Relaties
alle pijlers
Vrijheid in een relatie - wat is jullie mening?
donderdag 12 juli 2007 om 11:12
Mijn vriend en ik zijn bijna 6 maanden samen.
Hij is er onlangs 30 geworden, ik word 34j binnen 14 dagen.
Hij woont reeds 3 jaar alleen, en heeft nog nooit samengewoond, veel losse relaties en flirts gehad, 2x een relatie van een paar maanden.
Ik daarentegen ben reeds gehuwd geweest, gescheiden en heb 9 jaar samengewoond met iemand die 13 jaar ouder was dan mij en die 2 dochters heeft...
Wat ik met bovenstaande informatie wil zeggen, is dat mijn vriend en ik qua relaties een totaal verschillende achtergrond hebben.
Ondanks dat mijn vriend totaal niet gewoon is dat er iedere dag iemand bij hem is, wonen we 'zo goed als' toch al bijna 4 maanden samen. Ik slaap eigenlijk nooit meer in mijn eigen huisje. Binnenkort gaan we officieel samenwonen. De reden waarom het goed gaat tussen ons is omdat we goed met elkaar kunnen praten en elkaar 'vrij' laten...
Alleen heb ik de indruk dat we daar een verschillend idee over hebben. Mijn vriend werkt steeds de late ploeg, en gaat af en toe na zijn werk iets drinken. Geen probleem, ik slaap toch. De eerste maanden was hij steeds rond een uur of 2 thuis. Maar de laatste weken maakt hij het echt wel laat, onlangs moest ik hem bijna 'smeken' om naar huis te komen voordat ik naar mijn werk vertrok (ik vertrok toen om half 6), vannacht was het (terug na lang zagen) half 5... Probleem is ook dat, als hij zo laat naar huis komt, hij niet meer nuchter is en hij moet nog een half uur rijden voor hij thuis is. Hij vindt het niet eerlijk dat ik er over val, want 'ik slaap toch'. Ik heb de slechte gewoonte om steeds rond 3u wakker te worden als hij er niet is en dan kan ik niet meer slapen. Ik kan daar niks aan doen, ik lig dan gewoon op hem te wachten. Tijdens het weekend heb ik er geen problemen mee als hij zo lang weg is, maar tijdens de week vind ik het hatelijk. Ik lig dan wakker en loop overdag als een wrak rond. Hij moet 's avonds maar terug gaan werken, dus kan overdag slapen. Het ligt niet aan hem dat ik wakker word zegt hij en dat klopt langs de ene kant wel (hij belt me niet wakker of zo), maar aan de andere kant word ik net wél wakker omdat hij er nog niet is.
Wat denken jullie, als je van in het begin afgesproken hebt om elkaar vrij te laten (hij belt me wel altijd op voorhand als hij iets gaat drinken om te vragen of het ok is), kan je dan (tijdens de week) een uur afspreken, of is het niet eerlijk? Aan de andere kant, als ik mag weggaan, is dat geen probleem. Ik mag ook 'zo lang ik wil'. Maar steeds komt hij met smoesjes af om mij naar huis te krijgen, smoesjes waar ik niet echt kan op reageren omdat hij mij niet 'rechtstreeks' vraagt om naar huis te komen, maar toch. Bvb dan belooft hij om de dag erna samen iets leuks te doen, maar om dat te kunnen, mag ik niet al te laat thuis zijn. Ben ik toch voor hem 'te laat' thuis, dan gaat het niet door. Hij is niet boos hoor, zegt alleen maar: 'was je vroeger thuis geweest, dan hadden we dit of dat kunnen doen'. Hij zegt me wel nooit op voorhand wat hij van plan is, wilt me steeds verrassen... Maar in mijn ogen is het gewoon een trukje om me vroeg naar huis te krijgen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ben benieuwd wat jullie denken.
Hij is er onlangs 30 geworden, ik word 34j binnen 14 dagen.
Hij woont reeds 3 jaar alleen, en heeft nog nooit samengewoond, veel losse relaties en flirts gehad, 2x een relatie van een paar maanden.
Ik daarentegen ben reeds gehuwd geweest, gescheiden en heb 9 jaar samengewoond met iemand die 13 jaar ouder was dan mij en die 2 dochters heeft...
Wat ik met bovenstaande informatie wil zeggen, is dat mijn vriend en ik qua relaties een totaal verschillende achtergrond hebben.
