Relaties
alle pijlers
weet het allemaal even niet meer!!
maandag 22 oktober 2007 om 14:42
Goedemiddag dames,
Moet even mijn hard luchten en hoop dat dat hier gaat lukken!
5 jaar geleden heb ik (nu 27 jaar) een hele leuke jongen( nu 32 jaar) ontmoet en we kregen een relatie. Ik woonde nog thuis en hij aan de andere kant van nederland en hij studeerde nog. We waren al snel heel serieus met elkaar, maar doordat hij nog studeerde wilden we wachten met samenwonen.
Dat ging allemaal goed. Hij kon het ook goed vinden met mijn ouders. Na een jaar heeft hij een aanvaring gehad met mijn ouders (hij heeft het opgenomen voor mij in het bijzijn van hun vrienden)waarna ze hem gingen zwartmaken. Ze vertelde mij dagelijks dat ik niet genoeg van hem hield en hij niet van mij. Ik ben erg aanhankelijk van mijn ouders en heb erg op mij laten inpraten. Op een gegeven moment trok ik het allemaal niet meer en heb tegen mijn vriend gezegd dat ik het allemaal niet meer zeker wist. We zijn toen uit elkaar gegaan, maar waren na 2 dagen zo ongelukkig dat we weer dolverliefd bij elkaar zijn teruggekomen.
Mijn ouders waren het hier absoluut niet mee eens, maar ik had mijn keuze gemaakt en heb ook aan mijn vriend verteld wat er aan de hand was. Hij vond dit natuurlijk erg moeilijk en wist ook niet meer hoe hij zich moest gedragen bij mij thuis, want alles wat hij deed was niet goed genoeg.
Mijn vriend heeft op een gegeven moment besloten dat hij niet meer bij mij thuis kwam iets waar ik het heel erg moeilijk mee had, want ik had die constante strijd met mijn ouders.
Januari dit jaar hebben ze met elkaar gesproken en hij kwam daarna weer bij ons thuis. Hij had ondertussen een vaste baan gevonden en we zouden gaan samenwonen. Mijn ouders vonden het belachelijk dat ik voor hem wil verhuizen naar een andere plaats, want we houden niet echt van elkaar en het is alleen maar gewenning wat we voor elkaar voelen (dat is wat zij zeggen)
Het kost mij heel veel moeite om hier tegen op te boksen.
Nu heeft mijn vriend vorige week verteld dat hij te veel twijfeld en de situatie bij mij thuis niet meer aankan! Hij kan dat gedoe met mijn ouders niet meer los van ons zien en daardoor krijgen wij steeds ruzie wat een relatie natuurlijk niet makkelijker maakt.Met andere woorden hij wil er mee stoppen. Hij denkt dat wanneer we nu uit elkaar gaan er wellicht in de toekomst nog een kans voor ons is. We moeten beiden dingen op een rijtje zetten; hij waarom hij zo ongelukkig is en waarom hij het niet meer los van onze relatie kan zien en ik hoe ik met mijn ouders wil omgaan. Vorige week is dit allemaal gebeurd en we hadden daar beiden een, wel heel verdrietig, rustig gevoel bij. Beiden voelen we nog heel veel liefde voor elkaar en vonden/ vinden het verschrikkelijk om elkaar te laten gaan.
Maar ik zit hier thuis in een constante strijd! Mijn ouders vinden het heel erg dat ik zo een verdriet heb, maar vinden het absoluut niet erg dat het uit is en hebben nog net niet de vlag uitgehangen.
heb daarnet knallende ruzie gehad met mijn moeder , omdat ze het oneerlijk vindt dat ik hun de schuld geef en dat ik voor zo een lamlul en arrogante klootzak door het stof ga, maar haar eigen ouders laat vallen. Ook vindt ze het verschrikkelijk dat ik alles met vriendinnen bespreek en niets met haar. Ik heb haar aangegeven dat dat niet zo handig van mij zou zijn aangezien we beiden een heel andere mening hebben; ik hoop dat het goedkomt en zij hoopt dat ik binnen no-time een andere vriend heb zodat ik hem vergeet.
Zij zegt dan tegen mij dat mijn vriendinnen niet de waarheid spreken en allemaal dezelfde mening delen als zij, maar dat durfen ze mij niet te vertellen?! Ze heeft mijn vriendinnen helemaal niet hierover gesproken en zij zijn echt wel eerlijk tegen mij!
