Relaties
alle pijlers
Vechten voor een relatie? Wat een onzin.
woensdag 24 oktober 2007 om 14:18
Je leest het vaak in topics op dit forum. "Ik wil vechten voor mijn relatie". Een forumster in een ander topic zei 'vechten en relatie horen niet in 1 zin'. Dat vind ik dus ook.
Kijk, een relatie kan echt wel dipjes hebben. Man en ik hebben sinds 10 maanden een zoon. Op dit moment hebben wij even wat minder aandacht voor elkaar (ja BGB, ik denk dat wij nu eventjes minder leuke partners zijn, haha). Dat zou je een dipje kunnen noemen. Ik weet echter wel dat de basis gewoon goed is, en dat we bijna gewend zijn aan het hebben van een kleintje, en dus weer aan elkaar toekomen.
Hoe kun je het zover laten komen dat je moet vechten voor een relatie? Kun je dan beter niet sowiezo stoppen? Of is wat ik een klein dipje noem, voor anderen synoniem aan vechten voor een relatie. Of misschien ben ik wel gewoon naief. Zolang ben ik ook nog niet bij mijn man (4,5 jaar).
Kijk, een relatie kan echt wel dipjes hebben. Man en ik hebben sinds 10 maanden een zoon. Op dit moment hebben wij even wat minder aandacht voor elkaar (ja BGB, ik denk dat wij nu eventjes minder leuke partners zijn, haha). Dat zou je een dipje kunnen noemen. Ik weet echter wel dat de basis gewoon goed is, en dat we bijna gewend zijn aan het hebben van een kleintje, en dus weer aan elkaar toekomen.
Hoe kun je het zover laten komen dat je moet vechten voor een relatie? Kun je dan beter niet sowiezo stoppen? Of is wat ik een klein dipje noem, voor anderen synoniem aan vechten voor een relatie. Of misschien ben ik wel gewoon naief. Zolang ben ik ook nog niet bij mijn man (4,5 jaar).
woensdag 24 oktober 2007 om 15:34
De uitdrukking "keihard werken aan een relatie" vind ik onzin.
Geven en nemen vind ik een betere uitdrukking. Elkaar niet proberen te veranderen, maar aardig zijn voor elkaar. Af en toe je eigen zin doen, maar je ook wel eens aanpassen. Elkaar ruimte gunnen. Elkaar niet afvallen in het bijzijn van anderen. Anders gezegd: respect hebben.
In iedere relatie komen dipjes voor. Die horen er bij en gaan (meestal) vanzelf weer over.
Echtgenoot en ik zijn al 25 jaar in harmonie bij elkaar.
Geven en nemen vind ik een betere uitdrukking. Elkaar niet proberen te veranderen, maar aardig zijn voor elkaar. Af en toe je eigen zin doen, maar je ook wel eens aanpassen. Elkaar ruimte gunnen. Elkaar niet afvallen in het bijzijn van anderen. Anders gezegd: respect hebben.
In iedere relatie komen dipjes voor. Die horen er bij en gaan (meestal) vanzelf weer over.
Echtgenoot en ik zijn al 25 jaar in harmonie bij elkaar.
woensdag 24 oktober 2007 om 15:35
Aan de ene kant vind ik ook dat het vanzelf moet gaan in een relatie en dat je je niet in allerlei bochten moet wringen om het maar te laten werken. Aan de andere kant merk ik dat het nou eenmaal niet altijd vanzelf gaat. Zo nu en dan moet je gewoon weer even wat meer moeite doen, consessies doen, compromissen sluiten, iets voor de ander over hebben, iets voor de ander laten, iemand wakker schudden, flinke gesprekken voeren, ruzie maken etc. Al vind ik dat 'normale' zaken in een relatie en beschouw ik dat niet zozeer als vechten. Ik kom net uit een dip waaien en heb in die context wel het begrip 'vechten' gebruikt, omdat het even zo voelde. We moesten beide weer even flink ons best doen om weer op het goede 'niveau' te komen. Nu we daar eenmaal zijn, gaat het eigenlijk weer als vanzelf.
woensdag 24 oktober 2007 om 15:36
Geen enkele relatie gaat altijd over rozen.
Ik vind het eerlijk gezegd een beetje naief om te denken dat mensen die 50 jaar getrouwd zijn nog nooit een periode hebben gehad dat het even niet lekker liep.