Ondanks dat mijn vriend totaal niet gewoon is dat er iedere dag iemand bij hem is, wonen we 'zo goed als' toch al bijna 4 maanden samen. Ik slaap eigenlijk nooit meer in mijn eigen huisje. Binnenkort gaan we officieel samenwonen. De reden waarom het goed gaat tussen ons is omdat we goed met elkaar kunnen praten en elkaar 'vrij' laten...
Alleen heb ik de indruk dat we daar een verschillend idee over hebben. Mijn vriend werkt steeds de late ploeg, en gaat af en toe na zijn werk iets drinken. Geen probleem, ik slaap toch. De eerste maanden was hij steeds rond een uur of 2 thuis. Maar de laatste weken maakt hij het echt wel laat, onlangs moest ik hem bijna 'smeken' om naar huis te komen voordat ik naar mijn werk vertrok (ik vertrok toen om half 6), vannacht was het (terug na lang zagen) half 5... Probleem is ook dat, als hij zo laat naar huis komt, hij niet meer nuchter is en hij moet nog een half uur rijden voor hij thuis is. Hij vindt het niet eerlijk dat ik er over val, want 'ik slaap toch'. Ik heb de slechte gewoonte om steeds rond 3u wakker te worden als hij er niet is en dan kan ik niet meer slapen. Ik kan daar niks aan doen, ik lig dan gewoon op hem te wachten. Tijdens het weekend heb ik er geen problemen mee als hij zo lang weg is, maar tijdens de week vind ik het hatelijk. Ik lig dan wakker en loop overdag als een wrak rond. Hij moet 's avonds maar terug gaan werken, dus kan overdag slapen. Het ligt niet aan hem dat ik wakker word zegt hij en dat klopt langs de ene kant wel (hij belt me niet wakker of zo), maar aan de andere kant word ik net wél wakker omdat hij er nog niet is.
Wat denken jullie, als je van in het begin afgesproken hebt om elkaar vrij te laten (hij belt me wel altijd op voorhand als hij iets gaat drinken om te vragen of het ok is), kan je dan (tijdens de week) een uur afspreken, of is het niet eerlijk? Aan de andere kant, als ik mag weggaan, is dat geen probleem. Ik mag ook 'zo lang ik wil'. Maar steeds komt hij met smoesjes af om mij naar huis te krijgen, smoesjes waar ik niet echt kan op reageren omdat hij mij niet 'rechtstreeks' vraagt om naar huis te komen, maar toch. Bvb dan belooft hij om de dag erna samen iets leuks te doen, maar om dat te kunnen, mag ik niet al te laat thuis zijn. Ben ik toch voor hem 'te laat' thuis, dan gaat het niet door. Hij is niet boos hoor, zegt alleen maar: 'was je vroeger thuis geweest, dan hadden we dit of dat kunnen doen'. Hij zegt me wel nooit op voorhand wat hij van plan is, wilt me steeds verrassen... Maar in mijn ogen is het gewoon een trukje om me vroeg naar huis te krijgen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ben benieuwd wat jullie denken.
donderdag 12 juli 2007 om 11:19
nou dat klinkt meer als emotionele chantage en blij maken met een dooie mus. Niet accepteren maar gewoon duidelijk zeggen dat ie dat soort dingen dan maar eerder moet zeggen of niet omdat je allebei niets hebt aan iets wat had gekund ( as is vervbrande turf, zij mijn oma altijd).
En verder zou ik er wel iets van zeggen als ie met teveel drank op nog gart rijden, dat zou ik niet ok vinden, dan neemt ie maar een taxi.
En verder zou ik er wel iets van zeggen als ie met teveel drank op nog gart rijden, dat zou ik niet ok vinden, dan neemt ie maar een taxi.
donderdag 12 juli 2007 om 11:20
Het enige waar ik in jouw situatie echt over zou vallen is dat hij schijnaar zonder problemen nog in de auto stapt als hij gedronken heeft!
Dat kan dus echt niet, straks rijdt hij iemand dood ofzo. Erg aso.
In een relatie is het geven en nemen, en vooral veel communiceren. Weet hij dat jij het vervelend vindt als hij " truukjes" gebruikt om je eerder thuis te krijgen? Zeg dat gewoon tegen hem! en dan vanuit je zelf praten: vertellen hoe jij je daarbij voelt en geen verwijten maken.