Het allerergste vind ik dat ik mij zo laat inpraten door haar en ik kan daar maar geen afstand van doen. Op dit soort momenten denk ik; voor de vrede thuis is dit het beste dus misschien is het wel goed zo, maar als ik er dan over nadenk denk ik nee dat wil ik helemaal niet het gaat om de man van wie ik zielsveel houd en die ben ik op dit moment kwijt!!
Ik zit nu en met mijn verdriet om een relatie van 5 jaar die op dit moment voorbij is en de constante ruzie met mijn ouders.
Het is een beetje een lang verhaal geworden, sorry!! Maar wat is jullie mening??
Moet even mijn hard luchten en hoop dat dat hier gaat lukken!
5 jaar geleden heb ik (nu 27 jaar) een hele leuke jongen( nu 32 jaar) ontmoet en we kregen een relatie. Ik woonde nog thuis en hij aan de andere kant van nederland en hij studeerde nog. We waren al snel heel serieus met elkaar, maar doordat hij nog studeerde wilden we wachten met samenwonen.
Dat ging allemaal goed. Hij kon het ook goed vinden met mijn ouders. Na een jaar heeft hij een aanvaring gehad met mijn ouders (hij heeft het opgenomen voor mij in het bijzijn van hun vrienden)waarna ze hem gingen zwartmaken. Ze vertelde mij dagelijks dat ik niet genoeg van hem hield en hij niet van mij. Ik ben erg aanhankelijk van mijn ouders en heb erg op mij laten inpraten. Op een gegeven moment trok ik het allemaal niet meer en heb tegen mijn vriend gezegd dat ik het allemaal niet meer zeker wist. We zijn toen uit elkaar gegaan, maar waren na 2 dagen zo ongelukkig dat we weer dolverliefd bij elkaar zijn teruggekomen.
Mijn ouders waren het hier absoluut niet mee eens, maar ik had mijn keuze gemaakt en heb ook aan mijn vriend verteld wat er aan de hand was. Hij vond dit natuurlijk erg moeilijk en wist ook niet meer hoe hij zich moest gedragen bij mij thuis, want alles wat hij deed was niet goed genoeg.
Mijn vriend heeft op een gegeven moment besloten dat hij niet meer bij mij thuis kwam iets waar ik het heel erg moeilijk mee had, want ik had die constante strijd met mijn ouders.
Januari dit jaar hebben ze met elkaar gesproken en hij kwam daarna weer bij ons thuis. Hij had ondertussen een vaste baan gevonden en we zouden gaan samenwonen. Mijn ouders vonden het belachelijk dat ik voor hem wil verhuizen naar een andere plaats, want we houden niet echt van elkaar en het is alleen maar gewenning wat we voor elkaar voelen (dat is wat zij zeggen)
Het kost mij heel veel moeite om hier tegen op te boksen.
Nu heeft mijn vriend vorige week verteld dat hij te veel twijfeld en de situatie bij mij thuis niet meer aankan! Hij kan dat gedoe met mijn ouders niet meer los van ons zien en daardoor krijgen wij steeds ruzie wat een relatie natuurlijk niet makkelijker maakt.Met andere woorden hij wil er mee stoppen. Hij denkt dat wanneer we nu uit elkaar gaan er wellicht in de toekomst nog een kans voor ons is. We moeten beiden dingen op een rijtje zetten; hij waarom hij zo ongelukkig is en waarom hij het niet meer los van onze relatie kan zien en ik hoe ik met mijn ouders wil omgaan. Vorige week is dit allemaal gebeurd en we hadden daar beiden een, wel heel verdrietig, rustig gevoel bij. Beiden voelen we nog heel veel liefde voor elkaar en vonden/ vinden het verschrikkelijk om elkaar te laten gaan.
Maar ik zit hier thuis in een constante strijd! Mijn ouders vinden het heel erg dat ik zo een verdriet heb, maar vinden het absoluut niet erg dat het uit is en hebben nog net niet de vlag uitgehangen.
heb daarnet knallende ruzie gehad met mijn moeder , omdat ze het oneerlijk vindt dat ik hun de schuld geef en dat ik voor zo een lamlul en arrogante klootzak door het stof ga, maar haar eigen ouders laat vallen. Ook vindt ze het verschrikkelijk dat ik alles met vriendinnen bespreek en niets met haar. Ik heb haar aangegeven dat dat niet zo handig van mij zou zijn aangezien we beiden een heel andere mening hebben; ik hoop dat het goedkomt en zij hoopt dat ik binnen no-time een andere vriend heb zodat ik hem vergeet.
