Wat is wijsheid, nu gaan of blijven

Ik vind een man die zijn vrouw slaat een slechterik (jammer, Antonio) en een man die zijn zwangere vrouw slaat (7 maanden zwanger) vind ik echt een grote klootzak en die verdient het niet om z'n vrouw en kind te behouden. En ook al is ie door het stof gekropen na dat blauwe oog, blijkbaar maakte hij nog steeds vreselijke rotopmerkingen die Nicki als zeer kwetsend heeft ervaren. Ook weet ze, dat als het moeilijk wordt, ze niet bij haar man hoeft aan te komen. Zij loopt op haar tenen om alles "rustig" te laten verlopen zodat manlief niet in de stress slaat. Dit alles lijkt mij erg moeilijk als je hoogzwanger bent. Normaal gesproken is de situatie dan omgekeerd: vrouw stresst, is niet aanspreekbaar en wordt daar doorheen getrokken door man en familie. Ik begrijp ook heus wel dat het voor Nicki moeilijk is om op dit moment te vertrekken, echter ik denk dat het nog moeilijker wordt als het kindje er eenmaal is. De man van Nicki heeft het mooi voor elkaar: z'n vrouw geïsoleerd van haar eigen familie en vrienden, financieel afhankelijk (want baan opgezegd) gemaakt en zwanger van zijn kind waarmee hij geen rekening wenst te houden (want dat is allemaal onzin die ze in blaadjes gelezen heeft). Verder wordt er van haar verwacht dat ze ontzettend veel rekening houdt met haar schoonfamilie die er nogal andere normen en waarden op na houdt dan zij zelf (bijv. welke kleding ze wel en niet hoort te dragen). Dit alles maakt haar ongelukkig (schrijft ze zelf).



Nicki, hoe zie jij zelf de toekomst als je zou blijven en als je zou gaan?

Waarbij heb jij het beste gevoel? Speelt angst om "problemen" als je besluit te gaan, een grote rol? Zou hij je laten gaan?

Gewoon afwachten en zien hoe het loopt lijkt mij in dit geval echt geen goed idee.....



Sterkte in ieder geval met je beslissing en laat je ons nog even weten hoe het gaat?



Liefs,

Charlotte

Zou je niet, for the time being, bij je moeder kunnen intrekken? Misschien zul je tijdelijk van een uitkering moeten leven maar als je eenmaal de opvang geregeld hebt, kun je weer gaan werken.

Hé, en wat jij zegt over je angst dat je man je kind mee zal nemen naar Marokko en misschien niet meer terugbregen, tjezus…. Hebben jullie echt niet gesproken over dit soort zaken?!? Lieve schat, ik ben zelf ook getrouwd met een buitenlander (geen moslim) en vóórdat we kinderen kregen, zijn dit soort zaken echt wel aan de orde gekomen. Pas nadat ik er zeker van was dat hij en ik het eens waren over het feit dat kinderen bij hun moeder blijven na een scheiding, ben ik aan kindjes begonnen. Gelukkig zijn we nog steeds bij elkaar en ziet het er ook niet naar uit dat we ooit gaan scheiden, maar je kunt het maar even zeker weten allemaal, niet?

Maar goed, bij jou is het nu te laat voor dit soort gesprekken. Zoals ik jouw verhaal lees, blijf je eigenlijk maar omdat je niet weet hoe te dealen met huisvesting, kinderopvang en eventuele problemen met je ex en zijn familie. Vind je dat zelf een goede reden om te blijven? Kijk nou eens diep in je hart: Geloof je er nog in of niet?

Hi Nicky,



Heb je iemand (familie/vrienden) in vertrouwen genomen over het feit dat hij je heeft geslagen? Zoals al eerder hier door anderen is gezegd, ik vind het behoolijk heftig dat iemand zijn (notabene zwangere) vrouw een blauw oog mept. Veel mannen die hun vrouw mishandelen, proberen haar te isoleren. Dit is een bekend proces. Geef dus vooral niet je baan op!



Daarnaast geef je zelf aan dat het nu weer kommer en kwel is. Je loopt voortdurend op eieren en dat vind ik heel erg. Vooral omdat je juist van je zwangerschap moet genieten.



De tip die hier al is gegeven om je huisarts/ verloskundige in vertrouwen te nemen vind ik 'n hele goeie. Misschien kunnen zij je verder helpen.



