Relaties
alle pijlers
Veranderd door moederschap?
vrijdag 5 mei 2023 om 15:50
blijfgewoonbianca schreef: ↑05-05-2023 15:44Ik ben zelf oma. Als ik in het donker vanaf mijn ouders naar huis rijd moet ik bellen dat ik veilig thuis ben, hoor.( andersom zij mij ook )
Ik ben ook nog steeds mijn vaders meisje, gelukkig.
Wat een rijkdom, vier generaties zo warm. Ik ken je natuurlijk niet, maar door wat ik door de jaren heen van je heb gelezen vind ik dat zo ontzettend leuk voor je.
vrijdag 5 mei 2023 om 15:54
Mooi gezegd.Hoerabanaan schreef: ↑05-05-2023 15:49Afstandelijk of een eigen leven, dat is wat anders. Als je niet meer de zorg hebt voor kleine kinderen, kun je andere plannen gaan maken. Jij bent eigenlijk nooit gestopt met zorgen. Vanuit jouw moederrol lijk je in 1 beweging doorgerold in zorgen voor aanhang, zorgen voor vrienden van je kinderen, zorgen voor het eerste kleinkind, het tweede kleinkind. Je bent erg gezinsgeorienteerd. En zo zijn er meer mensen.
Maar daar tegenover staan ook heel veel mensen die niet zo in elkaar zitten. En dat is niet fout, maar anders. Ik heb zelf ook kinderen gekregen met het idee dat kleine kinderen kleine kinder behoeften had en grote kinderen grote kinder behoeften en volwassenen ook weer andere behoeften. Ik heb zelf geen behoefte om (schoon) ouders frequent te zien (eens in de 2 a 3 weken), dus zoals ik in het leven sta, zo is eigenlijk ook onuitgesproken mijn idee hoe ik met mijn kinderen omga. En omdat ik dat blijkbaar onbewust heb overgebracht, zo verwachten mijn kinderen ook geen moeder die wekelijks, laat staan dagelijks belt. Ik sta er als moeder ook echt niet om te springen om volwassen kinderen terug in huis te nemen nadat ze jaren op zichzelf hebben gewoond. Terwijl ik ook ouders ken die het liefst alle (volwassen) kuikens zo lang mogelijk thuishouden.
Dat is simpelweg een verschil in beleving, maar daarmee het een niet beter dan het ander. Hooguit anders. En nee, dat heeft ook niks met (genoeg) liefde te maken.
vrijdag 5 mei 2023 om 15:56
Grappig, ik merk juist dat mijn vrienden die moeder zijn geworden ook veel afstandelijker zijn geworden. Opgeslokt door het gezinsleven gaan er weken voorbij voordat er op een appje gereageerd is. Om over een afspraak nog maar te zwijgen. Dat is allemaal moeilijk moeilijk.
De afgelopen jaren heb ik wat ellende meegemaakt en het is me vies tegengevallen hoe vooral de vriendinnen met kinderen (en dat zijn de meesten) nooit van zich hebben laten horen.
Laat de verwachting van je moeder los, die gaat niet veranderen. Mag je natuurlijk wel verdrietig om zijn. En wees verder zelf gewoon een leuke attente vriendin. Mis je aansluiting, zoek dan nieuwe vriendinnen
De afgelopen jaren heb ik wat ellende meegemaakt en het is me vies tegengevallen hoe vooral de vriendinnen met kinderen (en dat zijn de meesten) nooit van zich hebben laten horen.
