Relaties
alle pijlers
Vriend heeft last van ‘tics’
dinsdag 22 september 2020 om 08:41
Hoi allen,
Ik hoop dat iemand hier mij wat tips kan geven. Mijn vriend en ik zijn vier jaar samen. Één jaar geleden is hij bij mij komen wonen. Ik wist al vanaf het begin dat mijn vriend soms last had van tics maar sinds hij bij mij woont merk ik pas hoe erg het is. Als er op internet naar zoek krijg ik gelijk als resultaat gilles de la tourette maar zo erg is het absoluut niet. Wat mijn vriend doet is: snelle onverwachte bewegingen maken, constant aan zijn nagels pulken of zijn handen heen en weer bewegen. Soms zitten we aan tafel en dan maakt hij onverwacht hele snelle en rare bewegingen met zijn handen alsof hij een magic show aan het opvoeren is. Hij herhaalt soms woorden die op tv woorden gezegd en hij grappig vindt fluisterend, hij knipt vaak met z’n vingers en hij maakt af en toe, maar steeds, dezelfde geluidjes met zijn mond.
Ik heb al regelmatig het gesprek met hem hierover proberen aan te gaan: hoe lang doe je dit al? Weet je waar het vandaan komt? Hoe komt het dat je dit steeds doet? Maar hij is conflictvermijdend en ik krijg nooit echt duidelijke antwoorden. Zelf beseft hij ook echt niet hoe erg het is. Hij wilt er ook niks aan doen om het te veranderen. Als we met vreemde mensen praten doet hij het ook en ik denk dat hem dat bijvoorbeeld gaat belemmeren bij sollicitaties. Dat doet het eigenlijk al.
Kan ik er mee leven? Ja, want ik hou van hem. Dat neemt echter niet weg dat het echt rete irritant kan zijn als je rustig film wilt kijken en er zit constant iemand naast je te wiebelen.
Moet ik het nu gewoon zo laten of hebben jullie nog ideeën? Ik hoor het heel graag.
Ik hoop dat iemand hier mij wat tips kan geven. Mijn vriend en ik zijn vier jaar samen. Één jaar geleden is hij bij mij komen wonen. Ik wist al vanaf het begin dat mijn vriend soms last had van tics maar sinds hij bij mij woont merk ik pas hoe erg het is. Als er op internet naar zoek krijg ik gelijk als resultaat gilles de la tourette maar zo erg is het absoluut niet. Wat mijn vriend doet is: snelle onverwachte bewegingen maken, constant aan zijn nagels pulken of zijn handen heen en weer bewegen. Soms zitten we aan tafel en dan maakt hij onverwacht hele snelle en rare bewegingen met zijn handen alsof hij een magic show aan het opvoeren is. Hij herhaalt soms woorden die op tv woorden gezegd en hij grappig vindt fluisterend, hij knipt vaak met z’n vingers en hij maakt af en toe, maar steeds, dezelfde geluidjes met zijn mond.
Ik heb al regelmatig het gesprek met hem hierover proberen aan te gaan: hoe lang doe je dit al? Weet je waar het vandaan komt? Hoe komt het dat je dit steeds doet? Maar hij is conflictvermijdend en ik krijg nooit echt duidelijke antwoorden. Zelf beseft hij ook echt niet hoe erg het is. Hij wilt er ook niks aan doen om het te veranderen. Als we met vreemde mensen praten doet hij het ook en ik denk dat hem dat bijvoorbeeld gaat belemmeren bij sollicitaties. Dat doet het eigenlijk al.
Kan ik er mee leven? Ja, want ik hou van hem. Dat neemt echter niet weg dat het echt rete irritant kan zijn als je rustig film wilt kijken en er zit constant iemand naast je te wiebelen.
Moet ik het nu gewoon zo laten of hebben jullie nog ideeën? Ik hoor het heel graag.
dinsdag 22 september 2020 om 10:49
Misschien wil hij er niet over praten omdat hij die tics al lang geaccepteerd heeft en niet meer als een probleem ziet? Of (ook niet onwaarschijnlijk) als hij al opvallende tics als kind had, dan is het niet onwaarschijnlijk dat hij daarvoor al bij de dokter geweest is. En er gewoon klaar mee is om er iets aan te moeten doen.MarijeMarije schreef: ↑22-09-2020 10:13Ik vind het wel vreemd, dat hij het er helemaal niet over wil hebben. Dat lijkt dan toch een beetje 'struisvogelen". Terwijl hij toch ook wel door moet hebben, dat hij iets heeft en dat het niet weggaat door het er niet over te hebben.
