Vriendschap - teleurstelling - trots

Beste mensen,



Ik ben toch een partij geïrriteerd...ben in staat om zometeen een enorme ruzie te gaan maken met een van mijn (beste) vriendinnen.



Tegelijkertijd zie ik mij eigen aandeel hier ook wel in, heb zelf ook niet echt alert en correct gehandeld, waar een reden voor is, maar wat ik niet als excuus zal gebruiken.



Waar het mij om gaat is een beetje je kunnen inleven in een ander, vooral als dat om een vriendin gaat.



Ik verklaar me nader:

Een aantal weken geleden zou ik met een vriendin met de auto ergens naartoe gaan. Zij is degene met een auto, ik heb alleen een fiets, waar ik alles, maar dan ook alles op doe.



Ze had me gevraagd of ik op de fiets naar haar toe zou komen, dan kon die zolang (weekend) bij haar in de schuur staan.

Het was echt geen lekker weer om te fietsen, dus een derde vriendin zei tegen mij: kan ze je dan niet even oppikken, waarom moet je in vredesnaam helemaal op de fiets naar haar toe?

Ik zei: " ik weet ook niet waarom dat zo moet, en het maakt me ook niet uit, ik ben toch wel gewend aan fietsen.

In werkelijkheid vond ik het ook wel vreemd, maar wilde niet moeilijk doen.

Ik ben dus zoals afgesproken op de fiets gegaan.



Na het weekend kwamen we erg laat thuis.

De autorijdende vriendin zei: ik zet jou wel eerst af thuis. Ik zei toen dat ik nog wel mijn fiets wilde ophalen, want daar zou ik de aankomende week geen tijd voor hebben.

Vriendin: heb je'm nodig dan? Hij staat bij mij gewoon in de schuur, staat niet in de weg of zo.

Ik besloot mijn fiets bij haar te laten, en wat ik moest doen op mijn reservefiets te doen.

In de dagen die erop volgden was het bij mij vrij hectisch.

Lange werkdagen gehad, griep, familieperikelen, ik kwam daarnaast alleen aan het hoognodige toe.

Die fiets moest ook nog opgehaald, maar mijn vriendin woont afgelegen, er gaat geen bus heen die vlakbij stopt (halfuur lopen),

dat moest dus overdag gebeuren, want 's avonds waag ik me lopend niet over donkere paadjes.

Ik dacht ik bel mijn vriendin op om te zeggen dat ik de fiets wel wilde komen halen, met een plan.

Ik nodigde haar uit om naar mij toe te komen (zij doet álles met de auto) bij mij te eten of i.d. en als ze dan naar huis zou gaan, zou ik meerijden, en op mijn fiets weer terug.

Daar had ze geen tijd voor, maar haar man wilde de fiets ook wel kwijt (opstakel in de schuur) dus of ik maar gauw iets anders wilde verzinnen. Grrrr....grrrr...deed het bij mij al van binnen.

Ik zei toen dat ik de zondag daarop misschien wel tijd had, dan zou ik met de BUS komen, zei ik met nadruk, en dan zou ik de rest gaan lopen, wat best een onderneming is voor mij, en ik idd dat zou gaan doen zou ik haar nog bellen, maar of dat zou lukken daar was ik niet zeker van.

Afgelopen zondag heb ik de mogelijkheid bekeken om de bus te nemen. Die reed niet regelmatig en op onregelmatige tijden in het weekend, ik was gaar, moe en verkouden, ben op de bank gebleven met een boek en thee en paracetamol.

Net een uur geleden belt ze me op: vrij dwingend: die fiets staat in de weg,straks lazert-ie om en dan is er wat kapot...

Waarom ik zondag niet geweest was.....ik antwoordde hetzelfde als wat hierboven als reden staat.

Haar reactie: "Moe en zat? Waarvan dan?



Ik voel mijn bloed koken.

Ze heeft een man die haar alle regelrompslomp van administratie en dingen die kapot gaan doet, ze weet bij wijze van spreken niet eens hoe ze een rekening moet betalen.