Zij zegt dan tegen mij dat mijn vriendinnen niet de waarheid spreken en allemaal dezelfde mening delen als zij, maar dat durfen ze mij niet te vertellen?! Ze heeft mijn vriendinnen helemaal niet hierover gesproken en zij zijn echt wel eerlijk tegen mij!
Het allerergste vind ik dat ik mij zo laat inpraten door haar en ik kan daar maar geen afstand van doen. Op dit soort momenten denk ik; voor de vrede thuis is dit het beste dus misschien is het wel goed zo, maar als ik er dan over nadenk denk ik nee dat wil ik helemaal niet het gaat om de man van wie ik zielsveel houd en die ben ik op dit moment kwijt!!
Ik zit nu en met mijn verdriet om een relatie van 5 jaar die op dit moment voorbij is en de constante ruzie met mijn ouders.
Het is een beetje een lang verhaal geworden, sorry!! Maar wat is jullie mening??
maandag 22 oktober 2007 om 14:49
Mijn mening is dat het tijd is dat je op jezelf gaat wonen en je wat meer losmaakt van je ouders. kan me heel goed voorstellen dt je vriend er geen zin meer heeft om bij je ouders in huis te zijn en kennelijk geef jij hem ook niet echt het gevoel dat je aan zijn kant staat.
Hoe lang wil yje je ouders nog je leven en je relaties laten bepalen? Ga op kamers, ben je gelijk van al het gezeik af.
Mijn ouders zijn ook niet altijd even blij geweest met mijn relaties, maar gelukkig zeggen ze dat meestal pas achteraf en geven ze mij de ruimte om er zelf achter te komen.
Hoe lang wil yje je ouders nog je leven en je relaties laten bepalen? Ga op kamers, ben je gelijk van al het gezeik af.
Mijn ouders zijn ook niet altijd even blij geweest met mijn relaties, maar gelukkig zeggen ze dat meestal pas achteraf en geven ze mij de ruimte om er zelf achter te komen.
maandag 22 oktober 2007 om 14:52
Ik zou een tijdje geen contact meer zoeken met mijn ouders om het zelf eens allemaal rustig te laten bezinken zonder die bemoeienis van je ouders en ook rustig met vriend naar een oplossing zoeken.
Daarna zou ik mijn ouders vertellen dat ik ga samenwonen met vriend en dat ze dat maar moeten accepteren en als ze dat niet willen accepteren het dan jammer voor hun is, het is wel mijn leven en ik wil dat leven zoals ik dat wil en met wie ik dat wil. Daarbij duidelijk aangevend dat ik hun niet als ouders wil laten vallen en dat ik hun regelmatig zal bezoeken, contact zal hebben maar dan zonder vriend.
Op de een of andere manier moet je je ouders rustig zien duidelijk te maken dat je oud en wijs genoeg bent om zelf je leven te leiden zoals jij dat wilt en niet zoals zij dat willen. Het is jouw keuze en zij moeten die keuze accepteren.
En als ze dat niet willen, tja, dan zul je toch wat afstand moeten nemen.
Daarna zou ik mijn ouders vertellen dat ik ga samenwonen met vriend en dat ze dat maar moeten accepteren en als ze dat niet willen accepteren het dan jammer voor hun is, het is wel mijn leven en ik wil dat leven zoals ik dat wil en met wie ik dat wil. Daarbij duidelijk aangevend dat ik hun niet als ouders wil laten vallen en dat ik hun regelmatig zal bezoeken, contact zal hebben maar dan zonder vriend.
Op de een of andere manier moet je je ouders rustig zien duidelijk te maken dat je oud en wijs genoeg bent om zelf je leven te leiden zoals jij dat wilt en niet zoals zij dat willen. Het is jouw keuze en zij moeten die keuze accepteren.
