt er niks aan om een kind met de nanny te hebben.
Welke avonturen ziet hij zich dan beleven met zijn kinderen? En zijn die passend met een klein kind? Kleine kinderen houden vooral van simpel en voorspelbaar. De speeltuin om de hoek en op tijd dutjes doen.
Of wil hij vooral grote kinderen?
dinsdag 29 oktober 2024 om 18:03
De vragen die jij hebt zijn heel normaal hoor TO. Dat soort basis randzaken moet je wel echt besproken hebben voordat je er aan begint. Hoeveel dagen werken en hoe je de opvang regelt enzo zij gewoonweg geen “we zien wel-zaken”. Als man daar al niet eens over wil nadenken dan twijfel ik oprecht aan zijn kinderwens. Ik bedoel, denkt hij dat een baby een pop is die je gewoon ff kan wegleggen als je weer eens moet overwerken of de opvang dicht is ofzo? Echt totaal onrealistisch.
dinsdag 29 oktober 2024 om 18:13
Dat staat nergens, ze wilde dat juist bespreekbaar maken.
stokbootje schreef: ↑29-10-2024 14:41
Maar ik dacht juist een compromis te vinden door alleen te praten over de echt grote zaken: hoeveel gaan we werken, hoe zouden we een kinderopvangprobleem samen oplossen.
Tjezus, wat vals
dinsdag 29 oktober 2024 om 18:19
ook die thoraxchirurgen en neurochirurgen kunnen vrijnemen, alleen niet allemaal tegelijk en er is een kans dat ze opgeroepen worden.ninanoname schreef: ↑29-10-2024 17:37Hij kan vast wel de garantie geven dat hij met een hartinfarct niet komt werken. Toch?
Het heeft niks met niet kunnen te maken, maar alles met niet willen. Natuurlijk ben je niet aan het werk als je vrouw ligt te bevallen, natuurlijk neem je geboorteverlof op als partner, natuurlijk neem je ouderschapsverlof op als je vader bent geworden. Als je dat allemaal niet gewoon doet, dan moet je inderdaad maar geen vader worden.
Ik kan daar zo giftig van worden! Er zijn maar een paar thoraxchirurgen en neurochirurgen in Nederland. Die zijn onmisbaar en onvervangbaar. De rest kan gewoon vrij nemen, op vakantie gaan en ziek zijn. Ook als je bij een loonbedrijf werkt en je vrouw bevalt tijdens de bietencampagne of het hooien. Ook als je systeembeheerder bij de Rabobank bent. Ook als je controller bij Shell bent. Ook als je internationaal chauffeur bent. Als je denkt dat je dat niet kunt, is je ego te groot en je hart te klein.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 29 oktober 2024 om 18:33
Mijn ex was ook zo. Zijn werk had prio maar het gezin niet. Op een gegeven moment besefte ik dat ik kinderen wilde maar niet met hem omdat ik een betrokken vader wil voor mijn kind. Inmiddels heb ik een nieuwe man die wel prio geeft aan z’n gezin. En dus wel een betrokken vader is voor onze kinderen.
Ik was 6 jaar samen met mijn ex en vond het niet leuk om de relatie te verbreken maar wel heel blij dat gedaan te hebben.
Ik was 6 jaar samen met mijn ex en vond het niet leuk om de relatie te verbreken maar wel heel blij dat gedaan te hebben.
dinsdag 29 oktober 2024 om 19:03
Jouw verhaal is zoals het zou móeten zijn, met ouders die van elkaar weten dat ze beiden gelukkig worden van een goed thuisfront én een baan die ook bijdraagt aan levensgeluk. Je hebt dus een partner nodig die dat besef in zich heeft, zonder dat je daarom hoeft te vragen. Rekening houden met elkaar is iets dat je niet steeds moet vragen als gunst. Doorgaans weet je prima waar een ander staat en soms als je dat niet weet, vraag je dat. Goh, trek je het een beetje, heb de indruk dat je wat druk bent in je hoofd. Maar binnen een gezonde relatie voel je dat je elkaar aanvoelt. Ok, misschien een beetje wazig uitgedrukt. Maar je hebt je voelsprieten niet alleen op jezelf gericht, maar ook op elkaar. Nogal logisch dat het dan ook niet zo moeilijk is om met elkaar rekening te houden. Ieders geluk is ook jouw geluk en andersom.Wombat schreef: ↑29-10-2024 17:15Wij werken ook aan universiteiten en we delen de zorg voor onze kinderen. Dat kan heus allemaal prima. Als je het wilt! Daar ligt de crux. Er is wel vaak iets dat we moeten regelen of afstemmen maar het lukt altijd. Je moet wel elkaar wat gunnen. Je kunt niet altijd jouw werk voorrang geven, het is steeds overleggen wie er een belangrijker iets heeft staan. Soms de een, soms de ander. Als die basis wankel is dan wordt het zwaar.