Je zou kunnen proberen af te spreken dat hij niet elke dag (of minder vaak dan nu) zo laat thuis is, en dat jij dan niet meer " zeurt" op de dagen dat het nog wel zo is. Een gulden middenweg zoeken, en allebei een beetje aanpassen.
Dat kan dus echt niet, straks rijdt hij iemand dood ofzo. Erg aso.
In een relatie is het geven en nemen, en vooral veel communiceren. Weet hij dat jij het vervelend vindt als hij " truukjes" gebruikt om je eerder thuis te krijgen? Zeg dat gewoon tegen hem! en dan vanuit je zelf praten: vertellen hoe jij je daarbij voelt en geen verwijten maken.
Je zou kunnen proberen af te spreken dat hij niet elke dag (of minder vaak dan nu) zo laat thuis is, en dat jij dan niet meer " zeurt" op de dagen dat het nog wel zo is. Een gulden middenweg zoeken, en allebei een beetje aanpassen.
donderdag 12 juli 2007 om 11:22
Ik denk dat je gewoon een volwassen gesprek met hem moet aangaan.
Geen verwijten, maar vertellen dat het jou raakt omdat....!
Tijd afspreken vind ik iets wat je met kinderen doet, hij is volwassen en mag zijn eigen keuzes maken. Máár, ik vind wel dat hij rekening moet houden met.
Dus wanneer jij jouw gevoel daarop loslaat, moet daar iets mee gedaan worden. Doet ie dat niet, dan zijn jouw gevoelens dus klaarblijkelijk niet belangrijk. Zoek een tussenweg... en laat hem ophouden met die rare chantage. Het is geen kind meer!
Geen verwijten, maar vertellen dat het jou raakt omdat....!
Tijd afspreken vind ik iets wat je met kinderen doet, hij is volwassen en mag zijn eigen keuzes maken. Máár, ik vind wel dat hij rekening moet houden met.
Dus wanneer jij jouw gevoel daarop loslaat, moet daar iets mee gedaan worden. Doet ie dat niet, dan zijn jouw gevoelens dus klaarblijkelijk niet belangrijk. Zoek een tussenweg... en laat hem ophouden met die rare chantage. Het is geen kind meer!
donderdag 12 juli 2007 om 11:23
Vrijheid in een relatie is erg belangrijk. Om je relatie met name op langere termijn leuk te houden is het goed dat je je eigen ding kan doen. Ik heb sinds kort een relatie en zie hem niet iedere dag. Dit ook omdat hij een dochterje heeft.
Maar ik zou het zelf ook niet leuk vinden als ik zou samen wonen en vriendje gaat stappen dan ook nog eens midden in de nacht binnenkomt. Je loopt dan zelf brak op je werk de hele dag. Helemaaal niet als het regelmatig gebeurd.
En als ik dan zelf zou gaan stappen en wordt met smoesjes terug gehaald zou ik achter mijn oren gaan krabben.
Maar ik zou het zelf ook niet leuk vinden als ik zou samen wonen en vriendje gaat stappen dan ook nog eens midden in de nacht binnenkomt. Je loopt dan zelf brak op je werk de hele dag. Helemaaal niet als het regelmatig gebeurd.
En als ik dan zelf zou gaan stappen en wordt met smoesjes terug gehaald zou ik achter mijn oren gaan krabben.
donderdag 12 juli 2007 om 11:47
donderdag 12 juli 2007 om 11:53
Ik denk dat ik me een beetje verkeerd uitgedrukt heb, hierbij de 'rechtzetting' ;)
In het begin dat we samen waren, ging hij max 1x om de 14 dagen iets drinken, en was hij altijd vroeg thuis. Nu gaat hij toch wel 1x per week iets drinken en is hij meestal later thuis, niet altijd boven zijn theewater, maar toch wel af en toe. Ik vind dat ook niet kunnen, maar hij zegt dat hij nog weet wat hij doet. Zo dronken is hij nu ook weer niet, maar toch, je reactievermogen vertraagt naarmate je meer gedronken hebt.
