Relaties
alle pijlers
Weet het echt niet meer....
maandag 27 augustus 2007 om 19:27
Hoi meiden,
Zit al een tijdje te neuzen op het forum en lees vaak goede adviezen, dus dacht...misschien zit er ook eentje voor mij tussen als ik mijn verhaal doe.
Op dit moment weet ik echt niet meer wat ik mijn relatie wil, woon 12 jaar samen, vanaf mijn 17e en heb een super lieve vriend. Er zit totaal geen kwaad in, zeurt niet, rookt en drinkt niet maar daar zit ook tevens het probleem, er zit verder niets bij. Nooit geen spontane acties, iniatieven of verassingen. Hij is super onzeker geworden en erg afhankelijk..Wij leven de laatste 5 jaar ons eigen leventje maar wel samen in 1 huis. Van sex is ook amper sprake... beleef er ook geen plezier aan. Soms voelt het alsof ik met mijn beste vriend samen leef.
Op dit moment zitten we in een crisis en woon ik tijdelijk bij een vriendin omdat ik het echt niet meer trek... Elke keer die onzekere ogen en blikken en dat zielige koppie.
Aan de ene kant denk ik dat het beter is om te stoppen en opnieuw te beginnen alleen. Maar aan de andere kant ben ik zo bang om hem kwijt te raken. Continu gaan er vragen door mijn hoofd of ik het wel goed doe? Wil ik echt wel zonder hem leven? Ga ik niet ontzettend spijt krijgen? Ik hink vreselijk op twee benen en weet het echt niet meer. Het voelt ook of alles en iedereen tegen me is omdat ik hem zoveel verdriet aan doen, wat ik ook doe en zelf vreselijk vind, maar goed...
Zit al een tijdje te neuzen op het forum en lees vaak goede adviezen, dus dacht...misschien zit er ook eentje voor mij tussen als ik mijn verhaal doe.
Op dit moment weet ik echt niet meer wat ik mijn relatie wil, woon 12 jaar samen, vanaf mijn 17e en heb een super lieve vriend. Er zit totaal geen kwaad in, zeurt niet, rookt en drinkt niet maar daar zit ook tevens het probleem, er zit verder niets bij. Nooit geen spontane acties, iniatieven of verassingen. Hij is super onzeker geworden en erg afhankelijk..Wij leven de laatste 5 jaar ons eigen leventje maar wel samen in 1 huis. Van sex is ook amper sprake... beleef er ook geen plezier aan. Soms voelt het alsof ik met mijn beste vriend samen leef.
Op dit moment zitten we in een crisis en woon ik tijdelijk bij een vriendin omdat ik het echt niet meer trek... Elke keer die onzekere ogen en blikken en dat zielige koppie.
Aan de ene kant denk ik dat het beter is om te stoppen en opnieuw te beginnen alleen. Maar aan de andere kant ben ik zo bang om hem kwijt te raken. Continu gaan er vragen door mijn hoofd of ik het wel goed doe? Wil ik echt wel zonder hem leven? Ga ik niet ontzettend spijt krijgen? Ik hink vreselijk op twee benen en weet het echt niet meer. Het voelt ook of alles en iedereen tegen me is omdat ik hem zoveel verdriet aan doen, wat ik ook doe en zelf vreselijk vind, maar goed...
maandag 27 augustus 2007 om 19:40
Beste Traantje,
Je hebt al best een flinke stap gemaakt, door ergens anders tijdelijk te wonen, om te zien of je met hem door wilt gaan of niet. Maar het stukje ervoor mis ik ...........
Wat heb je met hem besproken toen en voor reden aangegeven? Wat heeft hij met de informatie gedaan? Wil je geen relatiehulp zoeken?
Je hebt al best een flinke stap gemaakt, door ergens anders tijdelijk te wonen, om te zien of je met hem door wilt gaan of niet. Maar het stukje ervoor mis ik ...........
Wat heb je met hem besproken toen en voor reden aangegeven? Wat heeft hij met de informatie gedaan? Wil je geen relatiehulp zoeken?
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 28 augustus 2007 om 10:00
Hoi Traantje,
Ik zit momenteel precies in hetzelfde schuitje. Sinds vrijdag woon ik weer even bij mn ouders. Het is heel erg lastig, omdat je de hele tijd heen en weer geslingerd wordt qua gevoel. Maar voor mij geeft het wel een hoop rust, zodat ik er goed overna kan denken.
