Relaties
alle pijlers
Wat komt er allemaal kijken bij scheiden?
vrijdag 13 april 2007 om 14:32
Ik zit er over te denken om te scheiden van mijn man. We zijn al 18 jaar samen of te wel zijn samen op gegroeid. Helaas ook uit elkaar gegroeid. Als het aan hem ligt blijven we samen tot het einde want hij is stapelgek op mij. Helaas merk ik daar weinig van. Begrijp me niet verkeerd het is een prima vent maar ik voel niets meer voor hem, ja goede vriendschap, liefde als voor je broer.....Het probleem is dat wij ook 2 kinderen hebben (6 en 3,5 jaar oud) Voor hen gaan we nu in relatietherapie. Ik geloof er alleen niet meer in dus denk dat het niet zal lukken. Maar wat dan?
Nu komt dus eigenlijk mijn echte vraag. Wat komt er allemaal kijken bij scheiden, hoe zit het financieel, welke stappen moet je allemaal nemen, wie heeft er in een zelfde situatie gezeten en kan mij zijn/haar ervaring vertellen? Als het aan mij ligt gaan we als vrienden uit elkaar en zo kijkt hij er nú ook tegenaan maar ja dat kan natuurlijk veranderen als het echt zover is.
Ik hoor graag wat jullie ervaringen zijn en waar ik vooral op moet letten
Nu komt dus eigenlijk mijn echte vraag. Wat komt er allemaal kijken bij scheiden, hoe zit het financieel, welke stappen moet je allemaal nemen, wie heeft er in een zelfde situatie gezeten en kan mij zijn/haar ervaring vertellen? Als het aan mij ligt gaan we als vrienden uit elkaar en zo kijkt hij er nú ook tegenaan maar ja dat kan natuurlijk veranderen als het echt zover is.
Ik hoor graag wat jullie ervaringen zijn en waar ik vooral op moet letten
vrijdag 13 april 2007 om 14:50
Hoi Chantalleke
Je hebt besloten in relatietherapie te gaan, ik zou proberen dat als eerste wel een eerlijke kans te geven. Wat de uitkomst ook gaat zijn, het is heel waardevol als je je inzet om echt en eerlijk de gesprekken te voeren.
Dat kan jullie ook helpen, als jullie toch uit elkaar gaan, om het op een zo goed mogelijke manier te doen waarbij je blijft communiceren.
Veel succes.
Je hebt besloten in relatietherapie te gaan, ik zou proberen dat als eerste wel een eerlijke kans te geven. Wat de uitkomst ook gaat zijn, het is heel waardevol als je je inzet om echt en eerlijk de gesprekken te voeren.
Dat kan jullie ook helpen, als jullie toch uit elkaar gaan, om het op een zo goed mogelijke manier te doen waarbij je blijft communiceren.
Veel succes.
vrijdag 13 april 2007 om 18:49
hoi Lalein,
Waarom nog proberen, tja, hij weet dat ik de handdoek in de ring wil gooien maar als ik dan zijn in en in verdrietige reaktie zie dan wil ik hem wel een kans geven om het te proberen. Maar je hebt gelijk ik denk niet dat het wat wordt. Het schijnt dat je door therapie ook minder vervelend uit elkaar gaat.....Ben benieuwd.
Waarom nog proberen, tja, hij weet dat ik de handdoek in de ring wil gooien maar als ik dan zijn in en in verdrietige reaktie zie dan wil ik hem wel een kans geven om het te proberen. Maar je hebt gelijk ik denk niet dat het wat wordt. Het schijnt dat je door therapie ook minder vervelend uit elkaar gaat.....Ben benieuwd.
dinsdag 17 april 2007 om 13:08
hoi chantalleke
Ik ben heel benieuwd hoe het er bij jou nu allemaal voor staat, ik sta zelf ook voor deze moeilijke beslissing, mijn verhaal lijkt erg op t jouwe, broer en zus en mijn man kon altijd erg schelden op me en ook wij zijn in relatietherapie geweest, ik zag dit ook niet zo zitten en het heeft bij ons niet zoveel uitgehaald.
Wij zijn bijna 9 jaar samen, waarvan bijna 4 getrouwd, we hebben een dochtertje van bijna 2 jr.Ik ben begin februari vreemd gegaan, ik weet dat dit fout is, maar het was in eens zo'n fijn gevoel dat iemand je bijzonder, leuk en lief vond en dit dagelijks zei.Ik heb me nog nooit zo "vrouw"gevoeld als die paar wkn!
Mijn man is hier achter gekomen, hij had mijn telefoon mee genomen en daar had hij wat smsjes gezien :$ !
Maar ondanks dat wil hij er echt nog voor de volle 100% voor gaan, hij weet dat hij de laatste jaren ook echt fout bezig is geweest en we zijn eigenlijk allebei bang om de stap te nemen en te verliezen wat we hebben ( we hebben een vrijstaand huis met stallen voor de paarden, grote tuin voor onze dochter ) maar dit is allemaal materialistisch ( schrijf je dat zo???)
Maar om eerlijk te zijn ben ik gewoon bang voor wat er komen gaat, ik zal natuurlijk meer moeten werken, hoe ga ik dat regellen voor mijn dochter en ik zal ergens een flatje moeten zoeken, ik weet het, dit zijn geen goeie redenen om bij iemand te blijven, maar ik ben gewoon bang!
Ik ben heel benieuwd hoe het er bij jou nu allemaal voor staat, ik sta zelf ook voor deze moeilijke beslissing, mijn verhaal lijkt erg op t jouwe, broer en zus en mijn man kon altijd erg schelden op me en ook wij zijn in relatietherapie geweest, ik zag dit ook niet zo zitten en het heeft bij ons niet zoveel uitgehaald.
Wij zijn bijna 9 jaar samen, waarvan bijna 4 getrouwd, we hebben een dochtertje van bijna 2 jr.Ik ben begin februari vreemd gegaan, ik weet dat dit fout is, maar het was in eens zo'n fijn gevoel dat iemand je bijzonder, leuk en lief vond en dit dagelijks zei.Ik heb me nog nooit zo "vrouw"gevoeld als die paar wkn!