Zijn 'smoesjes', daar ga ik niet op in. Dat is 'hij' gewoon. Hij heeft zo nog van die momenten dat hij dingen van mij gedaan wilt krijgen met een 'beloning' (een verrassing jawel) achter de hand, maar ook daar reageer ik niet op, dus die leert dat vanzelf wel af
Eigenlijk vind ik het wel lief dat hij zoiets doet, dat hij me thuis bij hem wilt maar het niet vraagt. Hij weet toch dat ik niet inga op zijn 'voorstellen'. Trouwens, de dingen die hij wou doen, doet hij meestal wel op een andere dag hoor, het is niet zo van: je was er niet, de verrassing is weg. Ik krijg ze wel een paar weken later, maar het is en blijft naar mijn normen een truukje
Het is ook zo dat hij binnen 2à3 jaar 'dagdiensten' zal doen, maw overdag zal werken. Ten vroegste vanaf half 6 's morgens, ten laatste tot 21u (nu is dat tot 1u 's nachts). Dat heeft hij zo voorzien voor als er kindjes komen, dat er steeds iemand ze kan halen en brengen van en naar school. Dan zal hij ook niet meer laat kunnen weggaan, aangezien hij 's morgens vroeger zal moeten beginnen en hij ook zijn slaap nodig heeft. Dus laat ik hem nu doen, wetende dat hij het binnen een paar jaren niet meer kan, of loop ik dan meer het risico dat hij ook dan na zin werk 'op stap' zal gaan.
Over het feit dat ik niet zeker ben: Als je na 9 jaar koudweg gedumpt wordt, hou je inderdaad je hart wel eens vast als je aan samenwonen denkt. Maar dat ga ik volgend jaar ook nog hebben, ik ben nu al iedere dag bij hem en ik ben van het principe dat je elkaar maar kan leren kennen eens je samenwoont...
In het begin dat we samen waren, ging hij max 1x om de 14 dagen iets drinken, en was hij altijd vroeg thuis. Nu gaat hij toch wel 1x per week iets drinken en is hij meestal later thuis, niet altijd boven zijn theewater, maar toch wel af en toe. Ik vind dat ook niet kunnen, maar hij zegt dat hij nog weet wat hij doet. Zo dronken is hij nu ook weer niet, maar toch, je reactievermogen vertraagt naarmate je meer gedronken hebt.
Zijn 'smoesjes', daar ga ik niet op in. Dat is 'hij' gewoon. Hij heeft zo nog van die momenten dat hij dingen van mij gedaan wilt krijgen met een 'beloning' (een verrassing jawel) achter de hand, maar ook daar reageer ik niet op, dus die leert dat vanzelf wel af
Eigenlijk vind ik het wel lief dat hij zoiets doet, dat hij me thuis bij hem wilt maar het niet vraagt. Hij weet toch dat ik niet inga op zijn 'voorstellen'. Trouwens, de dingen die hij wou doen, doet hij meestal wel op een andere dag hoor, het is niet zo van: je was er niet, de verrassing is weg. Ik krijg ze wel een paar weken later, maar het is en blijft naar mijn normen een truukje Het is ook zo dat hij binnen 2à3 jaar 'dagdiensten' zal doen, maw overdag zal werken. Ten vroegste vanaf half 6 's morgens, ten laatste tot 21u (nu is dat tot 1u 's nachts). Dat heeft hij zo voorzien voor als er kindjes komen, dat er steeds iemand ze kan halen en brengen van en naar school. Dan zal hij ook niet meer laat kunnen weggaan, aangezien hij 's morgens vroeger zal moeten beginnen en hij ook zijn slaap nodig heeft. Dus laat ik hem nu doen, wetende dat hij het binnen een paar jaren niet meer kan, of loop ik dan meer het risico dat hij ook dan na zin werk 'op stap' zal gaan.
Over het feit dat ik niet zeker ben: Als je na 9 jaar koudweg gedumpt wordt, hou je inderdaad je hart wel eens vast als je aan samenwonen denkt. Maar dat ga ik volgend jaar ook nog hebben, ik ben nu al iedere dag bij hem en ik ben van het principe dat je elkaar maar kan leren kennen eens je samenwoont...
donderdag 12 juli 2007 om 12:04
Jullie hebben kennelijk bepaald dat jullie elkaar vrij laten, maar gezegd of ongezegd zijn er allerlei beperkingen, verwachtingen, spelletjes.
Als jullie goed kunnen praten zie ik niet waarom dit niet opgelost kan worden.
