Verder of niet..

Ik wil graag even van me afschrijven.. Ik ben 26 en heb een relatie sinds mijn 16e. We zijn dus al 10 jaar samen. Al mijn hele leven, sinds ik een jong kind was, wist ik al dat ik kinderen wilde. Het liefst zodra het mogelijk was. Inmiddels ben ik 26 en woon samen, heb een vriend, etc. Maar ik voel me opgelucht dat er nog geen kinderen zijn. Ik voelde me ook erg geprezen dat ik al zo jong de 'vader van mijn kinderen' was tegen gekomen en zag een heel toekomst samen voor me.

Mijn vriend wil al jarenlang vader worden. Ik zag het ook hélemaal zitten. Bijna 2 jaar geleden ben ik gestopt met anti conceptie en wilden we ervoor gaan, maar het was niet raak. We waren wel toe aan een volgende stap en wilde de kinderwens op z'n beloop laten gaan: als ik zwanger zou worden, zou dat mooi zijn. Maar niet te veel gefocust op zijn. We besloten toen om ons in te schrijven voor een ander soort gezinsuitbreiding: een hond. Ik wilde eigenlijk een asielhond/herplaatser, het lijkt mij geweldig om zo'n hond een nieuwe kans te geven op een fijn leven. Mijn vriend stond er anders in: hij wilde een pup, wilde dat wij hem zelf konden opvoeden, etc. Ik begreep hem ook wel weer en ben er toen in mee gegaan: het werd een puppy. In januari dit jaar mochten we onze puppy ophalen. Vanaf dag 1 merkte ik al dat ik me veel meer over de opvoeding inlas en dat ik degene ben die 3x per nacht met de pup naar buiten moest. Oke, ik vond het ook wel begrijpelijk: ik werkte thuis en hij moest (toen nog) naar kantoor. Bovendien kan hij gewoon slecht tegen weinig slaap.

We volgden samen een puppycursus en daarna vond hij het wel mooi geweest, terwijl ik echt fanatiek was en echt wilde investeren in de hond. Dus deed ik zelf een vervolgcursus en daarna nog een vervolgcursus (nu mee bezig). Sinds we de hond hebben, is mijn gevoel totaal anders. Mijn vriend speelt heus wel met hem en laat hem ook wel uit, maar wil het liefst ook niet al te veel tijd en moeite in de hond stoppen. Hij gaf ook toe dat hij het heel zwaar vindt, zo'n hond. Dus ik doe eigenlijk 90 procent van de opvoeding, maar toch krijg ik weer vaak te horen dat ik dingen niet goed aanpak of dat hij vindt dat de hond bepaalde dingen 'gewoon' zou moeten kunnen. Oftewel: hij wil dat hij van alles kan maar wil er niet écht in investeren. Want hij werkt overdag (thuis) en vindt het belangrijk dat hij 's avonds kan ontspannen, en niet met de hond bezig hoeft te zijn. Hierdoor ben ik enorm gaan twijfelen over of ik wel kinderen met hem wil. En het doet me pijn om dit hier te typen, want ik zie nog steeds een toekomst voor me met hem en een aantal kinderen. Maar steeds als ik weer zijn gedrag tegenover onze hond zie, denk ik 'blij dat we nog geen kinderen hebben'. Ik wil weer aan de anti conceptie en tot die tijd (sinds al een hele poos) hebben we geen seks meer. Daarentegen wil hij nóg steeds kinderen en zou het liefste willen dat ik nú zwanger ben. Ik probeer het onderwerp ook steeds te ontwijken. We hebben het er natuurlijk wel eens over en dan zeg ik waar ik tegen aan loop, maar dan zegt hij dat het met kinderen anders is en dat hij daar wél goed voor kan zorgen. Ik geloof ook best dat hij een goede vader kán zijn, ik weet gewoon niet of hij de type vader is die ik voor 'mijn' kinderen voor ogen had.

Ik weet nu niet goed wat ik moet doen. Ik vind hem nog niet volwassen genoeg in zijn gedrag, maar misschien verandert dat wel nooit omdat het gewoon karakter is wat botst. Ik voel me ineens aangetrokken tot oudere mannen, maar dat is misschien (on)bewust omdat die over het algemeen volwassener zijn en soms zelf ook kinderen hebben, dus dat het me een soort van veilig gevoel geeft en dat ik weet dat die het aankan.

Jufjoke schreef: ↑

16-11-2020 21:03

Maar waarom heb je dat zo laten ontstaan dan?

Dat is zo ontstaan, om hem zo veel mogelijk te ontzorgen. Zodat hij niet nog aan 100 dingen hoeft te denken of te doen naast z'n werk. Meer van 'jij werkt parttime dus jij moet dat doen'

Apatura schreef: ↑

16-11-2020 21:05

Waarom werk jij niet fulltime? Is dat haalbaar om te regelen op korte termijn.

En schop hem aan het huishouden of terug naar zn moeder. Serieus welke eeuw komt hij?
Hoe zie je dat voor je als een zwangerschap niet ideaal verloopt en jij vanaf noem iets week 20 tm 40 plat ligt of in n rolstoel beland vanwege bekkenproblemen.
Wat wordt t dan? 20 weken pizza?

Ik ben nog bezig met het afronden van een deeltijdstudie, als ik fulltime ga werken weet ik dat ik onvoldoende tijd heb om die goed af te ronden. Ik heb overigens een eigen bedrijf en 2 parttime baantjes (en een hond ), dus al met al ben ik ook wel fulltime bezig

Jufjoke schreef: ↑

16-11-2020 21:10

Inderdaad, to. Je hebt hem altijd alles uit handen genomen omdat hij stress heeft en nu heb je een verwende kleuter gecreëerd.

Yes, gelijk in. Dat is overigens ook niet écht een bewuste keuze. Hij is behoorlijk hypochonder en, vooral tijdens stressvolle periodes, zat hij elke week bij de huisarts met een of ander kwaaltje waar hij nooit een diagnose voor kreeg. Dus bij hem uitte stress op een best wel extreme manier.

WitteHaai schreef: ↑

16-11-2020 21:17

Misschien had je eerst een kitten moeten proberen voordat je aan een puppy begon,.

Ik heb niet zo veel met katten, vind ze leuk maar geen 'kattenmens'. Ik ben juist wel blij dat ik nu op deze manier tot inzichten ben gekomen. En ja, die hond zal sowieso bij mij blijven en doe ik écht niet weg. Maar, we wonen samen in een huurhuis en ik kan niet terug naar mijn ouders omdat hun hond intolerant is naar mijn/'onze' hond. Hij kan ook niet terug naar zijn ouders omdat die verbouwd hebben en hij daar geen slaapplek meer heeft. Dus we zouden, voor in ieder geval één van ons, iets nieuws moeten vinden. Dat zal waarschijnlijk voor mij zijn omdat dit huis te duur is voor mij alleen. Helaas zijn de huurhuizen erg schaars, en er moet dus ook een hond in mogen.