Relaties
alle pijlers
weet niet meer wat ik moet doen!!!
zaterdag 27 oktober 2007 om 08:59
Hallo, ik zit met een beetje ingewikkeld probleem, weet ook niet echt of het echt een probleem is, maar kan hier gewoon niet met vriendinnen over praten omdat ze zich dan zorgen gaan maken, en al die goedbedoelde adviezen wil ik gewoon niet aanhoren, van wacht nog even enzo. Mijn virend en ik hebben elkaar vorig jaar leren kennen, sinds april hebben we een relatie, ik wist toen al dat hij in juli naar het buitenland zou gaan, afghanistan, hij zit daar nu nog steeds, en we hebben nog steeds een relatie, we waren zo ontzettend gek op mekaar, en ik heb hem beloofd dat ik op hem zou wachten. heb ik ook gedaan, en ben nog steeds supergek op hem, maar soms lijkt het net alsof hij niet meer zo gek is op mij.
hij zegt nog wel dat ie van me houdt, maar we hebben niet echt meer lange gesprekken ofzo. We spreken mekaar elke dag op msn, maar ik zei al, niet meer zo lang als toen.
Ok, voordat ie wegging hebben we altijd gezegt, dat we wilden gaan samenwonen als hij terug komt. hij was al bezig met huisjes zoeken op sites enzo, en ik ging dat ook doen. Op een gegeven moment heb ik een appartement gevonden, waar ik ook al ben gaan kijken, en daar gaan we dus wonen als hij terug is. Nu weet ik eigenlijk helemaal niet meer of ik het nog wel wil.
ik weet niet, ik mis hem vreselijk, maar het voelt alsof er een soort afstand is tussen ons, en net alsof hij het huis voor zichzelf heeft. en dat het van hem is, en niet van mij.
ik zei namelijk een tijdje geleden : ik heb al spullen ingepakt dus ik ben er helemaal klaar voor. toen zei hij: ho ho, jij gaat er nog niet in hoor, ik wil eerst ff rustig alleen zijn een tijdje, moet echt weer wennen aan alles. hij wil dus met zijn vrienden dingen doen zonder mij, en gewoon wat ruimte. Dus ik vroeg: wat wil je dan? wil je me niet meer? dan wordt hij gelijk boos, en zegt ie dat ik niet zo stom moet doen, omdat we toch gaan samenwonen. maarja, k weet het ook niet meer. hij komt in december pas terug. dan wil hij me natuurlijk wel zien, maar daarna moet ik hem ff met rust laten, tot hij weer gewend is, hij zegt dat ie tijd nodig heeft om te wennen. omdat hij veel erge dingen heeft meegemaakt en gezien, is het ook raar om weer terug te zijn. maar ik weet niet meer wat ik moet doen. ik wil dolgraag met hem samenwonen, maar heb het gevoel dat ie mee straks misschien dumpt, en heb ik bijna 5 maanden op hem gewacht.
misschien heel wanhopig allemaal, maar ik hou echt van hem.
hij zegt nog wel dat ie van me houdt, maar we hebben niet echt meer lange gesprekken ofzo. We spreken mekaar elke dag op msn, maar ik zei al, niet meer zo lang als toen.
Ok, voordat ie wegging hebben we altijd gezegt, dat we wilden gaan samenwonen als hij terug komt. hij was al bezig met huisjes zoeken op sites enzo, en ik ging dat ook doen. Op een gegeven moment heb ik een appartement gevonden, waar ik ook al ben gaan kijken, en daar gaan we dus wonen als hij terug is. Nu weet ik eigenlijk helemaal niet meer of ik het nog wel wil.
ik weet niet, ik mis hem vreselijk, maar het voelt alsof er een soort afstand is tussen ons, en net alsof hij het huis voor zichzelf heeft. en dat het van hem is, en niet van mij.
