Relaties
alle pijlers
wat kiezen???
dinsdag 11 september 2007 om 16:10
Goed waar zit ik nu eigenlijk mee? Ik heb al 10 jaar een relatie met Martijn en met hem 2 kinderen van 5 en 2. Jong verkering (20 jaar) snel kinderen, (25) Martijn is een heel lieve gulle en integere man, geduldig, liefdevol naar mij en de kinderen. Ik ban jarenlang helemaal weg van hem geweest. Vanaf dat we kinderen kregen pakte dat allemaal anders uit dan ik had gedacht. Martijn richt zich op werk en opleiding of sport en heeft genoeg aan zijn gezin en werk. Ik heb veel meer behoefte om e.e.a. te ondernemen. Ik mis de interesse en aandacht maar dat voelt ook weer zo verwend. We hebben veel ruzie over het huishouden en ik voel vaak dat alles op mijn schouders komt. Ik erger me mateloos aan zijn houding daarin. Hij wil wel minder werken maar dat kan niet en ik moet het dus maar oplossen.
Na de geboorde van de eerste heb ik me heel down gevoeld. De hele dag alleen in huis...Kon geen kant op. Viel me tegen... Ik werd toen ook verliefd. Dat had ik pas laat door, toen ik die persoon een poos niet zag. Ik heb toen heel erg mijn best gedaan om me hier niet mee bezig te houden en ik dacht ook dat het na een poos weer minder werd. Daar voelde ik me allemaal behoorlijk schuldig over want ja, met zo'n gezond kind en een lieve man hoor je natuurlijk gelukkig te zijn. Het is ook zo'n cliché, een jongere spannende collega leuk vinden, die lekker vrij is, dan ben je makkelijk leuker!
Op een gegeven moment zijn we verhuisd, onze dochter werd wat ouder en makkelijker en het ging wel weer. Samen naar het nieuwe huis, zijn droomhuis. Toen voor een tweede kind gekozen. Leuk weer zwanger, (ook wel zwaar) maar ik was lekker in beslag genomen door de baby. Ik had nog wel wat gevoelens voor die ander maar het viel allemaal wel mee. Dacht ik zo. Scheidingen etc. komen bij ons in de familie niet voor en dat zou mij ook niet overkomen.
De tweede dochter is nu ouder en de verliefde gevoelens voor die andere zijn weer heftig opgelaaid. Ik dacht dat ik het wel aankon. Op een gegeven moment merkte ik interesse terug. Terwijl hij een beginnende relatie had. Geen idee wat het voor hem betekende maar het heeft me verward en ik kon mezelf niet echt meer voor de gek houden. Dat is nu en jaar geleden. Na die tijd liep het soms minder tussen hem en mij, ik vond hem kattig. Ik was ook bang dat ie zich afgewezen voelde maar hij deed daar luchtig over al toen ik een balletje opgooide en we hebben er nooit serieus over gesproken. Hij is geen stabiele persoon, altijd met zichzelf bezig, jong, vrijheid en geen verantwoordelijkheden, negatief. Maar naar mij toe altijd lief....
Thuis liep het minder, vaker irritaties, moeten zoeken naar de leuke dingen, samen op vakantie. Ik heb van alles met Martijn geprobeerd, we praten er veel over en maken dan afspraken om vaker wat leuks te doen, meer aandacht aan elkaar te besteden, maar vaak blijft dat bij mijn initiatief. Hij is ook niet zo'n romanticus maar hij heeft wel weer andere dingen, trouw, leuke vader. Hij houdt van me.... Doet ook meer in huis. en doet zijn best wel Hij is misschien niet zo attent en verassend maar toch....
