Relaties
alle pijlers
Uit elkaar gaan, angst kinderwens
dinsdag 29 oktober 2024 om 12:16
Sommigen van jullie herinneren misschien mijn opmerkingen her en der in andere topics, waar ik soms twijfels over de taakverdeling tussen mijn vriend en mij uitsprak.
We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.
Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.
Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.
Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.
Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.
We hebben het al langere tijd over kinderen. Ik heb een sterke kinderwens, ben 33 dus heb niet meer eindeloos de tijd. We werken allebei intensieve banen en hebben geen netwerk. Kinderopvang hier is vol en vaak uitval. We werken allebei fulltime, maar mijn vriend werkt 3 dagen per week vanuit een andere stad waar hij dan ook slaapt.
Al die dingen zorgen er voor dat ik pieker over de toekomst met kinderen. Hoe dat moet, hoe we het gaan opvangen, of ik het wel trek zoveel alleen, wat de effecten op mijn lijf zullen zijn, op mijn carrière, enz. Mijn vriend is juist totaal geen piekeraar, hij is het ‘komt heus wel goed’ type.
Juist omdat ons samenleven met zijn tweeën al best ongelijk in taakverdeling dreigt te zijn, wil ik graag concreet praten over hoe we ons leven zouden inrichten met kinderen. Hoe lang hij thuis zou willen zijn na de geboorte, of we allebei fulltime blijven werken, wat we doen als kinderopvang krijgen niet meteen lukt, wat de doen als we op werkreizen moeten. Een aantal keer heb ik dat gesprek geprobeerd te hebben, maar dat loopt steeds vast omdat mijn vriend zegt dat hij dat allemaal pas kan gaan uitzoeken als ik echt zwanger ben. Want dan pas kan hij concreet met zijn werk gaan praten. Als ik zeg dat ik dat snap, maar dat ik wel al graag zou willen horen wat hij wil, wat zijn wens is waar hij naar streeft, dan zegt hij dat hij dat niet kan zeggen zonder te weten wat er mogelijk is. We draaien dan in cirkeltjes dus.
Vorige week heb ik hem gevraagd wat het is dat het voor hem zo lastig maakt om na te denken over de toekomst. Dat ik weet dat ik teveel pieker, maar dat het me echt zou helpen als hij concreter zou kunnen worden, maar zie dat dat lastig is voor hem. Ik hoopte hem beter te kunnen begrijpen, en dan het meer een plek te kunnen geven.
Dat liep niet zoals gehoopt. Hij voelde zich aangevallen, herkende zich niet in het beeld dat hij niet over de toekomst wilde praten. Toen ik vroeg dan concreet te worden over zijn wensen, kwam hij met dat hij een toekomst wilde waarin we niet meer ver uit elkaar werken en we samen leuke avonturen met onze kinderen beleven en een 50:50 zorgverdeling hebben. Dat was letterlijk alles.
Op de vraag hoe lang hij na de geboorte thuis zou willen zijn, antwoordde hij dat het logisch was dat hij dat niet kon beantwoorden, want dan lag er maar net aan hoe het in zijn werkschema viel. Of het net een seizoen was met druk werk of niet.
Toen knapte er iets in me. Ik kan het beeld niet loslaten dat het vooral leuk is voor erbij, een vrouw en kind, maar dat we nooit een prioriteit voor hem zullen zijn.
Ik denk dat ik moet concluderen dat we teveel verschillen in ons beeld van de toekomst, en dat ik heel ongelukkig en verbitterd zou kunnen worden in een toekomst met hem. Maar het doet pijn om een toekomstbeeld met een gezin los te laten, en ik ben bang dat ik niet op tijd meer zal zijn om het nog met iemand anders waar te kunnen maken. En sowieso om weer alleen verder te gaan. Ik had het zo graag anders gezien.. Ik durf niet goed een knoop door te hakken. Ik weet niet of er nog iets mogelijk is dat de situatie en toekomst beter maakt.
dinsdag 29 oktober 2024 om 13:55
Amen.feow schreef: ↑29-10-2024 13:50Ik ga je iets zeggen wat je volgens mij zelf al wel weet.
Kansloos dit.
Prototype voorbeeldstel waarbij je ver van te voren kunt zien hoe de verdeling van taken uit gaat pakken, en dan heb ik het nog niet eens over de derde shift.