ik zei namelijk een tijdje geleden : ik heb al spullen ingepakt dus ik ben er helemaal klaar voor. toen zei hij: ho ho, jij gaat er nog niet in hoor, ik wil eerst ff rustig alleen zijn een tijdje, moet echt weer wennen aan alles. hij wil dus met zijn vrienden dingen doen zonder mij, en gewoon wat ruimte. Dus ik vroeg: wat wil je dan? wil je me niet meer? dan wordt hij gelijk boos, en zegt ie dat ik niet zo stom moet doen, omdat we toch gaan samenwonen. maarja, k weet het ook niet meer. hij komt in december pas terug. dan wil hij me natuurlijk wel zien, maar daarna moet ik hem ff met rust laten, tot hij weer gewend is, hij zegt dat ie tijd nodig heeft om te wennen. omdat hij veel erge dingen heeft meegemaakt en gezien, is het ook raar om weer terug te zijn. maar ik weet niet meer wat ik moet doen. ik wil dolgraag met hem samenwonen, maar heb het gevoel dat ie mee straks misschien dumpt, en heb ik bijna 5 maanden op hem gewacht.
misschien heel wanhopig allemaal, maar ik hou echt van hem.
zaterdag 27 oktober 2007 om 09:13
Schat. Hij zit in Af-gha-ni-stan! In een oorlogssituatie! Het laatste wat die jongen kan gebruiken is een vrouw die aan zijn been hangt! Hij ziet iedere dag dingen die jij nooit van je leven zult zien, tenminste, dat hoop ik voor je. Hij zit in stof en zon en ijskoude nachten. Verdiep je in waar hij mee bezig is, steun die man in plaats van je druk te maken of hij nog wel metéén wil samenwonen als hij terugkomt! Samenwonen kan altijd nog. Dat kan ook over een jaar, of over twee jaar. Waarom heb je haast?
Eerst moet hij terug op aarde komen straks in december, wennen aan naar de supermarkt kunnen gaan en kopen wat je wil. Wennen aan niet steeds over je schouder te hoeven kijken en te vrezen voor je leven. Wennen aan dat je niet overal verkommerende mensen ziet die jou haten. En dan hoop ik voor jou dat het dezelfde jongen is als die waarvan je afscheid hebt genomen. Maar reken er niet op. Hij doet daar ervaringen op die hem zullen tekenen voor het leven. Dat is wat oorlog doet met onze jongens en meisjes ver weg. Hoe verschrikkelijk dat ook is voor deze (vaak nog bijna) kinderen.
Hou je daarmee bezig. Met hoe het met hem gaat. Wees lief tegen hem, leef mee en als hij vraagt hem met rust te laten en hem niet met futuliteiten aan zijn kop te zeuren, doe dat dan ook niet. Hij heeft letterlijk en figuurlijk wel wat anders aan zijn hoofd. Zijn helm waarschijnlijk, in de hoop dat die helm hem beschermt mocht hij in een of andere hinderlaag lopen.
Eerst moet hij terug op aarde komen straks in december, wennen aan naar de supermarkt kunnen gaan en kopen wat je wil. Wennen aan niet steeds over je schouder te hoeven kijken en te vrezen voor je leven. Wennen aan dat je niet overal verkommerende mensen ziet die jou haten. En dan hoop ik voor jou dat het dezelfde jongen is als die waarvan je afscheid hebt genomen. Maar reken er niet op. Hij doet daar ervaringen op die hem zullen tekenen voor het leven. Dat is wat oorlog doet met onze jongens en meisjes ver weg. Hoe verschrikkelijk dat ook is voor deze (vaak nog bijna) kinderen.