Laat de verwachting van je moeder los, die gaat niet veranderen. Mag je natuurlijk wel verdrietig om zijn. En wees verder zelf gewoon een leuke attente vriendin. Mis je aansluiting, zoek dan nieuwe vriendinnen
vrijdag 5 mei 2023 om 16:01
Dat lijkt me ook oprecht naar to. Kan daar los van wat ik eerder aangaf met de info die ik toen had, niks leukers van maken. Het komt op mij over alsof jullie nooit een goede band hebben gehad? Want dan zou deze er nu ook wel zijn. Heb je dit wel eens gevraagd aan je moeder? Misschien zou je dit stukje wat je hier hebt geschreven eens kunnen uitprinten en aan je moeder geven. Waarmee ik niet wil suggereren dat ze dan ineens een aha gevoel krijgt en als een blad aan een boom omdraait. Het kán gewoon echt zijn dat ze -verdrietig als dat is voor jou- niet echt het moederlijke type is. Dan kun je dat maar beter weten, want anders blijf je hopen en streven ooit wél gezien te worden en dat die liefde en aandacht wél komt. Als het er niet inzit (terecht of niet, begrijpelijk of niet), zal het er niet uitkomen. Daar zal jij dan een plekje voor moeten gaan vinden.Ano180536 schreef: ↑05-05-2023 15:24Ik denk dat ik nog iets moet verduidelijken: tuurlijk kan het gebeuren dat, als je spontaan aan komt waaien, het niet uitkomt.
Ik mis met mijn ouders, zeker met mn moeder een 1 op 1 band. Ze investeert daar niet in. Toen ik zwanger was had ik het leuk gevonden als ze betrokken zou zijn geweest, ook na de geboorte. Maar ze was nergens te bekennen. Stuurde geen berichten, belde niet. Als ze kwam, was dat samen met m'n vader. Ze komen alleen als de nieuwe uitbouw geplaatst is, als er een verjaardag is of op kraamvisite. En dan niet te lang, want ze willen ook weer hun eigen dingen doen. Daarentegen investeren ze beiden wel in vrienden en andere activiteiten. Als ik dan spontaan langs wil komen en ik krijg niet 1x te horen "wat leuk, gezellig om je weer te zien!" Maar ipv dat alleen de gehele planning van hun weekend met alle mensen waar ze wel moeite in steken/een band mee opbouwen dan steekt me dat. Ik zou af en toe een weekendje weg willen met m'n moeder, bellen, bijkletsen, een band hebben. Ze houdt afstand. Ze doet dit wel met haar zus, vriendinnen.. en m'n vader uiteraard.
En met die vriendin zelfde verhaal. Het is sinds ik kinderen heb sterker geworden. Ze houdt meer afstand, is minder betrokken, is al tijden niet langsgeweest, belt nooit meer. Met haar was die band anders toen ik nog geen kinderen had.
Maar eigenlijk gaat je vraag dus niet over wel/niet kunnen en plannen, maar gaat het er om dat je het gevoel hebt dat je ouders niet echt van je houden zoals je had gehoopt dat ouders van je zouden houden.
vrijdag 5 mei 2023 om 16:03
Ik snap heel goed dat dat rot voelt. Zelf ben ik wel veranderd door het moederschap, en de band met mijn ouders is ook veranderd. Zij zien mij in een andere rol, op een andere manier, en het was bovendien prachtig om te zien hoe dol ze op mijn kind zijn (of waren, mijn vader leeft niet meer). Ik als dochter kon ervaren hoe ouderlijke liefde voelt, en dat kweekte een verdieping in de relatie met mijn ouders.Ano180536 schreef: ↑05-05-2023 15:24Ik denk dat ik nog iets moet verduidelijken: tuurlijk kan het gebeuren dat, als je spontaan aan komt waaien, het niet uitkomt.
