verliefdheid als veertiger

Na mijn scheiding twee jaar geleden, kwam ik een 5 maanden geleden onverwachts een hele leuke man tegen. Ik was totaal nog niet bezig met het zoeken naar een nieuwe partner, dus het overviel me erg. Na 2 maanden dagelijks hele leuke gesprekken via Whatsapp, hebben we zodra we beiden terug kwamen van zomervakantie met elkaar afgesproken. Dit was het begin van iets heel moois. De eerste weken hadden we het allebei nog niet zo druk op het werk en waren we overdag ook heel erg met elkaar bezig. Zodra het drukker werd, werd dit minder. We dachten wel meerdere keren per dag aan elkaar en hadden dagelijks contact, maar ons functioneren werd niet meer zo beïnvloed doordat we zo met elkaar bezig waren. Afspreken probeerden we twee keer per week te doen. Ivm de kinderen lukte dit niet altijd, we wilden ze er nog buiten houden.
Als we bij elkaar zijn en als we weten dat we elkaar gaan zien is het super. Alles lijkt te kloppen. Op de momenten waarop we elkaar even niet kunnen zien, worden we de laatste tijd opgeslokt door het werk en andere verplichtingen en verdwijnt de ander wat naar de achtergrond. Dit maakt dat we de kinderen voorlopig zeker nog niet willen betrekken, maar goed uit willen zoeken of de liefde wel diep genoeg zit. Aan de andere kant, merk ik dat we niet verder komen. Als zijn dochter er niet is, ga ik op een doordeweekse avond naar hem toe. Als ze er in het weekend niet is, doe ik dat ook en is ze er wel, spreken we in de stad af voor een drankje. Het is eigenlijk iedere keer een beetje hetzelfde en er is geen ruimte voor een ander soort activiteit (mijn oudste kan 's avonds oppassen op haar zusje, maar ik wil ze overdag niet lang alleen thuis laten. Mijn kinderen zijn altijd bij mij, ik heb geen kindloze dagen).
De laatste weken ben ik aan het twijfelen. Zit het wel goed tussen ons nu we soms al zo snel uit elkaars hoofd zijn (er is uiteindelijk wel iedere dag contact overigens)? Hoor ik niet de hele dag gek te worden van het gemis? Of is het logisch dat dit zo is, omdat onze levens best gescheiden blijven? En is verliefdheid anders als je tweede helft 40 bent dan toen ik 16 was?
Gister heb ik mijn twijfels weer besproken na weer een paar slapeloze nachten door het gepieker en hebben we besloten maar even afstand te nemen. Om hier vervolgens allebei heel verdrietig om te zijn.
Zegt het feit dat we elkaar soms niet heel erg missen dat de liefde niet diep genoeg zit of kan verliefdheid op deze leeftijd ook anders zijn dan vroeger?