Hou je daarmee bezig. Met hoe het met hem gaat. Wees lief tegen hem, leef mee en als hij vraagt hem met rust te laten en hem niet met futuliteiten aan zijn kop te zeuren, doe dat dan ook niet. Hij heeft letterlijk en figuurlijk wel wat anders aan zijn hoofd. Zijn helm waarschijnlijk, in de hoop dat die helm hem beschermt mocht hij in een of andere hinderlaag lopen.
zaterdag 27 oktober 2007 om 09:19
Sorry hoor als ik fel overkom maar je ziet toch zelf ook wel in dat je echt aan het drammen bent hoop ik? Houden van iemand betekent in dit geval vooral jezelf een heel eind opzij zetten meid, het is niet anders. In ieder geval tot aan zijn terugkomst zul je je -als je van hem houdt - aan moeten passen aan hoe híj zich voelt. Pas als hij weer om kan gaan met het leven hier en met zichzelf na zijn ervaringen, is zijn relatie met jou weer aan beurt. Voor jou hoop ik dat dat snel zal gaan maar geef hem tijd. Dát is liefde!
zaterdag 27 oktober 2007 om 09:21
Ok, dit kan ik me zelf ook wel bedenken. ik ben zelf namelijk ook militair, dus ik weet zelf ook wel hoe het allemaal zit, maar ik ben niet diegene die perse nu wil samenwonen. dat is hij! ik ben juist hartstikke lief tegen hem. soms wel een beetje te lief! maargoed, tuurlijk moet ik hem met rust laten, als hij dat wil, maar vind het soms moeilijk
zaterdag 27 oktober 2007 om 09:24
Dat snap ik echt heel goed. Maar jij, dus als militair begrijpt hem beter dan wie dan ook, toch? Hij is nu zichzelf niet waarschijnlijk, de situatie, die jij waarschijnlijk ook goed kent maakt dat hij anders over dingen gaat nadenken, dingen worden minder belangrijk. Hij heeft het misschien nu even nodig om wat afstand te voelen naar jou toe, gewoon om zich straks niet anders te hoeven gedragen dan hij zich nu voelt.
Ik vind het rot voor jou hoor, begrijp me niet verkeerd en ik geloof meteen dat je hiervan in de war raakt maar het is inherent aan de ellendige situatie waar jullie in zitten nu.
Ik vind het rot voor jou hoor, begrijp me niet verkeerd en ik geloof meteen dat je hiervan in de war raakt maar het is inherent aan de ellendige situatie waar jullie in zitten nu.
zaterdag 27 oktober 2007 om 09:28
maar toch bedankt voor dit bericht, want jij bent de eerste die tegen me zegt dat het aan mij ligt en niet aan hem! vriendinnen en mensen die ik goed ken die zeggen allemaal, wacht nog met samenwonen laat hem, je bent te goed voor hem. maar ik wacht toch op hem, nu weet ik weer waar ik het voor doe.
en ben ik toch niet zo gek dat ik het allemaal pik wat hij soms tegen me zegt. en het interesseert me ook niet wat andere mensen zeggen ik hou van hem, en ben er voor hem als ie terug is, maar het is soms best moeilijk om te wachten op hem, terwijl ik niet eens weet of hij me straks nog wel wil. dat bedoelde ik, maarja.. en wat jij zei over dat ie straks verandert, dat hoeft niet altijd zo te zijn, ik zie het aan andere collega's en daar gaat het soms wel goed.
en ben ik toch niet zo gek dat ik het allemaal pik wat hij soms tegen me zegt. en het interesseert me ook niet wat andere mensen zeggen ik hou van hem, en ben er voor hem als ie terug is, maar het is soms best moeilijk om te wachten op hem, terwijl ik niet eens weet of hij me straks nog wel wil. dat bedoelde ik, maarja.. en wat jij zei over dat ie straks verandert, dat hoeft niet altijd zo te zijn, ik zie het aan andere collega's en daar gaat het soms wel goed.
zaterdag 27 oktober 2007 om 10:14
Meisje,
ik denk dat het heel heeel heel verstandig is van je vriend om eerst een poos alleen te willen wonen. Te aclimatiseren, zn trauma's te verwerken en zichzelf weer te worden.