(Weet je wel zeker dat je nu goed met hem kunt praten?; een kleine mnd geleden opende je een topic over dat je dat juist niet kon).
donderdag 12 juli 2007 om 12:33
Yep dat klopt, en sinds die tijd hebben we al veel met elkaar gepraat, zijn we samen op reis gegaan en is er precies een muurtje van tussen ons weggevallen. We zijn allebei meer naar elkaar toegegroeid denk ik. Vanavond praten we er over, alleen wil ik niet onredelijk zijn naar hem toe. Ik ben totaal niet gewoon om mijn partner 'zo' vrij te laten als dat ik dat bij hem nu doe. Ik wil hem zijn vrijheid gunnen, maar wil ook op mijn 2 oren kunnen slapen. Ik weet dat er veel koppels zijn die elkaar vrij laten in een relatie (ik moet dat nog een beetje leren), vandaar mijn vraag hoe zij dat doen... Mijn vriend heeft zich al enorm aangepast aan mij, voor iemand die totaal niet gewoon is om een vaste relatie te hebben en om samen te wonen... ik had gedacht dat hij er veel langer over zou doen. Dus ik vind dat ik ook iets van mijn kant moet doen.
donderdag 12 juli 2007 om 14:10
donderdag 12 juli 2007 om 14:18
donderdag 12 juli 2007 om 14:25
quote: kitty elastic reageerde
ophouden met zeuren en hem zijn gang laten gaan..en op de momenten dat hij gaat stappen dan ga jij lekker in je iegen huis slapen, heb je ook geen last van hem..
Niet overal een probleem van maken, 1x per week stappen is heus niet veel..
en onthoud: je bent zijn vriendin, niet zijn moeder...
*; weet ik, vandaar mijn vraag hier. Zodat, als ik er hem over praat vanavond, ik niet onredelijk reageer. Want in onze vriendenkring is het niet de gewoonte dat er zoveel vrijheid is in een relatie zoals bij ons. Ik gun het mijn vriend echt wel.
aha.. hmmm wat valt er eigenlijk nog over te zeggen dan vanavond? Je kunt uitleggen dat je je zorgen maakt dat hij nog in de auto stapt als ie gedronken heeft..en misschien kun je hem uitleggen dat je die trucjes van hem niet leuk vind maar buiten dat zou ik er niet eindeloos op doorgaan..want dan wordt het alsnog een heel zwaar gesprek.. gewoon lekker luchtig houden en er niet te zwaar aan tillen:D
en vooral niet spiegelen aan de relaties van anderen, die voelen zich waarschijnlijk heel goed in een relatie zonder vrijheid.
donderdag 12 juli 2007 om 16:07
Idd niet teveel spiegelen aan de relatie van een ander..
Mijn vriend en ik hebben een heel vrije relatie met maar weinig beperkingen of "regels".
Maar dat zegt niets over jullie relatie,als jij je daar niet goed bij voelt dan zoek je samen een oplossing waar jullie je beiden in kunnen vinden.
Hoe vrienden van jullie hun relatie vorm geven zegt niets over hoe jullie het zouden moeten doen.
Jullie moeten leven in die relatie,niet je vrienden.
Drank en rijden,daar zou ik wel een woordje met hem over wisselen:@
Mijn vriend en ik hebben een heel vrije relatie met maar weinig beperkingen of "regels".
Maar dat zegt niets over jullie relatie,als jij je daar niet goed bij voelt dan zoek je samen een oplossing waar jullie je beiden in kunnen vinden.
Hoe vrienden van jullie hun relatie vorm geven zegt niets over hoe jullie het zouden moeten doen.
Jullie moeten leven in die relatie,niet je vrienden.
Drank en rijden,daar zou ik wel een woordje met hem over wisselen:@
donderdag 12 juli 2007 om 16:11
Ik had er eigenlijk geen problemen mee en maakte mij totaal geen zorgen in het begin dat hij wegging, omdat hij altijd deftig naar huis kwam (ik blij natuurlijk want had al anders meegemaakt). Maar 1x ben ik hem zelfs gaan halen, en sindsdien heb ik altijd schrik, vertrouw ik het gewoon niet meer...
