Relaties
alle pijlers
Verder of niet..
maandag 16 november 2020 om 20:38
Ik wil graag even van me afschrijven.. Ik ben 26 en heb een relatie sinds mijn 16e. We zijn dus al 10 jaar samen. Al mijn hele leven, sinds ik een jong kind was, wist ik al dat ik kinderen wilde. Het liefst zodra het mogelijk was. Inmiddels ben ik 26 en woon samen, heb een vriend, etc. Maar ik voel me opgelucht dat er nog geen kinderen zijn. Ik voelde me ook erg geprezen dat ik al zo jong de 'vader van mijn kinderen' was tegen gekomen en zag een heel toekomst samen voor me.
Mijn vriend wil al jarenlang vader worden. Ik zag het ook hélemaal zitten. Bijna 2 jaar geleden ben ik gestopt met anti conceptie en wilden we ervoor gaan, maar het was niet raak. We waren wel toe aan een volgende stap en wilde de kinderwens op z'n beloop laten gaan: als ik zwanger zou worden, zou dat mooi zijn. Maar niet te veel gefocust op zijn. We besloten toen om ons in te schrijven voor een ander soort gezinsuitbreiding: een hond. Ik wilde eigenlijk een asielhond/herplaatser, het lijkt mij geweldig om zo'n hond een nieuwe kans te geven op een fijn leven. Mijn vriend stond er anders in: hij wilde een pup, wilde dat wij hem zelf konden opvoeden, etc. Ik begreep hem ook wel weer en ben er toen in mee gegaan: het werd een puppy. In januari dit jaar mochten we onze puppy ophalen. Vanaf dag 1 merkte ik al dat ik me veel meer over de opvoeding inlas en dat ik degene ben die 3x per nacht met de pup naar buiten moest. Oke, ik vond het ook wel begrijpelijk: ik werkte thuis en hij moest (toen nog) naar kantoor. Bovendien kan hij gewoon slecht tegen weinig slaap.
We volgden samen een puppycursus en daarna vond hij het wel mooi geweest, terwijl ik echt fanatiek was en echt wilde investeren in de hond. Dus deed ik zelf een vervolgcursus en daarna nog een vervolgcursus (nu mee bezig). Sinds we de hond hebben, is mijn gevoel totaal anders. Mijn vriend speelt heus wel met hem en laat hem ook wel uit, maar wil het liefst ook niet al te veel tijd en moeite in de hond stoppen. Hij gaf ook toe dat hij het heel zwaar vindt, zo'n hond. Dus ik doe eigenlijk 90 procent van de opvoeding, maar toch krijg ik weer vaak te horen dat ik dingen niet goed aanpak of dat hij vindt dat de hond bepaalde dingen 'gewoon' zou moeten kunnen. Oftewel: hij wil dat hij van alles kan maar wil er niet écht in investeren. Want hij werkt overdag (thuis) en vindt het belangrijk dat hij 's avonds kan ontspannen, en niet met de hond bezig hoeft te zijn. Hierdoor ben ik enorm gaan twijfelen over of ik wel kinderen met hem wil. En het doet me pijn om dit hier te typen, want ik zie nog steeds een toekomst voor me met hem en een aantal kinderen. Maar steeds als ik weer zijn gedrag tegenover onze hond zie, denk ik 'blij dat we nog geen kinderen hebben'. Ik wil weer aan de anti conceptie en tot die tijd (sinds al een hele poos) hebben we geen seks meer. Daarentegen wil hij nóg steeds kinderen en zou het liefste willen dat ik nú zwanger ben. Ik probeer het onderwerp ook steeds te ontwijken. We hebben het er natuurlijk wel eens over en dan zeg ik waar ik tegen aan loop, maar dan zegt hij dat het met kinderen anders is en dat hij daar wél goed voor kan zorgen. Ik geloof ook best dat hij een goede vader kán zijn, ik weet gewoon niet of hij de type vader is die ik voor 'mijn' kinderen voor ogen had.
Ik weet nu niet goed wat ik moet doen. Ik vind hem nog niet volwassen genoeg in zijn gedrag, maar misschien verandert dat wel nooit omdat het gewoon karakter is wat botst. Ik voel me ineens aangetrokken tot oudere mannen, maar dat is misschien (on)bewust omdat die over het algemeen volwassener zijn en soms zelf ook kinderen hebben, dus dat het me een soort van veilig gevoel geeft en dat ik weet dat die het aankan.