Jij hebt misschien een roze droom, dat als hij terugkomt jullie gezellige samenleven kan beginnen, maar dan kom je wel van een koude kermis thuis.
Alleen al het simpele gegeven dat hij nu maandenlang in een echte machowereld leeft is al genoeg dat hij na thuiskomst weer wennen.
Mijn man heeft in het begin van onze relatie maandenlang in het buitenland gezeten vanwege militaire dienst (toen nog dienstplicht).
Weliswaar kwam hij af en toe een weekend en heel soms een week thuis; tussendoor was hij afwisselend 2 tot 6 wkn weg. Wij konden alleen kontakt houden per ouderwetse brief, die 4 à 5 dgn onderweg was. (het was lang voordat er internet bestond). Ofwel, als ik op enig moment had gevraagd "houd je nog wel van me?", zou ik pas na ruim een week antwoord hebben gekregen.
En hij zat dus niet in een eng gevaarlijk oorlogsgebied, zoals jouw vriend. Maar het waren geen ideale omstandigheden om een beginnende relatie op de rails houden;
Ik zou me dan ook niets aantrekken van wat je omgeving zegt, dat je teveel pikt. Ik denk dat hij gewoon keihard voor zichzelf moet zijn om het daar vol te houden; en dat de omschakeling naar een liefdevol samenwoongesprek soms een bijna onmogelijke omschakeling is.
Als jij denkt dat dit de man is met wie je een flink stuk van je toekomst wilt gaan delen, kan ik je alleen maar adviseren om hem niet te veel op de huid te zitten, niet nu hij nog daar is en ook niet als hij terug is.
Als het een beetje meezit heb je de rest van je leven nog samen met hem. Je kunt beter proberen te accepteren dat jullie relatie op dit moment gewoon in de wacht staat en dat als hij terugkomt je een doorstart maakt, waarbij je elkaar weer moet leren kennen of in ieder geval weer aan elkaar moet wennen. Hij zal een stuk "volwassener" worden daar, doe jij dat hier. En als je dan gaat samenwonen (vlg jaar zomer ofzo), dan heb je een ervaring, een basis, waar je nog lang plezier van kunt hebben.
Ik wens je evengoed veel sterkte.
ik denk dat het heel heeel heel verstandig is van je vriend om eerst een poos alleen te willen wonen. Te aclimatiseren, zn trauma's te verwerken en zichzelf weer te worden.
Jij hebt misschien een roze droom, dat als hij terugkomt jullie gezellige samenleven kan beginnen, maar dan kom je wel van een koude kermis thuis.
Alleen al het simpele gegeven dat hij nu maandenlang in een echte machowereld leeft is al genoeg dat hij na thuiskomst weer wennen.
Mijn man heeft in het begin van onze relatie maandenlang in het buitenland gezeten vanwege militaire dienst (toen nog dienstplicht).
Weliswaar kwam hij af en toe een weekend en heel soms een week thuis; tussendoor was hij afwisselend 2 tot 6 wkn weg. Wij konden alleen kontakt houden per ouderwetse brief, die 4 à 5 dgn onderweg was. (het was lang voordat er internet bestond). Ofwel, als ik op enig moment had gevraagd "houd je nog wel van me?", zou ik pas na ruim een week antwoord hebben gekregen.
En hij zat dus niet in een eng gevaarlijk oorlogsgebied, zoals jouw vriend. Maar het waren geen ideale omstandigheden om een beginnende relatie op de rails houden;
Ik zou me dan ook niets aantrekken van wat je omgeving zegt, dat je teveel pikt. Ik denk dat hij gewoon keihard voor zichzelf moet zijn om het daar vol te houden; en dat de omschakeling naar een liefdevol samenwoongesprek soms een bijna onmogelijke omschakeling is.