Lastige telefoontjes plegen doet hij, als er iets stuk is regelt hij dat er iemand komt.

Iedere dag heeft ze haar eigen auto onder haar r**t, zal niet moe worden van het van hot naar her fietsen, of van het boodschappen doen op de fiets in etappes omdat alle spullen voor drie personen niet in een keer mee kunnen.

Ik sta er alleen voor (dit is niet om zielig te doen, het is prima zo), met twee opgroeiende kinderen.



Ik had net voor de kerst en oud- en nieuw alles voor onszelf en uitgenodigden georganiseerd, in huis gehaald en opgediend en weer opgeruimd, afgewassen en alles wat daar bij komt (zij heeft een vaatwasser).



Kortom wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik het niet kan uitstaan dat zo'n verwend luxe vrouwtje dat ik haar vind (waar ik meestal wel een beetje om kan lachen) nu zo'n houding aanneemt, zich niet kan inleven in mijn situatie, denkt dat alles maar bij iedereen zo makkelijk gaat.



Ik weet zeker dat als het andersom was, ik allang zelf een keer had gebeld: nou, meid wat denk je ervan, zal ik je even komen halen, je moet anders zo'n wereldreis maken om je fiets terug te krijgen....



Ik plof bijna. Teleurstelling? Verwacht ik dan teveel?



Misschien een nikszeggend veel te lang verhaal.

Maar ik moet ém even kwijt.



Ik stap trouwens over een uurtje op de bus. Ik ga wel.

Het is mijn eer te na om het nu wéér te vragen of ze langskomt.

Trots?



Perel.

Min of meer....daar kun je alle kanten mee op.

Ik vind dat ik mezelf al genoeg heb uitgelegd. Ik kan het niet duidelijker verwoorden, anders wordt het verdedigen en dat is m.i. echt niet nodig.

Wie er toch iets anders in ziet, ik vind het prima, ik heb niet de behoefte om diegenen te overtuigen.



Het gaat me er uiteindelijk niet om om mijn gelijk te krijgen.



Wel vind ik het jammer dat jij er zo op reageert.

Meestal ben ik het wel met je eens, maar nu echt helemaal niet.



Even goeie vrienden hoor,

slaap lekker voor straks.



Perel.

Nee, eigenlijk vind ik dat jíj die avond na het uitje bij je standpunt had moeten blijven. Moeten zeggen: "Joh, ik heb die fiets niet eens zozeer nodig, want ik heb een reservefiets. Maar liever haal ik 'm op, want anders staat 'ie bij jou in de weg en wordt het zo'n hele onderneming om dat ding een kee op te halen. want dan moet ik met de bus enzo." Dan had ze kunnen aanbieden om de fiets te brengen, of jou een keer op te halen. Of niet. En was het jóuw keuze geweest om óf direct de fiets te halen, óf een hele bustocht te ondernemen (als ze het niet aangeboden had).

Nu heb jij haar in feite opgezadeld met jóuw probleem. Jíj hebt geen auto, zíj wel. Moet zij daarom jóuw probleem oplossen? Nee toch?



Nou, als je er dan vanuit gaat dat er in deze situatie hoe dan ook iemand met het probleem van een ander wordt opgezadeld, kun je het misschien ook eens zo bekijken:



doordat mijn vriendin mij op een dominante manier overrulde, is mijn fiets bij haar blijven staan.

Ik heb gezegd: staatie niet in de weg, néé, hij stond absoluut niet in de weg.

Ik heb gezegd dat ik de komende week geen tijd had om hem op te halen, maar ook dat was geen probleem. Haar argument om vooral niet mijn fiets gelijk op te halen was, het is al zo laat, en dan moet je nu nog dat eind fietsen, bladiebla...en toen gaf ik toe, ja, ik wilde ook eigenlijk wel graag naar mijn huis en naar mijn bed.



Eigenlijk gaat het hier niet eens om dat ik wil dat anderen mij maar moeten rijden en dit ook nog zelf moeten aanbieden, maar wat ik ook zeg of uitleg, dat is toch het enige wat sommigen erin zien.

