Relaties
alle pijlers
Weet jouw partner wat jouw wens is in geval van bijvoorbeeld coma?
donderdag 12 juli 2007 om 15:29
Als dochter van 2 jong aan longkanker overleden ouders, heb ik al sinds mijn 25-ste een wilsbeschikking opgemaakt. Daarin staat bijvoorbeeld dat ik bij coma, als mijn kansen slecht zijn, niet als kasplantje in leven wil worden gehouden.
Ik ben sinds vorig jaar getrouwd en heb al een paar keer met mijn man proberen te praten over mijn wensen en ideeën ten aanzien van ziekte en dood.
Ik merk dat hij er erg naar van wordt. Hij wil liever helemaal niet nadeknekn over het gegeven dat er wel eens iets met mij kan gebeuren. Ik wil, aan de andere kant, graag mijn standpunt duidelijk maken, zodat hij eventueel de juiste keuze voor mij kan maken, mocht er iets ergs gebeuren.
Ik vind dit een moeilijke kwestie en vroeg me af of jullie dit herkennen en hoe jullie dingen geregeld hebben.
Ik ben sinds vorig jaar getrouwd en heb al een paar keer met mijn man proberen te praten over mijn wensen en ideeën ten aanzien van ziekte en dood.
Ik merk dat hij er erg naar van wordt. Hij wil liever helemaal niet nadeknekn over het gegeven dat er wel eens iets met mij kan gebeuren. Ik wil, aan de andere kant, graag mijn standpunt duidelijk maken, zodat hij eventueel de juiste keuze voor mij kan maken, mocht er iets ergs gebeuren.
Ik vind dit een moeilijke kwestie en vroeg me af of jullie dit herkennen en hoe jullie dingen geregeld hebben.
donderdag 12 juli 2007 om 15:49
Hai pinksterbloempje,
Ik vind het ook heel belangrijk, zeker nu ik voor een aantal ingrijpende dingen ben komen te staan tijdens de ziekte en na het overlijden van mijn man. Mijn man wilde er ook niet over praten zelfs niet op het einde. Hij had wel tussen de regels door dingen gezegd (oa. geen euthanasie) maar verder waren er een hoop zaken die ik zelf maar moest uitzoeken. Ik ben daarom tijdens de ziekte van mijn man (toen we wisten dat hij niet lang meer te leven had) naar een uitvaartbegeleidster gegaan. Ze had een boekje, soort invulboekje wat je kunt invullen. Misschien is het een idee om dat voor je zelf in te vullen en dan tegen je man zeggen waar je het neerlegt. Zo hoeft hij er niet over te praten maar kan hij als het nodig is dus wel lezen wat jouw wil is. (En daar stonden meerdere dingen, inderdaad over het kasplantje-verhaal, maar ook over begraven/cremeren en zaken die daarbij horen, donor, maar ook lichaam ter beschikking stellen voor medisch onderzoek in geval van onbekende doodsoorzaak). En als je er 2 opvraagt (ik neem aan dat elke uitvaartondernemeing wel iets dergelijks heeft) zou je kunnen zeggen dat je er voor hem ook een hebt meegebracht. Dat ie niet verplicht is om er iets mee te doen en dat je hoopt dat je het nooit nodig zult hebben, maar dat het voor jou een houvast kan zijn mocht er wel iets dergelijks gebeuren.
Ik heb bij mijn man een paar dingen tussen de regels door kunnen aankaarten naar aanleiding van het boekje, als daar een aanknopingspunt was voor in een gesprek, maar dat is erg omslachtig.
Ik hoop dat je er iets aan hebt.
*;, rommel
Ik vind het ook heel belangrijk, zeker nu ik voor een aantal ingrijpende dingen ben komen te staan tijdens de ziekte en na het overlijden van mijn man. Mijn man wilde er ook niet over praten zelfs niet op het einde. Hij had wel tussen de regels door dingen gezegd (oa. geen euthanasie) maar verder waren er een hoop zaken die ik zelf maar moest uitzoeken. Ik ben daarom tijdens de ziekte van mijn man (toen we wisten dat hij niet lang meer te leven had) naar een uitvaartbegeleidster gegaan. Ze had een boekje, soort invulboekje wat je kunt invullen. Misschien is het een idee om dat voor je zelf in te vullen en dan tegen je man zeggen waar je het neerlegt. Zo hoeft hij er niet over te praten maar kan hij als het nodig is dus wel lezen wat jouw wil is. (En daar stonden meerdere dingen, inderdaad over het kasplantje-verhaal, maar ook over begraven/cremeren en zaken die daarbij horen, donor, maar ook lichaam ter beschikking stellen voor medisch onderzoek in geval van onbekende doodsoorzaak). En als je er 2 opvraagt (ik neem aan dat elke uitvaartondernemeing wel iets dergelijks heeft) zou je kunnen zeggen dat je er voor hem ook een hebt meegebracht. Dat ie niet verplicht is om er iets mee te doen en dat je hoopt dat je het nooit nodig zult hebben, maar dat het voor jou een houvast kan zijn mocht er wel iets dergelijks gebeuren.