Mijn man is hier achter gekomen, hij had mijn telefoon mee genomen en daar had hij wat smsjes gezien :$ !
Maar ondanks dat wil hij er echt nog voor de volle 100% voor gaan, hij weet dat hij de laatste jaren ook echt fout bezig is geweest en we zijn eigenlijk allebei bang om de stap te nemen en te verliezen wat we hebben ( we hebben een vrijstaand huis met stallen voor de paarden, grote tuin voor onze dochter ) maar dit is allemaal materialistisch ( schrijf je dat zo???)
Maar om eerlijk te zijn ben ik gewoon bang voor wat er komen gaat, ik zal natuurlijk meer moeten werken, hoe ga ik dat regellen voor mijn dochter en ik zal ergens een flatje moeten zoeken, ik weet het, dit zijn geen goeie redenen om bij iemand te blijven, maar ik ben gewoon bang!
dinsdag 17 april 2007 om 13:26
Hahaha.. sure.. als vrienden uit elkaar.
Dat klinkt mooier dan het daadwerkelijk is, hoor.
Jij bent tenslotte diegene die hem buiten de deur zet (om het maar even cru te zeggen) terwijl hij de alimentatie zal moeten gaan betalen.
Mijn exman en ik zijn samen naar een advocaat gegaan omdat we het met elkaar eens waren en wij best alles samen konden regelen. Als goede vrienden, zeg maar.
Vrienden zullen ook een kant gaan kiezen, want het blijkt heel vaak dat ze niet met beide partijen om kunnen blijven gaan.
Jij zal dadelijk overal alleen voor komen te staan.
Voor beslissingen qua school van de kids, voor klusjes in en om het huis, voor financiele tegenvallers, voor je belastingformulieren....
Voor de vragen van je kleine kids, waarom pappa er niet meer is...
Ik kan nog wel even zo doorgaan....
Voordat je de daadwerkelijke stap hebt gezet, lijkt het allemaal veel rooskleuriger dan het is.....
Heel, heel veel succes ermee.
*;
Dat klinkt mooier dan het daadwerkelijk is, hoor.
Jij bent tenslotte diegene die hem buiten de deur zet (om het maar even cru te zeggen) terwijl hij de alimentatie zal moeten gaan betalen.
Mijn exman en ik zijn samen naar een advocaat gegaan omdat we het met elkaar eens waren en wij best alles samen konden regelen. Als goede vrienden, zeg maar.
Vrienden zullen ook een kant gaan kiezen, want het blijkt heel vaak dat ze niet met beide partijen om kunnen blijven gaan.
Jij zal dadelijk overal alleen voor komen te staan.
Voor beslissingen qua school van de kids, voor klusjes in en om het huis, voor financiele tegenvallers, voor je belastingformulieren....
Voor de vragen van je kleine kids, waarom pappa er niet meer is...
Ik kan nog wel even zo doorgaan....
Voordat je de daadwerkelijke stap hebt gezet, lijkt het allemaal veel rooskleuriger dan het is.....
Heel, heel veel succes ermee.
*;
dinsdag 17 april 2007 om 21:44
Hee....heb jij er ooit spijt van gehad?
Als je echt alles van te voren had geweten had je het dan ook door gezet?
We hebben net het huis te koop gezet en dit was echt altijd mijn droom, dus ik voel me echt vreselijk!
Ik ben ook zo bang idd voor mijn dochtertje, hoe vreselijk dit allemaal voor haar moet worden, om de week naar papa, echt van die verplichtingen.......pffff, weet het op het moment echt niet meer.
Als je echt alles van te voren had geweten had je het dan ook door gezet?
We hebben net het huis te koop gezet en dit was echt altijd mijn droom, dus ik voel me echt vreselijk!
Ik ben ook zo bang idd voor mijn dochtertje, hoe vreselijk dit allemaal voor haar moet worden, om de week naar papa, echt van die verplichtingen.......pffff, weet het op het moment echt niet meer.
dinsdag 17 april 2007 om 21:56
Als ik nu zie hoe hij is geworden, wat een ruggegraatloze kerel het is geworden, weet ik zeker dat we hoe dan ook uit elkaar zouden gaan. Was het niet toen, dan was het wel nu.
Vind het alleen zo tragisch voor mijn kids...
Het zijn 2 mega relaxte kinderen en we hebben de grootste pret met z'n drietjes, maar ik gun ze gewoon het aller, allerbeste..
En dat m'n kleinste me huilend stond uit te zwaaien toen ik tijdens die periode van de scheiding 's avonds weg ging.. dat vergeet ik m'n leven nooit meer... In hun ogen horen pappa en mamma gewoon bij elkaar. Daar houden ze het meeste van..
Oke, oke.. ik hoor het al komen, de kinderen vormen makkelijk, ze wennen makkelijk, maar toch....
Vind het alleen zo tragisch voor mijn kids...
Het zijn 2 mega relaxte kinderen en we hebben de grootste pret met z'n drietjes, maar ik gun ze gewoon het aller, allerbeste..
En dat m'n kleinste me huilend stond uit te zwaaien toen ik tijdens die periode van de scheiding 's avonds weg ging.. dat vergeet ik m'n leven nooit meer... In hun ogen horen pappa en mamma gewoon bij elkaar. Daar houden ze het meeste van..
Oke, oke.. ik hoor het al komen, de kinderen vormen makkelijk, ze wennen makkelijk, maar toch....
woensdag 18 april 2007 om 10:48
Ja, precies, dat hoor ik nu ook heel de tijd, mijn dochtertje is 2 dus ik krijg dat idd ook van iedereen te horen, maar ze merkt het echt wel van de week kwam mijnman hier wat spullen halen en eten er was geen ruzie ofzo, maar toch ging ze zitten jengellen en dat had ze echt heel de dag nog niet gedaan.
Wat ze ook heel veel de tijd doet is om mijn nek hangen en kroelen.
Mijn man probeerd nu nog van alles te doen om het goed te maken, maar ik weet het echt niet meer!
Wat ze ook heel veel de tijd doet is om mijn nek hangen en kroelen.