Ik mis met mijn ouders, zeker met mn moeder een 1 op 1 band. Ze investeert daar niet in. Toen ik zwanger was had ik het leuk gevonden als ze betrokken zou zijn geweest, ook na de geboorte. Maar ze was nergens te bekennen. Stuurde geen berichten, belde niet. Als ze kwam, was dat samen met m'n vader. Ze komen alleen als de nieuwe uitbouw geplaatst is, als er een verjaardag is of op kraamvisite. En dan niet te lang, want ze willen ook weer hun eigen dingen doen. Daarentegen investeren ze beiden wel in vrienden en andere activiteiten. Als ik dan spontaan langs wil komen en ik krijg niet 1x te horen "wat leuk, gezellig om je weer te zien!" Maar ipv dat alleen de gehele planning van hun weekend met alle mensen waar ze wel moeite in steken/een band mee opbouwen dan steekt me dat. Ik zou af en toe een weekendje weg willen met m'n moeder, bellen, bijkletsen, een band hebben. Ze houdt afstand. Ze doet dit wel met haar zus, vriendinnen.. en m'n vader uiteraard.
En met die vriendin zelfde verhaal. Het is sinds ik kinderen heb sterker geworden. Ze houdt meer afstand, is minder betrokken, is al tijden niet langsgeweest, belt nooit meer. Met haar was die band anders toen ik nog geen kinderen had.
Heel fijn om dat mee te maken, en heel rot dat het bij jou zo niet gaat.
vrijdag 5 mei 2023 om 16:10
Prima, ik hoef (en doe) dat niet. Volwassen mensen die bij mijn huis wegrijden hoeven mij niet te appen of bellen dat ze veilig thuis zijn aangekomen. En wat dan? Als ze onderweg een botsing hebben, wat kan ik er dan op dat moment aan doen kilometers verderop? Als ze me nodig hebben (om een taxi te bellen of een sloopwagen te regelen), dan zullen ze echt wel contact met me opnemen. Waarmee ik opnieuw wil aangeven dat een volwassen vrouw prima haar hoogbejaarde vader mag en kan bellen om te zeggen dat ze veilig is thuisgekomen. Maar de wereld is niet ineens anders als je dat niet doet. Dat is simpelweg hoe jij dat gewend bent. En ik krijg het idee dat je daar ook allemaal waarden aan hangt die te maken hebben met betrokkenheid, zorgzaamheid etc. Ook zonder dat soort 'rituelen en gedragingen' kan je heel betrokken en zorgzaam zijn. Alleen uit je dat anders.blijfgewoonbianca schreef: ↑05-05-2023 15:44Ik ben zelf oma. Als ik in het donker vanaf mijn ouders naar huis rijd moet ik bellen dat ik veilig thuis ben, hoor.
Ik ben ook nog steeds mijn vaders meisje, gelukkig.
vrijdag 5 mei 2023 om 17:18
Helemaal eens! Mooi gezegd.Dahlia74 schreef: ↑05-05-2023 15:36IK lees wat anders, ik lees vooral teleurstelling door hoge verwachtingen. Ik snap heel goed dat je graag een meelevende moeder had gehad. Maar je wist ook al voordat je zwanger was dat je moeder is, zoals ze is. Dat verander je niet. Ik vind het oprecht heel erg voor je dat je niet de aandacht krijgt waarom je vraagt, maar het zit er niet in bij je moeder. Je zult dat moeten accepteren. Door te accepteren dat zij niet de oma wil zijn die jij graag wil stel je je verwachtingen bij en raak je minder teleurgesteld.
Heeft je vriendin kinderen? Mijn relatie met vriendinnen met kinderen is echt anders dan vriendinnen zonder kinderen. Ik heb zelf geen kinderen en merk dat je toch andere levens gaat leiden.
Ik wil je adviseren om vooral naar jezelf te kijken. Je bent teleurgesteld in hun gedrag, hoe kan je jezelf beschermen tegen die teleurstellingen? Ik denk dat verwachtingen bijstellen een eerste stap is. De crux zit echt bij jezelf.
vrijdag 5 mei 2023 om 18:35
Dit.SunShine35 schreef: ↑05-05-2023 15:50De aanvulling die je geeft schetst een ander beeld. Wat naar dat de band met je moeder en vriendin nu zo is. Maar laat dat niet jouw beeld van mensen in het algemeen beïnvloeden, anders hou je weinig mensen over.
