Relaties
alle pijlers
vergeven en vergeten?
maandag 27 augustus 2007 om 12:39
hoi, ik wil iets van me afpraten(schrijven) en ben heel benieuwd hoe anderen hier over denken.
Ik ben 18 jaar getrouwd en heb 2 kinderen.Door omstandigheden loopt mijn huwelijk niet erg goed de laatste 2 /3 jaar en ben ik iemand tegengekomen.Hij woont in amerika en we hebben elkaar ontmoet via het internet.Toen ik merkte dat ik gevoelens voor hem kreeg ben ik hem uit de weg gegaan, maar kwam erachter dat het dieper zat dan ik aanvankelijk dacht.Na een hele tijd geen contact te hebben gehad , ongeveer een jaar, stuurde hij mij een email en wou weten hoe het met me was, we begonnen weer met elkaar te praten en ik kwam erachter dat er voor mij niets was veranderd.
Na 4 maanden weer contact te hebben gehad kwam hij naar Nederland, om te kijken of alles zo was als we dachten of dat het een illusie was. We hebben een ontzettende leuke tijd samen gehad.
Ik heb dit uiteindelijk tegen mijn man vertelt en voelde mij vreselijk schuldig, tegenover mijn man en kinderen.Ik bedoel, een verhouding, wat voor persoon ben je dan wel niet?
Mijn man reageerde allereerst zoals ik had gedacht, hij zei dat hij de kinderen van me zou afpakken, dat ik ze nooit meer zou zien en nog meer van dat. Ik kon alleen maar huilen en denken wie zijn billen brand moet op de blaren zitten.
Uiteindelijk zei hij -dat was de volgende dag- dat hij het niet tegen de kinderen zou zeggen omdat hij ze absoluut geen verdriet wou doen en mij zou vergeven omdat zulke dingen nu eenmaal gebeuren om daarna uit het niets zijn eigen verhoudingen te bekennen. Ik was totaal overrompeld door zijn bekentenissen en begon eerst alleen hard te lachen- het voelde alsof ik in een soap terecht was gekomen- nadat tot mij doordrong wanneer de verhoudingen waren geweest kon ik alleen nog maar huilen.
Ik weet niet of ik het hem vegeven moet en dat is nog het simpelst, ik weet niet of ik het kan vergeten. Ik ben me er terdege van bewust dat ik niets kan zeggen omdat ik net zo erg ben- de pot verwijt de ketel dat tie zwart ziet- Wat ik dus zo erg vind is dat ik dacht dat mijn huwelijk slecht was de laatste 2/3 jaar, nu blijkt dat het nooit goed is geweest- zijn eerste verhouding was toen wij 1 jaar bij elkaar waren- voor mij voelt het alsof het allemaal een grote leugen is geweest.
Hij zegt vergeten en opnieuw beginnen maar ondertussen krijg ik wel constant steekjes onderwater die ik maar als "grapje" moet zien.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie hier over denken.
Ik ben 18 jaar getrouwd en heb 2 kinderen.Door omstandigheden loopt mijn huwelijk niet erg goed de laatste 2 /3 jaar en ben ik iemand tegengekomen.Hij woont in amerika en we hebben elkaar ontmoet via het internet.Toen ik merkte dat ik gevoelens voor hem kreeg ben ik hem uit de weg gegaan, maar kwam erachter dat het dieper zat dan ik aanvankelijk dacht.Na een hele tijd geen contact te hebben gehad , ongeveer een jaar, stuurde hij mij een email en wou weten hoe het met me was, we begonnen weer met elkaar te praten en ik kwam erachter dat er voor mij niets was veranderd.
Na 4 maanden weer contact te hebben gehad kwam hij naar Nederland, om te kijken of alles zo was als we dachten of dat het een illusie was. We hebben een ontzettende leuke tijd samen gehad.
Ik heb dit uiteindelijk tegen mijn man vertelt en voelde mij vreselijk schuldig, tegenover mijn man en kinderen.Ik bedoel, een verhouding, wat voor persoon ben je dan wel niet?
Mijn man reageerde allereerst zoals ik had gedacht, hij zei dat hij de kinderen van me zou afpakken, dat ik ze nooit meer zou zien en nog meer van dat. Ik kon alleen maar huilen en denken wie zijn billen brand moet op de blaren zitten.