Mijn man probeerd nu nog van alles te doen om het goed te maken, maar ik weet het echt niet meer!
woensdag 18 april 2007 om 11:00
Chantalleke, net zoals geen twee relaties dezelfde zijn, zijn ook geen twee scheidingen dezelfde. Je kunt dus wel ervaringen vragen van anderen, maar hoe het bij jou zal/zou gaan, blijft afwachten.
Wat mij betreft: de beslissing om te scheiden was een van de beste beslissingen van mijn leven. Maar dat komt vooral doordat ik een heel slecht huwelijk had, ik was al vele jaren ongelukkig (werd uitgescholden, belachelijk gemaakt, bekritiseerd,...).
De dag dat mijn ex het huis uit ging, voelde ik me helemaal euforisch, ik had een ongekende energie en voelde me als een iemand die na twintig jaar cel op een mooie stralende zomerdag de gevangenisdeur uit liep.
Mijn drie kinderen (pubers) waren ook tevreden dat er eindelijk rust in huis kwam, in plaats van het eeuwige geschreeuw en gehuil.
Voeg daar nog aan toe dat ik drie maanden na de scheiding een relatie kreeg met een hele lieve man (met wie ik intussen heel gelukkig getrouwd ben) en het zal je duidelijk zijn dat ik het op alle fronten veel beter heb dan voor de scheiding.
Toch heb ik ook heel lang getwijfeld of ik de stap wel zou nemen, vooral vanwege de kinderen en ook om financiële redenen. Die zorgen bleken voor mij onterecht.
Het lijkt me veel moeilijker als je, zoals jij, getrouwd bent met een man die een 'prima' kerel is (dat schreef je toch, dacht ik).
Want hoe weet je dan dat het feit dat je met die man niet gelukkig bent, niet aan jou ligt? En als het aan jou ligt, zul je bij een volgende relatie weer tegen hetzelfde probleem oplopen. Of je moet alleen verder, en niet iedereen is voor een single leven weggelegd. Maar misschien is dat bij jou wel het geval? Ik denk dat je goed moet nadenken over wat je wil: denk je echt dat je het fijner zult hebben als je alleen bent? Is het samenleven met je man, ondanks dat hij een goede kerel is, voor jou ondraaglijk geworden? Dan moet je niet aarzelen.
Hoe dan ook lijkt het me ook voor je man niet fijn om een liefdeloos huwelijk te hebben. Je hoeft je om hem geen zorgen te maken, denk ik. Als hij echt een leuke man is, zullen er vrouwen genoeg zijn die na een slecht huwelijk maar al te blij zijn om een relatie met hem te hebben. En voor hem is het ook veel fijner om een vrouw te hebben die echt van hem houdt. (Dat is de ervaring van mijn man.)
En je kinderen? Ik weet niet uit eigen ervaring hoe kinderen reageren als hun ouders scheiden als ze nog klein zijn. Ik hoor wel dat ze het daar meestal moeilijk mee hebben. Maar het is ook niet goed voor hen om op te groeien in een gezin waarin de ouders niet liefdevol met elkaar omgaan. Dat is voor hen geen goed voorbeeld.
Ik wens je veel wijsheid!
Wat mij betreft: de beslissing om te scheiden was een van de beste beslissingen van mijn leven. Maar dat komt vooral doordat ik een heel slecht huwelijk had, ik was al vele jaren ongelukkig (werd uitgescholden, belachelijk gemaakt, bekritiseerd,...).
De dag dat mijn ex het huis uit ging, voelde ik me helemaal euforisch, ik had een ongekende energie en voelde me als een iemand die na twintig jaar cel op een mooie stralende zomerdag de gevangenisdeur uit liep.
Mijn drie kinderen (pubers) waren ook tevreden dat er eindelijk rust in huis kwam, in plaats van het eeuwige geschreeuw en gehuil.
Voeg daar nog aan toe dat ik drie maanden na de scheiding een relatie kreeg met een hele lieve man (met wie ik intussen heel gelukkig getrouwd ben) en het zal je duidelijk zijn dat ik het op alle fronten veel beter heb dan voor de scheiding.
Toch heb ik ook heel lang getwijfeld of ik de stap wel zou nemen, vooral vanwege de kinderen en ook om financiële redenen. Die zorgen bleken voor mij onterecht.
Het lijkt me veel moeilijker als je, zoals jij, getrouwd bent met een man die een 'prima' kerel is (dat schreef je toch, dacht ik).
Want hoe weet je dan dat het feit dat je met die man niet gelukkig bent, niet aan jou ligt? En als het aan jou ligt, zul je bij een volgende relatie weer tegen hetzelfde probleem oplopen. Of je moet alleen verder, en niet iedereen is voor een single leven weggelegd. Maar misschien is dat bij jou wel het geval? Ik denk dat je goed moet nadenken over wat je wil: denk je echt dat je het fijner zult hebben als je alleen bent? Is het samenleven met je man, ondanks dat hij een goede kerel is, voor jou ondraaglijk geworden? Dan moet je niet aarzelen.
Hoe dan ook lijkt het me ook voor je man niet fijn om een liefdeloos huwelijk te hebben. Je hoeft je om hem geen zorgen te maken, denk ik. Als hij echt een leuke man is, zullen er vrouwen genoeg zijn die na een slecht huwelijk maar al te blij zijn om een relatie met hem te hebben. En voor hem is het ook veel fijner om een vrouw te hebben die echt van hem houdt. (Dat is de ervaring van mijn man.)
En je kinderen? Ik weet niet uit eigen ervaring hoe kinderen reageren als hun ouders scheiden als ze nog klein zijn. Ik hoor wel dat ze het daar meestal moeilijk mee hebben. Maar het is ook niet goed voor hen om op te groeien in een gezin waarin de ouders niet liefdevol met elkaar omgaan. Dat is voor hen geen goed voorbeeld.
Ik wens je veel wijsheid!
woensdag 18 april 2007 om 11:38
Hoi Chantelleke,
Ik wil je allereerst succes toewensen.Zelf ben ik in november gescheiden en ik heb er nog geen moment spijt van gehad..integendeel,ik voel mij beter dan ooit.Als vrienden uit elkaar gaan...tja dat hadden wij ons ook voorgenomen..maar helaas zijn er maar weinig stellen waarbij dat ook daadwerkelijk lukt.De vader van mijn twee meiden wil/kan zijn kinderen momenteel niet zien..waarom is mij een raadsel,maar het is zo.