Zelf zou ik in elk geval willen weten wat ik heb en hoe ik ermee kan omgaan, of hoe ik kan voorkomen dat het steeds meer wordt. Hoe moet zij haar vriend accepteren, als hij al niet zelf wil accepteren wat hij heeft?
De tics zou ik mee kunnen leven (denk ik), maar dat het een onderwerp is waar niet over gesproken kan en mag worden, zou voor mij een struikelblok zijn.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 22 september 2020 om 11:04
Het is natuurlijk lastig om een gesprek te voeren over iets waaraan hij niet veel doen kan.
Als ik een bochel hebben zou en mijn partner steeds zou vragen of ik iets meer rechtop kan gaan lopen, zou ik dat na een tijdje ook vervelend vinden.
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
dinsdag 22 september 2020 om 11:09
Wat fijn dat je vriend zelf blijkbaar prima kan leven met zijn tics! Het zou mooi zijn als anderen er dan ook geen probleem van maken. Dus maak jezelf (en hem?) niet gek door internet af te struinen op zoek naar mogelijke diagnoses en behandelmethoden. Het is aan hem om te bepalen hoe hij ermee om gaat.
Ik begrijp best dat je dit uit bezorgdheid doet en dat je het misschien niet zou doen als hij er gewoon over kon praten, maar je schiet er verder niks mee op. Hij heeft tics en hij heeft geen behoefte om het daarover te hebben. Probeer dat alsjeblieft te accepteren en laat hem in zijn waarde. Tegen een vriendin die zelf geen probleem heeft met haar grote neus, zeg je toch ook niet dat die neus echt wel heel groot is en dat ze daar misschien eens iets aan moet doen?
Ik begrijp best dat je dit uit bezorgdheid doet en dat je het misschien niet zou doen als hij er gewoon over kon praten, maar je schiet er verder niks mee op. Hij heeft tics en hij heeft geen behoefte om het daarover te hebben. Probeer dat alsjeblieft te accepteren en laat hem in zijn waarde. Tegen een vriendin die zelf geen probleem heeft met haar grote neus, zeg je toch ook niet dat die neus echt wel heel groot is en dat ze daar misschien eens iets aan moet doen?
dinsdag 22 september 2020 om 11:21
Maar een partner is toch iemand tegen wie je dat dan even zegt. Ik ben vroeger bij de dokter geweest, dit is het en klaar. Maar als je partner ernaar vraagt en je wilt het er niet over hebben, dat is toch vreemd?dianaf schreef: ↑22-09-2020 10:49Misschien wil hij er niet over praten omdat hij die tics al lang geaccepteerd heeft en niet meer als een probleem ziet? Of (ook niet onwaarschijnlijk) als hij al opvallende tics als kind had, dan is het niet onwaarschijnlijk dat hij daarvoor al bij de dokter geweest is. En er gewoon klaar mee is om er iets aan te moeten doen.
En voor de post eronder: als je partner een bochel heeft, dan vraag je ergens in de relatie toch ook "hoe is die bochel ontstaan?" En als je partner er dan niets over wil zeggen, dat zou ik net zo vreemd vinden. Dat je bij een vage kennis dat soort dingen niet gaat bespreken snap ik, maar met je partner het er nooit over hebben, zou ik echt niet begrijpen.
dinsdag 22 september 2020 om 11:21
docotrandus schreef: ↑22-09-2020 11:04Het is natuurlijk lastig om een gesprek te voeren over iets waaraan hij niet veel doen kan.
Als ik een bochel hebben zou en mijn partner steeds zou vragen of ik iets meer rechtop kan gaan lopen, zou ik dat na een tijdje ook vervelend vinden.
