Vind dit zo gemeen van mezelf!

Allereerst; je bent niet gemeen! Je hebt simpelweg verdriet om wat bij jou niet zo heeft mogen zijn.

Ik heb je topic niet gevolgd destijds, maar is deze vriendin op de hoogte van jouw abortus? Praat er open en eerlijk over met haar. Zeg haar dat je haar de zwangerschap en het bijbehorende geluk van harte gunt, maar dat het bij jou een nog niet geheelde wond heeft opengehaald. Ze zal dat best begrijpen.



Succes met het verwerken van je verdriet.

Hoi Mas,



Ik heb je verhaal destijds niet gelezen, dus ik weet niet wat de achtergronden van je abortus zijn geweest. Wat ik denk als ik je verhaal van nu lees is dat je verschrikkelijk hard voor jezelf bent. Abortus is een heel erg beladen onderwerp, en ergens lijkt het wel alsof je na het ondergaan van een abortus verplicht bent om jezelf te straffen, of toch in ieder geval niet het minste recht hebt om te rouwen.



Zelf heb ik gelukkig nooit voor de keuze gestaan, dus wat dat betreft kan ik je niet zeggen wat te doen. Maar het lijkt me dat om een abortus te verwerken, je jezelf in ieder geval de rouwmomenten moet gunnen die daarbij horen. Een groot rouwmoment lijkt me de periode waarin je uitgerekend was. Daar komen twee levens heel tastbaar bij elkaar. Het leven dat je nu leidt en het 'leven-dat-had-kunnen-zijn'. Voor sommigen zal dat een opluchting zijn, voor anderen een diep verdriet. Je zegt zelf dat je die blijde dingen ook graag had meegemaakt, dus dan zal het moeilijk zijn dat je dat niet doet nu.



Aangezien je met je vriendin zelfs de momenten deelt waarop jullie ongesteld zijn is het misschien ook mogelijk met haar te bespreken wat je gevoelens zijn op dit moment. Op mij komen de dingen die je schrijft absoluut niet egoïstisch over.



Wees lief voor jezelf. Koop een jaarvoorraad tissues en ga dwars door je verdriet heen. Hoe minder je heelt hoe langer je pijn hebt. Het gaat echt niet weg omdat je besluit dat het egoïstisch is dat het er is.



Heel veel sterkte *;

Hoi Mas,



Spreek gewoon je gevoelens uit! Je hoeft je nergens voor te schamen. Ik weet niet wat de omstandigheden van de abortus waren maar ik geloof dat niemand dit voor de lol ondergaat.



Ik denk dat je vriendin best begrijpt dat je stiekem verdrietig hier over bent. Ook denk ik dat je je al een heel stuk beter voelt zodra je jezelf toestemming geeft om je te voelen hoe je je voelt. Misschien moet je jezelf nog vergeven?



Max

Maar ik wil al die dingen gewoon niet horen, van oh hij schopt, of oh ik ben zo misselijk of whatever...Of moet ik mezelf er maar overheen zetten?

Ja, ik denk dat je jezelf daar tot op bepaalde hoogte overheen moet zetten. Je hebt een keuze gemaakt, en aan die keuze zijn consequenties verbonden. In dit geval jij deze dingen (nu nog) niet hebt meegemaakt. Door jouw verdriet te projecteren op het leven van je vriendin isoleer je jezelf.



Misschien lukt het je om duidelijker grenzen te zien tussen haar leven en jouw leven. Blij zijn voor haar leven, en rouwen in/om jouw leven. Als je jezelf niet de ruimte/toestemming geeft om te rouwen zal het lastig blijven om gelukkig te zijn om/voor een ander.

Mas, alsjeblieft HUIL!!! Jij mag verdriet hebben!

En dat mag ook in het bijzijn van je vriendinnen.... jouw verdriet betekent niet zij van jou niet gelukkig mogen zijn. Jouw verdriet betekent alleen dat jij verdriet hebt. Je zult er een keer doorheen moeten; je kunt niet steeds je eigen verdriet en het geluk van je vriendinnen blijven ontlopen.