En als ze dat niet willen, tja, dan zul je toch wat afstand moeten nemen.
maandag 22 oktober 2007 om 14:54
hooogste tijd om op jezelf te gaan wonen. je gaat niet de rest van je leven met je ouders delen, maar met een man van JOUW keuze. die keuze heb je blijkbaar al gemaakt, maar vanwegen je ouders gaat t nu mis...
btje scheef.
tijd om de stoute schoenen aan te trekken en asap op eigen benen staan.
als je dat eenmaal gedaan hebt, bel je hem zo snel mogelijk weer op, dat jullie je op elkaar gaan richten zonder invloeden van buitenaf. zover dat mogelijk is.
btje scheef.
tijd om de stoute schoenen aan te trekken en asap op eigen benen staan.
als je dat eenmaal gedaan hebt, bel je hem zo snel mogelijk weer op, dat jullie je op elkaar gaan richten zonder invloeden van buitenaf. zover dat mogelijk is.
maandag 22 oktober 2007 om 14:55
Laura wat een verdrietige situatie.
Ik vind het heel erg voor je en het bracht me weer even terug bij mijn man en mijjn situatie jaren terug.
Hoe kan een ouder zeggen tegen jou dat jij niet van je vriend houd?
Alleen jij voelt en weet dat .
Ik heb het idee dat je ouders je niet willen laten gaan.En het kleine meisje willen houden die ze jaren hadden.
Kinderen worden groot en moeten de wijde wereld in kunnen gaan en zich ontplooien en eigen fouten maken.Ouders kunnen kinderen daar niet voor behoeden.Je leert namelijk niks van als ouders zeggen wat goed en slecht voor je is. Ze kunnen een mening geven op...(noem op).Maar ik zie niet in om kinderen te behoeden voor het willen exploren en leven.
Je vriend komt steeds in de situatie dat hij jou verdrietig ziet en dit eigenlijk niet wil voor je omdat hij om je geeft .En dit als oplossing ziet om jou verdriet te verlichten.Wat dus niet kan omdat jij ook gevoelens hebt. Dus heb ik het idee dat iedereen beter weet voor jou wat goed voor je is dan JIJ zelf.
Laat je niet leven.Leef zelf en maak beslissingen voor jezelf. Ieder mens maakt fouten in het leven en moet daar van leren. Je zal nooit blij en tevreden zijn als je zelf de kansen laat liggen en doet wat "andere" denken goed voor je is .Included je ouders..
Ik vind het heel erg voor je en het bracht me weer even terug bij mijn man en mijjn situatie jaren terug.
Hoe kan een ouder zeggen tegen jou dat jij niet van je vriend houd?
Alleen jij voelt en weet dat .
Ik heb het idee dat je ouders je niet willen laten gaan.En het kleine meisje willen houden die ze jaren hadden.
Kinderen worden groot en moeten de wijde wereld in kunnen gaan en zich ontplooien en eigen fouten maken.Ouders kunnen kinderen daar niet voor behoeden.Je leert namelijk niks van als ouders zeggen wat goed en slecht voor je is. Ze kunnen een mening geven op...(noem op).Maar ik zie niet in om kinderen te behoeden voor het willen exploren en leven.
Je vriend komt steeds in de situatie dat hij jou verdrietig ziet en dit eigenlijk niet wil voor je omdat hij om je geeft .En dit als oplossing ziet om jou verdriet te verlichten.Wat dus niet kan omdat jij ook gevoelens hebt. Dus heb ik het idee dat iedereen beter weet voor jou wat goed voor je is dan JIJ zelf.
Laat je niet leven.Leef zelf en maak beslissingen voor jezelf. Ieder mens maakt fouten in het leven en moet daar van leren. Je zal nooit blij en tevreden zijn als je zelf de kansen laat liggen en doet wat "andere" denken goed voor je is .Included je ouders..
maandag 22 oktober 2007 om 14:56
Inderdaad, tijd om de deur uit te gaan. Het was volgens mij 5 jaar terug al tijd daarvoor.
Hoe komt het dat je nog thuis woont?
Ik ben zelf nu bijna net zo oud als jouw exvriend en zou er ook niet aan moeten denken dat mijn vriend nog bij zijn ouders woont en zo beinvloed wordt door hen.
Vinden jouw ouders het eigenlijk zelf niet een keertje tijd worden dat je een eigen leven gaat leiden?
Hoe komt het dat je nog thuis woont?