Dat wat Marijemarije hierboven zegt
dinsdag 22 september 2020 om 11:27
Dat kan. Maar als je ergens niet over wilt praten, dan is het ook wel prettig als je partner dat gewoon accepteert. Misschien zit er wel heel veel emotie achter, dat los komt als hij er over praat en daar geen zin in heeft. Of misschien is het antwoord gewoon: het is nu eenmaal zo en blijft TO er over zeuren want ze wil een verklaring.MarijeMarije schreef: ↑22-09-2020 11:21Maar een partner is toch iemand tegen wie je dat dan even zegt. Ik ben vroeger bij de dokter geweest, dit is het en klaar. Maar als je partner ernaar vraagt en je wilt het er niet over hebben, dat is toch vreemd?
En voor de post eronder: als je partner een bochel heeft, dan vraag je ergens in de relatie toch ook "hoe is die bochel ontstaan?" En als je partner er dan niets over wil zeggen, dat zou ik net zo vreemd vinden. Dat je bij een vage kennis dat soort dingen niet gaat bespreken snap ik, maar met je partner het er nooit over hebben, zou ik echt niet begrijpen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 22 september 2020 om 11:27
Heel eerlijk, ik zou niet samen kunnen leven met iemand met veel tics, maar dat komt omdat ik heel erg prikkel gevoelig ben, ik zie alles en zou daar echt letterlijk heel erg moe van worden. Dat je iemand moet accepteren hoe hij is met als zijn beperkingen/tics of wat dan ook is helemaal waar. Maar simpelweg gezegd: kun je er tegen? En dat is geen waardeoordeel naar vriend, maar gekeken naar wat jij nodig hebt in een relatie om je fijn te voelen.
dinsdag 22 september 2020 om 12:20
Ok dan. Maar het gaat niet om jou nu.VelvetVolvo schreef: ↑22-09-2020 09:32Ik zou er niet mee kunnen leven, zou het gevoel hebben met een achterlijk iemand samen te wonen. Ook als ie verder heel intelligent en sociaal is.
Zou me ook schamen om met hem in het openbaar te zijn. Heb jij daar geen last van?
Levensgenieter 
dinsdag 22 september 2020 om 12:40
Ik heb ook last van tics (door mijn autisme denk ik). Er ontstaat een soort spanning in mijn hoofd en lichaam die pas weggaat als ik de tic uitvoer. Als ik stress heb is het inderdaad erger. Omdat ik niet voor lul wil lopen heb ik mijn beschamende tics heel bewust weten te veranderen in meer sociaal geaccepteerde tics. Dus ik kan ze blijven uitvoeren en mijn spanning “ontladen”, maar dan zonder dat een ander het heel erg opvalt. Je moet je dan wel bewust de nieuwe tics aanleren en jezelf beheersen door te stoppen met de oude. Weet niet of dat hem lukt.
Ik deed hele opvallende dingen zoals grote armbewegingen maken en rare dingen hardop zeggen, woorden napraten.
Nu snuif ik met mijn neus (ook irritant maar niemand denkt dat er wat mis met je is). In plaats van grote armbewegingen knip ik een paar keer zacht met mijn vingers, bijna geruisloos. Als ik echt de drang heb tot een vocale tic zing ik een liedje (moet je alleen niet op een vet ongepast moment gaan doen). Maar nu denken mensen gewoon dat ik vrolijk ben.
Ik kan mezelf wel beheersen als ik het echt niet wil doen.
Ik deed hele opvallende dingen zoals grote armbewegingen maken en rare dingen hardop zeggen, woorden napraten.
Nu snuif ik met mijn neus (ook irritant maar niemand denkt dat er wat mis met je is). In plaats van grote armbewegingen knip ik een paar keer zacht met mijn vingers, bijna geruisloos. Als ik echt de drang heb tot een vocale tic zing ik een liedje (moet je alleen niet op een vet ongepast moment gaan doen). Maar nu denken mensen gewoon dat ik vrolijk ben.