Uiteindelijk zei hij -dat was de volgende dag- dat hij het niet tegen de kinderen zou zeggen omdat hij ze absoluut geen verdriet wou doen en mij zou vergeven omdat zulke dingen nu eenmaal gebeuren om daarna uit het niets zijn eigen verhoudingen te bekennen. Ik was totaal overrompeld door zijn bekentenissen en begon eerst alleen hard te lachen- het voelde alsof ik in een soap terecht was gekomen- nadat tot mij doordrong wanneer de verhoudingen waren geweest kon ik alleen nog maar huilen.
Ik weet niet of ik het hem vegeven moet en dat is nog het simpelst, ik weet niet of ik het kan vergeten. Ik ben me er terdege van bewust dat ik niets kan zeggen omdat ik net zo erg ben- de pot verwijt de ketel dat tie zwart ziet- Wat ik dus zo erg vind is dat ik dacht dat mijn huwelijk slecht was de laatste 2/3 jaar, nu blijkt dat het nooit goed is geweest- zijn eerste verhouding was toen wij 1 jaar bij elkaar waren- voor mij voelt het alsof het allemaal een grote leugen is geweest.
Hij zegt vergeten en opnieuw beginnen maar ondertussen krijg ik wel constant steekjes onderwater die ik maar als "grapje" moet zien.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie hier over denken.
maandag 27 augustus 2007 om 15:24
Helemaal eens met iedereen hier. Wat wil je in stand houden? Het bestond al niet.
Je kinderen zijn gebaat bij gelukkige ouders, ik denk niet dat dat betekent dat ze bij elkaar moeten blijven terwijl hun relatie op een fundament van leugens is gebouwd.
Het is me wat meid, je denkt dat je leven met je man een beetje in een sleur terecht is gekomen, begint een verhouding met een ander, waar je je gruwelijk schuldig over voelt en als het uitkomt blijkt dat hij nooit trouw is geweest. Goeie genade, wat zal jouw leven op z'n kop staan.
Die grapjes, ik heb er beeld bij.....*ril*
Je kinderen zijn gebaat bij gelukkige ouders, ik denk niet dat dat betekent dat ze bij elkaar moeten blijven terwijl hun relatie op een fundament van leugens is gebouwd.
Het is me wat meid, je denkt dat je leven met je man een beetje in een sleur terecht is gekomen, begint een verhouding met een ander, waar je je gruwelijk schuldig over voelt en als het uitkomt blijkt dat hij nooit trouw is geweest. Goeie genade, wat zal jouw leven op z'n kop staan.
Die grapjes, ik heb er beeld bij.....*ril*
maandag 27 augustus 2007 om 15:35
maandag 27 augustus 2007 om 15:38
Wat een rottoestand!!
Weet je zeker dat de verhoudingen van je man echt gebeurd zijn? Dat hij het niet verzonnen heeft om je te kwellen en kwetsen?
In ieder geval is hij slecht bezig door te doen "vergeten en opnieuw beginnen", maar ondertussen zogenaamd grappige steken uit te delen. Waar jij weinig tegen kunt doen, behalve met gelijke munt terugbetalen........... maar daar zou ik me dan weer te goed voor voelen.
Als het inderdaad waar is, zou ik overwegen om het huwelijk te beëindigen, ook gezien jouw verhouding met de amerikaan. Zoals iedereen hiervoor al zei, waarom doorgaan?? Voor je kinderen hoef je het, denk ik, niet te doen; het is een enorme last voor kinderen als ouders om hen bij elkaar blijven in een ongelukkige relatie. Misschien zijn ze nu nog te jong om dat te verwoorden.
Maar ook jonge kinderen voelen heel goed de slechte gespannen sfeer aan.
Als jullie beider buitenhuwelijkse aktiviteiten op dit moment niet meer bestaan en je overweegt toch samen door te gaan, dan denk ik ook dat therapie een goede zet is. Zoveel destructief gedoe, dat kun je niet zomaar onder het tapijt schuiven, dat blijft vreten als het niet op een goede manier (samen) verwerkt wordt. Ik vrees dat jullie anders over een paar jaar zo'n stel zijn geworden die alleen maar tegen elkaar lopen te zieken en zeiken over allerlei kleine dingetjes..........
Ik wens je sterkte en wijsheid (en misschien wat geduld),
Mabel 007
Weet je zeker dat de verhoudingen van je man echt gebeurd zijn? Dat hij het niet verzonnen heeft om je te kwellen en kwetsen?
In ieder geval is hij slecht bezig door te doen "vergeten en opnieuw beginnen", maar ondertussen zogenaamd grappige steken uit te delen. Waar jij weinig tegen kunt doen, behalve met gelijke munt terugbetalen........... maar daar zou ik me dan weer te goed voor voelen.