Ik ben zelf nu bijna net zo oud als jouw exvriend en zou er ook niet aan moeten denken dat mijn vriend nog bij zijn ouders woont en zo beinvloed wordt door hen.
Vinden jouw ouders het eigenlijk zelf niet een keertje tijd worden dat je een eigen leven gaat leiden?
maandag 22 oktober 2007 om 15:06
Ik sluit me aan bij de vorige posters. Tijd om je los te maken van je ouders en een eigen leven te gaan leiden.
Dan komt het misschien helemaal goed tussen jullie twee, want volgens mij houden jullie wel veel van elkaar.
Oh mijn ouders waren daar ook wel goed in, om me duidelijk te maken dat een jongen niet geschikt voor me is. En als de relatie uit was, kwam het helemaal duidelijk naar voren, terwijl je dat juist niet wilt horen. Je leert van je eigen fouten, zo denk ik. Maar denk je daar zelf ook niet over na, om het huis uit te gaan en op jezelf te gaan wonen?
Dan komt het misschien helemaal goed tussen jullie twee, want volgens mij houden jullie wel veel van elkaar.
Oh mijn ouders waren daar ook wel goed in, om me duidelijk te maken dat een jongen niet geschikt voor me is. En als de relatie uit was, kwam het helemaal duidelijk naar voren, terwijl je dat juist niet wilt horen. Je leert van je eigen fouten, zo denk ik. Maar denk je daar zelf ook niet over na, om het huis uit te gaan en op jezelf te gaan wonen?
maandag 22 oktober 2007 om 15:07
Bedankt voor jullie snelle reacties!
Ik ben na vorige week ook direct op zoek gegaan naar een eigen woning! Binnen nu en 2 maanden hoop ik een plek voor mij zelf te hebben.Of het nu wel of niet goed komt tussen mijn vriend en mij (wat ik wel hoop) is dat het het beste voor mij.
jammer is dat mijn ouders hun reactie wel positief is dat ik op mij zelf ga wonen, maar tegelijkertijd vinden ze het belachelijk dat alles zo snel moet en dat ik dan zeker denk dat hij wel bij terugkomt?!Ja dat hoop ik wel, omdat we dan in alle rust samen kunnen kijken wat goed voor ons is.
De reden dat ik niet eerder op mijzelf ben gaan wonen is dat ik een paar jaar in het buitenland heb gewerkt en daardoor maar een paar maanden per jaar in nederland was. Daarna heb ik mijn vriend leren kennen en ik dacht dat we al sneller zouden samenwonen dus ik stelde het steeds uit.
Ik ben na vorige week ook direct op zoek gegaan naar een eigen woning! Binnen nu en 2 maanden hoop ik een plek voor mij zelf te hebben.Of het nu wel of niet goed komt tussen mijn vriend en mij (wat ik wel hoop) is dat het het beste voor mij.
jammer is dat mijn ouders hun reactie wel positief is dat ik op mij zelf ga wonen, maar tegelijkertijd vinden ze het belachelijk dat alles zo snel moet en dat ik dan zeker denk dat hij wel bij terugkomt?!Ja dat hoop ik wel, omdat we dan in alle rust samen kunnen kijken wat goed voor ons is.
De reden dat ik niet eerder op mijzelf ben gaan wonen is dat ik een paar jaar in het buitenland heb gewerkt en daardoor maar een paar maanden per jaar in nederland was. Daarna heb ik mijn vriend leren kennen en ik dacht dat we al sneller zouden samenwonen dus ik stelde het steeds uit.
maandag 22 oktober 2007 om 15:08
Ik sluit me volledig aan bij de vorige sprekers. Ik zou mezelf losmaken van mijn ouders.
Daarnaast vind ik de manier waarop je ouders zich opstellen nogal ''bijzonder'' en egocentrisch. Als ouders zou ik graag mijn kind gelukkig zien; ook al kan ik mezelf misschien niet helemaal vinden in de keus die iemand maakt. Ze kunnen in ieder geval jouw keus respecteren; helaas doen ze dit niet. Ze behandelen je nog steeds als een kind maar niet als een volwassen vrouw van 27.
Eerlijk gezegd vind ik dat jezelf hier ook een rol in hebt. Je laat jezelf als ''kind'' behandelen en niet als een volwassen vrouw. Je zou duidelijk je grenzen kunnen aangeven naar hen toe en ook kunnen aangeven dat je hen weliswaar respecteert maar dat zij ook jou en je keuzes moeten respecteren. Dit geldt namelijk voor beide kanten.
