Vriendschappen: waar trek jij de grens?

Iedereen kan wel eens fouten maken. Iets doen waar je achteraf ontzettend spijt van hebt. Maar waar ligt de grens? Wanneer is een bepaalde aktie dusdanig ernstig, dat het voor jou een reden is om de vriendschap te beeindigen?



Ik loop al een tijdje met deze vraag rond omdat in korte tijd 2 vriendschappelijke relaties heel onverwachts een nare wending kregen.

Een goede vriend van mijn man heeft geprobeerd om achter de rug van mijn man, mij te versieren en het bed in te krijgen. Ging op een hele slinkse wijze, onder het mom van 'vertrouwelijke zaken/problemen willen bespreken die hij beter kwijt kon aan een vrouw want die kunnen daar beter mee overweg'. Puntje bij paaltje, bleek daar weinig over van en bleek het hem te doen om mij. Heb direkt mijn man ingelicht en uiteraard is dat een heel gedonder geworden met veel pijn/verdriet/ontgoocheling. Zoiets verwacht je niet. En heel jammer aangezien het een jarenlange vriendschap is (geweest) en er nooit redenen waren om aan vriendschap of oprechtheid te twijfelen. Je staat dan ineens met een bek vol tanden en een vriendschap die aan diggelen ligt. Heeft veel pijn gedaan. Maar dan nog; je denkt; goed, mensen kunnen fouten maken. Is wel een heel ernstige, maar aangezien wij absoluut niet haatdragend/rancuneus of iets dergelijks zijn en altijd positieve van de mens willen blijven zien en spijtbetuigingen oprecht overkomen, komt de twijfel naar boven: Kun je zoiets vergeven en wellicht vergeten? Móet je zoiets vergeven en vergeten of is het juist zaak om voor jezelf te kiezen?



Dat is kwestie 1. Mijn gevoel werkt ook tegen, boosheid is allang weg (speelde een paar maanden geleden) en ben geneigd om deze vriend een 2e kans te geven. Mijn man denkt daar nu nog iets anders over maar hij heeft binnenkort een gesprek met deze vriend.



En dan is daar ineens kwestie 2.

Een hele goede vriendin van mij bleek mijn pinpas te hebben gestolen (toen ik even niet in de kamer was heeft ze pinpas uit mijn tas gehaald) en daarmee een vrij groot geldbedrag gepint. Mijn pincode wist ze, ze haalde in verleden wel eens een boodschap voor me. Heb haar daar volledig in vertrouwd.. Het ging in een flits, zegt ze.. En ze heeft er erg veel spijt van..

Wij waren al jaren 2 handen op 1 buik, deelden veel, konden samen lachen en samen huilen. Groot was dan ook de verbazing/verdriet/pijn en alweer ontgoocheling..  waarom nu weer bij míj? Waarom bij ons? Wat is er aan de hand, waarom proberen zelfs onze vrienden ons zo te belazeren?

Wij staan altijd voor iedereen klaar, nooit is ons iets teveel, daar ben je immers vrienden voor. Kom ik daar even flink op terug, zeg. Voel me belazerd van alle kanten. Niets is meer zeker. Ga aan mezelf twijfelen, waarom ik het niet waard ben, waarom mensen denken dat ze zulke dingen met me kunnen doen. Ben normaal gesproken een type die altijd stevig in haar schoenen staat, ben assertief, heb de hart op de tong en zeg altijd direkt of iets mee aanstaat of niet, maar het voelt momenteel alsof

iedereen maar kan doen wat men wil.



Hoe zien jullie dit?

Als je dit soort gebeurtenissen leest, hoe zou jij daarmee omgaan?

Zou je die spijtbetuigingen accepteren onder het mom 'iedereen kan fouten maken'? 

Ik merk aan mezelf dat ik momenteel gewoon heel erg ben teleurgesteld en voorlopig geen zin heb om die mensen te zien. Maar de boosheid (deze kwestie is 2 weken geleden) is wel verdwenen. Ben geen type die lang boos kan blijven maar ik weet dat ik dat misschien wel zou moeten.

Vind het heel moeilijk om te bepalen hoe ik hiermee om moet gaan.



Ben benieuwd of bovenstaande gebeurtenissen voor jullie aanleiding zou zijn om die vriendschappen te beeindigen of dat je denkt ' iedereen kan fouten maken, zand erover' en proberen weer opnieuw vertrouwen te krijgen en zien of vriendschap ooit weer nieuw leven ingeblazen kan worden.



Bedankt alvast............

Thanks Angel, voor je moeite..



Ik heb speciaal hiervoor een andere nick aangemaakt, wegens privacy en feit dat vriendin soms meeleest enzo. Moet je daarna wel reageren onder juiste nieuwe nick... ;)



Dank dames, vind het prettig om te lezen hoe jullie hierover denken.