Die argumenten die ze daarvoor aanvoeren, daar ben ik het ook best mee eens, alleen dat is hier niet van toepassing.



De kern van waar het hier om gaat is dat de ene keer moet het allemaal op haar manier, en als ik dan eventuele bezwaren neerleg worden die weggeveegd, maar een week later worden diezelfde bezwaren door haarzelf weer opgevoerd, en dan heb ik maar daarna te handelen.

Dus zou je ook kunnen zeggen dat door het manipulerende gedrag van mijn vriendin ik degene ben die met het probleem werd opgezadeld, waarbij ik wel degene was die het heeft opgelost.



Ik heb dus ook nog mijn verantwoordelijkheid genomen en heb niet het slachtoffer uitgehangen.



Waar ik het wel mee eens ben is, dat ik duidelijker zou moeten zijn, en me niet als speelbal zou moeten laten gebruiken.

Dat is de reden van mijn boosheid van gister.



Is het nu misschien duidelijk?

Hey Krengie,



Dankjewel voor je opbouwende kritiek!

Het bevestigt idd wat ik zelf ook al dacht.



Wat me wel de laatste tijd opvalt aan je reacties is dat je vrijwel altijd zegt dat het probleem wat iemand heeft door henzelf veroorzaakt wordt dan wel in stand gehouden omdat ze geen verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen handelen en dan maar het zielige slachtoffer uit gaan zitten hangen.

Zelfs in je laatste bericht hier laat je dit toch weer even zien: ik ben boos op mijn vriendin, omdat ik haar zelf over mijn grens heb laten gaan

Niet iedereen heeft de shit waar hij mee te maken krijgt zelf veroorzaakt, en de oplossing ligt ook niet altijd in hun eigen hand.



Ik vermoed dat jij jouw mening daarover ook niet verzonnen hebt, en dat daar een aanleiding voor is, anders zat het je vast niet zo hoog.



Dit is geen manier om iets over je te weten te komen hoor, het gaat mij niet om een antwoord te krijgen, ik vraag het me alleen af.



Groetjes, Perel.

Dametje,



Ik vraag me af hoe het gister met jou is gegaan, bij die afspraak die je had die al een paar keer was afgezegd.

Zo'n vriendin heb ik trouwens ook.

Als wij een afspaak maken, hou ik altijd een slag om mijn arm.

Zij is zo iemand die 'de kinderen' als geliefd excuus gebruikt om allerlei dingen op het laatste moment af te zeggen, dan niet bij vriendinnendingen hoor, maar ik weet wel dat het in bepaalde gevallen wel eens net mooi uitkwam dat haar kinderen last hadden van iets dat net 'heerste'.

Sowieso qua tijd weet ik dat ze het nóóit redt, dus daar hou ik al rekening mee.

Een andere vriendin (die waar dit topic over gaat) kan hier niet mee omgaan, en spreekt niet meer alleen met haar af. De anderen hebben hier ook weer minder moeite mee; we weten hoe het werkt bij Truus.

Krengiserweer,



In dat geval kan ik je reacties een stuk beter plaatsen (en accepteren), want hier spreekt dan duidelijk een ervaringsdeskundige.



Kreng, mag ik je vragen: ben je uit jezelf die grenzen gaan uitvinden en duidelijk maken aan de mensen om je heen, of heb je daar hulp bij gehad?

En ik neem aan dat je omgeving wel even moest wennen aan je, toen je zo veranderde.



Is je nick daar ook vandaan gekomen?

Hardstikke goed van je, dat je je zo ontwikkeld hebt.

Ik zeg je nog maar een keer dat ik nu ook begrijp waarom je soms zo kort door de bocht gaat (...maar daar heb je geen begrip voor nodig, weet ik nu , nee onzin, ik geloof dat je een hardstikke lief mens bent, het is jouw manier van waarschuwen), als het je allemaal geen hol kon schelen, zou je niet eens reageren.



In feite zeg je wel dingen die er toe doen.

Ik ben zelf echt geen slachtofferachtig type, neem echt wel de verantwoording voor mijn eigen leven, waar ik zie dat dat nodig is.