Hey,





Ik moet toch even wat kwijt!! Zoals sommige van jullie weten heb ik vorig jaar een abortus gehad! Dat is nu ongeveer 6 maanden geleden..Dacht dat ik het aardig verwerkt had, maar dat blijkt dus van niet..Mijn beste vriendin is getrouwd en ze hebben een kindje, ik wist dat ze graag een tweede wilde, maar had ook niet het idee dat het zo snel zou zijn, want vanmorgen vertelde ze me dat ze zwanger is...Ze heeft me bewust al die weken alles laten weten, dus ik wist dat het eraan zat te komen..Want ze vertelde dat ze gestopt was met de pil en we zijn altijd beide tegelijk ongesteld, en dan zei ze dat ook...Maar toch valt het me rauw op mn dak...En voor haar vind ik het super hoor, maar toch bekruipt me een vreselijk jaloers gevoel...Ze zou nu ongeveer 6 1/2 week zijn, precies de tijd dat ik abortus heb laten doen...Ik vind het zo gemeen van mezelf, dat ik niet bewust blij voor haar kan zijn...Het is mijn eigen keuze geweest, maar zit nu ook precies in de tijd dat ik uitgerekend zou zijn...Toch ben je daar onbewust mee bezig...Hoe kan ik dit oplossen?  Nu moet ik al die blijde dingen meemaken, die ik zelf ook graag mee had willen maken, maar gewoonweg niet kon...Is er hier misschien iemand die dit ook mee heeft gemaakt, of mij kan vertellen hoe ik hier op moet reageren? Ik wil niet als een egoistisch kreng over komen....



Dank je wel

Liefs Mas

Lieve mas!



Hier nog " zo een", heb afgelopen jaar augustus een abortus gehad. Mijn uitgerekende datum zou midden maart zijn volgens mij en de hele maand maart liep ik in een soort roes rond, een roes waarin verdriet overheerste.



Ook ik had het kindje graag willen houden maar het was gewoonweg niet de juiste tijd. Ik heb heel lang een behoorlijke eetstoornis gehad en was juist op dat moment dat ik ontdekte zwanger te zijn, bezig met therapieen. Kortom, niet ideaal om dan een kindje te krijgen. Ook wilde de vader er niets van weten en zei hij glashard dat ik hem in een hoekje had gedreven. Die jongen hebben we dus eventjes control-alt-delete gedaan en zelf heb ik een weloverwogen beslissing gemaakt: Een abortus. Weloverwogen dus en verstandelijk de beste beslissing die ik kon maken, maar gevoelsmatig geheel tegen mijn gevoel in. Want een kindje, mijn god, in elke andere situatie zou het meer dan gewenst zijn, maar nu....nee. En ja, ik heb er verdriet van gehad, ik heb me wat afgejankt, mezelf dingen verweten en de " wat als" vraag gesteld, keer op keer....en nu, na de maand maart, de betreffende maand waarin mijn leven heel anders zou worden, voel ik me rustiger worden...relaxt! Geen nachtmerries, geen plotselinge huilbuien meer...nog wel verdriet maar heel anders. Neem tijd voor je verdriet, wees niet te hard voor jezelf. Je bent zwanger geweest en je hebt een verdomd moeilijke beslissing gemaakt. Je hoeft niet van jezelf te verwachten dat jij geen verdriet mag hebben omdat jijzelf diegene was die besloten heeft voor een abortus. Geef het de tijd en ruimte, huil, jank, schreeuw...doe alles wat je gevoel je ingeeft. Mensen in de omgeving denken vaak dat vrouwen/meisjes die abortussen ondergaan, gevoelloze wezens zijn die een keer onveilig vrijen en dan als een soort hazewindhond naar een abortuskliniek gaan voor een grote schoonmaakbeurt. Geloof me, die zijn er maar er is ook een andere groep: vrouwen die het gevoel hebben niet anders te kunnen, die afwegingen maken, die dagenlang rondlopen met de vraag welke beslissing het beste/verstandigste is. Die groep heeft verdriet, omdat ze wel een kind willen maar beseffen dat ze op dat moment het kindje geen goede toekomst kunnen geven. Tot die groep behoren jij en ik, dat is zeker! Dus verdriet, laat het maar komen...gooi het eruit!



In het begin kon ik absoluut niet blij zijn voor mensen die zwanger werden en dat nieuwtje schorvoetend aan mij vertelde (ik heb het niet aan de hoogste boom gehangen, maar er waren een aantal mensen in mijn omgeving die het wel wisten en een paar maanden later zwanger raakte) Volgens mij was het de eerste keer overduidelijk dat ik het verschrikkelijk vond. Met een geforceerde hysterische lach, feliciteerde ik mijn vriendin met haar zwangerschap en ik deed zowat een cheerleaderdansje...alles om maar niet te laten zien dat het me raakte. Ik vond en vind het geweldig voor haar, maar zij kon er van genieten samen met haar kerel....en ik had het weg laten halen! Bij de tweede besloot ik eerlijk te zijn: Ik heb haar gezegd dat ik geweldig vond, dat ik haar dit geluk zeer zeker gunde maar dat het wel pijn deed. Dat ik niet boos op haar ben, echt niet, maar dat ik geen verdriet heb om de situatie. Urenlang hebben we erover gesproken en uiteindelijk heeft het kindje, zonder dat het al geboren, een hele grote fan en dat ben ik!



