Relaties
alle pijlers
Vechten voor een relatie? Wat een onzin.
woensdag 24 oktober 2007 om 14:18
Je leest het vaak in topics op dit forum. "Ik wil vechten voor mijn relatie". Een forumster in een ander topic zei 'vechten en relatie horen niet in 1 zin'. Dat vind ik dus ook.
Kijk, een relatie kan echt wel dipjes hebben. Man en ik hebben sinds 10 maanden een zoon. Op dit moment hebben wij even wat minder aandacht voor elkaar (ja BGB, ik denk dat wij nu eventjes minder leuke partners zijn, haha). Dat zou je een dipje kunnen noemen. Ik weet echter wel dat de basis gewoon goed is, en dat we bijna gewend zijn aan het hebben van een kleintje, en dus weer aan elkaar toekomen.
Hoe kun je het zover laten komen dat je moet vechten voor een relatie? Kun je dan beter niet sowiezo stoppen? Of is wat ik een klein dipje noem, voor anderen synoniem aan vechten voor een relatie. Of misschien ben ik wel gewoon naief. Zolang ben ik ook nog niet bij mijn man (4,5 jaar).
Kijk, een relatie kan echt wel dipjes hebben. Man en ik hebben sinds 10 maanden een zoon. Op dit moment hebben wij even wat minder aandacht voor elkaar (ja BGB, ik denk dat wij nu eventjes minder leuke partners zijn, haha). Dat zou je een dipje kunnen noemen. Ik weet echter wel dat de basis gewoon goed is, en dat we bijna gewend zijn aan het hebben van een kleintje, en dus weer aan elkaar toekomen.
Hoe kun je het zover laten komen dat je moet vechten voor een relatie? Kun je dan beter niet sowiezo stoppen? Of is wat ik een klein dipje noem, voor anderen synoniem aan vechten voor een relatie. Of misschien ben ik wel gewoon naief. Zolang ben ik ook nog niet bij mijn man (4,5 jaar).
donderdag 25 oktober 2007 om 16:05
donderdag 25 oktober 2007 om 16:58
Een relatie is werken, maar er moeten ook vanzelfsprekendheden zijn. Op het moment dat je moet knokken om het te laten werken, een brokje attentie te krijgen en de persoon in kwestie aan je moet binden, dan denk ik dat je een beetje een probleem met iemand loslaten hebt.
Je moet ook weten wanneer iets geen zin meer heeft.
Je moet ook weten wanneer iets geen zin meer heeft.
donderdag 25 oktober 2007 om 18:05
Psychotherapeut I.D. Yalom geeft de volgende samenvatting van de kenmerken van echte liefde:
Onbaatzuchtig
Echte liefde is niet gericht op een bepaald belang, laat staan eigen belang.
Belang is simpelweg van een andere orde, het doet er niet toe. Dat betekent ook dat men zich kan losmaken van externe factoren of mensen. Echte liefde is zuivere, ongemengde betrokkenheid op de ander. Ze verdraagt geen kritisch commentaar langs de zijlijn, laat staan consciëntieuze rekenmeesters die precies bijhouden hoeveel winst en verlies de relatie oplevert.
Totaal
Echte liefde wordt gevoeld voor de ander als totale persoon, dus niet voor specifieke eigenschappen. Liefde is (veel) meer dan de optelsom van een aantrekkelijk uiterlijk, een riant inkomen, een boeiende uitstraling en een charmante babbel. Wie blind is van liefde zal weliswaar tal van goede eigenschappen in de ander zien, maar steeds het gevoel hebben dat het hem dáár niet in zit. Liefde gaat immers uit naar een ondefinieerbare grootheid, de ander als persoon.
Gericht op de ander
Bij echte liefde is men - in principe - met heel zijn hart gericht op de ander. Men wil er voor de ander zijn, men wil helpen, beschermen, verzorgen. Dat betekent ook dat men de partner tijd en ruimte geeft om zijn eigen weg in te slaan.