Als het inderdaad waar is, zou ik overwegen om het huwelijk te beëindigen, ook gezien jouw verhouding met de amerikaan. Zoals iedereen hiervoor al zei, waarom doorgaan?? Voor je kinderen hoef je het, denk ik, niet te doen; het is een enorme last voor kinderen als ouders om hen bij elkaar blijven in een ongelukkige relatie. Misschien zijn ze nu nog te jong om dat te verwoorden.
Maar ook jonge kinderen voelen heel goed de slechte gespannen sfeer aan.
Als jullie beider buitenhuwelijkse aktiviteiten op dit moment niet meer bestaan en je overweegt toch samen door te gaan, dan denk ik ook dat therapie een goede zet is. Zoveel destructief gedoe, dat kun je niet zomaar onder het tapijt schuiven, dat blijft vreten als het niet op een goede manier (samen) verwerkt wordt. Ik vrees dat jullie anders over een paar jaar zo'n stel zijn geworden die alleen maar tegen elkaar lopen te zieken en zeiken over allerlei kleine dingetjes..........
Ik wens je sterkte en wijsheid (en misschien wat geduld),
Mabel 007
maandag 27 augustus 2007 om 15:53
Ik heb een zoon van 17 en een dochter van 13, pubers dus.
Ja, ik weet dat de verhoudingen echt gebeurd zijn, het kwam niet eens als een echte verrassing, soms zijn er dingen die je wel aanvoelt maar er voor kiest om ze niet te zien.
Noem dat stom of naief, het feit is dat het gebeurd is.
De waarheid is dat ik het liever niet geweten had, ik heb er veel moeite mee en geen idee hoe ik er mee om moet gaan.
Ja, ik weet dat de verhoudingen echt gebeurd zijn, het kwam niet eens als een echte verrassing, soms zijn er dingen die je wel aanvoelt maar er voor kiest om ze niet te zien.
Noem dat stom of naief, het feit is dat het gebeurd is.
De waarheid is dat ik het liever niet geweten had, ik heb er veel moeite mee en geen idee hoe ik er mee om moet gaan.
maandag 27 augustus 2007 om 16:55
maandag 27 augustus 2007 om 17:14
quote:ravynna schreef op 27 augustus 2007 @ 16:55:
Mijn gevoelens voor de Amerikaan zijn niet weg, we hebben alleen besloten eerst alles rustig te laten worden en dan te kijken hoe we verder gaan.
Hij wil vooral dat ik een keus maak die me gelukkig maakt, ook al betekent dat dat hij me kan verliezen.Volgens mij kun je alleen gelukkig worden in een relatie, als je van elkaar houdt. Hou jij nog van je man? Houdt hij nog van jou? Knuffelen jullie, praten jullie met elkaar? Zeggen jullie lieve dingen tegen elkaar? Zeg je nog tegen je man dat je van hem houdt en zo ja, voel je dat dan echt zo van binnen? Zou je hem echt missen als je hem niet meer zou zien? Of blijven jullie alleen maar bij elkaar omdat jullie het nu eenmaal zo gewend zijn, omdat het praktisch en financieel voordelig is en vanwege de kinderen?
Mijn gevoelens voor de Amerikaan zijn niet weg, we hebben alleen besloten eerst alles rustig te laten worden en dan te kijken hoe we verder gaan.
Hij wil vooral dat ik een keus maak die me gelukkig maakt, ook al betekent dat dat hij me kan verliezen.Volgens mij kun je alleen gelukkig worden in een relatie, als je van elkaar houdt. Hou jij nog van je man? Houdt hij nog van jou? Knuffelen jullie, praten jullie met elkaar? Zeggen jullie lieve dingen tegen elkaar? Zeg je nog tegen je man dat je van hem houdt en zo ja, voel je dat dan echt zo van binnen? Zou je hem echt missen als je hem niet meer zou zien? Of blijven jullie alleen maar bij elkaar omdat jullie het nu eenmaal zo gewend zijn, omdat het praktisch en financieel voordelig is en vanwege de kinderen?
dinsdag 28 augustus 2007 om 10:14
reiger, je vroeg me of ik mijn man zou missen als ik hem niet meer zag en eerlijk gezegd weet ik daar niet eens antwoord op. Op dit moment lijkt het me lekker rustig en relaxed als hij gewoon weg zou gaan.
We praten bijna niet, alleen over dagelijkse dingen, over het hele vooral wordt eigenlijk helemaal niet gepraat- behalve wat "grapjes"- omdat mijn man vind dat we het gewoon moeten vergeten.
