Relaties
alle pijlers
veel ruzie/spanning in samengesteld gezin
zaterdag 16 december 2023 om 12:54
Hoi allemaal,
sinds ongeveer een half jaar woon ik met mijn dochter (3) samen met mijn vriend en zijn 2 kinderen (7 en 9).
We kennen elkaar al jaren en hebben de kinderen heel bewust en langzaam aan ons en elkaar laten wennen.
Mijn dochter vindt het allemaal leuk en prima, de nieuwe situatie. Wat nu alleen speelt is dat de kinderen van mijn vriend totaal niet lekker in hun vel zitten.
Het zijn lieve en intelligente kinderen, maar ze hebben een bozig temperament en zijn erg opvliegend.
In de periode dat we elkaar leerden kennen had met name zijn zoontje een aantal keren een enorme woede-aanval. Ik heb dit wel gesignaleerd, maar toegeschreven aan bepaalde omstandigheden (na een drukke dag, in een nieuwe situatie). Ook vertelde mijn vriend dat zijn dochter soms heel bozig kon zijn, flink tegen hem uit kon vallen maar hij schaarde dit onder 'pre-puberteit'. Waar ik hem in gelooft heb.
De situatie is nu zo dat zijn kinderen elke dag wel boos zijn, schreeuwen, brutaal zijn. Tussen hun 2 zijn er flinke ruzies. De kinderen gillen of schreeuwen als ze boos zijn of hun zin niet krijgen, zeggen dingen tegen mijn vriend als 'ik haat je' of 'je bent een kutvader'.
Ik zie mijn vriend ermee worstelen, het breekt hem op en het geeft hem stress. Ik probeer hem te ondersteunen, maar omdat ik niet de moeder van zijn kinderen ben weet ik ook niet goed wat ik moet of kan doen. Ik wil me, richting hen, niet met de opvoeding bemoeien want dat is niet aan mij maar aan hun moeder.
Ik merk alleen wel dat de spanning mij ook begint te raken. Mijn dochter is er maar op 1 dag als zij er ook zijn (de dagen waarop we voor de kinderen zorgen overlappen niet) maar ook die zei laatst 'er is altijd wel gedoe he mama'.
het maakt me verdrietig, voor alle partijen. Ik vraag me af waarom zijn kinderen zo doen, wat daarachter zit. Ik vind het lastig voor mijn vriend, ik vind het lastig voor mijn kind (hoewel zij er gelukkig niet zoveel van meekrijgt), maar bovenal denk ik: hebben we wel de juiste keuze gemaakt hiermee? het voelt ook machteloos om dit te zien en merken maar zelf zo weinig te kunnen doen.
Ik wil graag mijn verhaal kwijt en kijken of er mensen zijn met een zelfde soort ervaring. We kunnen het wel goed met de kinderen vinden, dus hij met mijn dochter en ik goed met zijn kinderen.
sinds ongeveer een half jaar woon ik met mijn dochter (3) samen met mijn vriend en zijn 2 kinderen (7 en 9).
We kennen elkaar al jaren en hebben de kinderen heel bewust en langzaam aan ons en elkaar laten wennen.
Mijn dochter vindt het allemaal leuk en prima, de nieuwe situatie. Wat nu alleen speelt is dat de kinderen van mijn vriend totaal niet lekker in hun vel zitten.
Het zijn lieve en intelligente kinderen, maar ze hebben een bozig temperament en zijn erg opvliegend.
In de periode dat we elkaar leerden kennen had met name zijn zoontje een aantal keren een enorme woede-aanval. Ik heb dit wel gesignaleerd, maar toegeschreven aan bepaalde omstandigheden (na een drukke dag, in een nieuwe situatie). Ook vertelde mijn vriend dat zijn dochter soms heel bozig kon zijn, flink tegen hem uit kon vallen maar hij schaarde dit onder 'pre-puberteit'. Waar ik hem in gelooft heb.
De situatie is nu zo dat zijn kinderen elke dag wel boos zijn, schreeuwen, brutaal zijn. Tussen hun 2 zijn er flinke ruzies. De kinderen gillen of schreeuwen als ze boos zijn of hun zin niet krijgen, zeggen dingen tegen mijn vriend als 'ik haat je' of 'je bent een kutvader'.