Mijn vriend wil al jarenlang vader worden. Ik zag het ook hélemaal zitten. Bijna 2 jaar geleden ben ik gestopt met anti conceptie en wilden we ervoor gaan, maar het was niet raak. We waren wel toe aan een volgende stap en wilde de kinderwens op z'n beloop laten gaan: als ik zwanger zou worden, zou dat mooi zijn. Maar niet te veel gefocust op zijn. We besloten toen om ons in te schrijven voor een ander soort gezinsuitbreiding: een hond. Ik wilde eigenlijk een asielhond/herplaatser, het lijkt mij geweldig om zo'n hond een nieuwe kans te geven op een fijn leven. Mijn vriend stond er anders in: hij wilde een pup, wilde dat wij hem zelf konden opvoeden, etc. Ik begreep hem ook wel weer en ben er toen in mee gegaan: het werd een puppy. In januari dit jaar mochten we onze puppy ophalen. Vanaf dag 1 merkte ik al dat ik me veel meer over de opvoeding inlas en dat ik degene ben die 3x per nacht met de pup naar buiten moest. Oke, ik vond het ook wel begrijpelijk: ik werkte thuis en hij moest (toen nog) naar kantoor. Bovendien kan hij gewoon slecht tegen weinig slaap.
We volgden samen een puppycursus en daarna vond hij het wel mooi geweest, terwijl ik echt fanatiek was en echt wilde investeren in de hond. Dus deed ik zelf een vervolgcursus en daarna nog een vervolgcursus (nu mee bezig). Sinds we de hond hebben, is mijn gevoel totaal anders. Mijn vriend speelt heus wel met hem en laat hem ook wel uit, maar wil het liefst ook niet al te veel tijd en moeite in de hond stoppen. Hij gaf ook toe dat hij het heel zwaar vindt, zo'n hond. Dus ik doe eigenlijk 90 procent van de opvoeding, maar toch krijg ik weer vaak te horen dat ik dingen niet goed aanpak of dat hij vindt dat de hond bepaalde dingen 'gewoon' zou moeten kunnen. Oftewel: hij wil dat hij van alles kan maar wil er niet écht in investeren. Want hij werkt overdag (thuis) en vindt het belangrijk dat hij 's avonds kan ontspannen, en niet met de hond bezig hoeft te zijn. Hierdoor ben ik enorm gaan twijfelen over of ik wel kinderen met hem wil. En het doet me pijn om dit hier te typen, want ik zie nog steeds een toekomst voor me met hem en een aantal kinderen. Maar steeds als ik weer zijn gedrag tegenover onze hond zie, denk ik 'blij dat we nog geen kinderen hebben'. Ik wil weer aan de anti conceptie en tot die tijd (sinds al een hele poos) hebben we geen seks meer. Daarentegen wil hij nóg steeds kinderen en zou het liefste willen dat ik nú zwanger ben. Ik probeer het onderwerp ook steeds te ontwijken. We hebben het er natuurlijk wel eens over en dan zeg ik waar ik tegen aan loop, maar dan zegt hij dat het met kinderen anders is en dat hij daar wél goed voor kan zorgen. Ik geloof ook best dat hij een goede vader kán zijn, ik weet gewoon niet of hij de type vader is die ik voor 'mijn' kinderen voor ogen had.
Ik weet nu niet goed wat ik moet doen. Ik vind hem nog niet volwassen genoeg in zijn gedrag, maar misschien verandert dat wel nooit omdat het gewoon karakter is wat botst. Ik voel me ineens aangetrokken tot oudere mannen, maar dat is misschien (on)bewust omdat die over het algemeen volwassener zijn en soms zelf ook kinderen hebben, dus dat het me een soort van veilig gevoel geeft en dat ik weet dat die het aankan.