Ik kan mezelf wel beheersen als ik het echt niet wil doen.
dinsdag 22 september 2020 om 12:48
Ik maakte deze post eerder uit bezorgdheid. Vooral ook omdat hij er niet open met mij over wilt praten. Toen we net samenwoonde merkte ik op dat hij altijd een kuchje heeft. Dus ik vroeg hem
Daarna. Hij zei dat collega’s van hem dat ook al eens hadden gezegd. Hij is naar de dokter geweest en die heeft wat met medicijnen geprobeerd een paar keer maar de uiteindelijke conclusie was (wat ik al dacht maar voor me heb gehouden) dat het iets psychisch is. Ook een nerveuze tic dus. Nu wordt er niet meer over gepraat en niks meer meegedaan. En ik weet vrij zeker dat hij zelf niet eens doorheeft hoeveel tics er zijn en hoe vaak hij iets doet. Maar zeggen jullie dus dat ik dit zo moet laten en accepteren of weggaan?
Ik begrijp heel goed dat het voor hem vervelend is er steeds op gewezen te worden maar zoals ik eerder al zei hebben we er nog nooit een diepgaand gesprek over kunnen hebben. Moet ik hem dus niet bewust maken van zijn gedrag? Het conflictvermijdendgedrag zit overigens echt in zijn hele systeem want dat doet hij bij alles. Hij geeft ook aan daar moeite mee te hebben.
Ik ga dit niet het breekpunt laten zijn van onze relatie en ik wil graag dat hij zich op zijn gemak kan voelen, thuis bij mij. Maar ik moet ook eerlijk zijn en toegeven dat ik het soms lastig vindt.
Daarna. Hij zei dat collega’s van hem dat ook al eens hadden gezegd. Hij is naar de dokter geweest en die heeft wat met medicijnen geprobeerd een paar keer maar de uiteindelijke conclusie was (wat ik al dacht maar voor me heb gehouden) dat het iets psychisch is. Ook een nerveuze tic dus. Nu wordt er niet meer over gepraat en niks meer meegedaan. En ik weet vrij zeker dat hij zelf niet eens doorheeft hoeveel tics er zijn en hoe vaak hij iets doet. Maar zeggen jullie dus dat ik dit zo moet laten en accepteren of weggaan?
Ik begrijp heel goed dat het voor hem vervelend is er steeds op gewezen te worden maar zoals ik eerder al zei hebben we er nog nooit een diepgaand gesprek over kunnen hebben. Moet ik hem dus niet bewust maken van zijn gedrag? Het conflictvermijdendgedrag zit overigens echt in zijn hele systeem want dat doet hij bij alles. Hij geeft ook aan daar moeite mee te hebben.
Ik ga dit niet het breekpunt laten zijn van onze relatie en ik wil graag dat hij zich op zijn gemak kan voelen, thuis bij mij. Maar ik moet ook eerlijk zijn en toegeven dat ik het soms lastig vindt.
dinsdag 22 september 2020 om 13:11
Waarom moet erover gepraat worden dan, alsof dat iets gaat veranderen aan zijn tics? Jij hebt problemen met iets waar hij niets aan kan doen dus ga vooral met jezelf in gesprek of je dat kunt accepteren of niet en laat die vent verder met rust, is mijn advies. Het is voor hem al vervelend genoeg om te moeten leven met zoiets.
dinsdag 22 september 2020 om 13:16
Je doet alsof er sprake is van willen ipv van kunnen. Gilles de la Tourette of een aanverwante aandoening gaat niet over. Je kan je dus blauw irriteren en er 100x over beginnen, maar het verandert helemaal niets.
Je bent zijn partner, niet zijn therapeut of zijn arts. Van een diepgaand gesprek gaat het ook niet over. Of heb jij 6 jaar medicijnen gestudeerd?
Je bent zijn partner, niet zijn therapeut of zijn arts. Van een diepgaand gesprek gaat het ook niet over. Of heb jij 6 jaar medicijnen gestudeerd?
viva-amber wijzigde dit bericht op 22-09-2020 13:18
25.87% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 22 september 2020 om 13:17
Ik denk dat hij echt wel weet dat hij het doet, misschien is hij zich niet bewust van elke tic, maar van de meesten denk ik wel. Wat ik trouwens ook haal uit het verhaal van Doggo en als ik naar mijzelf kijk. Ik zit nooit stil als in wip met mijn been of voet. Bijna altijd. Soms onbewust, soms semi-bewust en soms bewust.