Met kinderen gaat dit vele malen schever zitten.
En dan heb je er ook je kind nog mee, dat jij het enige moment dat ze het even gezellig hebben samen verpest met je gezeur over (vul om het even wat voor simpels er weer niet gedaan is en waar kind wel afhankelijk van is).
Er bestaan echt leukere partners. Die zonder dat de fanfare uit moet rukken gewoon hun deel doen, en die hun excuus aanbieden als een afgesproken taak er niet van gekomen is.
Ik vind zo omgaan met je partner beledigend. (Twee kanten op: zowel het niet uitvoeren van normale taken als heroverwegen van normale taken).
En ze bestaan dus echt. Leukere mannen.
dinsdag 29 oktober 2024 om 13:57
Helemaal mee eens. Ik spreek uit ervaring, die toegewijde partners zijn er echt!feow schreef: ↑29-10-2024 13:50Ik ga je iets zeggen wat je volgens mij zelf al wel weet.
Kansloos dit.
Prototype voorbeeldstel waarbij je ver van te voren kunt zien hoe de verdeling van taken uit gaat pakken, en dan heb ik het nog niet eens over de derde shift.
Met kinderen gaat dit vele malen schever zitten.
En dan heb je er ook je kind nog mee, dat jij het enige moment dat ze het even gezellig hebben samen verpest met je gezeur over (vul om het even wat voor simpels er weer niet gedaan is en waar kind wel afhankelijk van is).
Er bestaan echt leukere partners. Die zonder dat de fanfare uit moet rukken gewoon hun deel doen, en die hun excuus aanbieden als een afgesproken taak er niet van gekomen is.
Ik vind zo omgaan met je partner beledigend. (Twee kanten op: zowel het niet uitvoeren van normale taken als heroverwegen van normale taken).
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:00
stokbootje schreef: ↑29-10-2024 12:36Waarom zou hij dat niet kunnen? Los van als zijn werkgever zijn vakantie-aanvraag niet zou goedkeuren, maar die kans is nihil. Als hij vakantie aanvraagt dan krijgt hij het.
Omdat mannen vaker anders denken dan vrouwen. Vrouwen willen veel meer zekerheid en plannen, dat zit in onze genen. Van oudsher moeten wij voor het gezin zorgen, veiligheid geven, eten/drinken.
Probeer eens anders met je vriend te praten. Zo te lezen is je vriend wat zakelijker. Wanneer je met je vriend gaat praten leg hem uit dat een gezin ook een bedrijf is. Dat zijn baas ook een visie heeft en een plan, wel of niet wilt veranderen, en het bedrijf moet aanpassen aan de omstandigheden. Een relatie en gezin is niet anders. Dat gaat ook niet vanzelf, en omdat het altijd al zo gegaan is moet het ook zo gaan. Nee, een relatie en gezin is ook dynamisch, en moet je aan passen aan de omstandigheden. En vooruit plannen is dan belangrijk. Dat doet zijn bedrijf waarschijnlijk ook. Probeer het een beetje weg te houden van gevoel, dat wordt vaak minder begrepen. Misschien dat hij je dan beter berijpt.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:04
Geboorteverlof en ouderschapsverlof dat is wettelijk geregeld, helaas voor de baas/bedrijf.stokbootje schreef: ↑29-10-2024 13:25Ik denk dat je hiermee de kern pakt inderdaad. Ik denk dat zijn meer ontspannen houding iets is waar ik van kan leren. Maar tegelijkertijd weet ik dat het zo is dat ik degene ben die straks staat de dweilen met de kraan open, als ik pech heb. Als hij besluit dat hij toch niet vrij kan nemen rondom de geboorte, moet ik het in mijn eentje rooien. Als er geen plek is op de kinderopvang en hij 'moet' werken en dus weggaat, dan moet ik toch echt thuisblijven met de kleine. Ik heb het gevoel dat ik die keus niet heb, en dat ik dus maar moet opvangen wat hij uiteindelijk gaat besluiten wel of niet te doen.
En daarnaast doet het ook op emotioneel vlak wel zeer dat hij niet zegt: ik wil met jou en ons kind zijn, dat is belangrijk voor me. Dat speelt er ook nog doorheen.
Excuus dat ik mosterd ben.
noglangnietjarig wijzigde dit bericht op 29-10-2024 14:11
Reden: Mosterd
Reden: Mosterd
1.45% gewijzigd
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:04
Ik zou dat andere topic eens lezen waar hier al naar verwezen is, het klinkt heel vergelijkbaar.