En ja ik was bang dat iedereen boos op mij zou zijn, omdat ik hem zoveel pijn doe. Maar gelukkig heb ik mensen om mij heen die mij niet veroordelen. Ze vinden het rot voor beide partijen.
Geef jezelf gewoon even tijd, dat doe ik nu ook. En zo hoop ik achter een aantal antwoorden te komen.
Succes !!!
Ik zit momenteel precies in hetzelfde schuitje. Sinds vrijdag woon ik weer even bij mn ouders. Het is heel erg lastig, omdat je de hele tijd heen en weer geslingerd wordt qua gevoel. Maar voor mij geeft het wel een hoop rust, zodat ik er goed overna kan denken.
En ja ik was bang dat iedereen boos op mij zou zijn, omdat ik hem zoveel pijn doe. Maar gelukkig heb ik mensen om mij heen die mij niet veroordelen. Ze vinden het rot voor beide partijen.
Geef jezelf gewoon even tijd, dat doe ik nu ook. En zo hoop ik achter een aantal antwoorden te komen.
Succes !!!
dinsdag 28 augustus 2007 om 10:30
Hoi meiden,
Bedankt voor jullie berichten.
Ik heb hem regelmatig gezegd dat ik het graag anders zou zien. Soms met een grapje, soms bloedserieus, soms met ruzie maar hij heeft de signalen nooit opgepakt. Ja nu, nu het dus echt ernstig aan het worden is.
We praten er nu heel veel over, en hij wil er alles aan doen, maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat nog wel wil. Hij geeft zelf toe dat hij idd moet veranderen en dingen anders moet doen, maar ja voor hoelang gaat hij dat volhouden...Ben zo bang dat het weer verzand in het oude ritme...
Je hebt gelijk dat medelijden geen goede basis is, maar hij heeft natuurlijk ook zijn hele goede kanten en die komen op een of andere manier nu ineens weer bovendrijven. Wat ik zeg, we zijn beste maatjes en ik ben bang om dat ook kwijt te raken. Maar ik weet ook dat als er geen liefde meer is...het ook niet veel zin meer heeft...
We gaan morgen allebei apart naar een relatie therapeut, om toch maar iets te proberen, want ik denk dat we er samen niet uitkomen.
Daarbij komt ook nog het rotgevoel van niet in je eigen huisje met je eigen spullen en je eigen omgeving te zitten. Heb vanacht geen oog dicht gedaan, vind het echt een drama en het is zo verleidelijk om terug naar huis te gaan...
Bedankt voor jullie berichten.
Ik heb hem regelmatig gezegd dat ik het graag anders zou zien. Soms met een grapje, soms bloedserieus, soms met ruzie maar hij heeft de signalen nooit opgepakt. Ja nu, nu het dus echt ernstig aan het worden is.
We praten er nu heel veel over, en hij wil er alles aan doen, maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat nog wel wil. Hij geeft zelf toe dat hij idd moet veranderen en dingen anders moet doen, maar ja voor hoelang gaat hij dat volhouden...Ben zo bang dat het weer verzand in het oude ritme...
Je hebt gelijk dat medelijden geen goede basis is, maar hij heeft natuurlijk ook zijn hele goede kanten en die komen op een of andere manier nu ineens weer bovendrijven. Wat ik zeg, we zijn beste maatjes en ik ben bang om dat ook kwijt te raken. Maar ik weet ook dat als er geen liefde meer is...het ook niet veel zin meer heeft...
We gaan morgen allebei apart naar een relatie therapeut, om toch maar iets te proberen, want ik denk dat we er samen niet uitkomen.
Daarbij komt ook nog het rotgevoel van niet in je eigen huisje met je eigen spullen en je eigen omgeving te zitten. Heb vanacht geen oog dicht gedaan, vind het echt een drama en het is zo verleidelijk om terug naar huis te gaan...
dinsdag 28 augustus 2007 om 10:45
ik denk dat je jezelf eens moet afvragen of je jezelf over 10 jaar, 20 jaar of 30 jaar nog zo ziet leven als nu.
ik heb in hetzelfde schuitje gezeten als jij, 8 jr samengewoond met een hele lieve betrouwbare man, maar idd ook heel afhankelijk en heel bang om door mij in de steek gelaten te worden, waardoor er op mij een enorme druk gelegd werd, omdat ik dacht als ik bij hem wegga verpest ik zijn leven en wordt hij ongelukkig, dat wilde ik ook niet.
