Vriend heeft autisme spectrum stoornis

Tientje87 schreef: ↑

11-08-2020 14:05

Het werd moeilijk als de buitenwereld in onze relatie binnensloop. Stress van buitenaf, maakte dat zijn nood aan eigen tijd en ruimte groter werd. Samen een huishouden delen, werken, een gezamenlijk sociaal leven, een kind, ... Stap na stap zag ik hem verder in zichzelf terugtrekken, werd hij moeilijker bereikbaar en werd hij ook meer star in zijn opvattingen. Gaandeweg werd de kloof tussen hem en mij groter. Werd de kloof in behoeftes ook groter. Ik had meer nood aan samen een leven te delen, hij had meer nood aan eigen tijd en ruimte. Ik was steeds degene om water bij de wijn te doen, en dat gaat opbreken na verloop van tijd. Ik voelde me eenzamer en eenzamer worden. En hij kon aan mijn behoeftes en verlangens niet meer tegemoetkomen omdat hij op zijn plafond botste. Uiteindelijk moest ik concluderen dat de relatie niet meer werkte. Ik was mezelf aan het verliezen.

Wat omschrijf je je inzicht mooi... Ik herken er veel in, maar dan vanuit je vriend. Mijn vriend voelt zich wellicht wel eens zoals jij je voelt. Ik heb zelf veel behoefte aan alleen-tijd én aan tijd samen met mijn vriend. Want wat je zegt, komen er anderen in het spel, dan is er altijd stress. We hebben nooit ruzie, maar als we het hebben is het om een derde. Ik ben weer eens genegeerd, er is voor me besloten of mijn vriend zit tussen mijn belang en het belang van vrienden. Ik kan dat gewoon niet, die groepsdynamiek. Voel me buitengesloten en het contrast met mijn vriend is duidelijk... hém willen ze er wel graag bij, maar die rare Vivinnetje, die nemen we er maar bij omdat die nu eenmaal bij hem hoort. Dat voelt niet fijn en daarom heb ik al lang geleden besloten dat ik dan thuisblijf.

Het is voor jullie te laat... was zo'n verdeling niet haalbaar geweest, dat jullie die sociale dingen samen laten voor wat ze zijn. Als jullie dan je tijd verdelen tussen jullie samen/ gezin en alleentijd (voor hem) en sociale tijd (voor jou)?. Ik moet wel zeggen dat ik me met de kinderen net zo prettig voel als met mijn vriend en alleen met mezelf. Dat zie ik eigenijk allemaal als me-time. Blijft over het werk en sommige sociale 'moetjes'. Eigen vrienden heb ik eigenlijk nauwelijks, dat lukt me gewoon niet. Dat ligt aan mij en soms steekt dat. Maar tegelijkertijd zou dat me ook wel stress geven (om bij te houden, attent te zijn). Mijn vriend vindt het jammer dat ik sociaal gezien heel vaak afhaak, maar hij respecteert het wel. Is dat het dan, dat je het gezamenlijk sociale leven te belangrijk vindt? Want ergens, in jouw bijna-ex' beleving, zal dat ook tijd zijn die hij met jou/voor jou doorbrengt?

vivinnetje schreef: ↑

11-08-2020 17:34

Wat omschrijf je je inzicht mooi... Ik herken er veel in, maar dan vanuit je vriend. Mijn vriend voelt zich wellicht wel eens zoals jij je voelt. Ik heb zelf veel behoefte aan alleen-tijd én aan tijd samen met mijn vriend. Want wat je zegt, komen er anderen in het spel, dan is er altijd stress. We hebben nooit ruzie, maar als we het hebben is het om een derde. Ik ben weer eens genegeerd, er is voor me besloten of mijn vriend zit tussen mijn belang en het belang van vrienden. Ik kan dat gewoon niet, die groepsdynamiek. Voel me buitengesloten en het contrast met mijn vriend is duidelijk... hém willen ze er wel graag bij, maar die rare Vivinnetje, die nemen we er maar bij omdat die nu eenmaal bij hem hoort. Dat voelt niet fijn en daarom heb ik al lang geleden besloten dat ik dan thuisblijf.

Het is voor jullie te laat... was zo'n verdeling niet haalbaar geweest, dat jullie die sociale dingen samen laten voor wat ze zijn. Als jullie dan je tijd verdelen tussen jullie samen/ gezin en alleentijd (voor hem) en sociale tijd (voor jou)?. Ik moet wel zeggen dat ik me met de kinderen net zo prettig voel als met mijn vriend en alleen met mezelf. Dat zie ik eigenijk allemaal als me-time. Blijft over het werk en sommige sociale 'moetjes'. Eigen vrienden heb ik eigenlijk nauwelijks, dat lukt me gewoon niet. Dat ligt aan mij en soms steekt dat. Maar tegelijkertijd zou dat me ook wel stress geven (om bij te houden, attent te zijn). Mijn vriend vindt het jammer dat ik sociaal gezien heel vaak afhaak, maar hij respecteert het wel. Is dat het dan, dat je het gezamenlijk sociale leven te belangrijk vindt? Want ergens, in jouw bijna-ex' beleving, zal dat ook tijd zijn die hij met jou/voor jou doorbrengt?

Thnx voor jouw feedback vanuit jouw beleving, vind ik ook heel waardevol en herkenbaar!