Actief
De mens kan overvallen worden door verliefdheid, maar niet door liefde. Echte liefde ontstaat dus niet plotseling, als een donderslag bij heldere hemel, maar volgt een proces waarbij de liefde steeds weer wordt bevestigd en getoond. Liefde vóelen is niet voldoende. Het vergt vormgeving en onderhoud, zodat de ander de liefde ook werkelijk vóelt.
Liefde als levenshouding
Tot op zekere hoogte is liefde een manier van in deze wereld staan. Het is niet die exclusieve, magische ketting die de partners voor eens en voor altijd aan elkaar vastketent, het is een open houding naar de wereld als geheel. Liefde staat dus (ook) voor ontvankelijkheid en een blik die naar buiten is gericht. Iemand die zich helemaal afzondert in zichzelf en voortdurend op voet van oorlog staat met wat er om hem heen gebeurt, zal niet makkelijk liefde voelen.
Gezonde wortels
Echte liefde spruit voort uit rijkdom in plaats van armoede, uit groei in plaats van stilstand, uit willen in plaats van moeten. De ander is niet iemand die je eigen bestaan kan rechtvaardigen of je eenzaamheid kan verdrijven, maar iemand die je deelgenoot kunt maken van je eigen existentie. Dat kan alleen als we in het reine zijn met onszelf, met ons verleden en de omringende wereld. Er moet immers - in psychologische zin - plaats zijn voor iemand anders.
Wederkerigheid
De ideale liefde veronderstelt wederkerigheid en gelijkwaardigheid. Alles wat je in de relatie investeert, komt (op een andere manier) weer terug. Daarbij gaat het niet om objectieve, kwantificeerbare uitwisselingstransacties, maar om een fundamenteel gevoel dat de relatie `klopt'. Zo lang als we het gevoel hebben dat we van de ander voldoende krijgen, zal het ons geen enkele moeite kosten om te (blijven) geven. Op het moment dat we dat gevoel niet meer hebben, zullen we automatisch en onbewust een stapje terug doen.
Onbedoelde bevrediging
Echte liefde is niet gericht op beloning of bevrediging. Dit zijn onbedoelde effecten die vanzelf ontstaan, zonder dat ze beoogd waren. Maar dát deze effecten optreden, tegelijk met het uiten van liefde, is wel belangrijk. Liefde die bevrediging nastreeft, is net zo kansloos als liefde die nimmer bevredigend is.
Acht kenmerken van sterke relaties
Wie kent hun geheim beter dan de stellen zelf? Onderzoekster Francine Klagsbrun onderwierp stellen die minstens vijftien jaar getrouwd zijn, aan een vijf uur durend interview. Hieruit destilleerde ze acht kenmerken van goede relaties:
Flexibiliteit: de mogelijkheid om met veranderingen om te gaan, zoals de kinderen die uit huis gaan, of de partner die van baan verandert.
Het accepteren van het onveranderbare: het gedrag en de eigenschappen van de partner accepteren die niet zullen veranderen.
De overtuiging van eeuwigheid: de partners zien scheiding niet als een optie.
In de meeste relaties zijn er tijden van afstand en woede geweest, maar geen van beiden overwoog eruit te stappen.
Vertrouwen: je veilig voelen bij de ander.
Wederzijdse afhankelijkheid: niet per se op hetzelfde moment, want de een kan emotioneel meer afhankelijk zijn in de ene periode, de ander op een ander moment. Het betekent overigens niet volledig in elkaar opgaan.
Plezier in elkaar: gelukkige stellen vinden het prettig om bij elkaar te zijn en met elkaar te praten.
Een gekoesterde gedeelde geschiedenis.
Geluk: veel van de lang gehuwden zagen zichzelf als mazzelaars.
Klagsbrun merkt op dat deze stellen niet minder ellende meemaakten in hun leven, maar ze vinden zelf dat de positieve dingen de overhand hebben.
Onbaatzuchtig
Echte liefde is niet gericht op een bepaald belang, laat staan eigen belang.
Belang is simpelweg van een andere orde, het doet er niet toe. Dat betekent ook dat men zich kan losmaken van externe factoren of mensen. Echte liefde is zuivere, ongemengde betrokkenheid op de ander. Ze verdraagt geen kritisch commentaar langs de zijlijn, laat staan consciëntieuze rekenmeesters die precies bijhouden hoeveel winst en verlies de relatie oplevert.