totdat ik tot het besef kwam dat ikzelf zo ook niet gelukkig was en toen ik er aan dacht dat ik zo nog 30 jaar verder moest leven kreeg ik het spaans benauwd,
ik heb er na heeeeel lang wikken en wegen toch een punt achter gezet en ben met heel veel moeite alleen verder gegaan, ik kwam heel moeilijk van hem los, omdat ik toch altijd een zorgtaak had voor hem (vond ik zelf) en dat viel nu weg, ik viel letterlijk in een gat. Toch heb ik doorgezet en achteraf ben ik daar toch heel blij om.
ik wens je heel vel sterkte met het nemen van een beslissing, het is echt heel moeilijk maar vergeet jezelf niet!
Liefs GvdG
ik heb in hetzelfde schuitje gezeten als jij, 8 jr samengewoond met een hele lieve betrouwbare man, maar idd ook heel afhankelijk en heel bang om door mij in de steek gelaten te worden, waardoor er op mij een enorme druk gelegd werd, omdat ik dacht als ik bij hem wegga verpest ik zijn leven en wordt hij ongelukkig, dat wilde ik ook niet.
totdat ik tot het besef kwam dat ikzelf zo ook niet gelukkig was en toen ik er aan dacht dat ik zo nog 30 jaar verder moest leven kreeg ik het spaans benauwd,
ik heb er na heeeeel lang wikken en wegen toch een punt achter gezet en ben met heel veel moeite alleen verder gegaan, ik kwam heel moeilijk van hem los, omdat ik toch altijd een zorgtaak had voor hem (vond ik zelf) en dat viel nu weg, ik viel letterlijk in een gat. Toch heb ik doorgezet en achteraf ben ik daar toch heel blij om.
ik wens je heel vel sterkte met het nemen van een beslissing, het is echt heel moeilijk maar vergeet jezelf niet!
Liefs GvdG
dinsdag 28 augustus 2007 om 11:38
Hoi,
Als ik er nu op dit moment over nadenk, kan ik daar niet goed over nadenken.
Hij is namelijk een ideale vader, en wat ik al eerder zei, hij zeurt nooit en laat me compleet mijn eigen gang gaan. Dus als ik daar aan denk, geeft me dat een veilig en vertrouwd gevoel. Maar als ik dan denk aan wat wij verder samen hebben, is het een sleur en dat wil ik niet nog jaren....!
Wat je zegt, dat los komen van iemand vind ik echt moeilijk, nu ben ik niet meer thuis, maar wil ik nog wel praten met hem.... Waarom is het zo moeilijk om iets te beslissen, denk dat dit het moeilijkste is wat ik ooit heb moeten doormaken...
Als ik er nu op dit moment over nadenk, kan ik daar niet goed over nadenken.
Hij is namelijk een ideale vader, en wat ik al eerder zei, hij zeurt nooit en laat me compleet mijn eigen gang gaan. Dus als ik daar aan denk, geeft me dat een veilig en vertrouwd gevoel. Maar als ik dan denk aan wat wij verder samen hebben, is het een sleur en dat wil ik niet nog jaren....!
Wat je zegt, dat los komen van iemand vind ik echt moeilijk, nu ben ik niet meer thuis, maar wil ik nog wel praten met hem.... Waarom is het zo moeilijk om iets te beslissen, denk dat dit het moeilijkste is wat ik ooit heb moeten doormaken...
dinsdag 28 augustus 2007 om 11:44
Het is moeilijk om los te komen van iemand waar je nog van houdt. Alleen is dat houden van een andere houden van als het houden van in een liefdesrelatie. Je hebt samen al heel veel meegemaakt, kent elkaar door en door, je kunt lezen en schrijven met elkaar.
En dat vertrouwde raak je kwijt en het beangstigt je omdat je denkt dat je dat gevoel nooit meer bij iemand anders krijgt.
Ik ben in het begin vrienden gebleven met mij ex maar het werd toch lastig toen 1 van ons een nieuwe partner kreeg. Ik denk ook dat ik, op het moment dat ik een nieuwe relatie kreeg, pas echt los van hem was.