Ik vind het wel herkenbaar en ik denk dat je het zou kunnen bespreken met je ouders/moeder. Mijn ervaring is dat zo’n gesprek over de opvoeding best heel anders (beter) kan verlopen dan verwacht.
En een deel zal het accepteren zijn dat je iets gemist hebt in je opvoeding dat je wel graag gehad had en daar mag je best verdrietig om zijn. Het is alleen wel gevaarlijk als je dat alle andere relaties met mensen om je heen ook laat beïnvloeden. Dan kan het goed zijn om een en ander te verwerken bij een psycholoog.
vrijdag 5 mei 2023 om 18:54
Sommige mensen hebben dat ook gewoon niet in zich, die hebben dan weer andere pluspunten (uitzonderingen daargelaten natuurlijk). Je moet vaak leren het te doen met wat je hebt gekregen qua mensen. Familie kies je bijvoorbeeld niet, vrienden wel.
anoniem_67700891efcbf wijzigde dit bericht op 06-05-2023 00:30
83.61% gewijzigd
vrijdag 5 mei 2023 om 18:56
sprankelend schreef: ↑05-05-2023 15:50Wat een rijkdom, vier generaties zo warm. Ik ken je natuurlijk niet, maar door wat ik door de jaren heen van je heb gelezen vind ik dat zo ontzettend leuk voor je.
Sluit ik me bij aan: ik vind je ook heel lief en warm overkomen BGB!
vrijdag 5 mei 2023 om 19:09
Je kunt mensen niet veranderen, je kunt alleen veranderen hoe je ermee omgaat.
Ik heb ook geen warme band met mijn moeder en ga ook geen dagjes of weekendjes weg met haar. Doet me wel beseffen dat ik hoop dat dit met mijn kinderen later anders is.
Mijn gezin staat bij mij ook op 1, maar heb door mijn burnout wel geleerd dat ik mezelf ook best eens op 1 mag zetten voor mijn kinderen. Ik ben namelijk niet alleen moeder en vrouw, maar ook gewoon ik.
Ik heb ook geen warme band met mijn moeder en ga ook geen dagjes of weekendjes weg met haar. Doet me wel beseffen dat ik hoop dat dit met mijn kinderen later anders is.
Mijn gezin staat bij mij ook op 1, maar heb door mijn burnout wel geleerd dat ik mezelf ook best eens op 1 mag zetten voor mijn kinderen. Ik ben namelijk niet alleen moeder en vrouw, maar ook gewoon ik.
vrijdag 5 mei 2023 om 19:28
Ik vind het wel vreemd gedrag van jouw moeder en nog treuriger voor de kinderen want die zullen eveneens de koude schouder krijgen. Of is het echt alleen naar jou toe dat er geen affectie wordt getoond? Nu je zelf kids hebt verdien je geen liefde meer of zo?
Zou even een poos helemaal nergens het initiatief toe nemen kijken wat er dan gebeurt, als de interesse er helemaal niet is naar jou en je gezin toe kun je daar je conclusies uit trekken en de verwachtingen bijstellen. Sterkte ermee!.
Zou even een poos helemaal nergens het initiatief toe nemen kijken wat er dan gebeurt, als de interesse er helemaal niet is naar jou en je gezin toe kun je daar je conclusies uit trekken en de verwachtingen bijstellen. Sterkte ermee!.
christa wijzigde dit bericht op 10-07-2023 15:42
0.10% gewijzigd
❥❥❥
vrijdag 5 mei 2023 om 20:41
Het klinkt wel verdrietig zo TO. Ik snap wel dat je dat niet zo leuk vindt.
Schrale troost: ik had wel zo’n moeder, ze is te jong overleden (nadat mijn vader veel te jong overleden was) en het gat in mijn hart dat dat gemis heeft geslagen is maar heel lastig weer heelbaar. Die intense eenzaamheid kan niemand vullen.