Ik begrijp niet zo goed wat jij zo nodig met een diepgaand gesprek wilt bereiken?
Ik begrijp niet zo goed wat jij zo nodig met een diepgaand gesprek wilt bereiken?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 22 september 2020 om 13:33
In hoeverre weet je dat die tics invloed hebben op sollicitaties/baankansen?
Want ik kan me niet voorstellen dat als jij gewoon even vermeldt aan het begin van het gesprek zodat je een aantal tics hebt dus dat dat op kan vallen, maar je er zelf geen last van hebt en ook geen invloed op hebt, dat je daar dan op afgerekend wordt. Ik zou het alleen dus wel even vermelden. Als hij dat ook niet wil dan vraag ik me af wat daar dan achter schuilt, dat hij nergens iets mee wil
Want ik kan me niet voorstellen dat als jij gewoon even vermeldt aan het begin van het gesprek zodat je een aantal tics hebt dus dat dat op kan vallen, maar je er zelf geen last van hebt en ook geen invloed op hebt, dat je daar dan op afgerekend wordt. Ik zou het alleen dus wel even vermelden. Als hij dat ook niet wil dan vraag ik me af wat daar dan achter schuilt, dat hij nergens iets mee wil
dinsdag 22 september 2020 om 13:34
Het zal niet spontaan verdwijnen, dus in die zin is het accepteren of weggaan. Alleen blijf ik erbij, dat het er niet over kunnen praten met elkaar voor mij de dealbreker zou zijn. Een soort roze olifant in de kamer, waar niets over gezegd mag worden. En jij je dus afvraagt, of hij uberhaupt doorheeft dat er een roze olifant in de kamer zit.
Mijn relatie zou dat niet zijn, maar ik ben sowieso nogal van de openheid in relaties. En van conflicten uit de weg gaan in een relatie, is volgens mij nog nooit een relatie beter geworden.
Mijn relatie zou dat niet zijn, maar ik ben sowieso nogal van de openheid in relaties. En van conflicten uit de weg gaan in een relatie, is volgens mij nog nooit een relatie beter geworden.
dinsdag 22 september 2020 om 13:47
Is een friemeldoosje niet iets voor hem. Dan hebben z'n handen wat te doen.
https://www.bol.com/nl/p/friemelbox-wit ... 077033299/
De originele fidget cube schijnt wel van een betere kwaliteit te zijn. Die zijn o.a. te koop bij Intertoys.
https://www.bol.com/nl/p/friemelbox-wit ... 077033299/
De originele fidget cube schijnt wel van een betere kwaliteit te zijn. Die zijn o.a. te koop bij Intertoys.
wekkerradio wijzigde dit bericht op 22-09-2020 14:09
21.15% gewijzigd
Zorgen om morgen ontneemt je de kracht van vandaag.
dinsdag 22 september 2020 om 13:57
Het onderwerp hoeft ook niet krampachtig ontweken te worden, maar ik vind TO behoorlijk vervelend over komen mbt de manier waarop ze dit bespreekbaar probeert te maken. Bijna alsof hij verantwoording af moet leggen en hemel en aarde moet bewegen om van zijn tics af te komen zodat zij zich niet eraan ergeren hoeft.MarijeMarije schreef: ↑22-09-2020 13:34Het zal niet spontaan verdwijnen, dus in die zin is het accepteren of weggaan. Alleen blijf ik erbij, dat het er niet over kunnen praten met elkaar voor mij de dealbreker zou zijn. Een soort roze olifant in de kamer, waar niets over gezegd mag worden. En jij je dus afvraagt, of hij uberhaupt doorheeft dat er een roze olifant in de kamer zit.
Mijn relatie zou dat niet zijn, maar ik ben sowieso nogal van de openheid in relaties. En van conflicten uit de weg gaan in een relatie, is volgens mij nog nooit een relatie beter geworden.
Dat zou hetzelfde zijn als dat ik bijvoorbeeld enorme hangtieten heb en mijn vent om tafel wil om te bespreken wat dat wel niet met hem doet, hoe dat zo is gekomen en of ik er niet eens wat aan zal laten doen.
Pleurt gauw op.