Als je vriendin op de hoogte is, uit je gevoel...je vriendin is je vriendin en zij zal het zeer zeker begrijpen!



Sorry voor dit lange verdriet, maar als ik eenmaal op de schrijfstoel zit ;)



Heel veel sterkte!!!!



Liefs!

maar dat ik geen verdriet heb om de situatie



maar dat ik verdriet heb om de situatie!



Goedemorgen!!!!:$

Sorry voor dit lange verdriet, maar als ik eenmaal op de schrijfstoel zit ;)

...en dan deze nog Pierot ;)

maare... ook lang verdriet hebben is niet erg hoor :D

@doornroosje: Ik functioneer echt niet op de vroege morgen en de vroege morgen is voor mij ook al rond 11.00! Verschrikkelijk!!!

Verdriet is dus verhaal, :D!



@mas: Misschien is het een idee om gewoon in het midden van de maand mei, zeg 15 mei, een dag stil te staan bij je verdriet. Echt een dag die helemaal om jou draait...huilen, huilen, huilen of juist lekker shoppen en een maandsalaris er doorheen jagen, naar een sauna of weet ik veel wat! De exacte datum zul je nooit weten, dus als je er behoefte aan hebt moet je een datum voor jezelf afspreken dat jij een mas-dag hebt! Neem de tijd om het verdriet een plekje te geven en probeer tegenover je vriendin open en eerlijk te blijven. Zij heeft je ook betrokken in het " proces"  om zwanger te worden, nah ja, gedeeltelijk he, probeer haar dan nu ook deel te laten nemen in jouw verdriet. Ze zal het niet erg vinden, alleen maar een opluchting. En als je het niet face to face durft, schrijf een brief of een kaartje met daarin je twijfels en je verdriet. Zeg dat je het haar enorm gunt, want dat doe je ook, dat weet ik zeker. Je hebt alleen moeite om er mee om te gaan en dat is logisch!



Nogmaals, heel veel sterkte.....het komt goed en zo niet dan toch!

oh ja....en *;

Ik sluit me aan bij de rest. Ik vind jouw reactie helemaal niet gemeen. Je hebt iets ingrijpends ondergaan waar je zoals je zelf al weet nog niet aan toe was.

Je had je kindje wel kunnen late komen, maar wie zegt dan dat je er voor de volle 100000% achter zou staan en dat je het alle liefde zou geven, die een kindje verdient?



Ik denk dat het wel voor jou heel belangrijk is om aan jouw vriendin je gevoelens kenbaar te maken, vooral als ze jouw situatie door en door kent. Zij kan hier dan eventueel rekeing me ehouden.



Heel veel sterkte de aankomde tijd.*;

Ze was net even bij me, en ik heb haar gefeliciteerd en gezegt dat ik het super vind! Ik wil haar niet kwetsen door te zeggen dat ik het heel erg moeilijk vind, want ik wil niet de aandacht op mij vestigen en dat ze straks bang is om wat tegen me te vertellen...Ze komt straks terug om me te vertellen, hoelang ze al zwanger is...Ik zet mijn gevoel wel een poosje opzij, en deel mee in haar blijheid....

Ik vind dit heel dapper van je, maar meis je eige gevoel kun je niet in de vriezer zetten, hoe graag je dit ook wel zou willen. Deze zwangerschap van jouw vriendin doet o(nbewust) het gemis van jouw eige kindje missen. Het doet je pijn en daardoor kijk je anders tege deze zwangerschap aan misschien.

Mas, ik vind het heel dapper en heel lief van je, dat je wilt delen in haar geluk en het hààr moment laat zijn! Maar toch zou ik zeker een keer - misschien niet nu, maar zeker in de komende maanden - aangeven wat het met jou doet. In een goede vriendschap deel je namelijk niet alleen de vreugde, maar ook de pijn. En misschien vindt zij het wel heel vervelend dat jij haar buitensluit. Zij zal ook vermoeden wat dit met je doet en zich erg machteloos voelen.