Ik weid er niet over uit, maar ik heb mezelf min of meer grootgekregen zoals ik ben, vanaf kindzijnde, ik heb een slecht huwelijk achter de rug, waar ik zelf uitgestapt ben.

Op dat moment had ik niks, maar heb keihard geknokt om te komen waar ik nu ben, dat heeft niemand me op een presenteerblaadje aangeboden, ik ben en wordt daarin nog steeds tegengewerkt, maar ik leid nu een redelijk comfortabel leven dat ik zelf inricht.

Vertrouwen in mensen ligt moeilijk, en ik ben nog steeds wel snel gekwetst.

Het is me helemaal duidelijk.



Ik hoop hier nog veel van je te lezen, tot kijk!

Update:



Hier heb ik duidelijk iets van geleerd.

Ik wil ook even laten weten hoe het verder is gegaan.



Bewuste vriendin was vorige week jarig, op een dag dat ik de hele dag werk. Ik heb haar een sms-je gestuurd met van harte gefeliciteerd, en fijne dag, en laat even weten wanneer het uitkomt dat ik even een bakkie kom doen en je live kan feliciteren.



Geen bericht terug ontvangen.

Een van de andere vrouwen uit onze 'groep', was wel op haar verjaardag geweest, en liet me weten dat zij een hoop geklaag had moeten aanhoren over mijn fiets die aso lang in haar (veel te krappe) schuur was blijven staan.

Ik gaf ruiterlijk toe: ja, hij was echt te lang daar geweest, maar voor pogingen van mij om hem terug te halen, waarbij ik inderdaad niet zover gegaan was om mijn leven in de waagschaal te stellen, was ze ook niet echt ontvankelijk geweest, zacht uitgedrukt.



Gistermiddag om drie uur:

Plaats van handeling: mijn woonkamer.

Mijn vrije dag. Was de ramen aan het zemen, de stofzuiger stond in het midden van de kamer, ik was aan veel te veel tegelijk begonnen...moest wel even stevig doorbikkelen, dan was het weer snel tijd voor het eten, en 's avonds had ik een afspraak.

Bel aan de voordeur.

Ik verwachtte niemand, doe dus benieuwd de deur open.

"Ja Hallo! Ik denk: als Mozes niet naar de berg komt, komt de berg wel naar Mozes, meid ik bel je al de hele week en je bent maar niet bereikbaar.....en ik was in de buurt en er viel iemand van mijn werkschema weg, ik heb dus onverwacht een loos uur, en ik denk: kan ik mooi even bij Perel bijkomen, want bla..bla..

Ik kijk mijn telefoons na op gemiste berichten, niks te vinden.

Wanneer heb je me dan gebeld, Miep, er staat niks in mijn phones....

Ondertussen denk ik: daar gaat mijn plan om mijn boeltje eens lekker op te schonen....

Na, ja, het was gelukkig maar een uur.

Koffie gezet, gesprekje gevoerd.

En wat dan ook zo irritant is, zij is voortdurend stand-by voor de instelling waar ze werkt, dus wordt ze halverwege het uur opgebeld, en dan gaat ze dus een gesprek aan en dat gaat dan zo hard en zo schel, en haar houding is dan zo defensief aan de telefoon, het duurt ook nog lang, ze gaat dan heen en weer lopen van de kamer naar de keuken, ik denk: ik fungeer hier gewoon als een bloody pittstop!

Voordat ze wegging probeerde ik nog een afspraak te maken voor haar verjaardag, maar helaas, de agenda's waren de eerstkomende weken niet te matchen.

Ik heb ook geen centimeter toegegeven, waar ik anders zou zijn gaan schuiven, heb ik dit bewust niet gedaan.



Vanochtend;

Ik zit met mijn oudste zoon, na een bezoek aan de tandarts, even bij te kletsen in een grand-café, lekker koffie met een stuk taart genomen......telefoon.

Het was Miep.

Miep stond in een breiwinkel en had het plan opgevat om eens een sjaal te gaan breien.

Even tussendoor: tijdens het weekend had ik een breiwerk meegenomen, grove wol en dikke pennen, en was een plaid aan het breien voor de poezen, die houden zo van wollen dingen.