Maar het is soms zo saai en ik voel zo weinig!!! Geen kriebels, seks met de ogen dicht (de seks is wel o.k. maar waar zit ik met mijn hoofd???) Als ik andere vrouwen hoor praten over hun lieve vriend wordt ik altijd een beetje verdrietig. Ik voel dat niet zo naar mijn vriend. Hij is wel een goede fijne vriend, een maatje, maar de liefde van mijn leven? Ik weet het niet. Komt dat weer als de kinderen ouder zijn??? Het zijn ook tropenjaren...Ik ben bang van alles stuk te maken en vooral het leven van mijn lieve meiden als ik mijn hart volg, ik ben bang mijn vriend te kwetsen. Vorig jaar heb ik me op het werk gestort en wat afstand genomen van die ander. Die ander doet dat ook en dat doet me zo'n pijn! Op het moment hebben we echt ruzie en ik kan niet eten en slapen van ellende. Ik raak hem kwijt!!! Ik ken hem al jaren en het is nog nooit zo moeizaam gegaan en hij zegt dan maar: Als het niet gaat dan maar niet..., alsof het niets betekend. Ik weet dat ie geen enkele relatie volhoud en gewoon wegloopt als het moeilijk is en dat doet ie nu ook. Normaal gaat het altijd over zijn problemen en hij is gewend dat ik voor hem zorg maar nu heb ik hem nodig en is ie er niet. Het kan ook zijn dat ie gewoon ook verder wil met zijn leven, hij is ineens ook zo geïnteresseerd naar mijn gezin zo afstandelijk. Anders dan eerder, toen hadden we een andere sfeer. Hij heeft nog steeds die relatie al klaagt ie daar steeds over. Ik heb het gevoel dat ik wat moet doen maar wet niet wat. Ik wil geen gescheiden vrouw zijn en mijn kids en Martijn dat aandoen maar ik wil zo graag bij die ander zijn. Die ander reageert helemaal niet meer op mijn sms en dat ik het wil goedmaken en baal dat het zo loopt en hem wil spreken. Hij is denk ik behoorlijk geschrokken van mijn reactie en weet niks van mij gevoelens. Hij voelt wel wat aan maar dat is voor hem ook gissen. Ik ben boos op hem maar wil ook zo graag bij hem zijn. Ik weet dat ie me wel leuk vind maar hoe leuk? Een avond leuk...?? langer leuk??? Geen idee wat ik er aan heb maar hij ziet dat het niet goed met me gaan en ik hoor niets... Altijd met zichzelf bezig, vrijheid, geen verantwoordelijkheden. Wat moet ik er toch mee? Ik heb wel hulp gezocht bij een therapeut maar die stuurt vooral aan op het geluk zoeken in jezelf. Als ik daar zit vind ik wel dat ie gelijk heeft maar tegen liefdesverdriet helpt het niet.
Ik heb het spaans benauwd maar wil niet weg en iedereen over me heen krijgen en alles stuk maken en spijt krijgen. Maar wie houd ik voor de gek? Ik wordt heen en weer geslingerd door het gevoel van ik moet iets doen en dit overkomt mij niet en het komt goed, gewoon wachten. Ik vind ook dat je niet bij elkaar moet blijven als het niet leuk is, maar ik weet niet hoe het voelt zonder Martijn. Die is er toch wel, makkelijk om over te klagen natuurlijk...Of houd ik mezelf voor de gek en is er te weinig? Martijn wijdt het aan mijn 30-ers dip en drukte op het werk. Moeite met ouder worden ofzo. Martijn weet wel dat het slecht gaat maar vindt dat ik een probleem heb, niet hij. Hij is tevreden en hoeft ook niet in therapie ofzo.
Ondertussen ben ik al drie jaar verliefd op een ander en die gaat ook door met zijn leven. Ik voel me altijd zo goed bij hem maar betwijfel of ik er wat aan heb. Het bespreken met beide partijen is eng al laat ik me door mijn reacties wel in de kaart krijgen. (En nu gaat het ook even niet maar ik heb het ook erg op scherp gesteld..)
Tips??