Als jij denkt dat dit de man is met wie je een flink stuk van je toekomst wilt gaan delen, kan ik je alleen maar adviseren om hem niet te veel op de huid te zitten, niet nu hij nog daar is en ook niet als hij terug is.
Als het een beetje meezit heb je de rest van je leven nog samen met hem. Je kunt beter proberen te accepteren dat jullie relatie op dit moment gewoon in de wacht staat en dat als hij terugkomt je een doorstart maakt, waarbij je elkaar weer moet leren kennen of in ieder geval weer aan elkaar moet wennen. Hij zal een stuk "volwassener" worden daar, doe jij dat hier. En als je dan gaat samenwonen (vlg jaar zomer ofzo), dan heb je een ervaring, een basis, waar je nog lang plezier van kunt hebben.
Ik wens je evengoed veel sterkte.
zaterdag 27 oktober 2007 om 10:16
Meisje, het ligt aan de omstandigheden en daar moet je denk ik in berusten. Je doet niks verkeerd op zich maar je maakt het jezelf zo lastig door aan zijn been te gaan hangen, hij moet nu even andere dingen doen dus er is minder ruimte voor jou. Niet aan je liefde of zijn liefde twijfelen, hou in gedachten dat de situatie je dwingt om je aan te passen. Jullie allebei. En hij is niet niet goed genoeg voor jou, hij leeft een ander leven nu en heeft daar zijn verstand voor nodig en dat verstand wint het nu van zijn gevoel. Dat doe je als je moet overleven.
Sterkte!
Sterkte!
zaterdag 27 oktober 2007 om 10:33
Bij wat de andere zeggen sluit ik me volledig aan. Ik denk dat ieder inlevingsvermogen tekort schiet bij wat ze daar meemaken.
Maar Meisjeblauw, hebben jullie pas sinds april 2007 een relatie of is het april 2006?
Wanneer jullie relatie pas dit jaar echt begonnen is, dan is hij feitelijk langer van je weg geweest, dan dat jullie echt samen in Nederland samen waren.
Hij zal echt zijn tijd alleen nodig hebben wanneer hij weer terug is. Gun hem de ruimte en tijd hiervoor. Al zal dat moeilijk zijn.
Maar Meisjeblauw, hebben jullie pas sinds april 2007 een relatie of is het april 2006?
Wanneer jullie relatie pas dit jaar echt begonnen is, dan is hij feitelijk langer van je weg geweest, dan dat jullie echt samen in Nederland samen waren.
Hij zal echt zijn tijd alleen nodig hebben wanneer hij weer terug is. Gun hem de ruimte en tijd hiervoor. Al zal dat moeilijk zijn.
zaterdag 27 oktober 2007 om 13:19
Ook ik ben het met bovenstaande postings volledig eens.
heb zelf ook een relatie op afstand en wil even toevoegen dat het echt heel moeilijk is om op afstand gevoelens, gedachten e.d. over te brengen, helemaal op msn. 1 woord verkeerd en het hele geheel komt al verkeerd over. Het is onwijs moeilijk om te blijven geloven dat het allemaal ok is, als je niet de continue aanwezigheid van je partner hebt. je hebt geen blikken, knuffels en kussen dus je moet het hebben van woorden op afstand. Ik snap dat dit hartstikke moeilijk is, maar blijf geloven in je relatie! al is ie misschien nog pril.
En inderdaad voor je vriend is werk nu EN straks als 1 terugkomt de verwerking ervan inderdaad prioriteit nummer 1, daar kan je je geen voorstelling van maken. Achter hem staan is het enige wat je kan doen en een liefdevolle basis bieden, niet gaan lopen trekken inderdaad..
zal wel veel gezegd hebben wat al gezegd is,maar wilde even kwijt dat ik je situatie ( deels ) goed snap omdat ik zelf ook in een vergelijkbare situatie leef..
heb zelf ook een relatie op afstand en wil even toevoegen dat het echt heel moeilijk is om op afstand gevoelens, gedachten e.d. over te brengen, helemaal op msn. 1 woord verkeerd en het hele geheel komt al verkeerd over. Het is onwijs moeilijk om te blijven geloven dat het allemaal ok is, als je niet de continue aanwezigheid van je partner hebt. je hebt geen blikken, knuffels en kussen dus je moet het hebben van woorden op afstand. Ik snap dat dit hartstikke moeilijk is, maar blijf geloven in je relatie! al is ie misschien nog pril.