Ik zie mijn vriend ermee worstelen, het breekt hem op en het geeft hem stress. Ik probeer hem te ondersteunen, maar omdat ik niet de moeder van zijn kinderen ben weet ik ook niet goed wat ik moet of kan doen. Ik wil me, richting hen, niet met de opvoeding bemoeien want dat is niet aan mij maar aan hun moeder.
Ik merk alleen wel dat de spanning mij ook begint te raken. Mijn dochter is er maar op 1 dag als zij er ook zijn (de dagen waarop we voor de kinderen zorgen overlappen niet) maar ook die zei laatst 'er is altijd wel gedoe he mama'.
het maakt me verdrietig, voor alle partijen. Ik vraag me af waarom zijn kinderen zo doen, wat daarachter zit. Ik vind het lastig voor mijn vriend, ik vind het lastig voor mijn kind (hoewel zij er gelukkig niet zoveel van meekrijgt), maar bovenal denk ik: hebben we wel de juiste keuze gemaakt hiermee? het voelt ook machteloos om dit te zien en merken maar zelf zo weinig te kunnen doen.
Ik wil graag mijn verhaal kwijt en kijken of er mensen zijn met een zelfde soort ervaring. We kunnen het wel goed met de kinderen vinden, dus hij met mijn dochter en ik goed met zijn kinderen.
maandag 18 december 2023 om 17:26
Maar een situatie als vrienden is natuurlijk wel heel anders voor kinderen dan de situatie waarin ze vrij snel met een ander gezin moeten mengen. Dan is 2 jaar (meer zal het niet zijn) echt heel kort.tabaccomeme schreef: ↑18-12-2023 16:14Bedankt voor al jullie reacties!
Er zijn wat vragen over hoe "snel" we dit gedaan hebben. Maar de situatie was zo dat we al jarenlang vrienden waren (al voor mijn dochter geboren werd) en ik kende zijn kinderen toen dus ook al. Na een paar maanden werd ik in de steek gelaten door de vader van mijn dochter en toen sprong op een gegeven moment de vlam over tussen ons.
De kinderen zijn bij hun moeder ook wel bozig en maken ruzie bij elkaar. Ik vind het een hele goede tip om hulp erbij in te schakelen, ik zal dit eens voorzichtig aangeven bij mijn vriend.
Lijkt misschien flauw om hierop door te gaan, maar in je OP laat je al doorschemeren dat je betwijfelt of de keuze wel verstandig is. Hulp inschakelen is sowieso goed, maar daarnaast wellicht even reflecteren en bezien of latten niet handiger is.
maandag 18 december 2023 om 17:52
Ik denk dat hulp inschakelen een goed idee zou kunnen zijn.
Maar daarnaast zou ik ook regels stellen voor de kinderen, dat kan hij doen richting zijn kinderen en ook goed is dat de kinderen weten dat jij ook achter die regels staat.
En ik zou ook een straf geven als ze iets doen wat niet mag, zoals vader uitschelden, dan bijvoorbeeld half uur voor straf eerder naar bed, ik noem maar wat.
Daarnaast vraag ik me af hoe de verstandhouding met de moeder is, is zij ok met de vader en de situatie dat jullie samenwonen en support ze dat of hitst ze de kinderen op tegen de vader?
Maar daarnaast zou ik ook regels stellen voor de kinderen, dat kan hij doen richting zijn kinderen en ook goed is dat de kinderen weten dat jij ook achter die regels staat.
En ik zou ook een straf geven als ze iets doen wat niet mag, zoals vader uitschelden, dan bijvoorbeeld half uur voor straf eerder naar bed, ik noem maar wat.
Daarnaast vraag ik me af hoe de verstandhouding met de moeder is, is zij ok met de vader en de situatie dat jullie samenwonen en support ze dat of hitst ze de kinderen op tegen de vader?
dinsdag 19 december 2023 om 08:10
Misschien is het goed om de situatie eens objectief te bekijken, in plaats van door jouw gekleurde bril. Je lijkt je eigen tegenstrijdigheden niet te zien.
