Wat is wijsheid, nu gaan of blijven

Hij heeft je geslagen?!?!?!?!?! Wegwezen dus of wat men op dit forum altijd roept: Run Forrest Run!

Een groen/blauw oog geslagen,terwijl je zwanger bent??Een laffere streek kan ik me amper bedenken,en ook de rest van je verhaal klinkt

beroerd.En dat terwijl je als man zijnde in zo'n periode juist je vrouw/vriendin zou moeten steunen.Wat mij betreft is de situatie meer dan duidelijk.Weg!

En wees blij dat je door je opleiding en goede baan (niet opzeggen!) nu nog economisch zelfstandig bent.

Waarom open je ook op de kinderpijler dit topic en laat je daar het niet bepaald onbelangrijke zinnetje dat hij je een blauw oog heeft geslagen weg?



Lijkt mij toch niet iets wat je zomaar vergeet om daar ook op te schrijven omdat het niet zo belangrijk is?



Vind ik persoonlijk vreemd. Maar goed, als hij je inderdaad geslagen heeft, GA DAAR WEG!!!!

Je brengt jezelf in gevaar en je kindje ook!

Nicki, heb je nog meer kinderen, aangezien je over je huidige zwangerschap schrijft? Dat klinkt alsof je eerder ook zwanger was (en daarbij dus ook een ouder kindje hebt rondlopen?).

Kinderen maken een relatie an sich complexer. Dus ik snap dat je goed moet nadenken hierover. Maar fysieke en psychische veiligheid gaat boven alles, zowel voor jouzelf als voor (een) kind(eren).

Nicki lastig hoor! Als ik het zo lees geen goede situatie om in te zitten en al helemaal niet nu je hoog zwanger bent en straks een kindje in op te voeden. Ik heb abosluut niks tegen marokaanse mensen, heb aan aantal marokaanse vriendinnen die het islamitische geloof hebben en daar is niks mis mee. Ik zou alleenniet graag hebben dat mijn kind op die manier opgevoed zou worden en deze taal zou spreken. Vooral de taal ookal is het italiaans, turks, deens of russisch. Ik vind het voor een kind onhandig 2 talen en zeker omdat je zelf de taal niet goed spreekt kun je straks je kindje niet goed kan verstaan. Zo te lezen zal daar niet over gesproken kunnen worden. Mar voor mij is een blauw oog al voldoende reden om op zijn minst samen hulp te gaan zoeken als de stap om weg te gaan te groot is.

Een man die de eerste keer zn zelfbeheersing verliest zal dat ook zeker een 2e keer doen en een 3e en een 4e een een....

EN waar blijf jij dan.

Die van mij beloofde ook beterschap en ik heb hem 1x geloofd, na de 2e x was ik weg, voorgoed!

Oh trouwens het hoort bij zn geloof en traditie dat zwangere vrouwen 9 maanden uit hun doen mogen zijn. Die behoren ze te ontzien en te respecteren, wat doet die van jou...



Vraag het maar na bij de familie, vertel hun eens, als je toch blijft, dat ie jou geslagen heeft.

Jeetje wat zit je in een rot situatie. Kan me voorstellen dat je nu heen en weer wordt geslingerd wat betreft je emoties. Moet je blijven tot het kindje geboren is, (weg hormonen,misschien een ander gevoel w.b je emoties) of nu wegwezen, want zoals je al zei, je voelt je niet lekker, en wilt het liefste rust aan je hoofd en aan de ene kant wil je daar graag weg.



Een zwangerschap en het geboorte van je kind hoort de mooiste periodes in je leven te zijn, en dat is het nu niet, zo voelt het niet voor jou. En dan zit er inderdaad iets fout. Je kunt het gooien op je emoties, en deze zullen zeker meespelen, maar er is veel meer aan de hand in je huwelijk.



Een huwelijk betekend zeker niet No matter what! Uiteindelijk is het JOUW leven, en je hebt ook de toekomst/opvoeding voor een klein onschuldig wezentje in jou handen.

Als ik jou verhaal lees dan denk ik, ze weet allang wat ze wil, ze heeft alleen dat ene duwtje in de rug nodig.

Je moet de knoop doorhakken .. hoe moeilijk het ook is.



Sterkte!

@Esther: je kunt kinderen prima tweetalig opvoeden, hoor!



