Relaties
alle pijlers
vader kind relatie
vrijdag 26 oktober 2007 om 23:54
Ben 10 jaar gescheiden van de vader van mijn kinderen (zijn nu 15 en 12) Eerste 3 á 4 jaar van deze scheiding liep het contact tussen ex en mij redelijk goed. Daarna ging het bergafwaarts. (zowel ex als mijzelf inmiddels weer lang gelukkig in nieuwe relatie)
Dochter van 15 is zeer volwassen voor haar leeftijd, zoon van 12 loopt emotioneel / sociaal gezien iets achter.
Vanwege deze achterstand een (gezins) therapeut in de armen genomen. Goede tips gekregen, schrijnend was echter (wederom) om te zien hoe mijn ex en ik totaal niet op één lijn zitten (hebben wij beidde onze bijdrage in)
Therapie heb ik uiteindelijk gestopt, ging niet meer om mijn zoon, er werd enkel nog met modder gegooid, wat voor niemands persoonlijk welbevinden oké was.
vader heeft zich inmiddels teruggetrokken uit de opvoeding. Zegt dat zijn kinderen altijd welkom zijn maar dat ze het zelf moeten weten.
Dochter voelt zich onbegrepen en gekwetst door haar vader en is sindsdien niet meer geweest (nu 3 maanden).
Zoon kijkt tegen zijn vader op, wil dolgraag tijd met hem doorbrengen maar loopt tegen het drukke werkschema van zijn vader aan en wil daardoor niet het hele weekend.(want vader heeft geen tijd voor hem)
wat ik moeilijk vind te begrijpen is dat de man die zegt alles voor zijn kinderen over te hebben, de verantwoordelijkheid voor het onderhouden van de relatie tussen hem en zijn kinderen volledig bij die kinderen legt. Als ze willen komen moeten ze dat zelf doen, ook 'S avonds (40 minuten fietsen, vrij stilgelegen wegen, wintertijd) Ik ben niet altijd in de gelegenheid om mijn zoon te brengen, geen auto.
Eerlijk gezegd vind ik hem een lam-lul. Lekker makkelijk om je terug te trekken van al je verantwoordelijkheden, geen interesse meer te tonen....
Mijn zoon vind het lastig, hij is gek op zijn vader maar ziet ook de desinteresse. Ik wil hem hierin ondersteunen zonder zijn vader af te vallen, dit vind ik moeilijk.
Lang verhaal.....
Lotgenoten?
Dochter van 15 is zeer volwassen voor haar leeftijd, zoon van 12 loopt emotioneel / sociaal gezien iets achter.
Vanwege deze achterstand een (gezins) therapeut in de armen genomen. Goede tips gekregen, schrijnend was echter (wederom) om te zien hoe mijn ex en ik totaal niet op één lijn zitten (hebben wij beidde onze bijdrage in)
Therapie heb ik uiteindelijk gestopt, ging niet meer om mijn zoon, er werd enkel nog met modder gegooid, wat voor niemands persoonlijk welbevinden oké was.
vader heeft zich inmiddels teruggetrokken uit de opvoeding. Zegt dat zijn kinderen altijd welkom zijn maar dat ze het zelf moeten weten.
Dochter voelt zich onbegrepen en gekwetst door haar vader en is sindsdien niet meer geweest (nu 3 maanden).
Zoon kijkt tegen zijn vader op, wil dolgraag tijd met hem doorbrengen maar loopt tegen het drukke werkschema van zijn vader aan en wil daardoor niet het hele weekend.(want vader heeft geen tijd voor hem)
wat ik moeilijk vind te begrijpen is dat de man die zegt alles voor zijn kinderen over te hebben, de verantwoordelijkheid voor het onderhouden van de relatie tussen hem en zijn kinderen volledig bij die kinderen legt. Als ze willen komen moeten ze dat zelf doen, ook 'S avonds (40 minuten fietsen, vrij stilgelegen wegen, wintertijd) Ik ben niet altijd in de gelegenheid om mijn zoon te brengen, geen auto.
Eerlijk gezegd vind ik hem een lam-lul. Lekker makkelijk om je terug te trekken van al je verantwoordelijkheden, geen interesse meer te tonen....
Mijn zoon vind het lastig, hij is gek op zijn vader maar ziet ook de desinteresse. Ik wil hem hierin ondersteunen zonder zijn vader af te vallen, dit vind ik moeilijk.
Lang verhaal.....
Lotgenoten?
zaterdag 27 oktober 2007 om 00:29
Wat een lamlul ja, mijn god wat zie ik dit vaak gebeuren. Zolang de kinderen nog klein zijn kan pa ze handelen en wil hij wel partime papa spelen, maar als de kinderen groter, en mondiger worden, is de lol eraf. En jou ex legt het ook nog bij de kinderen neer, "ze moeten het zelf weten". Gatver wat kan ik hier pissig om worden! Als jouw zoon 18 jaar is wordt hij weer interessant voor papa, want dan is hij de pubertijd ontgroeid en is de opvoedkundige rol niet zo zwaar meer. Die ex van jou heeft niet in de gaten dat hij de kinderen emotioneel belast met zijn "je moet het zelf weten".
zaterdag 27 oktober 2007 om 11:00
Nee, ik denk inderdaad niet dat hij in de gaten heeft wat een emotionele belasting hij bij die twee neer legt. Of misschien ook wel, en kan het hem niet zo veel schelen. Hij heeft nooit enig blijk gegeven van het feit dat hij zich goed kan verplaatsen in een ander.
En toen de kinderen kleiner waren, ook toen was hij eigenlijk alleen maar met zichzelf bezig. Er moest gewerkt worden, brood op de plank en na dit werken? Geen puf meer, want moe van het werken.