Zo schrijf je: "We kennen elkaar al jaren en hebben de kinderen heel bewust en langzaam aan ons en elkaar laten wennen."
En vervolgens zeg je: "In de periode dat we elkaar leerden kennen had met name zijn zoontje een aantal keren een enorme woede-aanval." Dus jullie hebben de kinderen vanaf het begin helemaal niet langzaam laten wennen. Ze waren meteen al betrokken bij jullie relatie.
En aan het begin van jullie relatie (max. 3 jaar geleden dus) was de jongen amper 4. Waar het dan ook aan ligt, als er problemen bij een kind zijn, lijkt het me niet verstandig om dan ook nog eens zijn omgeving zo drastisch te veranderen. Wat doen jullie die kinderen aan!
En dan zeg je ook nog doodleuk: "Ik vind het lastig voor mijn kind (hoewel zij er gelukkig niet zoveel van meekrijgt)..." Ze krijgt er wél veel van mee, anders zegt ze toch niet dat "er altijd wel gedoe is"? En hoezo zijn dit de woorden van een driejarige??
En uit je twijfel "maar bovenal denk ik: hebben we wel de juiste keuze gemaakt hiermee" kun je hopelijk zelf wel de juiste conclusie trekken.
Zo schrijf je: "We kennen elkaar al jaren en hebben de kinderen heel bewust en langzaam aan ons en elkaar laten wennen."
En vervolgens zeg je: "In de periode dat we elkaar leerden kennen had met name zijn zoontje een aantal keren een enorme woede-aanval." Dus jullie hebben de kinderen vanaf het begin helemaal niet langzaam laten wennen. Ze waren meteen al betrokken bij jullie relatie.
En aan het begin van jullie relatie (max. 3 jaar geleden dus) was de jongen amper 4. Waar het dan ook aan ligt, als er problemen bij een kind zijn, lijkt het me niet verstandig om dan ook nog eens zijn omgeving zo drastisch te veranderen. Wat doen jullie die kinderen aan!
En dan zeg je ook nog doodleuk: "Ik vind het lastig voor mijn kind (hoewel zij er gelukkig niet zoveel van meekrijgt)..." Ze krijgt er wél veel van mee, anders zegt ze toch niet dat "er altijd wel gedoe is"? En hoezo zijn dit de woorden van een driejarige??
En uit je twijfel "maar bovenal denk ik: hebben we wel de juiste keuze gemaakt hiermee" kun je hopelijk zelf wel de juiste conclusie trekken.
dinsdag 19 december 2023 om 09:59
Ik ben zelf al 30 jaar vrienden met mijn partner en heb sinds 5 jaar een relatie met hem. Mijn kinderen kende hem dus heel goed. Toch zijn we pas echt gaan samenwonen torn we 4 jaar samen waren en hebben we het de eerste 3 jaar heel rustig aan gedaan en nog is er wel eens gedoe.
Ik denk dat je dus echt te snel bent gegaan en het goed is om even een stap terug te doen. Misschien is latten geen optie meer maar ik denk dat het goed is als vader even veel tijd met zijn kinderen alleen besteed. Alleen uitjes met ze doet en bijvoorbeeld alleen met ze op vakantie gaat. Dan hebben de kinderen niet het gevoel dat je gelijk overal bij bent en ze hun vader niet meer voor hun alleen hebben.
Ik denk dat je dus echt te snel bent gegaan en het goed is om even een stap terug te doen. Misschien is latten geen optie meer maar ik denk dat het goed is als vader even veel tijd met zijn kinderen alleen besteed. Alleen uitjes met ze doet en bijvoorbeeld alleen met ze op vakantie gaat. Dan hebben de kinderen niet het gevoel dat je gelijk overal bij bent en ze hun vader niet meer voor hun alleen hebben.
dinsdag 19 december 2023 om 10:41
Eens. Het zijn allemaal vrij jonge kinderen die eerst een scheiding mee maken en daarna vrij snel een nieuwe partner in huis. Denk eens hoe jij dat had gevonden als kind, lijkt me echt niet makkelijk voor de kinderen.Rabarber schreef: ↑19-12-2023 08:10Misschien is het goed om de situatie eens objectief te bekijken, in plaats van door jouw gekleurde bril. Je lijkt je eigen tegenstrijdigheden niet te zien.