TO:

Wat ik niet zo goed begrijp is waarom je, terwijl je gaandeweg in je relatie merkte dat het niet goed zat je toch zwanger bent geraakt. En waarom heb je niet beter nagedacht wat het betekent om een kindje te krijgen met iemand met een andere cultuur? Hebben jullie niet over dit soort zaken gesproken voordat je aan kinderen begon en daar duidelijke afspraken over gemaakt?

Je klinkt en schrijft verder als een intelligente meid en je zegt zelf dat je gestudeerd hebt etc, dus ik begrijp echt niet dat je het zover hebt kunnen laten komen?

Het tweetalig opvoeden van een kind is alleen maar goed, het kindje zal snel genoeg weten dat er in bijzijn van moeders alleen nederlands gesproken moet worden, en ik zie het als een verrijking dat je 2 talig opgevoed wordt. Maar dan inderdaad dat blauwe oog...het feit dat hij dit gedaan heeft, zou voor mij reden zijn weg te gaan. Rennen inderdaad. Hoeveel vrouwen worden niet mishandeld door hun man, die telkens weer enorm veel spijt heeft en zegt dat het nooit meer zou gebeuren. Geloof me, het kan zo weer gebeuren, ongeacht hoeveel spijt hij er nu van zegt te hebben. Mannen die slaan, en nota bene een zwangere vrouw slaan, hebben geen respect voor je. Zo gauw ze weer flippen kan het zo weer gebeuren. Heb je in de stad waar je vandaan komt (of in de buurt) geen familie of vrienden waar je tijdelijk terecht kan? Niet een ideale oplossing, maar desnoods tijdelijk in een soort blijf-van-m'n-lijf huis. Deze situatie gaat zeker een vervolg krijgen en dat wil je toch ook niet in het bijzijn van je kindje. Het is logisch dat zwangere vrouwen "last" hebben van hormonen e.d. en dat is na de bevalling heus niet direct over. Het blijft moeilijk, wat je ook beslist, maar overweeg wel serieus of dit huwelijk een kans van slagen heeft.

Heel veel sterkte!

Ik snap ook wel dat je verliefd wordt en dat je denkt dat het allemaal wel goed komt.

Toch blijf ik het een beetje naief vinden, nicki.

Ook als ik lees dat je vertelt dat je niet "gesnapt" mag worden door je schoonfamilie in ongepaste kleding. En dat je je baan wil opzeggen als de baby er is. En dat je man liever niet heeft dat je problemen met anderen bespreekt. Pfffff....

Kom op, meid, hoe afhankelijk kun je je opstellen. En de eerste klap is inmiddels gevallen...... Wat vindt jouw familie hier eigenlijk allemaal van?

Nicki dat hij jou heeft geslagen is heel erg. Alleen wanneer hij zelf hulp gaat accepteren/ zoeken zou je in mijn ogen nog iets van je relatie kunnen maken. Als hij dit niet inziet zou ik me toch reële zorgen maken. Dit gedrag ontstaat niet zomaar en gaat ook niet zomaar weg. Hoe zie je het voor je als dit niet de enige keer gaat zijn? En met een kind komen er nog meer spanningen bij. Dit kán het allemaal verergeren. Je bent zwanger! Hij slaat de vrouw die zijn kind gaat baren, dat mag nooit! Zoekt hij geen hulp dan zou ik weg gaan. Je hebt nu nog een eigenwaarde.....zet dat in....gebruik dat!



hierbij nog even je eigen woorden:



ben ik er steeds meer achtergekomen dat een aantal essentiele dingen ontbreken.



verlies ik steeds meer het vertrouwen



Soms lijkt het een nachtmerrie, hoogzwanger, maar ongelukkig.



Heel veel sterkte!!

quote:nicki77 schreef op 13 maart 2008 @ 23:25:

Ik wil het absoluut niet goedpraten hoor, maar het is niet alleen maar beroerd, maar inderdaad wat ik schreef is zeker de laatste tijd mijn overheersende gevoel. Ik woon nu in een heel ander plaatsje, als ik weg ga heb ik geen huis, geen opvang. Maar ok dat is wellicht op te lossen en mag mijn besluit niet in de weg staan.Over dat blauwe oog, vond ik heel lastig, dat is nu inmiddels ruim een maand geleden. Hij is wel helemaal door het stof gegaan en heeft belooft nooit meer zoiets te zullen doen.



Dapper dat je het toch gezegd hebt, al omschrijf je het nog voorzichtig. Misschien deels uit schaamte dat jou zoiets overkwam en je het (begrijpelijkerwijs) toch nog probeert goed te krijgen. Terwijl dat niet meer mogelijk is. Je moet misschien je proces door, maar wegwezen moet je. Nogmaals heel dapper dat je het wel gezegd heb!