Toen was het commentaar, hard en snerpend: Meid, wat zít jíj nóu te doen? Te bréien? Nou, dan wordt je echt al een ouwe vrijster....

Ja, tis goed met je Miep, heb ik toen geantwoord, en brêê ondertussen lekker verder.

Miep steekt niet onder stoelen of banken dat zij wél aan de man is, dit wordt door vrije vrouwen nog wel eens als hinderlijk ervaren, dat ge-Piet voor en ge-Piet ná...

Maar nu was er dus paniek, want ze wist niet wat ze nemen moest, en welke naalden had ik nou ook alweer toen, en hoeveel bollen zou ze nodig hebben, en toen kwam het:"én ik rij vanavond even bij je langs, want je moet me even helpen met het opzetten van de steken en een beginnetje maken, want ik weet niet meer hoe het moet."



"Vanavond ben ik denk ik niet thuis, Miep, want ik heb een afspraak".

Ze wilde weten hoe laat dan, en hoe lang het zou duren...ik had er toch ineens zo'n genoeg van, ik heb dus gezegd dat ik dat absoluut niet kan inschatten en dat ze er niet op moet rekenen dat het doorgaat.

Ze belt vanavond nog een om te kijken of het misschien toch nog lukt.

Dat het absoluut niet gaat lukken dat weet ik nu al.



Voor sommigen zal het niet resoluut genoeg zijn, maar ik voel dat ik stap voor stap toch wel mijn grens ga aangeven.



Perel.

Hoi,



Ik ben er al eens op gewezen door anderen dat zij er een handje van heeft om anderen voor haar karretje te spannen, maar het is natuurlijk wel zo dat ze dat zover voor elkaar krijgt bij mij zolang ik dat toesta.



Omdat zij een zoon heeft die een enkele keer met die van mij speelde, had ze mij (en mijn kinderen) ook uitgenodigd om met haar man en zoon op vakantie naar het buitenland te gaan.

Anders zou ik maar alleen met die knullen op vakantie gaan, zo sneu, en op deze manier had ik dan tenminste ook wat volwassen aanspraak.



Goh, wat aardig, dacht ik in eerste instantie, maar heb voor de eer bedankt, want op vakantie gaan doe ik echt liever met mijn gezinnetje.

Jammer vond ze dat, want ze dacht: Als Perel met haar twee jongens dan toch op vakantie is, wat maakt het dan uit als ze er nog een kind bijheeft. Dan kon zij met haar man wat cultuur snuiven, daar vond haar zoon toch nooit wat aan en dan zouden we 's avonds elkaar bij het eten weer treffen....

Ze wilde me dus gewoon als een soort au-pair meehebben.

Ze zei dit niet letterlijk, maar het kwam hier wel op neer.



In die tijd is ook de irritatie begonnen, en mijn gedachten over haar als verwend vrouwtje, die toevallig met haar neus in de boter is gevallen, van het begin af aan de beschikking heeft gehad van dingen waar andere mensen hard voor moeten werken, en zo'n levensstandaard dan nog niet bereiken.



Bovendien ontleent ze een groot deel van haar eigenwaarde aan 'het getrouwd zijn', en ze heeft haar man op een enorm voetstuk staan. Ze kan het ook niet laten om hem veelvuldig te noemen en te roemen, en ik hoop oprecht dat ze nog lang met hem samen mag zijn, omdat er anders maar weinig van Miep zal overblijven.



Toch weet ik dat ze ondanks haar maniertjes en gedrag een goed hart heeft, ze hanteert alleen altijd zo'n geweldige botte bijl.

Volgens mij heeft ze het zelf niet eens in de gaten als ze zo tactloos is.

Daar heb ik echt genoeg van, dus als ik inderdaad nog wat te stellen met haar krijg als ik mijn grenzen aangeef, oké dan.

Kom maar op.



Als het echte vriendschap is, en het is haar wat waard, zal ze toch wel inbinden.

En zo niet, dan niet. Dan ben ik haar liever kwijt dan rijk.