Hij heeft een nonchalante houding omdat hij weet dat alle zorgtaken in de toekomst toch wel opgelost worden. Hij weet dat jij dat toch wel doet.
Als jij hem net zo sterk had vertrouwd in zijn intentie om de zorg op te pakken en verantwoordelijkheid te nemen, was jij ook niet zo’n piekeraar geweest. Dat piekeren is puur een terechte reactie op een realistische situatie.
Hij kan heus in praktische zin aangeven wat hij voor zich ziet en wat hij na zal streven qua aantal dagen opvang (welke dagen?), hoeveel uren werken per week, blijven slapen in andere steden/buitenlandcongressen, ouderschapsverlof etc. Dan nog heb je geen garanties dat hij dit zeker weten zal regelen helaas, maar daarom moet jij achterhalen of zijn intentie en verantwoordelijkheidsgevoel er zijn.
Hij heeft een nonchalante houding omdat hij weet dat alle zorgtaken in de toekomst toch wel opgelost worden. Hij weet dat jij dat toch wel doet.
Als jij hem net zo sterk had vertrouwd in zijn intentie om de zorg op te pakken en verantwoordelijkheid te nemen, was jij ook niet zo’n piekeraar geweest. Dat piekeren is puur een terechte reactie op een realistische situatie.
Hij kan heus in praktische zin aangeven wat hij voor zich ziet en wat hij na zal streven qua aantal dagen opvang (welke dagen?), hoeveel uren werken per week, blijven slapen in andere steden/buitenlandcongressen, ouderschapsverlof etc. Dan nog heb je geen garanties dat hij dit zeker weten zal regelen helaas, maar daarom moet jij achterhalen of zijn intentie en verantwoordelijkheidsgevoel er zijn.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:10
Hij is niet zakelijker, hij is een profiteur. Nu al en straks nog meer, sorry to dat ik het zo hard zeg. Daarom wil hij pas nadenken over wat hij gaat bijdragen als zij zwanger is, want dan kan ze niet meer terug.WaterGirl schreef: ↑29-10-2024 14:00Omdat mannen vaker anders denken dan vrouwen. Vrouwen willen veel meer zekerheid en plannen, dat zit in onze genen. Van oudsher moeten wij voor het gezin zorgen, veiligheid geven, eten/drinken.
Probeer eens anders met je vriend te praten. Zo te lezen is je vriend wat zakelijker. Wanneer je met je vriend gaat praten leg hem uit dat een gezin ook een bedrijf is. Dat zijn baas ook een visie heeft en een plan, wel of niet wilt veranderen, en het bedrijf moet aanpassen aan de omstandigheden. Een relatie en gezin is niet anders. Dat gaat ook niet vanzelf, en omdat het altijd al zo gegaan is moet het ook zo gaan. Nee, een relatie en gezin is ook dynamisch, en moet je aan passen aan de omstandigheden. En vooruit plannen is dan belangrijk. Dat doet zijn bedrijf waarschijnlijk ook. Probeer het een beetje weg te houden van gevoel, dat wordt vaak minder begrepen. Misschien dat hij je dan beter berijpt.
Natuurlijk kan hij nu al toezeggen x aantal tijd thuis te zijn na de geboorte. Vrouwen weten toch ook niet vantevoren of hun verlof in een drukke periode valt? Hij werkt op een universiteit, niet op een boorplatform.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:14
Ja, maar zo werkt het dus niet (in een ideale wereld). En als hij je geen keiharde garanties wil geven op dit vlak, dan zou ik er niet aan gaan beginnen. Want mannen zijn nogal geneigd om hun eigen werk het belangrijkst te vinden, en vooral nooit vrij te willen regelen / vragen voor calamiteiten. En wat je ook moet zien te voorkomen, is dat hij lekker z'n eigen hobby's regelt en doet, en jij hem altijd moet vragen 'op te passen' als jij eens weg wilt.stokbootje schreef: ↑29-10-2024 13:25Ik denk dat je hiermee de kern pakt inderdaad. Ik denk dat zijn meer ontspannen houding iets is waar ik van kan leren. Maar tegelijkertijd weet ik dat het zo is dat ik degene ben die straks staat de dweilen met de kraan open, als ik pech heb. Als hij besluit dat hij toch niet vrij kan nemen rondom de geboorte, moet ik het in mijn eentje rooien. Als er geen plek is op de kinderopvang en hij 'moet' werken en dus weggaat, dan moet ik toch echt thuisblijven met de kleine. Ik heb het gevoel dat ik die keus niet heb, en dat ik dus maar moet opvangen wat hij uiteindelijk gaat besluiten wel of niet te doen.