Het is echt heel moeilijk maar uiteindelijk was ik heel blij dat ik toch die keuze heb gemaakt. Ik ben er zelf ook nog en ik hoef niet alleen een ander gelukkig te maken.
En nu kijk ik met een goed gevoel terug naar die relatie, en niet met het gevoel dat ik jaren heb verspild door geen keuze te durven maken...
dinsdag 28 augustus 2007 om 14:02
Vrienden blijven is denk ik heel moeilijk omdat het voor hem natuurlijk niet zo voelt, alles wat ik zeg of doe, haalt hij hoop uit. Wat ik echt begrijp, want ik heb de knoop ook nog niet echt helemaal definitief doorgehakt.
En eerlijk gezegd durf ik het nog steeds niet. En waarom, uit angst denk ik... Inderdaad bang dat ik dat vertrouwende veilige gevoel niet meer bij een ander krijg, bang dat ik spijt krijg, bang voor alles wat er komen gaat...
Ik zit er zo mee in mijn maag, weet gewoon niet wat ik moet. Hink echt op twee benen....Wel, niet, wel, niet... Misschien moet ik hem nu nog echt een allerlaatste kans geven, met hele duidelijke afspraken?
(pfff....wat zou het makkelijk zijn als je even in een glazen bol kon kijken, om te zien dat alles voor allebei uiteindelijk goed komt)
En eerlijk gezegd durf ik het nog steeds niet. En waarom, uit angst denk ik... Inderdaad bang dat ik dat vertrouwende veilige gevoel niet meer bij een ander krijg, bang dat ik spijt krijg, bang voor alles wat er komen gaat...
Ik zit er zo mee in mijn maag, weet gewoon niet wat ik moet. Hink echt op twee benen....Wel, niet, wel, niet... Misschien moet ik hem nu nog echt een allerlaatste kans geven, met hele duidelijke afspraken?
(pfff....wat zou het makkelijk zijn als je even in een glazen bol kon kijken, om te zien dat alles voor allebei uiteindelijk goed komt)
dinsdag 28 augustus 2007 om 15:29
Tja meid, ik kan er niets aan doen, maar ik zou de knoop maar gewoon doorhakken, Uit alles wat je zegt kan ik weinig anders concluderen dan dat voor jou de koek(van liefde) gewoon op is. Wat je over hem zegt klinkt grotendeels als hem zielig vinden, hem niet ongelukkig willen maken, enz.
Waarom wil je hèm een allerlaatste kans geven? Wat moet hij dan doen, hoe moet hij veranderen? Dat is toch niet realistisch. Het probleem zit toch bij jezelf, je eigen gevoel. Dus moet je zelf veranderen. Bovendien, als hij werkelijk zo'n onzeker tiep is, kun je je lot toch zeker niet in zijn handen leggen.
Je verschuilt je nu met je eigen angst en besluiteloosheid achter hem, legt de verantwoordelijkheid bij hem. Je moet gewoon zelf de verantwoordlijkheid nemen, als je nog voldoende van hem houdt dan accepteer je hem zoals hij is. En zoniet, doe dan jezelf en hem het plezier door er een eind aan te maken. Dan kunnen jullie allebei weer verder met je leven.
En ja, je zult je in t begin best wel rot voelen, maar het verbreken van een gewoonte brengt sowieso altijd een gevoel van onbehagen met zich mee, dat houdt niet in dat het een verkeerde beslissing was. Dus niet binnen een maand weer terug hollen !!
Waarom wil je hèm een allerlaatste kans geven? Wat moet hij dan doen, hoe moet hij veranderen? Dat is toch niet realistisch. Het probleem zit toch bij jezelf, je eigen gevoel. Dus moet je zelf veranderen. Bovendien, als hij werkelijk zo'n onzeker tiep is, kun je je lot toch zeker niet in zijn handen leggen.
Je verschuilt je nu met je eigen angst en besluiteloosheid achter hem, legt de verantwoordelijkheid bij hem. Je moet gewoon zelf de verantwoordlijkheid nemen, als je nog voldoende van hem houdt dan accepteer je hem zoals hij is. En zoniet, doe dan jezelf en hem het plezier door er een eind aan te maken. Dan kunnen jullie allebei weer verder met je leven.