De angst voor het onbekende(financieen,nieuwe woning enz) kun je ook omzetten in iets positiefs..je eigen huisje..die je zo in kunt richten als je zelf wilt.(ookal heb je geen geld!!)Je kunt je eigen ding doen ..en je bent vrij om te doen wat je wilt.
Ik heb een nieuwe vriend..en nu weet ik hoe het wel kan..dat iemand wel door het vuur voor mij wil gaan..iemand die mij accepteerd zoals ik ben..zowel mijn negatieve kanten als mijn positieve!!
knuff daantje*;
Ik wil je allereerst succes toewensen.Zelf ben ik in november gescheiden en ik heb er nog geen moment spijt van gehad..integendeel,ik voel mij beter dan ooit.Als vrienden uit elkaar gaan...tja dat hadden wij ons ook voorgenomen..maar helaas zijn er maar weinig stellen waarbij dat ook daadwerkelijk lukt.De vader van mijn twee meiden wil/kan zijn kinderen momenteel niet zien..waarom is mij een raadsel,maar het is zo.
De angst voor het onbekende(financieen,nieuwe woning enz) kun je ook omzetten in iets positiefs..je eigen huisje..die je zo in kunt richten als je zelf wilt.(ookal heb je geen geld!!)Je kunt je eigen ding doen ..en je bent vrij om te doen wat je wilt.
Ik heb een nieuwe vriend..en nu weet ik hoe het wel kan..dat iemand wel door het vuur voor mij wil gaan..iemand die mij accepteerd zoals ik ben..zowel mijn negatieve kanten als mijn positieve!!
knuff daantje*;
woensdag 18 april 2007 om 13:34
Waren jullie ook zo bang voor de gevolgen om de stap te nemen?
Mijn man was ook altijd aan het schelden op me, maar kon aan de andere kant ook wel weer heel lief zijn.
Mijn gevoel is zo dubbel aan de ene kant vind ik het vreselijk dat het huis nu te koop staat en aan de andere kant zit ik naar nieuwe huisjes te kijken en zie ik dat helemaal zitten om daar te gaan wonen met mijn dochtertje.
Toch zijn de meeste vrouwen die de stap genomen hebben toch ook wel opgelucht, dat lees ik hier ook uit de bovenste 2 verhalen!?
Mijn man was ook altijd aan het schelden op me, maar kon aan de andere kant ook wel weer heel lief zijn.
Mijn gevoel is zo dubbel aan de ene kant vind ik het vreselijk dat het huis nu te koop staat en aan de andere kant zit ik naar nieuwe huisjes te kijken en zie ik dat helemaal zitten om daar te gaan wonen met mijn dochtertje.
Toch zijn de meeste vrouwen die de stap genomen hebben toch ook wel opgelucht, dat lees ik hier ook uit de bovenste 2 verhalen!?
woensdag 18 april 2007 om 15:57
Waren jullie ook zo bang voor de gevolgen om de stap te nemen?
Jazeker! Ik heb er vele jaren over gedaan om de definitieve beslissing te nemen, ik heb het een aantal keren in gang gezet en ben er vervolgens weer op teruggekomen. Ik was erg bang dat ik er spijt over zou krijgen. Ik was bang voor de financiële gevolgen, maar ook voor wat de kinderen er over zouden denken, en ik had een soort van algemene angst voor de onbekende toekomst.
Mijn man was ook altijd aan het schelden op me, maar kon aan de andere kant ook wel weer heel lief zijn.
Bij mij was hij nooit meer lief, in het beste geval liet hij me met rust en leefden we gewoon naast elkaar. Hij wou ook nooit meer seks met me, gaf nooit een zoen of een knuffel en reageerde niet als ik dat wel deed.
Mijn gevoel is zo dubbel aan de ene kant vind ik het vreselijk dat het huis nu te koop staat en aan de andere kant zit ik naar nieuwe huisjes te kijken en zie ik dat helemaal zitten om daar te gaan wonen met mijn dochtertje.
Heel herkenbaar! Ik vond de idee om een ander en eigen huis te hebben dat ik helemaal naar mijn smaak zou inrichten, erg aantrekkelijk. Maar uiteindelijk is mijn ex zelf ergens anders gaan wonen, dat kwam ook voor hem beter uit. En omdat ik drie kinderen had, kon ik niet in een klein huisje gaan wonen. Omdat we nogal wat gespaard hadden kon ik hem gewoon uitkopen. Ik heb overigens geen alimentatie voor mezelf gevraagd, alleen de helft van de kosten van de kinderen (na aftrek van de kinderbijslag).
Toch zijn de meeste vrouwen die de stap genomen hebben toch ook wel opgelucht, dat lees ik hier ook uit de bovenste 2 verhalen!?
Opgelucht is een understatement. Ik mag er gewoon niet aan denken dat ik nu nog met die autoritaire, negatief ingestelde, chagrijnige man zou moeten leven!!! Ik heb het nu zo fijn met mijn man, ik wist niet dat liefde zo heerlijk kon zijn.
Maar wat voor mij geldt, geldt zeker niet iedereen. Ik weet niet of de meeste vrouwen opgelucht zijn. Ik zie twee redenen waarom ik nu zo gelukkig ben: 1) er was niets meer in mijn huwelijk wat nog goed was, het was één grote ellende, daarom heb ik geen greintje spijt dat ik er een eind aan gemaakt heb; 2) ik heb na mijn scheiding heel snel een ontzettend lieve man getroffen, die ook nog eens heel goed bij me past.
Ik heb na alle pech in mjn leven, ook enorm veel geluk gehad.
Jazeker! Ik heb er vele jaren over gedaan om de definitieve beslissing te nemen, ik heb het een aantal keren in gang gezet en ben er vervolgens weer op teruggekomen. Ik was erg bang dat ik er spijt over zou krijgen. Ik was bang voor de financiële gevolgen, maar ook voor wat de kinderen er over zouden denken, en ik had een soort van algemene angst voor de onbekende toekomst.
Mijn man was ook altijd aan het schelden op me, maar kon aan de andere kant ook wel weer heel lief zijn.