Prima om er af en toe iets over kwijt te willen maar verder heb je het gewoon te accepteren.
Of je scheert je weg, simpel.
dinsdag 22 september 2020 om 15:05
Oh, vreselijk hoor, die tics.
Ik had ze als kind en ben er gelukkig overheen gegroeid.
Ik kan mij trouwens enorm ergeren aan mensen die onbewust b.v. fluiten, met hun voet wiebelen, veel knipperen enz.
Dat ergeren doe ik niet bewust hoor.
Kan het een tourette-vorm zijn?
Ik had ze als kind en ben er gelukkig overheen gegroeid.
Ik kan mij trouwens enorm ergeren aan mensen die onbewust b.v. fluiten, met hun voet wiebelen, veel knipperen enz.
Dat ergeren doe ik niet bewust hoor.
Kan het een tourette-vorm zijn?
de wereld wacht om ontdekt te worden
dinsdag 22 september 2020 om 16:47
viva-amber schreef: ↑22-09-2020 13:16Je doet alsof er sprake is van willen ipv van kunnen. Gilles de la Tourette of een aanverwante aandoening gaat niet over. Je kan je dus blauw irriteren en er 100x over beginnen, maar het verandert helemaal niets.
Je bent zijn partner, niet zijn therapeut of zijn arts. Van een diepgaand gesprek gaat het ook niet over. Of heb jij 6 jaar medicijnen gestudeerd?
We weten helemaal niet of hij Gilles de la Tourette heeft. We weten ook niet of hij er al dan niet wat aan kan doen Of heb jij 6 jaar medicijnen gestudeerd?) Wat op basis van de OP wel blijkt is dat hij er niets aan wil doen iig en het er ook niet over wil hebben. Dat mag, maar TO mag daar ook wel wat van vinden. Al zegt hij maar dat hij het niet kan/wil veranderen. Een normaal gesprek binnen je relatie over zoiets aanwezigs, lijkt mij wel de basis.
dinsdag 22 september 2020 om 17:26
Moeilijk om te begrijpen waarschijnlijk voor iemand die over-identificeert. Ook heel lastig hoor, misschien nog wel lastiger dan tics.
TO, ik denk dat je vriend hier zelf geen controle over heeft. Lief dat je je vriend wil helpen, maar daarvoor moet je je verdiepen in wat de ander nodig heeft. Volgens mij heb je dat nog niet helder, dan kun je nu dus ook niet zoveel voor hem doen, anders dan gewoon blij met hem zijn.
Als jij zelf, echt vanuit jou, dingen lastig vind aan je vriend kun je hem dat natuurlijk wel gewoon zeggen. Maar dan niet 'om hem te helpen' maar voor jou. Dan hou je de communicatie wel zo eerlijk.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zaterdag 26 september 2020 om 09:13
Niet open communiceren vind ik een breekpunt in een relatie. Samen met het sterk conflictvermijdende gedrag zou ik dus echt mijn conclusies trekken. Blijf je wel dan hoop ik dat je geen kinderwens hebt want met een kind komen er nog wel moeilijker zaken voorbij waarbij goede communicatie nogal een basisvoorwaarde is.
zaterdag 26 september 2020 om 09:32
Zigzag89 schreef: ↑22-09-2020 12:48Ik maakte deze post eerder uit bezorgdheid. Vooral ook omdat hij er niet open met mij over wilt praten. Toen we net samenwoonde merkte ik op dat hij altijd een kuchje heeft. Dus ik vroeg hem
Daarna. Hij zei dat collega’s van hem dat ook al eens hadden gezegd. Hij is naar de dokter geweest en die heeft wat met medicijnen geprobeerd een paar keer maar de uiteindelijke conclusie was (wat ik al dacht maar voor me heb gehouden) dat het iets psychisch is. Ook een nerveuze tic dus. Nu wordt er niet meer over gepraat en niks meer meegedaan. En ik weet vrij zeker dat hij zelf niet eens doorheeft hoeveel tics er zijn en hoe vaak hij iets doet. Maar zeggen jullie dus dat ik dit zo moet laten en accepteren of weggaan?