En ja, je zult je in t begin best wel rot voelen, maar het verbreken van een gewoonte brengt sowieso altijd een gevoel van onbehagen met zich mee, dat houdt niet in dat het een verkeerde beslissing was. Dus niet binnen een maand weer terug hollen !!
donderdag 30 augustus 2007 om 13:30
Hoi Mabel,
Je slaat de spijker op zijn kop denk ik.... Toch denk ik dat hij wel heel erg veranderd is met de man waar ik verliefd op werd. Die man was vol zelfvertrouwen, eigen willetje en eigen leventje... Dat is allemaal weg nu...
Gisteren zijn we ieder apart naar een relatie therapeut geweest....Waar ik me nog rotter bij voelde na afloop. Zij zei: Tja meid hele lastig situatie waar je in zit... Lekker opbeurend dus... Ik besef heel goed dat zij het verlossende woord ook niet kan geven maar toch had ik gehoopt dat zij duidelijkheid kon bieden misschien... Volgende week moeten we samen heen....
Op dit moment tolt mijn hoofd van alle gedachten waardoor ik heen en weer geslingerd wordt...
Je slaat de spijker op zijn kop denk ik.... Toch denk ik dat hij wel heel erg veranderd is met de man waar ik verliefd op werd. Die man was vol zelfvertrouwen, eigen willetje en eigen leventje... Dat is allemaal weg nu...
Gisteren zijn we ieder apart naar een relatie therapeut geweest....Waar ik me nog rotter bij voelde na afloop. Zij zei: Tja meid hele lastig situatie waar je in zit... Lekker opbeurend dus... Ik besef heel goed dat zij het verlossende woord ook niet kan geven maar toch had ik gehoopt dat zij duidelijkheid kon bieden misschien... Volgende week moeten we samen heen....
Op dit moment tolt mijn hoofd van alle gedachten waardoor ik heen en weer geslingerd wordt...
donderdag 30 augustus 2007 om 13:30
Hoi Mabel,
Je slaat de spijker op zijn kop denk ik.... Toch denk ik dat hij wel heel erg veranderd is met de man waar ik verliefd op werd. Die man was vol zelfvertrouwen, eigen willetje en eigen leventje... Dat is allemaal weg nu...
Gisteren zijn we ieder apart naar een relatie therapeut geweest....Waar ik me nog rotter bij voelde na afloop. Zij zei: Tja meid hele lastig situatie waar je in zit... Lekker opbeurend dus... Ik besef heel goed dat zij het verlossende woord ook niet kan geven maar toch had ik gehoopt dat zij duidelijkheid kon bieden misschien... Volgende week moeten we samen heen....
Op dit moment tolt mijn hoofd van alle gedachten waardoor ik heen en weer geslingerd wordt...
Je slaat de spijker op zijn kop denk ik.... Toch denk ik dat hij wel heel erg veranderd is met de man waar ik verliefd op werd. Die man was vol zelfvertrouwen, eigen willetje en eigen leventje... Dat is allemaal weg nu...
Gisteren zijn we ieder apart naar een relatie therapeut geweest....Waar ik me nog rotter bij voelde na afloop. Zij zei: Tja meid hele lastig situatie waar je in zit... Lekker opbeurend dus... Ik besef heel goed dat zij het verlossende woord ook niet kan geven maar toch had ik gehoopt dat zij duidelijkheid kon bieden misschien... Volgende week moeten we samen heen....
Op dit moment tolt mijn hoofd van alle gedachten waardoor ik heen en weer geslingerd wordt...
donderdag 30 augustus 2007 om 19:53
Traantje en Nagelstyliste,
Hier nog eentje! Zelfde schuitje. 12 jaar samen en dan opeens voel je dat het over is. Ik ben nog bij mijn manlief, maar heb voor mij zelf al wel de keuze gemaakt om verder alleen door te gaan. Ben al enige maanden ook bij psycholoog die mij helpt in mijn proces. Het is vaak lastig om naar je gevoel te luisteren terwijl je verstand er nog niet bij kan. Je gevoel zegt vaak al genoeg, maar verstandelijk kun je het nog niet beargumenteren want: hij is toch leuk, aardig, knap, lief trouw, dus waar zeur je eigenlijk?