En inderdaad voor je vriend is werk nu EN straks als 1 terugkomt de verwerking ervan inderdaad prioriteit nummer 1, daar kan je je geen voorstelling van maken. Achter hem staan is het enige wat je kan doen en een liefdevolle basis bieden, niet gaan lopen trekken inderdaad..
zal wel veel gezegd hebben wat al gezegd is,maar wilde even kwijt dat ik je situatie ( deels ) goed snap omdat ik zelf ook in een vergelijkbare situatie leef..
zaterdag 27 oktober 2007 om 21:17
bedankt voor jullie reacties, ik ben het ook met jullie eens, wat jullie zeggen dat klopt ook echt, en ik weet het ook. tuurlijk wil ik hem alle ruimte geven, maar het is best moeilijk als je zo lang op iemand moet wachten, en als je hem dan eindelijk ziet, dan wil je graag bij hem zijn. misschien heeft ie daar geen zin in. maar soms voel ik me gewoon klote, hij doet af en toe een beetje achterdochtig: en vraagt van die dingen zoals: en nog lastig gevallen door jongens? en als ik dan ben gaan winkelen met een vriendin, dan is ie helemaal jaloers, stappen is helemaal uit den boze, dan wordt ie helemaal gek als ik zeg dat ik ga stappen maarja, daarom zeg ik het ook niet meer. ik wil hem niet ongerust maken. ik weet dat ik hem trouw ben, maar hij vertrouwd andere mannen niet. het klinkt allemaal heel stom ook van zijn kant, maar ik heb weleens met mensen erover gehad, en die zeggen ook dat het voor hem niet leuk is om te horen dat zn meisje gaat stappen enzo.
pfff.. het klinkt allemaal heel moeilijk en raar, maar ondanks alles hou ik toch van hem. en blijf op hem wachten, moet inderdaad maar zien hoe het loopt als hij terug is.
pfff.. het klinkt allemaal heel moeilijk en raar, maar ondanks alles hou ik toch van hem. en blijf op hem wachten, moet inderdaad maar zien hoe het loopt als hij terug is.
zaterdag 27 oktober 2007 om 23:23
Ik snap al jullie reacties wel hoor, dat meisjeblauw hem de ruimte moet geven etc. Tuurlijk!
Haar vriend maakt vreselijke dingen mee en zal idd de boel moeten verwerken en daar tijd voor moeten krijgen. Maar dat kan toch ook mét een relatie!? Al die militairen die terugkomen naar hun vriendin/vrouw/vriend/man (met kids). Dan ben je toch ook hardstikke blij? Dan wil je toch je geliefde om je heen die je lekker warmhoudt 'snachts? Of zie ik het nu helemaal verkeerd ;)?!
Haar vriend maakt vreselijke dingen mee en zal idd de boel moeten verwerken en daar tijd voor moeten krijgen. Maar dat kan toch ook mét een relatie!? Al die militairen die terugkomen naar hun vriendin/vrouw/vriend/man (met kids). Dan ben je toch ook hardstikke blij? Dan wil je toch je geliefde om je heen die je lekker warmhoudt 'snachts? Of zie ik het nu helemaal verkeerd ;)?!
zondag 28 oktober 2007 om 10:20
zondag 28 oktober 2007 om 11:05
Tuurlijk kun je e.e.a. verwerken met je relatie. En dat doen militairen ook die terug komen naar hun vriendin/vrouw/vriend/man(met kids).