(Ik had qua verlofperiode wel relatief mazzel met 2 keer een zomerkind. Maar anders hadden we het ook geregeld.)
Juist als je in een relatie zit waar dit mist (en vaak krijgen veel mensen daar de vinger niet echt opgelegd, zeker als er woorden worden gebruikt die daaraan tegenstrijdig zijn), dan ben je aan het piekeren en malen. Probeer je te begrijpen waarom je gevoel niet op 1 lijn zit met je ratio. Want je ratio wil naar die woorden luisteren. Woorden die zeggen dat ze heus wel vrijnemen, meedraaien, dat het goedkomt. Maar de rest van het lijf, het hart, die hoort andere dingen. Dingen die daar niet bij kloppen. En dat geeft dat onrustige gevoel.
En wat ik inmiddels weet van de wereld, heb gehoord van anderen en wat de psychologieboekjes vertellen: luister altijd naar wat je ziet gebeuren en niet naar wat iemand je woordelijk zegt. Gedrag van vandaag is doorgaans een uitstekende voorspeller van gedrag van morgen. Sterker nog, gedrag van vandaag wordt onder druk (stress) vaak alleen nog maar groter. Is jouw wederhelft vandaag nogal met zichzelf bezig en minder met gezamenlijkheid? Vertrouw er dan op dat wanneer de druk door het gezinsleven opgevoerd wordt, dit gedrag zich morgen alleen maar nóg duidelijker manifesteert. Tis gewoon bijna een natuurkundige wet.
dinsdag 29 oktober 2024 om 19:05
Wat denk je zelf als je een onderzoeksgroep leidt? Dat je met dat soort antwoorden wegkomt?
dinsdag 29 oktober 2024 om 19:26
Wat denk je dat ik met die vragen wil communiceren aan to? Dat het heel waarschijnlijk is dat hij een onderzoeksgroep leidt maar niet vooruit kan denken?NomenNesci0 schreef: ↑29-10-2024 19:05Wat denk je zelf als je een onderzoeksgroep leidt? Dat je met dat soort antwoorden wegkomt?
dinsdag 29 oktober 2024 om 19:28
dinsdag 29 oktober 2024 om 19:43
Nu je nog in de relatie zit: ga eens op je strepen staan en doe een paar weken helemaal niks in het huishouden.
Een ander neemt pas verantwoordelijkheid als jij die loslaat.
En misschien ook niet. Maar dan was het in ieder geval een gratis les "loslaten" voor jou.
Een ander neemt pas verantwoordelijkheid als jij die loslaat.
En misschien ook niet. Maar dan was het in ieder geval een gratis les "loslaten" voor jou.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
dinsdag 29 oktober 2024 om 19:54
Ik wilde net zeggen: de vader van een vriendin van mij vroeger was neurochirurg en die heb ik toch vaak genoeg thuis gezien.
Ja hij werd wel eens opgeroepen maar stond ook gewoon bij het sportveld.
dinsdag 29 oktober 2024 om 20:06
Mijn haren gaan echt overeind staan van dit topic, wat houden sommigen er toch ouderwetse denkbeelden op na. Als vrouw heb je toch ook niet de keus om de bevalling even uit te stellen omdat het net een drukke periode is op het werk? Je hebt gewoon verlof en op je werk regelen ze het maar. En voor mannen hoeft het al niet anders te zijn, want ook die hebben RECHT op ouderschapsverlof. Mannen weten ook 8 maanden van te voren dat dat kind eraan komt en er is dus alle tijd om te zeggen: Hee baas, ik ben over 8 maanden een maand afwezig omdat ik een kind krijg. Hoe gaan we dat regelen?
Ik ken echt genoeg mannen, in hele drukke banen, die dit gedaan hebben. En mannen die daar al voor een zwangerschap moeilijk over doen, daarvan is het duidelijk hoe ze erin staan. 50/50 ouderschap ga je nooit krijgen met zo iemand.