Ik heb geleerd dat ik jarenlang coach ben geweest voor manlief en mijzelf in deze rol heb gezet. Nu ben ik daar zat van en wil ik eigenlijk een man die mij eens gata vertellen wat er moet gebeuren.... Ik ben gegroeid en moet leren accepteren dat mijn behoeftes zijn gewijzigd en dat ik daar weinig aan kan doen. Hoe vervelend ik dat ook vind, want een huwelijk opgeven doe je niet zo maar. Nu ben ik naarstig op zoek naar het juiste moment om te breken, maar je raad het al: dat komt maar niet! Doe je dat maandag na een vermoeiende dag? Of nadat je leuk bij vrienden bent geweest of dat ie terugkomt van het sporten? Pff, mijn psycholoog heeft gezegd dat ik het moet laten rusten. Het moment komt vanzelf op mijn pad. Meteen uitvoering willen geven aan je beslissing is niet noodzakelijk en daar mag je best even over doen.... ik wens jullie veel sterkte toe! Als geen ander voel ik jullie heen en weer geslinger tussen allemaal gedachtes en het schuldgevoel ofwel knaaggevoel zoals ik dat noem. Uiteindelijk moet je voor jezelf kiezen wat het beste is voor jou, daar wordt iedereen uiteindelijk beter van.
dikke kus en sterkte!
José
Hier nog eentje! Zelfde schuitje. 12 jaar samen en dan opeens voel je dat het over is. Ik ben nog bij mijn manlief, maar heb voor mij zelf al wel de keuze gemaakt om verder alleen door te gaan. Ben al enige maanden ook bij psycholoog die mij helpt in mijn proces. Het is vaak lastig om naar je gevoel te luisteren terwijl je verstand er nog niet bij kan. Je gevoel zegt vaak al genoeg, maar verstandelijk kun je het nog niet beargumenteren want: hij is toch leuk, aardig, knap, lief trouw, dus waar zeur je eigenlijk?
Ik heb geleerd dat ik jarenlang coach ben geweest voor manlief en mijzelf in deze rol heb gezet. Nu ben ik daar zat van en wil ik eigenlijk een man die mij eens gata vertellen wat er moet gebeuren.... Ik ben gegroeid en moet leren accepteren dat mijn behoeftes zijn gewijzigd en dat ik daar weinig aan kan doen. Hoe vervelend ik dat ook vind, want een huwelijk opgeven doe je niet zo maar. Nu ben ik naarstig op zoek naar het juiste moment om te breken, maar je raad het al: dat komt maar niet! Doe je dat maandag na een vermoeiende dag? Of nadat je leuk bij vrienden bent geweest of dat ie terugkomt van het sporten? Pff, mijn psycholoog heeft gezegd dat ik het moet laten rusten. Het moment komt vanzelf op mijn pad. Meteen uitvoering willen geven aan je beslissing is niet noodzakelijk en daar mag je best even over doen.... ik wens jullie veel sterkte toe! Als geen ander voel ik jullie heen en weer geslinger tussen allemaal gedachtes en het schuldgevoel ofwel knaaggevoel zoals ik dat noem. Uiteindelijk moet je voor jezelf kiezen wat het beste is voor jou, daar wordt iedereen uiteindelijk beter van.
dikke kus en sterkte!
José
zondag 2 september 2007 om 07:05
Zelf heb ik ongeveer 8 maanden geleden besloten dat ik wilde scheiden van mijn man, het heeft bijna 5 maanden geduurd voor ik de definitieve beslissing heb genomen om hem te zeggen dat ik bij hem wegging en daad bij woord voegde. Omdat ik op het juiste moment wachtte. Ik kan er maar een ding over zeggen, dat juiste moment bestaat niet, voor dit soort dingen geldt alleen dat je het moet doen als je gevoel zegt dat het klaar is. Twijfel niet te lang, neem een beslissing. Hoe langer het duurt voor je je beslissing duidelijk maakt hoe moeilijker het wordt om die stap te zetten. En hoe langer het aan je knaagt. Kies voor jezelf dat ben je waard, wordt of wees gelukkig daar heb je recht op, en neem dat recht.
zondag 2 september 2007 om 13:30
Bij mij is het ook gewoon nog een grote zooi in mn hoofd.