Ik heb bij mijn man een paar dingen tussen de regels door kunnen aankaarten naar aanleiding van het boekje, als daar een aanknopingspunt was voor in een gesprek, maar dat is erg omslachtig.
Ik hoop dat je er iets aan hebt.
*;, rommel
donderdag 12 juli 2007 om 16:00
Wij weten van elkaar precies wat we willen als een van ons komt te overlijden.
We hebben het helemaal doorgesproken hoe de crematie moet verlopen,alles ligt al vast,al jaren.
Door ervaring hebben we geleerd dat je maar beter voorbereid kunt zijn:(
Bij ziekte hebben we nog geen idee,we weten wel ongeveer hoe we er in staan(niet te veel lijden of uitzichtloze situatie),maar moeilijk is het wel.
Als je nu 100% zekerheid hebt dat iemand als een kasplantje verder moet en niks meer kan is de keus duidelijker te maken lijkt mij,hoewel de praktijk veel moeilijker zal zijn dan je nu in theorie kunt bedenken.
Maar al die minder duidelijke situaties zien we wel als het zover is,hoe je erin staat kan altijd nog veranderen.
Ik heb ervaren dat je grenzen behoorlijk kunnen verschuiven,wat je nog leefbaar vindt.
Ik hoop dat we nooit voor een dergelijke keuze komen te staan maar dat het lot beslist.
We hebben het helemaal doorgesproken hoe de crematie moet verlopen,alles ligt al vast,al jaren.
Door ervaring hebben we geleerd dat je maar beter voorbereid kunt zijn:(
Bij ziekte hebben we nog geen idee,we weten wel ongeveer hoe we er in staan(niet te veel lijden of uitzichtloze situatie),maar moeilijk is het wel.
Als je nu 100% zekerheid hebt dat iemand als een kasplantje verder moet en niks meer kan is de keus duidelijker te maken lijkt mij,hoewel de praktijk veel moeilijker zal zijn dan je nu in theorie kunt bedenken.
Maar al die minder duidelijke situaties zien we wel als het zover is,hoe je erin staat kan altijd nog veranderen.
Ik heb ervaren dat je grenzen behoorlijk kunnen verschuiven,wat je nog leefbaar vindt.
Ik hoop dat we nooit voor een dergelijke keuze komen te staan maar dat het lot beslist.
donderdag 12 juli 2007 om 16:15
Hoi Rommel,
Bedankt voor je informatie. Ik weet uit jouw topic dat jouw man er ook eigenlijk niet over wilde praten.
Het is natuurlijk ook wel moeilijk, een gesprek aangaan over het mogelijke lot/de dood van iemand van wie je zoveel houdt.
Maar juist omdat ik 2x een zwaar ziekbed bij mijn ouders heb gezien, ben ik al vroeg over dit soort dingen gaan nadenken.
@Tante Sjaan:
Je hebt gelijk als je zegt dat mensen hun grenzen verschuiven. Je weet niet hoe je reageert als je er middenin zit.
Bedankt voor je informatie. Ik weet uit jouw topic dat jouw man er ook eigenlijk niet over wilde praten.
Het is natuurlijk ook wel moeilijk, een gesprek aangaan over het mogelijke lot/de dood van iemand van wie je zoveel houdt.
Maar juist omdat ik 2x een zwaar ziekbed bij mijn ouders heb gezien, ben ik al vroeg over dit soort dingen gaan nadenken.
@Tante Sjaan:
Je hebt gelijk als je zegt dat mensen hun grenzen verschuiven. Je weet niet hoe je reageert als je er middenin zit.
donderdag 12 juli 2007 om 16:24
Ik weet zelf nog niet eens wat ik zou willen in zo'n situatie, dus laat staan mijn omgeving.
Weet wel dat mijn moeder me ooit heeft gevraagd om in te grijpen als zij in een uitzichtloze situatie terecht zou komen. Heb daar even over nagedacht en haar gevraagd dit niet van me te verwachten, omdat het inderdaad moeilijk is om te bepalen wat voor iemand anders uitzichtloos is.
Weet wel dat mijn moeder me ooit heeft gevraagd om in te grijpen als zij in een uitzichtloze situatie terecht zou komen. Heb daar even over nagedacht en haar gevraagd dit niet van me te verwachten, omdat het inderdaad moeilijk is om te bepalen wat voor iemand anders uitzichtloos is.
donderdag 12 juli 2007 om 16:25
Jeetje daar hebben we t eigenlijk nog nooit zo diep over gehad. Ik weet wel van hem dat hij gecremeerd wil worden en ik wil begraven worden maar verder eigenlijk niet. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er behoorlijk naar van word als ik er aan denk dat ik ooit voor die keuze zou staan. Ik denk dat als het ooit zover komt we het in samenspraak met familie beslissen.
donderdag 12 juli 2007 om 16:27
Ik weet wel dat mijn vriend gecremeerd wil worden en hij weet dat ik begraven wil worden. Verder heb ik ooit een keer een documentje opgesteld en dat staat hier op mijn computer, daar staat in wat ik allemaal zou willen enzo.