Ik ken echt genoeg mannen, in hele drukke banen, die dit gedaan hebben. En mannen die daar al voor een zwangerschap moeilijk over doen, daarvan is het duidelijk hoe ze erin staan. 50/50 ouderschap ga je nooit krijgen met zo iemand.
dinsdag 29 oktober 2024 om 20:10
dinsdag 29 oktober 2024 om 20:19
Wij hebben ook geen netwerk. Het plan was beiden 4 dagen werken. Maar man raakte baan kwijt en kon alleen een fulltime baan vinden daarna, en we hadden een huilbaby, en een kind met een andere onderwijsbehoefte etc etc.. Kortom, alles liep anders! Man werkt 3 dagen vanuit huis om kind te brengen en te halen en rest op kantoor en ik 3 dagen op mijn werk.. Dan heb ik het alleen nog maar over school. Dan zijn er nog de kinderfeestjes, speelafspraken, sporten, het huishouden, boodschappen, apk-keuringen, onderhoud huis etc. Wij hebben 2 meiden om op te passen maar voor de rest komt alles op mij én man, 50/50.. En dat vind ik al een heel gegoochel.. Dat neemt niet weg dat je er niet aan moet beginnen, maar ik kots echt van die mannen die denken volledig hun oude leven voort te kunnen zetten en 'dat het dan allemaal wel goedkomt'..
dinsdag 29 oktober 2024 om 20:30
En dat. Toen ik (in de jaren 90!) doorkreeg dat zijn carrière altijd zou prevaleren over de mijne en over ons gezinsleven, ben ik weggerend. Hij bakte daarna niet veel meer van die carrière want zonder mijn input/hulp/energie/creativiteit bleek dat toch te hoog gegrepen terwijl ik daarna als een speer ging. En de man tegenkwam die wel snapt dat je elkaar steunt en helpt en agenda's naast elkaar legt om met elkaar de boel te bestieren. En na meer dan 30 jaar samen zijn we nog steeds elkaarsCharlotta schreef: ↑29-10-2024 20:10Oh, ik lees ook nog eens dat jullie beide in de wetenschap werken. Dan wordt het al helemaal problematisch als hij geen eerlijke bijdrage gaat leveren, want dan kan hij lekker blijven publiceren, terwijl jouw carrière op zijn gat ligt. Neem je dat ook mee, Stokbootje?
en pakt degene die het meeste ruimte heeft die dag, het meeste op. En daar hebben we al jaren heel weinig woorden voor nodig. Dat geeft rust en een fijne thuis.
dinsdag 29 oktober 2024 om 21:05
Volgens mij is het duidelijk dat je man zijn carrière niet op gaat geven. Klinkt heel mooi dat hij 50/50 wil gaan doen, maar bereid je er ook op voor dat het niet gaat gebeuren. Maar paar vragen die je jezelf wilt stellen:
1. Zou je er mee kunnen leven jouw carrière (tijdelijk) op te geven voor je kinderwens en je man wel zijn carrière te gunnen?
2. Crue gezegd, je bent 33. Je kunt natuurlijk nog best een paar jaar wachten met het vervullen van je kinderwens, maar ook dan geeft deze man je geen garanties. Je kunt nu nog een andere partner vinden waarmee je je wens kunt vervullen, maar het is onzeker of je tijdig een partner vindt. Zou dat een optie zijn?
3. Daarnaast kun je natuurlijk altijd nog voor het bewust alleenstaand moeder (bam) schap gaan, maar dat gat ook niet samen met de carrière die je voor ogen hebt.
Ik ben niet ouderwets en ben voor een 50/50-verdeling, maar in de praktijk strandt dat helaas vaak. Ik kan er over meepraten. Daarom wel mijn advies om goed na te denken wat je belangrijk vindt, je kinderwens of je carrière. Houd er rekening mee dat je vruchtbaarheid vanaf je 30ste sterk achteruit gaat (dat hoeft niet te zijn, maar kan wel!!!). Als je wens heel sterk is, zou ik er niet te lang mee wachten. Een carrière of een zelfs een nieuwe relatie in de toekomst kan altijd nog...
1. Zou je er mee kunnen leven jouw carrière (tijdelijk) op te geven voor je kinderwens en je man wel zijn carrière te gunnen?
2. Crue gezegd, je bent 33. Je kunt natuurlijk nog best een paar jaar wachten met het vervullen van je kinderwens, maar ook dan geeft deze man je geen garanties. Je kunt nu nog een andere partner vinden waarmee je je wens kunt vervullen, maar het is onzeker of je tijdig een partner vindt. Zou dat een optie zijn?
3. Daarnaast kun je natuurlijk altijd nog voor het bewust alleenstaand moeder (bam) schap gaan, maar dat gat ook niet samen met de carrière die je voor ogen hebt.