Schrale troost: ik had wel zo’n moeder, ze is te jong overleden (nadat mijn vader veel te jong overleden was) en het gat in mijn hart dat dat gemis heeft geslagen is maar heel lastig weer heelbaar. Die intense eenzaamheid kan niemand vullen.
zaterdag 6 mei 2023 om 13:38
Hoerabanaan schreef: ↑05-05-2023 16:10Prima, ik hoef (en doe) dat niet. Volwassen mensen die bij mijn huis wegrijden hoeven mij niet te appen of bellen dat ze veilig thuis zijn aangekomen. En wat dan? Als ze onderweg een botsing hebben, wat kan ik er dan op dat moment aan doen kilometers verderop? Als ze me nodig hebben (om een taxi te bellen of een sloopwagen te regelen), dan zullen ze echt wel contact met me opnemen. Waarmee ik opnieuw wil aangeven dat een volwassen vrouw prima haar hoogbejaarde vader mag en kan bellen om te zeggen dat ze veilig is thuisgekomen. Maar de wereld is niet ineens anders als je dat niet doet. Dat is simpelweg hoe jij dat gewend bent. En ik krijg het idee dat je daar ook allemaal waarden aan hangt die te maken hebben met betrokkenheid, zorgzaamheid etc. Ook zonder dat soort 'rituelen en gedragingen' kan je heel betrokken en zorgzaam zijn. Alleen uit je dat anders.
Zeer eens.
Jaja.
zaterdag 6 mei 2023 om 15:38
Ik denk verwerking en dat je graag meer je eigen gevoel wil volgen.Ano180536 schreef: ↑05-05-2023 13:56
Is dit herkenbaar voor anderen? Is dit een welbekend fenomeen van moeder worden, hoort dit bij ouder worden en beter weten wat je wel of niet wilt (en dus selectiever worden)? Of ben ik in een soort verwerking van iets terecht gekomen waardoor ik er zo sterk op reageer?
Ik herken het, dat je dit gevoel vervolgens eerst op iedereen om je heen projecteert in de vorm van verwachtingen en teleurstelling. Maar het zit in jou. Die mensen kunnen er niets aan doen en zullen ook niet veranderen.
Maar het is volkomen legitiem om met mensen om te willen gaan die niet dat afstandelijke hebben. Ik houd er zelf ook niet van, dat oppervlakkige en alles volgens planningen. Veel mensen leven zo, maar niet iedereen, dus ik richt me op de mensen die wel iets warms en uitnodigends uitstralen. Het gaat er niet om dat ik op 1 moet komen uiteraard, het gaat om wat gevoel geeft iemand mij. Je mag altijd iemand laten gaan als het niet meer past.
Zoek dan wel ook nieuwe mensen in je leven op, blijf niet hangen in teleurstelling.
Wat je moeder betreft lijkt me overigens een heel ander verhaal, een moeder-dochterband is best complex en als je daar ergens oud zeer hebt is het goed om dat te gaan verwerken, vooral nu je zelf moeder bent. Het kan je blik verruimen en maken dat je steviger in je schoenen komt te staan als ouder.
zondag 7 mei 2023 om 13:13
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb er nog even over nagedacht en ik denk dat het een combinatie is van mijn veranderde leven en het veranderde leven van m'n omgeving.
Zelf merk ik ook dat het gezinsleven het grootste deel van mn aandacht vraagt en dat m'n gezin op 1 komt. M'n ouders zijn misschien ook wel heel actief hun eigen leven gaan leiden om het lege nest op te vullen + de kleinkinderen vullen ook weer een deel op (ze passen regelmatig op).
Vrienden hebben ook hun eigen levens met gezinnen, carriere, partners gekregen en het is dan goed merkbaar dat de prioriteit daar ligt.