maandag 16 november 2020 om 21:22
En dat je tien jaar een relatie hebt wil dat niet zeggen dat je het hem verschuldigd bent om de rest van je leven aan hem te blijven hangen. Sterker nog: je bent hem niets verschuldigd. Hij klinkt niet leuk, hij klinkt als een verwend, egoïstisch, lui nest. Zie je jezelf nog tien jaar met deze meneer leven? Al dan niet met kind? Dat jij alle kastanjes voor hem uit het vuur haalt? Hij wil een puppy, er komt een puppy en vervolgens zorgt hij er niet voor wegens 'te zwaar'? Hij kan geen stress hebben, moet altijd vroeg naar bed, vindt alles zwaar?
maandag 16 november 2020 om 21:23
Ik vind het echt een top idee om een aantal weken bij mijn ouders te verblijven. Het probleem is alleen dat mijn hond niet mee kan (ivm hun hond, die valt hem aan). Mijn vriend kan ook niet met de hond hier alleen blijven, want die kan er niet fulltime alleen voor zorgen.Promethium schreef: ↑16-11-2020 21:21Ik zou eens die 2 weken bij je ouders of ergens in een huisje doen die een andere forummer voorstelde. Dan kan hij ervaren wat jij allemaal in huis doet en kun jij ervaren hoe het alleen is. Maar eerst maar eens een goed gesprek voeren, misschien kun je hem wel je openingspost laten lezen?
maandag 16 november 2020 om 21:23
Meis in snap dat het voor je gevoel heel moeilijk is om er een punt achter te zetten, maar ik zou het echt doen.
Je bent 10 jaar samen en jij bent volwassen geworden, hij niet.
Seks is er niet wel veel ergernissen en twijfel.
Een aantal jaren geleden heb ik zelf een punt achter een lange relatie gezet na bijna 2 jaar twijfel, ik was toen 28.
Achteraf gezien eerder moeten doen na het verdriet was ik enorm opgelucht en had eindelijk het gevoel weer te kunnen "ademen".
Je bent hier nu alles aan het op schrijven om voor jezelf een excuus te vinden om hier mee te stoppen, maar dat is helemaal niet nodig.
Dat jij niet meer gelukkig met hem bent is reden genoeg.
Veel sterkte en een dikke knuffel, kies voor jezelf
Je bent 10 jaar samen en jij bent volwassen geworden, hij niet.
Seks is er niet wel veel ergernissen en twijfel.
Een aantal jaren geleden heb ik zelf een punt achter een lange relatie gezet na bijna 2 jaar twijfel, ik was toen 28.
Achteraf gezien eerder moeten doen na het verdriet was ik enorm opgelucht en had eindelijk het gevoel weer te kunnen "ademen".
Je bent hier nu alles aan het op schrijven om voor jezelf een excuus te vinden om hier mee te stoppen, maar dat is helemaal niet nodig.
Dat jij niet meer gelukkig met hem bent is reden genoeg.
Veel sterkte en een dikke knuffel, kies voor jezelf
maandag 16 november 2020 om 21:24
Dat zou dan idd een optie zijn, maar ben bang dat de hond zwaar te kort wordt gedaan als hij hier alleen is met mijn vriend. Weet eigenlijk wel zeker.
maandag 16 november 2020 om 21:24
Agossie, hoe heeft je vriend het öÓit overleefd zonder jou?!Muurbloempje115 schreef: ↑16-11-2020 21:23Ik vind het echt een top idee om een aantal weken bij mijn ouders te verblijven. Het probleem is alleen dat mijn hond niet mee kan (ivm hun hond, die valt hem aan). Mijn vriend kan ook niet met de hond hier alleen blijven, want die kan er niet fulltime alleen voor zorgen.
maandag 16 november 2020 om 21:25
Laat hem maar eens op dat probleem kauwen zou ik zeggen.Muurbloempje115 schreef: ↑16-11-2020 21:23Ik vind het echt een top idee om een aantal weken bij mijn ouders te verblijven. Het probleem is alleen dat mijn hond niet mee kan (ivm hun hond, die valt hem aan). Mijn vriend kan ook niet met de hond hier alleen blijven, want die kan er niet fulltime alleen voor zorgen.
maandag 16 november 2020 om 21:25
Lief berichtje, dankjewelIkhouvankaas schreef: ↑16-11-2020 21:23Meis in snap dat het voor je gevoel heel moeilijk is om er een punt achter te zetten, maar ik zou het echt doen.
Je bent 10 jaar samen en jij bent volwassen geworden, hij niet.