Na de geboorde van de eerste heb ik me heel down gevoeld. De hele dag alleen in huis...Kon geen kant op. Viel me tegen... Ik werd toen ook verliefd. Dat had ik pas laat door, toen ik die persoon een poos niet zag. Ik heb toen heel erg mijn best gedaan om me hier niet mee bezig te houden en ik dacht ook dat het na een poos weer minder werd. Daar voelde ik me allemaal behoorlijk schuldig over want ja, met zo'n gezond kind en een lieve man hoor je natuurlijk gelukkig te zijn. Het is ook zo'n cliché, een jongere spannende collega leuk vinden, die lekker vrij is, dan ben je makkelijk leuker!
Op een gegeven moment zijn we verhuisd, onze dochter werd wat ouder en makkelijker en het ging wel weer. Samen naar het nieuwe huis, zijn droomhuis. Toen voor een tweede kind gekozen. Leuk weer zwanger, (ook wel zwaar) maar ik was lekker in beslag genomen door de baby. Ik had nog wel wat gevoelens voor die ander maar het viel allemaal wel mee. Dacht ik zo. Scheidingen etc. komen bij ons in de familie niet voor en dat zou mij ook niet overkomen.
De tweede dochter is nu ouder en de verliefde gevoelens voor die andere zijn weer heftig opgelaaid. Ik dacht dat ik het wel aankon. Op een gegeven moment merkte ik interesse terug. Terwijl hij een beginnende relatie had. Geen idee wat het voor hem betekende maar het heeft me verward en ik kon mezelf niet echt meer voor de gek houden. Dat is nu en jaar geleden. Na die tijd liep het soms minder tussen hem en mij, ik vond hem kattig. Ik was ook bang dat ie zich afgewezen voelde maar hij deed daar luchtig over al toen ik een balletje opgooide en we hebben er nooit serieus over gesproken. Hij is geen stabiele persoon, altijd met zichzelf bezig, jong, vrijheid en geen verantwoordelijkheden, negatief. Maar naar mij toe altijd lief....
Thuis liep het minder, vaker irritaties, moeten zoeken naar de leuke dingen, samen op vakantie. Ik heb van alles met Martijn geprobeerd, we praten er veel over en maken dan afspraken om vaker wat leuks te doen, meer aandacht aan elkaar te besteden, maar vaak blijft dat bij mijn initiatief. Hij is ook niet zo'n romanticus maar hij heeft wel weer andere dingen, trouw, leuke vader. Hij houdt van me.... Doet ook meer in huis. en doet zijn best wel Hij is misschien niet zo attent en verassend maar toch....
Maar het is soms zo saai en ik voel zo weinig!!! Geen kriebels, seks met de ogen dicht (de seks is wel o.k. maar waar zit ik met mijn hoofd???) Als ik andere vrouwen hoor praten over hun lieve vriend wordt ik altijd een beetje verdrietig. Ik voel dat niet zo naar mijn vriend. Hij is wel een goede fijne vriend, een maatje, maar de liefde van mijn leven? Ik weet het niet. Komt dat weer als de kinderen ouder zijn??? Het zijn ook tropenjaren...Ik ben bang van alles stuk te maken en vooral het leven van mijn lieve meiden als ik mijn hart volg, ik ben bang mijn vriend te kwetsen. Vorig jaar heb ik me op het werk gestort en wat afstand genomen van die ander. Die ander doet dat ook en dat doet me zo'n pijn! Op het moment hebben we echt ruzie en ik kan niet eten en slapen van ellende. Ik raak hem kwijt!!! Ik ken hem al jaren en het is nog nooit zo moeizaam gegaan en hij zegt dan maar: Als het niet gaat dan maar niet..., alsof het niets betekend. Ik weet dat ie geen enkele relatie volhoud en gewoon wegloopt als het moeilijk is en dat doet ie nu ook. Normaal gaat het altijd over zijn problemen en hij is gewend dat ik voor hem zorg maar nu heb ik hem nodig en is ie er niet. Het kan ook zijn dat ie gewoon ook verder wil met zijn leven, hij is ineens ook zo geïnteresseerd naar mijn gezin zo afstandelijk. Anders dan eerder, toen hadden we een andere sfeer. Hij heeft nog steeds die relatie al klaagt ie daar steeds over. Ik heb het gevoel dat ik wat moet doen maar wet niet wat. Ik wil geen gescheiden vrouw zijn en mijn kids en Martijn dat aandoen maar ik wil zo graag bij die ander zijn. Die ander reageert helemaal niet meer op mijn sms en dat ik het wil goedmaken en baal dat het zo loopt en hem wil spreken. Hij is denk ik behoorlijk geschrokken van mijn reactie en weet niks van mij gevoelens. Hij voelt wel wat aan maar dat is voor hem ook gissen. Ik ben boos op hem maar wil ook zo graag bij hem zijn. Ik weet dat ie me wel leuk vind maar hoe leuk? Een avond leuk...?? langer leuk??? Geen idee wat ik er aan heb maar hij ziet dat het niet goed met me gaan en ik hoor niets... Altijd met zichzelf bezig, vrijheid, geen verantwoordelijkheden. Wat moet ik er toch mee? Ik heb wel hulp gezocht bij een therapeut maar die stuurt vooral aan op het geluk zoeken in jezelf. Als ik daar zit vind ik wel dat ie gelijk heeft maar tegen liefdesverdriet helpt het niet.