En daarnaast doet het ook op emotioneel vlak wel zeer dat hij niet zegt: ik wil met jou en ons kind zijn, dat is belangrijk voor me. Dat speelt er ook nog doorheen.
Die baby is van jullie samen. Of geen baby.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:15
Dan is hij toch ook al bezig met een baan dichter bij huis te zoeken als kinderen prioriteit zijn en jullie er op korte termijn voor willen gaan? Zo nee, dan zijn het niet meer als woorden.
Vanuit angst zou ik niet met deze man aan kinderen beginnen, 33 jaar is echt niet zo oud dat het niet meer zal gaan lukken met iemand anders. Heb je wel helder voor jezelf tot hoever je bereid ben de gaten dicht te lopen die eventueel ontstaan als jullie kinderen hebben? En wat zou er gebeuren als jij voorstelde in gemeenschap van goederen te trouwen en daarna terug te gaan naar 2 dagen een baan? Is hij dan enthousiast of krijg je dan verhalen dat je daarmee niet zelfredzaam ben enz?
Vanuit angst zou ik niet met deze man aan kinderen beginnen, 33 jaar is echt niet zo oud dat het niet meer zal gaan lukken met iemand anders. Heb je wel helder voor jezelf tot hoever je bereid ben de gaten dicht te lopen die eventueel ontstaan als jullie kinderen hebben? En wat zou er gebeuren als jij voorstelde in gemeenschap van goederen te trouwen en daarna terug te gaan naar 2 dagen een baan? Is hij dan enthousiast of krijg je dan verhalen dat je daarmee niet zelfredzaam ben enz?
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:16
Je zou wensen dat mannen baby s konden baren.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:19
Dan waren we allang uitgestorven.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:25
Het zijn geen kleine kinderen. Het grappige is dat als het iets is wat belangrijk voor ze is dat ze dan ineens prima kunnen plannen Onderaan de streep is het een kwestie van motivatie, iets van belang vinden en het stellen van prioriteiten.WaterGirl schreef: ↑29-10-2024 14:00Omdat mannen vaker anders denken dan vrouwen. Vrouwen willen veel meer zekerheid en plannen, dat zit in onze genen. Van oudsher moeten wij voor het gezin zorgen, veiligheid geven, eten/drinken.
Probeer eens anders met je vriend te praten. Zo te lezen is je vriend wat zakelijker. Wanneer je met je vriend gaat praten leg hem uit dat een gezin ook een bedrijf is. Dat zijn baas ook een visie heeft en een plan, wel of niet wilt veranderen, en het bedrijf moet aanpassen aan de omstandigheden. Een relatie en gezin is niet anders. Dat gaat ook niet vanzelf, en omdat het altijd al zo gegaan is moet het ook zo gaan. Nee, een relatie en gezin is ook dynamisch, en moet je aan passen aan de omstandigheden. En vooruit plannen is dan belangrijk. Dat doet zijn bedrijf waarschijnlijk ook. Probeer het een beetje weg te houden van gevoel, dat wordt vaak minder begrepen. Misschien dat hij je dan beter berijpt.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:25
Nee klopt, jij hebt die keuze niet. Ik kan anderen geen dingen laten doen die ik wil, ook al vind ik dat hele belangrijke dingen, vind ik het knetteroneerlijk dat het dan op mij aankomt en wat ik er allemaal nog meer van kan vinden. Een relatie en zorg voor elkaar hebben moet uit iemand zelf komen. Als die daar niet voldoende inzet voor wil leveren, dan kun je iemand niet dwingen.stokbootje schreef: ↑29-10-2024 13:25Ik heb het gevoel dat ik die keus niet heb, en dat ik dus maar moet opvangen wat hij uiteindelijk gaat besluiten wel of niet te doen.
En daarnaast doet het ook op emotioneel vlak wel zeer dat hij niet zegt: ik wil met jou en ons kind zijn, dat is belangrijk voor me. Dat speelt er ook nog doorheen.