Ik deed inderdaad veel van het sociale leven alleen. Op zich had ik daar wel een balans in gevonden voor we een kind hadden, al liet hij wel altijd blijken dat hij niet blij was dat ik weer eens alleen uitging. Gaf me elke keer weer een schuldgevoel, niet leuk, maar ik deed het wel omdat ik het zelf nodig had, zij het wel veel minder dan voordien. Hij wou gewoon dat ik thuis was, ook al zat hij boven op z'n pc te gamen. Gewoon voor het gevoel mij in de buurt te hebben.

Voor ons is een kind de druppel geweest die het evenwicht helemaal verstoorde. Mijn man heeft het vaderschap nooit volledig omarmd, kon mijn vreugde om een zwangerschap en dat nieuwe leven niet delen. Het eerste jaar sprak hij vaak over spijt van de beslissing voor een kind te gaan. Hij kon er helemaal niks mee zo'n hulpeloze baby. Ik heb hem veel tijd en ruimte gegeven om daarin te groeien, maar het lukte niet. Het aantal halve dagen dat hij alleen met onze dochter heeft doorgebracht, kan ik op 1 hand tellen (op 3 jaar). En de keren dat hij alleen was met haar, kreeg ik de hele tijd paniekerige berichten. Ik kreeg nooit van hem het gevoel dat we samen voor ons gezin gingen. Vakantie met de dochter erbij was lastig voor hem. Rond feestdagen kon hij de vreugde en het plezier niet delen, liep hij super knorrig. De zorg delen thuis lukte niet. Enz... Vooral in het moederschap ben ik me heel eenzaam gaan voelen. Het lukte hem niet deel te nemen aan dat leven als gezin, zijn noden en verlangens gingen voor op al de rest. Dus het evenwicht raakte helemaal zoek...

Daarnaast hadden we nog tal van andere problemen hoor... Intimiteit was ook al lang moeilijk. Ik at mijn spanning en eenzaamheid weg, waardoor ik langzaam aankwam doorheen de relatie. En dan vond hij me niet meer aantrekkelijk heel pijnlijk vond ik dat! Daartussen kwam ook nog z'n porno verslaving. Ik werd heel onzeker, voelde me geen aantrekkelijke vrouw meer. Dit vrat ook aan me... Altijd maar kritiek op m'n uiterlijk en wat ik at, maar nooit enige steun.

Het is op veel vlakken mis gelopen, jammergenoeg... Maar ben er nuchter in, kan hem niet aan de schandpaal hangen, heb nog altijd respect en vriendschap voor hem. Hij heeft gedaan wat hij kon, maar we dreven gaandeweg te ver uit elkaar.

Ik denk dat het ook afhangt van het beeld dat zowel partner al jij hebben van een relatie. Wat Tientje omschrijft klinkt (even heel bot) alsof de ass’er een beeld had van ‘altijd samen zijn’ en ‘vrouw op afroep’. Terwijl ik het heel normaal vindt dat je als partners ook dingen alleen doet (gezond juist) en bespreekt waar iemand wel mee naartoe gaat en waarheen niet (en welke keuzes er dan verder gemaakt worden, zodat de overprikkeling opgevangen kan worden). Bespreek dus ook wat voor beeld die ander heeft van een relatie.

Oftewel: praten. Praten, praten, praten. Ga in gesprek, juist over dit soort dingen. Wat heb je allebei nodig in een relatie, en kunnen we daar overeenstemming in vinden. Hoe zie jij een relatie voor je. Wat verwachten we van elkaar (ja, ook dat bloemetje benoemen!) en hoe zorgen we samen voor de balans.

Klinkt n beetje alsof je tegen iemand in een rolstoel gaat zeggen "kan je aub even rechtstaan, slechts 10 seconden?"

Hij kan zijn stoornis niet afleren he

Eigenlijk gaat het in relaties altijd om omgaan met de ander en zijn of haar beperkingen/onvermogen. Ook mensen zonder ASS of andere aandoening hebben hun beperkingen. Je vindt die persoon de moeite waard of niet.

Als jij het leuk hebt met deze man, als je qua voorkeuren en beleving meer op dezelfde lijn zit, is een relatie met hem over het algemeen niet heel moeilijk. Verschil je daarin erg van elkaar, dan heb je het niet makkelijk met een man die jou niet kan lezen.

Mijn broertje heeft autisme spectrumstoornis (wat we vroeger asperger zouden noemen) en ik krijg door mijn werk als eerste hulp psycholoog er wel eens mee te maken. Ik weet dus uit ervaring hoe hard knokken het is voor dit soort mensen in een maatschappij die niet op hen is ingericht. Vaak zie je mensen die heel veel te bieden hebben in hun werk of in relaties, maar vormt hun stoornis een barrière.

Als werkelijk van je vriend houdt en je toekomst ziet in jullie relatie, dan denk ik dat het heel goed is dat je je verdiept in autisme, weet waar zijn sterke en zwakken punten liggen en zoekt naar manieren om daarmee. Dan kan soms moeilijk zijn maar dat kan je relatie ook twee keer zo rijk maken.

Meegaan naar zijn psycholoog zou best kunnen helpen, maar zover ik kan oordelen aan je verhaal, is het daar nog wat vroeg voor.

Maar wat ook een belangrijke tip is: zorg niet dat alles altijd maar om zijn issues draait. Dat is voor hem ook belastend. Neem ruimte voor jezelf.