Dat zal inderdaad de hoofdzaak worden vanavond... Maar we houden het luchtig :D
donderdag 12 juli 2007 om 16:30
Toch wel hoor, maar ik ben gewoon zo moe
Het is echt een hele lieve schat. Iedere avond staat mijn eten klaar in de koelkast, krijg ik tips om het op te warmen (hij maakt vers eten klaar en weet wat ik graag eet - ben niet voor niks 7 kg bijgekomen ), opruimen doet hij ook, als ik ziek ben zorgt hij voor mij, in het weekend staat mijn ontbijt klaar, met verse fruitsap en eitjes... Ik word echt wel in de watten gelegd. Als ik op zondag geen zin heb om iets te doen, wordt mijn eten zelfs op mijn schoot gebracht. We hebben het heel tof samen, zeker na de reis zijn we dicht bij elkaar gegroeid, dat heeft ons enorm veel deugd gedaan. Maar niemand is gelijk en daar moet over gepraat worden, dat weet ik ook wel. Ik wil hem alleen niet 'opsluiten', iets wat ik met mijn vorige vriend in het begin wel deed. Op het laatste niet meer, maar toen ging het al niet goed meer tussen ons. Maar ik wil ook niet dat ik hier over een paar jaar moet schrijven: 'had ik dat in het begin geweten, ik was er nooit aan begonnen' of 'ik mocht dat in het begin van onze relatie niet toegestaan hebben, ondertussen is het een gewoonte'... Nee, ik wil kunnen schrijven: 'Ik heb nog steeds een superrelatie, met onze vrijheid en waarin we goed met elkaar kunnen praten'...
donderdag 12 juli 2007 om 16:38
Ik weet dat ik steeds de fout maak door terug te kijken naar het verleden, maar kan je het me kwalijk nemen? Ik had verwacht dat ik nu al 2 hukkiepukkie's zou rondlopen hebben, maar dat is niet het geval. Ik woonde 9 jaar samen met iemand waarvan ik dacht dat ik de rest van mijn leven zou doorbrengen... Niet dus. Ik heb gewoon enorm veel schrik dat het ook nu niet zal lukken. Hoewel daar geen reden toe is. Zoals ik al zei, het is een hele lieve man (met streken, dat wel hehe, maar dat houdt het spannend :P) en ik wil echt oud worden met hem. Alleen is die schrik er nog he... En ik denk dat, zolang ik niet echt samenwoon met hem, dat niet zal weggaan...
Onze opvoeding is ook helemaal anders, hij is veel vrijer opgevoed dan mij, voor mij is dat echt wennen. Ik vond het niet erg, tot die ene keer, en toen ben ik schrik beginnen krijgen... terecht, aangezien hij vannacht terug 'zo' thuis kwam...
En ik hou jullie zeker op de hoogte
Onze opvoeding is ook helemaal anders, hij is veel vrijer opgevoed dan mij, voor mij is dat echt wennen. Ik vond het niet erg, tot die ene keer, en toen ben ik schrik beginnen krijgen... terecht, aangezien hij vannacht terug 'zo' thuis kwam...
En ik hou jullie zeker op de hoogte
vrijdag 13 juli 2007 om 13:15
En het was dus inderdaad heel leuk :D
Hebben goed gepraat, werd effe hevig, maar we zijn eruit.
Mijn vriend zegt dat dat toeval is dat hij 3x 'zwaar' naar huis gekomen is, dat hij normaal zo niet is en dat ik dat de komende weken/maanden wel zal zien. Ik heb hem gezegd dat als ik ondervind dat hij inderdaad 'deftig' naar huis komt, ik hem niet meer zal bestoken met telefoontjes.
Hebben nog over andere dingen gesproken ook, maar dat was het zwaarste. Hij had blijkbaar ook nog iets te zeggen :D
Hij vind het jammer dat ik blijf terugkijken naar het verleden, maar ik weet niet goed hoe ik dat moet afleren... Met veel geduld zeker?
Hebben goed gepraat, werd effe hevig, maar we zijn eruit.
Mijn vriend zegt dat dat toeval is dat hij 3x 'zwaar' naar huis gekomen is, dat hij normaal zo niet is en dat ik dat de komende weken/maanden wel zal zien. Ik heb hem gezegd dat als ik ondervind dat hij inderdaad 'deftig' naar huis komt, ik hem niet meer zal bestoken met telefoontjes.
Hebben nog over andere dingen gesproken ook, maar dat was het zwaarste. Hij had blijkbaar ook nog iets te zeggen :D
Hij vind het jammer dat ik blijf terugkijken naar het verleden, maar ik weet niet goed hoe ik dat moet afleren... Met veel geduld zeker?