Hij weet van dat documentje maar heeft het verder nog nooit gezien, maar kan het dus zo openen mocht het nodig zijn.... (wat ik voorlopig echt nog niet hoop!!!)
Hij weet van dat documentje maar heeft het verder nog nooit gezien, maar kan het dus zo openen mocht het nodig zijn.... (wat ik voorlopig echt nog niet hoop!!!)
donderdag 12 juli 2007 om 16:55
Manlief en ik hebben het hier uigebreid over gehad.
Dit is wel uit nood geboren,en zal ik manlief naar zijn laatste rustplaats brengen.
Hoewel dit natuurlijk niet altijd zeker is; want voor het zelfde geld krijg ik een
ongeluk als ik naar hem toe ga. (niet te hopen natuurlijk).
Weet wel het lijkt heel eng om er over te praten,maar beter iets geregeld wat nog lang niet gebeurt dan niets besproken en er dan opeens middenin zitten.
(sorry voor de lange zin)
Dit is wel uit nood geboren,en zal ik manlief naar zijn laatste rustplaats brengen.
Hoewel dit natuurlijk niet altijd zeker is; want voor het zelfde geld krijg ik een
ongeluk als ik naar hem toe ga. (niet te hopen natuurlijk).
Weet wel het lijkt heel eng om er over te praten,maar beter iets geregeld wat nog lang niet gebeurt dan niets besproken en er dan opeens middenin zitten.
(sorry voor de lange zin)
donderdag 12 juli 2007 om 17:05
Mijn vriend is militair. Voor hij uitgezonden werd naar Afghanistan hebben we het erover gehad wat hij zou willen als hij daar om zou komen. En dat was maar goed ook, want we bleken er nogal verschillend over te denken. Stel, hij was daar omgekomen en ik had alles gedaan zoals ik dacht dat hij het zou willen... dan zat ik er helemaal naast. We hebben het over van alles en nog wat gehad, zijn naar de notaris geweest, maar hebben ook zijn begravenis op papier gezet. Van muziek, bloemen, en mensen die er zeker bij zouden moeten zijn. Gelukkig is hij inmiddels veilig weer thuis.
Het was trouwens niet het leukste onderwerp om samen over te praten. Een verdrietig onderwerp, maar bij ons hing er ook nog de dreiging van de uitzending omheen en het risico dat hij echt niet terug zou komen. Daar was ik echt heel bang voor en dan is zo'n gesprek nogal confronterend. Toch ben ik blij dat ik nu precies weet hoe hij alles geregeld wil hebben.
Als ik zelf over mijn wilsbeschikking praat, dan sta ik er nog niet eens zo bij stil dat ik ooit dood zal gaan. Dat is meer toekomstgepraat. Ik ga nog lang niet dood. Toch heb ik al wel duidelijk gemaakt wat ik graag zou willen wat betreft donor zijn e.d. Maar dat is iets wat ik eigenlijk heel normaal vind om aan je omgeving kenbaar te maken.
Ik zou ook niet willen dat anderen voor mij moeten beslissen als ik er niet meer ben. Dat is toch een hele zware taak en dat neem ik liever zelf op mijn schouders.
Het was trouwens niet het leukste onderwerp om samen over te praten. Een verdrietig onderwerp, maar bij ons hing er ook nog de dreiging van de uitzending omheen en het risico dat hij echt niet terug zou komen. Daar was ik echt heel bang voor en dan is zo'n gesprek nogal confronterend. Toch ben ik blij dat ik nu precies weet hoe hij alles geregeld wil hebben.
Als ik zelf over mijn wilsbeschikking praat, dan sta ik er nog niet eens zo bij stil dat ik ooit dood zal gaan. Dat is meer toekomstgepraat. Ik ga nog lang niet dood. Toch heb ik al wel duidelijk gemaakt wat ik graag zou willen wat betreft donor zijn e.d. Maar dat is iets wat ik eigenlijk heel normaal vind om aan je omgeving kenbaar te maken.
Ik zou ook niet willen dat anderen voor mij moeten beslissen als ik er niet meer ben. Dat is toch een hele zware taak en dat neem ik liever zelf op mijn schouders.
donderdag 12 juli 2007 om 17:29
Mijn moeder heeft altijd tegen ons kinderen gezegt dat ze geen kasplantje wou zijn,zou het zover komen wilde ze euthanasie.
Toen was het moment daar dat we dus van de arts over haar leven moesten beslissen,ze zou nooit meer beter kunnen worden en het leven hebben van een kasplant,het enige wat ze kon was ademen.
De arts vroeg wat we wilden,we hebben haar wens gerespecteerd en tegen de arts gezegt haar leven te beeindigen.Maar daar gaat eerst nog een paar dagen overheen dan passen ze passieve euthanasie toe via een inspuiting om het einde versneld te beeindigen.