Mijn man is ook beroepsmilitair, en is nu ook voor 6 maanden weg.
Als hij thuis komt, komt hij terug in een voor hem bekende situatie en omgeving. Hij komt terug in zijn huis, bij zijn vrouw en kinderen, en probeert dan zijn draai te vinden. Hij weet alleen wel waar hij terecht komt na een afwezigheid van 6 maanden, en weet wat hij kan verwachten.
De vriend van meisjeblauw is vertrokken vanuit de 'alleen wonen' positie, en hij wil wel samenwonen, hij wil alleen niet terugkomen in een 'samenwoon" positie. Want dat kan hij niet inschatten. Hij weet namelijk niet waar zijn toekomstige huis staat, hoe het is ingericht, en hoe het samenwonen gaat verlopen. Hij heeft geen of beperkt deel uitgemaakt van het voorbereidingsproces tot het samenwonen, en moet maar zien "waar hij terecht komt".
Als je nagaat dat verhuizen en veranderen van baan boven in de top tien staat van stress factoren, dan kan ik mij levendig voorstellen dat hij daar huiverig voor is. De uitzending op zich kan al voor voldoende stress zorgen, als hij terug komt in nederland is het ook nog even afwachten wat zijn volgende functie bij defensie wordt, en om dan ook nog meteen te gaan samenwonen.....Want ook samenwonen kan voor een behoorlijke stress zorgen. Je moet namelijk samen een ritme op gaan bouwen, je moet samen een leven in gaan vullen.
Hoe moeilijk of het ook is voor meisjeblauw, en hoe goed ik me ook in haar positie kan inleven, ik denk dat het het verstandigst is, om "even' pas op de plaats te houden, en om dit soort belangrijke dingen één voor één af te handelen, en niet allemaal tegelijkertijd.
Meisjeblauw: Als je echt een duurzame relatie met deze man wil aangaan, en als je jezelf een optimale kans wil geven om dat te bereiken, is het het beste dat je er voor zorgt dat de omstandigden optimaal zijn om dat te bereiken... En als dat inhoudt dat e.e.a langer duurt als je lief is, dan is dat maar zo.
Het belangrijkste is een relatie is namelijk de fundering. Door die fundering laag op laag op te bouwen, creeer je een stabiele basis voor de rest van je leven.
Want als de fundering niet goed is, is de kans groot dat er scheuren komen op momenten en plekken waar jij ze niet wil hebben, en dan is het nog maar de vraag of die scheuren weer gerepareerd kunnen worden....
Heel veel liefs en succes met het bouwen van een fundering.
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zondag 28 oktober 2007 om 19:54
Nou ja ik weet het allemaal niet...het is idd ook wel goed voor hem om weer even op adem te komen na alles wat hij heeft meegemaakt...maar om jou nu weg te duwen en het niet samen met je te willen doen??? Hmmm vind het eigenlijk een vreemd verhaal....eerst wil hij samenwonen en dan weer niet????
En dat hij tijd voor zichzelf wil das logisch maar nu is het net of hij dadelijk na een half jaar alleen daar te zijn geweest ook nog eens een half jaar hier alleen wil zijn zonder jou...en dat vind ik wel raar....maar goed jullie relatie is nog pril...
Mss moet je maar eens goed met hem praten als het kan...en vragen wat hij eigenlijk wil en anders je eigen weg gaan.
Sterkte
En dat hij tijd voor zichzelf wil das logisch maar nu is het net of hij dadelijk na een half jaar alleen daar te zijn geweest ook nog eens een half jaar hier alleen wil zijn zonder jou...en dat vind ik wel raar....maar goed jullie relatie is nog pril...
Mss moet je maar eens goed met hem praten als het kan...en vragen wat hij eigenlijk wil en anders je eigen weg gaan.
Sterkte