Bij mij was hij nooit meer lief, in het beste geval liet hij me met rust en leefden we gewoon naast elkaar. Hij wou ook nooit meer seks met me, gaf nooit een zoen of een knuffel en reageerde niet als ik dat wel deed.
Mijn gevoel is zo dubbel aan de ene kant vind ik het vreselijk dat het huis nu te koop staat en aan de andere kant zit ik naar nieuwe huisjes te kijken en zie ik dat helemaal zitten om daar te gaan wonen met mijn dochtertje.
Heel herkenbaar! Ik vond de idee om een ander en eigen huis te hebben dat ik helemaal naar mijn smaak zou inrichten, erg aantrekkelijk. Maar uiteindelijk is mijn ex zelf ergens anders gaan wonen, dat kwam ook voor hem beter uit. En omdat ik drie kinderen had, kon ik niet in een klein huisje gaan wonen. Omdat we nogal wat gespaard hadden kon ik hem gewoon uitkopen. Ik heb overigens geen alimentatie voor mezelf gevraagd, alleen de helft van de kosten van de kinderen (na aftrek van de kinderbijslag).
Toch zijn de meeste vrouwen die de stap genomen hebben toch ook wel opgelucht, dat lees ik hier ook uit de bovenste 2 verhalen!?
Opgelucht is een understatement. Ik mag er gewoon niet aan denken dat ik nu nog met die autoritaire, negatief ingestelde, chagrijnige man zou moeten leven!!! Ik heb het nu zo fijn met mijn man, ik wist niet dat liefde zo heerlijk kon zijn.
Maar wat voor mij geldt, geldt zeker niet iedereen. Ik weet niet of de meeste vrouwen opgelucht zijn. Ik zie twee redenen waarom ik nu zo gelukkig ben: 1) er was niets meer in mijn huwelijk wat nog goed was, het was één grote ellende, daarom heb ik geen greintje spijt dat ik er een eind aan gemaakt heb; 2) ik heb na mijn scheiding heel snel een ontzettend lieve man getroffen, die ook nog eens heel goed bij me past.
Ik heb na alle pech in mjn leven, ook enorm veel geluk gehad.
woensdag 18 april 2007 om 20:36
Bedankt allemaal voor jullie reaktie. Het is inderdaad de angst voor het onbekende, hoe ga ik het financieel redden. Maar gelijk vind ik dat geen eerlijke reden om bij hem te blijven. Dit heb ik hem ook gezegd maar dat gaat er niet in bij hem. Hij gelooft gewoon niet da ik niet meer van hem hou dus we gaan in relatietherapie. Gelukkig vertelde de huisarts dat dit niet hoeft te betekenen dat je bij elkaar blijft maar dat het ook kan betekenen dat je er alletwee achter komt dat je niet meer bij elkaar past en beter op een goede manier uit elkaar kan. Nog een voordeel is dat een vriendin van mij alleenstaand moeder is en zij kan mij het een en ander vertellen over financien, bijvoorbeeld dat je bruto loon practisch je netto loon is als je alleenstaand moeder bent. Als er meer bekend is laat ik het uiteraard weer even weten en reakties blijven welkom.
Hoe gaat het met je huis dat nu te koop staat en heb jezelf al een nieuwe woning?
Hoe gaat het met je huis dat nu te koop staat en heb jezelf al een nieuwe woning?
donderdag 19 april 2007 om 13:50
Hoi Reiger,
Bedankt, voor je antwoorden, ik vind het allemaal nog zo moeilijk op woensdag moet ik altijd werken en is mijn man thuis met mijn dochtertje, ik heb weer bij een vriendin geslapen, vanavond blijf ik gewoon "thuis" gelukkig komt hij niet hier heen en blijft hij nu weer bij een vriend slapen, ik heb dan zo'n rust, elke keer als hij hier is dat gezeur..
Maar ja, zo kan het natuurlijk niet door gaan!
Hoi chantalleke,
In jouw verhaal herken ik me zo ontzettend in jouw verhaal, mijn man wil het ook echt niet in zien en begrijpt niet dat ik niet meer van hem hou ( niet op de manier zoals man en vrouw zouden moeten doen)
Ook die therapie hielp bij ons echt niet, we zijn hier door wel opgehouden met ruzie maken, want dat deden we de 1e wkn wel, maar het heeft mijn gevoel voor hem niet veranderd.
Hij heeft het maar over alle leuke dingen die we gedaan hebben en dat kan toch niet in eens allemaal over zijn....maar ja, er zijn ook zo ontzettend veel niet leuke momenten geweest en die vergeet hij helaas.
Goeie tip van dat bruto salaris, maar hoe gaat dat dan?
Ons huis zal niet zo 1,2,3 verkocht zijn, we wonen net over de grens bij breda, dus hoe dat allemaal af gaat lopen en hoe lang we zo nog door gaan weet ik echt niet.
Hoe gaat het thuis allemaal bij jou, hoe reageren je kinderen er op?
Bedankt, voor je antwoorden, ik vind het allemaal nog zo moeilijk op woensdag moet ik altijd werken en is mijn man thuis met mijn dochtertje, ik heb weer bij een vriendin geslapen, vanavond blijf ik gewoon "thuis" gelukkig komt hij niet hier heen en blijft hij nu weer bij een vriend slapen, ik heb dan zo'n rust, elke keer als hij hier is dat gezeur..
Maar ja, zo kan het natuurlijk niet door gaan!
Hoi chantalleke,
In jouw verhaal herken ik me zo ontzettend in jouw verhaal, mijn man wil het ook echt niet in zien en begrijpt niet dat ik niet meer van hem hou ( niet op de manier zoals man en vrouw zouden moeten doen)
Ook die therapie hielp bij ons echt niet, we zijn hier door wel opgehouden met ruzie maken, want dat deden we de 1e wkn wel, maar het heeft mijn gevoel voor hem niet veranderd.
Hij heeft het maar over alle leuke dingen die we gedaan hebben en dat kan toch niet in eens allemaal over zijn....maar ja, er zijn ook zo ontzettend veel niet leuke momenten geweest en die vergeet hij helaas.
Goeie tip van dat bruto salaris, maar hoe gaat dat dan?