Totaal
Echte liefde wordt gevoeld voor de ander als totale persoon, dus niet voor specifieke eigenschappen. Liefde is (veel) meer dan de optelsom van een aantrekkelijk uiterlijk, een riant inkomen, een boeiende uitstraling en een charmante babbel. Wie blind is van liefde zal weliswaar tal van goede eigenschappen in de ander zien, maar steeds het gevoel hebben dat het hem dáár niet in zit. Liefde gaat immers uit naar een ondefinieerbare grootheid, de ander als persoon.
Gericht op de ander
Bij echte liefde is men - in principe - met heel zijn hart gericht op de ander. Men wil er voor de ander zijn, men wil helpen, beschermen, verzorgen. Dat betekent ook dat men de partner tijd en ruimte geeft om zijn eigen weg in te slaan.
Actief
De mens kan overvallen worden door verliefdheid, maar niet door liefde. Echte liefde ontstaat dus niet plotseling, als een donderslag bij heldere hemel, maar volgt een proces waarbij de liefde steeds weer wordt bevestigd en getoond. Liefde vóelen is niet voldoende. Het vergt vormgeving en onderhoud, zodat de ander de liefde ook werkelijk vóelt.
Liefde als levenshouding
Tot op zekere hoogte is liefde een manier van in deze wereld staan. Het is niet die exclusieve, magische ketting die de partners voor eens en voor altijd aan elkaar vastketent, het is een open houding naar de wereld als geheel. Liefde staat dus (ook) voor ontvankelijkheid en een blik die naar buiten is gericht. Iemand die zich helemaal afzondert in zichzelf en voortdurend op voet van oorlog staat met wat er om hem heen gebeurt, zal niet makkelijk liefde voelen.
Gezonde wortels
Echte liefde spruit voort uit rijkdom in plaats van armoede, uit groei in plaats van stilstand, uit willen in plaats van moeten. De ander is niet iemand die je eigen bestaan kan rechtvaardigen of je eenzaamheid kan verdrijven, maar iemand die je deelgenoot kunt maken van je eigen existentie. Dat kan alleen als we in het reine zijn met onszelf, met ons verleden en de omringende wereld. Er moet immers - in psychologische zin - plaats zijn voor iemand anders.
Wederkerigheid
De ideale liefde veronderstelt wederkerigheid en gelijkwaardigheid. Alles wat je in de relatie investeert, komt (op een andere manier) weer terug. Daarbij gaat het niet om objectieve, kwantificeerbare uitwisselingstransacties, maar om een fundamenteel gevoel dat de relatie `klopt'. Zo lang als we het gevoel hebben dat we van de ander voldoende krijgen, zal het ons geen enkele moeite kosten om te (blijven) geven. Op het moment dat we dat gevoel niet meer hebben, zullen we automatisch en onbewust een stapje terug doen.
Onbedoelde bevrediging
Echte liefde is niet gericht op beloning of bevrediging. Dit zijn onbedoelde effecten die vanzelf ontstaan, zonder dat ze beoogd waren. Maar dát deze effecten optreden, tegelijk met het uiten van liefde, is wel belangrijk. Liefde die bevrediging nastreeft, is net zo kansloos als liefde die nimmer bevredigend is.
Acht kenmerken van sterke relaties
Wie kent hun geheim beter dan de stellen zelf? Onderzoekster Francine Klagsbrun onderwierp stellen die minstens vijftien jaar getrouwd zijn, aan een vijf uur durend interview. Hieruit destilleerde ze acht kenmerken van goede relaties:
Flexibiliteit: de mogelijkheid om met veranderingen om te gaan, zoals de kinderen die uit huis gaan, of de partner die van baan verandert.
Het accepteren van het onveranderbare: het gedrag en de eigenschappen van de partner accepteren die niet zullen veranderen.
De overtuiging van eeuwigheid: de partners zien scheiding niet als een optie.
In de meeste relaties zijn er tijden van afstand en woede geweest, maar geen van beiden overwoog eruit te stappen.
Vertrouwen: je veilig voelen bij de ander.