Het is maar makkelijk om gelijk het bijltje erbij neer te gooien als er strubbelingen in de relatie zijn. Met mijn ex had ik eigenlijk nooit ruzie o.i.d. Maar toen we na 1,5 jaar ruzie hadden en ik voor het eerst fel tegen hem was, toen heeft hij het gelijk uitgemaakt. Hij kon niet tegen dit soort situaties en ik had geen respect voor hem gehad door zo met hem om te gaan (ik had in een boze bui een sierraad af gedaan dat ik van hem had gekregen, dat kon hij me niet vergeven). Ik wist gelijk wat voor slappe hap hij was en hij vond dus ook dat ruzies, problemen e.d. niet in een relatie thuis hoorde.
Natuurlijk zijn er wel eens dingen die wat minder lekker lopen of misschien is er wel een periode dat je het echt even niet meer ziet zitten met iemand, maar ik vind dat je wel moet proberen om het uiterste eruit te halen op die momenten. Want ook met een ander zal het niet altijd over rozen gaan.
De grens van "voor mijn relatie vechten" zou bij mij liggen bij lichamelijk geweld en vreemdgaan van mijn partner. Dan zet ik er direct een punt achter.
Ik vind het eerlijk gezegd een beetje naief om te denken dat mensen die 50 jaar getrouwd zijn nog nooit een periode hebben gehad dat het even niet lekker liep.
Het is maar makkelijk om gelijk het bijltje erbij neer te gooien als er strubbelingen in de relatie zijn. Met mijn ex had ik eigenlijk nooit ruzie o.i.d. Maar toen we na 1,5 jaar ruzie hadden en ik voor het eerst fel tegen hem was, toen heeft hij het gelijk uitgemaakt. Hij kon niet tegen dit soort situaties en ik had geen respect voor hem gehad door zo met hem om te gaan (ik had in een boze bui een sierraad af gedaan dat ik van hem had gekregen, dat kon hij me niet vergeven). Ik wist gelijk wat voor slappe hap hij was en hij vond dus ook dat ruzies, problemen e.d. niet in een relatie thuis hoorde.
Natuurlijk zijn er wel eens dingen die wat minder lekker lopen of misschien is er wel een periode dat je het echt even niet meer ziet zitten met iemand, maar ik vind dat je wel moet proberen om het uiterste eruit te halen op die momenten. Want ook met een ander zal het niet altijd over rozen gaan.
De grens van "voor mijn relatie vechten" zou bij mij liggen bij lichamelijk geweld en vreemdgaan van mijn partner. Dan zet ik er direct een punt achter.
woensdag 24 oktober 2007 om 15:41
Volgens mij is het niet zo simpel dat alles vanzelf moet gaan en als dat niet zo is dat je dan op zoek moet naar iemand anders.
Wel vind ik het belangrijk dat als het moeilijk gaat in een relatie er van beide kanten inzet is om dat te veranderen. Als de één zich voortdurend moet aanpassen aan de grillen van de ander en diegene lijdt daaronder, dan zit het niet goed.
Ik had bijv. in mijn eerste relatie in het begin last van extreme verlatingsangst. Ik wilde niet dat mijn toenmalige partner eigen dingen deed, want ik kon niet alleen zijn. Mijn ex heeft zich daarin voor een groot deel aangepast en had op het laatst geen eigen dingen meer. Toen ik wat sterker in mijn schoenen kwam te staan begon het me te irriteren dat hij geen eigen leven had en vervolgens ging hij juist heel erg aan mij hangen.
In mijn huidige relatie had ik vanaf dag 1 last van extreme angst/depressieve buien. We zagen elkaar vanaf het begin vrij veel, mijn vriend was lyrisch over mij, bevestigde mij in alles. Maar zodra ik alleen was en soms ook als we samen waren en hij bijv. een klein dingetje anders deed of zei (uit bed stappen zonder mij direct een kus te geven) dan voelde ik mij onbeschrijfelijk k*t.
Inmiddels zijn er nog een aantal factoren bij gekomen die een grote druk op onze relatie hebben gelegd. Echt heftige gebeurtenissen en omstandigheden.
Ik weet dat ik in een volgende relatie ook weer tegen dezelfde issues aanloop en daarom wil ik eraan werken om deze issues op te lossen. Het gaat stapje voor stapje steeds beter, de paniekbuien komen veel minder vaak voor, worden minder heftig en duren korter.