Seks is er niet wel veel ergernissen en twijfel.
Een aantal jaren geleden heb ik zelf een punt achter een lange relatie gezet na bijna 2 jaar twijfel, ik was toen 28.
Achteraf gezien eerder moeten doen na het verdriet was ik enorm opgelucht en had eindelijk het gevoel weer te kunnen "ademen".
Je bent hier nu alles aan het op schrijven om voor jezelf een excuus te vinden om hier mee te stoppen, maar dat is helemaal niet nodig.
Dat jij niet meer gelukkig met hem bent is reden genoeg.
Veel sterkte en een dikke knuffel, kies voor jezelf
maandag 16 november 2020 om 21:25
Laat staan voor een gezin dus...Muurbloempje115 schreef: ↑16-11-2020 21:23Mijn vriend kan ook niet met de hond hier alleen blijven, want die kan er niet fulltime alleen voor zorgen.
maandag 16 november 2020 om 21:25
Dat is toch een ontzettende afknapper? Ik zou echt totaal opdrogen van zo'n vent.Muurbloempje115 schreef: ↑16-11-2020 21:24Dat zou dan idd een optie zijn, maar ben bang dat de hond zwaar te kort wordt gedaan als hij hier alleen is met mijn vriend. Weet eigenlijk wel zeker.
maandag 16 november 2020 om 21:26
De hond mag in ieder geval geen reden zijn om tegen je zin in bij elkaar te blijven. Al je topics schreeuwen dat je niet bij hem wil blijven. Doe dat dan ook niet.Muurbloempje115 schreef: ↑16-11-2020 21:24Dat zou dan idd een optie zijn, maar ben bang dat de hond zwaar te kort wordt gedaan als hij hier alleen is met mijn vriend. Weet eigenlijk wel zeker.
Er is vast een oplossing te vinden. Sowieso per direct inschrijven voor bij een huurstichting.
maandag 16 november 2020 om 21:27
Jep, hij was 17 toen we een relatie kregen. Hij is nu dus 27 en heeft alleen bij zijn ouders en met mij gewoond.nessemeisje schreef: ↑16-11-2020 21:26Niet dus, want waarschijnlijk is ie zo onder moeders vleugels met TO gaan samenwonen.
maandag 16 november 2020 om 21:28
Dat is waar, maar uberhaupt een woning vinden is lastig (vooral in deze tijd), en dan moet de hond dus ook mee kunnen. We hebben altijd vrije sector gehuurd omdat we dat met z'n tweeën kunnen betalen, maar vrees dat ik in mijn eentje niet aan de huureisen voldoe.
maandag 16 november 2020 om 21:29
Echt hoor, ik zeg het niet snel, maar als je met zo'n gast aan kinderen begint doe je het echt zelf. Wat een nachtmerrie. Werkelijk alle signalen staan op rood. Echt, doe jezelf het grootste cadeau van je leven en stop hiermee. Dat je 10 jaar samen bent betekent niet dat je samen moet blijven, vooral niet als die tien jaar begonnen toen je 16 was. Je bent deze gast jaren geleden al ontgroeid.
maandag 16 november 2020 om 21:29
Tijd om hem volwassen te laten worden. en dat kan alleen als je echt weggaat zonder de hond en hem het allemaal zelf laat uitzoeken. Je bent écht zijn moeder geworden.....Muurbloempje115 schreef: ↑16-11-2020 21:27Jep, hij was 17 toen we een relatie kregen. Hij is nu dus 27 en heeft alleen bij zijn ouders en met mij gewoond.
maandag 16 november 2020 om 21:30
Deels eens, want ik wil niet dat het ten koste gaat van de hond. Hij zal er 3x daags een wandeling mee doen en even mee spelen en verder moet hij 'stil' zijn want dan moet vriend werken. Maar nu hebben wij een jonge, actieve werkhond. Die heeft meer nodig dan dat dus daar wordt hij diep ongelukkig van.