Wederzijdse afhankelijkheid: niet per se op hetzelfde moment, want de een kan emotioneel meer afhankelijk zijn in de ene periode, de ander op een ander moment. Het betekent overigens niet volledig in elkaar opgaan.
Plezier in elkaar: gelukkige stellen vinden het prettig om bij elkaar te zijn en met elkaar te praten.
Een gekoesterde gedeelde geschiedenis.
Geluk: veel van de lang gehuwden zagen zichzelf als mazzelaars.
Klagsbrun merkt op dat deze stellen niet minder ellende meemaakten in hun leven, maar ze vinden zelf dat de positieve dingen de overhand hebben.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 25 oktober 2007 om 22:21
Mooi BGB, erg interessant topic dit..
Ik heb zelf ook jarenlang in zo'n relatie gezeten waarbij ik bleef denken dat 'mindere momenten erbij horen' soms. Het was een heftige relatie waarbij hele hoge pieken maar ook diepe dalen (hevige ruzies) voorkwamen. Hij was ontzettend lief en zorgzaam maar ondertussen ook een heel veeleisend iemand met een heel duidelijk beeld van hoe ik moest zijn. (qua uiterlijk en hoe te reageren op bepaalde dingen). Ik ben uiteindelijk bijna 4 jaar bij hem gebleven en pas weggegaan toen het letterlijk vechten werd, omdat hij 'zo van me hield en zo bang was om me kwijt te raken - toen ik had gezegd dat het zo niet verder kon en ik voor mezelf ging kiezen. Dat was voor mij de grens, het teken dat het ook echt geen zin meer had om ervoor te gaan.
Iemand schreef over of bepaalde tekens er in het begin van de relatie ook al waren, dat is in dit geval zeker zo geweest. Kleine dingen, dat ik meer behoefte aan tijd voor mezelf had en het in het begin als benauwend ervaarde als hij onverwachts langskwam omdat ie zo graag bij mij wilde zijn (toen we samenwoonden later, kreeg ik ook het benauwende gevoel niet aan mezelf toe te komen omdat ik telkens 'gezellig bij hem' moest zijn), en ook andere kleine dingen over mijn uiterlijk (in het begin complimentjes dat ik er zo en zo heel leuk uitzag, later 'klachten' over dat ik wel iets meer 'moeite' voor hem mocht doen om er leuk uit te zien --> hij had me overigens leren kennen op kamp in een veel te groot t-shirt en make-up loos).
En ik merk dat ik nu zeer alert ben voor mannen die proberen te bepalen hoe ik moet zijn qua uiterlijk of gedrag, dat ik vooral toch mezelf moet mogen zijn.., niet op mijn tenen lopen omdat ie me anders 'raar' vindt ofzo. Laatst een tijdje gedate met een jongen die overduidelijk hele ideeen had over hoe de relatie en hoe een meisje zou moeten zijn en wanneer het anders liep dan hij in zijn hoofd had mij maar 'raar' vond. Heb deze beginnende relatie al heel snel afgebroken, doordat ik het gevoel herkende van eerder. Merkte tegelijkertijd dat ik al wel weer de neiging had om op mijn tenen te gaan lopen voor deze jongen, me aan te passen, erg eigenlijk..
Ik denk ook dat je juist door je relatie-ervaringen ook wel meer leert wat er bij je past en vooral ook wat realistisch is om te verwachten van een relatie.. Ik zie veel stellen die een stuk 'evenwichtiger' zijn dan de relatie die ik had, mensen die door alles heen lijken te komen, juist ook doordat ze ervoor kiezen om er samen voor te gaan. (maar daar ligt em nou juist het punt: ex en ik wilden er heel graag samen voor gaan, maar hadden zelf eerst niet door dat we daar beiden niet gelukkiger van werden).
Hoop zelf ook nog eens een dergelijke goede relatie te gaan ervaren..