Dat was ook het eerste gesprek waarin hij zich heel kwetsbaar opstelde en de vinger naar zichzelf wees en in zag dat hij eigenlijk nooit geleerd heeft hoe met gevoelens om te gaan, laat staan met die van een ander. Sorry het zal nooit meer gebeuren had ik niet geaccepteerd, maar goed na veel gesprekken en inzicht van zijn kant besloot ik toen toch te blijven. Een maandje ging het goed, maar nu is het weer kommer en kwijl. En verlang ik naar rust en veiligheid.



Logisch, je bent zwanger. Zeer herkenbaar gevoel........



Bij de bevalling wil ik iemand hebben waar ik me volledig aan kan overgeven, maar zo voelt het nu helemaal niet.



Snap ik ook. Misschien moet je de relatie nu beëindigen en iemand vragen die je vertrouwt? Maar is een moeilijke beslissing die je alleen zelf kunt nemen.

Trouwens: ik vond de bevalling ook harstikke eng (nickname achterhaald) maar uiteindelijk ging het goed.



bedankt voor jullie eerste reactiesHet is niet erg als anderen alleen Marokkaans tegen het kind spreken. Maar juist goed. Als jij gewoon Nederlands spreekt, wordt het kind zonder enig probleem tweetalig. De leeftijd dat kinderen leren spreken, is namelijk de beste tijd om meerdere talen te leren. Zoiets haal je later nooit meer in. De ene taal bijt de andere ook niet. Dus waarom zou je je kind dat stukje identieit ontnemen.



Heeeel veel sterkte! Enne....... wat je ook kiest, je kunt het!



Liefs,



BW.

Hoi Nicky,



Wat een verhaal. En zeker als je hoogzwanger bent - ik ben nooit zo'n roze-wolk-zwangere geweest en vond het so wie so een afschuwelijke tijd, vol met angsten en onzekerheden hoe het daarna zal gaan. Bij jou is er natuurlijk wel wat meer aan de hand en als ik je verhaal zo lees, lijken er twee hoofdproblemen te zijn:

1. je bent niet gelukkig met je relatie;

2. je bent bang dat je schoonfamilie zich na de bevalling te veel met jou en jullie baby zal bemoeien en je baby te veel zal vermarokkaansen.



Om met de tweede angst te beginnen. Die ken ik heel goed, althans het eerste deel. Punt is alleen dat de angst waarschijnlijk niet helemaal reeel zal zijn. Zeker, je schoonouders zullen dolgelukkig aan het kraambed zitten en honderdduizend foto's maken en aan iedereen vertellen dat zij een kleinkind hebben, MAAR het zijn grootouders, die je dus op afstand kan houden. Daar kan je je nu druk om maken, maar ingrijpen kan (en mag/moet!) pas als het probleem zich daadwerkelijk voordoet. Ik had ook vreselijke verwachtingen en ja, alle stekels stonden uit als ze maar in de buurt waren, maar ze bleken tegen alle verwachtingen in nog steeds 20 weken met vakantie te gaan in het buitenland, terwijl ik maanden had lopen piekeren hoe het zou gaan als ze dat in onze achtertuin zouden komen doen. Een mens lijdt in die zin inderdaad het meest door het lijden dat hij vreest... En op zich kan je - als het echt benauwend erg zou worden - natuurlijk ook samen met je man verhuizen. Wat die taal betreft: ik heb zelf tweetalige kinderen en ik vind het voor hen echt een zegen, dus daar zou ik zelf minder moeite mee hebben, maar ik heb het idee dat jouw bezwaren zich niet zozeer tegen die taal richten, maar meer tegen de te grote invloed van je schoonouders.