Mijn vriend zit ook met issues en is daar ook mee bezig om die aan te pakken. Wij kunnen gelukkig nog steeds goed communiceren en zijn nog steeds ontzettend blij met elkaar. Maar makkelijk is het allemaal niet. Ik denk niet dat het altijd zo simpel is als je beiden een geschiedenis hebt en er ook nog eens allerlei dingen gebeuren waar je mee moet 'dealen'.
Wel vind ik het belangrijk dat als het moeilijk gaat in een relatie er van beide kanten inzet is om dat te veranderen. Als de één zich voortdurend moet aanpassen aan de grillen van de ander en diegene lijdt daaronder, dan zit het niet goed.
Ik had bijv. in mijn eerste relatie in het begin last van extreme verlatingsangst. Ik wilde niet dat mijn toenmalige partner eigen dingen deed, want ik kon niet alleen zijn. Mijn ex heeft zich daarin voor een groot deel aangepast en had op het laatst geen eigen dingen meer. Toen ik wat sterker in mijn schoenen kwam te staan begon het me te irriteren dat hij geen eigen leven had en vervolgens ging hij juist heel erg aan mij hangen.
In mijn huidige relatie had ik vanaf dag 1 last van extreme angst/depressieve buien. We zagen elkaar vanaf het begin vrij veel, mijn vriend was lyrisch over mij, bevestigde mij in alles. Maar zodra ik alleen was en soms ook als we samen waren en hij bijv. een klein dingetje anders deed of zei (uit bed stappen zonder mij direct een kus te geven) dan voelde ik mij onbeschrijfelijk k*t.
Inmiddels zijn er nog een aantal factoren bij gekomen die een grote druk op onze relatie hebben gelegd. Echt heftige gebeurtenissen en omstandigheden.
Ik weet dat ik in een volgende relatie ook weer tegen dezelfde issues aanloop en daarom wil ik eraan werken om deze issues op te lossen. Het gaat stapje voor stapje steeds beter, de paniekbuien komen veel minder vaak voor, worden minder heftig en duren korter.
Mijn vriend zit ook met issues en is daar ook mee bezig om die aan te pakken. Wij kunnen gelukkig nog steeds goed communiceren en zijn nog steeds ontzettend blij met elkaar. Maar makkelijk is het allemaal niet. Ik denk niet dat het altijd zo simpel is als je beiden een geschiedenis hebt en er ook nog eens allerlei dingen gebeuren waar je mee moet 'dealen'.
woensdag 24 oktober 2007 om 15:45
dat ben ik dan wel weer met jullie eens, de basis moet goed zijn. Ik hou van mijn man (ha, dat voelt gek om te typen... we zijn net twee weken getrouwd) en hij van mij. Daarom hebben we dingen voor elkaar over, in het vertrouwen dat de basis goed is en dat de ander je moeite waardeert, en er zo een fijne, gezellige relatie blijft bestaan. Aan het houden van hoef ik neit te werken, ik vind hem zomaar vanzelf een lekker ding met een groot hart en een goed stel hersens :P
woensdag 24 oktober 2007 om 15:51
woensdag 24 oktober 2007 om 16:25
[quote]:
. Sommige mensen op het forum zeggen dat ze eerst slechte relaties hadden en nu ineens een soort ideale waarbij alles op rolletjes loopt! Dat ze dan pas beseffen dat de eerdere relaties niet goed waren. Het zou natuurlijk kunnen zijn dat alleen de match veel beter is, maar het kan ook zijn dat de mensen zelf veranderd zijn in hoe ze zich gedragen en hoe ze tegen dingen aankijken en daardoor een beter gevoel hebben bij hun nieuwe relatie. Of natuurlijk een combinatie van die 2!
quote]
Misschien bedoel je mij (onder andere) wel, feverine, want ik schreef inderdaad zoiets.
Ik weet wel hoe het komt: mijn huidige man is gewoon totaal anders dan mijn ex, ze verschillen van elkaar (qua karakter) als water en vuur. Ik heb zelf helemaal niet het gevoel dat ik veranderd ben. (Behalve dat ik ontzettend veel gelukkiger ben nu!) Wat je ook al schreef, dat sommige mensen in al hun relaties tegen dezelfde problemen oplopen, geldt kennelijk voor mijn ex, want al zijn relaties lopen stuk op zijn gedrag/karakter. Dat zegt wel wat, denk ik.