We praten bijna niet, alleen over dagelijkse dingen, over het hele vooral wordt eigenlijk helemaal niet gepraat- behalve wat "grapjes"- omdat mijn man vind dat we het gewoon moeten vergeten.
dinsdag 28 augustus 2007 om 10:27
Ik geloof na dit alles gelezen te hebben dat je huwelijk een grote leugen is geweest en dat je er net zo goed een punt achter kan zetten.
Maar! Dat komt wellicht ook door de manier waarop het geschreven is en het feit dat je zeld die conclusie al getrokken hebt en dit tussen de regels door laat schijnen... als je begrijpt wat ik bedoel.......
Ik vind het dus heel moeilijk om een mening te vormen puur omdat ik het idee heb van gefragmenteerde informatie te zijn voorzien. Waar je ook voor kiest, sterkte toegewenst. Geen van je mogelijke keuzes zullen makkelijk zijn.
Oh en voor het geval je dit nog niet overwogen hebt: er is altijd deurtje 3 (niet kiezen voor 1 van de mannen maar voor jezelf!!!!!!)
Maar! Dat komt wellicht ook door de manier waarop het geschreven is en het feit dat je zeld die conclusie al getrokken hebt en dit tussen de regels door laat schijnen... als je begrijpt wat ik bedoel.......
Ik vind het dus heel moeilijk om een mening te vormen puur omdat ik het idee heb van gefragmenteerde informatie te zijn voorzien. Waar je ook voor kiest, sterkte toegewenst. Geen van je mogelijke keuzes zullen makkelijk zijn.
Oh en voor het geval je dit nog niet overwogen hebt: er is altijd deurtje 3 (niet kiezen voor 1 van de mannen maar voor jezelf!!!!!!)
dinsdag 28 augustus 2007 om 10:42
quote:sartan schreef op 28 augustus 2007 @ 10:27:
Ik geloof na dit alles gelezen te hebben dat je huwelijk een grote leugen is geweest en dat je er net zo goed een punt achter kan zetten.
Maar! Dat komt wellicht ook door de manier waarop het geschreven is en het feit dat je zeld die conclusie al getrokken hebt en dit tussen de regels door laat schijnen... als je begrijpt wat ik bedoel.......
Ik vind het dus heel moeilijk om een mening te vormen puur omdat ik het idee heb van gefragmenteerde informatie te zijn voorzien. Waar je ook voor kiest, sterkte toegewenst. Geen van je mogelijke keuzes zullen makkelijk zijn.
Oh en voor het geval je dit nog niet overwogen hebt: er is altijd deurtje 3 (niet kiezen voor 1 van de mannen maar voor jezelf!!!!!!)
Ik denk dat je gelijk hebt en dat ik al weet dat dit niet meer gaat werken, ik moest dit waarschijnlijk gewoon even van anderen horen voordat het tot mij doordrong.
Dus zal ik nu iets moeten gaan doen zodat ik niet eindig in een relatie waarin we elkaar alleen nog maar afzeiken zoals Mabel zei.
Geen idee waar te beginnen...
Ik geloof na dit alles gelezen te hebben dat je huwelijk een grote leugen is geweest en dat je er net zo goed een punt achter kan zetten.
Maar! Dat komt wellicht ook door de manier waarop het geschreven is en het feit dat je zeld die conclusie al getrokken hebt en dit tussen de regels door laat schijnen... als je begrijpt wat ik bedoel.......
Ik vind het dus heel moeilijk om een mening te vormen puur omdat ik het idee heb van gefragmenteerde informatie te zijn voorzien. Waar je ook voor kiest, sterkte toegewenst. Geen van je mogelijke keuzes zullen makkelijk zijn.
Oh en voor het geval je dit nog niet overwogen hebt: er is altijd deurtje 3 (niet kiezen voor 1 van de mannen maar voor jezelf!!!!!!)
Ik denk dat je gelijk hebt en dat ik al weet dat dit niet meer gaat werken, ik moest dit waarschijnlijk gewoon even van anderen horen voordat het tot mij doordrong.
Dus zal ik nu iets moeten gaan doen zodat ik niet eindig in een relatie waarin we elkaar alleen nog maar afzeiken zoals Mabel zei.
Geen idee waar te beginnen...
dinsdag 28 augustus 2007 om 12:26
Van internet geplukt:
"Via Postbus 51 (www.postbus51.nl) kunt u de brochure "U gaat scheiden" van het ministerie van Justitie aanvragen. Hierin staat beschreven wanneer u een scheiding kunt aanvragen en wat er allemaal geregeld moet worden.