maandag 16 november 2020 om 21:32
Sinds wanneer is het dan enkel en alleen jouw probleem geworden? HIJ wilde toch de hond? Hij is ermee naar puppy cursus geweest. Nu mag hij 3 keer daags lekker wandelen met de hond, Is goed tegen de stress he, wandelen en een huisdier aaien enzo.Muurbloempje115 schreef: ↑16-11-2020 21:30Deels eens, want ik wil niet dat het ten koste gaat van de hond. Hij zal er 3x daags een wandeling mee doen en even mee spelen en verder moet hij 'stil' zijn want dan moet vriend werken. Maar nu hebben wij een jonge, actieve werkhond. Die heeft meer nodig dan dat dus daar wordt hij diep ongelukkig van.
maandag 16 november 2020 om 21:34
Jij bent een lieverd.Muurbloempje115 schreef: ↑16-11-2020 21:30Deels eens, want ik wil niet dat het ten koste gaat van de hond. Hij zal er 3x daags een wandeling mee doen en even mee spelen en verder moet hij 'stil' zijn want dan moet vriend werken. Maar nu hebben wij een jonge, actieve werkhond. Die heeft meer nodig dan dat dus daar wordt hij diep ongelukkig van.
Wat ik bedoelde dat je vriend totaal niet doorheeft wat jullie hond nodig heeft en hoe hij dat zou moeten regelen. Zolang jij in de buurt bent hoeft hij niet na te denken.
maandag 16 november 2020 om 21:39
Muurbloempje115 schreef: ↑16-11-2020 20:51Hij is erg stressgevoelig en ik véél minder. Ik ontneem hem veel taken om hem minder stress te bezorgen. En we hebben allebei geen kinderen dus weten niet hoe dat écht is, maar ik vrees niet dat hij dan ineens stressbestendig gaat zijn.
En taakverdeling: we gaan allebei minder werken, ik vertik het wel om 'fulltime huismama' te worden.
Was jij niet in paniek naar je ouders gevlucht toen jullie de pup net hadden?
maandag 16 november 2020 om 21:40
Dat je überhaupt in een relatie wil zitten met een man die een huisdier zwaar te kort zou doen als hij er alleen voor zou moeten zorgen. Dat is toch een totále afknapper? Dat hij het wellicht zwaar zal vinden, soit. Maar dat jij dus nu al inschat dat hij het gewoon niet gaat doen, voor die hond zorgen. Echt, ik weet niet wat ik lees. Wat een weggooier.Muurbloempje115 schreef: ↑16-11-2020 21:24Dat zou dan idd een optie zijn, maar ben bang dat de hond zwaar te kort wordt gedaan als hij hier alleen is met mijn vriend. Weet eigenlijk wel zeker.
Hier kan je toch geen leuke relatie mee hebben? Probeer maar geen kinderen te krijgen met deze man.
Wat gaat je vriend doen als jij onverhoopt ziek zou worden? Heb je het idee dat hij er dan voor je zal zijn? Nee? Wegwezen dan. En heel snel.
maandag 16 november 2020 om 21:41
Maar dan nog, al is t 3 dagen, ga bij je ouders slapen of boek n welness hotel en laat je verwennen.Muurbloempje115 schreef: ↑16-11-2020 21:19En ja, die hond zal sowieso bij mij blijven en doe ik écht niet weg. Maar, we wonen samen in een huurhuis en ik kan niet terug naar mijn ouders omdat hun hond intolerant is naar mijn/'onze' hond.
Been there, done that, got the T-shirt.
maandag 16 november 2020 om 21:41
Zo’n vaart loopt het niet. Juist als jij alles blijft doen merkt hij niet wat er gebeurt als hij dat niet doet. Hij is niet alleen ‘schuldig’ aan dit verhaal. Jij pakt álles op. En als je dat blijft doen dan heb je elke man en ook elke vrouw heel snel in dezelfde rol als je huidige vriend.Muurbloempje115 schreef: ↑16-11-2020 21:30Deels eens, want ik wil niet dat het ten koste gaat van de hond. Hij zal er 3x daags een wandeling mee doen en even mee spelen en verder moet hij 'stil' zijn want dan moet vriend werken. Maar nu hebben wij een jonge, actieve werkhond. Die heeft meer nodig dan dat dus daar wordt hij diep ongelukkig van.
Ik zou zeker de relatie heroverwegen en geen kinderen krijgen met hem. Maar ik zou ook eens stevig gaan kijken naar jezelf want hier ga je in elke relatie last van krijgen, zeker met kinderen