Maar ik heb mn vriend in de afgelopen week niet gemist. En eigenlijk baal ik daar best wel van. Ik had gehoopt dat het anders zou zijn. Gisteren ben ik even bij hem geweest om gewoon even te praten over de situatie. Hij stelde allerlei vragen waarop ik voor mezelf ook nog niet een direct antwoord heb. Moeilijk allemaal dus. Hij zorgde weer heel fijn voor me en dat maakt het dan zo moeilijk. Dan denk ik wordt eens boos op mij en scheldt me de huid vol ipv lief vragen of ik wat wil drinken en me een stevige kroel te geven. De vriendschap tussen ons zal altijd blijven bestaan, dat weet ik zeker en daar zal ik ook voor vechten als het moet. Daarvoor hebben we teveel meegemaakt. Maar soms ben ik bang dat de liefde echt over is, tenminste van mijn kant. Hij houdt onvoorwaardelijk van mij, ik ben zijn alles, zn engel. En dan voel ik mezelf zo'n kutwijf........
Maar ik heb mn vriend in de afgelopen week niet gemist. En eigenlijk baal ik daar best wel van. Ik had gehoopt dat het anders zou zijn. Gisteren ben ik even bij hem geweest om gewoon even te praten over de situatie. Hij stelde allerlei vragen waarop ik voor mezelf ook nog niet een direct antwoord heb. Moeilijk allemaal dus. Hij zorgde weer heel fijn voor me en dat maakt het dan zo moeilijk. Dan denk ik wordt eens boos op mij en scheldt me de huid vol ipv lief vragen of ik wat wil drinken en me een stevige kroel te geven. De vriendschap tussen ons zal altijd blijven bestaan, dat weet ik zeker en daar zal ik ook voor vechten als het moet. Daarvoor hebben we teveel meegemaakt. Maar soms ben ik bang dat de liefde echt over is, tenminste van mijn kant. Hij houdt onvoorwaardelijk van mij, ik ben zijn alles, zn engel. En dan voel ik mezelf zo'n kutwijf........
zondag 2 september 2007 om 18:17
Hoi Nagelstyliste,
Ik voel me echt precies als jij.... op sommige moment zo'n rotwijf, omdat ik maar blijf twijfelen...Iedereen kan nog zo hard roepen dat je een beslissing moet nemen, maar op een of andere manier kan ik dat nu gewoon niet doen!! Maar ik weet ook dat dat niet eerlijk is naar hem toe, maar goed...
Het gaat hier precies hetzelfde...Hij doet nu alles voor me...beetje bij het overdrevene af.... En dan denk ik ook weer: Het gras is toch niet groener bij een ander, dus waarom zou ik weggaan bij hem...? Alle twijfels slaan weer toe..... Terwijl ik op het andere moment weer zo zeker van mezelf ben dat het beter is als we ermee stoppen....
Succes meid.....
Ik voel me echt precies als jij.... op sommige moment zo'n rotwijf, omdat ik maar blijf twijfelen...Iedereen kan nog zo hard roepen dat je een beslissing moet nemen, maar op een of andere manier kan ik dat nu gewoon niet doen!! Maar ik weet ook dat dat niet eerlijk is naar hem toe, maar goed...
Het gaat hier precies hetzelfde...Hij doet nu alles voor me...beetje bij het overdrevene af.... En dan denk ik ook weer: Het gras is toch niet groener bij een ander, dus waarom zou ik weggaan bij hem...? Alle twijfels slaan weer toe..... Terwijl ik op het andere moment weer zo zeker van mezelf ben dat het beter is als we ermee stoppen....
Succes meid.....
donderdag 13 september 2007 om 18:37
Traantje, ik zou lekker doorgaan met die therapie. Want er kan best veel veranderen. Misschien niet in hem en daar moet je ook niet mee bezig zijn, want je kunt een ander niet veranderen, maar waarschijnlijk wel in jou. En dat kan allerlei kanten op, van zeker weten dat je weg wilt gaan tot op een heel andere manier naar je vriend en zijn gedrag kijken en heel anders met hem om gaan en elkaar weer helemaal kunnen vinden. Het is namelijk een bepaalde interactie met elkaar waardoor jij dit gedrag vertoont en je vriend dat en misschien dat een klein nuance anders heel nieuw licht op jullie en de relatie laat schijnen. Als je nog zo twijfelt dan moet je een beslissing niet forceren. Zoek afleiding als het je te veel wordt, doe therapie en dwing jezelf niet te beslissen omdat het zo zielig is voor hem. Dit is een hele belangrijke beslissing dus daar mag je best tijd aan besteden en energie in stoppen.
Sterkte.
Sterkte.