De keuze die je wél hebt (en daarom, lees dat andere topic, want het komt in de kern op hetzelfde neer) is of je met zo iemand dan uberhaupt een relatie wil, laat staat kinderen.
Je mag écht écht kiezen voor jezelf en meer verwachten. Helaas komen vrouwen vaak pas op zo'n punt als ze een kinderwens ontwikkelen en hebben ze het alle jaren ervoor voor zoete koek geslikt. Waardoor het ineens dringend wordt als je 30+ bent. Dat is helaas ook het resultaat van al die jaren je kop in het zand steken van iets wat je echt elke dag voorbij ziet komen: een partner die best gezellig kan zijn, maar waarvan je niet teveel moet verwachten.
Ik sluit me aan bij Feow, iedereen om je heen ziet al waar het heengaat met jullie relatie als er kinderen komen. Maak je ajb geen illusies. Je voorland is redelijk uitgetekend. Het kan zijn dat jullie financieel gezien voldoende inkomen hebben (beiden docent op een uni zal een goed salaris binnenbrengen) om eea af te kopen, waardoor je minder geconfronteerd wordt met wat hij laat liggen. Het is aan jou of dat voor jou voldoende is en je man te zien als de donor. Maar laat het happy ever together ajb los, dat wordt 'm niet.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:29
TO, knoop dit goed in je oren. Er is maar 1 reden dat je piekert en dat is niet omdat je een piekeraar bent. Dat is omdat je negeert wat elke cel in je lijf je vertelt.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:30
Even advocaat van de duivel spelen: kan het zijn dat jij heel perfectionistisch bent en houdt van alles gepland hebben? Als ik iets van kinderen krijgen namelijk geleerd heb is dat je dat beide in de prullenbak kan gooien.
Natuurlijk kan je plannen hoeveel dagen jullie beide gaan werken en zo nog een aantal dingen maar ik kan mij ook voorstellen dat zolang het nog niet concreet is voor je vriend dat hij zich er gewoon geen voorstelling van kan maken. Jij wilt alles van te voren gepland hebben maar bedenk ook dat je straks 9 maanden zwanger bent en dat het dan wel concreet wordt voor hem. Dan gaat het (letterlijk) leven voor hem. En in die periode valt een hoop te regelen.
Net als dat lijstje maken van die boodschappen, dat werkt niet voor hem. Schijnbaar ben jij er een stuk behendiger en handiger in. Jij maakt het lijstje en hij doet de boodschappen. Dat kan ook. Kijk wat werkt voor jullie beide.
Natuurlijk kan je plannen hoeveel dagen jullie beide gaan werken en zo nog een aantal dingen maar ik kan mij ook voorstellen dat zolang het nog niet concreet is voor je vriend dat hij zich er gewoon geen voorstelling van kan maken. Jij wilt alles van te voren gepland hebben maar bedenk ook dat je straks 9 maanden zwanger bent en dat het dan wel concreet wordt voor hem. Dan gaat het (letterlijk) leven voor hem. En in die periode valt een hoop te regelen.
Net als dat lijstje maken van die boodschappen, dat werkt niet voor hem. Schijnbaar ben jij er een stuk behendiger en handiger in. Jij maakt het lijstje en hij doet de boodschappen. Dat kan ook. Kijk wat werkt voor jullie beide.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:32
Ik wil mijn kinderwens niet voor hem opgeven. Het is voor mij of met hem kinderen krijgen, of uit elkaar gaan en hopen dat ik iemand anders tegenkom om een gezin mee te stichten. Of zelfs alleen, hoewel ik ook wel echt een gezins-wens heb, niet alleen een kinderwens. Dat maakt het ook lastiger denk ik, want daardoor ben ik echt wel op zoek het gevoel van het samen aangaan. Niet eerst het aangaan, zwanger worden, en dan eens kijken of er een samen te vinden is.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:40
stokbootje schreef: ↑29-10-2024 13:07We werken beiden op universiteiten, dus daarbij is het soms vervelender om vrij te nemen en soms makkelijker, afhankelijk van hoeveel les je geeft in een periode, of je grote projecten hebt die moeten worden opgeleverd, etc. Maar ja, ik kan ook moeilijk zeggen: laat die baby nog maar even 3 maanden zitten, want ik heb net een groot experiment gepland. En die dingen zijn juist in het vooruit wel goed te plannen, want dan zorg je dat iemand anders je colleges geeft die periode. Eist wat inzet, maar is alles behalve onmogelijk. Daarom verwacht ik ook zeker niet dat zijn werkgever hem het zal verbieden. We hebben eigenlijk juist heel veel vrijheid in de invulling van ons werk.