Ons huis zal niet zo 1,2,3 verkocht zijn, we wonen net over de grens bij breda, dus hoe dat allemaal af gaat lopen en hoe lang we zo nog door gaan weet ik echt niet.
Hoe gaat het thuis allemaal bij jou, hoe reageren je kinderen er op?
donderdag 19 april 2007 om 16:59
Hoi Rianne,
Die vriendin van mij vertelde dat je bij de belastingdienst moet aangeven dat je alleenstaand moeder bent met kinderen onder de 18 (als ik de goede leeftijd zeg zo) Dan houdt je werkgever wel gewoon belasting in maar krijg je iedere maand geld van de belastingdienst gestort. Moet zelf ook nog even verder uitzoeken.
Mijn kids zijn nog niet op de hoogte omdat het nog niet officieel is. Hij denkt tenslotte dat het nog goed komt............Maar ze zijn dwars en brutaal (meer dan anders) en luisteren slecht. Maarja ik ben ook niet de gezelligste dus heb helaas een kort lontje...
Heb jij zelf al een huisje? Ik moet nog op zoek maar vind het erg moeilijk daar ik wel in de wijk wil blijven zodat de jongens op school kunnen blijven...
Sterkte
Die vriendin van mij vertelde dat je bij de belastingdienst moet aangeven dat je alleenstaand moeder bent met kinderen onder de 18 (als ik de goede leeftijd zeg zo) Dan houdt je werkgever wel gewoon belasting in maar krijg je iedere maand geld van de belastingdienst gestort. Moet zelf ook nog even verder uitzoeken.
Mijn kids zijn nog niet op de hoogte omdat het nog niet officieel is. Hij denkt tenslotte dat het nog goed komt............Maar ze zijn dwars en brutaal (meer dan anders) en luisteren slecht. Maarja ik ben ook niet de gezelligste dus heb helaas een kort lontje...
Heb jij zelf al een huisje? Ik moet nog op zoek maar vind het erg moeilijk daar ik wel in de wijk wil blijven zodat de jongens op school kunnen blijven...
Sterkte
donderdag 19 april 2007 om 18:25
Okay, dat is wel heel handig om te weten, zo vind ik eigenlijk dat het je helemaal makkelijk wordt gemaakt om te scheiden, als je onder een bepaald inkomen zit, dan hoef je maar 93 euro te betalen voor een advocaat, je kan voorlopig de bijstand in en zo zijn er nog een paar dingen, oke...is allemaal geen vetpot, maar alle beetjes helpen!
Ik woon ook nog thuis, op dagen dat ik moet werken is hij hier ( ik werk s'ochtends van 6-9 bij de post) mijn dochtertje slaapt dan nog, maar dan is hij hier, ik slaap dan of bij een vriendin of hij ligt beneden en ik boven.
Hoe doen jullie dat, slapen jullie nog in 1 bed?
Mijn man denkt ook nog steeds dat het goed komt, heel de dag weer smsje gehad enzo, pfff!
Wanneer begin je met de therapie?
Ik woon ook nog thuis, op dagen dat ik moet werken is hij hier ( ik werk s'ochtends van 6-9 bij de post) mijn dochtertje slaapt dan nog, maar dan is hij hier, ik slaap dan of bij een vriendin of hij ligt beneden en ik boven.
Hoe doen jullie dat, slapen jullie nog in 1 bed?
Mijn man denkt ook nog steeds dat het goed komt, heel de dag weer smsje gehad enzo, pfff!
Wanneer begin je met de therapie?
donderdag 19 april 2007 om 19:16
Hallo,
Ik kom zo even dit topic binnenvallen.
Ik ben voor de tweede maal gescheiden, ik voel me soms de bekende ezel die zich wel 2 maal heeft gestoten aan die rot steen.Maar ben er nu ook achter waar het fout gaat in mijn relaties.Heeft even geduurd na 2 huwelijken maar goed :D
Chantalleke:Het klopt dat je van de belastingdienst per maand een voorlopige teruggave krijgt.Dit bedrag hangt oa af van je inkomen.Stel je werkt voor een deel, je verdient bv 600, euro per maand .Dit word dan aangevuld door de Sociale Dienst tot bijstands norm en dat is op het ogenblik 1113,- per maand.
Het geld wat je evt van de belastindienst terug krijgt wordt je dan weer gekort op je bijstand.je komt daardoor dus niet boven die 1113,- uit.Dat geld ook voor evt allimentatie die je gaat vangen.Alleen huur en zorg toeslag word je niet op gekort en kinderbijslag is ook voor je zelf.
De enige manier om boven die bijstandsnorm uit te komen is zelf flink te gaan werken.
Ik kan je vertellen dat bijstand echt geen pretje is.Ten eerste is het geen vetpot,je hebt wekelijks sollicitatie plicht.Men wil n.l dat je geheel voorziet in je eigen onderhoud ongeacht hoeveel kinderen je hebt en of dat wel haalbaar is.Het is niet leuk om financieël afhankelijk te zijn van anderen.Tenminste zo heb ik dat ervaren.Ik ben heel blij dat die voorziening er is maar ik ben ook zo blij dat ik het nu op eigen houtje kan gaan doen.
Ik heb vanaf Augustus deels in de bijstand gezeten.Ik werkte daarbij 15 uur per week.Per 1 Mei heb ik een nieuwe baan ik gan nu 30 uur werken.Ik ben daardoor uit de bijstand,verdien helemaal mijn eigen centen en dat geeft me een goed gevoel van eigenwaarde.Ik heb 4 kids,ik heb voor 3 kinderen opvang nodig voor 4 middagen per week.Deels betaalde opvang en de rest wordt gelukkig opgevangen door familie.Uiteindelijk krijg ik nu per maand 77,- euro meer maar ik werk er wel voor en ik verdien het daarom zelf.
Ik wens diegene die op het punt staan de stap te maken van scheiden heel veel sterkte en sukses.Maar bedenk wel dat er consequenties aan vast hangen,al heeft mij dat niet tegen gehouden.
Ik kom zo even dit topic binnenvallen.