Ik heb zelf ook jarenlang in zo'n relatie gezeten waarbij ik bleef denken dat 'mindere momenten erbij horen' soms. Het was een heftige relatie waarbij hele hoge pieken maar ook diepe dalen (hevige ruzies) voorkwamen. Hij was ontzettend lief en zorgzaam maar ondertussen ook een heel veeleisend iemand met een heel duidelijk beeld van hoe ik moest zijn. (qua uiterlijk en hoe te reageren op bepaalde dingen). Ik ben uiteindelijk bijna 4 jaar bij hem gebleven en pas weggegaan toen het letterlijk vechten werd, omdat hij 'zo van me hield en zo bang was om me kwijt te raken - toen ik had gezegd dat het zo niet verder kon en ik voor mezelf ging kiezen. Dat was voor mij de grens, het teken dat het ook echt geen zin meer had om ervoor te gaan.
Iemand schreef over of bepaalde tekens er in het begin van de relatie ook al waren, dat is in dit geval zeker zo geweest. Kleine dingen, dat ik meer behoefte aan tijd voor mezelf had en het in het begin als benauwend ervaarde als hij onverwachts langskwam omdat ie zo graag bij mij wilde zijn (toen we samenwoonden later, kreeg ik ook het benauwende gevoel niet aan mezelf toe te komen omdat ik telkens 'gezellig bij hem' moest zijn), en ook andere kleine dingen over mijn uiterlijk (in het begin complimentjes dat ik er zo en zo heel leuk uitzag, later 'klachten' over dat ik wel iets meer 'moeite' voor hem mocht doen om er leuk uit te zien --> hij had me overigens leren kennen op kamp in een veel te groot t-shirt en make-up loos).
En ik merk dat ik nu zeer alert ben voor mannen die proberen te bepalen hoe ik moet zijn qua uiterlijk of gedrag, dat ik vooral toch mezelf moet mogen zijn.., niet op mijn tenen lopen omdat ie me anders 'raar' vindt ofzo. Laatst een tijdje gedate met een jongen die overduidelijk hele ideeen had over hoe de relatie en hoe een meisje zou moeten zijn en wanneer het anders liep dan hij in zijn hoofd had mij maar 'raar' vond. Heb deze beginnende relatie al heel snel afgebroken, doordat ik het gevoel herkende van eerder. Merkte tegelijkertijd dat ik al wel weer de neiging had om op mijn tenen te gaan lopen voor deze jongen, me aan te passen, erg eigenlijk..
Ik denk ook dat je juist door je relatie-ervaringen ook wel meer leert wat er bij je past en vooral ook wat realistisch is om te verwachten van een relatie.. Ik zie veel stellen die een stuk 'evenwichtiger' zijn dan de relatie die ik had, mensen die door alles heen lijken te komen, juist ook doordat ze ervoor kiezen om er samen voor te gaan. (maar daar ligt em nou juist het punt: ex en ik wilden er heel graag samen voor gaan, maar hadden zelf eerst niet door dat we daar beiden niet gelukkiger van werden).
Hoop zelf ook nog eens een dergelijke goede relatie te gaan ervaren..
vrijdag 26 oktober 2007 om 08:54
BGB, goed stuk!
Vooral dit stukje, is eigenlijk wat ik eerder wilde zeggen
'De overtuiging van eeuwigheid: de partners zien scheiding niet als een optie.
In de meeste relaties zijn er tijden van afstand en woede geweest, maar geen van beiden overwoog eruit te stappen.'
@Leo, ik bekijk het dan ook vanuit mijn perceptie he.
De voorbeelden die jij beschrijft daar dénk ik niet eens aan. Ik besef me heel goed dat ik een mazzelaar ben wat dat betreft.
Vooral dit stukje, is eigenlijk wat ik eerder wilde zeggen
'De overtuiging van eeuwigheid: de partners zien scheiding niet als een optie.
In de meeste relaties zijn er tijden van afstand en woede geweest, maar geen van beiden overwoog eruit te stappen.'
@Leo, ik bekijk het dan ook vanuit mijn perceptie he.
De voorbeelden die jij beschrijft daar dénk ik niet eens aan. Ik besef me heel goed dat ik een mazzelaar ben wat dat betreft.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 27 oktober 2007 om 11:42
Voor mij een erg interessant topic. Ik zit in een relatie die eigenlijk draait om het vechten om de relatie verbeteren. Ik voel weinig tot geen geen basis. We zijn de helft van de tijd bezig om de voorwaarden waarop die basis berust te 'verbeteren'. Opbouwen van vertrouwen, intimiteit. Ik begrijp uit dit topic dat in een goede relatie die zaken van meet af er in moeten zitten.