Ik heb het spaans benauwd maar wil niet weg en iedereen over me heen krijgen en alles stuk maken en spijt krijgen. Maar wie houd ik voor de gek? Ik wordt heen en weer geslingerd door het gevoel van ik moet iets doen en dit overkomt mij niet en het komt goed, gewoon wachten. Ik vind ook dat je niet bij elkaar moet blijven als het niet leuk is, maar ik weet niet hoe het voelt zonder Martijn. Die is er toch wel, makkelijk om over te klagen natuurlijk...Of houd ik mezelf voor de gek en is er te weinig? Martijn wijdt het aan mijn 30-ers dip en drukte op het werk. Moeite met ouder worden ofzo. Martijn weet wel dat het slecht gaat maar vindt dat ik een probleem heb, niet hij. Hij is tevreden en hoeft ook niet in therapie ofzo.
Ondertussen ben ik al drie jaar verliefd op een ander en die gaat ook door met zijn leven. Ik voel me altijd zo goed bij hem maar betwijfel of ik er wat aan heb. Het bespreken met beide partijen is eng al laat ik me door mijn reacties wel in de kaart krijgen. (En nu gaat het ook even niet maar ik heb het ook erg op scherp gesteld..)
Tips??
dinsdag 11 september 2007 om 16:31
Tsja. Lastige situatie. Martijn ken je al 10 jaar. Je kent hem door en door na die 10 jaar (tenminste dat denk ik wel), je hebt 2 kinderen van hem, je weet wat je aan hem hebt, hij is lief naar jou en de kids, jullie hebben fijne seks, en bovendien hou je van hem. Die ander ken je 3 jaar, ben je verliefd op, maar houdt zeer veel van zijn vrijheid en neemt geen verantwoordelijkheden.... hoeveel waarde hecht jij aan je gezin en aan het leven dat je nu leidt? Het is momenteel misschien niet zo spannend als jij zou willen, maar goed, stel je gaat voor die ander, hebt daar 10 jaar wat mee, en dan is het ook weer spannend om naar een ander te kijken en stiekem verliefd te worden... Mijn advies aan jou is: vergeet die ander, heb geen contact meer met hem, ga desnoods naar een ander bedrijf (hij is toch je collega?) en ga voor 100% voor Martijn. Want die is het zeker waard, die ander weet je gewoon niet. Succes met je keuze!
dinsdag 11 september 2007 om 17:30
Martijn heb je en die ander kan je misschien krijgen..
Zijn je dromen over die ander wel realistisch?
Gebruik je hem niet om de lege plekken op te vullen?
Hoe zou je leven zonder Martijn eruit zien?
Ik kan even niet opmaken uit je verhaal of je nu ook daadwerkelijk met die ander hebt gerotzooid eigenlijk... nee toch of lees ik het verkeerd?