Ik kan me dan ook best voorstellen dat voor je vriend de maat vol was. Het is tijd dat jij een besluit neemt over hoe hiermee om te gaan. Daarnaast is 27 toch ook een mooie leeftijd om zelfstandig te gaan wonen en je eigen leven op te bouwen?
Daarnaast vind ik de manier waarop je ouders zich opstellen nogal ''bijzonder'' en egocentrisch. Als ouders zou ik graag mijn kind gelukkig zien; ook al kan ik mezelf misschien niet helemaal vinden in de keus die iemand maakt. Ze kunnen in ieder geval jouw keus respecteren; helaas doen ze dit niet. Ze behandelen je nog steeds als een kind maar niet als een volwassen vrouw van 27.
Eerlijk gezegd vind ik dat jezelf hier ook een rol in hebt. Je laat jezelf als ''kind'' behandelen en niet als een volwassen vrouw. Je zou duidelijk je grenzen kunnen aangeven naar hen toe en ook kunnen aangeven dat je hen weliswaar respecteert maar dat zij ook jou en je keuzes moeten respecteren. Dit geldt namelijk voor beide kanten.
Ik kan me dan ook best voorstellen dat voor je vriend de maat vol was. Het is tijd dat jij een besluit neemt over hoe hiermee om te gaan. Daarnaast is 27 toch ook een mooie leeftijd om zelfstandig te gaan wonen en je eigen leven op te bouwen?
maandag 22 oktober 2007 om 15:33
Lekker op jezelf gaan wonen en de dingen eens rustig laten bezinken.
Heel flauw van je ouders om te zeggen dat hij niet van je houdt.
Zitten zij er soms altijd bij??
Nee toch.
Loslaten van dochters is voor sommige ouders blijkbaar heel moeilijk maar je bent een volwassen vrouw meis
Kies voor jezelf (en als een hopeloze romanticus zou ik zeggen, Kies voor de liefde!!!)
Succes
Heel flauw van je ouders om te zeggen dat hij niet van je houdt.
Zitten zij er soms altijd bij??
Nee toch.
Loslaten van dochters is voor sommige ouders blijkbaar heel moeilijk maar je bent een volwassen vrouw meis
Kies voor jezelf (en als een hopeloze romanticus zou ik zeggen, Kies voor de liefde!!!)
Succes
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 22 oktober 2007 om 15:46
Als ik dit zo lees, dan zou ik ook zeggen, op jezelf gaan wonen lijkt mij het beste.
Wat ik niet helemaal begrijp is dat je schrijft, erg aanhankelijk mte je ouders te zijn, maar dat je vriend het voor jou op moest nemen blijkbaar tegen je ouders, waar de ruzie door is ontstaan.
Wat is de reden dan dat hij het voor jou op moest nemen, terwijl je zo close bent met je ouders? vraag ik me af.
Je zou het in zo'n geval eerder andersom verwachten. Ouders die onvoorwaardelijk ook close met jou zijn,.
Wat ik niet helemaal begrijp is dat je schrijft, erg aanhankelijk mte je ouders te zijn, maar dat je vriend het voor jou op moest nemen blijkbaar tegen je ouders, waar de ruzie door is ontstaan.
Wat is de reden dan dat hij het voor jou op moest nemen, terwijl je zo close bent met je ouders? vraag ik me af.
Je zou het in zo'n geval eerder andersom verwachten. Ouders die onvoorwaardelijk ook close met jou zijn,.
maandag 22 oktober 2007 om 15:54
Ik vind het bijna eng hoe jouw ouders hiermee omgaan. Je bent 27- ik denk dat het hoogste tijd is dat je een eigen leven start- hoe meer jij op jezelf bent hoe meer zij je ook zullen behandelen als een volwassene. Ik vind dat ze dat nu niet doen eerlijk gezegd. Ik ben even oud als jij, heb 8 jaar alleen gewoond en ben nu dus gaan samenwonen voor het eerst- ik weet wel wat tegenstand van ouders kan zijn (mijne zijn zeer christelijk en absoluut tegen samenwonen voor het huwelijk - en andere dingen voor het huwelijk), ik heb ook meerdere malen strijd gehad met mijn ouders. Maar ik had mijn eigen plek, dat maakt een heleboel verschil! Zelfstandigheid van JOUW kant is net zo goed een deel van loskomen van je ouders. Als zij jou niet loslaten zal jij je een beetje los moeten trekken, dat heb ik ook gedaan. Ik ben gewoon op kamers gegaan voor studie- en heb ondanks de grote verschillen in levensbeschouwing uiteindelijk toch een fijne relatie met mijn ouders.