Zo te zien worden die akties van deze vrienden door iedereen met klem afgekeurd en zou dat voor jullie het einde van vriendschap betekenen.

Snap van mezelf niet waarom ik dat niet zo voel. Mijn man tikt ook op z'n voorhoofd, die heeft het over eigenwaarde, eer en respect maar ik mis dat bij mijzelf kennelijk allemaal.



Wat ook wel meespeelt: Ik heb zelf ooit eens gelogen tegen een vriendin. Dat voelde vanaf het allereerste moment vreselijk maar weet daardoor dat een kat in het nauw rare sprongen kan maken en dat dat van mijn kant absoluut niet persoonlijk bedoeld was. Zij heeft het me kunnen en willen vergeven en daar ben ik haar nog dagelijks dankbaar voor. Dat rotgevoel wat ik had toen ik tegen haar loog en de schaamte, toen vriendin daar achter kwam, da's heel erg. En ik weet van mijzelf dat ik geen slecht mens ben en haar nooit pijn heb willen doen.

Maar hoe weet je dan precies of dit ook voor die vrienden kan gelden of dat daadwerkelijk iedere respect voor mij ontbreekt? 



Alhoewel deze akties van deze vrienden wel een heel stuk heftiger zijn, iemand hier schreef net al (sorrie, ben je nick vergeten) dat ik in achterhoofd moet houden of je zélf zoiets zou kunnen doen.

Nee zeg, absoluut niet, zelfs erover dénken zou al the bloody limit zijn, kan het me gewoon niet voorstellen, je moet zulke dingen toch bijna met voorbedachte rade doen? Het kan toch niet dat je 'in een flits' ineens een pinpas in je handen hebt en na eerst gezellig met mij koffie te drinken, daarna in je auto stapt en 'heeeeel toevallig' precies het maximaal haalbare bedrag bij die bank pint (want 'vreemde' bank, bij mijn eigen bank had ze veel meer kunnen pinnen, ze móet dit bedrag zelf hebben ingetoetst en ze blijft maar zeggen dat ze niet wéét waarom ze dat bedrag heeft gekozen..)



Maar ik zou dus wat harder moeten worden en ondanks huidige gebrek aan boosheid eigenlijk definitief de deur moeten sluiten..

Vind het echt moeilijk. Maar in elk geval al bedankt voor jullie meningen!

Forcella, wat naar dat je de ware aard van deze zogenaamde vrienden hebt gezien. "Vrienden" die je dacht te kunnen vertrouwen en die vervolgens dat vertrouwen beschamen. Je verdient leuke vrienden die je kunt vertrouwen en die niet van je stelen. Het ligt zeker niet aan jouw hoor, jij hebt echt niets verkeerd gedaan. Sommige mensen denken nu eenmaal alleen aan zichzelf en maken misbruik van de goedheid van anderen. Ik zou wel in de toekomt wat voorzichtiger worden met het geven van je pincode aan derden. Het gaat toch om geld en je weet nooit of je pincode in verkeerde handen terecht komt.

Het je gelijk in, Powerwoman. Mijn pincode zal ik ook nooit meer aan iemand gegeven, hoe dikke vrienden ook.

Misschien nog even ter verduidelijking... Er is natuurlijk niemand die zegt wat je zou moeten doen of hoe je je zou moeten voelen. Ik heb in ieder geval alleen willen zeggen wat een dergelijke actie voor mij zou betekenen: dat mijn vertrouwen geschaad is en dat zou voor mij niet meer herstellen zijn. Daar vind ik deze acties te grof voor, allebei trouwens. Misschien dat jij dat dan anders ervaart als jij dat niet zo voelt. Maar dan is het toch goed daar eens over na te denken, want ik vind hetgeen wat je schrijft erg grof en kwetsend. Als jij dit niet erg genoeg zou vinden, of jij nog steeds het gevoel hebt deze mensen te kunnen vertrouwen, wanneer gaat het dan echt te ver??



Wat voor de een absoluut het einde van een vriendschap betekent, hoeft dat voor de ander niet te betekenen. Alleen is het wel goed om na te gaan waar, zoals je zelf aangeeft, de grenzen liggen. Ik vind de situaties die je schetst een voorbeeld van hoe iemand doelbewust kwetsend bezig is. En dat zou mij veels te ver gaan.

Ik snap wat je bedoeld, Dignity. Ik laat het nog op me inwerken, dat doelbewust kwetsend. Heb het idee dat ik te snel probeer om mensen en hun akties te begrijpen, excuses en aanleidingen ervoor zoek en het daardoor niet zie of voel als 'doelbewust' maar als je beide zaken bekijkt, kan het niet anders zijn gegaan dan doelbewust.. pijnlijk.