En als je tegen hem zei: "Joh, er zijn legio ouders, met een baan, een drukke, zware, veeleisende baan die nog wel tijd kunnen vinden voor hun kinderen", dan had je het gedaan, en nog moet je dat niet tegen hem zeggen. Pas sinds hij zijn huidige vrouw tegenkwam konden de kinderen vaker komen, want toen ging zij alles regelen. Niet geweldig, want allebei de kinderen hebben niet zoveel met haar en dus geen zin om het grootste deel van het weekend met haar opgescheept te zitten omdat pa moet werken.
En deze zomer tegen mij zeggen dat hij alleen maar goed is als oppas voor de kinderen, om mij de gelegenheid te geven op pad te gaan. Deze afgelopen zomer voor het eerst, met lief, op vakantie gegaan, tien dagen, waardoor de kinderen in die periode bij hem waren. Wat vond mijnheer dit lastig!!!
Wel lekker om het zo even neer te tikken, ik ben mijn boosheid nog niet volledig kwijt.
Ik vind het prima hoor, dat hij zich nergens mee bemoeit, wel zo rustig, alleen, zoals gezegd, voor de kinderen en dan vooral mijn zoon vind ik het naar.
En toen de kinderen kleiner waren, ook toen was hij eigenlijk alleen maar met zichzelf bezig. Er moest gewerkt worden, brood op de plank en na dit werken? Geen puf meer, want moe van het werken.
En als je tegen hem zei: "Joh, er zijn legio ouders, met een baan, een drukke, zware, veeleisende baan die nog wel tijd kunnen vinden voor hun kinderen", dan had je het gedaan, en nog moet je dat niet tegen hem zeggen. Pas sinds hij zijn huidige vrouw tegenkwam konden de kinderen vaker komen, want toen ging zij alles regelen. Niet geweldig, want allebei de kinderen hebben niet zoveel met haar en dus geen zin om het grootste deel van het weekend met haar opgescheept te zitten omdat pa moet werken.
En deze zomer tegen mij zeggen dat hij alleen maar goed is als oppas voor de kinderen, om mij de gelegenheid te geven op pad te gaan. Deze afgelopen zomer voor het eerst, met lief, op vakantie gegaan, tien dagen, waardoor de kinderen in die periode bij hem waren. Wat vond mijnheer dit lastig!!!
Wel lekker om het zo even neer te tikken, ik ben mijn boosheid nog niet volledig kwijt.
Ik vind het prima hoor, dat hij zich nergens mee bemoeit, wel zo rustig, alleen, zoals gezegd, voor de kinderen en dan vooral mijn zoon vind ik het naar.
zaterdag 27 oktober 2007 om 11:09
Aan ieder verhaal zitten twee kanten.Ook aan jou verhaal Phoeber.
Ik ken een man, die gescheiden is omdat hij verliefd werd op een ander. Zijn ex vergeeft hem dat niet en blijft hem manipuleren. Hij mag de kinderen naar school brengen als het haar uit komt. Daarnaast mag hij ze naar de sportclubjes brenegen want daar heeft ze ook een hekel aan. verder is hij daar thuis altijd welkom maar mag hij zijn kinderen niet meenemen naar zijn vriendin. Dit is al jaren aan de gang. Zij heeft de kinderen al zo opgestookt tegen de vriendin van papa, dat zij nooit meer een eerlijke kans zal hebben.
Hij had altijd de hoop dat ze ooit nog eens bij zinnen zou komen en dat het gewoon als volwassenen goed opgelost kon worden. maar nu na ruim drie jaar ziet hij wel in dat het dan maar via een rechtzaak afgedwongen moet worden.Maar dan krijgt hij kinderen mee die dat niet willen want die kiezen heel duidelijk voor hun moeder. Zo, dit wilde ik even kwijt.
Ik ken een man, die gescheiden is omdat hij verliefd werd op een ander. Zijn ex vergeeft hem dat niet en blijft hem manipuleren. Hij mag de kinderen naar school brengen als het haar uit komt. Daarnaast mag hij ze naar de sportclubjes brenegen want daar heeft ze ook een hekel aan. verder is hij daar thuis altijd welkom maar mag hij zijn kinderen niet meenemen naar zijn vriendin. Dit is al jaren aan de gang. Zij heeft de kinderen al zo opgestookt tegen de vriendin van papa, dat zij nooit meer een eerlijke kans zal hebben.
Hij had altijd de hoop dat ze ooit nog eens bij zinnen zou komen en dat het gewoon als volwassenen goed opgelost kon worden. maar nu na ruim drie jaar ziet hij wel in dat het dan maar via een rechtzaak afgedwongen moet worden.Maar dan krijgt hij kinderen mee die dat niet willen want die kiezen heel duidelijk voor hun moeder. Zo, dit wilde ik even kwijt.
zaterdag 27 oktober 2007 om 11:27
eranma, tuurlijk zitten er aan elk verhaal twee kanten. Ik zelf ben ook niet zonder fouten. Ik zit in de ene kant van het verhaal, met mijn waarheid, mijn interpretaties, mijn gevoelens maar ook die van mijn kinderen. Het gaat te ver om te zeggen dat mijn kinderen verscheurd worden, want dat is gewoon niet zo, maar het is wel moeilijk voor ze. En dat doet mij weer pijn, en daar kan ik gewoon minder goed tegen dan tegen mijn eigen pijn hierover.
Hun vader heeft weer zijn kant van het verhaal, met zijn waarheden, etc. Al die onderlinge verhalen hebben gewoon erg veel moeite met het vinden van elkaar.
Hun vader heeft weer zijn kant van het verhaal, met zijn waarheden, etc. Al die onderlinge verhalen hebben gewoon erg veel moeite met het vinden van elkaar.