Hij wil er gewoon niet teveel moeite voor doen en niet teveel voor laten, dat is toch heel duidelijk? En hij neemt je ook niet serieus, dat is ook heel duidelijk. En het is niet voor het eerst dat je dat hoort of beseft. Je blijft heel erg hangen aan deze man, maar dit is niet de vader voor je kind(eren) zoals jij dat wenst. Het is zelfs niet eens de partner zoals jij dat wenst.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:41
wolkie schreef: ↑29-10-2024 14:30Even advocaat van de duivel spelen: kan het zijn dat jij heel perfectionistisch bent en houdt van alles gepland hebben? Als ik iets van kinderen krijgen namelijk geleerd heb is dat je dat beide in de prullenbak kan gooien.
Natuurlijk kan je plannen hoeveel dagen jullie beide gaan werken en zo nog een aantal dingen maar ik kan mij ook voorstellen dat zolang het nog niet concreet is voor je vriend dat hij zich er gewoon geen voorstelling van kan maken. Jij wilt alles van te voren gepland hebben maar bedenk ook dat je straks 9 maanden zwanger bent en dat het dan wel concreet wordt voor hem. Dan gaat het (letterlijk) leven voor hem. En in die periode valt een hoop te regelen.
Ik ben zeker meer van het plannen en meer perfectionistisch dan hij. Als hij zoals ik zou zijn zouden we bij wijze van spreken al besloten hebben wanneer we ons kind op een school inschrijven
Maar ik weet ook dat dat niet werkt in het echte leven, en daarom omarm ik ook vaak dat hij me juist daaruit kan trekken, uit die plan-neigingen. En wat meer los kan laten. Maar ik dacht juist een compromis te vinden door alleen te praten over de echt grote zaken: hoeveel gaan we werken, hoe zouden we een kinderopvangprobleem samen oplossen. En iets heel concreets: hoeveel verlof zou je willen opnemen na de geboorte.
Dat leek me een mooi middelpunt tussen mijn planmatige en zijn losse aanpak. Maar hij vind dus dat hij ook die dingen niet vooraf hoeft te bedenken. Ook al weet hij dat het voor mij belangrijk is en iets is dat me echt bezig houdt.
En als we de verdeling in het huishouden doen op basis van waar we goed in zijn.. dan doe ik eigenlijk alles of ben ik op zijn minst volledig de manager die ziet wat er nodig is en die taken uitdeelt. Dat was dus voordat we die afspraken over bijv. het boodschappenlijstje hadden. En ik ben qua huishouden echt helemaal niet smetvrezig.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:43
Ik wil je toch wel even sterkte wensen, want welke keuze dan ook, het is niet gemakkelijk, zeker als je nog geen kinderen hebt maar wel een wens. Ik reageerde even heel "lollig" maar het onderwerp is eigenlijk gewoon best verdrietig...
lievelieve wijzigde dit bericht op 29-10-2024 14:48
Reden: X
Reden: X
57.54% gewijzigd
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:44
Het is niet nodig om te plannen als een ander de gaten voor je dichtloopt.Snuffelkleed schreef: ↑29-10-2024 14:25Het zijn geen kleine kinderen. Het grappige is dat als het iets is wat belangrijk voor ze is dat ze dan ineens prima kunnen plannen Onderaan de streep is het een kwestie van motivatie, iets van belang vinden en het stellen van prioriteiten.
Iemand zal zichzelf nooit zo omschrijven, maar ik vond de uitspraak “profiteur” heel treffend.
Profiteren van dat-wat-beschikbaar-is doen heel veel mensen hoor, en de meesten daarvan zou je ook niet direct als onmens omschrijven. (Goedkope kleding, de makers ervan in andere landen betalen de prijs, goedkope chocolade of koffie, de telers ervan betalen de prijs, goedkopere vakmensen.. Sneller vervoer naar warme landen, het milieu betaald de prijs enz. enz.)
De vraag is alleen of jij de prijs wil betalen voor zijn andere prioriteiten.