Ik vind het ook allebei nogal wat. Wat je er mee moet doen, is natuurlijk jouw keuze, maar ik vind het allebei vrij ver gaan. Ik begrijp overigens ook niet dat die vriendin zegt dat ze in een flits dat geld heeft gepind. Ik neem niet aan dat er een pinautomaat in de kamer was, dus het is toch wel een heel geplande, bewuste actie geweest.



Ik vind het in ieder geval niet raar als je om dit soort dingen een vriendschap verbreekt. Dat een vriendin jou ooit iets heeft vergeven wil niet zeggen dat jij nu ook alles van anderen moet accepteren, het is niet dat je daarmee het recht om grenzen te trekken hebt verspeeld.

Dank je voor je posting, Susannetje.

Vooral het rood gearceerde gedeelte vind ik waardevol en kan ik veel mee. Je slaat de spijker op z'n kop. Thanks.

Poehee, ik zit er vandaag behoorlijk doorheen. En is ook nogal een stap omdat toe te geven en zomaar hier op te schrijven. Gelukkig is het anoniem.



Voel me zo bedonderd, waarom ben ik het niet waard, waarom moet dit allemaal? De 2 voorbeelden die ik gaf, zijn al heel erg maar daaromheen speelde ook nog allerlei trammelant (hele slechte relatie met mijn ouders die ontzettend manipulatief zijn, denk aan 'zelfmoord-pogingen-als-jij-niet-doet-wat-ik-wil', ouders die elkaar ontzettend zwart maken en ik die ertussen in zit, ouders die werkelijk iedere aktie van mij afkeuren terwijl ik alleen probeer te doen wat het netste is zodat mij geen enkele blaam treft, maar wát ik ook doe, hoeveel moeite ik er ook in steek, ik ben altijd de gebeten hond.)

Daarnaast ben ik net een beetje herstellende van een ernstige ziekte (kanker) waarbij net weer bekend is dat er onrustige cellen zijn.. en ondertussen zijn beide vrienden compleet op de hoogte geweest van alles wat er in mijn leven afspeelde, zoals in ieders leven soms ook de downs, en dat er dan nóg zo met je omgegaan wordt, ik kan het gewoon niet begrijpen.



Merkte gisteren aan mezelf dat ik erdoorheen aan het raken ben, dat ik alleen nog kan huilen, dat ik niks leuk vind, dat ik me geen raad meer weet en al die dingen maar door mijn hoofd blijven malen, dat ik niet meer normaal naar mensen kan kijken zonder de neiging te hebben ze een klap voor hun kop te geven.



Alhoewel, vorige week, zomaar uit het niets, een man in de supermarkt..

die had ik bijna écht een enorme ram gegeven. En dat is zoooo ontzettend niets voor mij..

Er stonden mensen van de Voedselbank foldertjes uit te delen bij de supermarkt. Ze spraken me aan, of ik wat levensmiddelen wilde kopen en inleveren voor de voedselbank. Prima aktie, doen we. Maar moest eerst even wat spullen naar de auto brengen en daarna terugkomen, dus dat vertel ik aan die mevrouw, dat ik absoluut zo even terug kwam om inkopen te doen. Staat er een meneer achter me, begint uit het niets tegen me te schreeuwen; "jaaaa hoor, geloof je het zélf, dat je straks terug komt!'

Ik dacht nog dat hij een vreemdsoort grapje maakte, dus reageer nog ook, dat ik écht terug kwam.. zegt ie dat ik asociaal ben, dat het geen kwaad kan om iets voor een ander te doen en steekt ie zijn middelvinger op..

Mijn hémel, wat stond ik te shaken zeg. Gelukkig had ik mijn dochter aan de hand en heb ik mij in moeten houden.

Allereerst: waar bemoeit hij zich mee.

 Zowel mijn man als ik doen regelmatig vrijwilligerswerk, daarnaast kan iedereen ons altijd bellen of aanbellen als er ergens mee geholpen moet worden, niet dat ik mijzelf moet verantwoorden maar het voelt dan zó ontzettend onrechtvaardig om zo toegescheeuwd te worden alsof ik 1 of andere lowlife ben.. en dat was precies terwijl ik al zo in shock ben wegens die vriendschappen, wegens mijn ouders, mijn gezondheid, het is net of de hele wereld ineens gek geworden is en ik heb geen idee wat ik eraan kan doen.



Nou ja, ik ben het weer even kwijt. Weet het anders ook niet.

Dank je, Lemmy.

Ik vind het forum nu ook wel een uitkomst, in real life wil ik liever mensen niet met nog meer 'drama's' vermoeien, voelt dan heel erg alsof ik 1 of andere zielepiet ben en daar ga ik me dan ook niet beter door voelen. Maar het nu allemaal eens op papier zetten en dat het gelezen wordt en zo'n lieve reactie krijgen, is wel een soort opluchting. Er zijn ook normale mensen, gelukkig.

Thanks.