. Sommige mensen op het forum zeggen dat ze eerst slechte relaties hadden en nu ineens een soort ideale waarbij alles op rolletjes loopt! Dat ze dan pas beseffen dat de eerdere relaties niet goed waren. Het zou natuurlijk kunnen zijn dat alleen de match veel beter is, maar het kan ook zijn dat de mensen zelf veranderd zijn in hoe ze zich gedragen en hoe ze tegen dingen aankijken en daardoor een beter gevoel hebben bij hun nieuwe relatie. Of natuurlijk een combinatie van die 2!
quote]
Misschien bedoel je mij (onder andere) wel, feverine, want ik schreef inderdaad zoiets.
Ik weet wel hoe het komt: mijn huidige man is gewoon totaal anders dan mijn ex, ze verschillen van elkaar (qua karakter) als water en vuur. Ik heb zelf helemaal niet het gevoel dat ik veranderd ben. (Behalve dat ik ontzettend veel gelukkiger ben nu!) Wat je ook al schreef, dat sommige mensen in al hun relaties tegen dezelfde problemen oplopen, geldt kennelijk voor mijn ex, want al zijn relaties lopen stuk op zijn gedrag/karakter. Dat zegt wel wat, denk ik.
woensdag 24 oktober 2007 om 16:30
Tuurlijk gaat een relatie niet altijd over rozen. Dat realiseer ik me heel goed. Er zijn ook bij mijn man en mij periodes dat het even wat minder loopt, maar dan weet ik wel dat de basis goed is, en dat we door op een positieve manier te investeren in de relatie er weer goed uit komen. Ik lees hier echter weleens; "mijn man heeft enorme twijfels over zijn gevoel voor mij en is verliefd geworden op een ander maar ik wil vechten voor mijn relatie". Dat bedoel ik meer. Hoe heeft het dan zover kunnen komen. Is het dan niet al een stapje te ver? Had je niet eerder moeten investeren, in plaats van nu te vechten?
woensdag 24 oktober 2007 om 16:36
Ik ben het hier helemaal mee eens, maar het grappige is, dat bovenstaande allemaal van toepassing is op mijn relatie, maar dat ik toch het gevoel heb dat die dingen 'vanzelf' gaan. Ik ervaar ze niet als lastig of moeilijk.
Of wij ooit dipjes zullen hebben zal nog moeten blijken, we zijn pas 8,5 jaar bij elkaar en nog geen 25 of 50.
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
Maar we hebben wél al een heleboel meegemaakt waarvan meestal gezegd wordt dat het een zware druk op je relatie legt (troubles met exen, kinderen die moeilijk doen, lange-afstandsrelatie gehad, 2 overlijdens van ouders, een rechtszaak, enz.). Ons heeft het alleen maar nog dichter bij elkaar gebracht.Daarom geloof ik niet dat externe omstandigheden een goede relatie onder druk kunnen zetten.
woensdag 24 oktober 2007 om 17:15
Hoe je het noemt, noem je het. Maar in iedere relatie komt er een periode (of mss wel meer) dat het níet vanzelf gaat. Hoeveel je ook van elkaar houdt.
Dat hoeft zich echt niet te uiten in vreselijke ruzies of twijfelen aan je liefde voor elkaar. Het kan ook zijn dat je het gevoel hebt dat de bron langzaam aan het opdrogen is, dat je moet vertrouwen op iets dat bijna niet meer voelbaar of merkbaar is maar dat er wel altijd geweest is. En dat ook niet is weggegaan maar wel ff zoek lijkt.
Je moet door dat soort periodes heen en dat lukt niet door op je reet te blijven zitten, want dan kan je het wel schudden. Dan gaat je relatie vast en zeker naar de kloten.
Je moet er wel wat voor dóen. Noem het vechten, werken, knokken, dat maakt niet uit, maar dóe het.
