Vriendschap - teleurstelling - trots

Beste mensen,



Ik ben toch een partij geïrriteerd...ben in staat om zometeen een enorme ruzie te gaan maken met een van mijn (beste) vriendinnen.



Tegelijkertijd zie ik mij eigen aandeel hier ook wel in, heb zelf ook niet echt alert en correct gehandeld, waar een reden voor is, maar wat ik niet als excuus zal gebruiken.



Waar het mij om gaat is een beetje je kunnen inleven in een ander, vooral als dat om een vriendin gaat.



Ik verklaar me nader:

Een aantal weken geleden zou ik met een vriendin met de auto ergens naartoe gaan. Zij is degene met een auto, ik heb alleen een fiets, waar ik alles, maar dan ook alles op doe.



Ze had me gevraagd of ik op de fiets naar haar toe zou komen, dan kon die zolang (weekend) bij haar in de schuur staan.

Het was echt geen lekker weer om te fietsen, dus een derde vriendin zei tegen mij: kan ze je dan niet even oppikken, waarom moet je in vredesnaam helemaal op de fiets naar haar toe?

Ik zei: " ik weet ook niet waarom dat zo moet, en het maakt me ook niet uit, ik ben toch wel gewend aan fietsen.

In werkelijkheid vond ik het ook wel vreemd, maar wilde niet moeilijk doen.

Ik ben dus zoals afgesproken op de fiets gegaan.



Na het weekend kwamen we erg laat thuis.

De autorijdende vriendin zei: ik zet jou wel eerst af thuis. Ik zei toen dat ik nog wel mijn fiets wilde ophalen, want daar zou ik de aankomende week geen tijd voor hebben.

Vriendin: heb je'm nodig dan? Hij staat bij mij gewoon in de schuur, staat niet in de weg of zo.

Ik besloot mijn fiets bij haar te laten, en wat ik moest doen op mijn reservefiets te doen.

In de dagen die erop volgden was het bij mij vrij hectisch.

Lange werkdagen gehad, griep, familieperikelen, ik kwam daarnaast alleen aan het hoognodige toe.

Die fiets moest ook nog opgehaald, maar mijn vriendin woont afgelegen, er gaat geen bus heen die vlakbij stopt (halfuur lopen),

dat moest dus overdag gebeuren, want 's avonds waag ik me lopend niet over donkere paadjes.

Ik dacht ik bel mijn vriendin op om te zeggen dat ik de fiets wel wilde komen halen, met een plan.

Ik nodigde haar uit om naar mij toe te komen (zij doet álles met de auto) bij mij te eten of i.d. en als ze dan naar huis zou gaan, zou ik meerijden, en op mijn fiets weer terug.

Daar had ze geen tijd voor, maar haar man wilde de fiets ook wel kwijt (opstakel in de schuur) dus of ik maar gauw iets anders wilde verzinnen. Grrrr....grrrr...deed het bij mij al van binnen.

Ik zei toen dat ik de zondag daarop misschien wel tijd had, dan zou ik met de BUS komen, zei ik met nadruk, en dan zou ik de rest gaan lopen, wat best een onderneming is voor mij, en ik idd dat zou gaan doen zou ik haar nog bellen, maar of dat zou lukken daar was ik niet zeker van.

Afgelopen zondag heb ik de mogelijkheid bekeken om de bus te nemen. Die reed niet regelmatig en op onregelmatige tijden in het weekend, ik was gaar, moe en verkouden, ben op de bank gebleven met een boek en thee en paracetamol.

Net een uur geleden belt ze me op: vrij dwingend: die fiets staat in de weg,straks lazert-ie om en dan is er wat kapot...

Waarom ik zondag niet geweest was.....ik antwoordde hetzelfde als wat hierboven als reden staat.

Haar reactie: "Moe en zat? Waarvan dan?



Ik voel mijn bloed koken.

Ze heeft een man die haar alle regelrompslomp van administratie en dingen die kapot gaan doet, ze weet bij wijze van spreken niet eens hoe ze een rekening moet betalen.