Ik begrijp heel goed dat het voor hem vervelend is er steeds op gewezen te worden maar zoals ik eerder al zei hebben we er nog nooit een diepgaand gesprek over kunnen hebben. Moet ik hem dus niet bewust maken van zijn gedrag? Het conflictvermijdendgedrag zit overigens echt in zijn hele systeem want dat doet hij bij alles. Hij geeft ook aan daar moeite mee te hebben.
Ik ga dit niet het breekpunt laten zijn van onze relatie en ik wil graag dat hij zich op zijn gemak kan voelen, thuis bij mij. Maar ik moet ook eerlijk zijn en toegeven dat ik het soms lastig vindt.
Jij wilt er dus een diepgaand gesprek over hebben en wat de oorzaak is van deze "psychische" klachten. Je vriend niet. Hij heeft ze, en kennelijk stoort het hem onvoldoende om op verder onderzoek te gaan.
Wanneer je wat overgewicht hebt en een emotie-eter bent, wil je toch ook niet dat je partner er een diepgaand gesprek over gaat beginnen en wilt praten over de psychische achtergronden? Of wanneer je te veel sport, of wat depressief bent of rookt of wat dan ook.
Natuurlijk kan je als partner proberen er een gesprek over te beginnen, maar wanneer hij dit niet wil, moet je dit ook respecteren. Je kan uiteraard aangeven dat het je stoort dat jij je zorgen maakt. Maar je bent niet zijn therapeut noch zijn moeder, het is een zelfstandige man die zijn eigen keuzes mag maken.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zaterdag 26 september 2020 om 09:37
hamerhaai schreef: ↑26-09-2020 09:32Jij wilt er dus een diepgaand gesprek over hebben en wat de oorzaak is van deze "psychische" klachten. Je vriend niet. Hij heeft ze, en kennelijk stoort het hem onvoldoende om op verder onderzoek te gaan.
Wanneer je wat overgewicht hebt en een emotie-eter bent, wil je toch ook niet dat je partner er een diepgaand gesprek over gaat beginnen en wilt praten over de psychische achtergronden? Of wanneer je te veel sport, of wat depressief bent of rookt of wat dan ook.
Natuurlijk kan je als partner proberen er een gesprek over te beginnen, maar wanneer hij dit niet wil, moet je dit ook respecteren. Je kan uiteraard aangeven dat het je stoort dat jij je zorgen maakt. Maar je bent niet zijn therapeut noch zijn moeder, het is een zelfstandige man die zijn eigen keuzes mag maken.
Huh? Natuurlijk wel. Je bent toch partners? Je wil toch weten wat er speelt bij elkaar? Ik vind dit echt heel raar. Soms kan het even duren voordat de ander er klaar voor is om iets te delen en dat is prima, maar dit is iets wat al speelt van voordat zij elkaar kenden en na vier jaar wil hij blijkbaar nog steeds niet hierover praten met haar. Iets wat elke dag, de hele dag aanwezig is. Dank je de koekoek maar zo zijn we niet getrouwd.
zaterdag 26 september 2020 om 09:53
S-Groot schreef: ↑26-09-2020 09:37Huh? Natuurlijk wel. Je bent toch partners? Je wil toch weten wat er speelt bij elkaar? Ik vind dit echt heel raar. Soms kan het even duren voordat de ander er klaar voor is om iets te delen en dat is prima, maar dit is iets wat al speelt van voordat zij elkaar kenden en na vier jaar wil hij blijkbaar nog steeds niet hierover praten met haar. Iets wat elke dag, de hele dag aanwezig is. Dank je de koekoek maar zo zijn we niet getrouwd.
Mee eens, maar je moet er beide klaar voor zijn. Niet omdat TO vindt dat het moet gebeuren, moet vriend ook maar deze diepgaande gesprekken aangaan. En hoe meer je gaat pushen, hoe kleiner de kans is dat vriend mee gaat werken.
In een gezonde gelijkwaardige relatie is het fijn wanneer je alles met elkaar kunt bespreken.
Ik heb geen idee hoe de dynamiek tussen deze 2 is. Maar hoe goed bedoelt ook, TO's manier kan heel betweterig of belerend overkomen, of als ouder of therapeut.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