Volg je hart en stel je minder afhankelijk op van je ouders. Zij behandelen je alsof je 17 bent en een kalverliefde hebt ipv een serieuze relatie die wat ups en downs heeft gekend. Neem wat meer de touwtjes in eigen handen zou ik zeggen.
scienza
Volg je hart en stel je minder afhankelijk op van je ouders. Zij behandelen je alsof je 17 bent en een kalverliefde hebt ipv een serieuze relatie die wat ups en downs heeft gekend. Neem wat meer de touwtjes in eigen handen zou ik zeggen.
scienza
maandag 22 oktober 2007 om 18:41
maandag 22 oktober 2007 om 19:09
Hoop echt dat wanneer ik een plek voor mijzelf heb ik ook weer meer rust heb! Het is wat er ook gebeurd het beste!
Heb daarnet weer ruzie gehad hier thuis en ik kan het er gewoon niet bij hebben! Nu hebben ze het weer over dat ik nooit een mooie toekomst met hem kan hebben omdat hij niet zoveel van mij houdt als ik van hem, aaarggghhh!! Ik snap het allemaal niet meer!
Bedankt voor jullie reacties
Heb daarnet weer ruzie gehad hier thuis en ik kan het er gewoon niet bij hebben! Nu hebben ze het weer over dat ik nooit een mooie toekomst met hem kan hebben omdat hij niet zoveel van mij houdt als ik van hem, aaarggghhh!! Ik snap het allemaal niet meer!
Bedankt voor jullie reacties
maandag 22 oktober 2007 om 20:09
Een heel klein beetje herken ik je verhaal wel, in de zin van strijd. Bij mijn in het gezin is er ook veel strijd en toen ik nog thuis woonde werd ik de hele tijd heen en weer gegooid met wat ik wilde en wat mijn moeder wilde. Ik werd er helemaal gek van. Ondertussen woon ik 1 jaar op mezelf en er is zoveel rust gekomen. Nog altijd ga ik liever niet naar mijn moeder, maar ze is mijn moeder en het contact wordt beter. Sinds ik niet meer thuis woon vinden mijn vrienden me allemaal veel relaxter en gezelliger en zo voel ik mij ook.
Wat ik hiermee wil zeggen zeggen is dat op jezelf gaan wonen veel meer lucht creeert en je dan zelf kunt bepalen hoeveel contact je met je ouders hebt. Bovendien kunnen ze dan niet meer zien wat je allemaal doet en met wie je contact hebt. Als je echt van deze jongen houdt ga er voor en zorg voor wat meer afstand met je ouders. Het werkt op alle fronten door.
Succes!
Wat ik hiermee wil zeggen zeggen is dat op jezelf gaan wonen veel meer lucht creeert en je dan zelf kunt bepalen hoeveel contact je met je ouders hebt. Bovendien kunnen ze dan niet meer zien wat je allemaal doet en met wie je contact hebt. Als je echt van deze jongen houdt ga er voor en zorg voor wat meer afstand met je ouders. Het werkt op alle fronten door.
Succes!
dinsdag 23 oktober 2007 om 15:20
Jullie reactie is duidelijk en eigenlijk iets wat ik eigenlijk al weet!
Heb gisteren 1.5 uur met mijn exvriend (bah krijg dat woord amper uit mijn strot) en hij geeft aan dat hij heel veel van mij houdt, maar nu ook erg tot rust komt nu hij niet die constante druk van mijn ouders en dus ook van mij voelt. Heb hem aangegeven dat ik druk op zoek ben naar een woning en daar is hij heel blij mee.
Ik ben echt intens verdrietig en hoop dat het goedkomt tussen ons, maar hij geeft ook aan dat ik realistisch moet zijn en mij dus moet realiseren dat wanneer het goedkomt hij echt niks met mijn ouders meer te maken wil hebben. Dat doet mij heel veel pijn, maar ik weet dat het het beste is.