Ik snap dat je het doodeng vindt om nu stappen te ondernemen, maar doe dit voor jezelf en je ongeboren kind. Misschien heb je iets aan deze site: http://www.huiselijkgeweld.nl



Hier vind je goede tips en nuttige telefoonnummers. Zorg goed voor jezelf meid en vraag vooral hulp. Je staat niet alleen!



Liefs Alice

Charlotte, ik ben het volledig met je eens.

Hi Nicky,



Zoals Charlotte al terecht opmerkte: geloof jij er eigenlijk nog in? In een relatie moet je je ook veilig en geborgen voelen, dat geldt voor beiden.



Uit bovenstaande reactie maak ik op dat jij er eigenlijk niet meer in gelooft en dat is je goed recht. Dat staat los van het feit of hij al dan niet een goede vader zal zijn voor jullie kind.

Jij geeft zelf aan dat jullie erg verschillend zijn. Soms is het gewoon niet goed genoeg.

Tja, wat jij zegt over dat je niet weet hoe iemand zich ontpopt als er iets heftigs als een scheiding aan de hand is, klopt natuurlijk. Ik ben ook wel van 1000 kanten gewaarschuwd: zou je het nu wel doen, weet je het zeker etc. etc. Op die manier zou je eigenlijk nooit in een huwelijk moeten stappen of zeker niet aan kinderen beginnen, laat staan met een "buitenlander". Toch lijkt het mij belangrijk om dit soort zaken expliciet te benoemen in een serie zeer open en eerlijke gesprekken met elkaar. Dan weet je in ieder geval waar je staat en hoe hij daar over denkt. En als hij zich dan, als de situatie zich zou voordoen, heel anders op gaat stellen, dan is dat denk ik toch het risico dat je loopt. Natuurlijk is het in mijn relatie ook niet altijd rozengeur en maneschijn (geweest) maar nooit, nooit, nooit heb ik de angst gehad dat hij met kinderen naar de andere kant van de wereld zou vertrekken (zijn familie zou hem trouwens linea recta terug sturen en mij inlichten). Ook wij hebben in het verleden wel eens op het punt gestaan, de relatie tussen ons te beëindigen. Dan "dreigde" hij overigens wel eens dat HIJ zou vertrekken naar land van herkomst. Zelfs dat vond ik onacceptabel: lekker mij hier met onze koters achterlaten en hij rustig een nieuw leventje opbouwen. Nou, ik dacht het niet, je hebt nu eenmaal je verantwoordelijkheden! Zelfs toen deze ruzie voorbij was, hebben we hier nog vaak over gesproken. Inmiddels snapt hij ook dat het, nu we kinderen hebben, het voor hem geen optie meer is om te remigreren. Dat zou alleen maar kunnen als de kinderen volwassen zijn en op eigen benen staan, eerder niet.

Het verbaast mij ook dat je schrijft dat jullie de dingen zo verschillend zien en beleven. Hoe zit het eigenlijk met de communicatie tussen jullie beiden? Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het daarmee bar slecht gesteld is. Dus als je werkelijk je huwelijk nog een kans wilt geven, is de enige oplossing: praten met een therapeut, hij ook nog naar een andere therapeut voor z'n woedebeheersing en thuis heel veel praten waarbij jij gewoon je zegje kunt doen zonder op eieren te lopen.

Als dit er niet inzit voor jullie, is je relatie gedoemd te mislukken en hoe langer je dat uitstelt, hoe dramatischer het zal worden.

Heb je trouwens je baan al opgezegd of kun je dat nog terugdraaien? Dit is echt heel belangrijk Nicki, al ga je maar gewoon part-time aan de slag, maar laat je niet uit het arbeidsproces werken want dan ben je aan de goden (je man en zijn familie) overgeleverd.

Wegwezen bij deze debiel en wel nu! Hij heeft je mishandeld en dat kan gewoon niet en NOOIT.Echt, ga nu het nog kan. Ik zou er ook niet mee akkoord gaan dat zijn familie marokkaans met mijn kind ging praten. Sta jij er buiten. Ze wonen in Nederland dus spreken ze maar gewoon nederlands tegen jullie kind. En als je bij hem blijft; bedenk je eens hoeveel kinderen worden ontvoerd naar het (meestal islamitische) land van herkomst...wordt je niet blij van.

Ik zou me eens goed bezinnen en zeker niet in zijn excuses trappen.