Ik ben niet ouderwets en ben voor een 50/50-verdeling, maar in de praktijk strandt dat helaas vaak. Ik kan er over meepraten. Daarom wel mijn advies om goed na te denken wat je belangrijk vindt, je kinderwens of je carrière. Houd er rekening mee dat je vruchtbaarheid vanaf je 30ste sterk achteruit gaat (dat hoeft niet te zijn, maar kan wel!!!). Als je wens heel sterk is, zou ik er niet te lang mee wachten. Een carrière of een zelfs een nieuwe relatie in de toekomst kan altijd nog...
woensdag 30 oktober 2024 om 00:28
Jezus moet dat zo?Snellader schreef: ↑29-10-2024 21:05Ik ben niet ouderwets en ben voor een 50/50-verdeling, maar in de praktijk strandt dat helaas vaak. Ik kan er over meepraten. Daarom wel mijn advies om goed na te denken wat je belangrijk vindt, je kinderwens of je carrière. Houd er rekening mee dat je vruchtbaarheid vanaf je 30ste sterk achteruit gaat (dat hoeft niet te zijn, maar kan wel!!!). Als je wens heel sterk is, zou ik er niet te lang mee wachten. Een carrière of een zelfs een nieuwe relatie in de toekomst kan altijd nog...
woensdag 30 oktober 2024 om 01:28
Pimpelmeesje87 schreef: ↑29-10-2024 13:46Heel begrijpelijk dat je voor een lastig vraagstuk staat. Ik zou echt nog eens met hem in gesprek gaan. Vraag hem waarom dat werk zo belangrijk voor hem is, en of dat het maken van plannen voor een gezin in de weg staat. En dat het voor jou wel nodig is om hier duidelijkheid in te krijgen. Als de teamspirit niet verbetert, zou ik er mee stoppen, hoe verdrietig ook. Zoals je zelf ook zegt, je zou heel ongelukkig en verbitterd worden. Ga dan voor je eigen geluk.
Goeie post
woensdag 30 oktober 2024 om 03:42
Overigens, ook met een welwillende vriend zou je een aantal van deze problemen hebben. Drie dagen in een andere stad werken en daar ook slapen los je niet zo maar even op. Dan moet vriend waarschijnlijk van baan wisselen. En in de wetenschap is van baan wisselen nou eenmaal niet "hetzelfde werk blijven doen, maar voor een andere baas". Daar is de setting relevant.
Dat geldt ook voor jou als je zou besluiten om samen naar die andere plaats te verhuizen.
Ik ken inmiddels best wat mensen met een baan in de wetenschap die de halve week in een andere plaats wonen. Met oudere kinderen is dat nog te doen, maar met jonge kinderen lijkt me dat geen realistisch scenario.
Dat geldt ook voor jou als je zou besluiten om samen naar die andere plaats te verhuizen.
Ik ken inmiddels best wat mensen met een baan in de wetenschap die de halve week in een andere plaats wonen. Met oudere kinderen is dat nog te doen, maar met jonge kinderen lijkt me dat geen realistisch scenario.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
woensdag 30 oktober 2024 om 08:01
Ik werk ook meerdere dagen in een andere stad met enorme reisafstand. En ik ben de persoon die de kinderen baarde en verzorgde, nagenoeg alleen, want geen netwerk, terwijl mijn man een glansrijke carrière opbouwde. Je man hoeft niet eens van baan te veranderen, hij zou het onder deze omstandigheden best kunnen doen. Maar hij gaat het niet doen, want hij wil niet eens uitzoeken wat zijn rechten zijn wanneer hij kinderen krijgt. Zelfs dat is al teveel moeite. Net als het hem teveel moeite is om te zorgen dat jij kunt ontbijten, want het interesseert hem niet wat jij wil of nodig hebt. Niet echt. Zoals het hem straks ook niet echt interesseert wat jullie kinderen willen of nodig hebben. En het interesseert jou wel, dus dat maakt gedeeld ouderschap een verloren strijd: jij hebt er belang bij dat het jullie kinderen goed gaat. Hij niet. Dus hij verliest er niets mee als hij niet voor ze zorgt. Maar jij wel. En dus ga jij het doen.
Ik zou, als ik terugkijk, alleen kinderen hebben gekregen. Alleen kinderen krijgen is ontzettend veel makkelijker dan samen met een man die wel invloed heeft, maar niet de wens om met jullie rekening te houden. Dan ben je namelijk steeds om zijn onvermogen, onhandigheid en onwetendheid aan het heen laveren en dat kost heel veel extra energie.
Ik zou, als ik terugkijk, alleen kinderen hebben gekregen. Alleen kinderen krijgen is ontzettend veel makkelijker dan samen met een man die wel invloed heeft, maar niet de wens om met jullie rekening te houden. Dan ben je namelijk steeds om zijn onvermogen, onhandigheid en onwetendheid aan het heen laveren en dat kost heel veel extra energie.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