Lastige telefoontjes plegen doet hij, als er iets stuk is regelt hij dat er iemand komt.

Iedere dag heeft ze haar eigen auto onder haar r**t, zal niet moe worden van het van hot naar her fietsen, of van het boodschappen doen op de fiets in etappes omdat alle spullen voor drie personen niet in een keer mee kunnen.

Ik sta er alleen voor (dit is niet om zielig te doen, het is prima zo), met twee opgroeiende kinderen.



Ik had net voor de kerst en oud- en nieuw alles voor onszelf en uitgenodigden georganiseerd, in huis gehaald en opgediend en weer opgeruimd, afgewassen en alles wat daar bij komt (zij heeft een vaatwasser).



Kortom wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik het niet kan uitstaan dat zo'n verwend luxe vrouwtje dat ik haar vind (waar ik meestal wel een beetje om kan lachen) nu zo'n houding aanneemt, zich niet kan inleven in mijn situatie, denkt dat alles maar bij iedereen zo makkelijk gaat.



Ik weet zeker dat als het andersom was, ik allang zelf een keer had gebeld: nou, meid wat denk je ervan, zal ik je even komen halen, je moet anders zo'n wereldreis maken om je fiets terug te krijgen....



Ik plof bijna. Teleurstelling? Verwacht ik dan teveel?



Misschien een nikszeggend veel te lang verhaal.

Maar ik moet ém even kwijt.



Ik stap trouwens over een uurtje op de bus. Ik ga wel.

Het is mijn eer te na om het nu wéér te vragen of ze langskomt.

Trots?



Perel.

Allebei jullie reacties daar zit zeker iets in waar ik wat mee kan.

Alleen is het voor mijn gevoel zo, dat ik doordat ik haar al eerder uitnodigde, en er ook nog een etentje tegenover stelde, het gevoel heb dat ik mijn goeie wil al zo getoond heb.

Ik ben iemand die het erg moeilijk vind om hulp te vragen, en doe dat ook alleen in uitzonderlijke gevallen.



Ik wil de dingen het liefst altijd zelf oplossen en regelen en dat lukt ook bijna altijd.

Ik ben alleen, en dat is het risico-van-het-vak, denk ik dan altijd; ik zou niet willen dat mensen denken: die heeft echt voor elke scheet hulp nodig.



Maar dat een vriendin die altijd zegt zo met me begaan te zijn, en het altijd zo knap vind dat ik het zo goed doe, zo zelfstandig ben, dan zo reageert....



Waarschijnlijk ben ik als ik straks bij haar binnenstap toch weer niet van plan om echt ruzie te makenn, maar ik besef dat dat dan juist de reden is waarom dit soort dingen steeds gebeurt.



Dat neem ik mezelf dan weer kwalijk....



Nou ik ga maar even kijken welke bus er hier zo langs komt.



Dankejewel voor de reacties, en nieuwe berichten zijn ook welkom, maar die lees ik dan pas vanavond.



Groetjes, Perel.

Mastermind,



Ja, die knuppel komt wel even aan.

Ik voel de behoefte mezelf op een aantal punten te verdedigen. Ze hoefde van mij (en de derde vriendin) geen vergoeding voor het benzinegeld, omdat het ging om een auto-van-de-zaak.

Onderweg zijn we gestopt om te lunchen, en is zij door ons getracteerd.

Vanwege het feit dat ze ons gereden heeft, en wij lekker onderuit hebben kunnen zitten, hebben we haar nog een mooie bos bloemen gegeven.



Nóóit maar dan ook nóóit zul je mij kunnen "betrappen" op het regelen van iets in mijn eigen voordeel.

Ik heb een hekel aan mensen die een ander voor hun karretje spannen of als kruiwagen te gebruiken, ben volledig self-supporting. Ik heb juist de naam veel te bescheiden te zijn, en weinig te vragen.

De vriendin in kwestie staat er in ons vrouwenclubje zelf wél om bekend dat zij alles altijd 'op een uitrekening' doet, overal haar voordeel uit weet te halen,en is er ook nog eens heel handig in om anderen voor haar karretje te spannen.