Ik ben voor de tweede maal gescheiden, ik voel me soms de bekende ezel die zich wel 2 maal heeft gestoten aan die rot steen.Maar ben er nu ook achter waar het fout gaat in mijn relaties.Heeft even geduurd na 2 huwelijken maar goed :D
Chantalleke:Het klopt dat je van de belastingdienst per maand een voorlopige teruggave krijgt.Dit bedrag hangt oa af van je inkomen.Stel je werkt voor een deel, je verdient bv 600, euro per maand .Dit word dan aangevuld door de Sociale Dienst tot bijstands norm en dat is op het ogenblik 1113,- per maand.
Het geld wat je evt van de belastindienst terug krijgt wordt je dan weer gekort op je bijstand.je komt daardoor dus niet boven die 1113,- uit.Dat geld ook voor evt allimentatie die je gaat vangen.Alleen huur en zorg toeslag word je niet op gekort en kinderbijslag is ook voor je zelf.
De enige manier om boven die bijstandsnorm uit te komen is zelf flink te gaan werken.
Ik kan je vertellen dat bijstand echt geen pretje is.Ten eerste is het geen vetpot,je hebt wekelijks sollicitatie plicht.Men wil n.l dat je geheel voorziet in je eigen onderhoud ongeacht hoeveel kinderen je hebt en of dat wel haalbaar is.Het is niet leuk om financieël afhankelijk te zijn van anderen.Tenminste zo heb ik dat ervaren.Ik ben heel blij dat die voorziening er is maar ik ben ook zo blij dat ik het nu op eigen houtje kan gaan doen.
Ik heb vanaf Augustus deels in de bijstand gezeten.Ik werkte daarbij 15 uur per week.Per 1 Mei heb ik een nieuwe baan ik gan nu 30 uur werken.Ik ben daardoor uit de bijstand,verdien helemaal mijn eigen centen en dat geeft me een goed gevoel van eigenwaarde.Ik heb 4 kids,ik heb voor 3 kinderen opvang nodig voor 4 middagen per week.Deels betaalde opvang en de rest wordt gelukkig opgevangen door familie.Uiteindelijk krijg ik nu per maand 77,- euro meer maar ik werk er wel voor en ik verdien het daarom zelf.
Ik wens diegene die op het punt staan de stap te maken van scheiden heel veel sterkte en sukses.Maar bedenk wel dat er consequenties aan vast hangen,al heeft mij dat niet tegen gehouden.
vrijdag 20 april 2007 om 12:21
Rivanna:Dat zei ik ook na mijn eerste scheiding." Ik ga nooit meer trouwen en samenwonen" maar ik weet nu uit ondervinding dat je dat niet kan zeggen :P
Ik heb het grote geluk dat ik een goede achterban heb qua opvang.twee geweldige exen en mijn huidige vriend en nee daar woon ik inderdaad niet mee samen Ik vind het prima zoals we het nu hebben.
Ik heb het grote geluk dat ik een goede achterban heb qua opvang.twee geweldige exen en mijn huidige vriend en nee daar woon ik inderdaad niet mee samen Ik vind het prima zoals we het nu hebben.
vrijdag 20 april 2007 om 13:08
Haha, daarom zei ik ook, NU!! je weet natuurlijk nooit hoe het loopt!
Ik wordt vandaag weer helemaal gek, mijn man heeft een telefoonnr vd specificatie afgehaald en gebeld en ja, idd.het was een man, dus belt hij mij gelijk weer helemaal over de zeik op en je neemt me weer in maling.....pffffffff, die gozer zit in amerika....is een militair :P.........oke, wel een hele lekkere, grapje!!!
Dus ik zei, dat hij nu echt op moest houden en dat hij toch zelf ook wel weet dat het echt niet werkt, maar dan zegt ie gelijk weer, maar ik wil je niet kwijt en we kunnnen van het weekend toch weer wat leuks gaan doen, ik kan niet zonder je! en op de een of andere manier krijg ik het ook niet over mijn lippen om te zeggen dat ik het echt definief niet meer wil, maar ik wil ook echt niet dat hij heel het weekend hier is, kan hem echt niet langer dan 5 min om me heen hebben!
Moet echt wat gaan doen, want zo kan het echt niet langer! :(:(:(
Ik wordt vandaag weer helemaal gek, mijn man heeft een telefoonnr vd specificatie afgehaald en gebeld en ja, idd.het was een man, dus belt hij mij gelijk weer helemaal over de zeik op en je neemt me weer in maling.....pffffffff, die gozer zit in amerika....is een militair :P.........oke, wel een hele lekkere, grapje!!!
Dus ik zei, dat hij nu echt op moest houden en dat hij toch zelf ook wel weet dat het echt niet werkt, maar dan zegt ie gelijk weer, maar ik wil je niet kwijt en we kunnnen van het weekend toch weer wat leuks gaan doen, ik kan niet zonder je! en op de een of andere manier krijg ik het ook niet over mijn lippen om te zeggen dat ik het echt definief niet meer wil, maar ik wil ook echt niet dat hij heel het weekend hier is, kan hem echt niet langer dan 5 min om me heen hebben!
Moet echt wat gaan doen, want zo kan het echt niet langer! :(:(:(
maandag 23 april 2007 om 17:04
Hoi Chantalleke,
Om je vraag te beantwoorden waar je dit topic mee bent gestart,
''Een hoop ellende''
Ik ben zelf 2 jaar geleden gescheiden. Hij was degene die bij mij wegging en ook erg onverwachts dus de klap was hier groot.Ik had geen kinderen met hem samen dus dat was gelukkig al wel een hele zorg minder.
Wij zijn als vrienden uit elkaar gegaan, hebben alles samen echt in prima overleg geregeld en alles samen netjes kunnen verdelen.
Maar ook al doe je samen alles in goed overleg, emotioneel is het een zware opgave. Tussen het moment dat we naar de advocaat gingen en de uitspraak van de scheiding zat een periode van 3 maanden. Best snel dus.Maar pas na ruim 1 jaar waren we definitief van elkaar los omdat er nog allerlei belastingzaken etc. bij komen kijken.
Wij moesten ook ons huis verkopen want we konden er niet alleen in blijven wonen. Die druk kwam er dus ook nog bij.
Maar als jullie in elk geval als vrienden uit elkaar kunnen gaan scheelt dat je denk ik wel een hoop extra ellende.