Het gras is altijd groener bij de buren hoor.. Stel je voor dat je met die ander iets hebt. Aan je beschrijving te lezen erger je je waarschijnlijk binnen no-time groen en geel.
Zijn je dromen over die ander wel realistisch?
Gebruik je hem niet om de lege plekken op te vullen?
Hoe zou je leven zonder Martijn eruit zien?
Ik kan even niet opmaken uit je verhaal of je nu ook daadwerkelijk met die ander hebt gerotzooid eigenlijk... nee toch of lees ik het verkeerd?
Het gras is altijd groener bij de buren hoor.. Stel je voor dat je met die ander iets hebt. Aan je beschrijving te lezen erger je je waarschijnlijk binnen no-time groen en geel.
dinsdag 11 september 2007 om 20:26
Martijn denkt hooguit dat je je verveelt, dat je meer uren moet gaan werken of koter drie uit moet broeden....Martijn heeft geen idee dat jij jullie huwelijk saai vindt en de hots hebt voor een onbetrouwbaar doch lekker uitziend sujet , die panisch wordt als hij dénkt dat jij straks met twee kinders op zijn stoep staat.
Het eerlijkst naar martijn toe is toch wel om jullie huwelijk een eerlijke kans te geven dus ook te zeggen wat je op je lever hebt .
( waarbij ik , om het enigszins leuk te houden , de woorden "Jij doet nooit/altijd , jij wilt nooit/altijd " zou vervangen door " ik voel me ..ik zou graag willen....... " )
Het eerlijkst naar martijn toe is toch wel om jullie huwelijk een eerlijke kans te geven dus ook te zeggen wat je op je lever hebt .
( waarbij ik , om het enigszins leuk te houden , de woorden "Jij doet nooit/altijd , jij wilt nooit/altijd " zou vervangen door " ik voel me ..ik zou graag willen....... " )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 11 september 2007 om 20:30
Maar als je zekerheid wil of er een kans in zit met lekkerjongding , vraag hem eens hoe het hem zou lijken om te stiefvaderen en een oudere vrouw als vriendin te hebben........... is dat positief - wat ik betwijfel - stel je dat dan ook eens écht voor ; zou het een leuke liefdevolle vervangvader zijn ? Denk je dat een leuke liefdevolle relatie een lang leven is beschoren ?
Voor Martijn zou het het leukst zijn als je het eerst aan hém zou denken , maar dat kun je nu kennelijk niet opbrengen. Misschien dat dit werkt ?
En .............mocht je artijn niet meer zo jolig vinden en je durft ook niet te wedden op het andere paard......wat dacht je van een poosje alleen totdat je ware zich aandient ?
Voor Martijn zou het het leukst zijn als je het eerst aan hém zou denken , maar dat kun je nu kennelijk niet opbrengen. Misschien dat dit werkt ?
En .............mocht je artijn niet meer zo jolig vinden en je durft ook niet te wedden op het andere paard......wat dacht je van een poosje alleen totdat je ware zich aandient ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 12 september 2007 om 15:06
Duidelijke reacties. Mijn verstand is het er wel mee eens, maar hoe krijg je je gevoel mee?? Ik twijfel ook wel aan dat houden van Martijn. En dat inhoudsloze en de motivatie van die ander. Dat kan ik altijd moeilijk pijlen. Ik heb nu behoorlijk wat eisen aan hem gesteld, hij weet dat het niet lekker loopt met mij en ik hoor weinig tot nut toe. (Lekker zorgzaam)
Misschien wordt ik daar wel wat wijzer van, dat ik idd niets aan hem heb. Maar dat is dan wel een een pijnlijke conclusie....
Vragen en vertellen, aan alletwee, lijkt me echt te moeilijk. Dit uitspreken was al heel wat...
Misschien wordt ik daar wel wat wijzer van, dat ik idd niets aan hem heb. Maar dat is dan wel een een pijnlijke conclusie....
Vragen en vertellen, aan alletwee, lijkt me echt te moeilijk. Dit uitspreken was al heel wat...