En deels is het antwoord daarop ja. Want jij wil niet zeuren en wel havermout.
feow wijzigde dit bericht op 29-10-2024 15:16
0.15% gewijzigd
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:44
Ja, misschien hebben jij en WitteStip wel gelijk daarin. In eerdere relaties was ik echt niet Mrs Losjes, maar zo piekeren als nu deed ik nooit. Toen ervaarde ik veel meer rust. Dankjewel voor die realisatie, hoe pijnlijk hij ook is.NomenNesci0 schreef: ↑29-10-2024 14:29TO, knoop dit goed in je oren. Er is maar 1 reden dat je piekert en dat is niet omdat je een piekeraar bent. Dat is omdat je negeert wat elke cel in je lijf je vertelt.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:45
feow schreef: ↑29-10-2024 13:50Ik ga je iets zeggen wat je volgens mij zelf al wel weet.
Kansloos dit.
Prototype voorbeeldstel waarbij je ver van te voren kunt zien hoe de verdeling van taken uit gaat pakken, en dan heb ik het nog niet eens over de derde shift.
Met kinderen gaat dit vele malen schever zitten.
En dan heb je er ook je kind nog mee, dat jij het enige moment dat ze het even gezellig hebben samen verpest met je gezeur over (vul om het even wat voor simpels er weer niet gedaan is en waar kind wel afhankelijk van is).
Er bestaan echt leukere partners. Die zonder dat de fanfare uit moet rukken gewoon hun deel doen, en die hun excuus aanbieden als een afgesproken taak er niet van gekomen is.
Ik vind zo omgaan met je partner beledigend. (Twee kanten op: zowel het niet uitvoeren van normale taken als heroverwegen van normale taken).
Dit is Stokbootje al vaker voorgehouden. Vandaar dat ik erg benieuwd ben naar waarom ze dat telkens weigert in te accepteren en maar blijft vasthouden aan deze man en te proberen deze man te veranderen naar haar wensbeeld.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:49
Tja, ik denk dat jouw vriend denkt dat het allemaal wel vanzelf oplost en goedkomt. En bij veel dingen zal dat ook zo zijn, maar niet bij alles en dan pakt de meest verantwoordelijke die op, en dat zal jij zijn.
Nu vragen wanneer hij vrij zal zijn na de geboorte is een lastige vraag. Maar je kunt wel dromen over hoe jullie het samen willen vormgeven als het zover is.
Met een fulltime baan is het echt organiseren met een kind of zelfs meerdere. Mijn relatie is mede door de scheve verdeling (+meer) geklapt. Ik begrijp je zorgen en vindt ze ook terecht. Maar een gelukkig leven kan ook samen zonder kind.
Nu vragen wanneer hij vrij zal zijn na de geboorte is een lastige vraag. Maar je kunt wel dromen over hoe jullie het samen willen vormgeven als het zover is.
Met een fulltime baan is het echt organiseren met een kind of zelfs meerdere. Mijn relatie is mede door de scheve verdeling (+meer) geklapt. Ik begrijp je zorgen en vindt ze ook terecht. Maar een gelukkig leven kan ook samen zonder kind.
Ik doe mijn best
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:50
Hier moest ik om lachen en ik heb zelden mijn levensproblemen zo treffend in twee zinnen omschreven gezien.
S-groot: omdat ik domme hoop heb, en omdat mijn vriend heel mooi kan praten, denk ik? En omdat blijven makkelijker is dan weggaan, dus eigenlijk uit lafheid ook? En uit angst dat een toekomst zonder hem nog moeilijker te voorspellen is dan met.
dinsdag 29 oktober 2024 om 14:52
Dus je intuïtie vertelt je eigenlijk al dat dit niet de vader van je kinderen is. Maar omdat die conclusie heel veel overhoop gaat halen in je leven probeer je door middel van praten met hem dit gevoel te overrulen. Maar elk gesprek komt uit op wat je intuïtie je eigenlijk al zegt? Zoiets?stokbootje schreef: ↑29-10-2024 14:44Ja, misschien hebben jij en WitteStip wel gelijk daarin. In eerdere relaties was ik echt niet Mrs Losjes, maar zo piekeren als nu deed ik nooit. Toen ervaarde ik veel meer rust. Dankjewel voor die realisatie, hoe pijnlijk hij ook is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