Zo schrijf je: "We kennen elkaar al jaren en hebben de kinderen heel bewust en langzaam aan ons en elkaar laten wennen."
En vervolgens zeg je: "In de periode dat we elkaar leerden kennen had met name zijn zoontje een aantal keren een enorme woede-aanval." Dus jullie hebben de kinderen vanaf het begin helemaal niet langzaam laten wennen. Ze waren meteen al betrokken bij jullie relatie.
En aan het begin van jullie relatie (max. 3 jaar geleden dus) was de jongen amper 4. Waar het dan ook aan ligt, als er problemen bij een kind zijn, lijkt het me niet verstandig om dan ook nog eens zijn omgeving zo drastisch te veranderen. Wat doen jullie die kinderen aan!
En dan zeg je ook nog doodleuk: "Ik vind het lastig voor mijn kind (hoewel zij er gelukkig niet zoveel van meekrijgt)..." Ze krijgt er wél veel van mee, anders zegt ze toch niet dat "er altijd wel gedoe is"? En hoezo zijn dit de woorden van een driejarige??
En uit je twijfel "maar bovenal denk ik: hebben we wel de juiste keuze gemaakt hiermee" kun je hopelijk zelf wel de juiste conclusie trekken.
dinsdag 19 december 2023 om 11:35
Nou dit. de jongste moet nog wennen aan groep 3, beide kinderen hebben een scheiding achter hun kiezen. Zijn ze bekend met co-ouderschap? In dat geval dus ook een periode waar za na de scheiding papa soms voor hun alleen hebben. En dan komt er ineens een nieuwe dame met kind in huis. Dat zijn allemaal nogal aanpassingen. Een kind is gebaat bij een voor hun vertrouwde omgeving en stabiliteit. Dat is hun nu niet gegeven. Zoek hulp voor jullie situatie of, zoals al eerder is geopperd, ga latten, want nu staat het welzijn van zijn kinderen niet op 1.TiumPerfectum schreef: ↑19-12-2023 10:41Eens. Het zijn allemaal vrij jonge kinderen die eerst een scheiding mee maken en daarna vrij snel een nieuwe partner in huis. Denk eens hoe jij dat had gevonden als kind, lijkt me echt niet makkelijk voor de kinderen.
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
dinsdag 19 december 2023 om 13:48
Wil jij dit, voor jezelf, en voor je dochter?
No way dat ik in zo'n situatie blijf als het niet mijn eigen kinderen zijn- dan kan ik tenminste zelf de "lead" nemen en het aanpakken zoals ik denk dat goed is.
Nu zit je met de ellende en de gevolgen ervan terwijl je niet helemaal zelf kan bepalen.
Waarom zou je in zo'n moeilijke situatie blijven?
Ik denk dat in veel gevallen, met gescheiden ouders, het ook/voornamelijk veel beter is voor de kinderen om te blijven latten, en de situatie zo makkelijk mogelijk voor ze te maken.
No way dat ik in zo'n situatie blijf als het niet mijn eigen kinderen zijn- dan kan ik tenminste zelf de "lead" nemen en het aanpakken zoals ik denk dat goed is.
Nu zit je met de ellende en de gevolgen ervan terwijl je niet helemaal zelf kan bepalen.
Waarom zou je in zo'n moeilijke situatie blijven?
Ik denk dat in veel gevallen, met gescheiden ouders, het ook/voornamelijk veel beter is voor de kinderen om te blijven latten, en de situatie zo makkelijk mogelijk voor ze te maken.
vrijdag 26 januari 2024 om 16:33
Sommige kinderen herhalen graag dingen die ze ergens opvangen. Mijn nichtje van net 3 kwam een keer naast me zitten, sloeg een armpje om me heen en zei uit het niets 'je bent nooit alleen want ik hou van jou'. Zal ze vast ergens gehoord hebben. Net zoals de kans vrij groot is dat dochter een gesprek tussen de twee partners heeft opgevangen waarbij ze het over 'al dat gedoe steeds' hebben.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