Oh, ik zie dat ik mosterd ben wat dat ontvoeringsverhaal betreft.

Weggaan Nicki en heel snel ook!! Een blauw oog slaag als je zwanger bent!!! Dat moet echt een harde tik geweest zijn want dat krijg je niet zomaar hoor. Bescherm je kind en ga weg, wie weet wat je allemaal nog te wachten staat als je bij hem blijft, beter nu weggaan dan weggaan als het te laat is. Jij kan misschien vinden dat die tik niet zo erg is, maar bedenk eens hoe het zou zijn als je dochter een tik van haar vent zou krijgen als ze zwanger is. Dan zeg je toch ook meteen wegwezen! En eerlijk gezegd, de mogelijk voor een eventuele ontvoering vd kinderen naar het land van herkomst is zeker voor mij een reden om NOOIT wat te beginnen met een buitenlander. Uit welk land dan ook. Je hoort het zoveel. Ik wil je veel wijsheid toewensen en sterkte wat je ook beslist.

Hey Nicki,

Ik ben blij dat je je baan nog niet hebt opgezegd en ik zou dat dan ook niet doen, als ik jou was. Misschien zou je inderdaad wat in de buurt kunnen zoeken, hoewel dat inderdaad minder zekerheid biedt dan je huidige baan behouden.

Ik lees net op de kinderen-pijler hoe het incident met het blauwe oog ontstaan is en eerlijk gezegd verontrust mij dat nogal. Jij had die dag al je uiterste best gedaan om de boel te sussen en toch kreeg je die klap terwijl je met je dikke buik naast hem in de auto zat! Als ik het goed begrepen heb, zat ie nogal in de stress om zaken die waarschijnlijk niets met jou te maken hadden.

Ik denk echt dat er nog veel meer stressmomenten de revue zullen gaan passeren in jullie leven, zeker als je straks 1 of meer kinderen hebt en jullie allebei een baan hebben. Ondanks zijn spijt, loop je toch het risico dat dit nog een keer gebeurt. Daarom lijkt het mij echt belangrijk dat hij therapie gaat volgen om zijn frustraties en boosheid in goede banen te leiden.

Maar goed, uiteindelijk moet je zelf weten hoe je hier mee omgaat. Ik persoonlijk, vind 1 klap genoeg reden om met de relatie te kappen. Ik heb altijd tegen mijn man gezegd: je kunt nog beter vreemdgaan dan mij slaan want in het eerste geval krijg je misschien nog een kans.

Nu moet ik je ook vertellen dat ik een vriendin heb die vroeger mishandeld werd door haar man. Ze zijn nog steeds samen en het gebeurt dus niet meer. Hij is overigens wel in therapie geweest. Toch merk ik, dat als zij spanningen hebben, zij 'op haar tenen gaat lopen'. Dit terwijl ze, in normale omstandigheden, altijd haar woordje klaar heeft. Ik vind het schrijnend om te zien dat er toch nog ergens een stukje angst in zit waardoor zij op dat soort momenten niet zichzelf kan zijn.

Voor zover ik het kan volgen en beoordelen vanaf dit forum, heb ik het idee dat jij ook veel te veel op je tenen loopt en te veel bezig bent met je man en je schoonfamilie pleasen.

Ga eens wat meer voor jezelf opkomen en dwing af dat men rekening met jou houdt! Kijken hoe ze (man + fam) reageren, of ze dat van je accepteren en of ze dus ook vervolgens rekening met jou houden. Dit is mijn inziens echt een belangrijke test om erachter te komen of jouw relatie toekomst heeft.....

Heel veel liefs en sterkte,



Charlotte

Hoi Nicki,



Fijn dat jullie een goed gesprek hebben gehad. Ik hoop echt voor je dat de laatste paar weken van je zwangerschap heerlijk rustig en genietend zullen verlopen. Dat heb je echt nodig om straks de energie te hebben om je kindje op de wereld te zetten en daarna te dealen met een baby die 10x per dag aan de borst wil/moet, eventuele hechtingen of scheurtjes, stuwende borsten, etc. etc.

Er komen nu een paar maanden aan waarin je alleen maar met jezelf en de baby bezig bent en man en familie alleen als ondersteunende factoren een rol kunnen/mogen spelen.

Laten we hopen dat ze dat kunnen!



Heel veel succes en ik zou het inderdaad fijn vinden om van je te horen hoe het gaat!



Liefs,

Charlotte