Dat dan weer wel.



Daardoor had ik ook het gevoel van: mij zul je nooit iets horen vragen of horen zeggen: daar begin ik niet aan, en nou vraag ik één keer iets, en dan krijg ik nul op het request, terwijl ik in haar plaats het wel gedaan zou hebben, sterker nog, ze had het niet eens hoeven vragen.



Waar ik je wel volmondig gelijk in moet geven is dat ik er meoite mee heb om me vast te houden aan mijn eigen plan. Wat dat betreft ben ik veel te makkelijk en ga ik snel over mijn eigen grenzen heen, of eigenlijk: mijn grenzen zijn altijd behoorlijk rekbaar, en pas ik me regelmatig aan aan de wensen van anderen. Dit heeft niet altijd negatieve gevolgen, de plannen van andere mensen pakken vaak heel goed uit.

Het is ook wel een paar keer voorgekomen dat ik op mijn vrije dag om kwart over acht 's morgens door de betreffende vriendin uit mijn bed gebeld werd: ze was in de buurt, er viel een client van haar uit, dus een loos uur en dacht: ik ga even bij Perel een bakkie doen....

Dan denk ik eerst gadsammuhh....maar dat zeg ik niet...het lijkt me ook lang duren als je een uur doelloos moet rondzwerven en een bakkie is zo gezet... En wat hier eerder ook al door iemand anders werd neergezet (Mariannanas): ik besef dat ik erg onduidelijk kan zijn in wat ik wil.



Maar inmiddels heb ik mijn fiets terug.

Toen ik bij mijn vriendin aanbelde, deed ze de deur met een hartelijke zwaai open: "Kom gauw binnen, je zal het wel koud hebben, koffie?".

We gingen samen naar de keuken, en toen ze eerst het koffiezetapparaat bijna van het aanrecht afmikte, en daarna de melk liet overkoken, vroeg ik aan haar: "Gaat het een beetje, Miep, of lijk je zo gestressed?"

Daarna kreeg ik een verslag van de afgelopen weken, en geloof me, ze wás gestressed.

Onder de koffie herkende ik de goede dingen weer in mijn vriendin, en heb het er verder maar bij laten zitten.



Ik weet dat dat eigenlijk niet goed is, maar ik heb me voorgenomen in volgende gevallen in ieder geval vooraf duidelijker te zijn, en te laten zien wat voor mij belangrijk is.

Ik denk dat ik me vaak sterker voordoe dan ik in werkelijkheid ben.

Overal zelf de verantwoording voor wil dragen.



Het ligt ook voor een deel aan mezelf.



Perel.

En verder is het een vriendin die ook wel regelmatig bewezen heeft een vriendin te zijn. Maar juist daarom denk ik vaak dat ze mij door en door kent, en wel zal begrijpen hoe dat bij mij werkt.

Hallo Feliciaatje,



Ik denk idd dat het op deze manier werkt.

Wat er bij mij ook speelde, dat realiseer ik me nu, is dat ik voor mijn gevoel al een enorme stap heb gezet, om mijn vriendin te vragen of ze naar me toe wilde komen. Ik kon me er niet toe zetten om dat te doen, zonder daar een 'beloning' tegenover te zetten, om mijn vraag op die manier voor mezelf te verantwoorden, zeg maar.



Dat is duidelijk het deel dat bij mij zit.

Daarnaast vind ik de gang van zaken zoals zij dit aanpakte, nog steeds niet elegant, maar na wat ik vanmiddag bij haar heb gehoord, kan ik me haar gedrag wel wat begrijpen, hoewel dat weer helemaal niks met mij te maken had.

Een combinatie van beide, dus.



Vervelend is wel dat ik me hier vanmiddag enorm over heb zitten opwinden, terwijl zij daar geen idee van had, en nog niet, want ik heb het haar niet gezegd.

Beukenootje,



Je hebt niet goed gelezen, of je snapt er geen ruk van.



Perel.

Zij heeft me destijds van de straat geplukt, toen ik met een platte band (toen ook al op de fiets) haar huis voorbij liep, en het slecht weer was.