Je kan (hebben wij ook gedaan) samen een advocaat nemen. Dat scheelt weer behoorlijk in de kosten.
Ik wens je in elk geval veel succes en sterkte toe...
Om je vraag te beantwoorden waar je dit topic mee bent gestart,
''Een hoop ellende''
Ik ben zelf 2 jaar geleden gescheiden. Hij was degene die bij mij wegging en ook erg onverwachts dus de klap was hier groot.Ik had geen kinderen met hem samen dus dat was gelukkig al wel een hele zorg minder.
Wij zijn als vrienden uit elkaar gegaan, hebben alles samen echt in prima overleg geregeld en alles samen netjes kunnen verdelen.
Maar ook al doe je samen alles in goed overleg, emotioneel is het een zware opgave. Tussen het moment dat we naar de advocaat gingen en de uitspraak van de scheiding zat een periode van 3 maanden. Best snel dus.Maar pas na ruim 1 jaar waren we definitief van elkaar los omdat er nog allerlei belastingzaken etc. bij komen kijken.
Wij moesten ook ons huis verkopen want we konden er niet alleen in blijven wonen. Die druk kwam er dus ook nog bij.
Maar als jullie in elk geval als vrienden uit elkaar kunnen gaan scheelt dat je denk ik wel een hoop extra ellende.
Je kan (hebben wij ook gedaan) samen een advocaat nemen. Dat scheelt weer behoorlijk in de kosten.
Ik wens je in elk geval veel succes en sterkte toe...
maandag 23 april 2007 om 17:11
en over het bang zijn voor de toekomst... Daar zou ik me geen zorgen om maken als ik jou was. Als je nu denkt dat een scheiding beter is voor je denk ik dat je niet zo snel op die beslissing terug gaat komen. Al was het niet mijn idee om te gaan scheiden en had ik liever bij hem gebleven, nu achteraf zie ik zelf ook heel goed in dat dit ook voor mij veel beter is geweest en ben ik nu met mijn huidige vriend een heel stuk gelukkiger in de relatie als ik met hem ooit geweest ben. Maar het heeft wel even een tijdje nodig om tot je door te dringen. Ze zeggen ''de tijd heelt alle wonden'' (of zoiets hahaha) Maar dat is inderdaad waar!
maandag 23 april 2007 om 19:09
Hallo Chantalleke,
Je vraagt wat er allemaal komt kijken bij een scheiding en je vraagt tips dus daar geef ik dan maar even heel zakelijk antwoord op:
Zorg dat jij en je (ex) man goed blijven praten en probeer zoveel mogelijk zelf op papier te zetten over hoe jullie de boel willen verdelen en de zorg over jullie kinderen.
Er zijn boekjes over waar je allemaal aan moet denken bij een scheiding en die zijn erg handig. Iemand heeft het al eerder gezegd: elke scheiding is weer anders dus er is geen eenduidige handleiding.
Met de therapie zou ik duidelijk aangeven wat je bedoeling is: de relatie herstellen of helpen bij het zo goed regelen van de scheiding. Als je daar in het begin van de therapie niet eerlijk in bent dan voelt je man zich waarschijnlijk (terecht) bedrogen want dan zit hij gewoon voor niks zijn best te doen.
En wat wel heel erg handig is om gelijk maar te doen: schrijf je in bij een woningstichting. Er zijn vaak lange wachtrijen. Men kan je daar ook informeren over hoe e.e.a. in zijn werk gaat.
Werk je al? Mooi zo
Werk je niet? Probeer een baan te krijgen. De bijstand is niet leuk en ook al werk je in eerste instantie maar een paar dagen. Als je helemaal gesettled bent en regelmaat hebt, zie je misschien wel de mogelijkheid om meer te gaan werken waardoor je lekker financieel onafhankelijk bent en dan heb je tenminste echt voordeel van de belastingteruggave die vaak toch op zo'n EUR 275 per maand neerkomt. Het helpt je ook lekker de week door.
En wat betreft het gevoel: je gaat waarschijnlijk op en neer maar als je nu echt ongelukkig bent in je huwelijk dan zul je uiteindelijk blij zijn dat je door al die ellende heen bent gegaan en merk je op een dag dat de zon weer schijnt en je je eigenlijk best prettig voelt.
Heel veel sterkte.
Je vraagt wat er allemaal komt kijken bij een scheiding en je vraagt tips dus daar geef ik dan maar even heel zakelijk antwoord op:
Zorg dat jij en je (ex) man goed blijven praten en probeer zoveel mogelijk zelf op papier te zetten over hoe jullie de boel willen verdelen en de zorg over jullie kinderen.
Er zijn boekjes over waar je allemaal aan moet denken bij een scheiding en die zijn erg handig. Iemand heeft het al eerder gezegd: elke scheiding is weer anders dus er is geen eenduidige handleiding.
Met de therapie zou ik duidelijk aangeven wat je bedoeling is: de relatie herstellen of helpen bij het zo goed regelen van de scheiding. Als je daar in het begin van de therapie niet eerlijk in bent dan voelt je man zich waarschijnlijk (terecht) bedrogen want dan zit hij gewoon voor niks zijn best te doen.
En wat wel heel erg handig is om gelijk maar te doen: schrijf je in bij een woningstichting. Er zijn vaak lange wachtrijen. Men kan je daar ook informeren over hoe e.e.a. in zijn werk gaat.
Werk je al? Mooi zo
Werk je niet? Probeer een baan te krijgen. De bijstand is niet leuk en ook al werk je in eerste instantie maar een paar dagen. Als je helemaal gesettled bent en regelmaat hebt, zie je misschien wel de mogelijkheid om meer te gaan werken waardoor je lekker financieel onafhankelijk bent en dan heb je tenminste echt voordeel van de belastingteruggave die vaak toch op zo'n EUR 275 per maand neerkomt. Het helpt je ook lekker de week door.
En wat betreft het gevoel: je gaat waarschijnlijk op en neer maar als je nu echt ongelukkig bent in je huwelijk dan zul je uiteindelijk blij zijn dat je door al die ellende heen bent gegaan en merk je op een dag dat de zon weer schijnt en je je eigenlijk best prettig voelt.
Heel veel sterkte.
