Wel of niet daten?

-

-

Dying_Oblivion schreef: ↑

08-09-2024 20:07

Pfff toch wel een reality check dit. Diep van binnen weet ik dat jullie wel gelijk hebben, maar het lijkt alsof het met iedere maand dat je alleen bent, alleen maar lastiger wordt om zo'n fijne vent te vinden.

En ik plak er idd wel te snel een label op voor mijzelf. Ik wil het wel heel graag, en afgelopen jaren heb ik ook wel wat langer gedate met andere mannen, maar die "30" legt mijzelf zo veel druk op

Nou, mochten er nog goede tips zijn waar ik en leuke man tegen het lijf kan lopen... Hobbies heb ik volop, ik doe vrijwilligerswerk, volg cursussen, maar de beschikbare mannen zijn echt beperkt

Er schijnt een nieuwe trend te zijn om een omgekeerde ananas in je winkelwagen te doen en dat iets na 19u met je karretje in de rij van de wijn rond te lopen...

Vivark schreef: ↑

08-09-2024 21:44

Er schijnt een nieuwe trend te zijn om een omgekeerde ananas in je winkelwagen te doen en dat iets na 19u met je karretje in de rij van de wijn rond te lopen...

Jumbo heeft dat nu met een omgekeerd rol beschuit..

Been there, op m'n 24e uit een relatie gekomen met toch wel wat littekens (geen geweld maar vreemdgaan en mezelf wegcijferen) en tot mijn 33e overwegend single geweest omdat ik hard aan mezelf wilde werken en relatievermijdend was. Drie korte relatie van 3 maanden gehad en liep tegen hetzelfde aan: "op papier" prima mannen die bij me pasten, maar het gevoel kwam maar niet. Ja, de eerste paar dates waarin ik potentie zag (maar niet voelde!), waarin het fijn was om me weer geliefd en gezien te voelen en waarin ik redeneerde dat verliefd worden niet meer voor mij weggelegd was, dat het bindingsangst was en dat ik het gewoon de tijd moest geven. Totdat mijn partner rond de 3 maanden vaak echt dolgelukkig was en voorzichtig aan een toekomst samen dacht en ik alleen maar benauwder werd en het gevoel had dat ik hun liefde niet kon beantwoorden. Wat heb ik me rot gevoeld die keren dat ik het uit moest maken omdat ik "het" nu eenmaal niet voelde, terwijl ik zo graag zou willen dat ik het voelde omdat het in theorie prima partners waren.

Totdat ik op mijn 33e mijn huidige man ontmoette. Dat was echt niet bij de eerste date vonken (al vond ik hem wel meteen ontzettend aantrekkelijk en een leuk mens), maar tijdens de 2e en 3e date voelde het zo anders dan mijn ex-partners in de korte relaties die ik had. Voor het eerst voelde ik een connectie in plaats van dat ik kon beredeneren waarom we zo goed bij elkaar pasten. Het klinkt zo lekker cliche, maar het voelde oprecht als thuiskomen. In die eerdere relaties was ik vaak enthousiast als ik bij hen was (de "kriebels") maar kwamen de gedachten en het mijmeren als ik alleen was. Met mijn man waren de kriebels er ten allen tijde, zowel met hem als wanneer ik alleen was.

Dat betekent niet dat (bindings)angst niet aanwezig was. Zeker in die eerste maanden was er de angst dat hij me toch niet leuk genoeg zou vinden, kwam oud zeer naar boven, oude neigingen om mezelf te verstoppen als ik iets lastigs ter sprake wilde brengen. Overigens heeft praten met hem en therapie me heel goed geholpen in die fase. Het is een illusie om te denken dat bepaalde patronen en trauma uit een vorige relatie als sneeuw voor de zon verdwijnen als je "de ware" ontmoet, maar ik geloof wel dat als je de juiste persoon ontmoet, er een soort weten is dat je matcht. Je hoeft er niet over na te denken, het gevoel is er. En dat kan een aantal dates duren, maar als je bij de 10e date nog steeds jezelf moet overtuigen dat jullie matchen en je het niet echt voelt, dan is dat waarschijnlijk een teken om ermee te stoppen. En dat is rot, voor zowel voor hem als voor jou, zeker als je een kinderwens hebt en zo graag zou willen dat het gevoel er is

En TO je bent nog relatief jong. Ik ken zelfs collega's die op hun 43e nog een kindje gekregen. Probeer het eerst leuk met jezelf te hebben. Een relatie is niet zaligmakend....