Ik kende haar toen vaag van gezicht, ze had oudere kinderen op dezelfde basisschool.

We raakten aan de praat, zijn samen gaan sporten en van lieverlede zijn daar nog twee vrouwen bijgekomen.

Inmiddels zijn alle kinderen van de basisschool af, we hebben in de loop van die acht jaar heel wat met elkaar meegemaakt.

Gaan regelmatig avondjes uit, en komen bij elkaar over de vloer, ook de rest van de gezinnen zijn mee gaan doen.

De een klikte wat beter met de een dan met de ander, maar dat weten we van elkaar, het is geaccepteerd en er zijn geen scheve ogen.

We praten over degene die er niet bij is, en als ik er niet bij ben, praten ze over mij. Dat weten we allemaal. Het is geen kwaadsprekerij, maar meer van: wat vind jij daar nou van. Als het te ver dreigt te gaan, trekt er altijd wel iemand aan de bel. Zo hebben we gezamenlijk bij een van de anderen aan de bel getrokken toen we dachten dat het echt niet goed met haar ging, en dat heeft toen invloed gehad. In tijd van ziekte hebben we het huishouden even draaiende gehouden van weer een ander, en toen ik verhuisde hebben ze bij mij ook de handen uit de mouwen gestoken.

We kunnen elkaar echt wel opbellen met de mededeling: wil je even luisteren, er zit me iets niet lekker en daar wil ik het met je over hebben.

Ik moet dan wel toegeven dat ik meestal niet degene is die aan de bel trekt, maar later wel toegeeft: ik ben wel blij dat je gebeld hebt, want het zat mij toch ook wel dwars.

Met Miep kan ik het doorgaans erg goed vinden, we hebben veel raakvlakken.

En ze is eerlijk en heeft een hart van goud. Ik zie dat zij in haar gezin niet altijd de waardering krijgt die ze verdient.

Omdat ze vrij dominant kan zijn, botst het eerder met de andere meiden, ik houd het over het algemeen wat langer met haar uit.

Ik zou haar als vriendin niet graag willen missen, ook al heb ik er nog meer.

Krengiserweer,



Ik vind jouw reactie volkomen misplaatst.

Het commentaar dat je levert, raakt kant noch wal.





Ik heb niet zitten vissen.

Ik ben niet boos omdat ze niet uit zichzelf hulp aanbiedt.

Ik heb niet uitgebreid gekookt uit schuldgevoel.

Ze heeft me niet uitgelegd dat ze andere dingen aan haar hoofd had.

Ze hoefde voor mij mijn fiets niet terug te brengen, het ging erom dat ze eerst voor mij besloot dat ie gerust kon blijven staan, want hij stond niet in de weg.

En opeens moest ie weg uit de schuur, opstakel, maar de manier waarop moest wel op háár manier, en wanneer het háár uitkwam, én dan mocht ik dat ook nog helemaal zelf uitzoeken. Toen ik aangaf dat dat niet binnen een dag zou lukken, moest ik zo ongeveer aan haar verantwoorden waarom me dat niet lukte. Dat heb ik ook gedaan, terwijl ik eigenlijk vond dat ik daarover geen verantwoording schuldig ben. En bij díe gelegenheid had ze, als vriendin zijnde, best een stapje in mijn richting kunnen doen.

En dáár werd ik boos om.



Ik vind het helemaal niet vanzelfsprekend dat iemand met een auto altijd de lul is als er iets vervoerd, of iemand ergens heen gebracht, moet worden.

Dat ik, omdat ik geen man en geen auto heb, dan naar een ander ga zitten kijken of ie mij te hulp schiet, is niet waar.



Maar ik had wel duidelijker kunnen zijn.



En zelf ben ik wel zo dat als ik iets voor een ander kan doen, ik dat uit mezelf aanbiedt. Daar heb ik geen moeite mee.

Ik vind het namelijk erg misselijk wanneer je wel aanvoelt wat iemand van je wil vragen en daar moeite mee heeft, om dan net te doen of je neus bloedt, en dat is wat jij doet.