Lief en ik zijn nu 15 jaar samen, grotendeels hartstikke gelukkige jaren. We hebben tegenslagen gehad door 'externe oorzaken' (nogal wat sterfgevallen in ons geval) Die zaken hebben ons juist heel dicht bij elkaar gebracht, hoe moeilijk en zwaar en kut het ook was. Maar we hebben ook een periode doorgemaakt zoals ik eerder beschreef. Oorzaak? Ik ben er nog niet achter. Hoeft ook niet, we zijn geen van beiden mensen die alles moeten analyseren. Het was gewoon zo en we zijn er doorheen gekomen. Gewoon door er iets aan te doen.
Dat hoeft zich echt niet te uiten in vreselijke ruzies of twijfelen aan je liefde voor elkaar. Het kan ook zijn dat je het gevoel hebt dat de bron langzaam aan het opdrogen is, dat je moet vertrouwen op iets dat bijna niet meer voelbaar of merkbaar is maar dat er wel altijd geweest is. En dat ook niet is weggegaan maar wel ff zoek lijkt.
Je moet door dat soort periodes heen en dat lukt niet door op je reet te blijven zitten, want dan kan je het wel schudden. Dan gaat je relatie vast en zeker naar de kloten.
Je moet er wel wat voor dóen. Noem het vechten, werken, knokken, dat maakt niet uit, maar dóe het.
Lief en ik zijn nu 15 jaar samen, grotendeels hartstikke gelukkige jaren. We hebben tegenslagen gehad door 'externe oorzaken' (nogal wat sterfgevallen in ons geval) Die zaken hebben ons juist heel dicht bij elkaar gebracht, hoe moeilijk en zwaar en kut het ook was. Maar we hebben ook een periode doorgemaakt zoals ik eerder beschreef. Oorzaak? Ik ben er nog niet achter. Hoeft ook niet, we zijn geen van beiden mensen die alles moeten analyseren. Het was gewoon zo en we zijn er doorheen gekomen. Gewoon door er iets aan te doen.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
woensdag 24 oktober 2007 om 17:25
Het leven is niet altijd leuk. Het zou voor sommige mensen al heel wat schelen als ze zich dat eens gingen beseffen. Is niet persoonlijk naar jou toe hoor, maar ik zie en hoor zovaak dat alles maar leuk en fantastisch en probleemsloos en groots en meeslepend moet zijn want anders is het saai en niet leuk en vooral moeilijk en niet eerlijk.
Wen er maar aan denk ik dan, het leven is soms zo.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
woensdag 24 oktober 2007 om 17:29
Nou, kom dan over 11.5 jaar nog eens terug 
Ik denk dat het voor alle stellen geldt. Nogmaals, het hoeft zich niet zo dramatisch te uiten, het hoeft geen vreselijke gevolgen te hebben en het is echt niet meteen het einde van de wereld hoor. That's life.
Ik denk dat het voor alle stellen geldt. Nogmaals, het hoeft zich niet zo dramatisch te uiten, het hoeft geen vreselijke gevolgen te hebben en het is echt niet meteen het einde van de wereld hoor. That's life.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
woensdag 24 oktober 2007 om 17:36
quote:
Zuss schreef op 24 oktober 2007 @ 17:15:
Maar in iedere relatie komt er een periode (of mss wel meer) dat het níet vanzelf gaat. Hoeveel je ook van elkaar houdt.
.
Reiger : Geldt dat echt voor elk stel? Zit hier op de viva geen enkele vrouw met een relatie van pakweg 20 jaar die nog nooit een dip meegemaakt heeft?
Ik denk dat een goed huwelijk zolang alles goed blijft gaan met kinderen , werk , ouders etc . weinig te lijden heeft . Maar een hulpbehoevende ouder , waardoor er ineens minder tijd voor elkaar is , een ontspoord kind , een baan die op de tocht staat , een stalkende ex , ziekte ......die factoren zullen allemaal van invloed zijn . Daar kun je idd best sterk(er) uitkomen , maar grote kans dat het in die tijd gewoon allemaal wat minder soepeltjes loopt , doordat de een zich wat verwaarloost voelt , of doordat beiden een ander idee hebben bij wat zou helpen , of door depressieve gevoelens , of...of...... .
Zuss schreef op 24 oktober 2007 @ 17:15:
Maar in iedere relatie komt er een periode (of mss wel meer) dat het níet vanzelf gaat. Hoeveel je ook van elkaar houdt.
.
Reiger : Geldt dat echt voor elk stel? Zit hier op de viva geen enkele vrouw met een relatie van pakweg 20 jaar die nog nooit een dip meegemaakt heeft?