U kunt via deze internetsite ook de brochure "Als ouders gaan scheiden" downloaden of bestellen. In deze laatste brochure gaat de aandacht uit naar de situatie van het kind tijdens en na de scheiding."
Sterkte.
"Via Postbus 51 (www.postbus51.nl) kunt u de brochure "U gaat scheiden" van het ministerie van Justitie aanvragen. Hierin staat beschreven wanneer u een scheiding kunt aanvragen en wat er allemaal geregeld moet worden.
U kunt via deze internetsite ook de brochure "Als ouders gaan scheiden" downloaden of bestellen. In deze laatste brochure gaat de aandacht uit naar de situatie van het kind tijdens en na de scheiding."
Sterkte.
dinsdag 28 augustus 2007 om 12:30
dinsdag 28 augustus 2007 om 12:51
dinsdag 28 augustus 2007 om 14:02
quote:ravynna schreef op 28 augustus 2007 @ 10:14:
Op dit moment lijkt het me lekker rustig en relaxed als hij gewoon weg zou gaan.
We praten bijna niet, alleen over dagelijkse dingen, over het hele vooral wordt eigenlijk helemaal niet gepraat- behalve wat "grapjes"- omdat mijn man vind dat we het gewoon moeten vergeten.
Heel herkenbaar allemaal, precies wat bij mij ook het geval was op het eind van mijn eerste huwelijk. Het gevoel dat het rustiger zou zijn als je man zou weggaan en het feit dat er niet over de belangrijke zaken gepraat wordt.
De beslissing om te scheiden was voor mij een van de allerbeste van mijn leven. Natuurlijk, geen twee situaties zijn helemaal identiek, je zult dus zelf moeten nadenken en beslissen wat je het beste lijkt. Maar in jouw geval denk ik dat de emotionele kant van de scheiding best wel mee zou vallen.
Ik zelf voelde na de scheiding alleen maar opluchting, heb geen seconde verdriet of spijt erover gehad. (Ik had het allemaal al tijdens mijn huwelijk 'verwerkt').
En de kinderen vonden het ook fijn dat al die ruzies afgelopen waren.
Op dit moment lijkt het me lekker rustig en relaxed als hij gewoon weg zou gaan.
We praten bijna niet, alleen over dagelijkse dingen, over het hele vooral wordt eigenlijk helemaal niet gepraat- behalve wat "grapjes"- omdat mijn man vind dat we het gewoon moeten vergeten.
Heel herkenbaar allemaal, precies wat bij mij ook het geval was op het eind van mijn eerste huwelijk. Het gevoel dat het rustiger zou zijn als je man zou weggaan en het feit dat er niet over de belangrijke zaken gepraat wordt.
De beslissing om te scheiden was voor mij een van de allerbeste van mijn leven. Natuurlijk, geen twee situaties zijn helemaal identiek, je zult dus zelf moeten nadenken en beslissen wat je het beste lijkt. Maar in jouw geval denk ik dat de emotionele kant van de scheiding best wel mee zou vallen.
Ik zelf voelde na de scheiding alleen maar opluchting, heb geen seconde verdriet of spijt erover gehad. (Ik had het allemaal al tijdens mijn huwelijk 'verwerkt').
En de kinderen vonden het ook fijn dat al die ruzies afgelopen waren.
dinsdag 28 augustus 2007 om 18:27
[quote]ravynna schreef op 27 augustus 2007 @ 15:53:
Ik heb een zoon van 17 en een dochter van 13, pubers dus.
Ja, ik weet dat de verhoudingen echt gebeurd zijn, het kwam niet eens als een echte verrassing, soms zijn er dingen die je wel aanvoelt maar er voor kiest om ze niet te zien.
Noem dat stom of naief, het feit is dat het gebeurd is.[quote]
Ik noem het niet stom of naief, maar vraag me alleen af waarom én hoe je dat voor je hebt kunnen houden?
Verder eens met eerdere posters (hulp zoeken)......
Ik heb een zoon van 17 en een dochter van 13, pubers dus.
Ja, ik weet dat de verhoudingen echt gebeurd zijn, het kwam niet eens als een echte verrassing, soms zijn er dingen die je wel aanvoelt maar er voor kiest om ze niet te zien.
Noem dat stom of naief, het feit is dat het gebeurd is.[quote]
Ik noem het niet stom of naief, maar vraag me alleen af waarom én hoe je dat voor je hebt kunnen houden?
Verder eens met eerdere posters (hulp zoeken)......