.

Dying_Oblivion schreef: ↑

08-09-2024 21:37

Bedankt meiden, jullie hebben me laten zien wat ik eigenlijk diep van binnen al wist...

Er zijn inderdaad nog genoeg alternatieven voor een kinderwens. Ik zeg ook zelf vaak genoeg "liever alleen en gelukkig, dan samen en meh" . Toch vind ik het lastig waar die scheiding ligt en dat komt denk ik ook door het gebrek aan sociale contacten sinds mijn periode van ziekte afgelopen jaren.

Iig duidelijk, liefde gaat toch echt wel om gevoel en niet om redenatie. En hopen dat die perfecte man snel op mijn pad komt (send help! )

Ik zou me veel meer focussen op een gezond netwerk, fijne sociale contacten. Je zet jezelf in een nogal kwetsbare positie door alles van een man af te laten hangen.

Dying_Oblivion schreef: ↑

08-09-2024 21:37

Bedankt meiden, jullie hebben me laten zien wat ik eigenlijk diep van binnen al wist...

Er zijn inderdaad nog genoeg alternatieven voor een kinderwens. Ik zeg ook zelf vaak genoeg "liever alleen en gelukkig, dan samen en meh" . Toch vind ik het lastig waar die scheiding ligt en dat komt denk ik ook door het gebrek aan sociale contacten sinds mijn periode van ziekte afgelopen jaren.

Iig duidelijk, liefde gaat toch echt wel om gevoel en niet om redenatie. En hopen dat die perfecte man snel op mijn pad komt (send help! )

Wees lief voor jezelf! Langere periode van ziekte doet veel met je sociale leven (ik kan er helaas over meepraten). Misschien is het vooral fijn als je dat eerst even weer een beetje op de rit hebt: leuke dingen doen, nieuwe mensen leren kennen, nieuwe hobby's ontdekken. De gezinswens zal er vast niet minder door worden, maar het is zo fijn en helend om te kunnen ervaren dat je weer kan gaan genieten van het leven. Althans, dat is mijn ervaring en toegegeven, dit gaat hier met vallen en opstaan

S-Groot schreef: ↑

08-09-2024 22:15

Ik zou me veel meer focussen op een gezond netwerk, fijne sociale contacten. Je zet jezelf in een nogal kwetsbare positie door alles van een man af te laten hangen.

Zo ontzettend eens met deze reactie!

Waak ervoor dat je niet zoekt naar een potentiële vader voor je kinderen ipv naar echte liefde! Een kind kun je eventueel krijgen van elke vent in de kroeg/hoek van de straat/whatever……, maar is gedoemd te mislukken vwb een langdurige liefdesrelatie. Je bent pas 30 notabene!

Wat lijkt het mij rot als je op je 30e zulke rammelende eierstokken hebt. Je hebt nog zoveel tijd!

S-Groot schreef: ↑

08-09-2024 22:15

Ik zou me veel meer focussen op een gezond netwerk, fijne sociale contacten. Je zet jezelf in een nogal kwetsbare positie door alles van een man af te laten hangen.

30 is een hele mooie leeftijd om je eicellen in te laten vriezen. Wellicht kun je dat overwegen en voor dit advies volgen!

Vivark schreef: ↑

11-09-2024 12:01

30 is een hele mooie leeftijd om je eicellen in te laten vriezen. Wellicht kun je dat overwegen en voor dit advies volgen!

Ik zou dan gelijk ook al wel naar de huisarts gaan voor een verwijzing, die wachtlijsten zijn lang. Ik sta al bijna een jaar op de wachtlijst om dit te laten doen.

viamia schreef: ↑

11-09-2024 12:11

Ik zou dan gelijk ook al wel naar de huisarts gaan voor een verwijzing, die wachtlijsten zijn lang. Ik sta al bijna een jaar op de wachtlijst om dit te laten doen.

Bij Nij Geertgen kun je snel terecht

viamia schreef: ↑

11-09-2024 12:11

Ik zou dan gelijk ook al wel naar de huisarts gaan voor een verwijzing, die wachtlijsten zijn lang. Ik sta al bijna een jaar op de wachtlijst om dit te laten doen.

Bij Nij Geertgen kun je snel terecht