Ik denk dat als je het aan hun vraagt, dat ze ook vinden dat ik een andere focus heb gekregen sinds ik een eigen gezin heb. Ook ik ben een stuk minder flexibel/ minder bereid tot flexibiliteit dan zonder gezin. Ik heb een drukke planning die altijd voorgaat, afspraken moeten daar in passen en ik moet er puf voor hebben. En ik ben veel minder attent geworden.
Wel is er bij mij de behoefte aan af en toe bijkletsen met fam/vrienden tijdens een koffie, lunch of wandeling (die behoefte is ook een tijdje weggeweest maar is nu weer terug). En daar zit wel een verschil tussen mij en sommige mensen uit m'n omgeving. Die zijn dan zo in beslag genomen door hun prioriteiten dat ze geen initiatief tonen. En dat stukje mis ik, zowel vanuit mn ouders als die vriendin. Ik had het leuk gevonden als we over en weer wat vaker even een balletje zouden opgooien, iets waaruit blijkt dat je aan de ander hebt gedacht en dat je die persoon weer even wilt zien. Of alleen al een berichtje of telefoontje waaruit dat blijkt zou leuk zijn. Ik denk dat deze mensen onbedoeld een soort afstand creëeren en een soort onbetrokkenheid/ afstand uitstralen. Zelf neem ik dit soort initiatieven dus wel.
Zelf merk ik ook dat het gezinsleven het grootste deel van mn aandacht vraagt en dat m'n gezin op 1 komt. M'n ouders zijn misschien ook wel heel actief hun eigen leven gaan leiden om het lege nest op te vullen + de kleinkinderen vullen ook weer een deel op (ze passen regelmatig op).
Vrienden hebben ook hun eigen levens met gezinnen, carriere, partners gekregen en het is dan goed merkbaar dat de prioriteit daar ligt.
Ik denk dat als je het aan hun vraagt, dat ze ook vinden dat ik een andere focus heb gekregen sinds ik een eigen gezin heb. Ook ik ben een stuk minder flexibel/ minder bereid tot flexibiliteit dan zonder gezin. Ik heb een drukke planning die altijd voorgaat, afspraken moeten daar in passen en ik moet er puf voor hebben. En ik ben veel minder attent geworden.
Wel is er bij mij de behoefte aan af en toe bijkletsen met fam/vrienden tijdens een koffie, lunch of wandeling (die behoefte is ook een tijdje weggeweest maar is nu weer terug). En daar zit wel een verschil tussen mij en sommige mensen uit m'n omgeving. Die zijn dan zo in beslag genomen door hun prioriteiten dat ze geen initiatief tonen. En dat stukje mis ik, zowel vanuit mn ouders als die vriendin. Ik had het leuk gevonden als we over en weer wat vaker even een balletje zouden opgooien, iets waaruit blijkt dat je aan de ander hebt gedacht en dat je die persoon weer even wilt zien. Of alleen al een berichtje of telefoontje waaruit dat blijkt zou leuk zijn. Ik denk dat deze mensen onbedoeld een soort afstand creëeren en een soort onbetrokkenheid/ afstand uitstralen. Zelf neem ik dit soort initiatieven dus wel.
zondag 7 mei 2023 om 13:43
Mijn ouders zijn heel jong overleden en ik heb kleine kinderen onder de 4. Ik herken wat jij omschrijft heel erg bij mijn schoonouders en tegelijkertijd besef ik maar al te goed dat zij er niet zijn om mijn gemis op te vullen. Het motiveert me wel des te meer om dit anders te doen bij mijn eigen (klein)kinderen. En ik/wij hebben ook vrienden die volgens planning leven en met wie je drie maanden vooruit moet kijken om wat af te spreken. Ik vind dat geen vriendschap, dan ben je voor mij een kennis. Andere vriendinnen komen ook niet aanwaaien, maar als ik nu app: “volgende week een bakkie” dan is er altijd wel een moment te vinden en anders de week erop wel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