Als er bij ons dingen veranderen (wat op zich positief is) om die voorwaarden te verbeteren, dan nóg voel ik geen basis, omdat die veranderingen met veel moeite en ruzie gepaard gaan. Maar het feit dat er kleine dingen veranderen, dat geeft dan weer genoeg hoop op wezenlijke verandering, zodat ik toch doorga.
Dit topic zet mijn situatie wel heel scherp af tegen de situatie waar ik eigenlijk in wil zitten.
Als er bij ons dingen veranderen (wat op zich positief is) om die voorwaarden te verbeteren, dan nóg voel ik geen basis, omdat die veranderingen met veel moeite en ruzie gepaard gaan. Maar het feit dat er kleine dingen veranderen, dat geeft dan weer genoeg hoop op wezenlijke verandering, zodat ik toch doorga.
Dit topic zet mijn situatie wel heel scherp af tegen de situatie waar ik eigenlijk in wil zitten.
maandag 29 oktober 2007 om 03:01
Je wilt dus kennelijk heel graag dat je relatie gaat werken, Herfst.
Ik ken jouw situatie natuurlijk niet, maar ik vergelijk het dan maar weer even met die vriendin van mij. Die zijn dus ook de hele tijd bezig om de voorwaarden van hun relatie te bespreken. Ze zijn wel erg dol op elkaar en ook best wel compatible (allebei gezellige deurzakkers, houden van gezelligheid om zich heen, etentjes organiseren etc), maar het feit dat je met je vriend de tijd vult door maar constant over het verbeteren van je relatie te praten, vind ik een veeg teken.
Maargoed, dat ben ik, en dat zijn zij, en jij bent weer iemand anders. Je moet het voor jezelf bepalen.
Om even mijzelf als voorbeeld te nemen; wij hebben het bijna nooit over wat er moet veranderen in onze relatie. Als er al iets moet veranderen, dan proberen we dat op een aardige manier ter tafel te brengen, dus niet met ruzie en verwijten.
Ik ken jouw situatie natuurlijk niet, maar ik vergelijk het dan maar weer even met die vriendin van mij. Die zijn dus ook de hele tijd bezig om de voorwaarden van hun relatie te bespreken. Ze zijn wel erg dol op elkaar en ook best wel compatible (allebei gezellige deurzakkers, houden van gezelligheid om zich heen, etentjes organiseren etc), maar het feit dat je met je vriend de tijd vult door maar constant over het verbeteren van je relatie te praten, vind ik een veeg teken.
Maargoed, dat ben ik, en dat zijn zij, en jij bent weer iemand anders. Je moet het voor jezelf bepalen.
Om even mijzelf als voorbeeld te nemen; wij hebben het bijna nooit over wat er moet veranderen in onze relatie. Als er al iets moet veranderen, dan proberen we dat op een aardige manier ter tafel te brengen, dus niet met ruzie en verwijten.
maandag 29 oktober 2007 om 10:51
Vechten voor een relatie zal men zien als niet gelijk maar opgeven als er een dipje is. Er aan willen werken als het echt dreigt mis te lopen (praten enz) Ik denk dat dat een relatie wel verdiept.
Maar als ik stellen zie die dus al 4 jaar problemen hebben en ondanks elke keer proberen en theapieeen weer op het zelfde blijven struikelen dan denk ik ook wel eens "accepteer dat het zo is of ga uit elkaar" dan denk ik ook wel eens dat dat "vechten" weinig resultaat opleverd en je gewoon moet dealen met elkaars verschillen of moet stoppen.
Maar als ik stellen zie die dus al 4 jaar problemen hebben en ondanks elke keer proberen en theapieeen weer op het zelfde blijven struikelen dan denk ik ook wel eens "accepteer dat het zo is of ga uit elkaar" dan denk ik ook wel eens dat dat "vechten" weinig resultaat opleverd en je gewoon moet dealen met elkaars verschillen of moet stoppen.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