Ik denk dat een goed huwelijk zolang alles goed blijft gaan met kinderen , werk , ouders etc . weinig te lijden heeft . Maar een hulpbehoevende ouder , waardoor er ineens minder tijd voor elkaar is , een ontspoord kind , een baan die op de tocht staat , een stalkende ex , ziekte ......die factoren zullen allemaal van invloed zijn . Daar kun je idd best sterk(er) uitkomen , maar grote kans dat het in die tijd gewoon allemaal wat minder soepeltjes loopt , doordat de een zich wat verwaarloost voelt , of doordat beiden een ander idee hebben bij wat zou helpen , of door depressieve gevoelens , of...of...... .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 24 oktober 2007 om 17:38
Vechten voor een relatie zou je inderdaad kunnen vervangen door 'moeite doen' en daar is helemaal niets mis mee.
In je eentje vechten zoals in de situatie waarbij de man zegt geen gevoelens meer te hebben voor zijn vrouw en vreemdgaat lijkt het me niet echt constructief voor de vrouw om te vechten.
Als de man zegt dat hij het ook nog een kans wil geven, zijn minnares vaarwel zegt en haar nooit meer ziet, in therapie wil gaan en moeite wil doen om het goed te maken met zijn vrouw, dan denk ik dat het heel moeilijk zal worden, maar dat het wel een kans van slagen heeft. En dan is het niet direct helemaal goed, maar je hoort wel van stellen die daar toch uitkomen en blij zijn dat ze 'het gevecht' zijn aangegaan.
Het moet in elk geval wel van beide kanten komen. Hoewel ik het af en toe moeilijk heb, is het wel zo dat als ik mijn vriend zie het helemaal goed is. We zijn lief voor elkaar, dus lopen niet chagrijnig tegen elkaar te katten en overal ruzie om te maken. Ook als er een periode aankomt waarbij we elkaar iets minder kunnen zien of iets minder aandacht voor elkaar kunnen hebben, dan stellen we ons wel alvast als doel om na die periode iets leuks te doen, weekendje of weekje weg, uit eten, naar de film of zoiets. Dat noem ik niet echt 'vechten' voor een relatie, maar wel moeilijkere periodes compenseren met het in het vooruitzicht stellen van leuke dingen.
In je eentje vechten zoals in de situatie waarbij de man zegt geen gevoelens meer te hebben voor zijn vrouw en vreemdgaat lijkt het me niet echt constructief voor de vrouw om te vechten.
Als de man zegt dat hij het ook nog een kans wil geven, zijn minnares vaarwel zegt en haar nooit meer ziet, in therapie wil gaan en moeite wil doen om het goed te maken met zijn vrouw, dan denk ik dat het heel moeilijk zal worden, maar dat het wel een kans van slagen heeft. En dan is het niet direct helemaal goed, maar je hoort wel van stellen die daar toch uitkomen en blij zijn dat ze 'het gevecht' zijn aangegaan.
Het moet in elk geval wel van beide kanten komen. Hoewel ik het af en toe moeilijk heb, is het wel zo dat als ik mijn vriend zie het helemaal goed is. We zijn lief voor elkaar, dus lopen niet chagrijnig tegen elkaar te katten en overal ruzie om te maken. Ook als er een periode aankomt waarbij we elkaar iets minder kunnen zien of iets minder aandacht voor elkaar kunnen hebben, dan stellen we ons wel alvast als doel om na die periode iets leuks te doen, weekendje of weekje weg, uit eten, naar de film of zoiets. Dat noem ik niet echt 'vechten' voor een relatie, maar wel moeilijkere periodes compenseren met het in het vooruitzicht stellen van leuke dingen.
woensdag 24 oktober 2007 om 17:38
BGB, de zaken die jij noemt zorgen er bij ons juist voor dat onze relatie juist op die momenten nog veel veel hechter is (ik heb gelukkig niet het hele rijtje narigheid dat jij opnoemt meegemaakt)
Bij ons was de oorzaak juist niet aanwijsbaar. Althans, niet op het 1e of 2e gezicht. En in verder spitten hadden we geen zin, dat was teveel werk
Bij ons was de oorzaak juist niet aanwijsbaar. Althans, niet op het 1e of 2e gezicht. En in verder spitten hadden we geen zin, dat was teveel werk
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