Dan de relatieproblemen. Dat is natuurlijk het hoofdprobleem. Ik maak me daar wel zorgen over, omdat ik uit je verhaal een beetje opmaak dat je je erg geisoleerd voelt in de stad waar je nu woont. Persoonlijk zou ik dan niet zo snel een goede baan opgeven, waardoor die isolatie (en afhankelijkheid van je eventuele ex-man) alleen maar zal toenemen, maar dat is een beetje terzijde. Zorgelijk is natuurlijk wel dat je man je in een hele kwetsbare positie heeft geslagen en je daarvoor niet aan de bel hebt getrokken. Slaan, ook al is het uit onmacht, is een slecht teken! Daar moet je, vind ik, hulp voor zoeken. Vertel het je verloskundige/huisarts! Alsjeblieft! Je bent echt niet de eerste die dat overkomt, en zij kunnen je wel helpen om een goede oplossing voor jou te vinden. Wellicht therapie voor je man en jullie samen. Wellicht inderdaad scheiden. Maar wat je ook kiest of besluit: dat kan en moet je uiteindelijk niet alleen doen en zeker niet als je hoogzwanger bent. Bel vandaag nog de verloskundige/huisarts (met wie je je het meest vertrouwd voelt) en maak een dubbele afspraak voor vandaag (!) en vertel je angsten en zorgen. Beiden hebben een geheimhoudingsplicht en zullen dus niet naar de politie stappen. Wellicht kan je je relatie - met hulp - redden, wellicht niet, maar in deze situatie heb je het meest aan praktische hulp van iemand met wie je aan tafel kan zitten en kan praten en die je eventueel kan verwijzen voor verdere hulp.



Voor veel vrouwen voelt het als verraad om hun man "erbij te lappen" en erover te vertellen aan hun arts/verloskundige, zeker als de man in kwestie net als de jouwe door het stof is gegaan, maar in alle eerlijkheid: als je man daarin oprecht was, zal en kan hij het je niet kwalijk nemen dat je hulp zoekt. En doet hij dat toch, dan is het alleen maar goed dat je dat wel hebt gedaan. Doe dat alsjeblieft en doe het - als hoogzwangere weet je nooit hoeveel tijd je nog hebt tot aan de bevalling - vandaag nog!



Ik wil je in elk geval heel veel sterkte wensen in de komende tijd en in elk geval een prachtige baby.

Nikki, waarom praat je over dat blauwe oog heen, hier en op de babypijler....

Mannen die vrouwen slaan, zijn niet te vertrouwen. Vrouwen die dat overkomt, moeten meteen weggaan. Eens een dief, altijd een dief.

Vrouwen, die een kind slaan, moeten onmiddelijk uit de ouderlijke macht worden ontheven. Die kunnen geen goede moeder zijn.

Vrouwen die hun man slaan, moeten uit de ouderlijke macht worden entheven en hun man moet van hun scheiden. Het is dan altijd hun eigen schuld, hadden ze maar niet moeten slaan.



Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen.

Nicky, ik snap een paar dingen niet. Waarom zit je zo in je schoonfamilie? Ben je nu soms in Marokko? En waarom hameren je schoonouders zo op een Marrokaanse/ Islamitische opvoeding? Is het zo prachtig en fijn in Marokko?Ik dacht het toch niet.Ik zou mijn schoonouders duidelijk maken dat Marokko niks voorstelt, en dat daarom Marokkanen naar Nederland komen. Ze komen niet voor het weer.

Ik zou mijn schoonouders duidelijk maken dat jij de agenda van het kind bepaalt en niet zij. Als zij erop willen passen is dat prima, maar alleen als jij het wilt.

Dat je door je man/vriend geslagen bent, maakt hem nog niet een een klap een slecht mens, wat de voorgaande idioten ook hebben beweerd. Zulke extreme uitlatingen passen ze ook niet oop zichzelf toe. IK vind het echter wel verkeerd, en het geeft wel te denken over hoe het in de toekomst verder moet. Ik begrijp dat de zwangerschap voor jou meteen een middel is om een extra studie op te pakken. Hoe stel jij je dat voor? Wat vind je vriend er van? Wie zorgt er voor inkomen? Wat als hij een studie wil doen, werk jij dan door? Daar moet je samen uitkomen.

DIe rotopmerkingen heeft hij voor zich te houden, tenzij hij wilt dat je weggaat.

PS ben je in Marokko, neem de benen, want je bent compleet rechteloos als vrouw.

Ik snap wel dat je man niet 100 procent van de tijd vervelend doet maar slaan vind ik nooit goed te praten. Wie slaat nu zijn zwangere vrouw?!



Als ik jou was zou ik in ieder geval blijven werken na de bevalling. Als je financieel zelfstandig bent kun je ieder moment weg uit je huwelijk. Als je man niet systematisch gewelddadig is en je je relatie nog een kans wilt geven is relatietherapie misschien iets voor jullie? Je kunt dan allebei tegenover een neutrale derde uitspreken wat niet goed (en wat wel natuurlijk), wat je graag wilt en wat je verwachtingen zijn. Ik vind dat jij moet kunnen zeggen dat je niet te vaak je schoonfamilie over de vloer wilt en dat je zelf wilt bepalen met je man hoe jullie kind wordt opgevoed.