Wees eerlijk, vooral tegen jezelf

Ik was boos, je hebt me laten wachten. Ondanks de afspraken die we al maanden geleden gemaakt hadden en waar we ons allebei aan zouden houden, heb je me laten wachten. Je mooie praatjes over dat je tegen niemand liegt, ik prikte er vanavond zo doorheen. Want er is wel degelijk iemand waar je tegen liegt....; je liegt tegen jezelf.



Je smoezen zijn ondoordacht en je probeert je razendsnel te bedenken met welk antwoord je me zou kunnen afschepen. Fout gedacht. Elke smoes maakt een grotere leugenaar van je. Het ergste is nog dat je je eigen smoezen met oprechtheid gelooft. Totdat ik je er tot in de details op wijs dat het niet klopt met je eigen verwachtingen ten opzichte van mij en anderen.



Je lijkt zo zeker van jezelf, je lijkt iemand die precies weet wat hij wil. Je weet anderen om je vinger te winden, je probeert je mooier en beter voor te doen dan je bent. Ik zie het, ik ben erbij.

Ik hoor je tegen anderen zeggen dat het goed of slecht met je gaat net naar gelang jij er baat bij wil hebben. Je probeert mensen te laten geloven wat jij op dat moment vindt dat je uitkomt. En je gelooft het zelf nog het meest.

Maar vanavond zag ik het. Je bent een persiflage van jezelf, een onzeker mannetje die bang is voor wie hij zelf is.



Aan de ene kant ben ik laaiend en radeloos, zo hoef je niet te zijn. Je bent goed zoals je bent, je hoeft niet tegen jezelf te liegen om je uit een situatie te redden en om de confrontatie met jezelf te vermijden.

Aan de andere kant vind ik je sneu en zal ik het je vergeven. Het voelt niet alsof je tegen mij liegt, het voelt alsof je bang bent te laten zien wie je werkelijk bent. En daar heb je uiteindelijk vooral jezelf mee.



Ik weet dat je het niet meer af zult leren, zo ben je gewoon.

Maar ik voel dat de dag nadert dat je een ander persoon zal moeten zoeken om te laten geloven dat jij bent wie jij vindt dat je bent.

Het doet pijn, want het is zo onnodig, maar toch onvermijdelijk. Ik heb geen leven op deze manier. Altijd rekening moeten houden met je leugens en de persoon die je graag wil zijn maar die je niet bent... het maakt me onvoorstelbaar vermoeid.



Geloof me: leugens wennen niet....... Nooit.

Beste tweeling41, had ik het allemaal maar op een rijtje...

We staan op het punt om uit elkaar te gaan, maar het doet zo'n pijn om hem los te laten.... ;(

Face2, achteraf besef ik me dat ik het ook altijd heb geweten. Ik ben gevallen op zijn heerlijke charmante voorkomen, het feit dat hij me op handen droeg, ik vond het geweldig! Een knappe charismatische man die niets liever wilde dan met mij zijn, overal en heel de dag. Ik was zo trots op hem! Toch waren er vanaf het begin al signalen waar ik me niet lekker bij voelde, maar die ik wegwimpelde, ik was superverliefd.



Maar de situatie veranderde, hij lacht bijna nooit meer(niet in mijn bijzijn), hij keurt bijna alles af, wordt snel kwaad, hij chanteert me op een emotionele manier om zijn zin te krijgen en er gaat geen dag voorbij zonder dat we ruzie hebben. Ik vecht voor mezelf tegen iemand die eigenlijk niet bestaat. Zijn ware aard is iemand om een hekel aan te hebben.



Ik zag het niet, totdat een vriendin me erop wees: tijdens een ruzie kan hij omslaan als een blad aan een boom zodra er anderen in het gezelschap komen. Mensen vinden hem charmant en aardig. Dat heeft hij me vanaf de eerste dag doen laten geloven.



Nu zie ik dat hij niet is wie hij geprobeerd heeft te zijn en ben ik de kracht aan het verzamelen om er een punt achter te zetten.

Maar waarom is dat zo moeilijk?