Mijn ouders maken mij nu helemaal gek door weer aan te geven dat dit het beste is voor mij en dat ik veel beter verdien en kan krijgen?!
Hij heeft mij (nogmaals) verteld dat hij heel goed over onze relatie wil nadenken en voor zichzelf moet uitzoeken of hij er voor de volle 100% weer voor kan gaan iets wat hem op dit moment niet lukt!
Ik vind het zo moeilijk, want het liefst hoor ik natuurlijk; ik mis je, ik hou van je en wil je terug. Maar ik hoor alleen de eerste 2 dingen!
Wilde ik allemaal nog even kwijt!
Groetjes
Heb gisteren 1.5 uur met mijn exvriend (bah krijg dat woord amper uit mijn strot) en hij geeft aan dat hij heel veel van mij houdt, maar nu ook erg tot rust komt nu hij niet die constante druk van mijn ouders en dus ook van mij voelt. Heb hem aangegeven dat ik druk op zoek ben naar een woning en daar is hij heel blij mee.
Ik ben echt intens verdrietig en hoop dat het goedkomt tussen ons, maar hij geeft ook aan dat ik realistisch moet zijn en mij dus moet realiseren dat wanneer het goedkomt hij echt niks met mijn ouders meer te maken wil hebben. Dat doet mij heel veel pijn, maar ik weet dat het het beste is.
Mijn ouders maken mij nu helemaal gek door weer aan te geven dat dit het beste is voor mij en dat ik veel beter verdien en kan krijgen?!
Hij heeft mij (nogmaals) verteld dat hij heel goed over onze relatie wil nadenken en voor zichzelf moet uitzoeken of hij er voor de volle 100% weer voor kan gaan iets wat hem op dit moment niet lukt!
Ik vind het zo moeilijk, want het liefst hoor ik natuurlijk; ik mis je, ik hou van je en wil je terug. Maar ik hoor alleen de eerste 2 dingen!
Wilde ik allemaal nog even kwijt!
Groetjes
dinsdag 23 oktober 2007 om 15:48
Haura, ik snap je vriend wel hoor, dat hij twijfelt of hij je terug wil. Je hebt het al een keer uitgemaakt met hem omdat je je door je ouders twijfels had laten aanpraten, hij is natuurlijk bang dat dat opnieuw zal gebeuren. Jij geeft hem niet de indruk dat je helemaal voor hem gaat, hoe kan je dan verwachten dat hij helemaal voor je gaat?
Wat ik zo raar vind, is dat je ouders hem verwijten dat hij niet genoeg van je zou houden, terwijl HIJ het nota bene voor jou heeft opgenomen in het bijzijn van vrienden!
Ik denk dat je te loyaal bent aan je ouders. Loyaliteit is goed, maar als ik lees hoe jouw ouders jou behandelen, dan is dat een andere zaak. Ik vind dat je ouders je niet respecteren. Ik zou je sterk aanraden om je eigen leven te gaan leiden en je ouders duidelijk te maken dat jij nu over jouw leven beslist, en niet zij. Als ze het daar niet mee eens zijn, dan is dat hun probleem en hoef je je daar niet schuldig over te voelen. Ik weet wat het is, ik had zelf ook een vergelijkbaar probleem met mijn moeder, toen ze nog leefde.
Je bent geen kind meer, gedraag je daar dan ook naar zou ik zeggen! Sterkte!
Wat ik zo raar vind, is dat je ouders hem verwijten dat hij niet genoeg van je zou houden, terwijl HIJ het nota bene voor jou heeft opgenomen in het bijzijn van vrienden!
Ik denk dat je te loyaal bent aan je ouders. Loyaliteit is goed, maar als ik lees hoe jouw ouders jou behandelen, dan is dat een andere zaak. Ik vind dat je ouders je niet respecteren. Ik zou je sterk aanraden om je eigen leven te gaan leiden en je ouders duidelijk te maken dat jij nu over jouw leven beslist, en niet zij. Als ze het daar niet mee eens zijn, dan is dat hun probleem en hoef je je daar niet schuldig over te voelen. Ik weet wat het is, ik had zelf ook een vergelijkbaar probleem met mijn moeder, toen ze nog leefde.
Je bent geen kind meer, gedraag je daar dan ook naar zou ik zeggen! Sterkte!
